یدیعوت آحارونوت : جنبش‌های ضداسرائیلی به تهدیدی استراتژیک برای موجودیت تل‌آویو تبدیل شده است.
سال‌هاست تلاش‌ها برای واردات دونات (یک نوع شیرینی) از اسرائیل در آفریقای جنوبی آغاز شده است.
فعالان بی‌دی‌اس (بایکوت، توقف سرمایه‌گذاری و تحریم) علیه سوپرمارکت‌های وول ورث که بر واردات دونات از اسرائیل پافشاری دارند، مبارزه می‌کنند. واردات محصولات غذایی از اسرائیل برای این سوپرمارکت زنجیره‌ای سودآوری بسیاری دارد.
چند هفته پیش در روز نکبت [روز تشکیل اسرائیل] فعالان ضدصهیونیسم در آفریقای جنوبی 10 هزار دانش‌آموز را در اعتراض علیه سوپرمارکت وول ورث به خیابان‌ها آوردند.
در دیگر نقطه دنیا در ایالت واشنگتن آمریکا، سوپرمارکت زنجیره‌ای المپیا فود اعلام کرد به جنبش تحریم می‌پیوندد و محصولات اسرائیلی را تحریم می‌کند.  در گذشته دادگاه‌های فرانسه بایکوت کردن محصولات اسرائیلی را جنایت وابسته به تنفر قلمداد می‌کردند. ایالت ایلینویز 2 هفته پیش قانونی را تصویب کرد که براساس آن سرمایه‌گذاری در شرکت‌هایی که در جنبش تحریم مشارکت دارند، ممنوع شود.  پیروزی‌های حقوقی ممکن است تصور اشتباهی را (درباره بی‌نتیجه بودن این تلاش‌های ضداسرائیلی) به وجود آورد اما باید در نظر داشت با وجود این پیروزی‌های حقوقی، جنبش تحریم در جلب افکار عمومی موفق‌تر بوده است. آنهایی که ادعا می‌کنند جنبش تحریم اقتصاد اسرائیل را تحت تاثیر قرار نخواهد داد، درست می‌گویند. البته اکنون این ادعا درست است.
جنبش تحریم تلاش می‌کند برای آگاهی‌بخشی بیشتر در زمینه‌های مختلف در دانشگاه‌ها، اتحادیه‌های کارگری و رسانه‌ها مبارزات تبلیغاتی گسترده‌تری به راه اندازد. اتحادیه‌های دانشجویی بیشتر و بیشتری در آمریکا به جنبش تحریم ملحق شده‌اند. روزنامه‌های پیشرویی مثل نیویورک‌تایمز به طرفداران جنبش تحریم فرصت می‌دهند عقاید خود را مطرح کنند.  این تصور که آمریکا حمایت بسیار زیادی از اسرائیل دارد، توهمی بیش نیست. در دانشگاه‌ها، موسسات تحقیقاتی و رسانه‌ها میزان حمایت از اسرائیل به شکل خطرناکی کاهش یافته است. این موضوع در سیاست نیز به چشم می‌خورد. «سیدنی بلومنتال» یکی از مشاوران ارشد بیل کلینتون، رئیس‌جمهور اسبق آمریکا بود. پسر وی، «مکس بلومنتال» اکنون یکی از فعالان برجسته در دانشگاه‌های آمریکا علیه اسرائیل است.  اکنون اسرائیل با یکی از نظام‌مندترین تهدیدها علیه موجودیتش مواجه است. موفقیت جنبش تحریم از آن جهت قابل توجه است که این جنبش برای رسیدن به اهداف خود از زبان عمومی افراد و حقوق فردی وارد می‌شود اما در عمل حق موجودیت اسرائیل را انکار می‌کند.  اینکه حماس و نظام ایران حق موجودیت اسرائیل را انکار کنند، امری عادی است اما جنبش اخیر و تلاش‌های آن نگران‌کننده است. مشکل این است که افرادی که روشنفکر قلمداد می‌شوند نیز به این جنبش که موجودیت اسرائیل را زیر سوال می‌برد، ملحق می‌شوند.  با گسترش دامنه فعالیت این جنبش، جنبش تحریم به تهدیدی استراتژیک برای اسرائیل تبدیل شده است.

دانیل آرونسون: آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان یکشنبه و دوشنبه گذشته میزبان گروه هفت بود؛ گروهی که در سایه یک غایب بزرگ، ولادیمیر پوتین، به بحران‌های مختلف، از مشکلات یونان گرفته تا بحران اوکراین همچنین تروریسم بین‌المللی پرداخت.  آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان ابتدا یکشنبه صبح با باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا در دهداری روستای کرون (Krün) ایالت باواریا دیدار کرد و پس از آن با نزدیک به 2 هزار تن از ساکنان این روستا در محوطه کلیسا دیدار داشت. برلین با این نشست مردمی می‌خواهد وانمود کند با وجود تظاهرات مخالفان ضدجهانی‌سازی که این بار نیز مانند دیگر نشست‌های این گروه برپا ‌شد، سران کشورهای قدرتمند جهان دور از دسترس مردم نیستند. نخستین تظاهرات در مونیخ برگزار شد که نزدیک به 40 هزار نفر در آن شرکت کردند و جهانی‌سازی عادلانه‌تر را خواستار شدند.  اما بعد از ظهر یکشنبه شرایط کاملا تغییر کرد و نشست‌های کاری با حضور سران آلمان، آمریکا، کانادا، فرانسه، ایتالیا، ژاپن و انگلیس در کاخ «الماو» که در منطقه‌ای کوهستانی به ارتفاع 1200 متر از سطح دریا بنا شده است و مردم عادی به آنجا دسترسی ندارند، برگزار شد. هزاران نیروی امنیتی این محل را احاطه کرده بودند.  این سومین نشست قدرت‌های اقتصادی جهان است که بدون حضور ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه برگزار می‌شود. روسیه سال 2014 پس از الحاق شبه‌جزیره کریمه به خاک خود از این گروه که در آن زمان گروه هشت نام داشت، اخراج شد.  غیبت پوتین با انتقاد بسیاری از شخصیت‌های مطرح جهان از جمله گرهارد شرودر، صدراعظم سابق آلمان و دوست پوتین مواجه شده است که می‌گویند این گفت‌وگوها با غیبت یکی از رهبران کلیدی در پرونده‌های بزرگ بین‌المللی بی‌معنی است.
ارزش‌های مشترک
مرکل با این حال این اخراج را اجتناب‌ناپذیر توصیف کرد و گفت: «گروه هفت، باشگاه کشورهایی است که «ارزش‌های مشترک» دارند».  وی اعلام کرد: «مادامی که روسیه متهم به حمایت از جدایی‌طلبان شرق اوکراین است، خود را با قوانین بین‌المللی تطبیق نداده است، بازگشت آن به ترکیب جی هشت غیرقابل تصور است».  تهدید قریب‌الوقوع درگیری نظامی جدید در شرق اوکراین بحث داغ گفت‌وگوها در کاخ الماو بود.  تروریسم که از خاورمیانه تا آفریقا کشیده شده است، ایران و پرونده هسته‌ای این کشور نیز از جمله موضوعات اصلی‌ای بود که صدراعظم آلمان در نشست‌ روز یکشنبه با همتایان خود مطرح کرد.  در دومین روز از این اجلاس، گروه هفت میزبان حیدر العبادی، نخست‌وزیر عراق و 5 رهبر آفریقایی از جمله باجی قاید السبسی، رئیس‌جمهور تونس و محمد بوهاری، رئیس‌جمهور نیجریه بود. منابع آگاه در برلین گفتند در این نشست بررسی شد که گروه هفت چه حمایتی می‌تواند از این کشورها به عمل بیاورد. به گفته این منابع، موضوع کمک به توسعه این کشورها نیز مطرح شد. در این راستا، رؤسای سازمان‌های بزرگ بین‌المللی اعم از سازمان ملل، صندوق بین‌المللی پول، سازمان جهانی تجارت، بانک جهانی و سازمان همکاری و توسعه اقتصادی به این نشست دعوت شده‌ بودند.  درباره یونان که در آستانه ورشکستگی قرار دارد و به اعتقاد برخی حتی با تهدید اخراج از منطقه یورو مواجه است، نیز در این اجلاس بحث‌هایی صورت گرفت.
