روی قله

علی دارابی: کشتی فرنگی ایران نیز با کسب ۴ طلا، ۲ نقره و ۲ برنز بر سکوی نخست جهان ایستاد تا این رشته دومین قهرمانی جهانی خود را تجربه کند و نیز ایران، سومین کشور تاریخ باشد که موفق به دبل در کشتی می‌شود؛ یعنی قهرمانی توامان در کشتی آزاد و فرنگی جهان.
این موفقیت جهانی، افتخاری است بس بزرگ که مسلما براحتی، شانسی و یک شبه به دست نیامده و علل و عوامل متعددی زمینه‌ساز آن بوده است؛ از زحمات و مرارت‌های کشتی‌گیران و مربیان تا برنامه‌ریزی صحیح فدراسیون و مدیرانش.
علیرضا دبیر، رئیس پرتلاش و کاردان فدراسیون کشتی، یکی از موثرترین این عوامل است؛ کسی که خود با سابقه قهرمانی‌های متعدد جهانی، طلای المپیک سیدنی و ۴ قهرمانی پیاپی جام‌جهانی در آمریکا و همزمان کسب ۴ عنوان ستاره مسابقات جهانی، سکان فدراسیون را به دست گرفت و چون بخوبی مشقت‌ها و پیش‌نیازهای یک کشتی‌گیر برای افتخارآفرینی را لمس کرده و می‌دانست و دغدغه واقعی کشتی پرمایه کشورش را داشت، مطابق آن برای اعتلای کشتی برنامه‌ریزی و مدیریت کرد تا اکنون یک ملت با ثمره‌اش احساس غرور کند. کار دبیر از آن جهت حائز اهمیت ویژه است که کوچک‌ترین رفتارها و عقاید وی نیز در این سال‌ها سوژه نقد و حتی دشمنی‌ها و شماتت‌ها قرار می‌گرفت. برخی مجریان باسابقه رسانه ملی نیز سوار بر موج از همین بابت در گفت‌وگوی حضوری با وی، متلک‌ها بارش کردند! واکنش‌های مخالفان و دشمنانش که بماند...!
دبیر اما با وجود همه این حاشیه‌سازی‌های داخلی و خارجی، فقط هدف را نشانه رفت و ذهن و کارش را معطوف آن ساخت و برایش ممارست به خرج داد تا امروز همه ایران مشعوف دبل قهرمانی فرزندان دلیر وطن باشند. البته جای تعجب نیست که امروز باز هم همان عقده‌گشایان و طاعنان داخلی و خارجی به جای دیدن این توفیق سترگ که مرهون چندین سال کار برنامه‌محور است، دنبال سوزنی در انبار کاه  بگردند و با تمرکز بر فرعیات کار و عقاید وی، کشتی‌گیران و مربیانش، همچنان به دنبال عقده‌گشایی خویش باشند! از منظر آنان اگر کشتی ایران به جای قهرمانی، زنگ تفریح رقبا می‌شد ولی طبق خواسته و عقاید آنان رفتار می‌کرد و شعارهای آنها را سر می‌داد، قهرمان(!) می‌بود و شایسته مدح! چه می‌شود کرد؟ خارج‌نشینان‌شان را که دبیر به درستی توصیف کرد، پیروان داخلی‌شان نیز تا زمانی که حسادت و عقده مبنای فکر و کارشان باشد اعتلای وطن برای‌شان مهم نیست و کماکان بر سبیل عداوت و حماقتند.
گفتند دبیر مجیزگوی اصحاب قدرت است اما نمی‌خواهند ببینند همان گونه که خودش پس از قهرمانی جهان در مصاحبه با هادی عامل گفت، چگونه روسای قوا و مسؤولان مختلف را پای کار کشتی آورد تا امکانات، حمایت‌ها و آرامش را برای کشتی و کشتی‌گیر فراهم کند. این اگر هنر ممتاز مدیریتی نباشد، پس چیست؟
بارها گفتند او این‌کاره نیست و سیاسی‌بازی اولویت کاری‌اش شده و کشتی را نابود می‌کند اما چشم‌ها را بر ایجاد کمپ مدرن تمرینی، بدنسازی و پزشکی‌اش، برنامه‌های استعدادیابی سراسری‌اش، ایجاد اصلاحات لازم و ساختاری‌اش و فراهم ساختن آرامش فکری و امکانات مطلوب برای کشتی‌گیرانش بستند تا نخواهند ببینند او واقعا کاربلد است و در این سال‌ها مدیریت درجه یک داشته است.
چنین مدیران متبحر و تلاشگری گمشده ورزش  ایران هستند، امروز کارنامه کشتی ایران در ابعاد مختلف و در طول مدیریت علیرضا دبیر، خود روشنگر حقیقت مطلب است، اندازه تسبیح در دستش و نماز خواندن وسط جلسه و تمرین نیز به خودش مربوط است و هر چه فکر می‌کنم در آن معضل و سد راهی برای موفقیت کشتی نمی‌یابم.
فقط یک نگرانی می‌تواند برای کشتی ایران وجود داشته باشد و آن نیز بسنده کردن به همین افتخارات و متوقف شدن در همین‌جاست. رقبا حتما به دنبال انتقام در مسابقات آتی می‌روند پس ما نیز از ماندن صرف در باد غرور این افتخار پرهیز کنیم تا رشته افتخار‌آفرینی‌های‌مان قطع نشود.