حجت‌الاسلام والمسلمین سیدسعید  لواسانی: ما ناچار هستیم در دنیا زندگی کنیم اما زندگی در دنیا دو گونه است: یا به منزله کشتزاری است که در آن می‌کاریم تا در سرای آخرت برداشت کنیم یا خواست زندگی دنیوی است. شاید ظاهر این دو نوع زندگی شبیه هم باشد اما حقیقت آن دو کاملاً متفاوت است. قرآن در آیه 15 سوره مبارکه هود حال کسانی را که خواست زندگی دنیا را دارند، تشریح می‌فرماید: «مَنْ کانَ یُرِیدُ الْحَیاه  الدُّنْیا وَ زِینَتَها نُوَفِّ إِلَیْهِمْ أَعْمالَهُمْ فِیها وَ هُمْ فِیها لا یُبْخَسُونَ‏.»  «هرکس زندگی دنیا و زینت‌های آن را خواست» یعنی هرکس به دنبال تثبیت خود در حیات پست دنیوی شد و  زندگی جاوید و ابدی اخروی را فدای زندگی چندروزه دنیا کرد. این خواستن همراه با تلاش و کوشش برای کسب آن است، به این دلیل در ادامه می‌فرماید:  «نُوَفِّ إِلَیْهِمْ أَعْمَالَهُمْ فِیهَا وَ هُمْ فِیهَا لاَ یُبْخَسُونَ.» «ما نتیجه تلاش و کارهایشان را در همین دنیا به آنان می‌دهیم و به آنان در دنیا کم نمی‌گذاریم.» اینگونه نیست که تلاش آنان را بی‌ثمر بگذاریم، بلکه به آنچه از دنیا بخواهند، ما آنان را می‌رسانیم. به دنبال شهرت و برتری‌طلبی هستند، ما آنان را به آن می‌رسانیم اما چون حقیقت دنیا سراب است و زندگی دنیا چیزی نیست، هرچه کسب می‌کنند، چیزی جز تیره‌روزی نیست. به آیه 16 همین سوره توجه کنیم: «أُوْلَئِکَ الَّذِینَ لَیْسَ لَهُمْ
فِی الآخِرَه إِلاَّ النَّارُ» این گروه دنیاطلب در آخرت که حقیقت همه امور ظهور می‌کند، برایشان تنها آتش جهنم مهیاست. «وَ حَبِطَ مَا صَنَعُواْ فِیهَا» هرآنچه در دنیا کرده‌اند، نابود می‌شود. «حبط» به معنای باطل‌شدن عمل و از تأثیرافتادن آن است.  در مثال همانند حیوانی که چنان می‌خورد که شکمش باد می‌کند و به هلاکت می‌افتد. [المیزان: 2/168] «وَ باطِلٌ ما کانُوا یَعْمَلُون» و هر آنچه انجام داده‌اند، باطل می‌شود. پس حقیقت همه تلاش آنان جز زیان چیزی نیست و هرچه کِشته‌اند، از بین رفته است. کارها و تلاش‌های آنان هم در دنیا بی‌ثمر است و هم در آخرت نابود زیرا تنها عملی کارساز و موثر است که براساس ایمان به خدا باشد: «مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَکَرٍ أَوْ أُنْثى‏ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ، فَلَنُحْیِیَنَّهُ حَیاه طَیِّبَه وَ لَنَجْزِیَنَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ ما کانُوا یَعْمَلُونَ» [نمل: 97]  ظاهر کار این است که در دنیا به نتیجه رسیده‌اند، اما قلبی که از ایمان به خدا تهی باشد و به فکر برتری خود باشد، هیچ ثباتی ندارد و همواره در اضطراب و نگرانی است. چنین قلبی از بصیرت و نور خالی است و طبعاً در آخرت هم کور محشور می‌شود: «وَ نَحْشُرُهُ یَوْمَ الْقِیامَه أَعْمى»  [طه: 127] در نتیجه هرچه برای بهروزی و سعادت خود انجام می‌دهد، نابود و باطل می‌شود. هم عبادات آنان بی‌ارزش می‌شود، و هرچه در راه عبادت تلاش کنند، به هیچ خریداری نمی‌شود و هم کارهایی که برای زندگی دنیوی خود می‌کنند، بی‌ثمر می‌شود و هرگز چنین افرادی به نتیجه مطلوب نمی‌رسند.