«فرانسوا اولاند» رئیس‌جمهور فرانسه، «آنگلا مرکل» صدراعظم آلمان و «کریستین لاگارد» رئیس صندوق بین‌المللی پول همچنین «ماتیو رنتسی» نخست‌وزیر ایتالیا درباره یونان با یکدیگر گفت‌وگو کردند.  آمریکا برای یافتن راه‌حلی سریع برای مناقشه بین یونان و طلبکاران اروپایی‌اش به منظور جلوگیری از بحران جدید در اقتصاد جهانی که هم‌اینک نیز شکننده است، فشار وارد می‌کند.  «ژان کلود یونکر» رئیس کمیسیون اروپا و «دونالد توسک» رئیس شورای اروپا نیز در بحث‌ها درباره یونان حضور داشتند.  آنگلا مرکل که از 10 سال پیش صدراعظم آلمان است اغلب به عنوان قدرتمندترین زن جهان تلقی می‌شود. وی قدیمی‌ترین فرد حاضر در بین سران کنونی گروه هفت به شمار می‌رود.  وی به دومین نشست سران از این دست که آلمان میزبان آن بود، بعدی اجتماعی و
زیست محیطی داد. آلمان پیش‌تر سال 2007 در «هایلیگندام» در حاشیه دریای بالتیک میزبان این نشست بود.  به اعتقاد او که امسال به او لقب «صدراعظم آب و هوا» داده شده است، 6 ماه مانده به کنفرانس آب و هوا در پاریس، پیشرفت‌ها در این زمینه «اولویت اصلی» است. در کنفرانس پاریس درباره تغییرات آب و هوایی برای دستیابی به توافقی جهت محدود کردن افزایش دمای زمین به 2 درجه نسبت به عصر ماقبل صنعتی تلاش خواهد شد.  مذاکرات درباره انعقاد توافقنامه‌های تجارت آزاد بین مناطق بزرگ اقتصادی بویژه پیمان اتحادیه اروپایی و آمریکا (تی‌تی‌ای‌پی) و مسائل مربوط به معیارهای اجتماعی و زیست‌محیطی از دیگر موضوعات مورد بحث در اجلاس اخیر گروه هفت بود.  درباره مسائل بهداشتی و درمانی مانند مقاومت در برابر آنتی‌بیوتیک‌ها یا مبارزه با بیماری‌های حاره‌ای همچنین گرسنگی در جهان، پاکسازی اقیانوس‌ها و ارتقای جایگاه زنان نیز گفت‌وگو شد.
خبرگزاری فرانسه

سیوماس میلنه: جنگ بی‌پایان با تروریسم که 14 سال قبل توسط جورج بوش آغاز شد، با گذشت زمان، پیچیده‌تر می‌شود. هفته گذشته، محاکمه یک سوئدی در لندن به اتهام همکاری با تروریست‌ها در سوریه پس از روشن شدن نقش سازمان اطلاعات انگلیس در تجهیز تسلیحاتی همان گروه‌های شورشی که آن فرد متهم به کمک به آنها بود، به کلی بر هم خورد و آن پرونده ظاهرا به منظور اجتناب از دردسرساز شدن برای سرویس‌های اطلاعاتی بلاتکلیف رها شد. وکیل مدافع گفت ادامه محاکمه در زمانی که شواهد فراوانی دال بر حمایت وسیع دولت انگلیس از جناح مخالف مسلح سوری وجود دارد، برخلاف عدالت است.  آن کمک‌ها فقط شامل به‌اصطلاح حمایت غیرمرگبار ادعاشده توسط دولت انگلیس (شامل لباس‌های ضدگلوله و خودروهای نظامی) ‌نیست بلکه پشتیبانی آموزشی و تدارکاتی و انتقال سری طیف وسیعی از تسلیحات را شامل می‌شود.  در گزارش‌های موجود، بیان شده است MI6 با سیا در انتقال تسلیحات از انبارهای تسلیحاتی لیبی برای شورشیان سوری در سال 2012 پس از سقوط رژیم قذافی همکاری داشته است.  اکنون خاورمیانه به کانون توجهات در مساله تروریسم تبدیل شده است و در آنجا تروریست‌های امروز جنگجویان فردای ضداستبداد- و متحدان امروز دشمنان فردا- خواهند بود و این امر اغلب با تمایلات سیاستگذاران غربی مرتبط است.  طی سال گذشته نیروهای آمریکا، انگلیس و دیگر قدرت‌های غربی به عراق بازگشته‌اند ظاهرا با این آرمان که گروه تروریستی فرقه‌گرای افراطی داعش را- که قبلا به «القاعده عراق» موسوم بود- نابود کنند، آن هم پس از تهاجم داعش به بخش‌های وسیعی از سرزمین عراق و سوریه و اعلام یک خلافت خودخوانده.  این مبارزه پیشرفت خوبی نداشته است. ماه گذشته داعش وارد شهر «رمادی» عراق شد و در آنسوی مرزی که اکنون دیگر وجود ندارد، نیروهای آن شهر «تدمر» در سوریه را تصرف کردند. جبهه النصره شاخه رسمی القاعده نیز موفقیت‌هایی در سوریه داشته است. برخی عراقی‌ها شکایت دارند که آمریکا با نظر به همه این وقایع دست روی دست گذاشته است. آمریکایی‌ها می‌گویند سعی دارند از تلفات غیرنظامیان اجتناب شود و ادعا می‌کنند موفقیت‌های چشمگیری داشته‌اند اما در خفا، مقامات رسمی می‌گویند نمی‌خواهند چنین به نظر برسد که مقر سنی‌ها را در یک جنگ فرقه‌ای هدف قرار می‌دهند و موجب دلخوری متحدان سنی‌شان در خلیج‌فارس شوند.  یک گزارش اطلاعاتی سری آمریکا در آگوست 2012/ مرداد 91 که به‌تازگی فاش شد،‌ روشن می‌کند چگونه به اینجا رسیده‌ایم. در آن گزارش به طور مرموزی احتمال شکل‌گیری یک امیرنشین سلفی در شرق سوریه و یک «خلافت» تحت کنترل القاعده در سوریه و عراق پیش‌بینی- و عملا از آن استقبال- می‌شود. در این سند آژانس اطلاعات دفاعی در تقابل شدید با ادعاهای غربی‌ها در آن زمان، از القاعده عراق (که تبدیل به داعش شد) و گروه‌های سلفی به‌عنوان «نیروهای عمده شورش در سوریه» نام می‌برد و روشن می‌شود «کشورهای غربی،‌ دولت‌های خلیج‌فارس و ترکیه» از تلاش‌های جناح مخالف برای تحت کنترل درآوردن شرق سوریه حمایت می‌کنند. در گزارش پنتاگون با طرح «احتمال تشکیل یک امیرنشین سلفی اعلام‌شده یا نشده» آمده است: این دقیقا همان چیزی است که قدرت‌های حامی جناح مخالف به منظور منزوی کردن رژیم سوریه که عمق راهبردی گستره شیعه (عراق و ایران) قلمداد می‌شود، در پی آنند».  این دقیقا همان چیزی است که 2 سال بعد رخ داد. این گزارش یک سند سیاستی نیست، بشدت سانسور شده و ابهاماتی در نگارش آن وجود دارد اما مضمون آن به قدر کافی روشن است. با گذشت یک‌سال از شورش سوریه، آمریکا و متحدانش فقط از جناح مخالفی که می‌دانستند تحت کنترل گروه‌های فرقه‌ای افراطی است، حمایت نمی‌کردند بلکه برای حمایت از ایجاد نوعی «خلافت» به‌عنوان یک سپر سنی به منظور تضعیف سوریه- با وجود «خطرات عظیم» آن برای وحدت عراق- آماده بودند.
این بدین معنی است که آمریکا داعش را ایجاد کرد و قطعا برخی متحدان آن در خلیج‌فارس در این زمینه نقش داشتند. «جو بایدن» معاون رئیس‌جمهور آمریکا سال گذشته به این موضوع اذعان کرد. همچنین تا زمان تهاجم آمریکا و انگلیس به عراق، القاعده در آن کشور حضور نداشت. آمریکا قطعا از وجود داعش در برابر دیگر نیروهای منطقه به‌عنوان بخشی از یک تلاش وسیع‌تر به منظور حفظ کنترل غرب بهره‌برداری کرده است.
