چند روز پیش اجرای مجدد نمایش «هویت پروانه‌های مرده» با اجرای احمد سلگی در تالار مولوی پایان یافت. اثری که پیش از این در خردادماه سال گذشته هم روی صحنه رفته بود و حال کارگردان سعی داشت برای طیف دیگری از مخاطبان آن را به صحنه درآورد. البته با وجود اهمیت تماشای تئاتر برای اقشار مختلف مردم که رویه‌ای مرسوم در کشورهای اروپایی است و لزوم اهمیت‌بخشی جامعه به آثار نمایشی، این پرسش ایجاد می‌شود که دلیل بازنمایش برخی آثار بدون تفاوتی متمایز در فرم اجرایی از چه رو است؟!
با این وجود نمایش «هویت پروانه‌های مرده» اثری است جذاب و قابل توجه برای معرفی و نقد در صفحه تئاتر این هفته، چرا که همراه با ایده‌هایی خلاقانه بوده که می‌تواند برای نسل علاقه‌مند به آگاهی همراه با نکاتی ارزنده باشد. از سویی فضای دانشجویی نمایش در محیطی چون تالار مولوی که برای دانشگاه و در محدوده مکانی دانشجویان است، می‌تواند همراه با ظرفیت‌های مناسبی برای اهالی جویای علم باشد.
نمایش «هویت پروانه‌های مرده» که اثر برگزیده هجدهمین جشنواره تئاتر دانشگاهی است، دارای قابلیت‌های قابل توجهی است که به آن پرداخته می‌شود. اول اینکه این اثر دارای ریتم سریع و مناسبی است و بدون شک مخاطب با دیدن «هویت پروانه‌های مرده» حس می‌کند سوار بر یک خودروی پرسرعت، در فضای سالن به چرخش درآمده است. فضایی برای تنفس وجود ندارد. بازیگران مدام جای خود را عوض می‌کنند و هر یک در دیگری حلول پیدا می‌کند. مخاطب گیج و منگ، مبهوت می‌شود که چه شرایطی حاکم است. البته این برای چند دقیقه نخست است. فرم نمایش به همان سرعت اجرا، مخاطب را آموزش می‌دهد. ریتم تند نمایش کارکردی هیجان‌انگیز دارد. این هیجان بارها و بارها تشدید می‌شود؛ همانند صحنه کافی‌شاپ و دخترکی که مدام سفارش‌ها را برمی‌شمرد. البته تنها این تندی در کلام نیست، در حرکات نیز بروز پیدا می‌کند، مثل کوبیدن صندلی‌های فایبرگلاس در هم یا افتادن‌های مکرر.
ریتم تند «هویت پروانه‌های مرده» به حفظ ساختار کمک می‌کند یعنی اگر نمایش از نفس بیفتد، برای مخاطب تبدیل به یک چیز نامفهوم می‌شود. سلگی برای رسیدن به این رابطه، بازی خوبی از بازیگرانش گرفته است و این حس خوب بودن را باید در تغییر مدام لحن، حرکت و ژست آنان جست‌وجو کرد. به مثال‌ها نقبی بزنیم و به جایی برویم که یکی از بازیگران دختر از نقش دختر کافه‌چی به زن لوند و سپس عاشق دلخسته اصطلاحاً شیفت- تغییر موضع- می‌دهد. همچنین نمایش «هویت پروانه‌های مرده» دارای خرده‌روایت/ کلان‌روایت است. به نحوی که شاهد هستیم در نمایش یکی از بازیگران، موقعیت زمانی نمایش را نقطه عطف روایت می‌خواند و تاکید می‌کند که پس از این عطف روایی، نمایش به پایان نزدیک می‌شود. این تعریف که پس از گذشت تقریباً دو‌سوم