گروه سیاسی: رئیس‌جمهور دیروز برای ششمین بار در دولت یازدهم در جمع دانشگاهیان حضور یافت که 3دیدار از این 6دیدار با دانشجویان بوده است. به گزارش
«وطن امروز»، دانشجویان امسال نیز چون سال گذشته سهم قابل توجهی برای ابراز نظراتشان در حضور رئیس‌جمهور پیدا نکردند. با این تفاوت که امسال فضا نسبت به سال قبل امنیتی‌تر نیز شده بود. اگر سال گذشته در 22مهر و اولین حضور دانشگاهی رئیس‌جمهور از میان تمام طیف‌ها و تشکل‌های دانشجویی تنها 2 نماینده امکان صحبت پیدا کردند یا در دیدار روحانی با دانشجویان در 16 آذر سال گذشته در دانشگاه شهید بهشتی، سوالات دانشجویان با فیلتر مجری قرائت شد اما امسال به همان هم اکتفا نشد و تنها یک نماینده از میان دانشجویان علوم پزشکی تهران رخصت حضور در مقابل رئیس‌جمهور را پیدا کرد. آن هم با رد شدن از فیلترهای خاص به طوری که حتی اجازه همراه آوردن یک کاغذ نیز به وی داده نشد، موضوعی که مورد کنایه این دانشجو نیز قرار گرفت و در حضور رئیس‌جمهور گفت: مسؤولان برگزاری مراسم به دلایل امنیتی نگذاشتند کاغذی همراه خود داشته باشم و اگر چیزی را فراموش کردم، حضار ببخشند.
 اما رئیس‌جمهور دیروز در دانشگاه تهران به موضوعات مختلفی اشاره کرد. لزوم ورود دانشگاه برای حل موضوعات اقتصادی، محیط‌زیست و...، تاکید بر باز بودن فضاهای دانشگاهی و امکان بحث و گفت‌وگو در زمینه‌های مختلف و تشکیل شهرک آی‌تی در کشور از جمله مهم‌ترین موضوعات مورد اشاره روحانی در دانشگاه تهران بود. رئیس‌جمهور درباره معضلات موجود در کشور در حوزه‌هایی همچون اقتصاد و محیط‌زیست تاکید کرد تنها دولت مسؤول نیست و جامعه دانشگاهی نیز در این زمینه مسؤولیت دارد و باید طرح و ایده برای حل مشکلات ارائه کند. به گزارش تسنیم، روحانی اظهار داشت: اگر در کشور ما از لحاظ محیط‌زیست مشکل داریم تنها دولت مسؤول نیست، بلکه دانشگاه‌های ما هم مسؤول هستند و باید به میدان آمده و این مشکل را حل کنند، اگر مشکل اقتصادی داریم تنها دولت مسؤول نیست بلکه دانشگاه‌های ما هم مسؤولند و باید نظر و پیشنهاد و راه‌حل بدهند. اگر در کشوری زندگی می‌کنیم که در کمبود آب هستیم، کشاورزی ما مکانیزه نیست، آبیاری ما علمی نیست، فقط دولت مسؤول نیست، دانشگاه هم مسؤول است. اگر در امور پزشکی و داروسازی مشکلی داشته باشیم فقط دولت و وزارت بهداشت مسؤول است یا دانشگاه هم مسؤول است؟ دانشگاه که برای مدرک نیست، عده‌ای را بیاوریم اینجا و واحدهایی را بگذرانند و ورقه‌ای تحت عنوان مدرک بگیرند؛ دانشگاه برای این است که انسان‌های مسؤول و مشارکت‌جو بسازیم و آماده کنیم برای فعالیت‌ها. وی گفت: تلاشمان بر این بوده اگر فردی با دلایل ضعیف کنار گذاشته شده به سر کار یا کلاس خود بازگردد. تلاش ما بر این بوده در دانشگاه‌های ما فضای آرامش باشد. ضمن اینکه همه گروه‌ها نظرات سیاسی خود را داشته باشند و نقد خود را داشته باشند ولی در عین حال همه بدانند که اینجا دانشگاه است، باشگاه سیاسی نیست، مرکز فعالیت احزاب نیست، ضمن اینکه هرکسی می‌تواند در مسائل سیاسی و اجتماعی حضور یابد. حضور دانشگاه و دانشجو در مسائل سیاسی و اجتماعی فقط به این معنا نیست که صرفاً درباره مسائل سیاست داخلی و خارجی اظهارنظر شود. محیط‌زیست و شرایط آب و هوایی چه می‌شود؟ نباید اظهارنظر کنیم؟ خشکسالی چه؟ موضوع کم‌آبی یا بی‌آبی چه؟ راجع به صادرات و واردات چه؟ نباید اظهارنظر کنیم؟ راجع به تعادل میان استان‌ها و مرکز و پیرامون چه؟ حالا خوشبختانه راجع به مسائل اقتصادی عده‌ای از اساتید اظهارنظر می‌کنند، بعضی‌شان جای تشکر دارد.
 روحانی: و ما ادریک ما البورسیه!
روحانی در بخش دیگری از سخنان خود در دانشگاه تهران به اتفاقات صورت گرفته در وزارت علوم طی یک‌سال گذشته اشاره کرد. رئیس‌جمهور با ابراز تاسف از برکناری فرجی‌دانا از وزارت علوم به صورت تلویحی استیضاح فرجی دانا را مرتبط با طرح بورسیه‌ها دانست و گفت: فرجی‌دانا را آوردیم شروع به کار کرد، بورسیه و ماادریک ما البورسیه. رئیس‌جمهور در حالی از تاکید خود به نجفی، سرپرست فعلی وزارت علوم برای پیگیری موضوع بورسیه‌ها خبر داد و تاکید کرد در این زمینه صداقت و دقت و قانون مورد توجه قرار نگرفته که نجفی روز دوشنبه گفته بود با بررسی‌های انجام شده تاکنون مشخص شده است 2100 بورسیه از 3000 بورسیه کاملا قانونی بوده و مابقی نیز در دست بررسی است.  روحانی در ادامه سخنان خود با بیان اینکه «تنها چیزی که در علم از آن فاصله می‌گیریم، علمی است که از اخلاق فاصله بگیرد» گفت: ما دنبال سلاح کشتار جمعی و هسته‌ای و میکروبی نمی‌رویم چرا که آن را خلاف اخلاق و موازین دینی می‌دانیم. رئیس‌جمهور اضافه کرد: این دولت چقدر دارد هزینه می‌دهد تا اخلاق علمی را دنبال کند. روحانی گفت: البته حق مجلس است که به وزیری تحت عنوان استیضاح رأی ندهد اما ما هم نمی‌توانیم تأسف خود را ابراز نکنیم از اینکه یک وزیر عالم دانشمند انقلابی را از دست دادیم. وقتی آن‌همه اساتید دانشگاه برای من نامه می‌نویسند که آقای دکتر فرجی‌دانا شایستگی دارد تا مدیریت این وزارتخانه را به‌عهده بگیرد، من با فشار این و آن حاضر شوم به او بگویم استعفا دهد؟ این با اخلاق و با چارچوبی که دولت از روز اول به مردم قول داده انطباق دارد؟ پارسال ما آمدیم اینجا برای شروع مراسم تحصیلی، وزیر نداشتیم و وزارتخانه سرپرست داشت؛ حالا امسال دانشگاه هم سرپرست دارد، هر دو. وی افزود: در طول یک سال ما 4 وزیر و سرپرست را تجربه کردیم، آقای میلی‌منفرد را مجلس نپسندید اشکالی ندارد، آقای دکتر توفیقی سرپرستی را قبول کردند از یمین و یسار به ما فشار آمد: معرفی‌اش نکن، گفتیم: اهلاً و سهلاً، سر فرود آوردیم تا دانشگاه و کشور آرام باشد. فرجی دانا را آوردیم شروع به کار کرد، بورسیه و ماادریک ما البورسیه. رئیس‌جمهور ادامه داد: به هر حال همه باید به اخلاق علمی توجه کنیم. نمی‌توانیم در مساله‌ای که صداقت و دقت و قانون مورد توجه قرار نگرفته آن را رها کنیم. از روز اولی که دکتر نجفی سرپرست شدند اولین کلامم به او این بود که مساله بورسیه را باید دنبال کنی در این دوره. روحانی در بخش دیگری از سخنان خود گفت: ما الآن در فکر ساخت شهرک آی‌تی در ایران با همکاری یک کشور بزرگ هستیم. این فکر که «اتوبان سرعتش زیاد است از اتوبان استفاده نکن، چون ممکن است تصادف کنی» درست  نیست. نمی‌شود گفت برو در کوره‌راهی که هیچ ماشینی نیست. باید از اتوبان استفاده کرد ولی مراقب هم بود. دنیای امروز دنیای رقابت است، اگر عقب افتادیم عقب افتادیم. حتی استقلال و قدرت ملی آن کشور به خطر می‌افتد. می‌گویند اگر تماس داشته باشیم با خارج و اساتید بروند و بیایند نکند یکی در آنها جاسوس در بیاید؟ دست بردارید از این بهانه‌جویی‌ها. لااقل این رئیس‌جمهور در امنیت ملی متخصص است، اگر در چیز دیگری تخصص نداشته باشد. ما باید احتیاط و مراقبت کنیم ولی بگذاریم اساتید خارجی بیایند و اساتید ما بروند خارج و ارتباط داشته باشیم. ایرانیان بسیار فرهیخته‌ای در خارج داریم. یک ترم دانشجو را بفرستیم کشور خارج. لااقل یک دانشگاه درست کنیم که زبانش در کلاس انگلیسی باشد تا بتوانیم دانشجوی خارجی جذب کنیم.
اعتراض تشکل‌های دانشجویی به سانسور مجدد
اما فضای امنیتی حاکم بر دانشگاه تهران در زمان حضور روحانی و حذف سخنرانی فعالان دانشجویی، با واکنش تشکل‌های بزرگ دانشجویی کشور همراه بود. نکته قابل توجه در این بین اعتراض شخص رئیس‌جمهور به حذف سخنرانی دانشجویان در این نشست بود و روحانی این اقدام را مایه تاسف دانست(!) رئیس‌جمهور  گفت: آنچه امروز جزو برنامه گذاشته نشده که تشکل‌های دانشجویی سخنان خود را بیان کنند مایه تأسف من شد. وی خاطرنشان کرد: آمدن من به دانشگاه بیشتر برای شنیدن است تا حرف‌زدن. پارسال آن دقایقی که دانشجویان عزیز صحبت کردند بسیار لذتبخش و آموزنده بود. نقد دانشجویی زیبایی دیگری دارد. دانشجو نقدش بی‌غل و غش است. دانشجو آنچه در دل دارد و می‌فهمد تبیین می‌کند و نشاط دانشگاه به همین است.
مسؤولان تشکل‌های دانشجویی کشور در گفت‌وگوهای جداگانه‌ای با «وطن امروز» به حذف دوباره از برنامه رئیس‌جمهور در جمع دانشگاهیان اعتراض کردند که در ادامه می‌آید:
 

سیده آزاده‌امامی: جناب آقای دکتر زیباکلام! اظهارات و موضع‌گیری‌های شما مدتی است خبرساز شده و نام شما را بیش از گذشته در رسانه‌ها مطرح کرده است؛ در مطالب اخیر شما- بویژه در نامه‌ای که قبل از عزیمت آقای روحانی به نیویورک برای ایشان نوشتید- مواردی شایسته پرسش یافتم و از جایگاه منتقدی که در دولت مطلوب شما مفتخر به دریافت عنوان «کم‌سواد» شده‌ایم، آ‌نها را محضر شما عرضه می‌دارم، امید که حداقل از منظر استادی «صادق» نگاهی به مطالب اینجانب که در حد و اندازه‌های دانشجویان شما محسوب می‌شوم، داشته باشید.
نخست اشاره اینجانب به ادعایی است که بیش از یک‌سال است شما در صدد القا و اثبات آن هستید تا از آن به‌مثابه مقدمه‌ای برای استنتاج نتایج و تحلیل‌های خاصی بهره‌جویید و بدیهی است که اثبات بی‌اساسی مقدمات، نتایج استنباطی را نیز فاقد اعتبار و تحلیل‌های مبتنی بر آن را ناموجه خواهد کرد. و آن مقدمه ناصواب اصرار عجیب شماست در منحصر دانستن معتقدان به گفتمان انقلاب - که صرفاً یکی از تجلیات آن «استکبارستیزی» در ساحت بین‌الملل و «ایستادگی و پافشاری بر حقوق مسلم ملت» در ساحت داخلی است - در رأی‌دهندگان به آقای دکتر جلیلی، تا به‌زعم خود با فروکاستن متعهدان به اصول و آرمان‌های انقلاب در رأی‌دهندگان به آقای جلیلی و القای تفاوت گفتمانی بین رأی‌دهندگان به کاندیداهای اصولگرای حاضر در رقابت انتخاباتی سال گذشته، تلویحاً نتیجه بگیرید در جامعه امروز دیگر انقلابی‌گری و اصرار بر اصول و آرمان‌های انقلاب محلی از اعراب ندارد و زمان آن رسیده است که بتوان بر برخی از آن اصول چشم پوشید و احیاناً راه دیگری در پیش گرفت!
