مهدی تقوی: وقتی توپ در میانه میدان می‌غلتد، گاهی صدای فریاد تماشاگران خاموش‌تر از صدای وجدان انسان است. سرمربی تیم ملی ایتالیا، این روزها درگیر مسابقه‌ای است که تنها روی چمن نیست؛ نبردی است میان انسانیت و حرفه‌ای‌گری. او و شاگردانش باید ۲۲ مهر در مرحله انتخابی جام جهانی، برابر تیمی قرار گیرند که در پس نام و پرچمش، سایه سنگین خون و خاکستر به چشم می‌خورد.
جنارو گتوزو با صراحتی که همیشه از او سراغ داریم، گفته است: من مرد صلحم اما قوانین فوتبال، مرا وادار به بازی با این تیم می‌کند. او از مرگ کودکان فلسطینی سخن گفت، از درد دیدن تصویرهایی که نمی‌توان نادیده گرفت و از جنگی که باید سریع پایان یابد. با این حال تأکید کرد اگر بازی نکنند، شکست فنی خواهند خورد و نتیجه بازی ۳ بر صفر به سود صهیونیست‌ها اعلام می‌شود.
اما برخی در ایتالیا، این توجیه را نپذیرفتند. یکی از چهره‌های رسانه‌ای برجسته، «لورنزو توسا»، در یادداشتی خطاب به گتوزو نوشت: «نه جنارو! این جنگ نیست؛ نسل‌کشی است. وقتی ده‌ها هزار بی‌دفاع در غزه جان می‌دهند، دیگر واژه جنگ کم‌ارزش می‌شود. ما باید حقیقت را با نام واقعی‌اش صدا بزنیم: نسل‌کشی». او ادامه داد: «از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ تاکنون، شمار قربانیان به عددی رسیده که ۲ برابر جمعیت شهر زادگاه توست. در برابر استخوان‌های کودکانی که در غبار فرورفته‌اند، دیگر صحبت از جام‌جهانی بی‌معناست».
توسا در این نوشته، نه از موضع سیاست که از زاویه اخلاق سخن گفت.
در ادامه یادداشتش، توسا به نکته‌ای اشاره کرد که موجی از هم‌دلی میان ایتالیایی‌ها برانگیخت: «من به عنوان یک هوادار، هرگز از تیمی که در برابر جنایتکاران بازی می‌کند، حمایت نخواهم کرد. اگر می‌خواهید بروید، بروید اما نه به نام ما، نه با پرچم ما. ما این لکه را بر لباس آتزوری نمی‌پذیریم».
این اعتراض تنها یک نوشته نبود؛ پژواکی بود از وجدان جمعی، از احساسی که در خیابان‌ها و میان مردم عادی جریان دارد. همان‌هایی که فوتبال را نه صرفاً بازی؛ که بخشی از هویت خود می‌دانند. برای آنها، سکوت در برابر جنایت، بزرگ‌تر از هر باختی است. گتوزو البته مردی نیست که از درگیری بگریزد. در بازی رفت برابر همین تیم که چند هفته پیش برگزار شد، جدالی لفظی و فیزیکی میان او و بازیکنان تیم فوتبال رژیم درگرفت. رسانه‌ها نوشتند او در میانه درگیری فریاد زد و به بازیکن مقابلش گفت: «دهانت را ببند و خفه شو!». شاید آن لحظه بیش از هر زمان دیگری، چهره خشمگین گتوزو را دیدیم؛ مردی که بین احساساتش و واقعیت فوتبال گیر کرده است.
سال‌هاست جهان از خودش می‌پرسد: آیا می‌توان در میانه رنج انسان‌ها، از فوتبال به‌عنوان سرگرمی سخن گفت؟ پاسخ آسان نیست. گتوزو شاید در ظاهر یک مربی است اما در عمق سخنانش، نشانه‌ای از تردید می‌بینی؛ تردید میان تبعیت از مقررات و اطاعت از وجدان.
از نگاه منتقدان، تصمیم فدراسیون فوتبال ایتالیا برای انجام این مسابقه، چیزی فراتر از یک انتخاب ورزشی است. آنها باور دارند وقتی توپ در برابر چشمان جهان می‌چرخد، هر حرکت بازیکن، معنایی سیاسی می‌یابد. شاید این همان چیزی است که توسا می‌خواست بگوید: «هر پاس، هر گل، هر شادی در برابر نسل‌کشان، لکه‌ای است بر شرافت انسان».
وقتی بازی آغاز شود، نگاه میلیون‌ها چشم نه فقط به توپ که به چهره سرمربی ایتالیا خواهد بود. آیا او با وجدانی آسوده روی نیمکت می‌نشیند یا با ذهنی درگیر از آنچه در بیرون زمین می‌گذرد؟ هیچ‌کس نمی‌داند. فقط تاریخ است که بعدها خواهد نوشت: در آن روز، فوتبال برنده شد یا انسانیت؟
پای موساد به بازی ایتالیا - اسرائیل باز شد
نخست وزیر ایتالیا از حمایت کاروان تیم فوتبال اسرائیل در برابر اعتراضات گسترده مردم عاجز شد.
اعتراض میلیونی ایتالیایی‌ها به برگزاری بازی تیم‌ملی فوتبال این کشور با اسرائیل بنا به گزارش روز چهارشنبه سایت رای‌اسپورت باعث شده موساد ماموریت حفاظت از کاروان صهیونیست‌ها را در شهر اودینه ایتالیا برعهده گیرد.
۲ میلیون ایتالیایی هفته گذشته برای همبستگی با مردم غزه و محکومیت جنایات رژیم صهیونیستی به خیابان‌ها آمدند.
جنارو گتوزو، سرمربی ایتالیا هم کشته شدن کودکان و غیرنظامیان توسط اسرائیل را محکوم و بازی با آنها را از روی اجبار از سوی یوفا تعبیر کرد.
رای‌اسپورت نوشت: جرجیا ملونی، نخست‌وزیر ایتالیا به موساد اجازه داده امنیت کاروان تیم فوتبال اسرائیل را در بازی با ایتالیا برعهده بگیرد.
براساس گزارش رسانه ایتالیایی، مسؤولان برگزاری این مسابقه به دلیل مخالفت شدید مردم و اعتراضات گسترده می‌ترسند نتوانند امنیت تیم فوتبال رژیم را تامین کنند.