با شروع اقدامات داعش در سر بریدن غربی‌ها و انتشار تصاویر خشونت‌های خود در اینترنت محاسبات تغییر کرد و دولت‌های خلیج‌فارس اکنون از گروه‌های دیگر از قبیل جبهه النصره در جنگ سوریه حمایت می‌کنند. اما این عادت آمریکا و غرب در بازی با گروه‌های جهادی که سپس دامنگیر خودشان می‌شود، حداقل به جنگ دهه 1980 ضد اتحاد شوروی در افغانستان بازمی‌گردد که با پرورش القاعده در منطقه‌ای تحت کنترل سیا همراه بود.  این مساله طی اشغال عراق بازطراحی شد و نیروهای آمریکایی تحت رهبری ژنرال پترائوس در پی جنگ کثیفی به سبک جنگ السالوادور با استفاده از جوخه‌های مرگ فرقه‌ای به منظور تضعیف مقاومت عراق بودند. پیامد آن در جنگ هماهنگ‌شده توسط ناتو در سال 2011 در لیبی آشکار شد که داعش هفته گذشته در آنجا شهر «سِرت» موطن قذافی را تحت کنترل درآورد.  در واقع سیاست آمریکا و غرب در
کشت و کشتاری که هم‌اکنون در خاورمیانه جریان دارد، مطابق رویه کلاسیک امپراتوری «تفرقه بینداز و حکومت کن» است. نیروهای آمریکایی یک جناح از شورشیان را در سوریه بمباران می‌کنند درحالی که از جناح دیگر حمایت می‌کنند و عملا به عملیات نظامی مشترک با ایران ضدداعش در عراق مبادرت می‌ورزند درحالی که از عملیات نظامی عربستان‌سعودی ضد نیروهای حوثی تحت حمایت ایران در یمن حمایت می‌کنند اما این سیاست آمریکا هر قدر پیچیده باشد، یک عراق و سوریه ضعیف و تقسیم‌شده کاملا با چنین رویکردی مطابقت دارد.  بدیهی است داعش و ددمنشی‌های آن توسط همان قدرت‌هایی که آن را در وهله اول به عراق و سوریه وارد کردند یا جنگ‌افروزی‌های آشکار و پنهان‌شان از آن سال‌ها آن را پرورش داده است، شکست نخواهد خورد. مداخلات نظامی بی‌پایان غرب در خاورمیانه فقط نابودی و تشتت به همراه داشته است. فقط مردم منطقه می‌توانند این بیماری را درمان کنند، نه کسانی که عامل تکوین این ویروس بوده‌اند.
گاردین

اندریو بیتی: سرقت انفورماتیک جسورانه اطلاعات شخصی 4 میلیون تن از کارمندان و کارکنان فدرال آمریکا که در روزهای گذشته به خبر داغ رسانه‌های آمریکا و جهان تبدیل شد، نقایص و محدودیت‌های دفاع سایبری این کشور را بیش از پیش نمایان کرد. این در حالی است که دولت «باراک اوباما» رئیس‌جمهور آمریکا در برابر انتقادات فزاینده تلاش می‌کند راه‌حلی مناسب برای آن پیدا کند.
اول آوریل/ دوازدهم فروردین، در شرایطی که آمریکا در اوج مذاکرات با ایران درباره برنامه هسته‌ای این کشور قرار داشت، باراک اوباما حکمی امضا کرد که طبق آن دولت آمریکا اجازه پیدا می‌کند بر ضد هکرهایی که در خارج از آمریکا ضد منافع این کشور فعالیت می‌کنند، مجازات‌هایی اعمال کند. اوباما با این کار تدبیر قابل توجهی برای مقابله با تهدیدهایی اتخاذ کرد که شاید اهمیت آنها کمتر از تهدیدهایی که واشنگتن از جانب تهران احساس می‌کند، نباشد.  محوریت راهبرد دولت آمریکا این است که با اعطای اختیارات بیشتر به آژانس امنیت ملی به منظور ردیابی آسان‌تر حملات انفورماتیک احتمالی، دفاع سایبری کشور را بهبود بخشد.
اما سامانه دفاع سایبری آمریکا برای این کشور هزینه‌بر است، کامل نیست و با توجه به شیوه‌های جدیدی که هکرها به کار می‌گیرند خیلی زود فرسوده و ناکارآمد می‌شود و سرقت گسترده داده‌های شخصی کارمندان فدرال آمریکا که گفته می‌شود کار هکرهای چینی بوده است، نقایص و محدودیت‌های موجود در سامانه دفاع سایبری آمریکا را بیش از پیش نمایان ساخت.
این تازه‌ترین تهاجم اطلاعاتی ضد منافع دولت آمریکا محسوب می‌شود. بنا به اعلام مسؤولان آمریکایی، این تهاجم سایبری آوریل سال 2015 توسط مسؤولان اداره مدیریت پرسنل دولت فدرال که مسؤولیت رسیدگی به امور کارکنان بخش دولتی آمریکا را برعهده دارد، ردیابی شده است. برخی مسؤولان رسمی آمریکا اعلام کرده‌اند این حمله به احتمال زیاد در ماه دسامبر توسط سارقان اینترنتی چینی صورت گرفته است. به گفته مسؤولان آمریکایی، این دومین حمله اینترنتی گسترده است که توسط هکرهای چینی ضد منافع دولت آمریکا اتفاق افتاده است.
اداره مدیریت پرسنل فدرال آمریکا در ماه‌های اخیر ابزارهای اطلاعاتی و رایانه‌ای جدیدی به خدمت گرفته و با استفاده از آنها توانسته است این حمله سایبری گسترده را 4 ماه پس از آغاز آن ردیابی و شناسایی کند بنابراین باید گفت این حمله درست زمانی صورت گرفته که آژانس در حال تجهیز به تدابیر امنیتی جدید بوده است.
وزارت دفاع آمریکا، پنتاگون، نیز به تنهایی وظیفه دارد از دست‌کم
7 میلیون دستگاه مرتبط با شبکه‌های انفورماتیک داخلی این کشور در برابر حملات احتمالی رایانه‌ای محافظت کند.
به همین علت کاخ سفید تلاش کرده است تدابیر بازدارنده‌ای برای مقابله با حملات سایبری اتخاذ کند اما سرعت کاخ سفید در این مسیر کاملا احتیاط‌آمیز و بسیار کند است.
یک مسؤول دولت آمریکا- که خواست نامش فاش نشود- اعلام کرد ما درباره آنچه برای محافظت از شبکه‌های انفورماتیک و همچنین ارتقای همکاری در زمینه تبادل اطلاعات و داده‌ها میان بخش‌های عمومی و خصوصی انجام می‌دهیم، مذاکرات و رایزنی‌های زیادی داشته‌ایم اما اکنون تلاش می‌کنیم پاسخ‌ مناسب دیگری برای مقابله با حملات بالقوه سایبری تهیه کنیم.
تحت پیگرد قرار دادن هکرها اولین گامی است که دولت آمریکا قصد دارد در این مسیر بردارد. سال گذشته 5 عضو ارتش آزادیبخش خلق چین به ظن جاسوسی از 6 شرکت آمریکایی تفهیم اتهام شدند. اما سرهنگ «دیوید بارنو» که فرماندهی نیروهای آمریکایی و ائتلاف بین‌المللی در افغانستان را در فاصله سال‌های 2003 تا 2005 برعهده داشته است، می‌گوید اینگونه اقدامات قضایی آثار بسیار محدودی دارد. این مقام آمریکایی افزود:  «شاید این اقدامات تا اندازه‌ای در رابطه با کشورها جنبه پیشگیرانه داشته باشد اما روی آوردن به اینگونه تدابیر برای جلوگیری از تهدیدهای سایبری در حال حاضر نمی‌تواند چندان کارآمد باشد».  
اصلی‌ترین مشکلی که در اینجا وجود دارد، این است که کسانی که مورد تهاجم سارقان انفورماتیک قرار می‌گیرند، نمی‌دانند چه خطراتی آنها را تهدید می‌کند. حملات سایبری بسیار متنوع و متغیر هستند و دانستن اینکه در چه زمانی چه پاسخی باید به چه کسی داده شود، بسیار ابهام‌آمیز و کاملا اتفاقی است.  دیوید بارنو افزود:  «غالبا فراموش می‌کنیم وقتی از ضرورت یک پاسخ مناسب به حملات سایبری سخن به میان می‌آوریم، به راحتی نمی‌توانیم در این زمینه (فعالیت‌های سایبری) مسائل قطعی و بدیهی را مطرح کنیم».  