 شهرت‌طلبی مصداق بارز چنین اعمالی است که دین انسان را از بین می‌برد و همه کارهای او را نابود و بی‌اثر می‌کند. انسان با مقام بندگی به کمال و سعادت می‌رسد و در دنیا در آسایش و بهروزی است و آخرت در سعادت ابدی و چنین افرادی چقدر از بهروزی و سعادت دورند! بنابراین باید از جاه‌طلبی و شهرت‌طلبی و برتری‌جویی دوری کرد، و دل را فقط به بندگی خدا آراست و از هرچه غیردوست است، رها کرد. این یعنی خلوت‌گزینی واقعی. خلوت‌گزینی آن نیست که به گوشه غاری پناه ببریم بلکه خلوت‌گزینی آن است که دل ما از هرچه غیر حق است، خالی شود.
خلوت‌گزینی و گمنامی حالتی درونی است که فردی که به این صفت آراسته باشد، حتی اگر در بطن و متن اجتماعی باشد و در رأس حکومت هم مورد توجه همه مردم باشد، باز درونش از غیرخدا خالی است، اگرچه بدنش در میان مردم است اما وجودش در کنار روضه رضوان قرار دارد. چنان خود را بی‌قدر می‌داند که گویی هیچ است. و این ویژگی‌ای است که باید ما در خود تقویت کنیم. یعنی در کنار اینکه شهرت‌طلبی را از دل خود بیرون می‌کنیم، خود را به خلوت‌گزینی مزین کنیم. این صفت بویژه برای کارگزاران نظام بسیار مهم است زیرا خدمتگزاری در نظام اسلامی در هر سطحی که باشد، دو امر متضاد را با خود دارد: از سویی در چشم مردم هستند و از سوی دیگر اگر خدمت صادقانه نکنند، موجب هلاکت خودشان می‌شوند. راه برون‌رفت از این مشکل، تنها خلوت‌گزینی درونی است. بله باید به مردم خدمت کرد و خدمات را هم به مردم گفت اما باید مراقب بود که خود را عرضه نکنیم که این اول بدبختی و  فساد درون و هلاکت و نابودی است. اگر درون را چنان آراستیم که واقعاً خود را بی‌قدر دیدیم، یقینا از جاه‌طلبی نجات پیدا می‌کنیم. پس باید مراقب خود باشیم که شیطان در کمین است و نفس هم دشمنی درونی است که لحظه‌ای آرام نمی‌نشیند تا ما را نابود کند.

گروه اجتماعی: رئیس پلیس آگاهی ناجا از راه‌اندازی قرارگاه‌های مبارزه با سرقت در مراکز استان‌ها با هدف پیشگیری از افزایش انواع سرقت، ایجاد ناامنی روانی برای مجرمان و سارقان در مناطق جرم‌خیز و تولید و توسعه احساس امنیتی مطلوب در جامعه خبر داد. «تسنیم» در این باره نوشت: سردار حسین بتولی در کمیسیون تخصصی مقابله با سرقت که با حضور سردار معصوم‌بیگی، جانشین پلیس پیشگیری ناجا و سردار اسحاقی فرمانده انتظامی خوزستان و همه فرماندهان و رؤسای پلیس‌های تخصصی سراسر استان برگزار شده بود، هدف از راه‌اندازی قرارگاه‌های مبارزه با سرقت در استان‌ها را پیشگیری از افزایش انواع سرقت، ایجاد ناامنی روانی برای مجرمان و سارقان در مناطق جرم‌خیز و تولید و توسعه احساس امنیتی مطلوب در جامعه عنوان کرد. وی در ادامه از جمله اقدامات ناجا در سال جاری را توجه و اهتمام جدی به تقویت کلانتری‌ها و واحدهای تخصصی پلیس به منظور حضور بیشتر در کنار مردم دانست و گفت: حضور پلیس یعنی احساس امنیت و مردم باید این احساس را در بهترین شرایط درک کنند. بتولی بر جلب مشارکت‌های هدفمند پلیس با سازمان‌ها، اصناف و تشکل‌های اجتماعی تاکید کرد و گفت: یکی از ارکان مسلم امنیت به عنوان اصلی‌ترین نیاز اجتماعی، مشارکت دادن اقشار مختلف جامعه در حفظ، گسترش و استمرار آن و تعامل فعال آنها با حوزه‌های امنیتی از جمله نیروی انتظامی است لذا پلیس باید از همه توان‌ها و موقعیت‌ها در تامین امنیت جامعه بهره‌گیری کند. این مقام ارشد پلیس اظهار داشت: فرماندهان و رؤسای پلیس‌های تخصصی باید با درایت و هوشمندی به تحلیل شرایط اجتماعی و جغرافیایی جرائم پرداخته و با تنظیم برآوردی صحیح از جرم، فرآیند پیشگیری و مقابله با این پدیده را مدیریت کنند.

