نمایش «مونس» پیرامون قضاوت افرادی است که روزی نبرد را بر ماندن ترجیح دادند و اکنون در نبودشان مورد دادخواست و حتی اتهام قرار می‌گیرند. این نمایش در ادامه نمایش «آخرین نامه» و با نگاهی زنانه به موضوع جنگ و عوارض آن است. به گزارش تسنیم، «مونس» داستان پیرزنی شمالی است که پس از سال‌ها پسرش از اسارت بازگشته است یا شاید بازنگشته است؛ ما باید میان این دو یکی را انتخاب کنیم. زنان همسایه در ظاهر برای تبریک و چشم‌روشنی نزد «مونس» آمده‌اند و در باطن می‌خواهند فضا را برای ازدواج اسفندیار، پسر تازه از اسارت بازگشته،  با آزاده، دختر همسایه فراهم کنند. لذا این محفل جایی است برای درگیری میان زن‌ها، صحبت درباره مردها و قضاوت شوهران‌شان. در سامانه فروش بلیت نمایش آمده است: «نمایش «مونس» بر پایه‌ای استوار است که چرا مادران دروغ می‌گویند؟ مساله‌ای که کمتر در ادبیات نمایشی به آن پرداخته شده است. این اثر نمایشی کاملاً زنانه است. تمام بازیگران و فضای نمایش به دنیای آنان می‌پردازد. دیگر آنکه، نمایش لاین‌تک است، کل نمایش در یک صحنه واحد و یک رفت‌ و آمد نوری در 75 دقیقه اتفاق می‌افتد. همچنین موضوعی را مد نظر قرار می‌دهد که کمتر به آن پرداخته شده است و به این توجه می‌کند که چرا مادران دروغ می‌گویند.» با این تفسیر کارگردان و نویسنده اثر باید از 2 خوانش اثر حرف زده شود: یک آنچه مخاطب می‌بیند و بابتش 80 دقیقه پای نمایش می‌نشیند و دو آنچه مولف می‌گوید که احتمالاً توقع دارد مخاطب آن را درک کند. حال سوال این است که مخاطب چه رهیافتی خواهد داشت و چگونه و با چه نشانگانی به مقصود مولف خواهند رسید. اگر به شکل زیرکانه‌ای هم نمایش را مدنظر قرار دهیم و هم مخاطب را می‌توان رابطه‌ای میان واکنش مخاطب با لحظات نمایش پیدا کرد. نمایش عموماً مجالی است برای خلق لحظه‌های شاد برای مخاطب. مخاطب بیشتر طول نمایش را می‌خندد؛ البته این خندیدن شریف است و ناشی از رفتارهای ساتیریک شخصیت‌ها نیست. خندیدن به نوعی جنس زنانه است که در جماعت مردانه با اصطلاح «گمشدن سنگ پا» از آن یاد می‌شود و جالب است که بازیگران زن نیز در مقاطعی از این اصطلاح استفاده می‌کنند. نویسنده برای جمع شدن بازیگرانش یک انگیزه خلق کرده است: شوهر دادن آزاده. لفظ آزاده خودش حاوی معناست. اسفندیار در اسارت بوده است و پس از آزادی اسرا، کلمه آزاده برای این افراد تبدیل به یک نشانه شد. در سوی دیگر اسفندیار نیز از منظر تاریخ با آزادگی و اسارت همخوانی دارد. برای رسیدن به این مفهوم باید داستان هفتخوان اسفندیار، اسطوره ایرانی بازخوانی شود که مجالش در این یادداشت نیست. پس انگیزش برای شخصیت‌ها وجود دارد ولی در نهایت بخش عمده‌ای از دیالوگ‌ها هیچ ربطی به این انگیزش ندارد. همه چیز معطوف به دعواهای به اصطلاح خاله‌زنکی است و همین دیالوگ‌های ریز است که باعث خنده می‌شود. از یک سو مردان با گفته‌هایی مواجه هستند که زنان درباره‌شان نقل می‌کنند و همان نگرش همه مردان از یک کرباسند را به شکل دقیق‌تری مشاهده می‌کنند و در سوی دیگر، زنان برشی از خودشان را می‌بینند. این بار از بیرون و با کمی بار طنازانه که موجبات خند‌ه‌شان را فراهم می‌کند. در چنین فضایی چقدر مخاطب به موضوعیت «چرا مادران دروغ می‌گویند» نزدیک می‌شود؟ به نظر نگارنده توانایی نزدیک شدن را هم ندارد. المان‌های مناسب برای درک چنین فضایی وجود ندارد. مونس مدام می‌گوید اسفندیار عصبی است. در وهله نخست آنچه یک مخاطب می‌تواند برداشت کند وضعیت روانی اسفندیار است و در ادامه تصویری است از یک جانباز موجی. یعنی غیبت اسفندیار به هیچ وجه درک نمی‌شود. شاید خانه نصف و نیمه مونس تداعی‌گر عدم حضور یک مرد باشد ولی به هر روی این مرد علی‌الظاهر بازگشته است. یکی از نقاط ضعف نمایش نیز همین است. اصلاً منشأ خبر بازگشت اسفندیار چیست؟ برای ما جواب قانع‌کننده‌ای وجود ندارد و اگر هم باشد، میان آن فضای زنانه درهم گم شده است.
