حجت‌الاسلام و المسلمین محمدتقی رهبر: حقوق متقابل همسران
شرع مقدس اسلام به حقوق خانوادگی همسران به شیوه‌ای حکیمانه و بویژه با نگاه حمایتی بی‌مانند از زنان پرداخته و حقوق عادلانه و حدود لازم را برای هر یک از زوجین در زندگی مشترک به‌
گونه‌ای مقرر داشته که در هیچ یک از فرهنگ‌ها و ادیان و جوامع مانند آن وجود ندارد.
این مباحث را می‌توان با مراجعه به متون اسلامی و مقایسه آن با حقوق خانواده در دیگر ادیان، فرهنگ‌ها و جوامع حتی گذشته ایرانیان و غرب و شرق کنونی بررسی کرد و آنگاه به داوری پرداخت که تفصیل آن در حوصله این مقال نیست.
اما به نحو اجمال، در فرهنگ اسلامی مرد مسؤول همه هزینه‌ها و نیازهای زندگی زن از لباس و خوراک و پوشاک و بهداشت و رفاه و... است و زن هیچگونه مسؤولیتی در این موارد و نظایر آن ندارد. زن نیز در برابر شوهر مسؤول حیثیت و عفاف و حجاب و شؤونات دیگر اخلاقی و اطاعت و تمکین از خواسته‌های مشروع شوهر است، با توجه به این موارد به علاوه حقوق معنوی و تکریم زوجین، زندگی خالی از تنش و آکنده از صفا و مهربانی خواهد بود و فرزندان و آینده آنان نیز کمتر در معرض آسیب قرار خواهند گرفت.
این در حالی است که شیوه زندگی غربی بار مسؤولیت زنان را در جامعه سنگین کرده و زوجین برای معیشت خود باید کار کنند، مانند 2 شریک اقتصادی و متاسفانه کار بیرون زن که تقلیدی از غربی‌هاست به جامعه ما به عنوان یک فرهنگ راه یافته است، در حالی که به اشتغال زنان بیرون خانه جز در موارد مطمئن و ضروری نباید اصرار ورزید که یک بار اضافی است و نظم زندگی را از تعادل خارج می‌کند.
کرامت زن در خانواده
فراتر از مسائل مادی، جایگاه معنوی زن و کرامت او در خانواده است. زن چه در دوران کودکی در خانه پدر و مادر و چه در دوران همسری در خانه شوهر و چه در دوران مادر بودن از بهترین جایگاه برخوردار است که منابع روایی گواه این مدعاست. این در حالی است که در فرهنگ بیگانه در هیچ یک از این مراحل زن از حقوق شایسته برخوردار نیست و مساله حقوق بشر یک شعار توخالی است. تضییع حقوق زنان در غرب و بردگی نوین زن به نام آزادی جایگزین حقوق اساسی وی شده است به عنوان مثال گزارش زیر را می‌خوانیم.
زن در فرهنگ غرب
مطالعات بین‌المللی سازمان جهانی بهداشت (WHO) حاکی است 35 درصد از زنان سراسر دنیا در طول عمر خود نوعی خشونت‌های جسمی یا جنسی را تجربه می‌کنند. خشونت علیه زنان و دختران یکی از گسترده‌ترین موارد نقض حقوق بشر در جهان است. سازمان ملل متحد برای پایان دادن به این معضل جهانی روز 25 نوامبر را به عنوان روز بین‌المللی حذف خشونت علیه زنان نامگذاری کرده است. آمار نشان می‌دهد که سالانه بین 500 هزار تا 2 میلیون نفر در سراسر جهان قربانی تبعیضاتی چون برده‌داری جنسی، کار اجباری، بردگی و قاچاق انسان می‌شوند که زنان و دختران حدود 80 درصد این قربانیان را تشکیل می‌دهند. خشونت علیه زنان می‌تواند به شکل‌های مختلفی از جمله جسمی، جنسی، روانی و اقتصادی انجام شود که آنان را در معرض مشکلات سلامتی و ناتوانی از مشارکت در جامعه قرار می‌دهد.