 می‌خواستم از طریق روزنامه «وطن امروز» در سال اقتصاد و فرهنگ روز 11 و 12 اردیبهشت روز کارگر و معلم را به همه کارگران سختکوش و معلمان و اساتید فرهیخته تبریک گفته و به این عزیزان بگویم ملت ایران برای تحقق اهداف اعلام‌شده توسط رهبر حکیم در سال اقتصاد و فرهنگ به هر دو قشر کارگر و فرهنگی می‌بالد و انتظارات زیادی دارد.
شاهد

  آیا با شعارهای مختلف دولت و وزارت بهداشت وضعیت دارو بویژه داروهای بیماری‌های خاص بهتر می‌شود؟
صادقی
 چرا دولت نظارت بیشتری بر قیمت لبنیات نمی‌کند؟! به هر حال یکسره در صدا و سیما و رسانه‌ها می‌بینیم نسبت به مصرف لبنیات توصیه می‌شود ولی از طرف دیگر شاهد گرانی محصولات لبنی هستیم.
فضلی

  رهبر انقلاب مدت‌هاست می‌فرمایند به آمریکا خوش‌بین نیستم. آیا دولتمردان و مسؤولان هم به این امر رسیده‌اند؟ لطفا کمی مسائل اوکراین را در روزنامه بررسی و اطلاع‌رسانی کنید تا برای ملت نقش ریاکاری و ظالمانه آمریکا در ناآرامی‌های این کشور روشن شود.
صمدی

حسین بابازاده مقدم: برخی محافل رسانه‌ای وابسته به ضدانقلاب یا جریان‌هایی که در داخل کشور عملا همان مسیر رسانه‌های برانداز را تعقیب می‌کنند، همزمان با نزدیک‌شدن به یک‌سالگی دولت، رفع‌حصر از سران فتنه را در دستور کار خود قرار داده‌اند. شاید این گروه‌ها با عبارت اخیر نوبخت نیز تشویق و تقویت شده‌اند که گفته است: «دولت اخبار مربوط به مساله حصر را با حساسیت دنبال می‌کند.» و شاید به آن وعده‌های نامعلوم رئیس‌جمهور چشم امید دارند، رئیس‌جمهوری که پیش از این و سال‌ها قبل در سمت دبیری شورایعالی امنیت ملی آموخته است نمی‌توان به‌سادگی از گناه کسانی‌ که امنیت عمومی کشور را مختل می‌کنند، صرف‌نظر کرد. حال آنکه رئیس‌جمهور در جریان حادثه اردوکشی خیابانی در 25 بهمن 89 گفته بود: «حرکت 25 بهمن گروهی فریب‌خورده کاملاً محکوم است و قوه‌قضائیه باید براساس وظایف ذاتی خود نسبت به این حرکت ضدانقلابی اقدام کند».
حسن روحانی با ضداسلامی و ضدملی خواندن حرکت 25 بهمن89 تاکید کرده بود: «این حرکت از یکسو می‌خواست فریاد قاطعانه ملت ایران در روز 22 بهمن را تحت‌الشعاع قرار دهد و از سوی دیگر وسیله‌ای برای انحراف افکار مردم منطقه از دشمنان اصلی یعنی آمریکا و رژیم صهیونیستی و شکست اخیر آنان شود». با چنین مواضعی مشخص نیست چرا آقای نوبخت با طرح این نکته که دولت با حساسیت اخبار مربوط به رفع‌حصر را دنبال می‌کند، عملا دست به تشویق و تهییج عده‌ای از غوغاسالاران در عرصه رسانه‌ای کشور زده است و دقیقا اظهارنظر او ناشی از کدام رویکرد متناقض درباره برخورد با سران فتنه است. این درحالی است که البته بخش دیگری از جامعه ایران من‌جمله خانواده‌های قربانیان حوادث سال‌88 که رهبر حکیم انقلاب آن‌ را «فتنه عمیق» توصیف کردند، همچنان منتظر محاکمه و قصاص عاملان جنایت‌هایی هستند که بنابر تحریک همین افراد در سطح خیابان‌های پایتخت رخ داد.
رسانه‌های ضدانقلاب بر این نکته تاکید می‌کنند که حسن روحانی وعده داده است ظرف مدت یک سال مساله حصر را به پایان برساند، حال صرف‌نظر از محتوای سخن و قابل تفسیربودن ادعاهای رئیس‌جمهور حتی در صورت تایید صحت و سقم آن، مساله حقیقی آن است رئیس‌جمهور از منظر حقوقی و قضایی آیا اجازه آزاد‌کردن و رهانیدن چند مجرم از جرائم چنین بزرگ را که باعث زیان مالی و جانی شده، دارد؟
پاسخ بسیار پیچیده نیست و طبیعتا از نظر حقوقی و قضایی رئیس‌جمهور براساس اصل تفکیک قوا اجازه وارد‌شدن به محدوده اختیارات و وظایف قوه‌قضائیه را ندارد و این با روح شعارهای دولت عملا در تضادی بسیار واضح قرار دارد.