شاید از لحاظ دراماتیک بتوان این فضاسازی را هم زیر سوال برد که انگیزش تبدیل به کنشگری نمی‌شود. بهانه دروهمی زنانه به چیزی دیگری منجر می‌شود و در نهایت این انگیزش - خواستگاری آزاده - در چند دقیقه ختم به خیر می‌شود. اولین نکته در این است که چرا اسفندیار و آزاده؟ یعنی در محله دیگر پسری وجود ندارد؟ این فقدان پسر در محله به چه شکل تداعی شده است؟ اصلاً مردها چه جایگاهی دارند - که به ظاهر منفی است - که اینگونه برای به دست آوردنش زنان جنگ دارند؟ از باب فضای زنانه و خصلت‌های زنانه، خواستگاری به ضرب یک پلک زدن قابل باور است ولی چندان دراماتیک نیست. به هر روی رئالیسم به معنای کپی برابر اصل نیست. در بحث ادبیات نمایشی نیز رئالیسم به معنای تقلید مو به مو از طبیعت نیست. بعد دراماتیک باید حفظ شود؛ لیکن در نمایش مونس این رئالیسم در راستای باورپذیری یک جنسیت است. با این حال ایرادی بر کار نیست، ایراد آنجاست که انگیزش‌های جدلی میان شخصیت‌ها به واسطه انگیزه اصلی شکل نمی‌گیرد و حتی مستدل نیست. این مساله برخلاف جریانی است که در نمایش «قرار» رخ می‌دهد. انگیزه پدر در باقی ماندن و پیر نشدن با مفهوم «قرار» و استانده شدن آن همراستاست. «مونس» نمایشی درباره مونس نیست. درباره یک دورهمی زنانه است. چندان دروغ‌گویی مادر دیده نمی‌شود. حتی آن همه جوراب پشمی این تصویر را تداعی می‌کند که گویا پسر از ناحیه پا جانباز است. خوانش‌ها متعدد است و در یک نقطه اجتماع نمی‌کند. پس تفسیر کارگردان از اثرش الصاقی است و این مهم‌ترین ضعف «مونس» است.