بنا به گزارش دفتر اطلاع‌رسانی سازمان ملل متحد، علاوه بر اینها نتایج چندین مطالعه جهانی نشان می‌دهد که نیمی از زنان مقتول به دست همسر فعلی یا شوهران سابق‌شان کشته می‌شوند.
در تاریخ 7/9/92 شاهد تظاهرات زنان فرانسوی در پاریس بودیم که به خیابان‌ها آمده و از تضییع حقوق زنان و خشونت و کتک خوردن و تجاوز به عنف شکایت داشته و خواهان حقوق انسانی بودند. طبق گزارش‌ها، 48 هزار زن طی یک سال به مراجع قضایی مراجعه و از وضع خود شکایت کردند. این در حالی است که 95 درصد زنان به لحاظ مسائل حیثیتی به پلیس مراجعه نمی‌کنند (رسانه ملی).
آیا زن غربی با این شیوه زندگی شایستگی‌ الگوی زن مسلمان بودن را دارد؟! غرب‌زدگان پاسخ دهند.
به بیان رهبر معظم انقلاب در این باره بنگریم: یکی از مشکلات دنیای غرب که به‌تدریج پایه‌های تمدن غرب را مثل موریانه می‌خورد و به‌رغم پیشرفت‌های صنعتی و علمی‌اش مشرف به سقوط و هلاکت است، البته در بلندمدت، همین قضیه‌ بی‌توجهی به خانواده است. نتوانسته‌اند خانواده را حفظ کنند. در غرب خانواده غریب است، مورد بی‌عنایتی و تحقیر شده است. و نیز به بیان معظم‌له، درباره بی‌عاطفه‌ای بودن غربی‌ها در خانواده در برخی کشورهای غربی فرزند و پدر در یک شهر زندگی می‌کنند اما فرزند از پدرش سال‌ها احوال نمی‌پرسد. خانواده دور هم جمع نمی‌شوند، کودکان از عواطف پدرانه و مادرانه برخوردار نمی‌شوند. زن و شوهرها جز به موجب یک قرارداد موقت (یک قرارداد قانونی بسته شده) کنار هم نمی‌نشینند، زن یک جا کار می‌کند و مرد یک جا آخر کار که ساعت 2 شب است این یک قرار با یک دوستی، او قرار با یک همکاری دیگر! تراحم و تعاطف که در حدیث نبوی آمده است هرچند هموطنان و آحاد امت را شامل می‌شود (تراحم و تعاطف در میان فامیل، همسایگان تا 40 خانه، اهل شهر و همه مسلمانان) اما در خانواده عمیق‌تر است و جایگاه ویژه‌ای دارد. در فرهنگ اسلامی روابط خانوادگی مبتنی بر عواطف انسانی و فراتر از مسائل غریزی است.
 

رضا ملک‌زاده: یکی از شعارهای مردم‌فریب سیســتم ســرمــایــه‌داری «خصوصی‌سازی»  و واگذاری اقتصاد به «مردم» است؛ شعاری که در حقیقت ابزاری برای توسعه یک سیستم «رانتی» سرمایه‌محور است که بر همین اساس اقلیتی را بر اکثریت مردم در طول سالیان سال برتری بخشیده است. گزینش سفت و سخت سیستم موجب می‌شود کمترین میزان صدمه از درون و افشای اسرار را در طول زمان شاهد باشیم و علاوه بر آن میزان فرمانبری اقلیت از فرامین نظامات پولی- مالی نیز حداکثری شود. از این مفهوم می‌توان با عنوان «عدالت اقلیت» نام برد که حقیقتا اشاره‌ای صحیح به نحوه اجرای عدل در میان اقلیتی دارد که در حاکمیت سهمی غیرقابل چشم‌پوشی دارند. به عبارت صحیح‌تر احمدی‌نژاد بیاید یا روحانی؛ کلینتون یا اوباما؛ سارکوزی یا اولاند، تفاوت چندانی در میزان سرمایه و نقش محوری طبقه یادشده در بستر اقتصادی جوامع وابسته به سیستم لیبرال‌ـ‌سرمایه‌داری ایجاد نمی‌شود. البته تغییرات اگر از چند درصد «حق نوآوری» فراتر رود می‌تواند عواقب وخیمی همچون «فتنه 88» به عنوان نماد شورش اقلیت مردم‌ستیز بر اکثریت مردمی را به همراه آورد.