حال آنکه فساد این استدلال به همان مقدمه ناصواب بازمی‌گردد و بالطبع بطلان این مقدمه نتایج مبتنی بر آن را نیز فاقد اعتبار می‌کند.
1- نخستین و بدیهی‌ترین نکته اینکه کاملاً طبیعی است که وقتی افراد متعددی از یک جریان و با یک پرچم به میدان انتخابات می‌آیند، هوادارانی را که مابه‌الاشتراکشان همان پرچم است، بین خود تقسیم می‌کنند و هر کسی با استناد به جزئیاتی که او را از دیگری متمایز می‌کند، گزینه خاصی را انتخاب کرده و به او رأی می‌دهد و این اصلاً به معنای اختلاف گفتمانی بین رأی‌دهندگان به کاندیداهای یک جریان واحد نیست.
اگرچه مرسوم نیست در چنین مجالی برای اثبات یک ادعای کلی دست به دامان مصادیق جزئی و عینی شویم، لیکن اتفاقاً ماهیت این مدعا به گونه‌ای است که برشمردن مصادیق جزئی اگر نگوییم آن را اثبات می‌کند، لااقل به اثبات آن کمک شایان می‌کند و حداقل به عنوان مثال نقضی بر ادعای مقابل - یعنی ادعای شما - بطلان آن را متجلی می‌کند و آن اینکه مثلاً بنده به آقای دکتر جلیلی رأی داده‌ام اما تا آنجا که اطلاع دارم اکثر دوستان من در روزنامه محترم «وطن امروز» به جناب آقای دکتر قالیباف رأی داده‌اند، لیکن با اطمینان قاطع اعلام می‌کنم بین بنده و این دوستان کمترین اختلافی در گفتمان و آرمان‌های انقلاب از جمله «استکبارستیزی» و «ضرورت مقاومت در برابر نظام سلطه تا تحقق کامل آرمان‌های انقلاب و احقاق همه حقوق ملت» - به‌ویژه حقوق هسته‌ای - وجود ندارد و در این موارد اگر شدت پایبندی بسیاری از این دوستان و دوستان دیگری که به سایر کاندیداهای اصولگرا رأی داده‌اند به این گفتمان و آرمان‌ها، بیشتر از بنده- که به آقای جلیلی رأی داده‌ام- نباشد، به یقین کمتر نخواهد بود. کافی است برای اطمینان از این ادعا زحمت بکشید و به عنوان مثال صرفاً آرشیو همین روزنامه محترم را مثلاً از تاریخ «سوم آذر» سال قبل تا به امروز بازبینی بفرمایید؛ و نه‌تنها درباره رأی‌دهندگان به آقای قالیباف که چنین ادعایی را حتی درباره رأی‌دهندگان به آقایان ولایتی و رضایی نیز تکرار می‌کنم، در واقع شرایط به گونه‌ای بود که به سبب تکثر کاندیداهای اصولگرا، بسیاری از ما در بدنه جریان اصولگرایی در بین نزدیکان و اطرافیان اصولگرای خویش بعضاً با
4‌رأی متفاوت مواجه بودیم؛ گروهی به آقای جلیلی رأی دادیم، گروهی به آقای قالیباف، گروهی به آقای ولایتی و گروهی به آقای رضایی! بدون اینکه کمترین اختلاف گفتمانی با هم داشته باشیم و قطعاً اگر آقای دکتر حدادعادل نیز در رقابت باقی می‌ماندند، بی‌تردید بخشی از آرای آقای جلیلی به سبد ایشان ریخته می‌شد، کما اینکه بخشی از آرای دیگر کاندیداهای اصولگرا نیز. حتماً در آن‌صورت شما معتقدان به گفتمان انقلاب را از این هم کمتر می‌دانستید؟! (لازم است در این فراز اشاره‌ای داشته باشیم به اظهارات آقای عارف در نخستین یا دومین برنامه تبلیغاتی ایشان که از اینکه به همه سلیقه‌ها فرصت حضور داده شده بود ابراز خشنودی کرد، البته با چاشنی‌ای از طعنه و کنایه! آقای عارف گفت در این انتخابات همه سلیقه‌ها هستند، 5 کاندیدای اصولگرا (که مقصود ایشان آقایان جلیلی، قالیباف، حدادعادل، ولایتی و رضایی بود)، 2 کاندیدای مستقل (آقایان روحانی و غرضی) و خود را به عنوان تنها کاندیدای اصلاح‌طلب معرفی کرد، زمانی هم که از ادامه رقابت انصراف داد، فقط انصراف داد و به نفع هیچ فردی کنار نرفت و هیچ توصیه خاصی نسبت به هیچ فرد خاصی نداشت!)
2- گذشته از این اصل کلی و بدیهی- که بعید است استاد فرهیخته‌ای چون حضرتعالی مخالفتی با آن داشته باشد - باید به عرض برسانم نه‌تنها عدم پایبندی رأی‌دهندگان به سایر کاندیداهای اصولگرا به گفتمان انقلاب- البته به‌زعم شما - دلیل این امر نبود که اتفاقاً پایبندی و تعهد بدنه جریان اصولگرایی به آرمان‌ها و اصول گفتمان انقلاب دلیل این امر بود؛ در واقع اختلافی هم اگر بود، نه بر سر گفتمان و اصول و آرمان‌های انقلاب که بر سر نسبت بیشتر یکی از این کاندیداهای محترم به این آرمان‌ها بود، طبیعتاً هر کسی بر این باور بود که گزینه انتخابی وی قرابت بیشتری با این اصول و آرمان‌ها دارد و از این رو به همان فرد رأی داد و این دقیقاً عکس تصور یا ادعایی است که شما و جمعی از همفکران شما در صدد القای آن هستید!
3- نکته دیگر اینکه در برخی موارد حتی اختلاف بر سر مورد فوق هم وجود نداشت و تنها چیزی که این گونه‌گونی رأی جریان اصولگرایی را رقم زد بحث بر سر توان اجرایی و عملیاتی بیشتر یکی از کاندیداهای محترم در تحقق بهتر همین آرمان‌ها و اصول بود. به عبارت بهتر این اختلاف جزئی صرفاً ناظر به ویژگی‌های شخصیتی و توانمندی‌های فردی کاندیداهای محترم اصولگرا بود و اعتقاد بدنه اصولگرایی به اینکه در شرایط سال گذشته کدامیک از ایشان برای سامان دادن اوضاع و احوال مملکت توانمندتر از سایرین است یا برنامه‌های مناسب‌تری برای اداره امور کشور دارد، اگرنه کمترین اختلافی بین بدنه عظیم جریان اصولگرایی بر سر آرمان‌ها و گفتمان انقلاب وجود ندارد، تنها شیوه نیل به این آرمان‌هاست که گاه تفاوت‌هایی را سبب می‌شود.
 4- علاوه بر همه این موارد به ضرس قاطع می‌توانم ادعا کنم حتی رأی بسیاری از باورمندان به گفتمان انقلاب نیز به سبد «اعتدال» ریخته شد- اینجا سخن معطوف به پیش از انتخابات است که شعارها و وعده‌های کاندیداها عیاری داشت و هنوز به بوته آزمایش برده نشده بود و امکان قضاوت در صداقت یا عدم صداقت آن نیز نبود، حال اینکه بعد از انتخابات چه اتفاقی افتاد، بماند، بماند که در عمل در عرصه‌های بسیاری در واقع مشی «اصلاحات» در زرورق «اعتدال» به ملت غالب شد! - احتمالاً این روزها که مقارن ایام دفاع‌مقدس نیز هست حرف‌های آتشین «عمو ابراهیم» بچه‌های اصولگرا را شنیده‌اید؛ آیا کسی را جرأت و یارای آن هست که «حاتمی‌کیا» را خارج از دایره گفتمان انقلاب بداند؟ و آیا خود «عمو ابراهیم» در ایام جشنواره فجر سال قبل اعلام نکرد که به آقای روحانی رأی داده است؟! پس...! «حاتمی‌کیا» نمونه‌ای است از خروار افرادی که با اعتماد به شعار‌های انقلابی آقای روحانی به ایشان رأی داده‌اند و اگر منکر این امر- وجوه انقلابی آقای روحانی- شوید در واقع نسبت ناروایی را به رئیس‌جمهور داده‌اید و ایشان را خارج از دایره گفتمان انقلاب تعریف کرده‌اید! علاوه بر آن جماعت کثیری که به سودای شعارهای جذاب و اغواگری نظیر «تحول صد روزه اقتصادی»، «چرخیدن چرخ زندگی مردم همزمان با چرخیدن چرخ سانتریفیوژها»، «احقاق همه حقوق ملت بدون ذره‌ای عقب‌نشینی و انفعال و رفع همه تحریم‌های ظالمانه» و... به ایشان رأی دادند و حتی اصولگرایانی که از سر اعتراض به بزرگانی که نتوانستند در نهایت اجماعی را که قول داده بودند بین کاندیداهای اصولگرا برقرار کنند، به کاندیدای رقیب رأی دادند! و در واقع با این رفتار اعتراض و ناخرسندی خود را از این تکثر به ریش‌سفیدان و بزرگان جریان اصولگرایی نشان دادند و....
این بسیار بعید است و جای تأسف دارد که استاد فرهیخته‌ای چون حضرتعالی از تبارشناسی مطابق با واقع رأی مردم در این سطح غافل باشد! چه اینکه عالم سیاست حد و رسم‌های خشک و بی‌انعطاف منطقی را برنمی‌تابد و رفتارهای سیاسی مردم، بویژه در جامعه‌ای مثل ایران، بسیار سیال‌تر از آن است که بتوان آن را در چارچوب‌های از پیش تعیین شده قرار داد! یا اینکه نه، ممکن است حضرتعالی به همه این حقایق اشراف داشته باشید اما مصلحت‌هایی(!) ایجاب می‌کند که از بیان آن بپرهیزید! که در این صورت باید تأسف خورد به حال آن جریانی که لیدرها و پیشگامان آن به جای روشنگری و ارائه اخبار و تحلیل‌های صحیح به بدنه‌ای که در پس ایشان می‌آید، با بیان تحلیل‌هایی خلاف واقع درحقیقت ایشان را به چاهی از توهمات بی‌پشتوانه سقوط می‌دهند و نتیجه آن می‌شود که مثلاً در ماجرایی شبیه انتخابات 88 دچار این توهم مالیخولیایی می‌شوند که آ‌نها «بی‌شمار»ند! و وقتی از ایشان سندی بر اثبات مدعایشان طلب می‌شود می‌گویند «یا ما برده‌ایم، یا تقلب شده است»!
غرض اینکه، شما تنها در شرایطی می‌توانید رأی فردی را منحصراً یک «رأی گفتمانی» قلمداد کنید که اولاً تکثر کاندیداهای متعلق به یک جبهه   فکری رأی یکدیگر را تحت‌الشعاع قرار نداده باشند، گذشته از آن شرایط کشور عادی باشد و افکار عمومی نامزدها را به لحاظ توانمندی‌های عملیاتی در سطح نسبتاً برابری ارزیابی کند و علاوه بر آن میزان شناخته‌شده بودن آ‌نها هم تا اندازه‌ای برابر باشد، در واقع تنها در صورتی که یک «دوقطبی تماماً گفتمانی» بین کاندیداها وجود داشته باشد، می‌توان چنین استنباطی را روا دانست- تا حدودی شبیه فضایی که در سال 88 وجود داشت- در غیر‌این‌صورت با عرض معذرت چنین تلقی‌ای بسیار ساده‌اندیشانه و ظاهربینانه خواهد بود و شما را دچار مغالطه «پهلوان‌پنبه» خواهد کرد! با همه این احوال آیا شما همچنان اصرار دارید به جنگ چیزی بروید که خود ساخته‌اید؟ اگر کشتن «پهلوان پنبه» شما را راضی می‌کند می‌توانید حتی برای خودتان کف بزنید و هورا بکشید، حرفی نیست! اما واقع آن است که پهلوانان حقیقی در میدان حضور دارند و همچنان حریف می‌طلبند، بماند که حریفی که یارای مقابله با ایشان را ندارد و در نبرد استدلال‌ها دست خویش را تهی یافته است، به حقیرترین حربه ممکن توسل جسته و روی به توهین و اتهام آورده است و کسی را که حرفی برای گفتن هست، چه نیاز به این ترفندهای کودکانه نخ‌نما؟!