اما چرا عده‌ای به‌دنبال پایان دادن به حصر موسوی و کروبی هستند؟
اصلاح‌طلبان تندرو که نماینده‌ای از غیرعقلایی‌ترین گرایش سیاسی نفوذیافته به دولت هستند بر این باورند که جمعیت 7 درصدی حامی این گروه در بدنه اجتماعی نیازمند تقویت و هم‌افزایی‌های بیشتر و دستیابی به یک خودباوری و رهایی از حس تحقیر و شکست هستند و چنانچه حصر موسوی و کروبی پایان یافته و این اشخاص مجددا به عرصه سیاسی بازگردند 7 درصد مذکور به 20 تا 30 درصد از کل جمعیت کشور و واجدان شرایط افزایش خواهد یافت.
این دستور کار و برآورد با هدف افزایش گرایش‌های رادیکال در سطح کنشگران سیاسی و مردم توسط اصلاح‌طلبان تعقیب می‌شود و در نهایت امر به تحمیل درخواست‌های شکننده هرچه بیشتر به دولت منتهی خواهد شد.
یعنی اگر اصلاح‌طلبان موفق به رفع‌حصر از سران فتنه شوند، دولت باید منتظر مشکلاتی به‌مراتب وسیع‌تر در سطح اجتماعی و عمومی بوده و با جریان‌های سازمان‌یافته جدی‌تری مواجه شود.
گرچه برخی خبرنگاران در نشست‌های خبری مسؤولان اجرایی کشور، مامور به این هستند که دائما موضوع رفع‌حصر از سران فتنه را بیان کرده و خبر‌سازی کنند اما نباید چندان امیدوار باشند که دولت حاضر است در یک نزاع منتهی به مخدوش‌شدن مشروعیت سیاسی‌‌اش در بین سایر جناح‌ها، به این راحتی وارد یک دور پرهزینه و پرریسک برای اعتماد به ‌نفس بخشیدن به گروهی شود که در وهله اول با روحانی درگیر خواهد شد.
نباید حسن روحانی از یاد ببرد همین اشخاص زمانی محمد خاتمی را از قطاری که خودش ساخته بود، می‌خواستند پیاده کنند و از سوی دیگر همچنان او را یک گزینه حداقلی و قناعت‌کارانه در پیشبرد اهداف رادیکال و تخیلی خود می‌پندارند.
صرف‌نظر از اینها واکنش‌های متقابل به مساله رفع‌حصر از سران فتنه خود چالش بسیار بزرگ دیگری بر سر راه دولت است، چالش‌هایی که قطعا رسانه‌های مستقل و اصولگرا و همچنین اقشار مختلف مردم در برابر حامیان مجرمینی که 8 ماه امنیت و آرامش کشور را دستخوش توهمات خود کردند، آنها را با جدیت تعقیب خواهند کرد.
هرگونه تحریک فتنه‌گران و جریان‌های رسانه‌ای مرتبط با آنان برای خبر‌سازی و طرح شایعات و دامن زدن به یک التهاب روانی بدون صورت بیرونی از داخل تیم همکاران دولت معادل است با عمل به یک شیوه پرهزینه برای حفظ رضایتمندی گروهی که در صورت بهره‌مندی از قدرت در اولین اقدام خود روحانی را از گردونه مطالباتشان بیرون کرده و با او وارد چالش بر سر مسائل تازه طرح‌شده می‌شوند.
به‌نظر می‌رسد روحانی این نقل قولش در جمع دانشجویان دانشگاه آزاد را نباید فراموش کند که در میزان پایبندی به قانون و ولایت‌فقیه، گفته بود: قانون اساسی هر کشوری بر مبنای قوانین همان کشور تعریف می‌شود و قانون‌گرایی در هر کشوری باید اصل باشد و بالاترین احترام باید به قانون باشد زیرا توسعه سیاسی هر کشور در گرو تقید به قانون است و از آنجایی که ولایت‌فقیه جزو مسلمات مبانی قانون اساسی کشور ما قلمداد می‌شود هر کسی که رئیس‌جمهور می‌شود موظف است به ولایت‌فقیه احترام بگذارد.
اما در مجموع اگر مشاوران و برخی نفوذی‌‌های کم‌حوصله دولت اجازه بدهند، بعید است حسن روحانی به این زودی‌ها مرتکب چنین خطای بزرگ راهبردی شده و با فشار به سمت رفع‌حصر از مجرمینی برود که بانیان ایراد خسارت‌های بسیار زیادی به کشور بوده‌اند.