برخی مصادیق تبعیت از  رفتار اقتصادی برآمده از نظامات لیبرال‌ـ‌سرمایه‌داری را می‌توان در رویه بانک مرکزی کشورمان در طول سالیان جست‌وجو کرد. پس از گذشت 35 سال از انقلاب شکوهمند اسلامی هنوز دستورالعمل‌های سیستماتیک با هدف شفافیت اقتصادی در کشور وجود ندارد. کارمندان و کارگران بزرگ‌ترین گروه مالیات‌دهنده کشور به شمار می‌روند و بخش قابل توجهی از سرمایه‌داران از این حیث در معافیتی دائم و خودخواسته روزگار می‌گذرانند. پولشویی بیداد می‌کند و منبع درآمدهای قشر خاصی از جامعه هرگز شفاف نمی‌شود. نه لیستی از فقرا در کار است و نه سیاهه‌ای از متمولان! نه مالیاتی از سوداگران اخذ می‌شود و نه سیستمی برای پایش درآمدها و املاک و حتی ردگیری معاملات کلان وجود دارد!
 روز گذشته عضو هیات‌رئیسه مجلس شورای اسلامی با اشاره به بررسی التهابات بازار ارز در سال ۹۰ در جلسه غیرعلنی پس از گذشت 3 سال، فاش کرد: ۱۱ میلیارد دلار ارز کشور توسط دلالان و با پشتیبانی برخی مدیران بانک مرکزی به صورت غیررسمی در بازارها به فروش رفت! یعنی در شرایطی که کشور با تحریم‌های سختی روبه‌رو بود و باید منابع ارزی ملت حفظ می‌شد، با سوءمدیریت شاهد هدر رفت دارایی‌های سرمایه‌ای کشور بودیم. براساس گزارش‌ها ۳۷ درصد از این ارز فقط به یک دلال داده شده است! اوضاع زمانی جالب می‌شود که بدانیم برخی اعضای وابسته به کارگزاران، دو سال قبل از اغتشاشات سال 88 اقدام به تاسیس مجموعه‌ای از صرافی‌ها در بازار تهران کردند و سپس با شعار «لزوم بازگرداندن آرامش به بازار ارز و ممانعت از مداخله دولت در بازار» زیر پای دولت جدید نشستند. بانک‌ها با ورود به بازار مسکن، پروژه سوداگری در این حوزه مهم و حیاتی را با آشنا‌ترین چهره‌های سیاسی- اقتصادی آغاز کردند و شعله تورم را تا مرز فاجعه بالا کشیدند، سپس تنها طرح مبتنی بر عرضه، یعنی مسکن مهر را «تورم‌زا» و «غیرکارشناسی» لقب دادند. شاید بهترین اقدام بانک مرکزی در چند سال اخیر را بتوان در طرح مقابله با بنگاهداری بانک‌ها مشاهده کرد. طرحی که هم‌اکنون به واسطه شرکت‌داری و انحصار‌سازی خود بانک مرکزی با چالشی جدی در مرحله اجرا مواجه شده است. «ناامنی پولی- مالی» قفلی است که به واسطه رونویسی ناقص و حتی بی‌قانون‌تر از روی دست سیستم لیبرال‌ـ‌‌سرمایه‌داری در حوزه بانکداری، نصیب ما شده است. انحصارگرایی بانک مرکزی در الزام بانک‌ها و موسسات پولی– مالی کشور به خدمات‌گیری از چند شرکت در برخی حوزه‌های تخصصی که اتفاقا وابسته به لابی‌های نفتی خارج از کشور بوده و در اغتشاشات فتنه 88 نیز نقشی بسیار مهم داشته‌اند؛ امنیت بانکداری الکترونیک کشور را با چالشی جدی
مواجه کرده است.