نکته دیگر ادعای شما «آمریکاستیزی» باورمندان به گفتمان انقلاب است؛ به‌رغم تصور شما «آمریکا» اولاً و بالذات متعلق ستیز ملت انقلابی ایران نیست و مبنای دیگری در میان است که این ستیز را شکل داده و آن را کاملاً مشروع و معقول می‌کند و آن اینکه بدان‌سبب که کنش‌های اساسی این ملت بر مبنای گفتمان انقلاب شکل می‌گیرد و «استکبارستیزی» یکی از مؤلفه‌های اساسی گفتمان انقلاب اسلامی است، «آمریکاستیزی» ملت ایران نیز ذیل این اصل کلی تعریف و تحلیل می‌شود. در واقع این «استکبار» است که در همه ساحت‌ها و صورت‌های ممکنش اولاً و بالذات متعلق ضدیت ملت ایران است و از آنجا که در زمانه حاضر نظام حاکم بر ایالات متحده است که مصداق تام و تمام «استکبار» است، اصل «استکبارستیزی» در واقع در «آمریکاستیزی» متجلی شده و بروز می‌یابد.
اگرچه طی این سال‌ها جماعت روشنفکر کوشیده است با متعلق‌تراشی برای این رویکرد انقلاب اسلامی، آمریکا را از کانون توجه انقلابیون خارج ساخته یا لااقل با جعل شریک جرمی بدلی از حجم ضدیت ملت ایران با آمریکا بکاهد اما از آنجا که این کوشش‌های مزورانه از سر دلباختگی به غرب و آمریکاپرستی این قشر بوده و نه مواجهه‌ای صادقانه با واقعیت‌های جهان امروز، راه به جایی نبرده و در میان توده ملت جایگاهی نیافته است. دلیل آن هم این است که به‌رغم تلاش روشنفکران کارنامه «شیطان بزرگ» بسیار سیاه‌تر از آن بوده و هست که این کوشش‌های مضحک بتواند از سنگینی بار گناه آن اندکی بکاهد؛ مسلم است که مناسبات بین‌الملل و دیپلماسی، عرصه چانه‌زنی کشورهاست و سعی دولت‌ها بر آن است که در میدان نبردی که به‌واقع با پنبه سر می‌برند حداکثر آورده را برای کشور خود داشته باشند و تا آنجا که ممکن است منافع بیشتری را متوجه خود کنند، همه هم از این قانون نانوشته خبر دارند و خود هم بر این مبنا رفتار می‌کنند اما هستند دولت‌هایی که گام از این حد بسیار فراتر نهاده و اساساً به این حد نه‌تنها راضی نیستند که به قواعد آن‌هم وقعی نمی‌نهند، آنان این حق متکبرانه را برای خویش قائلند که به منظور تأمین منافع خود هر زمان که اراده کنند و در هر نقطه‌ای از کره  زمین اقدام فیزیکی و سخت انجام دهند و اساساً اصلی‌ترین دلیل مستکبر بودن ایشان این است که دامنه منافع خودخوانده‌ خویش را آنقدر گسترده‌اند که همواره با منافع دیگر حاکمیت‌ها تعارضی بنیادین دارد! غیر‌از این مصداق (شیطان بزرگ) ما سراغ نداریم حاکمیتی را که به سبب یک انفجار بشدت مشکوک در نقطه‌ای از کشورش- حتی بر فرض قبول ساده‌لوحانه همه ادعاهای پیرامون این قضیه- همه   جهان را درگیر جنگی ویرانگر کند و خود را محق بداند برای مجازات عاملان این ماجرا به هزاران کیلومتر آنسوتر از مرزهای خویش لشکرکشی کند و تمامیت ارضی کشور دیگری را مورد هجمه قرار دهد و آن را به اشغال خود درآورد و صدها هزار نفر از شهروندان بی‌گناه آن سرزمین را به خاک و خون بکشد! سراغ نداریم حاکمیتی را که به‌رغم نقش‌آفرینی بی‌چون و چرا در ایجاد و گسترش سازمان‌های تروریستی، داعیه مضحک مبارزه با تروریسم داشته، خود را معیار مبارزه با تروریسم عنوان کرده، کشورها را به «با ما، یا بر ما» تفکیک کرده و به هر آنکه علیه خود می‌داند حمله نظامی کند و آن سرزمین را به اشغال خود درآورد، یا وقتی خود امکان ورود مستقیم به معرکه را ندارد، جنگ نیابتی به راه انداخته و به تدریج زمینه   چنین دخالت‌هایی را فراهم کند! سراغ نداریم کشوری را که بی‌توجه به موازین بین‌المللی و با بهانه‌های واهی و دروغین هر زمان که خود تشخیص می‌دهد به هر جایی حمله کند! سراغ نداریم کشوری را که به بهانه دروغین وجود سلاح هسته‌ای در فلان سرزمین به آنجا یورش برده و در آن خیمه بزند و به جای یافتن سلاح‌هایی که بهانه این حمله اشغالگرانه بوده است درواقع منابع و ثروت‌های طبیعی و تاریخی آن سرزمین را به تاراج ببرد! سراغ نداریم دولتی را که اگر کشورهای جهان یکصدا جنایت‌ها و نسل‌کشی وحشیانه غاصبان قدس را محکوم می‌کنند، با حق ظالمانه   وتو بارها و بارها همه   این اعتراض‌ها را ملغی و بی‌اثر کند! سراغ نداریم حاکمیتی را که خود و چند دنباله‌رو گوش به فرمان خویش را «جامعه جهانی» می‌خواند و به اراده و نظر اکثریت مطلق دولت‌ها و ملت‌های جهان هیچ وقعی نمی‌نهد! سراغ نداریم کسانی را که تشت رسوایی برخوردهای دوگانه و سیاست‌های منافقانه‌شان از بام دنیا افتاده باشد_ تقسیم تروریسم به تروریسم خوب و بد، درباره وضعیت دموکراسی و حقوق بشر در رژیم‌های مرتجع عربی سخن نگفتن و برای آنان که به کرنش در برابر ایشان تن نداده‌اند پرونده‌ها ساختن و...- و خود را محق بدانند که بر اساس این قضاوت‌های دوگانه اقدام عملی هم انجام دهند، دخالت‌های ظالمانه و متکبرانه در امور همه   کشورها، خط و نشان کشیدن‌های مکرر برای دولت‌هایی که همسو با آنان نیستند، تعیین تکلیف و فشار بر سازمان‌های بین‌المللی و...و  خلاصه! مواردی از این دست را همگی با هم در سیمای کمتر دولت و حاکمیتی می‌توان یافت. ضمن آنکه مراجعه به وجدان عمومی و افکار عمومی مردم جهان به راحتی می‌تواند مصداق چنین مفهومی را برای کسانی که تردید دارند، روشن کند!
خداوند بر درجات امام عزیزمان بیفزاید که با نگاهی پیامبرگونه پرده از ماهیت حقیقی آمریکا برافکند: «شیطان بزرگ». شاید مطلبی که عرض می‌کنم به‌زعم شما کمی عجیب بیاید ولی استاد محترم! راستش را بخواهید بنده قویاً بر این باورم که این تعبیر آن حکیم فرزانه نه یک فحش سیاسی که پرده برگرفتن از حقیقتی وجودشناختی بود! و مگر نه این‌که ذات شیطان «شرارت» است و «نحوست». فقط یک نقطه در سراسر این عالم را نشان دهید که رهاورد حضور آمریکا برای مردم- و البته نه دولتمردان وابسته- آن دیار، خوشبختی و آبادانی و سعادت و پیشرفت بوده است! فجایع ژاپن و ویتنام را که باید در تاریخ بخوانیم، سرنوشت بومیان آمریکا را هم که در فیلم‌ها و سریال‌ها باید ببینیم اما عراق و افغانستان و سوریه نه به لحاظ زمانی با ما فاصله‌ای دارند و نه مکانی! روزی هم نیست که شما از دخالت‌های ظالمانه   این کدخدای خودخوانده دهکده جهانی چیزی نشنوید و....
ثانیاً حتی این رویکرد «استکبارستیزانه» نیز در ابتدا یک رویکرد کنشی ایجابی نبوده است، بلکه رویکردی واکنشی بوده در پاسخ به رفتارهای متکبرانه و زیاده‌خواهانه مستکبران عالم که نه‌تنها بر مبنای قاعده دینی «لاتظلِم و لا تظلَم»- ظلم نکنید و ظلم نپذیرید - بلکه بر هر مبنایی که آزادگی و شرافت و انسانیت را به رسمیت می‌شناسد نیز توجیه‌پذیر و مشروع است و اتفاقاً طرح سؤال از سود و زیان آن عجیب و ناموجه! و عجیب‌تر و ناموجه‌تر هم می‌شود آن‌هنگام که همین سؤال در برابر پاسخ به سؤالی از جنس خود باز می‌ماند و آن اینکه چه حاصل از اعتماد و نرمش در برابر «استکبار»؟! حضرتعالی صاحب کرسی استادی «علوم سیاسی» در مهم‌ترین دانشگاه کشور هستید، آیا ممکن است بفرمایید مابه‌ازای گام‌هایی که تاکنون به منظور «تنش‌زدایی» با «شیطان بزرگ» و در کل دنیای استکبار برداشته شده، چه بوده است؟ آیا ممکن است بفرمایید به لحاظ حقوقی و از منظر دیپلماسی به راه انداختن «نبرد تمدن‌ها» در سال مزین به «گفت‌وگوی تمدن‌ها» چه معنایی دارد؟ و آیا به بدتر از این شیوه هم می‌شد این ایده را به سخره گرفت؟ نه اینکه مقصود تخطئه این دیدگاه باشد، به هیچ وجه! منظور پرسش از درستی این نحوه تعامل است. به قول بزرگی آمریکا «شیطان» است، با «شیطان» که «گفت‌وگو» نمی‌کنند، «شیطان» را «رجم» می‌کنند. اما آیا در همان دوران نرمش نبود که در پی حادثه کذایی 11 سپتامبر هم مسلمانان را «تروریست» خواندند و هم ایران را «محور شرارت»، آن‌ هم کسی که باز به تعبیر رهبری «خود مجسمه شرارت بود»! و آیا به‌زعم شما تداوم این روند صلاح و صواب است و امثال شما را راضی می‌کند؟
جناب استاد! اجازه بدهید کمی جلوتر بیاییم، به‌عنوان کسی که خود را در مرتبه دانشجویان شما می‌بیند از شما تقاضا دارم بفرمایید بدعت بی‌سابقه دولت آمریکا در نپذیرفتن سفیر دائم جمهوری اسلامی در سازمان ملل را چگونه باید تحلیل کرد؟ فقط خدا می‌داند اگر چنین رویدادی در دولت قبل اتفاق افتاده بود واکنش شما و در واقع جریان روشنفکری و جریان رسانه‌ای همسو با جریان روشنفکری چه بود! فقط خدا می‌داند! رسانه‌هایی که از بدو شروع این ماجرا آن را کاملاً بایکوت کرده و حتی به اندازه یک سطر هم به آن نپرداخته‌اند! آیا حقیقتاً این ماجرا تا این اندازه کم‌اهمیت است، یا قضیه چیز دیگری است؟!