ارتش آزادیبخش خلق چین همانند سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران یا هکرهای مستقر در روسیه و کره شمالی می‌تواند عامل دولتی مهمی باشد اما غالب اوقات فعالیت‌های این نهادها و سازمان‌ها پشت اقدامات گروه‌های سایبری شبه‌نظامی یا دیگر گروه‌های کوچک پنهان می‌ماند.
افزون بر این در مقابله با حملات سایبری، حتی زمانی هم که هدف مشخص می‌شود، دانستن اینکه چگونه و با چه روشی به آن پاسخ داده شود، مساله‌ای حساس و در عین حال دشوار است چرا که در بسیاری موارد هدف سارقان اینترنتی برای کشور یا سازمانی که هدف قرار گرفته است، مشخص نیست. مسؤولان اداره مدیریت پرسنل فدرال آمریکا و اف‌بی‌آی نیز اذعان کرده‌اند هدف سارقان اینترنتی در تهاجم اخیر مشخص نیست و معلوم نیست آنها به دنبال سرقت هویت بوده‌اند یا جاسوسی برای سازمان یا کشوری خاص. پلیس فدرال آمریکا درباره این ماجرا تحقیقات مستقل خود را آغاز کرده و به همه اطمینان داده است هرگونه حمله بالقوه بر ضد سیستم‌های بخش دولتی و خصوصی را جدی می‌گیرد.  سال 2012 «هارولد کخ» که در آن زمان وکیل وزارت خارجه آمریکا بود، ظاهرا آستانه‌ای را برای آغاز یک اقدام نظامی مشخص کرد: «مقابله با فعالیت‌های سایبری که شاید تلفات، جراحات یا خسارات قابل توجه به بار آورند، بدون تردید توسل به زور را به دنبال خواهد داشت».  
از جمله سناریوهای فاجعه‌باری که این مقام آمریکایی مدنظر قرار می‌داد، سقوط یک هواپیما در پی حمله به سیستم کنترل حمل و نقل هوایی یا حمله سایبری به سامانه رایانه‌ای یک نیروگاه هسته‌ای بود که می‌تواند منجر به ذوب رآکتور شود و خطرات فاجعه‌بار و مهیبی ایجاد کند.
اما به‌رغم اینکه تازه‌ترین حمله رایانه‌ای ضدمنافع آمریکا در هفته گذشته 750 هزار تن از کارمندان غیرنظامی وزارت دفاع (پنتاگون) را هدف قرار داد، روی آوردن به یک پاسخ نظامی برای مقابله با این حمله مساله‌ای نابجاست.
شاید یکی از روش‌های مناسب برای بازدارندگی از حملات سایبری احتمالی، روی آوردن به یک ضدحمله سایبری  باشد؛ ویروس انفورماتیک استاکس‌نت چند سال پیش تاسیسات هسته‌ای ایران را هدف قرار داد و از آن به‌عنوان یک جایگزین معتبر برای حملات هوایی یاد شد.
تنها مساله‌ای که در اینجا باقی می‌ماند این است که بتوان فقط هکرهایی را که عامل حمله سایبری بوده‌اند، هدف قرار داد و از آسیب رساندن به دیگر کاربران اینترنتی خودداری کرد.
دیوید بارنو تصریح کرد: «در زمینه هسته‌ای، برای مقابله با تهدیدهای احتمالی می‌توان به شمارش موشک‌ها یا مقایسه بمب‌افکن‌ها با یکدیگر اقدام کرد اما در دنیای مجازی، نمی‌دانیم چه چیزی را بشماریم یا با یکدیگر مقایسه کنیم. هیچ کس نمی‌داند یک پاسخ متناسب با یک تهدید یا حمله سایبری واقعی چیست».  دولت آمریکا به منظور ارتقای هماهنگی و تقویت مقابله با حملات سایبری قصد دارد یک مرکز تجزیه و تحلیل تهدیدهای سایبری دایر کند. مرکز جدید تجزیه و تحلیل تهدیدهای سایبری دولت آمریکا وظیفه خواهد داشت در کوتاه‌ترین زمان ممکن شاخه‌ها و نهادهای مختلف دولت را از خطرات سایبری آگاه کند و به آنها هشدار دهد. این مرکز که به‌عنوان  مرکز هماهنگی اطلاعات درباره حملات سایبری  شناخته خواهد شد، ماموریت دارد اخبار و اطلاعاتی را که از طریق آژانس‌ها و نهادهای مختلف دولت جمع‌آوری می‌شود، ترکیب کند و تجزیه و تحلیل‌های خود را از حملات سایبری در اختیار نهادهای مربوط قرار دهد. یکی از نقش‌هایی که این مرکز جدید برعهده می‌گیرد این است که اطمینان حاصل کند اخبار و اطلاعاتی که درباره تهدیدهای سایبری وجود دارد، در پایین‌ترین سطح طبقه‌بندی شوند تا بتوان ‌به راحتی و به سرعت آن را در اختیار سازمان‌ها و نهادهای مختلف دولت و حتی بخش خصوصی قرار داد. مرکز هماهنگی اطلاعات درباره حملات سایبری، هر سال بودجه‌ای بالغ بر 35 میلیون دلار خواهد داشت و نزدیک به 50 نفر در آن مشغول کار خواهند شد. حمله سایبری به «سونی‌پیکچرز» که بهار سال گذشته اتفاق افتاد مسؤولان کاخ سفید را متقاعد کرد دولت آمریکا در شرایط کنونی بشدت نیازمند ایجاد مرکز هماهنگی اطلاعات درباره حملات سایبری است. آمریکا امیدوار است بتواند با استفاده از این مرکز به تقویت انسجام و ارتقای هماهنگی تلاش‌های دولت آمریکا در مقابله با تهدیدها و خطرات انفورماتیک کمک کند.
باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا خاطرنشان کرده است حملات سایبری یکی از جدی‌ترین خطراتی است که امنیت ملی آمریکا را تهدید می‌کند.
اما یقینا دغدغه‌ها و نگرانی‌های مرتبط با مساله تهدیدهای سایبری و ضرورت اتخاذ تدابیر بازدارنده آنها پس از ریاست‌جمهوری باراک اوباما نیز به قوت خود باقی خواهد ماند. بارنو می‌گوید: «قواعد مشترکی در این زمینه وجود ندارد اما به تازگی یک فرهنگ‌لغت مشترک برای سخن گفتن در این زمینه در حال شکل‌گیری است؛ هر چند ما فقط در آغاز این راه قرار داریم».  
  خبرگزاری فرانسه

گروه سیاسی: حماسه دیروز پایتخت را با قلم نمی‌توان وصف کرد. حتی دوربین‌ها هم در مقابل این رستاخیز غیرت ملی به زانو درآمدند. حضور  حیرت‌آور مردم غیور تهران در مراسم تشییع پیکرهای پاک 270 شهید تازه تفحص شده از جمله 175 شهید غواص و خط‌شکن کربلای 4 روز 26 خرداد را در تاریخ کشورمان ماندگار کرد. این نشان می‌دهد هرجا غیرت در میان باشد حماسه حضور مردم چشم‌ها را در سراسر دنیا خیره خواهد کرد. به جرأت می‌توان این ادعا را داشت که حضور مردم در مراسم تشییع پیکر 270 شهید کشورمان که 175 نفر از آنها شامل غواصان و خط‌شکنان می‌شدند از جمله باشکوه‌ترین تجمعات مردمی در تاریخ انقلاب بوده است. به گزارش تسنیم، مراسم تشییع پیکرهای پاک 270 شهید تازه تفحص‌شده روز گذشته در میدان بهارستان و در یکی از خیابان‌های جنوب‌شرقی تهران برگزار شد. حوالی ساعت 16 روز گذشته و در شرایطی که هنوز مراسم به صورت رسمی آغاز نشده بود تمام خیابان‌های منتهی به میدان بهارستان کاملا بسته شده بود. پرچم‌های قرمز و زرد رنگ «هیهات منا الذله»، «ما تا آخر ایستاده‌ایم»، «لبیک یا خامنه‌ای»، «خون شهیدان ما قابل‌ اکسید نیست» و «آب خوردن ما وابسته به سلام بر حسین است نه تحریم‌ها»، در دست مردم  رخ‌نمایی می‌کرد و نوای نوحه و مداحی فضای میدان را دربرگرفته بود.