در چنین فضای هولناکی هرگونه حرکت دولت فعلی یا حتی دولت‌های بعدی، به جهت ساماندهی سیستم، به واسطه ضعف اطلاعاتی و تکنولوژیک مدیران کشور در مهم‌ترین حوزه امنیتی‌ـ‌پولی کشور با سدی نفوذناپذیر مواجه خواهد شد. مجموعه شرکت‌های خصوصی که در حال حاضر با استفاده از رانت قانونی بانک مرکزی در دوره‌های گذشته، بر گلوگاه‌های پولی- مالی کشور چنبره زده‌اند، هر زمان اراده کنند به واسطه برتری اطلاعاتی و با استفاده از خلأ‌های امنیتی، قانونی و تکنولوژیک این حوزه خواهند توانست نظرات خود را به دولت و مردم تحمیل کنند.
به نحوی که افشاگری صورت گرفته در «وطن امروز»‌ علیه بخشی از مجموعه انحصارگرای فعلی در روزنامه «ع- الف» وابسته به سرشاخه لابی طراح نقشه «اشغال سایبری ایران» پاسخ داده می‌شود! این یعنی در حوزه امنیت سایبر در بخش بانکداری نیز با همان لابی فعال در حوزه ارتباطات سایبری درگیر هستیم و در شناسایی «چشم دشمن» موفق بوده‌ایم. در شرایطی که مراکز داده برخی شرکت‌های یادشده در مالزی، دوبی و لندن قرار دارد و اغلب بانک‌های کشور نیز مجهز به سیستم «بک‌آپ» نیستند، چه کسی تضمین می‌کند در فتنه بعدی که احیانا ممکن است به علت «شکست طرح سازش با آمریکا» بزودی در کشور ساماندهی شود، حساب‌های بانکی ایرانیان فرضا به واسطه هک اطلاعات یک مرکز داده خصوصی همکار با بانک مرکزی خالی نشود؟ دولت در برابر خبر تایید نشده دزدی بخشی از اطلاعات هدفمندی یارانه‌ها چه پاسخی دارد؟ فرصت برای «بازمهندسی سند پدافند غیرعامل بانک مرکزی» در بحبوحه شعارهایی همچون «خصوصی‌سازی» پیش از تبیین قوانین «صیانت از حریم خصوصی ایرانیان» گذشت! و ما هنوز اندر خم کوچه واگذاری شرکت‌های بانک مرکزی به «مردم» شعار می‌دهیم! کدام «مردم»؟! با سیستمی که پیش از فریاد برآوردن در حوزه الزام خصوصی‌سازی، شرکت‌های انحصاری خود را در اطراف بانک مرکزی چیدمان کرده، چگونه باید مبارزه کنیم؟ هم‌اکنون چند شرکت در بازار وجود دارد که خدمات «موبایل بانک» و «بانکداری الکترونیک» به مجموعه بانک‌های کشور ارائه می‌کنند؟ این شرکت‌ها متعلق به چه کسانی است؟  