به‌رغم گراهایی که برخی دولتی‌ها به هواداران فتنه‌گران می‌دهند، گره‌های بسیاری در این مساله وجود دارد که حل و فصل آن عملا بخش عمده‌ای از توان و فرصت‌های دولت را در خود مستهلک و نابود می‌کند. نباید فراموش کرد او دقیقا یکسال قبل در جریان یک سخنرانی با بیان اینکه درباره رفع‌حصر از سران فتنه نیاز به صرف زمان است، از وارد‌شدن به چالشی بسیار خطرناک فرار کرده و جان خود را به‌در برده بود.
به هرحال همچنان گروه‌های مختلف مردمی همچون گذشته حامیان محاکمه و مجازات سران فتنه بوده و گناه نابخشودنی این اشخاص در التهاب‌آفرینی، تلخکامی پس از انتخابات باشکوه 88 و همینطور دادن بهانه‌های واهی به‌دست دشمنان برای حداقل 7 بار تهدید به حمله نظامی در طول  8 ماه فتنه را از یاد نمی‌برند.
بنابر این بدیهی است دولت ضمن پرداختن به مشکلات جدی و جاری کشور حساسیت‌های خبری خود را بر گرانی، تورم، فساد اداری و عقب‌ماندن پروژه‌های عمرانی کشور متمرکز کند تا بیش از این مردم با مشکلات ایجاد شده در ماه‌های گذشته دست و پنجه نرم نکنند.

روز جهانی مطبوعات
مکتوبات و نوشته‏هایى که چاپ و انتشار می‏یابند و برای مطالعه در دسترس عموم مردم قرار می‏گیرند اعم از کتاب، مجله، ماهنامه و... را مطبوعات می‏نامند. اما در عرف عام، مطبوعات بیشتر به روزنامه‏ها و مجله‏هایى اطلاق می‏شود که اخبار روز و جدید در آن به چاپ رسیده باشد. از این رو، به پیشنهاد یونسکو و تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد در نوامبر 1991م، روز سوم ماه مه (برابر با سیزدهم اردیبهشت) هر سال به عنوان روز جهانی مطبوعات شناخته شده است. امروزه مطبوعات در زمینه مسائل تحلیلی، سرعت در اطلاع رسانی، حرکت و پیش‏بینی برخی از وقایع و رویدادها و ارائه آگاهی‏های لازم به جامعه برای بالا بردن حساسیت مردم نسبت به واقعیات اجتماعی نقش مهمی دارند.
انعقاد قرارداد «فین کن اشتاین» بین ایران و فرانسه در زمان «فتحعلی شاه قاجار» (1186 ش)
به دنبال حملات پی‏درپی قوای روسیه به مناطق شمالی ایران، دولت ایران برای دفع این حملات، ابتدا از انگلستان تقاضای کمک کرد. لیکن انگلیسی‏ها به علت اتحاد با روسیه بر ضد فرانسه، حاضر به همکاری با ایران نشدند. ناچار دولت ایران به ناپلئون بناپارت امپراتور فرانسه توسل جست و ناپلئون نیز که برای مقابله با انگلستان به یک متحد در منطقه نیاز داشت درخواست ایران را پذیرفت. از این رو بین طرفین، عهدنامه‏ای به نام فین کن اشتاین منعقد شد. به موجب این قرارداد، فرانسه تعهد کرد که با ارسال اسلحه و کارشناس نظامی، ایران را در باز پس‏گیری گرجستان و دیگر متصرفات روسیه در خاک ایران یاری کند. در برابر، ایران تعهد سپرد که تمامی روابط سیاسی و تجاری خود را با انگلستان قطع و به این کشور اعلان جنگ دهد و در جنگ فرانسه با انگلیس و روس، متحد فرانسه باشد. همچنین اگر ناپلئون بخواهد از ایران به هند که مستعمره انگلیس بود، لشکرکشی کند، ایران امکانات خود را برای عبور سپاهیان فرانسه در اختیار آنها قرار دهد. پس از انعقاد این پیمان، گروهی از مستشاران نظامی به فرماندهی ژنرال گاردان به ایران آمدند تا لشکریان ایران را رسم جنگ‏های اروپایی بیاموزند. این معاهده دیری نپایید و ناپلئون بر خلاف قرار خود، پس از مدتی با روسیه طرح دوستی ریخت و مستشاران فرانسوی، ایران را ترک کردند.