نمایش « قرار» به نویسندگی و کارگردانی مهرداد کورش‌نیا می‌تواند یک اتفاق تازه در عرصه تئاتر دفاع‌مقدس و مقاومت باشد. اسیر کلیشه‌های مرسوم نشدن و خلق سادگی در اثری که می‌تواند پیچیده شود، بخشی از زیبایی این «قرار» است. داستان نمایش « قرار» در سال 1365 حکایت می‌شود و بهرنگ، غریق نجات جوان از پدر می‌خواهد اجازه حضورش در جبهه را بدهد. پدر با وی «قرار» می‌گذارد، پسر باید بازگردد و بهرنگ این «قرار» را می‌پذیرد. شب عملیات است و بهرنگ با بنیامین، دوستش یک «قرار» می‌گذارد. همچنان قرارها ادامه دارد و به هم متصل می‌شود؛ در دل جنگ و دورانی از ایثار و نثار جسم. بهرنگ همسری دارد که سال‌هاست در انتظار است و گویا آشا، همسرش با خود «قرار» دارد. همه چیز از این «قرار» است که حلقه‌اش را بر انگشت نگه دارد و دختر هیچگاه به «قرار» عروسی خود نرسیده است. به گزارش تسنیم، «قرار» عنوان نمایشی است از مهرداد کورش‌نیا که این روزها در تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه می‌رود. «قرار» داستان بهرنگ است که با توجه به مهارتش در شنا، به عنوان غواص عازم جبهه می‌شود. وی در آستانه عروسی است و پدرش با این سفر مخالف است؛ ولی پسر قول بازگشت می‌دهد. 29 سال می‌گذرد تا پسر بازگردد و «قرار» عملی شود. در این فاصله آشا حاضر به ازدواج نمی‌شود و وظیفه نگهداری پدر را به عهده می‌گیرد. از آن سو، همرزم، هم‌باشگاهی، شفیق‌ترین رفیق و برادر آشا، بنیامین در دوران «قرار» نام دوست نیامده‌اش را بر پسرش می‌گذارد. در واقع همه چیز در این خلاصه داستان ساده و تکراری است. تکرار در ایده‌ها، شخصیت‌ها و روایت اما این تکرارپذیری متفاوت از اسلاف خویش است و برای آنهایی که نمایش «قرار» را دیدند، لمس تفاوت عینی است. می‌دانند چه چیز این نمایش اتفاقی تازه در عرصه تئاتر دفاع‌مقدس است و این اتفاق از چیدمان صحنه رخ می‌دهد. کورش‌نیا، کارگردان نمایش «قرار» در مراسم افتتاحیه نمایش خود را وابسته به نشانه‌شناسی و اسطوره - که به نحوی به نشانه بازمی‌گردد - دانست. اصولاً در آثاری که هنرمند در پی گنجاندن نشانه در اثر است، اثر به یک پیچیدگی می‌رسد. این پیچیدگی می‌تواند دلچسب باشد و همچون یک معما ذهن مخاطب را درگیر کند و گاه می‌تواند اثر را برای مخاطب متکلف کند و به نحوی مخاطب را پس زند. برای هر دو نمونه‌های بسیاری وجود دارد که قصد این نگاشته ردیف کردن این آثار نیست. مساله «قرار» است که «قرار» است با نشانه و اسطوره سروکار داشته باشد. اگر بادقت به اثر نگاه کنید آن تکلف یا آن معمای شیرین در اثر کورش‌نیا یافت نمی‌شود؛ بلکه مخاطب با نوعی سادگی روبه‌رو است، سادگی‌ای که تمام ساختار «قرار» را تشکیل داده است. این سادگی از چیدمان صحنه شروع می‌شود. نمایش با سادگی خودش همه چیز را ارائه می‌دهد. کافی است به ساختار روایی نمایش دقت کنید. در نمایش «قرار» عرضه زمان و مکان بشدت تقلیل‌گرایانه است. همه چیز با همان 2 شیء روی صحنه روایت می‌شود. گریم بازیگران در طول زمان تغییر نمی‌کند. ظاهر آنان، پوشش بازیگران، همواره یکی است. گویا قرار نیست در این بستر نمایشی پیر شوند. البته کمی لحن‌شان تغییر می‌کند. حرکات‌شان کند می‌شود و شانه‌های‌شان تغییر شکل می‌دهد اما حتی آن سبیل بنیامین هم تغییری نمی‌کند. زمان در «قرار» خلاصه و در هم است. زمان عاملی است سیال در یک نمایش با زمان فیزیکی مشخص. برای تعیین زمان شاید یک گوشه‌ای ماه ظاهر شود؛ ولی زمان یک نمودار خطی نیست که شخصیت‌ها بر مدارش پیش روند. زمان در هم است. مثل غذای کنسروشده که