هر کجا «انحصار» به صورت عامدانه با مهندسی از بالا گسترش یافت نام «خصوصی‌سازی» و «اصل 44 قانون اساسی» را پیش کشیدند! بخش اعظم پتروشیمی را یک اقلیت اداره می‌کند! همان اقلیت محض مدیریت اکثر شرکت‌های نفت و گاز را برعهده دارد! گروه یادشده ده‌ها هزار سازمان مردم‌نهاد را هم در کشور تحت پوشش خود دارد! اتفاقا چند شرکت انحصاری ارائه خدمات مشاوره سرمایه‌گذاری نیز تاسیس کرده‌اند که به شرکت‌های چندملیتی پایه‌گذار نظام لیبرال‌ـ‌سرمایه‌داری سرویس ویژه از داخل بازار ایران ارائه می‌کنند! به صورت کاملا خودجوش مجموعه‌ای از بانک‌ها و شرکت‌های مالی- اعتباری نیز متعلق به همین اقلیت است! اکنون شعار می‌دهند که باقی را هم به «مردم» واگذار کنید! هر چه از این دایره جا مانده باید «خصوصی‌سازی» شود... از آموزش و پرورش گرفته تا صدا و سیما و وزارت بهداشت و باقی‌مانده وزارت نفت! کشورها اینگونه اشغال می‌شوند آقای رئیس! دولت‌ها اینگونه سر بزنگاه با فتنه اقتصادی و سیاسی درگیر می‌شوند برادران! راهکار گره‌گشایی از این کلاف سردرگم «اجرای قانون» است و قانون!

 دیدار با رئیس دولت کشوری که فتنه 88 را طراحی و اجرا کرد و در تمام مشکلات و مسائل و مصائب 200 سال اخیر ایران دست داشته، افغانستان و بحرین را از ایران جدا کرد، مشکلات قدیمی با عراق را بر سر اروندرود به وجود آورد، دیپلمات‌های ما در لندن به گروگان گرفته و شهید شدند و هزاران نمونه دیگر، اولاً وجهی قطعاً ندارد، ثانیاً اگر به گفته رئیس‌جمهوری محترم به درخواست نخست‌وزیر انگلیس بوده، چرا رئیس‌جمهور ما به محل اقامت وی رفت و ثالثاً حالا که ساعتی پس از دیدار با رئیس‌جمهوری محترم ما، آن بی‌احترامی‌های بی‌سابقه را کرد و حداقل آداب دیپلماتیک را رعایت نکرد، شایسته است بی‌پاسخ بماند یا حداکثر از سوی وزارت امور خارجه به آن جواب داده شود؟! عزت ملی به دست دولت‌ها نیست که چوب حراج به آن بزنند. لطفاً در سطح مناسب و با ادبیاتی که لایق انگلیس‌هاست، به روباه پیر و نحیف حالی کنند که ایران مقتدر، تحمل اهانت را نخواهد کرد.
سپهوند
  باعث افتخار هر ایرانی است؛ اگر یک مسؤول بلندپایه کشور پاسخ بی‌ادبی‌های بی‌سابقه دیوید کامرون صهیونیست را بدهد. اگر هم جواب ندهند، آنها اهانت‌ها و بی‌چشم‌ورویی‌ها را بیشتر خواهند کرد. غیرت ملی حکم می‌کند این توهین‌ها بدون پاسخ نماند و به فراموشی سپرده نشود.