نمایش بیان می‌شود، شکل کلاسیکی از روایت دراماتیک است و تقریباً همان فرمی است که با اسامی چون فرایتاگ در تئاتر و سیدفیلد در سینما می‌شناسیم. نکته قابل توجه آن است که در نمایش «هویت پروانه‌های مرده» این فرم روایی یک کلان‌روایت در نظر گرفته می‌شود. این کلان‌روایت برای آثار قصه‌گوی 3 پرده‌ای و 5 پرده‌ای انتخاب می‌شود که طبق یک تعریف ساده داستان از نقطه A به B، سپس C و در نهایت به D ختم می‌شود. سلگی سعی می‌کند این ساختار را بشکند. او از یک روایت منفرد استفاده می‌کند. حتی می‌توانیم بگوییم که نمایش واجد پیرنگ اصلی هم نیست. در عوض نمایش مملو از خرده‌روایت‌هاست. از همین رو است که نمی‌شود یک خلاصه منسجم از نمایش بیان کرد. یکی از مهم‌ترین عوامل شکسته شدن کلان‌روایت جابه‌جایی شخصیت‌هاست. نمایش فاقد شخصیت‌های ثابت است؛ این در حالی است که طبق تعریف و شرح بازیگران، نمایش داستان عشقی مثلثی است. این مثلث بر پایه 4 بازیگر شکل می‌گیرد و هیچ قطعیتی در اینکه کدام بازیگر کدام نقش را برعهده دارد وجود ندارد. اما از جمله خصوصیات نمایش این است که دارای نمایشنامه‌ای علمی است. اگر چه گفتن این سخن که «هویت پروانه‌های مرده» اثر علمی است گزاف خواهد بود اما در این نمایشنامه تلاشی برای رسیدن به برخی المان‌های آن شده است. با این حال گفتن این حرف که احمد سلگی با آگاهی قصد خلق نمایشنامه‌ای علمی داشته نیز گزاف است.  گفتنی است که «هویت پروانه‌های مرده» با چند مورد ریز به گونه نمایش‌های علمی نزدیک شده است. بدون توضیح مفصلی درباره این گونه می‌توان به خلاصه گفت، نمایشنامه علمی اثری است که فرم یا محتوای آن با مباحث علمی غیرعلوم انسانی ارتباط داشته باشد، همانند آثار تام استوپارد. نمایش در چند جا و البته با تکرار، مفاهیمی چون اثر پروانه‌ای، تقسیم میتوز، بیماری سرطان و... را شرح می‌دهد. این مفاهیم در ساختار نیز نمود دارد، از جمله اثر پروانه‌ای. الگوی مادری که می‌توان برای نمایش یافت، نمایشنامه تحسین‌شده «زیرکی» است و البته تا حدودی «آرکادیا». از سویی نمایش احمد سلگی بشدت وابسته به جهان پست‌مدرن است. شکستن کلان‌روایت برای رسیدن به خرده‌روایت – با خوانش لیوتاری– می‌تواند گام مهمی در رسیدن به رویه پست‌مدرنیسم باشد. در کنار این باید از عدم قطعیت موجود در اثر حرف زد که در وجوه شخصیت‌پردازی تعبیه شده است. ریتم تند نمایش نیز وابستگی خاصی به نگرش پست‌مدرنیسم دارد. حتی ورود دادن مباحث علمی به اثر برآمده از پست‌مدرنیسم است. این را باید در شکل اجرا نیز قرار داد. مخاطب با یک اثر رئالیستی مواجه نیست. همه چیز ساختگی پیش‌می‌رود. آدم‌ها فاقد هویت ثابت هستند. برای مثال نمی‌توانید نقش بازیگری به یک بازیگر اطلاق دهید. استفاده از فاصله‌گذاری‌های مکرر