چندان قابل تفکیک نیست. همه چیز در هم مخلوط شده است. برای همین است که بهرنگ کودک مدام با دوچرخه روی صحنه ظاهر می‌شود. با پدرش حرف می‌زند و از «قرار» دوران کودکی‌شان سخن می‌گویند. برای همین است که بنیامین در اوج عذاب وجدانش به سال‌های جبهه بازمی‌گردد تا آخرین ملاقاتش با بهرنگ را بازیابی کند. این تغییر زمان یا شیفت کردن‌ها نیازی به تغییر صحنه ندارد، نیازی به خاموش و روشن کردن نور ندارد، زمان همه‌جا هست. گذشته همواره در حال سپری می‌شود؛ ولی باید تا انتها منتظر آینده بود. آینده غایب بزرگ این کنسرو زمان است. شاید مزه‌اش را حس کنیم، از یک جا می‌توان فهمید با نمایشی روبه‌روییم درباره 175 غواص؛ ولی این مساله با توجه به نشانگان موجود و پیش‌داوری مخاطب عیان می‌شود. مکان نیز شرایط زمان را دارد و تغییری نمی‌یابد. جبهه و بیمارستان و منزل است. مکان حکم ظرف کنسرو را دارد که زمان را در دل خود نگاه داشته و آن را مدام مخلوط می‌کند. مکان جایی است سفید که می‌تواند حتی «هیچ جا» تعریف شود. مکان همین است و بس. اما جایگاه اساطیری این «قرار» چیست؟ فرض کنید از یک ایرانی بپرسند داستان دوری یک پدر و پسر را نقل کنند و ویژگی داستان آن باشد که پدر در نهایت پسر را ملاقات کند؛ البته در شرایطی والاتر. ناخودآگاه این مصرع حافظ در ذهن متبادر می‌شود: «یوسف گمگشته باز‌ آید به کنعان غم مخور» و جواب هم داستان یوسف و یعقوب است. این داستان یک کهن‌الگو برای روایت‌های ایرانی است. گم شدن پسر محبوب و بازیافتنش، همان چیزی است که نمایش کورش‌نیا بر آن استوار است. با این تفاوت که نه اسم کسی یوسف و یعقوب است - همانند فیلم «بوی پیراهن یوسف» - و نه اینکه در آن کسی شفا می‌یابد. کورش‌نیا مهم‌ترین المانی که از این کهن‌الگو استخراج کرده است، نابینا شدن پدر است و بینا شدنش را با آب بر صورت زدن به تصویر می‌کشد، همان عنصری که نماد روشنایی است. «قرار» اثری است ساده که در مدت زمان اجرایش برای شما داستانی را نقل می‌کند. داستان با ریتم و ضرباهنگ مناسبی پیش می‌رود و عنصر تکرار شدن مداوم برخی صحنه‌هایش شما را خسته نمی‌کند. نمایش هدفش پالوده کردن روح شماست و به نظر به این مهم دست یافته است. با این حال برخی نشانگان کارکردشان قوی نیست، مثل کابوس بهرنگ یا معلم ادبیات بودن پدر. با این حال «قرار» فرصتی است برای دریافتن این مساله که می‌توان از کلیشه‌های مرسوم تئاتر دفاع‌مقدس عدول کرد.

دبیر جشنواره‌ تئاتر فجر در آستانه‌ برگزاری این رویداد بزرگ هنر نمایشی در کشور طی جلسه‌ای با اصحاب رسانه‌ با تایید اینکه تحولات سیاسی بر برنامه‌های فرهنگی همچون جشنواره تئاتر فجر هم تأثیر می‌گذارد، درباره مشکلات احتمالی در حضور گروه‌های خارجی در این دوره از جشنواره گفت: تا به حال گروه انصرافی نداشته‌ایم و امیدوارم تا پایان جشنواره همه گروه‌های خارجی طبق برنامه‌ریزی‌های انجام شده حاضر شوند اما میهمانانی از مدیران کمپانی‌ها، مدیران تئاترها و هنرمندانی سرشناس داریم که در دعوت از بعضی از آنها دچار مشکل شدیم و تعدادی از آنها به دلیل مصوبه اخیر امکان سفر به ایران را نداشتند. دکتر سعید اسدی در بخشی دیگر از سخنانش درباره وضعیت ممیزی در این دوره از جشنواره و نیز درباره حضور پرشمار متون ایرانی متذکر شد: خوشبختانه با همکاری شورای نظارت و ارزشیابی مشکلی در حیطه ممیزی نداشتیم. در جشنواره امسال فقط در یک بخش بود که به قانون گذشته لزوم اجرای نمایشنامه‌های ایرانی پایبند بودیم اما در دیگر بخش‌ها این محدودیت وجود نداشت، بنابراین توصیه‌ای نبود