آغاز مراسم با شعار نه‌ سازش نه تسلیم
 مراسم با شعار «نه سازش نه تسلیم، نبرد با آمریکا» آغاز شد. به دلیل ترافیک سنگین در مسیرهای منتهی به میدان بهارستان، تعداد زیادی از مردم از وسایل نقلیه پیاده شده‌ و به صورت پیاده به مردم حاضر در میدان بهارستان  پیوستند. مسیر میدان سپاه به سمت بهارستان نیز از شدت ازدحام جمعیت بسته شد. از نکات قابل توجه در این حماسه مردم حضور همه طوایف و اقشار مردم فارغ از نگاه‌های سیاسی و تیپ و ظاهر و دیگر مشخصه‌های فکری و فرهنگی بود. دیروز همه آمده بودند تا ارادت خود را به شهدا اعلام کنند. بخشی از جامعه هنری نیز روبه‌روی وزارت ارشاد گردهم آمده بودند تا دسته‌جمعی به سیل مردمی بپیوندند. گردهمایی دیروز بند ترمیم بزرگی بر همه اختلافات و نزاع‌های جعلی و غیرواقعی اما بزرگ‌شده جامعه ایرانی بود.
مسیر ورود کاروان شهدا مسدود شد
دیروز مردم کشورمان از تمام معابر و خیابان‌های منتهی به میدان بهارستان خود را به مراسم تشییع شهدا رساندند. ازدحام جمعیت تا حدی بود که مترو توقف در ایستگاه بهارستان و خروج مردم از این ایستگاه را غیرممکن اعلام کرد. تراکم در ایستگاه مترو ملت نیز تا حدی بود که عملا خروج مردم غیرممکن شده بود. جمع زیادی از مردم بالای میدان بهارستان برای استقبال از کاروان شهدا تجمع کرده بودند. در بخش دیگری از تهران، کاروان شهدای تازه‌تفحص‌شده حوالی ساعت 16:45 و در شرایطی که در حال رسیدن به سمت میدان بهارستان بود به دلیل ازدحام شدید مردم، در میانه راه متوقف شد و مسیر حرکت و آمدن کاروان شهدا مسدود شد. در همین حین در میدان بهارستان گروه سرود رهپویان، سرود «برخیزید ‌ای شهیدان راه خدا...» را اجرا کرد که با همخوانی و استقبال مردم مواجه شد.
کاروان شهدا به بهارستان رسید
کاروان شهدا به میدان شهدا رسید و از آنجا به سمت خیابان مجاهدین اسلام حرکت کرد. با گذشت دقایقی از ساعت 17 سرانجام کاروان شهدا در آغوش مردم و از در شمالی مجلس به میدان بهارستان رسید. به دلیل ازدحام جمعیت حرکت کاروان شهدا دقایقی روبه‌روی در شمالی مجلس متوقف شد. حضور خانواده شهدا، بویژه مادران شهدا در این مراسم قابل توجه بود.  هیئات مذهبی نیز حضور پرشوری داشتند. ورود پیکرهای مطهر 270 شهید کشورمان به میدان بهارستان با سخنرانی محسن رضایی فرمانده باسابقه کشورمان تلفیق شد. جمعیت در حال اضافه شدن بود و ازدحام جمعیت به حد غیرقابل‌کنترلی رسید به طوری که برخی افراد کم‌توان به سختی توانستند با کمک مردم خود را به کناره‌های جمعیت برسانند. نگاهی به پلاکاردهای در دست مردم و شعارهایی که با قاطعیت سر می‌دادند به خوبی مطالبه این روزهای مردم را نشان می‌داد. مردم کشورمان یکصدا خواهان عزت بودند. عدم سازش با آمریکایی که برای همیشه شیطان بزرگ است بزرگ‌ترین مطالبه مردم تشییع‌کننده شهدا بود که این روزها بیش از همه تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای کشورمان باید به آن توجه کنند. مردم پلاکاردهایی در دست داشتند که روی آنها با نمایش تصویری از تابوت‌ شهدا نوشته بودند: «این سند جنایت کدخداست». همچنین جملات زیادی از امام خمینی(ره) در ضدیت با امپریالیسم جهانی و عدم سازش با آمریکا روی برخی پلاکاردها چاپ شده بود. یکی از دست‌نوشته‌های مردمی این بود: «هر کس به وقت یاری رهبرش در خواب باشد با لگد دشمن بیدار می‌شود». شعرخوانی حماسی و نوحه‌خوانی توسط محمود کریمی، مداح اهل‌بیت(ع) و سعید حدادیان هم حال و هوای ویژه‌ای به این مراسم داده بود.
تقارن با سالگرد شهدای معترض به کاپیتولاسیون
محسن رضایی سخنران ویژه مراسم روز گذشته بود. او در سخنان خود به نکات قابل توجهی در پیام این تشییع با شرایط ویژه کشور اشاره کرد. به گزارش تسنیم، رضایی با اشاره به مناسبت 26 خرداد و سالگرد شهادت شهیدان صفارهرندی، ایمانی، نیک‌نژاد و بخارایی، شهدای معترض به کاپیتولاسیون گفت: مناسبت امروز با حضور این شهدا قرین است. شهدایی که فضای کشور را در این چند وقت کاملا دگرگون کرده‌اند چه در فضای واقعی و خیابان‌ها و چه در فضای مجازی. این مردم ثابت‌ کرده‌اند امروز پیرو راستین این شهدا هستند. در شرایطی که امروز در فضای بین‌المللی ما نیاز به نمایش وحدت و خشم انقلابی داشتیم، این حضور امروز بسیار معنادار است. امروز داعش به 35 کیلومتری بغداد رسیده است و باید از سوی ملت ایران پیامی به آنها داده می‌شد. امروز در یمن مردم بی‌پناه در حال بمباران شدن هر روزه هستند و لازم بود بار دیگر از سوی شهدا فریاد الله‌اکبری بلند و گفته شود فکر نکنید می‌توانید به حیات ننگین‌تان ادامه بدهید. رضایی ادامه داد: اسامی غواص‌ها را همه خواهید شنید. 175 تن از این شهدا غواصان و خط‌شکنان هستند. همه آنها را شما خواهید شناخت اما غواصان چه بودند و چه کردند؟ آنها حساس‌ترین ماموریت خط‌شکنی را برعهده داشتند. یک ساعت قبل از شروع عملیات در تاریکی شب، غواص‌ها از دل سرزمین خودی و تاریکی شب باید به سمت دشمن حرکت می‌کردند. از سال سوم جنگ به این طرف جنگ به بن‌بست رسید و ما به این نتیجه رسیدیم که جنگ را باید به آب‌ها بکشانیم و نیروی جدیدی به نام غواص‌ها به نیروهای ما اضافه شدند. ما در عملیات والفجر8 با 3000 غواص برای اولین‌بار به مواضع دشمن حمله کردیم و در عملیات کربلای 4 هم با نیروی کمتری. اما مساله به این سادگی‌ها نبود، غواص‌ها به سمت دشمن می‌رفتند و فقط سرشان از آب بیرون بود اما نور ستارگان سطح آب را روشن می‌کرد و دشمن می‌دید چیزهای سیاهی به سمت آنها می‌آید و درکربلای 4، ماجرا سخت‌تر هم شده بود. چون دشمن از عملیات والفجر ترسیده بود، نورافکن‌هایی را بر ساحل گذاشته بود و تمام سطح اروند را روشن کرده بود و غواص‌ها در چنین شرایطی رفتند و دل به آب زدند. آنها شجاع‌ترین‌ نیروهای ما بودند. آنها باید مهم‌ترین سنگر دشمن یعنی تیربارها را خاموش می‌کردند و راه را برای نفوذ ما آماده می‌کردند.
دستانشان را بستند اما زانو نزدند
فرمانده اسبق سپاه پاسداران انقلاب اسلامی افزود: در این روزها در خلال همه این احساسات پاک ملت ایران که امروز در اینجا به اوج رسیده است، صداهایی هم از اجنبی برخاسته است. همان‌هایی که می‌گویند درست است که این شهدا مظلومانه شهید شدند اما در خاک عراق چه می‌‌کردند. عجیب است. شما توقع داشتید به متجاوزان گل می‌دادیم و تشویق‌شان می‌کردیم؟ اگر این غواصان در عمق خاک عراق نمی‌جنگیدند امروز ایران امنیت داشت؟ ما باید دشمن را تعقیب و تنبیه می‌کردیم. دشمنی که به ایران تجاوز کرده بود و 5 استان ایران را اشغال کرده بود اگر بدون تنبیه و مجازات به خانه خود می‌رفت امروز هر کسی به خود اجازه می‌داد وارد ایران شود و بگوید مگر با صدام چه کردید که امروز با ما می‌خواهید کنید؟ بنابراین تعقیب متجاوز درسی بود که غواصان ما به دشمن دادند. غواصان ما برای استقلال و پیشرفت کشور جان خود را دادند. دست‌هایشان را بستند اما تسلیم نشدند و در مقابل دشمن زانو نزدند. آبادانی و پیشرفت این کشور نیاز به مقاومت و شهادت دارد و این شعار غواصان بود.