آغاز قیام «ژاندارک» دوشیزه فرانسوی علیه انگلستان (1429م)
ژاندارک، دختری فرانسوی بود که در ششم ژانویه 1412م در دامریِ این کشور به دنیا آمد. وی هنگامی که نوجوانی بیش نبود و خاک کشورش عرصه تاخت و تاز نیروهای انگلیسی بود، در عالم رؤیا خود را مامور دید که به نجات کشور برخیزد. در ابتدا، ادعای او مورد تمسخر و استهزا واقع می‏شد اما با اصرار فراوان، توانست فرماندهی ارتشی را که پادشاه فرانسه در اختیار او قرار داده بود به عهده بگیرد و با شکست دادن سپاهیان انگلیسی، آنان را از شمال فرانسه بیرون رانَد. ژاندارک در جریان تسخیر پاریس اسیر شد و به انگلیسی‏ها تحویل گردید. ژاندارک سرانجام در یک محاکمه فرمایشی در کلیسای انگلیسی به ارتداد و جادوگری متهم و سپس در 30 مه سال 1431 در نوزده سالگی، زنده زنده در آتش سوزانده شد. به این ترتیب ژاندارک به قهرمان ملی فرانسه تبدیل شد و فرانسویان همه ساله برای بزرگ‏داشت وی در چنین روزی، به نام عید ژاندارک، جشن ملی برگزار می‏کنند.
کشف جزایر «جامائیکا» در آمریکای مرکزی توسط «کریستف کلمب» (1494م)
نام جامائیکا در زبان اقوام ملی به مفهوم سرزمین چشمه‏سارها به کار رفته است. کشور جامائیکا در آمریکای مرکزی و در دریای کارائیب قرار دارد. جامائیکا در سال 1494م توسط کریستف کلمب کشف شد. این کشور تا نیمه قرن هفدهم تحت سلطه اسپانیا بود و اسپانیایى‏ها کشت نیشکر و پنبه و پرورش دام را در آنجا رواج دادند. انگلیسی‏ها طی سال‏های 1596 و 1636 به جامائیکا حمله کردند و سرانجام در سال 1655م اسپانیایى‏ها را مغلوب نمودند و خود بر سراسر جامائیکا تسلط یافتند. مردم جامائیکا با مبارزات استقلال‏طلبانه خود توانستند در سال 1962م استقلال یافته و خود سرنوشت کشورشان را در دست گیرند. جامائیکا پس از استقلال روابط نزدیک خود را با انگلستان در جامعه کشورهای مشترک‌المنافع حفظ کرده است.

دکتر شهریار زرشناس: رئیس‌جمهور محترم در مراسم افتتاحیه بیست و هفتمین نمایشگاه کتاب ضمن ایراد بیاناتی چنین فرمودند: «باید تشخیص خوب و بد را به صاحبنظران واقعی، انجمن‌ها و اصحاب قلم و فکر واگذار کنیم و کار را برای آنها آسان کنیم و بدانیم که هیچکس در ممیزی بالاتر از وجدان و افکار عمومی نیست. آنها بهترین ممیزان هستند و می‌دانند که به استقبال چه کتابی بروند و چه کتابی را در گوشه انزوا قرار دهند».
پیش از این نیز اظهارنظر مشابهی توسط آقای رئیس‌جمهور درباره افکار عمومی و اینکه اینها بهترین میزان هستند و نظایر این، عنوان شده بود. نظر به اهمیت فوق‌العاده فرهنگ و مباحث فرهنگی و با توجه به اینکه اکنون در متن یک جنگ نرم و تهاجم فرهنگی تمام‌عیار قرار داریم، خوب است تاملی درباره این بیانات داشته باشیم. در مباحث فرهنگی و مقوله کتاب و نشر، هدف از ممیزی چیست؟ در واقع ممیزان در قلمرو فرهنگ و تولید و نشر کتاب، در همان مقام و جایگاهی قرار دارند که متخصصان و کارشناسان بهداشتی با نظارت بر پروسه تولید مواد خوراکی، دارویی و نظایر آن (به منظور حفظ سلامت مصرف‌کنندگان) از آن مقام عمل می‌کنند.
آیا می‌توان نظارت بر تولید و توزیع مواد خوراکی، دارویی و... را کنار گذاشت و عنوان کرد مصرف‌کنندگان موارد خوراکی و دارویی (که در این مثال در جایگاه افکار عمومی در مبحث تولید و نشر کتاب قرار دارند) بهترین میزان هستند؟
اگر در پشتوانه نظری بیانات رئیس‌جمهور محترم تامل کنیم، درمی‌یابیم ریشه و پایه سخنان آقای رئیس‌جمهور، مفروض گرفتن این اصل است که گویا افکار عمومی نوعا و ذاتا در مقام و جایگاهی قرار دارد که می‌تواند در موضوع تولید و نشر کتاب معیار و میزان تشخیص سلامت و حقیقت از غیر آن باشد. یعنی گویا افکار عمومی بودن معیار و میزان تشخیص حقیقت و حق از باطل است.