اجازه بدهید بازهم جلوتر بیاییم، به روزهای نخستین پس از «توافق ژنو» و وضع دور تازه‌ای از تحریم‌ها در آستانه سال نو میلادی که حضرتعالی را بر آن داشت برای حفظ آن توافق نامتوازن دست به دامان «حضرت مسیح» شوید. مسامحه دولت محترم اما به اندازه‌ای بود که بدون نیاز به مداخله «حضرت مسیح» توافقی را که بارها و بارها از سوی طرف مقابل نقض شده همچنان حفظ کند و به نحوی یکجانبه به توافقی وفادار بماند که دیگر روحی برایش باقی نمانده است. با این‌همه تساهل و تعهدات سخاوتمندانه آیا اندک تغییری در اوضاع پدید آمد؟ آیا گزینه مضحک نظامی از روی میز برداشته شد؟ آیا تحریم‌های ظالمانه از بین رفت؟ آیا در ادبیات سران روسیاه کاخ سفید علیه این ملت قهرمان تغییری صورت گرفت؟ آیا احباب شما آموختند که به جای زبان «تحریم» باید با زبان «تکریم» با این ملت سخن بگویند؟ آیا «تدبیر» به کار رفته راه را برای «تحقیر»های بی‌سابقه نگشود؟ آیا اندکی از زیاده‌خواهی‌ها و افزون‌طلبی‌های شیطان بزرگ کاسته شد؟ آیا...؟
اجازه بدهید بازهم جلوتر بیاییم، آیا اظهارات گستاخانه نخست‌وزیر خبیث انگلیس تنها چند ساعت پس از آن دیدار به‌زعم شما «تاریخی» پاسخی به این رویکرد نبود؟ و مجموع عبرت‌های گذشته و حال برای تجدیدنظر در این نگاه‌های خوش‌بینانه کافی نیست؟ متأسفانه یکی از مشکلات جریان روشنفکری این بوده که هرگز به تاریخ نگاهی درست نداشته است یا لااقل صرفاً آن تکه‌هایی از تاریخ را در خاطر نگاه داشته که مزاحمتی برای باورهای از پیش معلومش نداشته است! اجازه بدهید در این مورد کمی صریح‌تر سخن بگوییم؛ حضرتعالی در «مورد عجیب روحانی- کامرون» و امثال آن برای توجیه دیدار آقای روحانی با کامرون صغری کبری می‌چینید تا مردم را متقاعد کنید چنان آثار و برکاتی بر این دیدار مترتب خواهد بود اما ضمن بیان دلایل خویش بر اثبات این ادعای صحیح که «هر دو کشور نیز به یک اندازه با کشور ثالث در دشمنی بوده‌اند و هر دو به یک اندازه با کشور سوم، دوستی و مراوده داشته‌اند» کمترین اشارتی به همراهی این دو کشور در تجهیز و تهییج صدام در 8 ساله دفاع مقدس نمی‌کنید! و هرچه به خاطرم رجوع می‌کنم موردی نمی‌یابم که مؤید «مخالفت [این دو کشور] با دخالت نظامی در سوریه علیه بشار اسد» باشد! هرچه به یاد می‌آورم ضرب‌الاجل‌های ناکامی است که «شیطان بزرگ» برای حمله به سوریه تعیین کرد اما «روباه پیر» به ملاحظه افکار عمومی که یکپارچه علیه این اقدام به پاخاسته بود، از پیوستن به آن اجتناب کرد تا سرانجام «شیطان بزرگ» هم به عجز خویش از پنجه افکندن در پنجه شیربچه‌های حزب‌الله و حاج قاسم پی ‌برد و از معرکه پا پس کشید! هرچه به خاطرم رجوع می‌کنم حمایت‌های بی‌چون و چرای این دو کشور از رژیم صهیونیستی است که در نظرم تداعی می‌شود، نه چیزی غیر‌ از آن! تکلیف موضع‌گیری‌های مضحک ایشان علیه داعش را هم که مولای عزیز ما به نیکی روشن فرمودند! و... مسلم است که چنین برخوردهای گزینشی با تاریخ نتیجه‌اش آن می‌شود که پس از آن‌همه آسمان ریسمان به هم بافتن، حضرتعالی و جماعتی شبیه شما را به سکوتی معنادار پس از انجام آن دیدار وامی‌دارد!
سخن به درازا کشید اگرنه حتماً به موضع حضرتعالی نسبت به «موضوع هسته‌ای» هم می‌پرداختیم و اینکه به‌رغم دعوت‌های سه‌گانه جناب رئیس‌جمهور از جامعه دانشگاهی برای حمایت از مسیری که در پیش گرفتند و به‌ویژه توافقی که رقم زدند، حضرتعالی از معدود اساتیدی هستید که به دعوت ایشان لبیک گفته، حتی آرزومند برچیده شدن این صنعت از مجموعه صنایع کشور بوده‌اید، حتماً دوباره این سؤال جای طرح دارد که فقط خدا می‌داند اگر دولت قبل چنین توافقی را رقم زده بود - که اگر نگوییم مهم‌ترین صنعت کشور را شهید کرد اما لااقل آن را قطع نخاع کرد - شما و در واقع جریان روشنفکری چه بر سر آن می‌آوردید و چه ناسزاها و تحقیرها که حواله آن می‌کردید؟ مگر نه اینکه جریان روشنفکری دلداده به غرب که در چنته خود چیزی جز تکرار بعضاً طوطی‌وار آنچه در غرب گفته و نوشته شده ندارد، همواره چماق پیشرفت علمی مغرب زمین را بر سر نظام اسلامی زده است و فتوا داده است تنها راه نیل به چنان شرایطی «از فرق سر تا ناخن پا فرنگی [شدن]» است اما حال که چنین تحول عظیمی که تمام دنیای غرب را به شگفتی و تعظیم واداشت به سرانگشتان همت جوانانی رقم خورده که نه‌تنها «از فرق سر تا ناخن پا» فرنگی نبودند که اتفاقاً عمیقاً دلداده به انقلاب و آرمان‌های آن بودند، سکوت کرد و دم برنیاورد و حتی برای تعلیق و تحدید آن جشن گرفت، دست افشاند و پایکوبی کرد!
این شما و این نگاه‌های پرسشگر تاریخ و چشم‌هایی که از نسل «آرمیتا» و «علیرضا» به این ماجرا دوخته شده است!
والسلام علی من اتبع الهدی
*دانش‌آموخته کارشناسی ارشد فلسفه

سیدعابدین نورالدینی: آقای روحانی چند ماه قبل صراحتا گفت او مسؤول مذاکرات هسته‌ای است و مسؤولیت این مذاکرات را نیز می‌پذیرد. حتی تصریح کرد او رئیس‌جمهوری نیست که اگر فردا مشکلی پیش آید، بگوید تیم مذاکره‌کننده خراب کرده است. رئیس‌جمهور گفت تیم هسته‌ای با او کاملا هماهنگ است و به تیم هسته‌ای‌اش قوت قلب داد. روحانی شیخ دیپلمات است و «هذا رجل المذاکره». بنابراین درباره آنچه جواد ظریف در شورای روابط خارجی آمریکا به بار آورد؛ قطعا ملاحظاتی دارد. شاید یکی از ملاحظات روحانی، تاثیر معکوس این رفتار آقای ظریف بر مذاکرات و ساختار تعامل با غرب باشد.  درباره این موضوع باید چند نکته را مورد توجه قرار داد.
1- آمریکایی‌ها به هر دلیل اکنون یک ساختار محاسباتی تثبیت شده نسبت به مقوله ایران و تحریم‌ها دارند. آنها معتقدند تحریم‌ها باعث تغییر در رویکردهای ایران شده است. در اظهارنظرهای مقامات دولتی آمریکا این ذهنیت را می‌توان به وضوح مشاهده کرد. باراک اوباما نیز در سطحی فراتر از دیگران نسبت به تاثیرگذاری تحریم‌ها در تغییر فرمول رفتاری ایران مدعی است. او چندی پیش در مرکز سابان مدعی شد تحریم‌ها توانست تا سطح ریاست جمهوری ایران، تغییرات ایجاد کند. در واقع او به گزاف مدعی است روحانی محصول تحریم‌های او است. به همین دلیل آنان به‌راحتی حاضر به لغو یا تعلیق تحریم‌ها نیستند چراکه معتقدند تحریم اهرم فشار قدرتمندی علیه ایران است و نتیجه آن را نیز در انتخابات 1392 ایران مشاهده کرده‌اند. تجویز همین نسخه در مواجهه با روسیه نیز به دلیل باور آنها به نسخه تحریم است.
2- آنچه جواد ظریف در شورای روابط خارجی آمریکا به هاله اسفندیاری گفت، یک ضربه حیثیتی به دولت هم بود. ظریف بقای دولت روحانی را وابسته به نوع رفتار طرف مقابل (آمریکایی‌ها) در مذاکرات هسته‌ای دانست! ظریف علت شکست اصلاح‌طلبان در انتخابات 1384 را رفتار آمریکا در قبال مذاکرات هسته‌ای آن زمان می‌داند و اکنون هم معتقد است اگر طرف آمریکایی راضی نشود، آنها جایی در فضای سیاسی ایران نخواهند داشت و بهارستان را به حریف می‌بازند. اوباما 9 دسامبر 2013 در سابان گفت: «مردم ایران به تحریم‌ها اینگونه پاسخ گفتند که می‌خواهیم روشی جدید برای برخورد با جامعه بین‌الملل و همچنین تحریم‌ها را شاهد باشیم و همین مساله بود که موجب رای آوردن روحانی شد و حسن روحانی را به قدرت رساند». اکنون ظریف با اظهارات خود این ادعا را تقویت کرده و می‌گوید بقای روحانی نیز وابسته به لغو تحریم‌ها است! آنچه ظریف گفت ـ فارغ از اثرات مخرب آن بر افکار عمومی و نیز تبعات آن برای نظام ـ الگوی محاسباتی آمریکا در نحوه مواجهه با ایران را نیز تقویت می‌کند. در واقع اظهارنظر در شورای روابط خارجی آمریکا تایید ادعای خطرناک اوباما در سخنرانی سابان است. آیا این رفتار آقای ظریف به سود دولت آقای روحانی و روند مذاکرات است؟ ضمن اینکه خط آقای ظریف مبنی بر «هر توافقی از عدم توافق بدتر نیست» نیز بار دیگر نیاز دولت آقای روحانی به توافق را القا می‌کند و البته باز هم مقوم تحلیل‌های آمریکایی‌ها از نحوه مواجهه با ایران است.
در کنار این وقایع، اما به نظر می‌رسد واقعیت ماجرا یعنی به قدرت رسیدن آقای روحانی و شاید هم بقای او در قدرت آن چیزی نباشد که اوباما و ظریف تصور می‌کنند.
آیا روحانی محصول تحریم‌های آمریکا علیه ایران است؟ پاسخ این سوال منفی است. واقعیت آن است که آقای روحانی محصول یک فرآیند سیاسی است که البته تحریم‌ها نیز در آن نقش داشته است. در واقع تحریم‌ها شرایط را برای بازگشت آقای روحانی به فضای سیاسی فراهم کرد و نه بازگشت او به قدرت. آقای روحانی پس از شکست مذاکرات هسته‌ای در دوره اصلاحات، تقریبا به انزوای سیاسی رفت اما تحریم‌ها و ترجمه داخلی جریان متبوع وی از این تحریم‌ها و نیز اتفاقاتی که در حوزه معیشت مردم افتاد؛ شرایط را برای حضور وی در عرصه سیاسی فراهم کرد. یعنی روحانی توانست وارد رقابت شود. اما آنچه او را پیروز رقابت کرد؛ تنها تحریم نبود. اکنون دیگر همه می‌دانند آقای روحانی ریاست جمهوری خود را بیش از هر چیز مدیون تشتت و چندپارگی جریان اصولگرایی در انتخابات 1392 است. از سوی دیگر او توانست از ایجاد یک دوگانه کاذب هسته‌ای نیز بهره ببرد و خود را نماد تغییر این وضعیت جلوه دهد.  
این را نه فقط منتقدان که حتی حامیان آقای روحانی نیز تایید کرده‌اند. بنابراین نگاه واقع‌بینانه به انتخابات 1392، محاسبه آمریکایی از این انتخابات را رد می‌کند. یعنی شرایطی وجود داشت که یک نفر از جریان اصولگرایی به‌راحتی می‌توانست رئیس‌جمهور شود. در این صورت آیا باز هم این گزاره مطرح می‌شد که پیروزی این فرد اصولگرا محصول تحریم‌های آمریکا بود؟
بر همین اساس اگر قرار باشد در مذاکرات با نگاهی دلسوزانه و با عقلی سلیم برای توافق تلاش کنیم، باید این واقعیت به آمریکایی‌ها گوشزد شود که واقعا پیروز انتخابات 92 به تنهایی محصول تحریم نبود. از سوی دیگر نمی‌توان با قطعیت درباره گزاره وابسته بودن بقای دولت روحانی به توافق هسته‌ای نیز نظر داد. البته این موضوع از نظر آقای ظریف قطعی است اما آیا آقای روحانی نیز همینگونه می‌اندیشد؟ یعنی اساسا دولت هیچ نسخه جایگزینی برای بهبود معیشت ندارد؟ آیا باید در خارج از مرزها به دنبال کلید معیشت گشت؟ قطعا اگر دولت نسخه جایگزین داشته و آن را با جدیت دنبال کند، نمی‌توان با قطعیت از 4 ساله بودن دوران آقای روحانی در صورت شکست مذاکرات سخن گفت.