که گروه‌ها ملزم باشند متون ایرانی را اجرا کنند. دبیر جشنواره تئاتر فجر با تشریح بخش جنبی که در کنار بخش اصلی جشنواره‌های بزرگ جهان برگزار می‌شود، یادآور شد: این بخش که از آن به عنوان بخش آف نام‌ برده می‌شود، تفاوت ماهوی با بخش اصلی جشنواره دارد و ما هم این حرکت را آغاز کرده‌ایم. اما مثل همه جای دنیا تماشاخانه‌های خصوصی روی پای خود می‌ایستند و اینچنین نیست که ما بتوانیم به گروه‌هایی که در این تماشاخانه‌ها اجرا دارند، بودجه‌ای را بپردازیم. دبیر جشنواره تئاتر فجر در پاسخ به پرسشی دیگر درباره برآورد بودجه این دوره از جشنواره گفت: برآوردی را از طریق اداره کل هنرهای نمایشی به وزارتخانه ارائه کردیم و خوشبختانه تا امروز بابت بودجه مشکل ویژه‌ای نداشته‌ایم و در فرصتی دیگر رقم قطعی بودجه این دوره را اعلام خواهم کرد. اسدی از برگزاری برنامه افتتاحیه جشنواره در تماشاخانه سنگلج خبر داد و گفت: از آنجا که امسال پنجاهمین سال تأسیس تماشاخانه سنگلج است، جشنواره تئاتر فجر با بزرگداشت این تماشاخانه به عنوان یکی از نمادهای تاریخ تئاتر ایران کار خود را آغاز می‌کند؛ به این صورت که مراسم افتتاحیه‌ای با حضور میهمانان ویژه در این تماشاخانه خواهیم داشت.
 

نمایش «تب سرد روی پیشانی داغ» به کارگردانی مهدی ضیاءچمنی یکی از آثار برگزیده استان‌هاست که از خراسان رضوی در
سی و چهارمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر حضور دارد. مهدی ضیاءچمنی با ارائه توضیحاتی درباره متن این اثر گفت: نمایش درام اجتماعی و خانوادگی است که به مفهوم رفتارشناسی و روابط میان آدم‌ها می‌پردازد. نکته جالب این اثر بهره بردن از یک روش پازلی است. درام در 3 بخش گذشته، حال و آینده است و به صورت قصه جلو می‌رود و به ضوابط و روابط بسیار تکنیکی پرداخته شده است. به گزارش هنرآنلاین، ضیاءچمنی با تاکید بر تاثیر این روش پازلی بر نحوه کارگردانی عنوان کرد: نمایشنامه به گونه‌ای است که باید آن را اینگونه اجرا کنید، اگرنه تبدیل به نمایشی دیگر می‌شود. نویسنده به گونه‌ای اثر را نوشته که باید آن را به همان روش کار کرد، براین اساس نمایش را کدگذاری کرده‌ایم تا تماشاگر فضاها را از یکدیگر تفکیک کند. این اتفاق با بازی‌ها، نریشن، طراحی نور و حتی لباس ایجاد می‌شود. سعی کردم به واسطه این شکل پازل‌گونه مخاطب دچار سردرگمی نشود. این کارگردان جوان تئاتر درباره تاکید بر گروه‌گرایی در این دوره از جشنواره تئاتر فجر توضیح داد: به نفسه این اتفاق خوبی است که گروه‌ها شکل کمپانی پیدا کنند، روندی که در خارج از ایران سال‌هاست اتفاق افتاده است. در این میان نکته‌ای که باید در نظر گرفت، آن‌ است که برای چنین اتفاقی استانداردهای لازم بویژه برای فعالان این عرصه در شهرستان وجود ندارد. مشهد بعد از تهران حرف اول را می‌زند اما بازهم با کمبود نویسنده، کارگردان و... مواجهیم. امیدوارم به واسطه ایجاد این اتفاق و ایجاد رابطه بین گروه‌ها، زمینه‌ای برای اجرای گروه‌های نمایشی در پایتخت و شهرهای دیگر شکل بگیرد. ضیاءچمنی با ارائه توضیحاتی درباره مسائل موجود در تئاتر مشهد و برگزاری جشنواره در این شهر خاطرنشان کرد: نزدیک 12 سال است در مشهد کار می‌کنم و سه دوره در فجر حضور داشته‌ام. در تمام این سال‌ها با مشکلات اقتصادی روبه‌رو بوده‌ایم و گویی امسال جدی‌تر است. برگزارکنندگان تمام تلاش خود را به کار بسته‌اند تا بتوانند به بهترین نحو آن را رقم بزنند اما مسائل بسیاری مقابل آنها قرار دارد و بدون شک تمام این مسائل در سطح کیفی کارها تاثیر می‌گذارد.