در غرب مدرن، ایدئولوگ‌های لیبرالیست و پیروان برخی گونه‌های دیگر «دموکراسی اومانیستی» در حوزه تبلیغات و در رسانه‌ها به نحوی سخن می‌گویند که ماحصل آن، این است که گویا افکار عمومی معیار و میزان حق و باطل و صحیح و غلط است. البته ایدئولوگ‌های لیبرالیست و فیلسوفان اومانیست (از هابز و لاک تا هیوم و جان استوارت میل) که مدعای محوریت افکار عمومی در قضاوت و تعیین و تشخیص خوب و بد و حق و باطل را عنوان می‌کردند، این سخن و مدعایشان برخاسته از تلقی و تفسیری بود که از حقیقت داشتند.
معرفت‌شناسی اومانیستی فاقد معیار و میزان روشنی برای تعریف و فهم و شناخت حقیقت بوده است (بگذریم از صور متاخر اومانیستی که اساسا منکر حقیقتند.) این امر بدانجا انجامیده که قضاوت افکار عمومی را به عنوان میزان و معیار عنوان کرده‌اند. البته چون ایدئولوگ‌ها و استراتژیست‌های لیبرالیست در عمل و در واقع متوجه بی‌پایگی مدعای خود بودند،‌ با طراحی و اجرای سازوکارهای مختلف از جمله رسانه‌ها و استفاده از امکانی که صنعت فرهنگ و نظام آموزش رسمی مدرن و دیگر ابزارهای مستقیم و غیرمستقیم تاثیرگذاری و جریان‌سازی در ذائقه و باورهای عمومی برای‌شان فراهم می‌کرده است، مدیریت افکار عمومی و محتواسازی برای آن و رهبری‌اش را برعهده گرفته‌اند.
از این رو شاهدیم در اجتماعات لیبرال- مدرنیستی به طور مکرر و مستمر از محوریت افکار عمومی به عنوان میزان و معیار و ممیز صحیح از غیرصحیح و حق از باطل و خوب از بد سخن گفته می‌شود (زیرا در تفکر اومانیستی معیار و میزان ثابت و روشن و مطلقی برای شناخت حقیقت وجود ندارد و در این موضوع لیبرالیست‌ها و پیروان دیگر صور ایدئولوژی‌های مدرن کاملا سرگردان و بلا تکلیفند). اما در عمل غول‌های رسانه‌ای انحصارات سرمایه‌داری و تکنوکرات-بوروکرات‌های شاغل در صنعت فرهنگ و ژورنالیست‌ها و ایدئولوگ‌های لیبرالیست و فمینیست و... هستندکه افکار عمومی را مدیریت و اداره و کنترل و رهبری (البته به سوی گمراهی) می‌کنند.
اما در تبلیغات و شعارهایی که سر می‌دهند به اقتضای مفروضات اومانیستی‌ای که بدان معتقد هستند به طور مستمر از محوریت افکار عمومی نام می‌برند. از منظر حکومت اسلامی و در افق متفکرین که معیارها و موازین روشنی برای تشخیص حق از باطل و خیر از شر وجود دارد که حقیقت و حق، مبنا و اساس نظام هستی است، راه‌های مشخص و معیارهای معینی برای تشخیص و فهم و وصول به حقیقت وجود دارد و به هیچ‌وجه پذیرفتنی نیست که ذائقه و رای اکثریت یا عموم مردم (که امروز از آن به افکار عمومی تعبیر می‌کنند) به عنوان معیار و میزان تعیین شود یا افکار عمومی بهترین میزان تشخیص حق از باطل قلمداد شود. قلمرو فرهنگ و تولید و نشر کتاب، به یک اعتبار قلمرو جدال حق و باطل و تمیز بین این دو از یکدیگر است. اساسا فرهنگ در معنای حقیقی و اصیل خود تجلی حق و حقیقت است.
در چارچوب تفکر اسلامی در قلمرو فرهنگ و تولید و نشر کتاب، برای تشخیص خیر از شر (یعنی آنچه به آن ممیزی می‌گویند) معیارها و موازین و طرق مشخص وجود دارد و به هیچ روی نمی‌توان مبنا و معیار را رای و قضاوت اکثریت یا عموم قرار داد. بحث ممیزی از مقوله فهم و شناخت حقیقت و مباحث کیفی است و نمی‌توان آن را با شاخص‌های کمی و عددی ذائقه و قضاوت اکثریت یا عموم مردم و تعابیری چون افکار عمومی سنجید.
