در نخستین شب نبردهای فینال رقابت‌های جهانی زیر ۲۳ سال، سالن مرکزی بلگراد صحنه تکرار یک حقیقت قدیمی بود؛ حقیقتی که می‌گوید «فرنگی‌کار ایرانی اگر آماده باشد، هیچ حریفی تاب نگاهش را هم ندارد». تیم ملی کشتی فرنگی امید ایران، هنوز چمدان‌هایش را به‌درستی باز نکرده بود که ۲ ستاره‌اش با ۲ طلای خیره‌کننده، پرچم کشور را بالا بردند و فریاد شادی را در صربستان طنین‌انداز کردند.
از همان لحظه ورود کاروان ایران، نگاه‌ها روی ۲ نفر قفل شده بود؛ غلامرضا فرخی، مردی که از شیراز برخاست و بی‌سروصدا از پله‌های پایین به بلندترین سکوی جهان رسید و فردین هدایتی، غول آملی که تشک را به زمین بازی خودش تبدیل می‌کند. اتحادیه جهانی کشتی هم بی‌دلیل نام این دو را در جمع ۶ چهره شاخص رقابت‌ها نیاورده بود. رنگرز، سرمربی تیم، پیش از آغاز مسابقات به نزدیکانش گفته بود: «اگر غلامرضا و فردین طلا بگیرند، بقیه مسیر خودشان را پیدا می‌کنند» و همان هم شد.
* طلای اول؛ مردی که دیر آمد اما درخشید
فرخی از آن دسته کشتی‌گیرهایی است که مسیرش نه از تیم‌های پایه، بلکه از رقابت‌های بزرگسالان آغاز شد. کسی در اردوهای نوجوانان و جوانان نامی از او نشنیده بود. دیر رسید اما وقتی رسید، همه را کنار زد. در زاگرب بود که برای نخستین بار نبوغش آشکار شد؛ کشتی‌گیری با قدرت بدنی کم‌نظیر، آرامش ذهنی یک استاد و اجرای فنونی که نشان کلاسیک‌ترین نسخه‌های فرنگی جهان را داشت.
او در بلگراد نیز همان مسیر را ادامه داد. از همان کشتی نخست، هیچ‌کس توان مقابله با او را نداشت. ۴ حریف از ۴ کشور مختلف – جمهوری باکو، ازبکستان، ایتالیا و آمریکا – یکی پس از دیگری مغلوبش شدند، بی‌آنکه بتوانند حتی فرصت تنفس پیدا کنند.
در فینال، نوبت به کشتی‌گیر اوکراینی رسید؛ رقیبی که بیشتر شبیه قربانی آمده بود تا چالش جدی. تنها ۳ دقیقه طول کشید تا فرخی با ترکیبی از فنون خاک و بارانداز، نتیجه‌ای باورنکردنی را رقم بزند: ۱۰ بر صفر. حتی داور وسط هم پس از سوت پایان، لبخند زد؛ لبخندی از جنس تحسین.
فرخی در ۵ مبارزه خود، ۴۴ امتیاز گرفت و فقط یک امتیاز از دست داد؛ آماری که در ادبیات کشتی معادل «سلطه مطلق» است. وقتی مدال طلایش را گرفت، سالن به احترام ایستاد و تماشاگران خارجی، بی‌آنکه زبانش را بدانند، نامش را فریاد می‌زدند.
* طلای دوم؛ سنگین‌وزنی با ظرافت سبک‌وزن‌ها
سپس نوبت به فردین رسید؛ مردی که در ظاهر قرار است کشتی‌گیر فوق‌سنگین باشد اما وقتی روی تشک می‌آید، حرکات کشتی‌گیران سبک‌وزن را اجرا می‌کند. او همان کسی است که کارشناسان اروپایی بعد از دیدن مبارزاتش گفتند: «این پسر اگر در وزن‌های پایین‌تر بود، شاید نابغه قرن می‌شد».
هدایتی سال گذشته هم قهرمان امیدهای جهان شده بود و حالا آمده بود تاج طلایی‌اش را حفظ کند. چهره‌اش هنگام ورود به سالن هیچ نشانی از استرس نداشت. لبخند می‌زد، مثل کسی که از قبل نتیجه را می‌داند. در ۴ مسابقه‌اش، ۳۰ امتیاز گرفت و حتی یک امتیاز هم واگذار نکرد.
در دیدار نهایی، رازمیک کوردیان از ارمنستان تنها ۳ دقیقه دوام آورد. چند بارانداز، 2 خاک و بعد پایان. تابلوی امتیازات، ۸ بر صفر را نشان می‌داد و رنگرز از کنار تشک دست‌هایش را بالا گرفته بود. فردین همان‌قدر سریع برد که غلامرضا و حالا ۲ طلای درخشان در فاصله چند دقیقه روی سینه ۲ فرنگی‌کار ایرانی نشسته بود.
* شروع توفانی برای تیمی تشنه افتخار
شب اول فینال‌ها با این ۲ مدال طلا برای ایران بسته شد؛ شبی که کارشناسان خارجی آن را «بازگشت ایران به دوران طلایی کشتی فرنگی» توصیف کردند. تیم امید ایران حالا نه‌تنها از نظر امتیاز در مسیر قهرمانی قرار گرفته، بلکه از نظر روحی نیز به اوج اعتماد به نفس رسیده است.
درخشش فرنگی‌کاران امید در بلگراد
۲ طلای برق‌آسا
ارسال نظر
پربیننده
تازه ها