دولت پیام ملت را بشنود
بخشی از سخنان محسن رضایی با استقبال ویژه مردم و شعار «مرگ بر آمریکا» مواجه شد. رضایی در این هنگام دولت را متوجه پیام ملت کرد. وی گفت: شهدای ما در یک آزمون سخت تاریخی، برای اولین‌بار ملت ایران را به سربلندی رساندند و زنجیره شکست‌های تاریخی و جدا شدن بخش‌های مختلف از ایران را که برای 200 سال ادامه داشت قطع کردند. فرمانده اسبق سپاه پاسداران ادامه داد: بنابراین نتیجه می‌گیریم هم رزمندگان ما و هم بسیجیان ما و هم ارتشیان دلاور ما امروز پای مسیر شهدا ایستاده‌اند. مسیر شهدا هم پرچمداری به نام ولایت دارد. ولی ‌امر مسلمین مثل لنگری کل بار انسجام اقتدار ایران را به دوش دارد و امروز بیش از گذشته با رهبری ایشان در منطقه اقتدار یک ملت مستقل در حال به نمایش گذاشته شدن است. در این بخش از سخنران محسن رضایی، شعارهای «مرگ بر آمریکا»ی جمعیت حاضر میدان بهارستان را در برگرفت و رضایی نیز با استقبال از این شعار اینچنین گفت: این صداها را مذاکره‌کنندگان ما که پشت میز روبه‌روی آنها می‌نشینند باید به خوبی بشنوند و بفهمند، این صداها جدی و واقعی است و از عمق دل جوانانی برمی‌خیزد که حاضرند تا آخرین قطره خونشان را فدای استقلال و سربلندی ایران اسلامی کنند. این سخنان رضایی با استقبال حضار و فریاد «نه سازش نه تسلیم نبرد با آمریکا» همراه شد. محسن رضایی ادامه داد: امیدوارم خبرنگاران خارجی این فریادها را که صدای واقعی ملت ایران است به گوش جهانیان برسانند و بدانند ملت ایران هیچ‌وقت عقب‌نشینی نمی‌کند و در مسیر امام و انقلاب و رهبری ادامه راه می‌دهد. [شعار «خونی که در رگ ماست/ هدیه به رهبر ماست»] نباید در ایران ما علائم غلط به دنیا داده شود. نباید حرف‌های غیرواقعی از سوی ملت ایران نمایش داده شود. نگویند ما آب خوردن نداریم، نگویند کشور محاصره شده است و ما نمی‌توانیم روی پای خود بایستیم [شعار هیهات منا الذله]. ملت ایران و جوانان ایران و اندیشمندان و نخبگان آنقدر از انرژی و معرفت و ایمان و عرفان و معنویت غنی هستند که تمام دنیا را می‌توانند سیراب کنند و به همه دنیا و انسان‌های عالم کمک کنند.
سیاست خارجی قاجار و پهلوی برنخواهد گشت
دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام در ادامه سخنان خود اشاره قابل توجهی درباره این روزهای عرصه دیپلماسی داشت. رضایی تاکید کرد سیاست خارجی پهلوی و قاجاری به ایران برنخواهد گشت. وی گفت: از سوی همه رزمندگان دفاع مقدس اعلام می‌کنم کسی از نجابت ما سوءاستفاده نکند. اگر روزی خشم ملت ایران به جوشش درآید شما یک افسوس تاریخی خواهید خورد. همان‌طور که در جنگ خوردید. پیام ملت ایران این است که ما دوران قاجار و پهلوی را دیگر در این کشور تکرار نخواهیم کرد. سیاست خارجی قاجار و پهلوی به این کشور برنخواهد گشت. 300 سال عقب‌ماندگی، وابستگی و تجزیه را کنار گذاشته‌ایم. ما با کسی جنگ نداریم اما می‌گوییم حرف منطقی ملت ایران را گوش دهید. ما غنی‌سازی می‌خواهیم در چارچوب اصول بین‌المللی. ما دنبال بمب اتم و جنگ نیستیم دنبال پیشرفت خودمان هستیم و همین غواصان دست‌بسته ما دارند به شما می‌گویند اگر دست‌های ما بسته باشد و ما را تیرباران هم کنید ما تسلیم زور و زیاده‌خواهی نخواهیم شد [شعار هیهات منا الذله]. رضایی گفت: از همین جا به همه دنیا اعلام می‌کنیم ما دنبال حقوق ملت‌ها و انسان‌ها و به دنبال امنیت و آرامش در عین حفظ منافع ملی هستیم. دنبال مقابله با متجاوزانی که در منطقه هستند از اسرائیل تا عربستان. ما امروز پرچم امنیت را بلند کرده‌ایم و می‌گوییم تجاوز و تروریسم باید تمام شود. نگویند نیروهای حزب‌اللهی می‌خواهند در این کشور جنگ درست کنند. ما دنبال آرامش و امنیت هستیم اما نمی‌خواهیم با دست باز شرف ما را زیر پا بگذارند و ما را تسلیم کنند. دنیا مطمئن باشد، تا رهبری و ولایت فقیه در این کشور هست، تا شهادت‌طلبی در این کشور هست، هیچ کشوری نمی‌تواند به ایران اسلامی حمله کند. پس بنشینید و فکرهای خود را روی هم بگذارید و چه در فتنه داخل کشور و چه تجاوز در خارج کشور، هر کاری می‌خواهید انجام دهید، کمی فکر کنید تا پشیمان نشوید. براساس این گزارش تشییع این شهدا روز گذشته از میدان بهارستان آغاز شد و سپس با حضور گسترده مردم و مسؤولان به خیابان شهید مصطفی خمینی، چهارراه سرچشمه، خیابان امیرکبیر، میدان امام خمینی(ره)، خیابان شهید فیاض‌بخش، خیابان وحدت اسلامی و در نهایت خیابان بهشت در معراج شهدا ادامه پیدا کرد. سرانجام کاروان سربازان گلگون‌کفن خمینی پس از گذشت 5 ساعت از آغاز مراسم وارد معراج شهدا در خیابان بهشت شد.