آغاز کنگره ملی 2 هزار شهید هنرمند
مدیر گروه تولیدات تلویزیونی بسیج صداوسیما با بیان اینکه کنگره ملی 2 هزار شهید هنرمند از 23 دی‌ماه لغایت اول بهمن‌ماه برگزار می‌شود، گفت: شهدای هنرمند افراد موثر و سازنده‌ای بوده و می‌توانند الگوی مناسبی برای جوانان ما باشند. حجت‌الاسلام علیرضا رستگاران، مدیر تولیدات تلویزیونی بسیج صداوسیما با بیان نامگذاری بخش فیلم و سینمای کنگره با عنوان جاودانه‌های نور و تصویر، گفت: در این کنگره علاوه بر معرفی و قدردانی از خانواده‌های شهدا، آنها را به نسل جدید و هنرمندانمان معرفی می‌کنیم تا با الگو گرفتن و ادامه دادن راه آنها بتوانیم به گفتمان‌های انقلاب اسلامی که آرمان‌های ما هستند، نزدیک‌تر بشویم. وی با بیان اهداف برگزاری این قبیل مراسم‌ها تصریح کرد: با گرامیداشت یاد و خاطره شهیدان هنرمند خصوصاً شهیدانی که در عرصه فیلم و سینما فعالیت داشتند و به لحاظ داشتن شخصیت هنری و معنوی، برای جامعه هنری و جوانان امروز می‌توانند تاثیر به سزایی داشته باشند، زیرا اینها افرادی موثر و سازنده‌ بوده‌اند و می‌توانند الگوی مناسبی برای جوانان ما باشند.

آغاز به کار سی‌ وچهارمین جشنواره تئاتر فجر در بخش استانی
نمایش «صبح بِ خیر» در افتتاحیه سی و چهارمین جشنواره تئاتر فجر و پس از مراسم گشایش و نامگذاری سالن اصلی تئاترشهر کرج به نام «استاد داوود فتحعلی‌بیگی» به این استاد تئاتر تقدیم شد. نمایش«صبح بِ خیر» ، به عنوان اولین نمایش صحنه‌ای سی و چهارمین جشنواره تئاتر فجر و شرکت‌کننده در بخش استانی و میهمان جشنواره، نگاهی معناگرا به مقوله عشق و فداکاری دارد و با زبانی ساده و بهره‌گیری از شیوه‌های مدرن برخوردهای متفاوت انسان با «مرگ» را از منظر فلسفی به چالش کشیده است. همتی در این نمایش داستان سربازی را روایت می‌کند که در شب عملیات جنگی بسیار سرنوشت‌ساز، مامور می‌شود صدای آواز و نوای شخصی را ساکت کند که در دور دست شنیده و در فضا طنین‌انداز می‌شود. صدا فرمانده را در حد جنون می‌آزارد و کنترل اوضاع را از دست او خارج می‌سازد. سرباز برای نابود کردن عامل این جنگ روانی و مولد صدا راهی مسیری می‌شود که برای او اتفاقات بسیار عجیبی رخ می‌دهد.

اکران فیلم «نقش نگار»
تدبیر شورای صنفی نمایش برای تبلیغ فیلم‌ها در شبکه‌های غیرمجاز!