درباره تبعات اظهارات آقای ظریف برای دولت آقای روحانی واقعیت دیگری نیز وجود دارد و آن مربوط به شرایطی است که یک توافق احتمالی ضعیف محقق شده باشد. در این حالت این توافق ضعیف در شرایطی محقق شده که الگوی محاسبه آمریکایی‌ها همچنان پابرجاست. یعنی آنان همچنان معتقد به کارایی سیاست فشار خواهند بود. در صورت تحقق این توافق قاعدتا در ایران دیگر نسخه جایگزین برای بهبود معیشت مردم چندان جدی گرفته نمی‌شود. و در این شرایط دولت بیشتر از هر زمانی خود را نیازمند به استمرار توافق می‌داند و قطعا آمریکایی‌ها استمرار توافق را ملزم به تحقق بهانه‌های خود در حوزه‌های مختلف خواهند کرد. سخنرانی دیوید کامرون در مجمع عمومی سازمان ملل در واقع یک پکیج بهانه‌جویی غرب علیه ایران بود. آنان شاید در این اندیشه‌اند که با یک توافق خوب، می‌توانند یک اهرم فشار دائمی علیه ایران داشته باشند تا از طریق آن سایر مطالبات خود را پیگیری کنند.
در مجموع به نظر می‌رسد فرمولی که آقای ظریف در مذاکرات هسته‌ای دنبال می‌کند؛ برای دولت آقای روحانی دردسرساز خواهد بود و بدون تردید استقلال دولت را در معرض خطر جدی قرار خواهد داد.  

 

گروه اقتصادی: حسن روحانی  در نخستین روزهای آذر ۹۲ در گزارش 100 روزه عملکرد دولت یازدهم با اشاره به آمار واردات بی‌رویه از چین در سال‌های گذشته گفته بود: «در سال‌های اخیر، شغل زیاد درست کردیم، منتها برای چینی‌ها و کره جنوبی مرتب شغل اضافه کردیم».روحانی در آن زمان تاکید  کرد: «نمی‌خواهم بگویم همه مشکلات اقتصادی‌مان مربوط به تحریم است. عمدتا مربوط به بی‌تدبیری بود. درست وقتی می‌رفتیم به سمت تحریم و دولت می‌گفت تحریم کاغذپاره‌ای بیش نیست، دولت وابستگی‌اش به خارج را بیشتر می‌کرد. قبل از سال ۸۴ ما وارداتمان حدود ۳۸ میلیارد بوده که در سال ۹۰ به ۷۵ میلیارد رسیده است». او در آن روزها با انتقاد از دولت سابق، اقتصاد ایران را اینگونه توصیف کرد: «شما می‌دانید در سال قبل از ۸۴، واردات کشور حدود ۳۸ میلیارد دلار بود ولی بعد به کجا رسید؟ در سال ۹۰ به ۷۵ میلیارد دلار رسید. می‌بینید وقتی با دنیا در حال مبارزه هستید باید به خودتان و داخل تکیه کنید، با شعار که نمی‌شود مقابله کرد، باید تدبیر کنیم و در برابر زورگویی‌ها بایستیم. اولین راهش این است که به خودمان متکی شویم و واردات را کم کنیم، اینکه مقام معظم رهبری بر اقتصاد مقاومتی بارها و بارها تاکید کردند، به همین دلیل است که کشوری که می‌خواهد بایستد، باید روی پای خودش بایستید، نه اینکه به دیگران بیشتر تکیه کند». حال بیش از یک سال از عمر دولت یازدهم گذشته و این دولت بارها بر لزوم تقویت صادرات، کاهش واردات و حمایت از تولید و ایجاد شغل برای بیکاران تاکید کرده اما تاکنون هیچ گام موثری در این زمینه برنداشته است. در مدت یک‌ساله عمر دولت یازدهم واردات از چین ۱۲۲درصد افزایش یافته است. همچنین طی 6 ماه نخست امسال واردات از کشور چین به 9 /5 میلیارد دلار رسید که نسبت به مدت مشابه سال گذشته 61 درصد رشد نشان می‌دهد. در نیمه اول سال گذشته 6 /3 میلیارد دلار کالا از چین وارد کشور شده بود که آمار گمرک از افزایش 3/2 میلیارد دلاری واردات از این کشور در سال جاری حکایت دارد.  از لحاظ وزنی نیز واردات از کشور چین در نیمه نخست امسال 53 درصد افزایش یافته است. طبق آمار گمرک، چینی‌ها بیش از یک‌پنجم کل واردات ایران در نیمه نخست امسال را از لحاظ ارزش دلاری به خود اختصاص داده‌اند. حال دولت یازدهم باید پاسخ دهد آیا واقعا در این مدت به جای ایجاد شغل برای کارگران ایرانی برای کارگران چینی زمینه بهبود کار فراهم کرده است. چه اتفاقی افتاده که با وجود وعده‌های مکرر دولت نتوانسته هنوز در زمینه ایجاد شغل و حمایت از تولید گام اساسی بردارد؛ مگر نه اینکه براساس سیاست‌های اقتصادی مقاومتی دولت باید زمینه‌های وابستگی به واردات را کاهش دهد و به توسعه صادرات کالاهای تولید داخل بپردازد؟ اکنون نیمه دوم سال آغاز شده و باید دید آیا دولت سیاست‌های یک سال اخیر را که همان روند فعلی واردات باشد، ادامه خواهد داد یا خیر زیرا در صورت استمرار این شرایط به خروج از رکود و رونق مجدد صنعت و تولید به هیچ عنوان نمی‌توان امیدوار بود. واحدهای تولیدی فعال و نیمه‌فعال دیگر توان مقابله با کالاهای وارداتی را نداشته و ترجیح می‌دهند عطای این کار را به لقای آن بخشیده و همانند برخی همکاران یا به عنوان واسطه و دلال مشغول کار شده یا وارد بازار واردات کالاهای چینی شوند و سودی کسب کنند. در این میان تنها کارگران ایرانی فدای سیاست‌هایی می‌شوند که به طور مستقیم و غیرمستقیم در حال حمایت از کارگران چینی و رونق اقتصادی این کشور است و گویا گوش شنوایی برای شنیدن دردهای کارگران ایرانی و جویندگان کار و خانواده عظیم این افراد در کشور وجود ندارد.
تراز تجاری ایران منفی است
ولی‌الله افخمی‌راد، رئیس سازمان توسعه تجارت ایران درباره حجم صادرات غیرنفتی در 6 ماهه اول امسال، گفت: آمار 6 ماهه حکایت از رشد 20 درصدی دارد چراکه صادرات غیرنفتی در این مدت 2/23 میلیارد دلار شد که این میزان بدون میعانات گازی، 7/16 میلیارد دلار بوده که نسبت به 6 ماه نخست پارسال 10 درصد رشد داشته است. وی تصریح کرد: بالاترین میزان صادرات به کشور چین به میزان 6/4 میلیارد دلار، عراق 8/2 میلیارد دلار، امارات 9/1 میلیارد دلار، افغانستان 2/1 میلیارد دلار و هند 1/1 میلیارد دلار بوده است و در مجموع 70 درصد صادرات به این 5 کشور بوده است. افخمی‌راد درباره واردات هم گفت: 26 میلیارد دلار واردات با رشد حدود 30 درصدی از 5 کشور امارات، چین، هند، کره و ترکیه صورت گرفته که به میزان 5/6 میلیارد دلار از کشور امارات، حدود 6 میلیارد دلار از کشور چین، 2 میلیارد دلار از کشور هند، 9/1 میلیارد دلار از کره و 9/1 میلیارد دلار از کشور ترکیه واردات انجام شده است. وی خاطرنشان کرد: صادرات خدمات متشکل از خدمات فنی- مهندسی، توریست، ترانزیت، اشتغال خارج از کشور و کمک‌های بیمه‌ای و مالی در حدود 3 میلیارد دلار بوده که با توجه به خدمات، صادرات کشور به بیش از 26 میلیارد دلار خواهد رسید و میزان تجارت کشور در حدود 50 میلیارد دلار بوده است. وی با تصریح اینکه تراز تجارت جهانی ایران منفی است، اضافه کرد: امید است تا پایان امسال فاصله میزان صادرات و واردت کشور رفع شود که تعهدات کشورهای همسایه بر روند تجارت ایران تاثیرگذار بوده است.

گروه بین الملل: یک محقق آمریکایی فاش کرد سرویس‌های اطلاعاتی آمریکا از ژوئن گذشته اطلاعات مفصلی درباره داعش و دیگر گروه‌های تروریستی وابسته به القاعده در سوریه و عراق در اختیار داشتند اما با این اعتقاد که اوباما تمایلی به حمله به تروریست‌ها ندارد، این اطلاعات را در اختیار کاخ سفید قرار ندادند. به گزارش العالم، «ایلی لیک» محقق آمریکایی و خبرنگار معروف نشریه «دیلی بیست» با تایید این مقوله که سرویس‌های اطلاعاتی آمریکایی اطلاعاتی دقیق درباره برنامه‌های داعش داشته‌اند ولی این اطلاعات را در اختیار اوباما قرار نداده‌اند، گفت: «سیاست اوباما در آن زمان مبتنی بر مخالفت با اجرای عملیات ضدداعش و گروه‌های تروریستی بود». او در سخنانی که از سی‌ان‌ان پخش شد، فاش کرد سرویس‌های اطلاعاتی آمریکا اطلاعات مفصلی درباره شبکه‌های تروریستی القاعده و فهرست اهداف آنها (در عراق و سوریه) جمع‌آوری کرده بودند و گروه تروریستی موسوم به «خوراسان» را نیز شناسایی کرده بودند. با این حال منابع دیگری معتقد هستند که «خوراسان» هم مانند داعش ماهیتی مستقل از سازمان‌های اطلاعاتی غربی- عربی ندارد و صرفا توسط واشنگتن بزرگنمایی شده تا تنها بهانه اوباما برای حمله بدون مجوز شورای امنیت و کنگره به عراق و سوریه را فراهم آورد. ایلی لیک در این باره  گفت: «سازمان اطلاعات آمریکا بیم آن را داشت که این گروه با استفاده از مواد منفجره ویژه، به انفجار هواپیماهای خطوط خاورمیانه به آمریکا، بر فراز اروپا بپردازد.  در این باره به شرکت‌های هواپیمایی ذی‌ربط هشدار داده شد و سپس این گروه تروریستی(خوراسان) تماس‌های خود را محدود کرد و برای مدتی از انظار پنهان شد». لیک در پایان گفت: «گمان می‌کنم سرویس‌های اطلاعاتی آمریکا اینک اطلاعات کافی در اختیار مسؤولان خود قرار داده‌اند زیرا «جیمز کلابر» رئیس دستگاه امنیت ملی آمریکا پیش‌تر تاکید کرد سرویس‌های اطلاعاتی آمریکا وجود تمایل برای مقابله با داعش را کمرنگ جلوه داده‌اند ولی خیلی‌ها در پاسخ او گفتند که دیدگاه وی بیانگر حقایق نیست». در همین حال «پیرس مورگان» روزنامه‌نگار انگلیسی نیز باراک اوباما را مقصر ایجاد داعش می‌داند و معتقد است اوباما بیش از آنکه به جلسات وزارت دفاع برود به زمین گلف می‌رود. به نوشته روزنامه ایندیپندنت، «پیرس مورگان» سردبیر مسائل آمریکا در گفت‌و‌گو با فاکس‌نیوز پیرامون قصور اوباما و سازمان اطلاعاتی آمریکا در پیدایش گروهک تروریستی داعش سخن گفت. مورگان، اوباما را نه به جهت عدم تصمیم‌گیری مناسب بلکه به دلیل عملکرد سازمان اطلاعاتی آمریکا مورد سرزنش قرار داده است. به گزارش فارس، این کارشناس مسائل آمریکا از عبارات اوباما در خطاب قرار دادن نیروهای امنیتی کشورش با ضمیر «آنها» به جای «ما» ابراز تعجب کرده و این پرسش را مطرح کرد که چرا اوباما قصد دارد این باور را در مردم ایجاد کند که عملکرد سازمان اطلاعات آمریکا هیچ رابطه‌ای با دولت ندارد. او  در ادامه از گزارش اوباما به سازمان اطلاعاتی‌اش انتقاد کرده و عملکردش را به ضربات سنگینی تشبیه کرده که با چوب گلف به توپ وارد می‌شود: «صرف ابراز ناراحتی از سربریدن‌های داعش و تنها دقایقی پس از آن گلف بازی کردن کفایت نمی‌کند؛ طبق محاسبات صورت گرفته اوباما از ابتدای دوره ریاست جمهوری آمریکا 850 ساعت را در زمین گلف به بازی پرداخته است».
