حسرت در خانه

علیرضا دارابی: آخرین شکست سپاهان از پرسپولیس به حدود ۴ سال قبل (۴۴ ماه پیش) بر می‌گشت و فصل گذشته زردپوشان اصفهانی به رهبری کارترون فرانسوی، رحم نکردند و در ۴ بازی پیاپی قرمزپوشان تهرانی را شکست دادند اما این طلسم در زمانی که پرسپولیس هاشمیان با فرم مطلوب فاصله دارد و روزی که کمتر کسی انتظار داشت، شکسته شد و تیم نویدکیا در زمین خود مغلوب شد.
تیم سپاهان که بلافاصله پس از رفتن سرمربی فصل گذشته‌اش (کارترون)، محرم نویدکیا را به عنوان سرمربی برگزید، بودجه‌اش را بالغ بر ۵۰ درصد افزایش داد، اردوی پیش‌فصلش را به‌موقع آغاز و بازیکنان خوبی نیز به مجموعه‌اش اضافه کرد، خود را به عنوان یکی از مدعیان اصلی و بسیار جدی قهرمانی این فصل مطرح کرد. این تیم اما هفته نخست فقط با یک امتیاز انزلی را ترک کرد و هفته دوم نیز با وجود ارائه یک بازی سراسر هجومی و پرموقعیت نتوانست از پس پرسپولیس برآید و این مصاف حساس را واگذار کرد.
شاگردان نویدکیا در ورزشگاه نقش جهان، بازی را هجومی شروع و نیمه اول قرمزپوشان تهرانی را در زمین خود حبس کردند تا جایی که پرسپولیس ۴۲ دقیقه انتظار کشید تا بتواند نخستین حمله جدی خود را با سانتر باکیچ و ضربه سر کاظمیان بر دروازه سیدحسین حسینی ایجاد کند. سپاهانی‌ها اساس حملات خود را بر حرکت از کناره‌ها قرار داده بودند و با ارسال‌های متفاوت از جناحین (در جریان بازی و ضربات کرنر) توانستند نیمه اول ۷ موقعیت گل روی دروازه پرسپولیس خلق کنند اما بی‌دقتی زردپوشان، واکنش‌های سیدپیام نیازمند و دیرک دروازه مانع رسیدن‌شان به گل شد.
هر چه از بازی و گل نزدن‌های سپاهان می‌گذشت، می‌شد پیش‌بینی  کرد به رغم میدان‌داری میزبان، پرسپولیس به گل و حتی پیروزی برسد، چراکه اینگونه حمله کردن شاگردان محرم و عدم استفاده از انبوه فرصت‌ها، باعث تنزل توان روحی میزبان و متقابلا افزایش این توان در تیم میهمان که به دنبال گل نخوردن و استفاده از ضدحمله بود، می‌شد؛ موضوعی که در عمل رخ داد و نیمه دوم هم در نحوه بازی ۲ تیم ملموس بود.
پرسپولیس به لطف همان مواردی که ذکر شد (مهارهای نیازمند، بی‌دقتی حریف و در مواردی خوش‌شانسی) دروازه خود را بسته نگه داشت و دقیقه ۴۴ پس از فرصت خوبی که رضاوند نتوانست استفاده کند روی یک ضدحمله سریع و با ۲ پاس خدابنده‌لو و عالیشاه، موجبات فرار علیپور از میانه زمین و در قلب دفاع بازشده سپاهان را فراهم ساخت تا این بازیکن با ضربه دقیقش از پشت محوطه جریمه دروازه سیدحسین حسینی را برخلاف روند بازی بگشاید. روی این گل نباید از حرکت، دید و پاس عالی کاپیتان قرمزپوشان، جا‌گیری تیزهوشانه علیپور و ضعف معمول حسینی در عدم واکنش درست به سادگی گذشت!
نیمه دوم هم سپاهانی‌ها نتوانستند از بازی هجومی خود به گلی دست یابند، ضمن اینکه در این نیمه موقعیت‌های میزبان با وجود نیاز مبرم به گلزنی در قیاس با نیمه اول کاهش یافت و آنها فقط ۴ فرصت خطرناک خلق کردند. در بیان علت آن باید به خستگی برخی بازیکنان این تیم، افزایش فشار روانی بر زردپوشان، رو آوردن به توپ‌های بلند، عملکرد بهتر خط دفاع سرخ‌پوشان نسبت به ۴۵ دقیقه اول و افزایش ضدحملات خطرناک آنها با ورود بیفوما، ارونوف و شکاری اشاره کرد. پرسپولیس در اوقات تلف‌شده بازی، روی ضدحمله ۳ فرصت جدی ایجاد کرد که بیفوما و میلاد محمدی توپ‌های‌شان را بیرون زدند و شوت ارونوف نیز به دیرک افقی دروازه حسینی برخورد کرد. در لحظات پایانی بازی نیز محمد دانشگر کارت قرمز را به جان خرید تا یک موقعیت تک به تک را از حریف بگیرد.
پرسپولیس در این بازی با اتخاذ بازی دفاعی و چشم داشتن به ضدحمله (تدبیری که قبل از بازی هاشمیان از آن گفته بود)، توانست به خواسته‌اش برسد و یک پیروزی باارزش را در اصفهان کسب کند و امتیازی بابت بازی مالکانه و فرصت‌های پرتعداد نصیب زردپوشان اصفهانی نشد. هرچند نبود یک مهاجم گلزن در ترکیب سپاهان بخوبی حس می‌شد ولی شاید لازم باشد محرم نویدکیا برای کسب موفقیت، گاهی استراتژی خود در بازی‌های بزرگ را تغییر دهد یا تعدیل سازد. پیروزی مهم و غیرمنتظره قرمزپوشان، موجب کاهش فشارهای وارده به هاشمیان و افزایش روحیه تیم وی می‌شود.