این مدعا که گویا هیچکس در ممیزی بالاتر از وجدان و افکار عمومی نیست اگر چه روایت و بیانی از مشهورات اومانیستی است اما به هیچ‌وجه با تفکر دینی و حکمت اسلامی سازگاری و تطبیق ندارد و چون مدعایی فاقد حقانیت است، در اجتماعات لیبرال- اومانیستی نیز در عمل به آن بی‌توجهی شده است و افکار عمومی به طرق مختلف ساخته و کنترل و مدیریت و هدایت می‌شود. اگر چه رسانه‌ها و پروپاگاندیست‌های لیبرال در شعار و حرف به منظور فریب اذهان به طور سازمان یافته این مدعا را چونان امری مشهور مستمرا عنوان می‌کنند. اگر رجوعی به تاریخ داشته باشیم نیز در‌می‌یابیم آنچه افکار عمومی یا رای و قضاوت و ذائقه عموم یا اکثریت نامیده می‌شود، معیار مستحکمی برای تشخیص خیر و شر نبوده و در بسیاری از موضوعات و در حوادث مختلف دچار اشتباهات اساسی شده است.
در همین قرن 20، غرب مدرن شاهد بوده است که افکار عمومی در حد فاصل سال‌های 1945 -1930 درباره هیتلر و نازی‌ها و اعمال و افکار و نشریات و کتبی که منتشر می‌کردند و مدعاها و اندیشه‌ها و مفروضاتی که داشتند چگونه قضاوت کرده است و البته در مقام بهترین ممیز ظاهر نشده است. و از این دست اشتباهات بعضا مهلک نه منحصر به قرن بیستم بوده و نه صرفا در آلمان رخ داده است، بلکه در موارد عدیده و در مواقع مختلف شاهد آن بوده‌ایم که کتاب یا اندیشه و سخنی که افکار عمومی بدان اقبال پیدا کرده است، بر حق نبوده و اندیشه یا کتابی را که به تعبیر آقای رئیس‌جمهور «در گوشه انزوا» قرار داده‌اند، اندیشه‌ای صحیح و عادلانه و برحق بوده است. از این رو در مقوله مهم و حساسی مثل تولید و نشر کتاب که با فرهنگ (که به تعبیر زیبا، رسا و حکیمانه حضرت امام خامنه‌ای مثل هوایی است که تنفس می‌کنیم) در ارتباط است و در واقع یکی از ظهورات اصلی فرهنگ و امور فرهنگی است، عاقلانه، عادلانه و شرعی نیست که افکار عمومی را در مقام بهترین میزان قرار دهیم و احیانا بخواهیم براساس رای و نظر آنها سمت و سوی حرکت و برنامه‌ریزی‌های فرهنگی را تعیین و ترسیم کنیم.
منبع: شرق

 

آنگلا مرکل که با سرافکندگی ناشی از رسوایی شنود مکالماتش توسط سیا به واشنگتن  سفر کرده،  احتمالا با سرشکستگی به برلین بازمی‌گردد چون نه‌تنها تاکنون نتوانسته در مذاکرات خود با آمریکایی‌ها حیثیت لکه‌دار شده ژرمن‌ها را اعاده کند بلکه روابط 2 متحد نظامی و امنیتی هم دچار سردی ناشی از عدم اعتماد متقابل شده است به طوری که آلمان و آمریکا پس از چندین دور مذاکره فشرده سرانجام موفق به امضای توافقی با محور عدم‌جاسوسی از یکدیگر نشدند و همین موضوع نتیجه را در هاله‌ای از ابهام قرار داده است. نیویورک‌تایمز دیروز نوشت، مقامات آلمانی از شکست در مذاکرات میان اوباما و مرکل برای ازسرگیری روابط اطلاعاتی میان 2 کشور پس از افشای ماجرای جاسوسی از تلفن همراه  خانم صدراعظم توسط آژانس امنیت ملی آمریکا(NSA) خبر دادند. این اختلاف سؤالاتی را درباره توافق کلی دوطرف در تحریم روسیه به دلیل ایجاد تنش در اوکراین ایجاد کرده است. حتی آلمان ممکن است در هر لحظه ائتلاف حیاتی آمریکا و اروپا برای تحریم روسیه را ترک کند. مرکل دقیقا پیش از سفر روز جمعه به آمریکا با ولادیمیر پوتین درباره آزادی یک تیم ناظر نظامی در اسلاویانسک اوکراین گفت‌وگو کرد.

یک پیشنهاد خوب کاربردی:
قبل از اینکه ناخناتون رو بگیرید، خودتونو خوب بخارونید!