سخنگوی شورای صنفی نمایش با اشاره به تاثیرات تبلیغات برخی فیلم‌ها در شبکه‌های غیرمجاز گفت: در جلسه شورای صنفی نمایش به وضعیت فروش فیلم‌هایی که در شبکه‌های غیرمجاز تبلیغ دارند توجه کردیم. غلامرضا فرجی با اشاره به تاثیر تبلیغات برخی فیلم‌ها در شبکه‌های غیرمجاز گفت: با توجه به وضعیت تبلیغات و تاثیر آن بر فروش سینماها اکران فیلم سینمایی «نقش نگار» یک هفته زودتر انجام می‌شود. وی در ادامه افزود: به همین منظور برای اینکه بتوانیم از فیلم‌هایی که قانون را رعایت کرده و از شبکه‌های غیرمجاز برای تبلیغات آثارشان بهره نمی‌برند حمایت کنیم، فیلم «نقش نگار» از چهارشنبه 23 دی در گروه آزاد اکران خواهد شد! فرجی در ادامه گفت: فیلم سینمایی «خبر خاصی هم نیست» از روز چهارشنبه در گروه خودش، سینما کورش اکران خواهد شد و نمایش فیلم «پی 22» که جای خود را در سرگروه به این فیلم داده است در یکی از سالن‌های کورش ادامه خواهد داشت.

بازیگر برنده اسکار
 تحت بازجویی پلیس
مصاحبه مخفیانه «شان پن» کارگردان و بازیگر اسکاری با «ال‌چاپو» جنجالی‌ترین قاچاقچی بین‌المللی مواد مخدر باعث شد تحت بازجویی پلیس مکزیک قرار گیرد. به گزارش فارس، «یواکین گازمن» مشهور به‌«ال‌چاپو»  جولای 2 سال پیش در شهر مازاتلان مکزیک دستگیر و زندانی شد ولی سال میلادی گذشته برای چندمین بار از زندان گریخت. برای اولین بار مصاحبه با این قاچاقی بزرگ مواد مخدر در مجله آمریکایی «رولینگ استون» منتشر شده است و مساله جالب اینکه شخص مصاحبه‌کننده کسی نبود جز «شان پن»، بازیگر برنده اسکار هالیوود که سابقه روزنامه‌نگاری داشته است. به گزارش مقامات مکزیکی، «پن» که این مصاحبه را به طور مخفیانه و به دور از چشم مقامات امنیتی انجام داده، اکنون برای این مصاحبه تحت بازجویی است. مقامات مکزیکی دلیل اصلی این بازجویی را اینگونه عنوان کرده‌اند: «شان پن» ماه‌ها با «ال‌چاپو» در ارتباط بوده ولی مشخص نیست چرا او اطلاعاتی از «ال‌چاپو» در اختیار مقامات قرار نداده است.

دیدار با شاعر انقلاب
در بیمارستان آسیا
طبقه سوم بیمارستان آسیا مملو از دوستان و آشنایان شاعر انقلاب بود. راهروهای طبقه سوم و نزدیکی‌های اتاق 304 مملو از عکاسان، خبرنگاران و مسؤولان فرهنگی کشور بود، اقوام و آشنایان خانواده ممتحنی هم برای عیادت می‌آمدند.   به گزارش فارس، طبقه سوم بیمارستان همهمه‌ای شده بود و همه از سبزواری می‌گفتند. اتاق کوچک طبقه سوم پر و خالی از میهمانانی می‌شد که هریک خاطره‌ای هنگام حضور تعریف می‌کردند، خوانندگان، نویسندگان، شاعران، آهنگسازان، مسؤولان، مدیران و... هریک به نوعی قدردان تلاش‌های «حمید شعر انقلاب» بودند.  اعضای انجمن قلم، علی مرادخانی معاون هنری وزیر ارشاد، غلامعلی حدادعادل و... از جمله عیادت‌کنندگان بودند. هرچند دور و اطرافش شلوغ بود و آمد و شد زیاد اما باز هم غیبت برخی مسؤولان به خصوص وزیر ارشاد ملموس بود. «شکوه اقدس شفقی» همسر حمید سبزواری، شاعر پیشکسوت انقلاب پیرامون آخرین وضعیت این شاعر گفت: پیش از این کم‌کم غذا از راه دهان داده می‌شد اما از 2 روز پیش و به دنبال آن از صبح دیروز فقط از راه دهان تغذیه ارائه می‌شود و ظاهرا مشکل بلع در حال تقلیل است.  وی در ادامه از ابراز رضایت پزشکان خبر داد و عنوان کرد: اگر شرایط ایشان به همین شکل با رضایت پزشکان همراه باشد احتمالا تا اواخر هفته مرخص می‌شوند اما باز هم همه چیز با نظر پزشک معالج اجرایی می‌شود.