در پی انتشار «گزارش وارده»‌ای با عنوان «واقعیت‌های پالایشگاه مثلاً خصوصی سیراف» وزارت نفت جوابیه‌ای ارسال کرده که متن کامل آن منتشر می‌شود؛ در ادامه پاسخ نویسنده گزارش به این جوابیه را خواهید خواند:
روزنامه «وطن‌امروز» در تاریخ 20 خرداد 1394 در صفحه 5 گزارشی در مورد طرح پالایشگاهی سیراف منتشر کرد که بر خلاف انتظار به جای استقبال از طرح و حمایت از آن در راستای اقتصاد مقاومتی، به طرز غیرمسؤولانه به طرح ادعاهای نادرست و غیرواقعی پیرامون طرح پرداخته و سعی در به حاشیه راندن این طرح عظیم ملی دارد. این گزارش در بخش‌هایی به اهمیت و ضرورت اجرای این طرح به لحاظ برنامه‌ریزی برای پالایش میعانات گازی حاصل از فازهای آتی پارس جنوبی، پرهیز از تشدید خام‌فروشی میعانات گازی و در نهایت ارائه مدل جدیدی از «سرمایه‌گذاری مشارکتی بخش خصوصی» در صنعت نفت اذعان دارد اما در عین حال تلاش دارد به سیاق روندی که روزنامه مزبور از ابتدای روی کار آمدن دولت یازدهم در پیش گرفته، اجرای آن را با طرح مسائلی حاشیه‌ای مانند نمایش تبلیغاتی وزارت نفت با عدم اعتقاد وزیر نفت به اجرای طرح‌های پالایشگاهی، همچنین تلاش برای جذب سرمایه‌های بخش خصوصی و نهایتا خالی نبودن کارنامه وزارت نفت در زمینه «جلوگیری از خام‌فروشی»، کم‌ارزش کرده و اهمیت آن را لوث نماید. در حالی که به اعتقاد بسیاری از کارشناسان و فعالان صنعت انرژی این طرح از جمله طرح‌های ماندگار صنعت نفت کشور و بسترساز روندی جدید در این صنعت با محوریت بخش خصوصی به شمار رفته و در تحلیلی دیگر در زمره اقتصادی‌ترین طرح‌های انرژی دنیا محسوب می‌شود مروری گذرا بر ویژگی‌های منحصر به فرد این طرح بزرگ، اهمیت و ضرورت حمایت از آن و تقویت سیاست پایان دادن به خام‌فروشی منابع انرژی را که مورد تاکید مقام معظم رهبری و اسناد کلان توسعه‌ای کشور و در راستای اقتصاد مقاومتی است، نشان می‌دهد. طولانی شدن فرآیند انتخاب سرمایه‌گذاران که الزاما باید از بخش‌های غیردولتی صورت می‌گرفت به لحاظ بزرگی طرح و بی‌سابقه بودن سطح مشارکت، طبیعی به نظر می‌رسد. از سوی دیگر قرار است این طرح در سخت‌ترین شرایطی اجرا شود که اقتصاد کشور و صنعت نفت (یعنی شرایط تحریمی) درگیر آن است. بنابراین در نظر گرفتن همه جوانب برای اجرای موفق طرح و جلوگیری از توقف یا شکست آن در مسؤولیت وزارت نفت قرار داشته و دارد. در عین حال باید اشاره کرد که از زمان فراخوان عمومی، طرح پالایشی سیراف با استقبال بی‌سابقه شرکت‌های خصوصی و غیردولتی مواجه شد و برخلاف ادعای گزارش مذکور
35 شرکت / مشارکت برای سرمایه‌گذاری در این پروژه اعلام آمادگی نمودند که از میان آنها در نهایت 8 شرکت به عنوان سرمایه‌گذار طرح انتخاب شدند. لذا ادعای عدم استقبال بخش خصوصی از حضور در این پروژه منطبق بر واقعیت نیست. جهت اطلاع نویسنده و گردانندگان روزنامه «وطن امروز» این نکته مورد تأکید است که تعهد عرضه حداقل
35 درصد از سهام شرکت در فرابورس - برخلاف ادعای گزارش مذکور - از ابتدا در فرآیند انتخاب گنجانده شده بود. از سوی دیگر ترکیب شرکت‌های حاضر در طرح و حضور شرکت‌های مربوط به سازمان‌های مختلف بازنشستگی و تأمین اجتماعی و فرهنگیان متناسب با شرایط اقتصادی کشور، توان واقعی بخش خصوصی کشور برای مشارکت در طرح‌های اقتصادی کلان از این دست و در راستای رعایت عدالت اجتماعی و استفاده از سرمایه‌های بزرگ و کوچک مردمی در این طرح می‌باشد که باعث تبدیل آن به نمونه موفق از پیاده‌سازی سیاست راهبری اقتصاد مقاومتی مورد تأکید مقام معظم رهبری خواهد بود. در این رابطه تأکید می‌شود که کیفیت حضور بخش خصوصی در صنعت نفت و معضل خصولتی‌ها در این صنعت همواره دغدغه وزارت نفت و شخص وزیر نفت بوده است اما در این راستا شرایط خاص کشور و مصالح ملی در سیاست‌گذاری‌ها باید مدنظر قرار گیرد.
گزارش مزبور در ادامه با مطرح کردن مسائلی نظیر مدیریت این طرح در شرایطی که طرح پالایشگاهی سیراف هنوز در ابتدای راه است، سعی در به حاشیه راندن آن دارد و در انتها با توسل به تمسخر، به مسأله تولیدات آن پرداخته و نتیجه‌گیری می‌کند که محصولات این طرح به‌خصوص نفتا و گازوئیل صرفه اقتصادی ندارد و نه‌تنها در داخل کشور بلکه در افغانستان نیز نمی‌توان آن را مصرف کرد. این طرح با آسیب‌شناسی از سرمایه‌گذاری‌های سابق در خصوص پالایشگاه‌های میعانات گازی به صورت منعطف و با هدف شیرین‌سازی میعانات گازی و فروش آن، تفکیک میعانات گازی و فروش محصولات میانی، تفکیک میعانات و تصفیه نفتا و نفت سفید و گاز مایع، تفکیک میعانات گازی و نصب دستگاه‌های تصفیه نفتا و ایزومریزاسیون و تبدیل کاتالیستی و تولید بنزین در چند مرحله انجام خواهد شد. مرحله‌ای بودن پروژه، ویژگی مهم طرح است که سبب شده است سرمایه‌گذار داخلی توان اجرای آن را داشته باشد و از سوی دیگر امکان توسعه طرح را با جایگزین‌های مختلف فراهم می‌سازد، از جمله تولید نفتگاز بسیار کم‌گوگرد و مواد پتروشیمی و بنزین در آینده امکان‌پذیر است. در حالی که اگر از همان ابتدا تعریف می‌شد، به دلیل عدم تأمین مالی اجرای آن با مشکل مواجه می‌گردید. از سوی دیگر باید توجه داشت که محصولات این طرح قرار است 3 سال آینده به بازار عرضه شود و بنابراین برنامه‌ریزی برای محصولات باید با در نظر گرفتن شرایط بازار آینده و نه بازار فعلی صورت گیرد. وزارت نفت اعتقاد راسخی به تعریف پروژه‌های سودآور از جمله پالایشگاه دارد. تعریف یک پروژه پالایشگاهی سودآور کار ساده‌ای نیست بلکه نیاز به تلاش گسترده علمی و فنی دارد در غیر این صورت منجر به تعریف پروژه‌ای می‌شود که مواد خام را به مواد کم‌ارزش‌تر تبدیل و در عمل بدتر از خام‌فروشی خواهد بود زیرا علاوه بر هدر دادن ماده خام، سرمایه انسانی و مادی را نیز به هدر می‌دهد. با توجه به معیارهای انتخاب سرمایه‌گذاران این پروژه که با توجه به بررسی دقیق از بین برترین‌ها در این حوزه انتخاب شده‌اند، باید گفت سرمایه‌گذاران این طرح بیش از هر شخص دیگر می‌توانند در مورد کارآیی، اثربخشی و اجرایی بودن و سودآوری آن، اظهارنظر کنند و آنقدر عاقل هستند که سرمایه خود را هدر ندهند. در پایان شایان ذکر است که شبیه طرح سیراف در بعضی از کشورهای منطقه و سایر نقاط جهان اجرا شده است و حتی یکی از کشورها با خرید میعانات گازی از ایران، 2 واحد مشابه طرح سیراف را اجرا نموده که سال‌هاست در حال بهره‌برداری است. وزارت نفت انتظار دارد اجرای این طرح ملی که منافع آن همه مردم را در بر می‌گیرد، پشتیبانی شود.