 

خودروها و موتوسیکلت‌هایی که فقط به دلیل ارتکاب تخلف‌های رانندگی یا اجرای طرح‌های ترافیکی توقیف شده‌اند در هفته ناجا ترخیص می‌شوند. ایسنا در این باره نوشت: سرهنگ تیمور حسینی، رئیس پلیس راهور تهران بزرگ با بیان این مطلب گفت: خودروها و موتوسیکلت‌هایی که فقط به دلیل ارتکاب تخلف‌های رانندگی یا اجرای طرح‌های ترافیکی به وسیله عوامل راهنمایی و رانندگی توقیف و به پارکینگ منتقل شده‌اند و مدت زمان توقف قانونی آنها هنوز سپری نشده است، در هفته ناجا ترخیص می‌شوند. حسینی افزود: دارندگان خودرو و موتوسیکلت با شرایط اعلام شده از تاریخ 13 مهرماه امسال به مدت یک هفته می‌توانند با در دست داشتن مدارک موضوع ماده 11 قانون رسیدگی به تخلفات رانندگی مانند مفاصا حساب داشتن خلافی، رسید خودرو و موتوسیکلت یا دستور قضایی و در صورت ظن قوی در نبود مالکیت ارائه مدارک مثبته مالکیت تا 19 مهرماه به ستاد ترخیص خودروها و موتوسیکلت‌ها واقع در خیابان‌های زنجان (ترخیص خودرو) و خلیج (ترخیص موتوسیکلت) مراجعه و وسیله نقلیه توقیف شده خود را آزاد کنند. رئیس پلیس راهور تهران بزرگ تاکید کرد: این تسهیلات مشمول خودرو و موتوسیکلت‌هایی که بنا به دستور مراجع قضایی یا به علت ارتکاب جرایم دارای شاکی خصوصی برای توقیف هستند، نمی‌شود و لازم است به وسیله مراجع قضایی تعیین تکلیف شوند. به گفته حسینی، در هفته ناجا مراکز اجرایی تا ساعت 17 به سرویس‌دهی به مراجعان می‌پردازند. وی درباره آموزش دادن به متخلفان اظهار داشت: آموزش مقوله بسیار مقدسی است و دوست نداریم آموزش تبدیل به ابزار تنبیهی شود بنابراین در مراکز خود به صورت اختیاری آموزش را به رانندگان توصیه می‌کنیم، چرا که خروجی کلاس‌ها بسیار تاثیرگذار بوده است. رئیس پلیس راهور تهران بزرگ در پاسخ به این پرسش که چه برنامه‌ای برای برگه معاینه فنی دارید، اظهار کرد: آیین‌نامه راهنمایی و رانندگی در این زمینه به طور شفاف موارد لازم را اعلام کرده است و وسایل نقلیه فاقد برگه معاینه فنی حق تردد در سطح شهر را ندارند. این موضوع در تهران و سایر کلانشهرها بسیار حیاتی است.
 

سازمان ملی استاندارد اعلام کرد برای شروع آزمایش بنزین وارداتی و داخلی منتظر مصوبه شورایعالی استاندارد بوده و به محض دریافت این مصوبه، ۱۰۰ درصد کیفیت بنزین‌های وارداتی توسط این سازمان مورد بررسی قرار خواهد گرفت. به گزارش تسنیم،  سازمان ملی استاندارد در این‌باره گفت که به موجب تفاهمنامه سال 1384 و قانون بودجه سال 1391 نظارت سازمان استاندارد بر کیفیت بنزین قطع شده بود اما در نهایت نه‌تنها سازمان بلکه وزارت نفت و مسؤولان دولتی به این جمع‌بندی رسیدند که باید سازمان ملی استاندارد ناظر بر کیفیت بنزین باشد. این سازمان ادامه داد که تا آبان‌ مصوبه شورایعالی استاندارد برای سنجش کیفیت بنزین را دریافت خواهد کرد. هم‌اکنون آزمایشگاه‌های خوزستان و هرمزگان برای بررسی کیفیت بنزین آماده هستند. این سازمان اظهار داشته که به‌دلیل عدم ابلاغ مصوبه شورایعالی استاندارد هنوز نتوانسته‌ به صورت ضربتی به ارزیابی کیفیت بنزین بپردازد. همچنین این سازمان درباره  خمیر مرغ گفته که سازمان ملی استاندارد از 3 سال پیش اعلام کرده بود نباید در فرآورده‌های گوشتی از خمیر مرغ استفاده شود اما در آن زمان وزارت جهاد کشاورزی، سازمان دامپزشکی و وزارت بهداشت با نظر این سازمان موافق نبودند. بنا بر اظهار سازمان ملی استاندارد، مصوبه نصب کپسول آتش‌نشانی کار کارشناسی مناسبی نداشته و هم‌اکنون نیز این مصوبه در حال بررسی است.

گروه اقتصادی: چند هفته پس از انتشار آمار رشد 6/4 درصدی اقتصادی، مسؤولان تصمیم گرفتند به تشریح این آمار بپردازند. در حالی که رسانه‌های  حامی دولت رشد 6/4 درصدی را به عنوان یکی از دستاوردهای اقتصادی دولت مطرح می‌کردند در نهایت مشخص شد این آمار مربوط به مقایسه 2 فصل بهار 92 و 93 بوده و ربطی به رشد اقتصادی کلی ندارد. به این معنا که اقتصاد ایران هنوز در رکود به سر می‌برد و رشد اقتصادی زیر صفر است.  حتی علی‌ لاریجانی، رئیس مجلس نیز در جلسه فراکسیون رهروان به این مساله اشاره کرد و گفت: به رغم کنترل تورم، رکود هنوز وجود دارد و رشد اقتصادی مناسبی در کشور نیست. حتی وزیر اقتصاد نیز به این مساله اشاره کرد و دیروز گفت آمار ارائه شده مقایسه 2 فصل بوده و هنوز تا میزان تولید سال 1390 فاصله داریم.
طیب‌نیا درباره انتقادهای مطرح به نرخ رشد اعلامی بانک مرکزی گفت: در سال جاری طبق روال معمول و بنا بر شیوه و روش‌های استاندارد آمار منتشر شد و احتمال دارد برخی از دوستان به‌طور کامل گزارش بانک مرکزی را مشاهده نکرده‌اند. رشد 6/4 درصدی تولید 3ماهه سال جاری نسبت به مدت مشابه اعلام شده که محاسبه آن کاملاً فنی و بدون ملاحظه ویژه‌ای صورت گرفته است. در همین گزارش نرخ رشد بخش‌ها با هم متفاوت است اما عموم بخش‌ها رشد اقتصادی مثبت داشته‌اند. وی ادامه داد: رشد 6/4 درصدی نسبت به سال 90 نبوده و نسبت به تولید سال 90 همچنان فاصله داریم و امید است این شکاف هرچه زودتر پر شود. وزیر امور اقتصادی و دارایی یادآور شد: زمانی که در رکود هستیم نیازی به سرمایه‌گذاری جدید نیست و این نشان از آن دارد که از ظرفیت‌های موجود استفاده نشده است. طیب‌نیا با اشاره به اینکه مطمئناً همیاری و همکاری تمام ارگان‌ها بر شرایط کشور تأثیرگذار خواهد بود، گفت: در چند سال اخیر شرایط مردم سخت بوده، سعی می‌کنیم تا رفاه نسبی برای مردم ایجاد شود و فعالیت‌های اقتصادی در راستای تأمین معیشت و رفاه مردم است. وی یادآور شد: برای تأمین نیازهای مردم مقابله با تورم که به تولید و اشتغال ضربه می‌زند از یک سال گذشته برنامه دولت بوده و سعی شده تورم مهار شود که توفیقاتی داشته‌ایم و آمار شهریور روند نزولی تورم را نشان داده است که امید است تا پایان سال به بیش از پیش‌بینی‌ها دست یابیم. وزیر امور اقتصادی و دارایی تأکید کرد: باید اشتغال مولد فراهم شود که اشتغال مولد تنها با رشد اقتصادی مناسب و شایسته به دست می‌آید، رشد اقتصادی سند چشم‌انداز که سالانه 8 درصد بوده است در سال‌های اخیر به آن دست نیافته‌ایم و با اهداف چشم‌انداز فاصله زیادی دارد. متوسط رشد نرخ اقتصادی در سال‌های گذشته 1/3 درصد بوده است.
تعیین نرخ سود متناسب با تورم انتظاری 15‌درصدی در سال 94
طیب‌نیا همچنین در ادامه سخنان خود درباره نرخ سود اینطور توضیح داد که در شرایط فعلی که نرخ تورم کاهش یافته نمی‌تواند نرخ سود غیرمتعارف از سوی مؤسسات مالی ارائه شود و سال آینده نرخ تورم مطمئناً بیش از 15 درصد نخواهد بود که بر همین اساس نرخ سود هم کاهش خواهد یافت. وی درباره تصمیم دولت برای تسویه بدهی دولت به بانک مرکزی با تسعیر ارز تأکید کرد: بانک مرکزی بخشنامه‌ای ابلاغ کرده و بدهکاران ارزی را تفکیک کرده است که در کنار این بخشنامه 2 بند دیگر در رابطه با تسویه بدهی‌های دولت به بانک مرکزی و بدهی بانک‌ها به بانک مرکزی بوده است. طیب‌نیا در رابطه با سرمایه‌گذاری در کشور گفت: در خارج از کشور علاقه و توجه ویژه‌ای برای حضور در اقتصاد ایران وجود دارد و امید است با گشایش فضای خارجی و دید متفاوت صحنه بین‌الملل شاهد سرمایه‌گذاری از سوی ایرانیان خارج از کشور و دیگر بخش‌های خصوصی خارجی باشیم. وزیر امور اقتصادی و دارایی تأکید کرد: مشکلات و موانع سرمایه‌گذاری در حال بررسی است و به‌دنبال تسهیل سرمایه‌گذاری و بهبود فضای کسب و کار هستیم که ایران می‌تواند یکی از بهترین کشورها برای سرمایه‌گذاری با توجه به امنیت، سود بالای سرمایه‌گذاری، موقعیت جغرافیایی و نیروی جوان و تحصیلکرده و نیروی کار ارزان‌قیمت باشد. منابع و انرژی ارزان‌قیمت در داخل کشور وجود دارد. طیب‌نیا در پایان درباره تشکیل بانک مشترک ایران و روسیه گفت: سیاست دولت بر آن است که از پول ملی کشورهای طرف معامله در مبادلات تجاری به جای ارز‌هایی همچون یورو و دلار استفاده شود و خوب است که وابستگی به یک ارز خاص را از دست بدهیم. به گزارش تسنیم، علی طیب‌نیا در نشست شورای گفت‌وگوی دولت و بخش خصوصی اظهار کرد: ریشه‌یابی مشکل عمده اقتصاد ایران نشان از برخورداری دولت از درآمد نفت و تزریق آن به بودجه دولتی بوده است که بخش دولتی را بزرگ‌تر و غیرکارآمدتر و بخش خصوصی را کوچک کرده است. همین بخش کوچک به‌دلیل فضای کسب و کار نامناسب از بهره‌وری کمتری برخوردار بوده است. وزیر امور اقتصادی و دارایی با اشاره به اینکه دولت در راستای اصلاح فضای کسب و کار مصوباتی داشته است، گفت: شورای گفت‌وگو به‌صورت مستمر برگزار شده و در جلسه روز جاری دو بحث مهم گزارش کمیته ماده 76 برنامه ارائه شد و مشکلات و مسائل تولید و سرمایه‌گذاری در این کمیته شناسایی و راهکارهای لازم به شورای گفت‌وگو و شورای عالی سیاست اصل 44 اعلام شد. وی بیان کرد: شرایط عمومی پیمان مطرح شده که اخیراً در معاونت برنامه‌ریزی رئیس‌جمهور مورد بررسی قرار گرفته است و رابطه یکطرفه با پیمانکاران اصلاح شده و نمایندگان بخش خصوصی انتقادهایی به این موضوع دارند که قرار شد با حضور معاونت برنامه‌ریزی رئیس‌جمهور و نمایندگان بخش خصوصی این موضوع مورد بررسی قرار گیرد. وزیر امور اقتصادی و دارایی ادامه داد: درباره یکی از مصوبات مجلس در رابطه با قانون اجرای سیاست‌های اصل 44 که کمیته مقررات‌زدایی و کمیته مسؤول تسهیلات صدور مجوزها در آن دیده شده است، در این جلسه مقرر شد اختیارات به‌گونه‌ای باشد که عملی باشد و ابلاغ به دستگاه‌های دیگر از سوی وزیر امور اقتصادی و دارایی صورت گیرد. طیب‌نیا یادآور شد: بسته خروج از رکود در واقع بسته نیست. بخشی از تصمیمات که نیاز به مصوبه مجلس داشت به مجلس ارائه شد و در رابطه با بحث پیش‌بینی تمهیدات لازم برای خروج مسکن از رکود که سهم بالایی از ارزش افزوده را دارد و تأمین مسکن ضروری‌ترین نیاز مردم است، تصمیمات خوبی گرفته شده است که ارتباط مسکن با سایر بخش‌ها بسیار قوی بوده و زمانی که مسکن رو به رکود می‌رود یا از رکود خارج می‌شود بخش‌های دیگر اقتصاد را با خود همراه می‌کند.