در دل نمایش نیز به رویه پست‌مدرنیستی ارتباط پیدا می‌کند. تا اینجا مشخص شد که اثر سلگی، اثری است پویا و جذاب که در آن رگه‌های فکر و اندیشه نیز یافت می‌شود و شما را به تامل می‌اندازد؛ اگر فرصتی برای تنفس بگذارد. به دنبال روش‌های تازه‌ای در اجراست و بازیگرانش توان معقولی برای ارائه آن بروز می‌دهند. با این حال پست‌مدرنیسم اثر تا جایی مخدوش است. نخست از همان جایی شروع کنیم که تعریف اثر است، شکستن کلان‌روایت. اگرچه به نظر می‌رسد سلگی در «هویت پروانه‌های مرده» یک کلان‌روایت مرسوم را زیر سوال برده است؛ اما باز هم از آن پیروی می‌کند. برای روشن شدن اینگونه فکر کنید که مخاطب در همان ابتدای نمایش می‌دانست بر سر شخصیت‌ها چه آمده است و حال به دنبال ادامه اثر می‌نشست، آیا به اثر خدشه‌ای وارد می‌شد؟ بدون شک خیر؛ چرا که در شکل روایتی انتخاب شده برای اثر دیگر قصه‌گویی محلی از اعراب ندارد و این فرم اثر است که قصد خودنمایی دارد. دیگر قرار نیست داستان را از نقطه A به B ببریم؛ همه چیز یک آشوب است. منطق این آشوب نیز منطبق با همان اثر پروانه‌ای است. سلگی برای روایت خود در نهایت نقطه D کلاسیکی انتخاب می‌کند و برای شکل‌گیری این نقطه D سراغ داستانی سانتی‌مانتال می‌رود. به آثار پست‌مدرن مشهور رجوع کنیم و ببینیم آیا در میان آنان آثاری ملودرام می‌یابیم. ذهن نگارنده چیزی نمی‌جوید و متوجه آن است که اصولاً جهان پست‌مدرن به دنبال معماست تا داستان عاشقانه‌ای که در سطح رخ می‌دهد یا همچون آثار مدرن غور در احوالات درونی یک شخصیت. شاید رسالت تئاتر پست‌مدرن رسیدن به ایده‌آل‌های برشت نباشد؛ ولی بدون شک گریه کردن مخاطب برای مرگ یک پسر سرطانی نیز هدف چنین نمایشی نیست. البته این یک عیب نیست؛ بلکه یک پیشنهاد برای بهتر دیدن اثر است، چرا که اثر از زوایایی مختلف قابل تماشاست و این مهم بستگی به چشمان بیننده دارد.

گروه فرهنگ و هنر: تعطیلی شورایعالی سینما تازه‌ترین دستاورد حاصل‌شده از سوی متولیان وزارتخانه فرهنگ دولت یازدهم بود! در واقع متولیان امر و مسؤولان سینمایی که در راس آن سازمان سینمایی قرار دارد به جای درمان بیمار و ارائه شوک به تن نیمه‌جانش، کار را با مرگی تلخ یکسره کردند تا شورایی که می‌خواست به‌عنوان مرجعی راهگشا قرار گیرد و در حل‌ معضلات موجود در بدنه سینما نقشی راهبرانه داشته باشد، در فضای نادیده‌انگاری دولت نسبت به بحث فرهنگ و هنر به کل برچیده شود و این ادامه بی‌تفاوتی‌های معمول به جایگاه والای فرهنگ و هنر در این دیار است، چرا که نمی‌دانند حتی بازسازی چرخه‌های اقتصاد و سیاست و دیگر حوزه‌های فعالیت هر سرزمینی از طریق روغن‌کاری فرهنگ رخ می‌دهد و زیربنای هر تفکری از فرهنگ و هنر روی خواهد داد که عاملی والا برای آگاهی‌بخشی است.