مرتضایی

حسین بابازاده‌مقدم: «30 میلیون نفر از مردم ایالات متحده از گرسنگی رنج می‌برند. 30 میلیون خیلی آدم است. می‌دانید، این به معنی شمار زیادی آدم است. در دهه 1980 گرسنگی به طور کلی در سراسر دنیا مگر دو مورد استثنایی کاهش یافت، صحرای آفریقا و ایالات متحده و...»*
خبر مسرت‌بخش پیروزی انقلابیون یمن که بی‌شک از جمله جنبش‌های تحت تاثیر انقلاب جهانی اسلامی با محوریت اندیشه و گفتمان انقلاب اسلامی و امام خمینی(ره) به شمار می‌آید در کنار توسل آمریکایی‌ها به مقابله‌های حیله‌گرانه با حکومت بشار اسد به بهانه مبارزه با داعش بر اثر استیصال و شکست غرب در جبهه سوریه، محبوبیت روزافزون مقاومت در لبنان و نقش جهانی سیدحسن نصرالله و همچنین شکست فضاحت‌بار رژیم اشغالگر قدس در برابر رزمندگان مقاومت فلسطین، نویدبخش تحقق نخستین گام‌ها در شکل‌گیری تمدن اسلامی به شمار می‌آید که مقام معظم رهبری به صورتی هوشمندانه و البته توأم با ظرافت‌های بسیار مهمی آن را طی سال جاری در دانشگاه افسری امام حسین(ع) مطرح فرمودند.  معظم‌له با طرح تمدن اسلامی و سربازی برای تحقق این هدف والا و برآمده از عصر پختگی انقلاب اسلامی از منظر درونی و جهانی بر این مهم عملا تاکید کردند که مسیر تمدن‌سازی کماکان و با ملاحظاتی که قبلا در گفتمان معظم‌له تبیین شده و مبتنی بر احقاق حقوق مستضعفین، تسری بخشیدن شاخصه‌های عدالت، حق‌طلبی، مبارزه با استکبار و از این دست است، عملا و به ناچار ممکن است در برخی بزنگاه‌ها چون وضعیت فعلی خاورمیانه و خصوصا جغرافیای سیاسی شیعه از برخی نزاع‌ها و جنگ‌های نظامی عبور کند. این جنگ‌ها ممکن است برای بسیاری از نظام‌های منطقه و همینطور کشورهای دیگر هزینه‌های بسیاری دربرداشته باشد اما تجربه‌های تمدن‌سازی یا حتی حفظ وضعیت موجود در ادامه بقای تمدن‌ها نیازمند صرف هزینه‌های سرسام‌آوری است که البته منافع بلندمدت ملی و منطقه‌ای را برای شیعیان به همراه خواهد داشت.  آمریکا به‌عنوان مهم‌ترین رکن از ارکان بین‌المللی که گفتمان و تمدن لیبرالیسم را در سطح جهانی به پیش می‌برد و از آن صیانت می‌کند به‌رغم وضعیت اسفناک داخلی‌اش در بسیاری از مولفه‌ها همچنان به توسعه سیاست‌های فراملی و جهانی‌اش به زور سلاح و با توسل به تحکم نظامی می‌اندیشد و همواره پیشتاز نظامی‌گری کشنده و بسیار مهیب در تمام حوزه‌های استراتژیک جهان به شمار می‌آید.  از قلب اروپا تا خلیج عدن و از خلیج فارس تا دریای سیاه آمریکایی‌ها برای فراگیری تمدن لیبرالیسم و همچنان بر گیشه باقی نگه داشتن آن ضمن لشکرکشی و توسل به روش‌های حقیقتا وحشیانه و غیرانسانی می‌کوشند تمدن ساخته شده که بخش‌های مختلفی از آن نیز طبیعتا سرقتی و متعلق به فرهنگ‌های دیگر است را در اولویت‌های فرهنگی، تاریخی و اندیشه‌ای جهان باقی نگه دارند، چرا که مرحله اعلای ملت‌سازی، دولت‌سازی، نظام‌سازی، تفوق هژمونیک و گفتمان‌سازی، دستیابی به طراحی تمدنی است که می‌تواند به مثابه یک موضوع با کارکردی فراتر از ایدئولوژی سیاست‌های جهانی یک گفتمان را نمایش دهد.  