جزئیات جلسات مسکنی طیب‌نیا، سیف و آخوندی
وی در ادامه خاطرنشان کرد: جلسه‌ای با وزیر راه و شهرسازی و رئیس‌کل بانک مرکزی در رابطه با مسکن و اعطای تسهیلات به مسکن بدون آثار تورمی و رونق‌بخشی به مسکن برگزار شده است. وزیر امور اقتصادی و دارایی گفت: نباید بخش‌های دیگر به منابع قوی بانک مرکزی تکیه کنند و تجربه گذشته تجربه‌ شکست‌خورده‌ای بوده است. دولت نمی‌خواهد به این تجربه بازگردد و اصل توازن منابع و عدم اتکا به منابع بانک مرکزی را رعایت خواهد کرد.

گروه بین‌الملل: پس از تصرف بخش‌هایی از تپه راهبردی مشرف به شهر کوبانی سوریه، اینک خبرها از تصرف 3 منطقه در شرق این شهر به دست تروریست‌های داعش حکایت دارد. این در حالی است که به اذعان بسیاری از کارشناسان، حملات هوایی ائتلاف بین‌المللی به اصطلاح ضد داعش با محوریت آمریکا، نتوانسته است جلوی پیشروی این گروه تروریستی را بگیرد. مرکز موسوم به دیده‌بان حقوق بشر سوریه (وابسته به مخالفان) اعلام کرد اعضای داعش پس از درگیری خیابانی با مدافعان این شهر، 3 منطقه صنعتی، مقتل‌الجدیده و کانی آرابانی در شرق شهر کوبانی (عین‌العرب) را اشغال کردند. عناصر گروه تروریستی داعش یکشنبه گذشته (13 مهرماه) کنترل قسمتی از تپه راهبردی مشی‌النور مشرف بر شهر عین‌العرب یا کوبانی را به دست گرفته بودند. به دنبال وخامت اوضاع و شدت حملات داعش، نیروهای کرد سوری این شهر را منطقه جنگی اعلام کرده و از تمام شهروندان خواسته‌اند کوبانی را ترک کنند. بیش از 2هزار تن، روز دوشنبه از کوبانی خارج شده‌اند. یکی از فعالان کرد شهر کوبانی در صفحه فیس‌بوکش نوشته است که عناصر داعش در جریان آخرین حملات خود به شهر دست به انفجارهای انتحاری زده‌اند. شهر کوبانی که به عین‌العرب مشهور است، یکی از نقاط استراتژیک در مرز ترکیه و سوریه به شمار می‌رود و طی 3 هفته گذشته بشدت تحت محاصره سنگین داعش بوده است. تروریست‌های داعش علاوه بر شهر کوبانی، در حسکه نیز با کردها درگیر شدند و به وسیله 2 خودروی بمبگذاری شده به دو مرکز نیروهای کرد حمله کرده و 30 نفر را کشتند.
کوبانی بهانه‌ دخالت نظامی ترکیه در سوریه!
سقوط کوبانی خبر بسیار بدی برای ترکیه محسوب می‌شود؛ زیرا با اشغال این شهر گروه تروریستی داعش به مرزهای ترکیه می‌رسد با این حال دولت آنکارا هیچ واکنشی نشان نداده و تنها در حرکتی نمایشی به استقرار تانک‌هایش در نزدیکی مرزها با سوریه اقدام کرده است. ترکیه اعلام کرده است در صورتی به دفاع از شهر کوبانی در برابر تروریست‌های داعش خواهد پرداخت که سران کرد سوری نیز به صف معارضان سوریه بپیوندند. ترکیه نیروهای کرد این شهر را متحد پ‌ک‌ک می‌نامد که آن را یک گروه تروریستی اعلام کرده است. از سوی دیگر، احمد داوود اوغلو، وزیرخارجه ترکیه در مصاحبه با تلویزیون سی‌ان‌ان  تأکید کرد، در صورتی که استراتژی آمریکا شامل تعقیب بشار اسد باشد، می‌توان از نیروهای زمینی در سوریه استفاده کرد.  
نیروهای کمکی داعش از ترکیه به شمال سوریه اعزام شدند!
ارگان رسمی حزب اتحادیه میهنی کردستان عراق درباره وخامت اوضاع در کوبانی و احتمال سقوط و انجام کشتار جمعی در آن از سوی داعش هشدار داد. یکی از فرماندهان واحدهای مردمی مدافع  شهر کوبانی هشدار داد در صورت عدم ارسال تسلیحات و کمک‌های نظامی برای آنها، این شهر بزودی توسط داعش اشغال خواهد شد. دیروز شبکه تلویزیونی کردی‌زبان «گَلی» سخنان فرمانده نیروهای مدافع کوبانی را پخش کرد که نه‌تنها بمباران مواضع داعش در اطراف این شهر محاصره شده را بدون فایده خواند بلکه از همکاری مستقیم ترکیه با داعش برای اعزام نیروی کمکی تکفیری‌ از داخل خاک این کشور به منظور اشغال نهایی این شهر کردنشین خبر داد.  به گزارش کرد پرس، این فرمانده  کُرد سوری در گفت‌وگوی تلفنی با این شبکه گفت: «داعش فقط توانسته 200 تا 300 متر به داخل شهر کوبانی وارد شود و هم‌اکنون نبرد سنگینی بین طرفین در جریان است». در همین حال او فاش کرد صبح دیروز نیروهای کمکی داعش شامل ده‌ها اتومبیل از خاک ترکیه و با اطلاع نیروهای امنیتی آنکارا برای ملحق شدن به نیروهای این گروه در جنگ کوبانی وارد شمال سوریه شده‌اند.  روزنامه ملیت نیز از عضویت 3 هزار شهروند ترکیه‌ای در این گروه تروریستی  طی هفته‌های اخیر و با آگاهی کامل حکومت اردوغان خبر داد. نوجوانان و جوانان بیکار، معتاد و تبهکار بویژه در شهرهای کوچک غرب و جنوب ترکیه مهم‌ترین طیف‌های جذب‌شدگان را تشکیل می‌دهند و برخی از آنان حتی خانواده و فرزندانشان را هم با خود به رقه، مرکز داعش در سوریه برده‌اند.  فرمانده واحدهای مردمی مدافع کوبانی در ادامه از کشته شدن شمار زیادی از افراد مسلح داعش در درگیری‌های سنگین چند روز اخیر توسط نیروهای کرد سوری خبر داد اما از پیشروی‌های داعش و کمبود تسلیحات کردها ابراز نگرانی و تاکید کرد تاکنون هیچ کمک و همکاری نظامی دریافت نکرده‌اند: «درگیری در ورودی‌های کوبانی در جریان است و به دلیل اینکه نیروهای کرد فاقد تسلیحات و مهمات کافی هستند، اگر وضعیت بدین منوال ادامه‌ یابد، کوبان سقوط خواهد کرد و داعش در این شهر کشتار جمعی انجام خواهد داد». به گفته او، بمباران مواضع داعش در حومه کوبانی توسط جنگنده‌های ائتلاف آمریکایی بسیار کم و بدون هدف بوده‌ است.
زنان کرد، مرگ را به اسارت داعش ترجیح می‌دهند
از طرف دیگر تروریست‌های تکفیری بلافاصله پس از ورود به شهر رسم همیشگی‌شان را که عمل شنیع سر بریدن اسرا باشد تکرار کرده‌اند. آنها  آخرین جنایات خود را روی اکانت‌های خود در توئیتر بارگذاری کردند که طی آن سر یک زن کرد را از بدن جدا کرده‌اند. عناصر داعش پس از اینکه توانستند قسمتی از شهر کردنشین کوبانی در شمال سوریه‌ را به تصرف خود درآورند، افرادی را که به اسارت درآمده بودند سر بریدند.  در این میان زنان و دختران مبارز کرد عضو نیروهای دفاع کوبانی با شعار «مرگ آری، داعش نه!» به پیشواز مرگ می‌روند. پس از آنکه ورودی‌های شهر به کنترل داعش درآمد، زنان مدافع شهر که در خطوط مقدم به محاصره درآمده بودند آخرین گلوله‌ها را در سلاح‌های خود نگه داشتند تا دست به خودکشی بزنند و بدین ترتیب دچار سرنوشت دردناک سر بریدن یا اسارت به دست داعش نشوند. رسانه‌های ترک، اخبار حاکی از خودکشی یکی از این سربازان به نام «جیلان اوزآل» با نام مستعار«بیریفان ساسون» با آخرین گلوله سلاحش را مورد تایید قرار دادند. این دختر مبارز کرد که تقریبا 19 سال داشت، چند روز پیش در گفت‌وگو با «گابریل گیتهاوس» خبرنگار بی‌بی‌سی گفته بود با آخرین گلوله از سلاحش خودکشی خواهد کرد و تسلیم این گروهک تروریستی داعش نخواهد شد؛ گروهکی که جنگی ظالمانه علیه اهالی کوبانی آغاز کرده است. او که در اصل اهل شهر باطمان در شمال کردستان عراق بود و 19 سال داشت با آخرین گلوله از سلاحش خودکشی کرد و مرگ را به افتادن به دست عناصر داعش ترجیح داد.
تصرف 2 شهر ترکیه
ترکیه از ناامنی‌ها در سوریه بی‌نصیب نمانده است. رسانه‌های ترکیه گزارش دادند، پلیس در استانبول و دست‌کم 6 شهر دیگر این کشور با صدها کرد معترض به تحولات جاری در کوبانی درگیر شده است. تظاهرکنندگان به پیشروی‌های گروه تروریستی داعش در شهر عین‌العرب (کوبانی) سوریه که هم مرز ترکیه است و اغلب ساکنان آن کرد هستند، اعتراض دارند. آنها دولت ترکیه را نیز در تحولات کوبانی متهم به کارشکنی به نفع داعش می‌کنند. معترضان دوشنبه شب در خیابان‌ها موانعی ایجاد کردند، به سمت نیروهای امنیتی سنگ و مواد آتش‌زا پرتاب کردند و یک اتوبوس را به آتش کشیدند که در جریان این اقدامات یک افسر پلیس زخمی شد. پلیس ترکیه نیز از گاز اشک‌آور و آب پرفشار برای متفرق کردن تظاهرات‌ در استانبول و تظاهرات مشابه در شهرهای عمدتا کردنشین از قبیل دیاربکر، باتمان، وان، شرناک، شانلی‌اورفا و هکاری استفاده کرد. تلویزیون المیادین نیز گزارش داد افراد مسلح کرد پس از درگیری با نیروهای امنیتی ترکیه کنترل 2 شهر در استان کردنشین دیاربکر این کشور را در دست گرفتند. طبق این گزارش، درگیری‌های شدید مسلحانه در دو شهر لیجه و باتمن استان دیاربکر ترکیه رخ داد. ساکنان کرد این 2 شهر کنترل همه مراکز و ساختمان‌های دولتی در این 2 شهر را در دست گرفتند.
معامله طرف‌های بین‌المللی بر سر کوبانی
غربی‌ها و کشورهای منطقه در قبال حمله داعش به شهر کردنشین کوبانی در شمال سوریه که از نیمه سپتامبر گذشته آغاز شد، تقریبا سکوت کرده‌اند. عبدالله اوجالان، رهبر حزب کارگران کردستان درباره فروپاشی مذاکرات صلح با ترکیه در صورت سقوط این شهر هشدار داده است. همزمان یک مسؤول کرد سوری تأکید کرد حملات هوایی ائتلاف جنگ، برای پیروزی بر تروریست‌ها کافی نیست و باید به جنگجویانی که از این شهر در برابر داعش دفاع می‌کنند سلاح و مهمات داد. صالح مسلم محمد، رئیس حزب اتحادیه دموکراتیک کرد سوریه که مبارزان آن صف محکمی در دفاع از شهر کوبانی ایجاد کرده‌اند، نسبت به ایجاد یک زد و بند میان طرف‌های بین‌المللی بر سر شهر کوبانی اظهار تردید کرد و گفت چرا ائتلاف جهانی، ترکیه و نیروهای پیشمرگ عراق به نیروهای مردمی سلاح نمی‌فرستند و از آنان حمایت نمی‌‌کنند. صالح مسلم محمد با بیان اینکه هیچ کس نمی‌تواند انکار کند چه اتفاقاتی در کوبانی از زمان محاصره این شهر توسط داعش افتاده است، از جامعه بین‌الملل خواست هر چه سریع‌تر از وقوع نسل‌کشی در کوبانی جلوگیری کند. وی افزود: همه در قبال آنچه در کوبانی اتفاق می‌افتد مسؤول هستند و می‌توانند تدابیر لازم را اتخاذ کنند اما این کار را نمی‌کنند. وی از جزئیات مذاکرات خود با مقامات ترکیه در استانبول پرده برداشت و آنچه رسانه‌ها درباره سه شرط این کشور مطرح کرده‌اند را رد کرد که شامل توقف همکاری کردها با نظام سوریه، پایان دادن به حکومت خودگردان در مناطق کردنشین و ممانعت از خطر تهدیدات مرزی برای ترکیه است.
