چه جواهری!

زهره فلاح‌زاده: در شبی که سکوت سنگین ورزشگاه بنیان‌دیزل جای فریاد هزاران هوادار را گرفته بود، امیرحسین حسین‌زاده سرانجام به آرزویی قدیمی رسید؛ گشودن دروازه پرسپولیس. مهاجم جوان تراکتور، درست در بیست‌وپنجمین سالروز تولدش، طلسمی چند ساله را شکست اما همچنان با حسرتی بزرگ زمین را ترک کرد؛ حسرتی به نام «نبرد بی‌پایان با سرخ‌های تهران».
* گل در روز تولد، پایان انتظار طولانی
در تقابل تراکتور - پرسپولیس از هفته نهم لیگ، بازی تا دقایق پایانی سرد و بی‌رمق پیش می‌رفت. اخراج مرتضی پورعلی‌گنجی در دقیقه ۷۷ فضا را بازتر کرد و تراکتوری‌ها با انگیزه بیشتری حمله کردند. درست در لحظه‌ای که تصور می‌شد نتیجه بدون گل به پایان برسد، حسین‌زاده با هوشمندی همیشگی‌اش توپ را از میان ۲ مدافع عبور داد و با ضربه‌ای دقیق، دروازه نیازمند را باز کرد.
گل او نه فقط حاصل یک موقعیت ناگهانی، بلکه نتیجه دقت، تمرکز و شناخت از فضا بود. این گل، تراکتور را در آستانه‌ پیروزی قرار داد اما در آخرین دقیقه اوقات تلف‌شده (۷+۹۰) ضربه جادویی مارکو باکیچ همه چیز را تغییر داد و لبخند حسین‌زاده به حسرت بدل شد. با این حال، این گل برای او معنایی فراتر از نتیجه داشت؛ شکستن طلسمی که سال‌ها دنبال فروریختنش بود.
* سبقت از علیپور، آغاز رقابت تازه
تا پیش از این مسابقه، حسین‌زاده و علی علیپور هر ۲ با به ثمر رساندن ۵ گل، در صدر جدول گلزنان قرار داشتند. جدال تبریز اما معادله را تغییر داد. گل دقیقه ۸۸ باعث شد حسین‌زاده با ۶ گل، ترک‌تازی‌اش را آغاز کند و به تنهایی در صدر بایستد.
در حالی که علیپور در این بازی روز آرامی را پشت سر گذاشت، مهاجم تراکتور نشان داد هنوز از آن انگیزه‌ای که زمانی در استقلال از خود به نمایش می‌گذاشت، چیزی کم ندارد. گل او از زاویه‌‌ای دشوار و روی موقعیتی تقریباً از دست‌رفته‌ زده شد؛ گلی که بار دیگر هوش فوتبالی بالایش را به رخ کشید.
حالا حسین‌زاده نه‌ فقط در جدول گلزنان جلو افتاده، بلکه روحیه‌ای تازه یافته تا در کورس آقای‌ گلی لیگ بماند؛ رقابتی که میان او، علیپور و چند مهاجم دیگر تا هفته‌های پایانی ادامه خواهد داشت.
* تخصص در فرو ریختن دروازه مدعیان
در این فصل، حسین‌زاده ثابت کرده در بزنگاه‌های بزرگ بهتر از هر زمان دیگری ظاهر می‌شود. او فصل را با گلزنی به استقلال در دیدار سوپرجام آغاز کرد، در دیدار برابر سپاهان دبل و بازی با گل‌گهر هت‌تریک کرد و حالا پرسپولیس را هم در فهرست قربانیانش قرار داد.
جالب آنکه این بازیکن برابر تیم‌های ضعیف‌تر عملکرد متوسطی دارد و در دیدارهایی که تراکتور برنده بوده، سهم چندانی از گل‌ها نداشته است اما در بازی‌های دشوار، در لحظاتی که فشار روانی بالاست، همانند مهاجمان کلاسیک، ناگهان در صحنه ظاهر می‌شود و نتیجه را تغییر می‌دهد.
پس از بازگشت از تجربه‌ ناموفقش در فوتبال بلژیک، حسین‌زاده با لباس تراکتور بار دیگر خودش را پیدا کرده. اگرچه هنوز به ثبات کامل نرسیده اما حالا با هر گل، نشانه‌هایی از پختگی در بازی‌اش دیده می‌شود؛ از جا‌گیری هوشیارانه تا آرامش در لحظه‌ شوت‌زنی.
* رویارویی نهم و پایان یک طلسم
گل تبریز شاید برای بسیاری تنها یک عدد باشد اما برای حسین‌زاده حکم رهایی داشت. او در ۹ بازی رسمی مقابل پرسپولیس، هرگز موفق به گلزنی نشده بود. از نخستین تقابلش با لباس سایپا در لیگ هجدهم تا امروز، همیشه در آستانه‌ درخشش مقابل این تیم ناکام مانده بود.
در دوران حضورش در استقلال هم این ناکامی ادامه یافت. در ۲ داربی بزرگ، فرصت چندانی برای گلزنی پیدا نکرد و تنها نظاره‌گر گل‌های هم‌تیمی‌هایش بود. پس از بازگشت از اروپا و پوشیدن پیراهن تراکتور، ۴ مصاف دیگر هم بدون گل برایش گذشت تا اینکه بالاخره در بازی نهم، همه‌ این حسرت‌ها را پایان داد.
اما داستان هنوز ناتمام است. هرچند او موفق به باز کردن دروازه پرسپولیس شد اما تیمش نتوانست به برتری برسد. در نتیجه، طلسم دوم هنوز باقی است: حسین‌زاده در تمام عمر فوتبالی‌اش هرگز تیمی را که در آن بازی می‌کرده، مقابل پرسپولیس برنده ندیده است.
* حسرتی میان لبخند
وقتی سوت پایان بازی به صدا درآمد، تصویر تلویزیون چهره‌ حسین‌زاده را نشان می‌داد؛ لبخندی محو، میان خستگی و افسوس. او در شب تولدش هم شادی را تجربه کرد، هم حسرت را. شاد از شکستن طلسم شخصی، ناراحت از ناتمام ماندن پیروزی.
با این گل، مسیر تازه‌ای در زندگی فوتبالی حسین‌زاده آغاز شده است. حالا دیگر او از سایه‌ ناکامی‌های گذشته بیرون آمده و به مهاجمی بدل شده که می‌داند چگونه در بزنگاه بدرخشد. شاید روزی دوباره در پیراهن استقلال در تهران، در حضور هزاران تماشاگر، حسرت آخرش را هم پاک کند؛ روزی که نه‌ فقط گل بزند، بلکه برابر پرسپولیس برنده شود.
استقلال چه مفت این ستاره را از دست داد.