پاسخ نویسنده گزارش؛ اجرای سیاست
«راه بنداز و جا بنداز»
خام‌فروشی نفت و فرآورده‌های نفتی مفهومی است که انتظار می‌رود وزارت نفت به‌عنوان متولی این ثروت خدادادی ملی آشنایی کافی تا سرحد دور شدن عملی از این پدیده اقتصادی را داشته باشد. نفتا بدون واسطه از نفت خام (یا میعانات گازی) تولید می‌شود و به‌عنوان مادر زنجیره طویلی از محصولات شیمیایی، پتروشیمیایی و دارویی به حساب می‌آید. در حالی‌که کشورهای توسعه‌یافته و حتی در حال توسعه دنیا مانند آلمان و سنگاپور محصولات باارزش در انتهای این زنجیره را انتخاب و با تولید آن به ارزش افزوده بالایی دست می‌یابند، برخی مسؤولان محترم در وزارت نفت ایران همچنان طرحی را که میعانات گازی را به نفتا تبدیل می‌کند، «نماد بارز جلوگیری از خام‌فروشی در صنعت نفت» می‌دانند و معتقدند طرح پالایشی سیراف «در زمره اقتصادی‌ترین طرح‌های انرژی دنیا محسوب می‌شود». این در حالی است که فروش نفتا و گازمایع (LPG) خود خام‌فروشی محض به حساب می‌آید. «مشکلات اقتصادی حال حاضر کشور»، «اقتصاد مقاومتی» و «تاکید مقام معظم رهبری بر پرهیز از خام‌فروشی» که امروزه دستمایه بسیاری از سیاستگذاری‌های کارشناسی و غیرکارشناسی ما قرار می‌گیرد، ایجاب می‌کند که به جای استفاده ابزاری از آنها به ارائه طرح‌های عمیق کارشناسی که نظر اکثریت عقلا و اندیشمندان آن حوزه را در بر گرفته باشد، بپردازیم. تجربه
«راه می‌اندازیم، جا می‌افتد» تجربه قدیمی و تلخی است که باید مورد عبرت مسؤولان سیاست‌گذاری صنعت کشور قرار گیرد. توسعه صنایع بالادستی پتروشیمی در دوره‌ای از تاریخ کشور با استدلال مسؤولان مربوطه مبنی بر اینکه ما صنایع بالادست را راه می‌اندازیم و صنعت پایین‌دست (صنایع تکمیلی پتروشیمی) خودشان توسط بخش خصوصی راه می‌افتند، منجر شده است که امروزه به خام‌فروشی شدید در محصولات پتروشیمی گرفتار شویم. استدلالات مکرر مسؤولان طرح پالایشی سیراف در وزارت نفت مبنی بر اینکه تولید نفتا در این طرح موجب شکوفایی صنعت پتروشیمی می‌شود یا اینکه برنامه بعدی وزارت نفت، تولید بنزین و محصولات پتروشیمی است نشان می‌دهد که در طراحی فعلی، پیش‌بینی دقیقی برای آینده طرح و محصولاتش صورت نگرفته و طرح از پختگی لازم برخوردار نیست. در کدام کشور دنیا از روش ساخت پالایشگاه و تولید محصولات به روش مرحله‌ای استفاده می‌شود؟ در مرحله اول شیرین‌سازی میعانات گازی و فروش آن در مرحله دوم تفکیک میعانات گازی به محصولات میانی و فروش آنها برنامه وزارت نفت است. در مرحله سوم همان محصولات میانی با اعمال شیرین‌سازی به فروش می‌رسند و اخیرا گفته می‌شود در مراحل بعدی که هنوز اطلاعات دقیقی از آنها توسط وزارت نفت اعلام نشده است تولید بنزین یا محصولات پتروشیمی از محصولات میانی طراحی خواهد شد.
با این حساب پاسخ صریح وزارت نفت درباره آینده زنجیره ارزش طرح سیراف این است که بعدا تصمیم‌گیری می‌شود و درباره شیرین‌سازی گازوئیل هم می‌گویند در طرح‌های توسعه توسط خود شرکت‌های خصوصی تکمیل می‌شود. این مؤید همان سیاست اشتباه «راه بنداز و جا بنداز» است و جالب اینکه در این طرح خاص به صورت ویژه امکان‌ناپذیر است زیرا وزارت نفت فقط برای 12 سال تعهد خوراک -آن هم از زمان عقد قرارداد- به آنها داده است. با احتساب 4 سال به‌عنوان طول دوره ساخت (با دید خوشبینانه)، تنها 8 سال برای این شرکت‌ها باقی می‌ماند. آیا 8 سال برای جمع‌آوری سرمایه (حاصل از فروش محصولات پالایشی)، ساخت، راه‌اندازی و سوددهی یک واحد پتروشیمی یا یک واحد بنزین‌سازی کافی است؟
در حالی‌که دنیا به دلایلی همچون توجیه اقتصادی بالاتر به سمت احداث «پتروپالایشگاه» حرکت کرده است، کشور ایران هنوز یک نمونه از این فناوری را در زمین نفتخیز خود مشاهده نکرده است. پتروپالایشگاه به معنای آن نیست که یک پالایشگاه و بعد از آن یک پتروشیمی در کنار هم احداث شوند (مشاهده تجربه‌های گذشته در اراک، اصفهان و تبریز) بلکه پتروپالایشگاه زمانی اتفاق می‌افتد که طراحی، بده‌بستان‌های خوراک و محصول، زمین مورد نظر، یوتیلیتی و ترجیحا سرمایه‌گذاری از ابتدا به صورت مشترک اتفاق بیفتد. از آنجا که نفتا و گازمایع (معادل 63 درصد از محصولات پالایشگاه سیراف) اصلی‌ترین خوراک پتروشیمی‌های مایع به حساب می‌آیند، طرح سیراف بهترین فرصتی است که دولت می‌تواند با تنظیم‌گری و سیاست‌گذاری خود به سمت آن حرکت کند. ایران تا سال گذشته همان گاز طبیعی که به مبلغ 48 سنت (به ازای
متر مکعب) به کشور ترکیه صادر می‌کرد را به مبلغ 3 سنت در اختیار پتروشیمی‌های خصوصی قرار می‌داد و آنها یک محصول بالادستی به نام متانول را تقریبا با قیمتی معادل همان 48 سنت تولید و صادر می‌کردند. بنابراین اختلاف این رقم یعنی مبلغ 45 سنت، زیان محرز دولت ایران و سود هنگفت برخی سرمایه‌داران صاحب پتروشیمی بود. با این حساب «وطن امروز» خطاب به مدیریت برنامه‌ریزی تلفیقی شرکت پالایش و پخش و همچنین مشاور وزیر نفت در امور توسعه پالایشگاه‌ها ابراز می‌دارد: ما حرف شما را می‌پذیریم که «سرمایه‌گذاران طرح سیراف بیش از هر شخص دیگر می‌توانند درباره سودآوری آن اظهارنظر کنند و به قدر کافی عاقل هستند که سرمایه خود را هدر ندهند» اما شما هم حرف ما را بپذیرید که با توجه به شاهد مثالی که از بلایای وارده بر صنعت پتروشیمی کشور آورده شد، یک طرح باید هم سودآوری بخش خصوصی و هم جمیع منافع ملی را به همراه داشته باشد چرا که همه می‌دانند بخش اعظم سوددهی احتمالی پالایشگاهی با این محصولات در گرو 5 درصد تخفیف وزارت نفت در خوراک روزانه آنهاست و طرح ارائه‌شده، مطلوب کشور و طرح بهینه قابل ارائه نیست.
اگرچه تخفیف 5 درصدی خوراک واحدهای پالایشی کشور قابل مقایسه با رانت مورد اشاره در پتروشیمی‌های مذکور نیست، اما انتظار می‌رود وزارت نفتی که وظیفه تنظیم‌گری و تسهیل امور مرتبط با بخش خصوصی را دارد، در اجرای چنین طرح‌هایی که مشوق‌ مالی آن از حقوق آحاد ملت گرفته می‌شود، نهایت برنامه‌ریزی اصولی و عمیق را در این زمینه به کار گیرد تا سودآوری همزمان بخش خصوصی و حرکت به سمت تکمیل زنجیره ارزش محقق شود، نه آنکه به ارائه طرح‌هایی بپردازد که به قول شاعر: قدری اگر، قدری مگر، از کاشکی هم مختصر/ مخلوط کن اما و یا، شاید شود؛ شاید رود!
در پایان خاطرنشان می‌شود اکثر مطالب مطرح‌شده در گزارش انتشاریافته در روزنامه در روز 20 خرداد 94، واقعیت‌های ابراز‌شده در اظهارات خود مسؤولان وزارت نفت بوده است و عدم اعتقاد به توسعه پالایشگاه‌ها پس از اظهارنظر وزیر محترم مبنی بر اینکه «پالایشگاه‌ها سودده نیستند» که مورد تحلیل بسیاری از کارشناسان حوزه انرژی قرار گرفت، بیان شده است. ضمن اینکه اعتقاد راسخ هر شخص به یک مبانی فکری مشخص را باید از روی عملکرد ایشان قضاوت کرد که تفکر مذکور به وضوح در جریان «چاره‌اندیشی برای پالایشگاه ستاره خلیج فارس» مشاهده می‌شود. وزارتخانه‌ای که بارها در طرح پالایشی سیراف، ادعای ساخت این پالایشگاه در عرض 3 سال را مطرح کرده، چطور نتوانسته است با گذشت 2 سال از عمر خود حتی یک فاز از پالایشگاه ستاره خلیج‌فارس که آن را با حدود 70 درصد پیشرفت فیزیکی تحویل گرفت، راه‌اندازی کند؟ این به معنای آن است که اعتقاد راسخی به استراتژیک بودن تولید بنزین و خودکفایی در آن وجود ندارد و ما حاضر به هزینه کردن جهت خاتمه یافتن بحث‌های «خطر تحریم در قطع واردات بنزین»، «بی‌نیازی از بنزین پتروشیمی‌ها» و نهایتا «بی‌نیازی از بنزین‌های وارداتی با کیفیت نامعلوم» نیستیم.