اما تمدن اسلامی در بعد طرح و پیشرفتی که دارد بر اساس شاخصه‌هایی که رهبر حکیم انقلاب تبیین کرده‌اند واجد برخی ویژگی‌هاست که بسیار متفاوت و البته ممتاز از رقبای خود است. این تمدن مبتنی بر مقاومت، دفاع از منافع و حقوق ملت‌های مسلمان و مبتنی بر حفظ جان و مال و ناموس و عزت مسلمین در سراسر جغرافیای اسلام است که طبیعتا در این میان وضعیت کشورهای شیعه از مهم‌ترین و ممتازترین جایگاه ممکن برخوردار است. توانمندسازی جنبش‌های مقاومت در کشورهای اسلامی گام نخست تمدن‌سازی اسلامی به شمار می‌آید که البته بحمدالله در خلال خودبزرگ‌بینی مستکبران و از سوی دیگر توأم با درایت و شجاعت سربازان امت واحده اسلامی در بعد نظر و سپس عمل محقق شده و هم اکنون غربی‌ها را به ذلت و حقارتی مثال‌زدنی وادار کرده است که توسل به استفاده از داعش با شعار بسیار رسوای «خلافت اسلامی» و تلاش‌های بیهوده برای ساختن معادل‌های «مجعول» از انقلابیون مسلمان در سازمانی مرکب از مزدوران اروپایی، آمریکایی و اصطلاحا بی‌وطنان و کولی‌های مقیم داعش، در واقع یکی از آخرین تقلاهای آمریکا و همپیمانان منطقه‌ای‌اش برای مهار تمدن اسلامی به شمار می‌آید.  استخوان‌های تمدن لیبرالی در حالی زیرپای رزمندگان اسلام انقلابی به رهبری اندیشه سیاسی و اجتماعی امام خمینی و رهبر معظم انقلاب خرد می‌شود که پیش از این برای غربی‌ها به میزان و کیفیت فعلی مهم تلقی نمی‌شد و تدابیر لازم برای رویارویی با آن خوشبختانه بسیار دیرهنگام و عموما تا سقف قابل ملاحظه‌ای بی‌اثر و غیرقابل موازنه طراحی شده است.  
در ایام بزرگداشت دفاع مقدس یاد آن عزیزان از جان گذشته بخیر که نخستین گام‌های بلند تمدن باشکوه، الهی و فراگیر اسلامی را با شعار «راه قدس از کربلا می‌گذرد» برداشتند.
ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ
* بخشی از نقل قول چامسکی در کتاب فهم قدرت؛ دغدغه دائم چامسکی، به کوشش پیتر میشل و جان شوفل با ترجمه احمد عظیمی بلوریان، نشر رسا، صفحه 596
 

شهادت حضرت امام محمدباقر(ع) به دست هشام‌بن ‌عبدالملک اموی (114 ق)
امام پنجم، حضرت امام محمدباقر(ع) در هفتم ذی‏الحجه‏ سال صد و چهارده هجری قمری به دست هشام‌بن ‌عبدالملک‌اموی در مدینه مسموم شد و در قبرستان بقیع در کنار امام حسن مجتبی(ع) و امام سجاد(ع) به خاک سپرده شد. آن حضرت به هنگام شهادت، پنجاه وهفت سال داشته و از امامت ایشان، در حدود 20 سال می‏گذشت. در دوران امامت آن حضرت، فرصت‏هایى برای نهضت فکری به دست آمده بود که امام باقر(ع) کمال استفاده را در جهت تربیت شاگرد و استحکام و گسترش تشیع و انقلاب فرهنگی نمود. امام باقر(ع) در فرصت کوتاه و مناسبی که به دست آمده بود، یکسره به تعلیم و نشر علوم اسلامی پرداخت و پایه‏های یک مرکز بزرگ علمی را که مملو از دانش‏‌پژوهان برجسته بود، پی‏ریزی کرد. این موقعیت حساس، سرفصل بزرگی در تاریخ تمدن اسلامی گشود و رشد اسلام در دوره‏های بعد، تاثیر فراوانی از آن پذیرفت.