میزبانی باغ‌موزه قصر
از نمایش‌های جشنواره تئاتر فجر
باغ‌موزه قصر از نمایش‌های سی‌وچهارمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر میزبانی خواهد کرد. باغ‌موزه قصر با میزبانی از نمایش محیطی «پیکر زن همچون میدان نبرد در جنگ بوسنی» در کنار مراکزی نظیر تئاتر شهر، خانه هنرمندان ایران، مجموعه تاریخی سعدآباد، عمارت مسعودیه و... از نمایش‌های سی‌وچهارمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر میزبانی خواهد کرد. نمایش محیطی «پیکر زن همچون میدان نبرد در جنگ بوسنی» نوشته «ماتئی ویسنی» و کارگردانی پانته‎آ میرفصیحی از روز 4 تا 9 بهمن‌ماه از ساعت 18 به مدت
60 دقیقه در باغ‌موزه قصر اجرا خواهد شد.

انتشار فراخوان چهاردهمین جشنواره فیلم مقاومت
فراخوان چهاردهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت منتشر شد. در این فراخوان آمده است: انجمن سینمای انقلاب و دفاع‌مقدس به منظور تبیین فرهنگ مقاومت در مقابل تهاجم و نفوذِ فرهنگی، سیاسی، نظامی، اقتصادی و امنیتی دشمنان بویژه آمریکا، در راستای استکبارستیزی ملل مظلوم جهان و مبارزه با «تروریسم» و «صهیونیسم بین‌الملل»، چهاردهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت را در بخش‌های «سینمای ایران» و «سینمای بین‌الملل» با حضور فیلمسازان داخلی و خارجی برگزار می‌نماید. آخرین مهلت ارسال آثار: 15/2/95 و اعلام آثار پذیرفته شده: 3/4/95 خواهد بود و جشنواره در تاریخ 4/7/95 تا 9/7/95 برگزار می‌شود. این جشنواره در موضوعات مرتبط با انقلاب و دفاع مقدس، اقتصاد مقاومتی، تبیین اندیشه‌های امام خمینی(ره) و مقام معظم رهبری، افشای نقش آمریکا، صهیونیسم و وهابیت در هتک حرمت مسلمانان و پیامبران، پرداختن به شهدای ترور و شهدای هسته‌ای، نقش بسیج در پیشرفت علمی، فرهنگی و سازندگی کشور، نقش مردم غزه، لبنان، سوریه، عراق و یمن در مقابله با صهیونیسم و استکبار جهانی و اندیشه‌های تکفیری، نقش هالیوود در ترویج خشونت، تروریسم و فرقه‌سازی برای مقابله با ادیان توحیدی، نقش سبک زندگی ایرانی - اسلامی در مقابله با جنگ نرم و  رسانه‌های استکباری و جایگاه امر به معروف و نهی از منکر در سالم‌سازی جامعه بویژه ترویج فرهنگ عفاف و حجاب در بخش‌های مسابقه سینمای ایران، افشای فاجعه منا، مسابقه قلم طلایی، جلوه ‌گاه نور، بخش بین‌الملل و جایزه ویژه عماد مغنیه برگزار خواهد شد.

فرزند «خسرو شکیبایى»
 با «باز باران» آمد
پوریا شکیبایی، فرزند زنده‌یاد خسرو شکیبایی در اولین حضورش در عرصه سینما، با صداپیشگی در فیلم «باز باران» با موضوع کودکان مبتلا به بیماری نقص ایمنی اولیه و اهداى سلول‌های بنیادی به یاری کودکان بیمار آمد. وى درباره آغاز فعالیت سینمایی‌اش و چگونگی همکاری با عوامل این فیلم گفت: باز بارانی‌ها آمدند و حال خوب برایم به سوغات آوردند. حضور معنوی در کنار کسانی که به انسانیت فکر می‌کنند، برایم آرامش‌بخش است.