بهتاش فریبا: گاهی تقویم فوتبال یک جمله کوتاه در گوش آدم میخواند: «یا حالا، یا هیچ وقت» و من همین را درباره جام جهانی پیش رو میگویم. این بار باید دست در دست تیم ملی بگذاریم و به جلو هلش دهیم. جام جهانی ۲۰۲۶ برای ایران فقط یک تورنمنت نیست؛ فرصتی است که اگر از آن استفاده نکنیم، خودمان را سالها سرزنش خواهیم کرد.
1- گروه ما این بار «گروه مرگ» نیست. نه اینکه راحت باشد اما از آن جنس مسیرهایی است که اگر مرد راهش باشیم، جشنش را هم در خیابان میگیریم. ۳ تیم روبهرویمان هستند: بلژیک با تجربه اروپایی و فوتبالی ساختارمند، مصر که نامش همیشه احترام میآورد اما سالهاست جثهاش بزرگتر از توان واقعیاش دیده میشود و نیوزیلند که باید آن را فرصت شروع بدانیم نه تهدید. جام جهانی قبل نشان داد نتیجه روز بازی رقم میخورد، نه بر اساس اسم روی پیراهن. پس اگر باهوش باشیم، از همان روز اول میشود جدول را به نفع خود چید.
2- برخی میپرسند برای جام جهانی آمادهایم؟ معتقدم اگر قضاوت را به امروز محدود کنیم، هنوز کار داریم. همه چیز بستگی دارد به اینکه تا خرداد ۱۴۰۵ چقدر پوست بیندازیم. مصدومان باید برگردند، سردار آزمون اگر در ریتم گلزنی باشد و عزتاللهی در همان سطح جنگندگی همیشگی بازی کند، تیم آرام میگیرد. از طرف دیگر، بچههای تازهنفس مثل حسین گودرزی مدافع چپ استقلال دارند زیر پوست تیم راه باز میکنند. فوتبال به جوانگراها رحم میکند؛ فقط باید به جای ترس، از آنها استفاده کرد.
بحث سن تیم ملی را هم شنیدهام. درست است، میانگین بالاست اما جام جهانی مقصد تیم فعلی نیست؛ مقصد تیمی است که تا آن روز ساخته میشود. یعنی چند صندلی باید جابهجا شود، چند چهره تازه باید آن پیراهن مقدس را تن بزند. اگر ترکیب باهوش بسته شود، این مشکل هم جایی برای نفس کشیدن ندارد.
خلاصه! صعود دور از دسترس نیست. باید از بازی اول پنجه به حریفان نشان دهیم، باید باور کنیم. اگر قرار است یک بار هم که شده از مرحله گروهی به حذفی گذر کنیم، الان بهترین وقت است.
3- در انتها مایلم درباره داربی هم چیزی بنویسم؛ چیزی که میخواهم مطرح کنم، بیارتباط با ضرورت جوانتر شدن ترکیب تیم ملی هنگام برگزاری جام جهانی هم نیست. بازی بیگل بود اما خالی از اتفاق نه. نیمه دوم استقلال با ریتمی بهتر توپ را چرخاند. اگر آن پاس عمقی زیبا و مدرسهای دقیقه ۸۰ صالح حردانی به اسماعیل قلیزاده به نتیجه میرسید، شاید قصه داربی فرق میکرد. قلیزاده در همین ۱۹ سالگی و سن پایین نمایشی ارائه کرد که من را یاد روزهایی انداخت که بازیکن جوانتر از توپ نمیترسید. اینها سرمایهاند، باید در تمام فوتبال کشور بویژه تیم ملی هر چه زودتر به سمت جوانگرایی رفت.
* بازیکن تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین