مونا امیرمحمدی: رئیس گروه فلسفه علم دانشگاه صنعتی شریف می‌گوید متأسفانه آن اندازه که فرهنگ غربی در ایران مورد توجه و استقبال قرار می‌گیرد، دیگر مسائل از جمله هویت ملی و زبانمان به فراموشی سپرده می‌شود. باید این نکته را مدنظر داشته باشیم که زبان پارسی از دبستان تا دبیرستان و سطوح عالی دانشگاهی به عنوان زبان اصلی ما تلقی می‌شود و بر آموزش آن باید اهتمام جدی صورت گیرد.
بحث زبان فارسی و اهمیت آن چیزی نیست که تابه‌حال نشنیده باشیم یا چیزی درباره آن نخوانده باشیم. از روزی که ایرانی به دنیا آمدیم عرق زبان ‌فارسی همیشه در خونمان جوشان بوده است به همین مناسبت همیشه تمایل به ایرانی بودن و فارسی صحبت کردنمان به عنوان یک نماد هویتی و ملی برای‌مان وجود داشته است. با همه اینها چطور شد که بین برخی هم‌نسل‌هایمان تمایل به زبان‌های دیگر و هویت‌های دیگر ایجاد شد، حتی عده‌ای تلاش کردند زبان فارسی مادری‌شان را در حاشیه قرار داده و لهجه‌ها و گویش‌های محلی خود را در صدر قرار دهند.
در برخی دوره‌ها، طرح تدریس گویش‌های محلی و قومیت‌ها در مدارس سراسر کشور مطرح شد که البته به تصویب درنیامد. مجددا در دوره حجت‌الاسلام والمسلمین حسن روحانی رئیس‌جمهور چنین طرحی ارائه شده که البته با موافقت‌ها و مخالفت‌هایی روبه‌رو شد و هنوز تکلیفش مشخص نشده است.
استاد دکتر مهدی گلشنی، فیزیکدان و نظریه‌پرداز ایرانی، پژوهشگر، مترجم، استاد دانشگاه صنعتی شریف و عضو پیشین شورایعالی انقلاب فرهنگی، از برگزیدگان همایش چهره‌های ماندگار عرصه فیزیک و برنده کتاب سال جمهوری اسلامی است. وی کشورهای مختلفی را از آغاز انقلاب اسلامی برای بازرسی برای وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و همینطور شورایعالی انقلاب فرهنگی گشته و در همه این کشورها سری هم به کتابخانه‌های انستیتوها و مراکز رایزنی‌شان زده و معتقد است آن اندازه که باید نسبت به انتقال زبان پارسی و شناساندن آن در دیگر کشورها اهتمام نبوده که البته اکنون نسبت به قبل خیلی بهتر شده است.
وی پیش‌تر سرپرست گروه علوم پایه شورایعالی برنامه‌ریزی، فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی ایران و عضو آکادمی علوم جهان اسلام بوده و آثاری چون «فیزیک»، «قرآن و علوم طبیعت»، «تحلیلی از دیدگاه‌های فلسفی فیزیکدانان معاصر» و «علم سکولار تا علمی دینی» تألیف و ترجمه کرده است و اعتقاد دارد زبان فارسی باید به عنوان زبان اصلی در مدارس و سایر مراکز آموزشی ما مدنظر قرار بگیرد و در کنار این زبان است که دیگر مباحث باید به صورت حاشیه‌ای، نه اصل مطرح شود.
 استاد گلشنی! لطفا درباره اهمیت زبان پارسی در مقایسه با سایر زبان‌ها و همینطور گویش‌ها و لهجه‌ها توضیح دهید.
زبان فارسی، یا لااقل زبان فارسی فعلی، ما را به هزار و اندی سال پیش متصل می‌کند، زیرا عمده سرگذشت قوم ایرانی در زبان فارسی منعکس شده است. همینطور بخش وسیعی از فرهنگ فارسی در زبانمان متجلی است. در نهایت همه در محیط‌های آموزشی و غیر آن در کشورمان، عربی نمی‌دانند، همه آذری نمی‌دانند، اما همه زبان فارسی را در مدارس آموزش می‌بینند. بسیاری از معارف اسلامی از طریق همین دروس زبان فارسی در مدارس و سایر محیط‌های آموزشی به افراد یاد داده می‌شود. اخلاق و پند و اندرز و نصایح باستانی در نوشته‌های سعدی و دیگر شعرا و حکمای ما موجود است، بنابراین افراد از کودکی با زبان فارسی در ایران مأنوس می‌شوند.
 آیا زبان فارسی در خارج از ایران هم نفوذ داشته است؟
بله! البته ما در دهه‌های اخیر از اهمیت صدور زبان فارسی غفلت کرده‌ایم؛ اوایل انقلاب بی‌همتی‌هایی نسبت به زبان پارسی صورت گرفت که البته آن هم به‌دلیل شرایط خاص کشور بود. خاطرات من درباره نفوذ زبان فارسی در خارج زیاد است. اما یک خاطره شیرین که یادم می‌آید این است که در سال 1982، در کنفرانسی در اسلام‌آباد پاکستان شرکت کردم. مرحوم ضیاءالحق رئیس‌جمهور وقت پاکستان آن را ترتیب داده بود و شاید یکی از بزرگ‌ترین کنفرانس‌های اسلامی بود که تابه حال دیده‌ام، چرا که اولا از همه جهان اسلام در آن شرکت کرده بودند و ثانیاً آمریکا و انگلیس و شوروی ـ پیش از فروپاشی ـ نیز در آن حضور داشتند. نکته جالب این کنفرانس، میهمانی شامی بود که در آن شرکت کردم. بنده سر میز مرحوم ضیاءالحق حضور داشتم که در آن رؤسای قوای مسلح پاکستان، رؤسای نیروهای هوایی، زمینی، دریایی و رئیس ستاد ارتش پاکستان حضور داشتند و همه آنها با من سر آن سفره به زبان فارسی صحبت می‌کردند و این برای من خیلی جالب و دوست‌داشتنی بود و میزان نفوذ زبان فارسی را نشان می‌داد.
امروز متأسفانه به دلیل تلاشی که استعمار و نقشه‌های پلید آنها می‌کند، اهمیت زبان فارسی در منطقه کم شده است، اما به‌ هر حال من امیدوارم دوباره زبان فارسی در منطقه احیا شود.
خاطرم می‌آید سال‌های اول بعد از انقلاب از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای بازدید از دانشگاه‌های اروپا مأمور شدیم. در این کشورها هنوز زبان فارسی زنده بود و در دانشگاه‌هایی چون مادرید تدریس می‌شد و حتی فرهنگنامه مشترک فارسی- اسپانیولی منتشر شده بود. متاسفانه به دلیل شرایط جنگ و گرفتاری‌های دیگر این تلاش‌ها تحت‌الشعاع قرار گرفت و زبان‌های دیگری جایگزین زبان فارسی در بعضی از این کشورها شد.
 پس با همه تلاشی که در راستای ترویج زبان فارسی در کشورهای مختلف می‌شود و حتی فعالیت رایزنی‌های فرهنگی چرا چنین تلاشی به کمرنگی گراییده است؟
بی‌رودربایستی باید بگویم رایزنی‌های فرهنگی ما در اوایل انقلاب فعال نبودند. باید افرادی در رایزنی‌ها انتخاب می‌شدند که دغدغه این کار را می‌داشتند و از ظرافت‌های سیاسی آگاه می‌بودند، چرا که ما فعالیت‌های سیاسی را نمی‌توانیم مستقیما انجام دهیم و دولت‌های مختلف از اسلامی گرفته تا غربی نسبت به فعالیت‌های سیاسی ما حساس هستند. اما این امر نسبت به زبان کمتر است و تاریخ نشان داده زبان فارسی به راحتی در کشورهای مختلف از جمله مصر، پاکستان و هندوستان تدریس شده و این زبان وسیله‌ای بوده که ما فرهنگ فارسی را منتشر کنیم و باعث تأسف است که این تلاش‌ها تضعیف شده است.
15-10 سال پیش با فرهنگستان علوم ایران میهمان فرهنگستان علوم مجارستان بودیم. آنها یک بازدید از بخش شرق‌شناسی دانشگاه برای ما گذاشته بودند. خانمی که مسؤول بخش کتابخانه آنجا بود، گله می‌کرد که ایرانی‌ها به جای اینکه خودشان همت کنند و مجلات و کتاب‌ها و سایر آثارشان را برای ما بفرستند، ما خودمان مجبور هستیم هر 3-2 سال یک بار به ایران بیاییم و کتاب‌ها و آثار مورد نیاز مرکز را تهیه کنیم. البته شبیه این گلایه را من در سوییس نیز شنیده بودم. یادم می‌آید جایی رفته بودیم که مخصوص مسلمانان سوییسی‌الاصل بود و ما از کتابخانه آنها بازدید کردیم. رئیس این کتابخانه به من گفت ما مقدار زیادی از امکانات و کمک مالی‌مان را از عربستان دریافت می‌کنیم ولی واقعا روحمان با کشور شماست. مقدار زیادی هم از ما ایراد گرفت که کشور شما در تبلیغات ضعیف عمل می‌کند. او ضمن مطرح کردن عیاشی‌های خانواده سلطنتی سعودی، می‌گفت چرا شما کتاب‌ها و مجلاتتان را برای ما نمی‌فرستید. بنابراین من براساس مشاهداتم باید بگویم مخصوصا اوایل انقلاب در حوزه صدور زبان فارسی ضعیف عمل کردیم. چند سال پیش در کشور آلبانی مردمشان و مخصوصا رئیس آکادمی علومشان با خوشحالی ابراز می‌کردند 900 لغت فارسی در زبانشان دارند. بنده بلافاصله به ایران که آمدم با مرحوم دکتر حبیبی رئیس وقت فرهنگستان زبان و ادب فارسی تماس گرفتم و چنین خبری را به ایشان دادم و پیشنهاد دادم این تعداد لغت را ما از آنها بگیریم و چاپ کنیم و گفتم باید از این لغات به لطایف الحیلی استفاده کنیم، چرا که این لغات واقعا جزو زبانشان شده است. یادم می‌آید از این آلبانیایی‌ها که پرسیدم زبان فارسی از چه طریق وارد کشورشان شده است، آنها پاسخ دادند عثمانی‌ها، چرا که خیلی از مکاتبات عثمانی‌ها در آن دوره به زبان فارسی بوده و بنابراین زبان فارسی از طریق عثمانی‌ها وارد خاک آنها شده است همینطور میزان نفوذ زبان فارسی در هند و پاکستان نیز فوق‌العاده است.
 متأسفانه استعمار باعث شد زبان فارسی که در هند و کشورهای دیگر رواج داشت کمرنگ شود، چرا ما در راستای تقویت زبان فارسی در این کشورها همت نکردیم؟
متأسفانه غفلت شده و این مایه تأسف است. خاطرم است یک نفر از تاجیکستان آمده بود و شعر فارسی می‌خواند، اما نمی‌توانست سخنانش را بنویسد. این بی‌همتی ما را نشان می‌دهد. من با تمام وجودم بی‌همتی در خارج از کشور نسبت به تقویت و تحکیم زبان فارسی را حس کردم، چرا که بنده در پی برنامه‌ای که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بر عهده‌ام گذاشته بود با 2 نفر از همکارانم در سال62 به کشورهای اروپایی رفتیم. در این سفرها اکثر کشورهای اروپایی را سر زدیم و از بخش زبان فارسی‌شان هم دیدن کردیم. واقعا این بخش‌ها در حد شأن زبان فارسی فعال نبودند.
من دوستانی پاکستانی داشته‌ام که وقتی نشست و برخاست داشتیم، فارسی صحبت می‌کردند و غزل حافظ می‌خواندند. در کنفرانس‌های فیزیک که در ایتالیا شرکت می‌کردم، یک دوست پاکستانی‌ام مدام غزل حافظ می‌خواند. دوست پاکستانی دیگری دارم که الان در فرانسه استاد فیزیک هسته‌ای است. او هر زمان که مرا می‌بیند شعر فارسی می‌خواند و حتی خودش هم شعر فارسی می‌سراید. هر زمان که می‌خواهم در اجلاس آکادمی علوم جهان اسلام شرکت کنم چند کتاب شعر فارسی برای او می‌خرم و می‌برم.
باید سعی کنیم، خود اساتید ایرانی در دانشگاه‌های خارج از کشور نیز باید در ترویج زبان فارسی همت کنند. یکی از اساتیدمان که الان در آلمان استاد متالوژی هستند، هر زمان که به ایران می‌آیند تعداد زیادی کتاب می‌خرند و برای ایرانیان مقیم آلمان می‌برند. ما چنین همتی را از اساتید داخل‌مان نیز برای توجه به زبان فارسی می‌طلبیم. باید از وجود افرادی که واقعا ارزش و اهمیت زبان فارسی را درک می‌کنند، استفاده کنیم.
زبان فارسی برای ما حایز اهمیت است چرا که همه گذشته ما در زبانمان نهفته است. غنایی که در فرهنگمان هست، در این زبان منعکس است. فرهنگ اسلامی با ورود به ایران عمیقاً وارد زبانمان شد و حتی شعر سعدی را بر سردر سازمان ملل می‌بینیم: «بنی آدم اعضای یکدیگر‌ند/ که در آفرینش ز یک گوهرند». الان کشورهای دیگر تلاش دارند مولوی و نظامی ما را به تاراج ببرند. به‌طور مثال مولوی شاعر فارسی زبان است که تنها مرگش در قونیه بود ولی زبان شعرش گویای فعالیت فرهنگی‌‌اش بوده است و این بی‌همتی ما است که اجازه می‌دهیم چنین شعرایی به نام کشورهای دیگر ثبت شوند.
به یاد دارم که وقتی مرحوم پروفسور عبدالسلام در آبان سال 67 برای ملاقات با حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، که در آن موقع رئیس‌جمهور بودند، به شیراز آمده بود تا طی کنگره حافظ با حضرت معظم‌له ملاقات کند، ایشان دیوان حافظ خود را به همراه آورده بود که در یک طرفش غزل‌های حافظ به فارسی و طرف دیگر ترجمه آن به اردو بود. هر وقت در سخنرانی حضرت آیت‌الله خامنه‌ای غزلی از حافظ خوانده می‌شد، ایشان بلافاصله دیوانش را باز می‌کرد که آن را بیابد. تعداد واژه‌های زبان فارسی در زبان اردو بسیار زیاد است و ما از طریق اشتراکات می‌توانیم در کشورهای اردو‌زبان نفوذ کنیم، ولی متأسفانه ما در هندوستان و پاکستان و مصر فعالیت درخوری نداشته‌ایم. البته مصر را سیاست خارجی اجازه نداد ارتباطات باقی بماند ولی ما اساتید فارسی‌زبان در مصر کم نداشتیم که می‌توانستند منشأ اثر باشند. در نهایت این نکته را تأکید کنم که همت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و وزارت خارجه ما در اوایل انقلاب درباره ترویج زبان فارسی در دیگر کشورها ضعیف بود، اگرنه یکی از بهترین کانال‌ها اعمال نفوذ از این طریق بود. یکی از کشورهایی که از لحاظ سیاسی خیلی نسبت به فعالیت‌های سفارت ما حساس بودند کشور الجزایر بود ولی آنها حساسیتی نسبت به زبان فارسی نشان نمی‌دادند. در بعضی کشورهای دیگر هم وضعیت همین طور بوده است. در این گونه کشورها ما توانسته‌ایم از طریق زبان فارسی مطالب فرهنگی را منتقل کنیم.
در مالزی که بودم یک استاد سودانی به من می‌گفت در مدینه درس می‌داده و سعودی‌‌ها در آنجا مخالف فلسفه بودند. بنابراین او تحت عنوان درس اصول عقاید، نظرات فلسفی خودش را منتقل می‌کرده است. در یک کلام، زبان فارسی یکی از بهترین امکانات برای نفوذ ما است.
 جناب دکتر! درباره تدریس زبان قومیت‌ها و گویش‌ها در مدارس کشور نظرتان چیست؟
خب! آنها هم مهم است اما یک چیز دیگر که مایه ‌تأسف است، حساسیت کم مسؤولان ما نسبت به زبان فارسی است. شما به ترکیه که می‌روید همه جا صراحتا با ترکی روبه‌رو می‌شوید. حتی در فروشگاه‌های بزرگشان شما به سختی فردی را پیدا می‌کنید که انگلیسی بفهمد. بنابراین ممکن است به دردسر بیفتید برای اینکه مطلبی را به آنها تفهیم کنید.
رهبر معظم انقلاب بارها درباره اهتمام نسبت به زبان فارسی تأکید کرده‌اند، اما ما هنوز هم بسیاری از تابلوهای فروشگاه‌هایمان به انگلیسی است. این مشکل حتی در مدارس و دانشگاه‌ها هم رسوخ کرده و عده‌ای فقط تمایل دارند مجلات علمی - پژوهشی خارجی را به رسمیت بشناسند و داخلی‌ها را قبول ندارند.  برخی دانشگاه‌ها حتی اخیرا این زمزمه را شروع کرده‌اند که اگر کسی مدرکش را داخل گرفته باید یک سری هم به خارج از کشور زده باشد (!) یعنی میزان نفوذ زبان‌های دیگر تا این حد شده است و از سویی هم تدریس زبان قومیت‌ها بیش از پیش مطرح شده است!
خاطرم هست یک زمانی در شورایعالی انقلاب فرهنگی از سوی برخی دوستان دانشگاه شریف و تهران، تدریس انگلیسی در شعبه کیش این دانشگاه‌ها مطرح شد. آن زمان من بشدت مخالفت کردم. بنده همین امروز هم بعد از گذشت بیش از 40 سال تدریس فیزیک در دانشگاه شریف، آن را به زبان فارسی تدریس می‌کنم و پایان‌نامه‌ها را به همین زبان تحویل می‌گیرم، درحالیکه دانشجوی فیزیک ما به زبان انگلیسی مسلط است و مقالات انگلیسی را به راحتی می‌خواند و هیچ مشکلی هم ندارد. اما ما درس را سر کلاس‌ها به فارسی می‌دهیم و حتی یک مورد هم با مشکل برخورد نکرده‌ایم. متأسفانه دانشگاه‌ها خیلی حساسیت درباره ترویج زبان فارسی ندارند، در حالی که من معتقدم اگر کسی بخواهد در ایران درس بخواند، باید زبان فارسی را خوب یاد بگیرد و اگر هم می‌خواهد برای ادامه تحصیل به خارج برود باید زبان فارسی را خوب یاد بگیرد تا پیوندش با ملتش حفظ شود. آنها هم که از خارج برای تحصیل به ایران می‌آیند باید فارسی را یاد بگیرند تا با فرهنگ این کشور آشنا شوند. این کاری است که دانشگاه بین‌المللی
امام‌ خمینی قزوین انجام می‌دهد. در آنجا دانشجویان خارجی تازه‌وارد به ایران فارسی یاد می‌گیرند. یک دانشجوی خارجی مسلمان که به دانشگاه قزوین رفته و فوق لیسانس گرفته بود و سپس به دانشگاه تهران آمده بود می‌گفت، به او یک احترام ویژه‌ای در کلاس می‌گذارند به این دلیل که او از انگلیس آمده و انگلیسی‌زبان است، در حالیکه من شخصاً از فارسی صحبت ‌کردن او لذت می‌بردم.
  چرا چنین است؟
کم‌توجهی محیط! در حیطه آموزشی پایین‌تر از دانشگاه، من در کودکی کسانی را می‌شناختم که در کلاس سوم و چهارم ابتدایی به راحتی بخشی از گلستان سعدی را می‌خواندند. الان به یک دیپلمه بگوییم یک غزل از حافظ بخواند یا بخش کوچکی از گلستان سعدی را بخواند، نمی‌تواند و علتش کم‌توجهی محیط نسبت به زبان فارسی است. چندی پیش برنامه‌ای تلویزیونی اجرا شد که در آن از مخاطبان می‌پرسیدند این شعر «سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز» از کیست؟ هر کسی به غلط نام شاعری را برد و کمتر گفتند شاعر سعدی است(!) این نشان می‌دهد ما چقدر با ادبیاتمان بیگانه‌ایم. من باز هم می‌گویم هر وقت در سال‌های اخیر به ترکیه رفته‌ام در مکان‌های مختلف غبطه خورده‌ام. حتی در فرودگاه ترکیه کسی به انگلیسی صحبت نمی‌کند و اگر مشکلی آنجا برخورد کنیم کسی نیست به دادمان برسد. این تعصب نسبت به زبان است. خب! چرا ما در حد معقول این تعصب را نداریم و فارغ‌التحصیلان ما بیگانه با زبان فارسی هستند. البته علاقه به تعلیم دیگر گویش‌ها و قومیت‌ها در مدارس- به عنوان زبان اصلی- این مشکل را تشدید خواهد کرد.
اخیرا سر خاک باباطاهر عریان بودم. پیرمردی چند رباعی از باباطاهر را خواند چنان همه به شعف آمده بودند که گویی زمان بازایستاده بود. این قدرت جذب زبان فارسی است. متأسفانه ما دانشگاه می‌رویم یک فیزیک، شیمی و برقی یاد می‌گیریم و انگار فقط اینها جامعه انسانی را اداره می‌کنند!
  آیا اینکه تدریس‌ها و فعالیت‌های ما در مدارس به دیگر زبان‌ها و گویش‌ها باشد، خللی در اهمیت زبان فارسی ایجاد می‌کند؟
در هر صورت باید تدریس‌ها به زبان فارسی باشد و به اندازه کافی به زبان فارسی درس داشته باشیم تا همه در فارسی مسلط شوند البته افراد می‌توانند زبان‌ها و گویش‌های دیگر را به عنوان دروس اختیاری بگیرند. بنابراین زبان درسی ما در کلاس‌های درس باید فارسی باشد. ما افرادی را داریم که آنقدر زبان انگلیسی‌شان خوب است که می‌توانند رساله‌شان را به زبان انگلیسی بنویسند ولی من همیشه صاف و صریح می‌گویم این را قبول نمی‌کنم. متن انگلیسی را بگذارید در سایت‌ها! پایان‌نامه را باید به ما فارسی تحویل دهید. حال ما همه اینها را می‌گوییم ولی انگار مساله هویت ملی خیلی در محیط‌های آموزشی ما مطرح نیست، درحالیکه برای استقلال ما مهم است. هرچه صرف زبان فارسی بکنیم کم است، چرا که این زبان یک فرهنگ غنی انسانی با خودش به همراه دارد. متاسفانه آنقدر فرهنگ غربی وارد کشورمان می‌شود که دیگر مسائل مربوط به هویت ملی فراموش می‌شود؛ از غذاهای خارجی تا دیگر امور. البته من اعتقادم این نیست که غذاهای خارجی یا چیزهای دیگر در کشور نباشد. اینها همه باشد ولی نحوه غذا‌ خوردن و زندگی ‌کردنمان را تحت‌الشعاع قرار ندهد.
  مهم‌ترین گام‌هایی که باید در راستای حفظ زبان ملی‌مان برداریم، چیست؟
نخست اینکه در دبستان تا دبیرستان این زبان فرعی تلقی نشود و بر آموزش آن اهتمام جدی باشد. من خودم در دانشگاه برکلی‌(درکالیفرنیا) که تحصیل می‌کردم ملاحظه می‌کردم کسانی که می‌خواستند لیسانس بگیرند باید حتما یک درس سنگین زبان انگلیسی را می‌گذراندند. من کراراً برندگان جایزه نوبل در فیزیک را دیده‌ام که از اشعار شاعرانی نظیر شکسپیر و گوته در آثارشان می‌آورند که حاکی از رجوع آنها به فرهنگ خودی است. ما هم نباید با فرهنگمان بیگانه باشیم. از یک وکیل دادگستری در یک برنامه رادیویی خواستند یک بیت شعر بخواند اما او چیزی یادش نبود، در حالی که دیپلم ادبی داشت و دوره لیسانس حقوق یک دانشگاه را گذرانده بود!
علاوه بر این امر باید در مراکز آموزشی از افرادی استفاده بشود که دغدغه‌شان زبان فارسی باشد. مشکل ما این است که خیلی از انتصاب‌هایمان براساس روابط، آشنایی و قوم و خویشی است. در سفرهای اروپایی که می‌رفتیم افرادی را می‌دیدم که به هیچ‌وجه لیاقت منصب و مقام‌هایشان را نداشتند، نه در رایزنی‌ها و نه در سفارت‌ها. البته این مربوط به سال‌های دهه 60 است. در آن موقع بسیاری از آن افراد فکرشان با کارهای فرهنگی بیگانه بود و در سفارتخانه‌ها یا رایزنی‌های فرهنگی ایران کار جدی در حوزه زبان فارسی صورت نمی‌گرفت. حتی به‌ یاد دارم در یکی از این کشورهای اروپایی، سفیر ایران در آن کشور کتاب‌های ارسالی را در یک گاراژ گذاشته بود، بدون اینکه توزیع شود!
در نمایشگاه‌های خارجی هم شرایط همینطور است بالاخره از این سو و آن سوی دنیا کسانی می‌آیند که به زبان فارسی علاقه دارند و می‌خواهند سمبلیک هم شده دو کتاب فارسی بخرند. خب! ما هم این آثار را در اختیارشان بگذاریم.
  دیگر مشکلات بحث زبان پارسی چیست؟
متأسفانه یکی از مشکلات ما امروز عقده حقارت نسبت به غرب است. همانطور که رهبر حکیم انقلاب چند سال پیش در صحبت‌هایشان اشاره داشتند، ما عقده حقارت نسبت به غرب داریم، این عقده تا نشکند، ما موفق نمی‌شویم. من نمی‌گویم چیزهای خوب غرب را استفاده نکنیم و از اینترنت و پنکه و تکنولوژی‌شان بی‌بهره شویم؛ چرا که چنین کاری عقلانی نیست. اما نکته اینجاست که استفاده هم باید در راستای پیشرفت خودمان صورت گیرد و من این اهتمام را خیلی جاها نمی‌بینم.  نفوذ فرهنگ غرب نباید به تنبلی ما بینجامد چرا که غرب کار خود را می‌کند. یک زمان به کشورها حمله می‌کرد و الان محصولاتش را فرهنگی ارائه می‌دهد. غرب قبلا حتی در چین هم نفوذ داشت و در قرن نوزدهم یک تعداد از چینی‌ها را مبتلا به مواد مخدر کرده بود. در زمان حال چین و ژاپن در وضعیت قرن نوزدهم نیستند. آنها زنده شده‌اند و حواسشان جمع است. امروز دانشجویان آنها که به غرب می‌روند سریع دانش را یاد می‌گیرند و به کشور خودشان بازمی‌گردند. یادم می‌آید برای کنفرانسی به چین رفته بودیم. بعد از تمام شدن آن کنفرانس به ما گفتند یکی، دو روز می‌توانیم به انتخاب خود گشت‌و‌گذار کنیم. من بازدید از انستیتوی فیزیک پکن را انتخاب کردم. در آنجا متوجه شدم تعدادی آمریکایی چینی‌الاصل معروف هم به این انستیتو آمده‌اند. پرسیدم اینها اینجا چه کار می‌کنند، پاسخ دادند اینها سالی یکی، دو بار به اینجا می‌آیند و کمک فکری به ما می‌دهند. به جز تعدادی بسیار معدود، چند نفر از ایرانی‌های مقیم خارج در چند سال اخیر برای این تبادل افکار به ایران آمده‌اند؟ چند نفر از آنها‌ تلاش کرده‌اند مشکلات کشور را حل کنند؟ ما باید به دانشجویانمان یاد دهیم دغدغه‌مند باشند و به کشورشان تعهد داشته باشند، به هویت ملی، استقلال و مردمشان متعهد باشند. چینی حواسش به این چیزها جمع است و چیزی را فراموش نمی‌کند.
همسر بنده یک دوست ژاپنی داشت که شوهرش آمریکایی بود. زمانی که برکلی بودیم، آن خانم ژاپنی منزل ما می‌آمد و از همسر آمریکایی‌اش انتقاد داشت و آن هم به دلیل بمباران کشورش توسط آمریکا بود. این خانم ژاپنی با ازدواج با یک مرد آمریکایی هویت خودش را از دست نداده بود. این مطلب نکته آموزنده‌ای برای ما دارد.
  در نهایت فرهنگستان زبان و ادب در ایران چه وظیفه‌ای در راستای متعهد‌کردن افراد به زبان فارسی دارد و تاکنون در این راستا چه گام‌هایی برداشته است؟
فرهنگستان کارهای خوبی کرده ولی به نظر من خیلی هم بهتر از این می‌توانست باشد. امیدوارم بنیاد جدید‌التاسیس سعدی جدی گرفته شود و در آن بعضی افراد تمام‌وقت به استخدام در‌بیایند؛ کسانی که دغدغه زبان فارسی را داشته باشند. البته باید هرچه برای تأمین مایحتاج اینها لازم است به آنها بدهند تا در نهایت بی‌نیاز از مشاغل دیگر شوند. البته آنهایی که در رأسند ضرورتاً مشاغل دیگر نیز دارند ولی بعد از این رده دیگران باید تمام‌وقت باشند. تدریس زبان فارسی همه جا باید جدی گرفته شود. خوشبختانه مراکز خوبی هم تأسیس شده است. ما دلایلمان برای حفظ زبان فارسی خیلی بیشتر از دیگران است. در صورتی که انسان‌های شایسته اهل کار را در منصب‌هایشان بگذاریم، نه افرادی که حتی دو کلمه هم فارسی نمی‌توانند حرف بزنند، موفق می‌شویم. به‌طور خلاصه، باید بدون حساب رفاقت‌ها کار را به دست افراد کاردان داد تا در ترویج زبان فارسی موفق شویم.

محسن کاظمی: «سلمان بن‌عبدالعزیز» پادشاه کهنسال اما تازه به دوران رسیده آل‌سعود فاز دوم تسویه خاندان پادشاهی از رقبا را طی روزهای گذشته کلید زد. فاز نخست که اندک زمانی پس از مردن «عبدالله بن‌عبدالعزیز» پادشاه پیشین آغاز شد، چنان گسترده بود که در یک روز آن نزدیک به 30 حکم از سوی سلطان تازه به تخت نشسته برای شخم زدن میراث عبدالله صادر شد.
در فاز دوم هم «سعود الفیصل» وزیر خارجه عربستان طی 4 دهه گذشته به بهانه بیماری برکنار و «عادل جبیر» سفیر آل‌سعود در واشنگتن به‌عنوان وزیر جدید خارجه معرفی شد. تغییر مهم‌تر کنار گذاشتن «مقرن بن‌عبدالعزیز» از ولایتعهدی و جایگزینی «محمد بن‌نایف» برادرزاده سلمان بود. در تغییری دیگر «محمد بن‌سلمان» 34 ساله فرزند پادشاه و وزیر دفاع کنونی به‌عنوان جانشین ولیعهد یا همان ولیعهد دوم منصوب شد.
در فضای تحولات داخلی، کارشناسان هدف اصلی عزل و نصب‌های اخیر را از میدان به در کردن «شمری‌ها» یا همان جریان نزدیک به پادشاه پیشین از سوی «سدیری‌ها» به سرکردگی سلمان می‌دانند. در سال‌های پیشین بین این دو جریان که از تفاوت در نسل مادری فرزندان «عبدالعزیز بن‌ عبدالرحمن» نخستین پادشاه آل‌سعود ریشه می‌گیرند، توازنی از سوی عبدالله برقرار شد. این در حالی است که تحولات اخیر نشان از مصادره قدرت از سوی سدیری‌های حاکم و به حاشیه راندن غیرسدیری‌ها دارد.
برکنار از پیامدهای داخلی‌ای که به صورت غیرمستقیم کنشگری خارجی سعودی‌ها را تحت تاثیر قرار خواهد داد، تحولات اخیر  به صورت مستقیم نیز تاکتیک‌ها و راهبردهای خارجی عربستان را متاثر می‌سازد.
یکی از ویژگی‌های سدیری‌های ارتقایافته در ساختار قدرت و نیز چهره‌ای چون «جبیر» نزدیکی بسیار زیاد به آمریکایی‌ها است تا جایی که کارشناسان به نوعی به رقابت آشکار و پنهان بین این شخصیت‌ها برای جلب نظر و قرابت با واشنگتن اشاره دارند.
طی سال‌های گذشته به‌رغم ضریب بالای همسویی سعودی‌ها با سیاست‌های واشنگتن در منطقه و جهان، برخی منافع متعارض در مناطقی چون سوریه و پرونده‌هایی چون مذاکرات هسته‌ای سبب اختلاف نظرهایی بین ریاض و واشنگتن شد. در شرایط جدید به نظر می‌رسد مهره‌هایی چون جبیر و بن‌نایف دستورکاری چون همراهی بیشتر آل‌سعود با آمریکایی‌ها را به طور جدی‌تری دنبال کنند.
ویژگی دیگر چهره‌های قدرت‌یافته،
ستیزه‌جویی علیه جمهوری اسلامی ایران است. جبیر پس از طرح اتهام کودکانه آمریکایی‌ها مبنی بر تلاش نهادهای نظامی- امنیتی ایران برای ترور وی در واشنگتن(!) بر موضع‌گیری‌های ضدایرانی خود افزوده است و در کنار بن‌سلمان و بن‌نایف به‌عنوان اعضای حلقه ضدایرانی در حکومت سعودی پروژه ایران‌ستیزی را با شدت و حدت بیشتری به پیش خواهند برد.
یکی از مهم‌ترین نمودهای گسترش تقابل منطقه‌ای با جمهوری اسلامی ایران، حذف چهره‌های منتقد حمله نظامی عربستان به یمن و یکدست شدن خاندان پادشاهی برای پیشبرد پروژه تهاجم به همسایه جنوبی است. با برکناری مقرن به‌عنوان یکی از مخالفان ساکت حمله به یمن، بن‌سلمان که از زمان روی کار آمدن پدرش با 34 سال سن وزارت جنگ را برعهده گرفته، اجماع بی‌چالشی را برای یورش به یمن پشت سر خود خواهد داشت.
در این زمینه توصیف رهبر حکیم انقلاب از وضعیت سیاست خارجی عربستان در دوره جدید را می‌توان تشریحی دقیق به شمار آورد. به فرموده حضرت معظم‌له در حالی که تا پیش از این سیاست خارجی عربستان از ویژگی‌هایی چون متانت نیز برخوردار بود، اینک اداره ریاض به دست چند جوان خام افتاده و جنبه وحشیانه آن بر دیگر جنبه‌ها سلطه یافته است.
یکی دیگر از گمانه‌هایی که کارشناسان در زمینه کنشگری خارجی سعودی‌ها بویژه در عرصه غرب آسیا در دوره جدید به آن اشاره دارند، احتمال بالای تقویت گروه‌های افراطی منطقه است.
به‌رغم مواضع اعلانی واشنگتن و ریاض در زمینه مبارزه با افراطی‌گری و گروه‌های تروریستی چون «داعش»، کارشناسان با توجه به برخی روابط آشکار و پنهان حلقه‌های درونی خاندان حاکم با سرکردگان گروه‌های افراطی از گسترش حمایت‌های عربستان از این گروه‌ها سخن به میان می‌آورند؛ اتفاقی که بر ناامنی و بی‌ثباتی منطقه به شکل چشمگیری خواهد افزود.
در این ارتباط، افزایش رویکردهای متصلّب و غیرمنطقی سعودی‌ها سطح اصطکاک و تنش‌ را در مناطقی چون سوریه، عراق، یمن، بحرین و لبنان افزایش و منطقه را به سمت گسترش بحران‌ها سوق خواهد داد. رخدادهای اخیر در ساختار حاکمیت عربستان را از منظر «واقعگرایی راهبردی» نیز می‌توان مورد تحلیل و بررسی قرار داد.
از دید برخی اندیشمندان مکتب رئالیسم همچون «توماس شیلینگ»، یکی از مهم‌ترین الزامات واقعگرایی راهبردی، انعطاف‌پذیری بازیگران جهانی و منطقه‌ای در برابر تحولات و دیگر بازیگران رقیب است. این انعطاف‌پذیری از طرقی چون باز گذاشتن مسیر عقب‌نشینی خود و بازیگر رقیب، همچنین مذاکره و امتیازدهی و امتیازگیری متقابل تامین می‌شود و از این رو هرگونه تصلّب مانعی در برابر کنشگری منطقی و قاعده‌مند در رفتارهای‌ خارجی است.
در شرایط کنونی چینش مهره‌های ساختار سیاسی حاکم بر ریاض، رفتارهای غیرمنطقی سعودی‌ها در تقابل با جمهوری اسلامی ایران و به‌طور کلی بی‌ثباتی منطقه‌ای را تشدید خواهد کرد و به معنای خراب کردن پل‌های پشت سر و راه‌های پیش رو برای کنترل بحران‌های غرب آسیاست.
تداوم تهاجم نظامی سعودی‌ها به یمن که تاکنون هزاران کشته و زخمی از جمله شمار زیادی کودک و زن بیگناه را به دنبال داشته، از رویکرد جدید خاندان پادشاهی سعودی پرده‌برداری می‌کند. این در حالی است که به‌رغم اقداماتی نظیر مداخله نظامی در بحرین و حمایت از تروریست‌های فعال در عراق و حوزه شامات، جنایتی به این وسعت، شدت و آشکاری در کارنامه آل‌سعود طی دهه‌های اخیر بی‌سابقه است.
ادامه چنین رویکردی از دید بسیاری از صاحبنظران و کارشناسان جز به افول قدرت سعودی‌ها در منطقه و نظام بین‌الملل نخواهد انجامید. سعودی‌ها در پی این جنایتگری‌ها و تندروی‌ها جایگاه خود را در جهان اسلام از دست داده و بیش از پیش تنفر مسلمانان و افکار عمومی جهان را برخواهند انگیخت.
بالا بردن سطح تقابل با رقبای منطقه‌ای، بستن باب هرگونه تفاهم و توافق و گسترش کاربرد قدرت نظامی، مولفه‌هایی است که هزینه‌های کنشگری عربستان را به میزان کمرشکنی بالا خواهد برد. تجارب و قواعد بین‌المللی طی سال‌های گذشته نشان داده است الگوهای رفتاری سخت اینچنینی نه‌تنها اهداف و منافع تعریف‌شده را محقق نخواهد ساخت بل سبب نوعی برانگیختگی پیرامونی حول کانون ناامن‌ساز و غیرمنعطف خواهد شد.
فرجام سخن آنکه تحولات درونی عربستان سعودی جز به افول قدرت و جایگاه این کشور نخواهد انجامید و نزدیکی با آمریکا نیز نخواهد توانست جبرانی بر این افول باشد، زیرا تجربه رفتار آمریکایی‌ها نشان داده برای رهبران واشنگتن ارتباط معکوسی میان همسویی کامل و وزن و اهمیت شریکان منطقه‌ای وجود دارد.

 

محمد ایرانی: برنامه خبری تودی [امروز] شبکه جهانی ‌بی‌بی‌سی گفت‌وگویی را با «موشه یعلون» وزیر جنگ رژیم جعلی صهیونیستی پخش کرد که وی در این مصاحبه هر دروغ و اطلاعات نادرستی را می‌توانست به خورد بینندگان داد؛ بدون آنکه برای یک بار هم که شده «سارا مونتاژ» مجری این برنامه، سخنان وی را قطع کند یا یعلون را به چالش بکشد.
در این میان، سازمان «مبارزه برای همبستگی فلسطین» و شماری دیگر از شخصیت‌ها درباره سطح استانداردهایی که باید در گفت‌وگوهای اینچنینی رعایت می‌شد، به بی‌بی‌سی‌ شکایت کردند. پاسخ‌هایی که از بی‌بی‌سی ارائه شد، این واقعیت را برملا کرد که شبکه وزارت خارجه انگلستان، به هر طریقی آماده است خود را به نشنیدن و ندیدن بزند تا مصاحبه‌های هدفدار خود با مقامات صهیونیست را توجیه کرده و از آنها دفاع کند. بسیاری از این امر شکایت داشتند که یعلون اجازه یافته اشغال و محاصره غزه را انکار کند و به نادرستی مدعی شود فلسطینیان از «استقلال سیاسی» برخوردارند و اسرائیل «به هیچ‌وجه به دنبال حکومت بر آنها نیست». وی هر دروغی را به زبان راند، بدون آنکه مجری برنامه وی را به چالش بکشد. در واقع در حالی که یعلون به دروغ‌پردازی‌های خود ادامه می‌داد، مجری برنامه در سکوت عمیقی فرورفته بود و آنچنان سکوتی در طول مصاحبه حکمفرما بود که گویی مجری اصلاً در برنامه حضور ندارد!
پاسخ بی‌بی‌سی خطاب به شاکیان نیز در نوع خود جالب است: «لطفا در نظر داشته باشید در برنامه‌های زنده که محدودیت‌های زمانی وجود دارد، بسیار دشوار است با توجه به تعدد سوالات و مواردی که مطرح می‌شود، به هر اظهارنظر واکنش نشان داده یا هر جمله‌ای به چالش کشیده شود».
نگاهی کوتاه به مصاحبه‌های برنامه «امروز» با مقامات فلسطینی به‌خوبی نشان خواهد داد بیانیه بی‌بی‌سی تا چه میزان «مضحک» است، چرا که مجری بیش از آنکه درگیر پرسش و پاسخ با طرف مورد مصاحبه باشد، گویی در حال بازجویی وی است!
مقایسه‌ای بین مصاحبه‌هایی که در برنامه «تودی» با مقامات اسرائیلی در مدت مشابه صورت گرفته، برای روشن کردن ماهیت یکطرفه و متعصبانه بی‌بی‌سی در حمایت  از رژیم صهیونیستی کفایت می‌کند.
به‌عنوان مثال نگاهی به مصاحبه‌هایی که از سوی برنامه «تودی» در طول جولای و اوت 2014 صورت گرفته می‌تواند به حقایقی درباره مواضع حمایتی شبکه دولتی انگلیس از رژیم مجعول صهیونیستی کمک کند.
3 جولای در حالی که کرانه باختری در پی ناپدید شدن 3 جوان اسرائیلی، تقریبا به طور کامل بسته شده بود، «جان هامپفریز» مجری برنامه «تودی» به گفت‌وگو با «عبدالله» رئیس کمیته سیاسی شورای قانونگذاری فلسطین پرداخت.
هامپفریز مشکلات ادعایی درباره یک برنامه زنده و محدودیت‌های زمانی را نادیده گرفت و برعکس «هر جمله و اظهارنظر» صورت گرفته از سوی مسؤول فلسطینی را مورد چالش قرار داد به نحوی که سیاستمدار ارشد فلسطینی به هیچ‌وجه مجال اظهارنظر نیافت.
این بخشی از مصاحبه است:
هامپفریز: آنچه می‌خواهم انجام دهم این پرسش از شماست که از این حرف‌ها چه چیزی دستگیرمان خواهد شد.
عبدالله: چه چیزی دستگیرمان خواهد شد؟ این اسرائیل نژادپرست است که بار دیگر خود را مطرح کرده است...
هامپفریز [سخن عبدالله را قطع می‌کند]: ممکن است فقط برای لحظه‌ای از لفاظی دست برداشته و تلاش کنید واقع‌گرایانه حرف بزنید؟
عبدالله: اسرائیل، دولت گانگسترهاست. این دولتی است که اینگونه خود را مطرح می‌کند...
هامپفریز [سخنان عبدالله را قطع می‌کند]: از لفاظی دست بردارید و منطقی بگویید در خاورمیانه چه خبر است.
عبدالله: نبود عزم و جدیت در نزد جامعه بین‌المللی...
[مجری بار دیگر سخنان عبدالله را قطع می‌کند]: که چه کاری صورت دهد؟
عبدالله: اسرائیل 66 سال پیش توسط کشور شما به وجود آمد...
هامپفریز [سخنان عبدالله را باز هم قطع می‌کند]: می‌شود درباره زمان کنونی صحبت کنید به جای 60-50 سال قبل؟ من تلاش می‌کنم درباره این امر صحبت کنم که در حال حاضر چه باید کرد.
عبدالله در حالی که این جمله را به زبان می‌راند که «اگر ما به ریشه مسائل توجه کنیم، می‌توانیم راه‌حلی بیابیم» بار دیگر حرفش از سوی مجری برنامه قطع می‌شود که می‌گوید: «ما 50 سال است به ریشه مسائل توجه کرده‌ایم و به جایی نرسیده‌ایم، به نظر شما رسیده‌ایم؟»
این مصاحبه با همین رویه ادامه یافت در حالی که هامپفریز گستاخانه و یکطرفه به قطع حرف‌های عبدالله ادامه داد و به وی اجازه نداد از وقتی که در اختیارش است برای مطرح کردن آنچه در ذهن دارد، ‌استفاده کند.
در مقطعی مجری تلاش کرد در دهان عبدالله حرف بگذارد؛ با گفتن این جمله که: «اگر شما در این صبح بگویید که اتفاقی روی نمی‌دهد مگر آنکه اسرائیل نابود شود، خب! دست‌کم ما می‌فهمیم که موضع شما چیست». عبدالله جمله‌ای با این مضمون نگفت و هنگامی که تلاش کرد موضع خود را تصریح کند و در حالی که اظهار داشت: «آنچه من می‌گویم این است که اسرائیل باید به دلیل نقض حقوق بین‌الملل مسؤول شناخته شود»، در این هنگام برای چندمین بار مجری بی‌بی‌سی سخنان وی را قطع کرد.
مقایسه این مصاحبه چالشی با برخورد خنثای مونتاژ در گفت‌وگو با یعلون که طی آن، این وزیر جنایتکار و آدمکش صهیونیست هر آنچه خواست به زبان آورد؛ بی‌آنکه برای لحظه‌ای یاوه‌گویی‌هایش از سوی مجری قطع شود و هیچ‌گاه با این جمله روبه‌رو نشد که «از لفاظی دست بردارید»، همه چیز را نمایان می‌کند.
کمی بعد پس از آنکه هامپفریز در 3 جولای با عبدالله مصاحبه کرد، همین مجری، با «مارک رگو» سخنگوی دولت رژیم صهیونیستی گفت‌وگو کرد
- این شیوه برنامه «امروز» است که اگر مصاحبه‌ای با مقامات فلسطینی ترتیب می‌دهد فورا با یک مقام صهیونیست نیز گفت‌وگو می‌کند تا پاسخ اظهارات مقامات فلسطینی داده شود اما عکس آن هیچ‌وقت صدق نمی‌کند  و «تودی» به کرات با مقامات اسرائیلی مصاحبه می‌کند اما هیچ مقام فلسطینی این فرصت را نمی‌یابد که دیدگاه‌هایش را مطرح کند- رگو از جمله مقامات صهیونیست است که در هر زمان و مجالی به بی‌بی‌سی دسترسی دارد و مجریان برنامه مؤدبانه و بدون آنکه وی را به چالش بکشند، زمان را در اختیار وی قرار می‌دهند تا هر مزخرفی را به زبان آورد. رگو به‌راحتی می‌تواند حماس را مسؤول اتفاقاتی به تصویر بکشد که در غزه و کرانه باختری روی می‌دهد بدون آنکه مجریان جرات پرسش از وی را درباره جنایاتی داشته باشند که از سوی رژیم غاصب صهیونیستی در حق شهروندان بیگناه فلسطینی صورت می‌گیرد.
6 روز بعد هامپفریز گفت‌وگویی تلفنی با «راجی سورانی» رئیس مرکز حقوق بشر فلسطین در زمانی ترتیب داد که غزه تحت حملات روزانه و شبانه سنگین جنگ 50 روزه رژیم صهیونیستی بود و سناریوی قبلی یعنی به چالش کشیده شدن مقام فلسطینی تکرار شد و پس از این مصاحبه که یک دقیقه بیشتر طول نکشید، مجری بی‌بی‌سی مصاحبه‌ای را با «دانیل تائوب» سفیر رژیم صهیونیستی در لندن صورت داد. آن گفت‌وگو تنها یک دقیقه به طول انجامید اما در مصاحبه با سفیر رژیم صهیونیستی، از گستاخی و قطع کردن‌های متوالی که علیه مقامات فلسطینی صورت می‌گرفت، خبری نبود و به تائوب وقت داده شد تا دروغ‌های خود را درباره غزه بگوید و این دروغ وی که «غزه ناحیه‌ای است که به وضوح تحت اشغال نیست» هم مورد چالش مجری قرار نگرفت.
مصاحبه مجری بی‌بی‌سی با سورانی در کنار جو خصمانه‌ای که علیه فلسطینیان در بی‌بی‌سی وجود دارد، حکایت از این واقعیت دارد که حمایت از رژیم صهیونیستی، ذهنیتی غالب در افکار مجریان این شبکه به اصلاح بی‌طرف(!) است که در آن اشغال یک سرزمین از سوی یک رژیم غاصب و به خاک و خون کشیده شدن روزانه فلسطینیان بی‌گناه، از اهمیتی برخوردار نیست و کشته شدن 3 صهیونیست رویدادی است که همه مردم غزه باید به خاطر آن مجازات شوند و این مجازات حق آنهاست(!)
چنین مصاحبه‌های یکطرفه و متعصبانه‌ای در حمایت از رژیم صهیونیستی در سراسر جولای و آگوست ادامه یافت در حالی که این رژیم با بمباران سنگین، غزه را به تلی از خاک تبدیل کرده بود و خانواده‌های بسیاری را بی‌خانمان کرده و به خاک و خون کشیده بود.
نبود بی‌طرفی در اخبار تلویزیون و سایت خبری بی‌بی‌سی نیز امری مستمر است که طی آن مفسران اسرائیلی به عنوان «مستقل»(!) وظیفه‌ای جز دفاع از جنایات رژیم صهیونیستی ندارند.
در نوبت پخش 31 جولای برنامه «تودی»، «سارا مونتاژ» مجری برنامه با دو اسرائیلی و بدون حضور مقام فلسطینی درباره اینکه آیا حمله رژیم صهیونیستی به غزه، قانونی و موجه بوده مصاحبه کرد. میهمانان وی- یک سرهنگ بازنشسته ارتش رژیم صهیونیستی که به قتل‌عام فلسطینیان در طول عملیات «سرب داغ» در اواخر سال 2008 و اوایل سال 2009 [جنگ 22 روزه] چراغ سبز نشان داده بود و سخنگوی پیشین این رژیم- از وقت برخوردار شدند تا در آن به توجیه این امر بپردازند که رژیم صهیونیستی چاره‌ای جز حمله به غزه نداشته و این حمله با ناراحتی فراوان(!) صورت گرفته است.
13 آگوست، «وایرس دیویس» خبرنگار حوزه خاورمیانه بی‌بی‌سی مصاحبه‌ای زنده با «شمعون پرز» رئیس پیشین رژیم صهیونیستی ترتیب داد به این دلیل که «وی فردی است که در طول این بحران حرف‌های نگفته بسیاری دارد» و پرز هم دروغ پشت دروغ تحویل بینندگان داد.

بی‌بی‌سی در خدمت صهیونیسم  بین‌الملل است و موارد فوق، تنها گوشه‌ای از خدماتی است که تلویزیون دولتی بریتانیا در حمایت و سرپوش گذاشتن بر جنایات رژیم اشغالگر صهیونیستی
علیه مردم مظلوم فلسطین صورت می‌دهد و «بی‌طرفی» و «رعایت عدالت» واژگان زیبایی است برای موجه کردن دروغ‌ها و اخبار نادرستی که به خورد مخاطبان داده می‌شود. تحلیل تنها یک برنامه بی‌بی‌سی و گفت‌وگو‌هایی که با میهمانان اسرائیلی و فلسطینی صورت گرفت، نشان می‌دهد چه دروغ‌هایی
از سوی بی‌بی‌سی در حمایت از صهیونیسم گفته می‌شود.  رویکرد بی‌بی‌سی فارسی نیز همین است و ظرف کمتر از یک سال، «بنیامین نتانیاهو» ‌نخست‌وزیر جلاد و کودک‌کش رژیم صهیونیستی، 2 بار در استودیوی خبر بی‌بی‌سی فارسی در لندن، کنار فرد وطن‌فروشی چون «نادر سلطان‌پور» نشست و به گفت‌وگو با وی پرداخت و همین‌طور دروغ گفت و مزخرف بافت، بدون آنکه از سوی مجری بی‌طرف(!) با کلمه‌ای چالشی روبه‌رو شود.
شرم بر بی‌بی‌سی!
 

گروه سیاسی: بیانات حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای رهبر حکیم انقلاب اسلامی در دیدار اعضای ستاد کنگره بزرگداشت 3 هزار شهید استان سمنان که در تاریخ 14/2/1394 برگزار شده بود، صبح پنجشنبه در این کنگره در سالن غدیر شهر سمنان منتشر شد. به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر مقام معظم رهبری، متن کامل بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی به شرح زیر است: ‌(۱)
بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
بسیار کار خوب و شایسته‌اى است این کارى که شما براى بزرگداشت شهیدان استان‌تان انجام دادید(۲) و ان‌شاءالله انجام خواهید داد. مساله جنگ تحمیلى و عوارض آن - که از جمله، همین فداکارى‌ها و ایثارها و شهادت‌ها است - یک مساله عادى نیست، یک مساله متعارف و معمولى نیست، یک مساله فوق‌العاده است. اگر درست نگاه کنیم، مجموعه‌ حوادثى که در این سال‌ها اتفاق افتاد و این فداکارى‌هایى که جوان‌هاى ما کردند، می‌تواند یک ذخیره ماندگارى باشد براى همیشه انقلاب. نباید بگذاریم که این ذخیره بلااستفاده بماند، راهش هم همین است که یاد شهیدان زنده باقى بماند.
خب! البته در مناقب استان سمنان جناب آقاى شاهچراغى مطالبى فرمودند، بنده هم مذعن به این معنا هستم. واقعاً عقیده‌ام همین است که استان شما یک استان بسیار بابرکتى است. مردم مؤمن، پایبند و شخصیت‌هاى برجسته علمى، اجتماعى و سیاسى در این استان کم نیستند. خب! هم [در] دولت امروز، هم [در] دولت قبل، رؤساى جمهور از استان شما بودند، این را هم آقایان توجه داشته باشند. گاهى اوقات بعضى از استان‌ها حسادت می‌کنند، می‌گویند چرا از استان ما کسى به این مقامات [نمی‌رسد]؟(۳) الحمدلله استان سمنان از جهات شخصیت‌ها و افراد برجسته علمى و اجتماعى و سیاسى و جهاد و مانند اینها، یک استان برجسته‌اى است، در این تردیدى نیست.  به‌هرحال این کار، کار باارزشى است. امروز کار تجلیل از شهدا و حفظ یاد گرامى این عزیزان یک فریضه است. بعضى‌ها می‌خواهند این را به فراموشى بسپارند، همان کسانى که با معارف انقلاب و آرزوهاى انقلاب و اهداف انقلاب میانه خوبى ندارند، با حفظ یاد شهیدان هم سرِ سازگارى ندارند و دوست نمی‌دارند.

 لکن مردم ما شهدا را دوست می‌دارند، به‌خاطر اینکه شهداى ما ایثار کردند، از حیات خودشان، از آسایش خودشان گذشتند، رفتند در میدان‌هاى نبرد و جان خودشان را تقدیم کردند. این چیز کوچکى نیست، این خیلى بزرگ است. در مقام توصیف، انسان می‌تواند حرف‌هاى زیادى بزند اما در مقام عمل، عملْ کار همه نیست، ایمان‌هاى بالا، عزم‌هاى استوار و پولادین لازم است که انسان بتواند در این میدان وارد بشود و شهدا این کار را کردند. کارى که تا حالا کردید و گزارشش را دادید، خیلى خوب است، همین کارها کارهاى خوبى است، یعنى هم ضبط خاطرات اینها و تجلیل از یاد اینها و نام اینها، ترویج تصاویر اینها یا کلماتى که از اینها نقل می‌شود، کارهاى بسیار خوبى است. این فهرستى که شمردید در مورد اقداماتى که انجام گرفته، خیلى خوب است منتها هدفتان این باشد که معارف مربوط به شهادت و همان معناى ایثار و ایمان در مخاطبان امروز شما به معناى عمیق کلمه نافذ باشد.
مخاطبان همیشه یک‌جور نیستند، بله! بنده عقیده‌ام این است که جوان امروز از جوان دهه ۶۰ توانایى و همت و عزم و ایمانش کمتر نیست، این اعتقاد من است براساس آشنایى و آگاهى و گزارش و مطالعه میدان، این را عقیده داریم منتها به این توجه بشود که امروز جوان کشور ما در معرض تهدیدهاى خطرناک فکرى است. در دهه ۶۰ این معنا نبود، نه اینکه انگیزه نبود، انگیزه تخریب، دهه ۶۰ و امروز و دیروز ندارد، همیشه وجود داشته است و وجود خواهد داشت، [اما] ابزار این‌قدر نبود، امروز ابزارها زیاد است، امروز این وسایل ارتباطى که وجود دارد که یک حرف و یک فکر غلط را می‌تواند به شکل وسیعى توسعه بدهد، آن‌ روز وجود نداشت، امروز در اختیار همه هست، به اینها باید توجه کرد. حالا شما اشاره کردید که در تلفن همراه فرض کنید که این اقدامات را کردید، خیلى خب! اینها خوب است، من اینها را نفى نمی‌کنم منتها نگاه کنید ببینید چه چیزى است که می‌تواند دل این جوان را درگیر کند با مساله ایمان، با مساله ایثار، پایبندى او را عمیق‌تر و وابستگى او را به این فکر مستحکم‌تر کند، این را مطالعه کنید، این چیزى نیست که به‌آسانى انسان بتواند به آن دست پیدا کند. هم مخاطب را باید شناخت که امروز مخاطبان ما ده‌ها میلیون هستند که بسیارى جوانند، اعم از آنهایى که در دانشگاهند یا در دبیرستانند یا در فضاهاى دیگرى زندگى می‌کنند، اینها همه مخاطبان ما هستند، هم مخاطب را باید شناخت، ظرفیت‌هاى او را باید دانست، هم چگونگى حرف‌زدن با مخاطب را باید یاد گرفت. این خیلى مهم است، ببینید چه چیزى را باید بگویید. شماها نیت‌هایتان خیلى خوب است، در این تردیدى نیست، هم نیتتان خوب است، هم تلاش و توانتان خوب است منتها بعضى از کارها هست که احتیاج دارد به اینکه  انسان با متخصصین کار، با کسانى که در این زمینه تجربه دارند مشورت بکند، این را از یاد نبرید و ببینید چه‌جور می‌توانید، حالا فعلاً شما در محیط استان فکر کنید، ایشان فرمودند استان کوچکى است، خیلى هم کوچک نیست، یعنى از لحاظ گستردگى، استان کوچکى نیست، حالا ممکن است کم‌جمعیت باشد- خیلى پرجمعیت نیست- اما استان کوچکى نیست. مناطق این استان از لحاظ فرهنگ با هم متفاوتند، یعنى فرض کنید سمنان و شاهرود یک‌جور نیستند، شماها که اهل استانید، بهتر از من می‌دانید، من هم با استان شما آشنا هستم. شما ببینید با این مخاطبى که اهل این استان است و با تنوع فرهنگى‌اى که در استان وجود دارد، چه‌جور می‌توانید حرف بزنید و آن حرفى که باید بزنید چیست تا آن حرف تأثیر بگذارد، آن‌وقت این کنگره شما اگر این نتایج را بتواند به دست بیاورد، واقعاً یک کار برجسته خواهد شد، یعنى کار بزرگى خواهد شد. از آقایان علما استفاده کنید، از کسانى که تجربه مسائل ارتباطى دارند استفاده کنید و از بین این مسائلى که وجود دارد گزینش کنید. از هنر حداکثر استفاده را باید کرد، اشاره کردید به سرود، این خیلى مهم است. اگر بتوانید یک سرود زیباى اثرگذار خوش‌مضمون درست کنید، جورى که بچه‌ها وقتى در کوچه راه می‌روند، از خانه به مدرسه می‌روند، زیر لبشان آن را زمزمه کنند، یک کار بسیار بزرگى کرده‌اید، یعنى استفاده از هنر به شکل صحیح، این کار شما را آسان می‌کند، تسهیل می‌کند. به‌هرحال باید تلاش کرد، باید کار کرد.
کشور امروز خوشبختانه درگیر جنگ نظامى نیست اما درگیر جنگ سیاسى است، درگیر جنگ اقتصادى است، درگیر جنگ امنیتى است و بالاتر از همه درگیر جنگ فرهنگى است، درگیر جنگ است یعنى این را اگر کسى نداند، آن‌وقت خواب خواهد ماند، اگر کسى نداند خواب خواهد ماند. همین‌قدر که ندانید دشمن درصدد حمله است و این حمله از کجاست و چگونه است، باید مطمئن باشید شکست می‌خورید، باید بدانید که دشمن چه‌کار می‌کند. امروز صحنه کشور این است. اینکه ما می‌گوییم «جنگ فرهنگى»، «جنگ اقتصادى»، این هیچ منافات ندارد با اینکه احساس آرامش هم در کشور بشود. ما طرفدار احساس امنیتیم، ما می‌خواهیم احساس امنیت بشود، یعنى بگیر و ببند و بزن و بکوبى وجود نداشته باشد، همه احساس امنیت بکنند، ما این را دوست می‌داریم، این منافات ندارد با آن حرفى که گفتیم که دشمن دارد به شکل ویژه ممکن با ما مبارزه می‌کند. آن شکل ویژه را باید شناخت و راه مقابله با آن را پیدا کرد، انواع و اقسام شیوه‌ها هست، منتها حالا بعضى‌ها نمی‌خواهند این را بفهمند، نمی‌خواهند باور کنند چون اگر چنانچه باور کنند تکلیف به گردنشان می‌گذارد، بعضى‌ها هم کشش آن را ندارند اما واقعیت قضیه این است یعنى امروز در زمینه‌هاى مختلف- همان‌طور که عرض کردیم، هم در زمینه‌ اقتصادى، هم در زمینه فرهنگى، هم در زمینه‌ سیاسى- یک جنگى در کشور وجود دارد. وَ اِن اَخَا الحَربِ الاَرِق(۴) کسى که اهل مبارزه است بیدار است، بعد فرمود: وَ مَن نامَ لَم یُنَم عَنه(۵) اگر شما در جبهه خوابت برد، معنایش این نیست که طرف مقابل هم خوابش برده و او هم غافل است، اگر تو از او غافل شدى، نشانه‌ این نیست که او هم از شما غافل است، نخیر! شما ممکن است خوابت ببرد، [اما] او بیدار باشد، این را باید توجه داشت، لذا عرصه، عرصه‌ مهمى است.
به‌هرحال ما تشکر می‌کنیم از شما آقایانى که همت کرده‌اید و تلاش کرده‌اید و این حرکت را راه انداخته‌اید، 10 سال هم زمان خوبى است براى یک چنین کارهاى دامنه‌دار. آقاى شاهچراغى اشاره کردند که 10 سال است کار می‌کنید، من خوشم مى‌آید از این کارهایى که با فرصت و با طمأنینه انجام می‌گیرد، اینکه حالا تَروچسب(۶) امروز تصمیم بگیریم و 6 ماه دیگر بخواهیم راه بیندازیم، این نمی‌شود. باید با تأنى و با طمأنینه باشد، خب با طمأنینه کار را انجام دادید، ان‌شاءالله که خداوند از شماها قبول کند و موفق باشید.
......................................................................................
پی‌نوشت
 ۱- پیش از سخنان رهبر انقلاب اسلامی، آقایان حجت‌الاسلام ‌والمسلمین سیدمحمد شاهچراغی، نماینده ولی‌فقیه و امام جمعه‌ سمنان و سردار شاهچراغی فرمانده‌ سپاه قائم ‌آل‌محمد عجل‌الله ‌تعالی ‌فرجه‌الشریف استان سمنان به ارائه گزارش پرداختند.
۲- این کنگره در تاریخ ۱۷/۲/۱۳۹۴ در سمنان برگزار شد.
۳- این جملات به حالت مطایبه بیان شده است.
۴- نهج‌البلاغه، نامه ۶۲
۵- همان‌
۶- سریع، تند.