لغتنامه افتخارات بی‌بدیل بخش «الف»

ایران (اِ. خ.):
کشوری در نیم‌کره شرقی زمین که طبق شواهد باستان‌شناسی، از نخستین لحظات پیدایش المپیک تا همین امروز، در حال توسعه ورزش پارالمپیکی بانوان بوده است.
از دیدگاه کارشناسان بین‌المللی ایران نه‌تنها در رشته‌های ورزشی بلکه در رشته شکستن تصورات جهانی، اصلاح پیش‌داوری‌ها و ارتقای روحیه خودباوری جمعی نیز سرآمد است. کشور ایران سه جور شناخته می‌شود:
نوع اول: ایران تاریخی
همان سرزمینی است که از زمان داریوش تا دهه 90 میلادی، در حال تمرین برای لحظه‌ای بود که زنانش وارد میدان‌های پارالمپیکی شوند.
گفته می‌شود در حاشیه برخی لوح‌های هخامنشی، تصاویری از پرتاب نیزه با ویلچرهای سنگی حک شده بوده که متأسفانه به ‌دلیل حسادت علمی توسط باستان‌شناسان غربی پاک و تخریب شده است.
مورخان معتقدند همان‌طور که کورش منشور حقوق بشر را نوشت، اگر کمی زمان بیشتری داشت احتمالاً اولین کمیته پارالمپیک را هم تأسیس می‌کرد.
نوع دوم: ایران آماری
در این نوع از ایران، نمودارها معمولاً از فرط صعود از صفحه پاورپوینت خارج می‌شوند و روی سقف جلسه ادامه پیدا می‌کنند.
طبق آمار رسمی کمیته بین‌المللی پارالمپیک، میزان مشارکت بانوان ایرانی در رقابت‌ها طی ۳ دهه اخیر ۴۲ درصد رشد داشته است؛ عددی که در نگاه اول کارشناسان خارجی را به سکوت و در نگاه دوم به شستن نگاه‌ها واداشت. گفته می‌شود گروهی از محققان پس از ۳ بار بازخوانی داده‌ها و اطمینان از عدم خطای تایپی، ناچار شدند در گزارش خود بنویسند: «ایران دوباره ما را غافلگیر کرد».
نوع سوم: ایران پارالمپیکی
در این نوع از ایران، ورزشکاران زن از سال ۱۹۹۲ میلادی رسماً وارد میدان پارالمپیک شدند. 4 نفر در رشته تنیس روی میز در بارسلونا که بدون مدال بازگشتند اما با آغاز یک مسیر ماندگار.
تا سال ۲۰۲۴ شمار بانوان پارالمپیکی ایران به 12 نفر در ۵ رشته رسید و حاصل کارشان 7 مدال بود؛ افزایشی که نه فقط عدد بلکه روحیه ملی را بالا برد.
کارشناسان خارجی ابتدا گمان کردند ایران از تقسیم میتوز برای تکثیر قهرمان استفاده کرده اما بررسی‌ها نشان داد تنها ابزار استفاده‌شده تمرین، اراده و چای ایرانی بوده است.