سلاح‌های آمریکایی در دست داعش
یک سازمان مطالعاتی در حوزه تسلیحات در آمریکا اعلام کرد بیش از نیمی از ذخایر سلاح مورد استفاده گروه تروریستی داعش در سوریه و عراق، ساخت آمریکا و چین است. براساس تحقیقات این موسسه حدود 80 درصد اسلحه‌های مورد استفاده داعش را سلاح‌های ساخت آمریکا، چین، روسیه و صربستان تشکیل می‌دهند. این سازمان در گزارشی اعلام کرد ذخایری که مورد بررسی قرار گرفته است تسلیحاتی بود که برای حمایت از نیروهای امنیتی در منطقه در مبارزه با داعش از سوی اتحادیه اروپا تخصیص داده شده بود. در این گزارش اعلام شد نشانه‌هایی وجود دارد این ذخایر اسلحه که برای کمک به ثبات دولت‌ها به سوریه و عراق منتقل شده بود، از طریق دولت‌ها به تندروها انتقال داده شد، که این ذخایر به پیشرفت گروه داعش و افزایش توانایی جنگی آن کمک کرده است. بر اساس این تحقیقات، گروه داعش با بیشترین ذخایر اسلحه خود به جنگ با 2 ارتش عراقی و سوری آمده است که 19 درصد این اسلحه جدیدا و بعد از جنگ سال 2003 میلادی توسط آمریکا ساخته شده است.
 

مهدی طاهرخانی: محبوبیت بیش از اندازه فوتبال باعث شد کمیته بین‌المللی المپیک خیلی پیش‌تر از اینها این رشته را به صورتی هدایت شده درون بازی‌های المپیک بگنجاند. استفاده از بازیکنان زیر 23 سال حربه‌ای بود که باعث شد «منهای فوتبال» زیر سایه این غول محبوب محو نشود البته با تاخیر فراوان شورای المپیک آسیا هم تن به این راهکار داد و از سال 2002 به بعد دیگر تیم‌های آسیایی موظف بودند با بازیکنان زیر 23 ساله خود وارد بازی‌های آسیایی در رشته فوتبال شوند. تا قبل از عملیاتی کردن این تاکتیک، رشته فوتبال در بازی‌های آسیایی از اهمیت فراوانی برخوردار بود. تا جایی که در بازی‌های سال 1990 پکن، همه توجه رسانه‌ها و مردم به روی فوتبال بود؛ جایی که تیم ملی کشورمان با نسل طلایی آن روزهایش موفق شد با هدایت علی پروین و درخشش احمدرضا عابدزاده قهرمان شود. البته ما بعد از آن در بانکوک و بوسان هم این عنوان فاخر را تکرار کردیم اما جذابیت بازی‌های پکن با بانکوک و بوسان قابل قیاس نبود.اما برخلاف شورای المپیک آسیا هنوز تفکر حاضر در ورزش ما فوتبال‌محور است.بنا به قانونی که از سال 2002 اجرا شد و تنها 3 سهمیه بزرگسال حق حضور در رشته فوتبال را داشتند، کماکان مردان تصمیم‌گیر ورزش ما فارغ از نگاه آینده‌محورانه، اسیر شهوت کسب مدال هستند و از این رو با این تفکر خام، عمر حسرت حضور تیم ملی فوتبال ایران در المپیک 40 ساله شد. چرا این اتفاق هر دوره تکرار می‌شود؟ کمیته ملی المپیک به عنوان متولی اصلی تیم‌های اعزامی به بازی‌های آسیایی اصرار زیادی به کسب مدال دارد. اما داستان فوتبال با سایر رشته‌ها  متفاوت است. اگرچه گرفتن مدال طلا از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است اما شکستن طلسم حضور در المپیک به مراتب با اهمیت‌تر خواهد بود اما اتفاقات تلخ گذشته هنوز موجب نشده تا ما نگاه درستی به فوتبال بازی‌های آسیایی داشته باشیم. حتی اگر قانون به مثابه قبل، اجازه حضور تیم‌های ملی را با بازیکنان کاملش در رشته فوتبال می‌داد ما باید طلای این رشته را در اولویت دوم قرار می‌دادیم چرا که این بازی‌ها بهترین مکان برای محک زدن بازیکنان جوانی است که ‎می‌خواهند یک‌سال دیگر برای حضور در المپیک ریو با رقبا تلاش کنند. این بار فدراسیون فوتبال مانع از حضور 3 بازیکن بالای 23 سال شد اما فشار بی‌جهت کمیته ملی المپیک موجب شد 7 بازیکن 22 ساله به این تیم اضافه شوند. ستاره‌هایی مثل محسن مسلمان و یعقوب کریمی که زیر 23 سال دارند اما با توجه به سن‌شان اجازه حضور در بازی‌های مقدماتی المپیک را نخواهند داشت. از این رو ورزش ما طی یک تصمیم اشتباه تیمی را روانه اینچئون کرد که نه آینده‌نگری در آن لحاظ شده بود و نه زور کسب مدال را داشت. از این رو طی 2 بازی ضعیف در ابتدا 4 گل از ویتنام دریافت کرد سپس با تساوی مقابل قرقیزستان از مسابقات حذف شد! یک ناکامی تاریخی که متاسفانه باعث ایجاد یاس در کاروان پرامید کشورمان شد، کاروانی که در آن تیراندازی و دوچرخه‌سواری و قایقرانی برخلاف تصورات و هزینه‌های صورت گرفته طلا  صید کردند اما فوتبال با آن همه حاشیه و سر و صدا تنها 2 فاجعه را رقم زد؛ ابتدا حذف زودهنگام از بازی‌ها و سپس حرکت غیراخلاقی یکی از اعضای تدارکات تیم. دامنه این حرکت  بدوی و متحجرانه به حدی وسیع بود که رسانه‌ها خبر دادند حدود یک میلیون سایت خارجی این خبر را پوشش داده‌اند! پول ورزش به صورت مونوپول در اختیار فوتبال قرار دارد، رسانه‌ها 90 درصد حواس خود را به فوتبال معطوف می‌کنند اما بار به روی دوش دیگران است.طلای کسب شده ما در تیراندازی و دوچرخه‌سواری این حقیقت را برای بار چندم به مدیران بالادستی ورزش ما ثابت کرد اگر عدالتی در تقسیم بودجه وجود داشته باشد، اگر رسانه‌ها تنها و تنها فوتبال و حواشی بی‌پایاینش را پوشش ندهند آن وقت تکرار نتایج گوانگجو و حضور در رتبه چهارم بازی‌های آسیایی رویا نیست.فوتبال در اکثر کشورهای جهان با فاصله زیاد ورزش محبوب مردم است اما در اکثر کشورهای توسعه‌یافته هیچ مدیری پیدا نمی‌شود که حق سایر رشته‌ها را نادیده بگیرد و سهمش را به فوتبال بدهد. فوتبال مجاری منحصر به فرد خودش را برای کسب درآمد دارد از این رو لازم نیست بودجه تیراندازی را به ثلث برسانی تا قرارداد فوتبالیست سقف میلیارد را بشکافد. اما در کشور ما مدیران بالادستی نمی‌توانند بنا به هر دلیلی حق فوتبال را بگیرند از این رو شروع به دست‌درازی به خزانه وزارت ورزش می‌کنند.  اگرچه در دولت یازدهم در بخش ورزش، وزیر شعارهایی داده دال بر گسترش عدالت بین همه ورزش‌ها، اما کماکان آنهایی که از دور دستی بر آتش دارند می‌بینند پول و رسانه در اختیار فوتبال است و وظیفه خطیر بالا نگه داشتن پرچم ایران در بازی‌های آسیایی و المپیک به روی دوش ورزشکارانی که یک صدم یک فوتبالیست درجه دو در سال درآمد ندارند. مقصر در این  بین فوتبالیست نیست. آنها همتراز سلف خود در دیگر کشورهای جهان پول می‌گیرند بلکه مقصر مدیرانی هستند که بنا به هر دلیلی قادر نیستند پول فوتبال را از مجاری خودش تامین کنند. اگر فوتبال و فوتبالی‌ها چنین کنند آن وقت وزارت ورزش و جوانان بدون هیچ دغدغه‌ای قادر است دو و میدانی، تیراندازی، شنا، قایقرانی و سایر ورزش‌های مستعد برای کسب مدال را تقویت کند اما هنوز حواس همه ما به این مستطیل سبز است. تیرانداز ما که تیرش را انداخت، پرتابگر ما که وزنه‌اش را پرتاب کرد، کشتی‌گیر ما که عرقش را ریخت و وزنه‌بردار ما پس از اینکه زیر 200واندی کیلو پولاد سخت جانفشانی کرد تا پرچم کشورش را بالا ببرد و یک طلا به سبد ورزش ما اضافه کند، پس از شنیدن سرود ملی و یک ساعت افتخار به بوته فراموشی سپرده می‌شود تا مجددا شاهد گسیل بودجه ورزش به چاه بی‌انتهای فوتبال باشیم. رسانه‌ها هم در این بین مقصر هستند، اگر نمی‌خواهند کمی از نوشته‌های خود را به منهای فوتبال اختصاص دهند دست‌کم فوتبال و مدیرانش را یاری کنند تا هزینه‌های نجومی خود را از جاهایی مثل حق پخش و اسپانسر تامین کنند. مثل همه جای جهان؛ این کمترین رسالت هر رسانه‌ای است.

نفوذ هزاران تروریست به الانبار
رئیس شورای استان الانبار تأکید کرد 3 هزار نفر از عناصر داعش از طریق موصل و سوریه وارد این استان شده‌اند. این درحالی است که روز دوشنبه در جریان درگیری نیروهای عراقی با تروریست‌ها در استان الانبار، 30 تن از عناصر داعش به هلاکت رسیده بودند. «صباح کرحوت» در گفت‌وگو با شبکه عراقی سومریه نیوز، اطلاعات به دست آمده درباره نفوذ این تعداد از عناصر داعش به الانبار را موثق دانست و این امر را موجب ناامنی شدید این استان عنوان کرد. او گفت: «عناصر داعش علاوه بر تانک، نفربرهای نظامی و زرهی، توپخانه و خمپاره‌انداز، به انواع سلاح سنگین، ضدزره و نشانه‌زنی با برد 4 کیلومتر مجهز هستند».
کرحوت از دولت عراق خواست نیروهای استان الانبار را به انواع سلاح و امکانات لازم و جدید جهت مقابله با تروریست‌های داعش مجهز کند تا آنها بتوانند مناطقی را که اخیرا داعش بر آنها کنترل یافته آزاد کنند.

حمله جنگنده‌های ائتلاف به مواضع نیروهای صدر
حملات هوایی جنگنده‌های ائتلاف ادعایی مبارزه با داعش در عراق و سوریه همچنان از میان غیرنظامیان و نظامیان این دو کشور قربانی می‌گیرد. در تازه‌ترین مورد، جنگنده‌های این ائتلاف، عصر سه‌شنبه به مواضع نیروهای صدر در عراق حمله کردند و تعدادی شهید و زخمی برجا گذاشتند. به گزارش رسانه‌های خبری، جنگنده‌های ائتلاف بین‌المللی به اشتباه مواضع گردان نظامی سرایا السلام وابسته به جریان صدر را در منطقه طوزخورماتو هدف حمله قرار دادند که در نتیجه آن شماری از نیروهای این گردان‌ها شهید یا زخمی شدند. منابع آمریکایی اما ادعا کردند این حمله به صورت اشتباهی(!) انجام شده است. براساس این گزارش، گردان نظامی سرایا السلام، در شکست محاصره منطقه شیعه‌نشین آمرلی مهم‌ترین نقش را ایفا کرد. همزمان با این عملیات عجیب و مشکوک، یک خودروی بمب‌گذاری شده از سوی تروریست‌های تکفیری، در مقابل یکی از مقرهای سرایا السلام در جنوب تکریت و در خط مقدم درگیری با داعش منفجر شد که به کشته شدن 15 و زخمی شدن 20 نفر انجامید. هنوز مشخص نشده که این دو عملیات، با یکدیگر ارتباط داشته‌اند یا به صورت اتفاقی طی یک روز به وقوع پیوسته‌اند.