وقوع درگیری شدید بین نیروهای بعثی و مدافعان خرمشهر (1359 ش)
با آغاز جنگ و پیشروی دشمن به سمت شهرهای خوزستان، خرمشهر نیز در آستانه جنگی خونین قرار گرفت. جمع‏بندی نیروهای مهاجم و مواجه شدنشان با مقاومت اندک نیروهای خودی در مرز خرمشهر، این تصور را برای آنان به وجود آورده بود که دستیابی به شهر، آسان خواهد بود و مقاومتی از جانب مردم صورت نخواهد گرفت. بدین ترتیب، نیروهای عراقی، حمله خود را به بندر خرمشهر آغاز کردند. عدم حضور مدافعان خرمشهر در بندر، موجب سهولت پیشروی نیروهای دشمن در ابتدای حمله در این محور شد. مدافعان خرمشهر نیز بلافاصله پس از اطلاع از ابعاد و گسترش تحرکات جدید دشمن، بخشی از نیروهای خود را به داخل بندر اعزام و به حمله و مقاومت در برابر دشمن مبادرت کردند. با این حال نیروهای تقویت شده دشمن، پیشروی خود را به داخل شهر ادامه دادند. روز دهم مهر برای مدافعان خرمشهر، به‏رغم سختی و دشواری فراوان، روز موفقی محسوب می‏شد. در این روز جنگ تانک و نفرات در آستانه خرمشهر در گرفت. مدافعان شهر، بر تانک‏های دشمن حمله کرده و با پرتاب نارنجک و کوکتل مولوتف، آنها را یکی پس از دیگری منهدم کردند. در این حال دشمن که با تقویت نیروهایش، در نظر داشت شهر را تصرف کند، به‌‏رغم تصرف قسمتی از شهر، مجدداً متحمل شکست شد و اقدام به عقب‏نشینی کرد. هرچند شهامت رزمندگان اسلام در تمام دوران مقاومت در خرمشهر، ستودنی و غیرقابل وصف بود اما روز دهم مهر 59 جلوه دیگری داشت و با شکست ناگوار دشمن، در جمع رزمندگان، جشن و سرور معنوی حاکم شد.
آغاز حمله گسترده ارتش آلمان نازی برای تصرف مسکو پایتخت شوروی (1941م)
پس از حمله بزرگ و سراسری آلمان به شوروی در 22 ژوئن 1941، نیروهای آلمان به سرعت در داخل خاک شوروی پیشروی کردند به طوری که در پایان ماه اول این نبرد، بیش از 280 هزار کیلومتر مربع از خاک شوروی به تصرف نیروهای نازی درآمد. در ماه‏های دوم و سوم جنگ، پیشروی آلمانی‏ها کندتر شد ولی در این دو ماه هم بیش از 300 هزار کیلومتر مربع از خاک شوروی به دست آلمان افتاد. با این پیشروی‏ها، قوای آلمان در اوایل اکتبر 1941م، به مسکو رسیدند و عملیات فتح پایتخت شوروی را آغاز کردند. پیشروی نیروهای آلمانی در جبهه مسکو، استالین را به هراس افکند و روز پانزدهم اکتبر، پایتخت شوروی را به طور موقت به شهر کوی‏بیشف در یکهزار کیلومتری شرق مسکو انتقال داد. استالین در عین حال، قسمت عمده نیروی خود را در این جبهه برای دفاع از مسکو متمرکز ساخت و سرانجام با فرا رسیدن زمستان، مسکو از خطر سقوط نجات یافت. با آغاز سرمای زمستان، عملیات تهاجمی نیروهای آلمان نیز متوقف و حملات متقابل ارتش سرخ نیز شروع شد. از این پس نیروهای آلمان نه‌تنها موفق به پیشروی یا حفظ مناطق اشغالی نشدند بلکه با ضربات پی در پی از طرف شوروی، پس از مدت کوتاهی، عقب‏نشینی کردند و اولین شکست بزرگ جنگ دوم جهانی برای آلمان به ثبت رسید.