شورایعالی سینما 9 دی‌ماه 89 نخستین جلسه خود را برگزار کرد البته 10 ماه بعد در هیات وزیران به تصویب رسید و رئیس‌جمهور وقت هم در شهریورماه سال بعد آیین‌‌نامه آن را ابلاغ کرد اما کمتر کسی می‌پنداشت این شورای با نام و نشان والا در کمتر از 6 سال از حیات خود به مرگی فجیع دچار شود. اگرچه با همه نقدهایی که به انحلال شورایعالی سینما وجود دارد باید وضعیت آن را در سال‌های اخیر به نقد درآورد که بدون وجود خروجی مناسب تنها دارای یک نام بود و بس. البته باید دانست نهادهای بسیاری همین حالا وجود دارند که چنین حالت خواب گرفته‌ای به خود گرفته‌اند و در واقع برخلاف گفته‌های مسؤولان امر مبنی بر اینکه ناکارآمدی شورایعالی سینما دلیلی برای تعطیلی‌اش بوده است، باید سراغ گزینه‌های دیگر و اساسی‌تری رفت که در تحلیل پیش رو ارائه خواهد شد. شورایعالی سینما در دولت قبل و در زمان مدیریت جواد شمقدری بر سینمای کشور جهت ارائه فضایی جهان‌شمول از فرآیند حرکتی سینمای کشور ایجاد شد تا در مباحثی کلان و در زمینه زیرساخت‌ها و اعمال مدیریت و تربیت و بهبود وضعیت سینما و هدایت سینماگران جوان کشور ورود یافته و راهبر ریل حرکتی قطار سینمای کشور باشد.  شورایعالی سینما در ابتدای امر با معرفی اعضای خود از اهالی پیشکسوت سینما متشکل از داوود میرباقری، مسعود جعفری‌جوزانی، احمد نجفی، جمال شورجه، مسعود ده‌‌نمکی و محسن علی‌‌اکبری در دولت گذشته جلساتی را با مدیریت رئیس دولت برگزار و مصوباتی را هم برای بهبود وضعیت سینمای ایران تصویب کرد اما حاشیه‌‌های رخ داده پیرامون سینما در مقاطعی بویژه در زمان انحلال خانه سینما موجب انحرافاتی در تشکیل جلسات و ارائه برنامه‌هایی راهگشا شد. با روی کارآمدن دولت «تدبیر و امید»، اندک امید باقیمانده در حیات شورا هم رخت بربست و بدون حضور رئیس‌جمهور و با توجه به فضای متفاوت رخ داده در نزد متولیان امر، شرایط برای تعطیلی همیشگی شورایعالی سینما فراهم شد. اگر چه در فروردین‌ماه سال 93 و در اوایل روی کارآمدن حجت‌الله ایوبی به عنوان ریاست سازمان سینمایی جهت نمایشی از روی خوش امیدورزی! نزد مردم حکمی مبنی بر انتخاب اعضای جدید شورا صادر شد اما کمتر کسی از اهالی جدی فرهنگ و هنر می‌توانست تصور کند که واژه‌های نقش بسته از دولت امید توسط مرد اول مدیریتی سینما دقیقا 2 سال بعد و در فروردین ماه سال 95 به کل منجمد شود! اما حقیقت چنین بود که حجت‌الله ایوبی در حکم صادره در اواسط فروردین 93 عنوان داشت: «در فضای سرشار از امید کنونی، شورایعالی سینما می‌تواند منشاء ایجاد عزم و اراده ملی برای ارتقای این هنر ارزشمند و حل مشکلات و چالش‌های پیش رو باشد.» و همین جناب رئیس در اواسط فروردین 95 اذعان داشت: «تصورمان این بود که سرنوشت سازمان سینمایی به شورایعالی سینما گره خورده و این دو نهاد به هم مربوط هستند ولی بعد که جلسات تشکیل شد، متوجه شدیم سازمان سینمایی یک سازمان مستقل است و نیازی نیست بالای سر این سازمان، نهادی به نام شورایعالی سینما وجود داشته باشد.» حالا 2 سال در این میانه بی‌ثمر مانده و شگفت آنکه شورایی که طعم امید به آن متصل بود، اکنون به راهی نزد مسؤولان رسیده که وجودش را اضافی بپندارند! و اگر شورا به تعبیر آقای ایوبی، «فرزند ناقص‌الخلقه» بوده است، چرا در این مدت رها شده و زودتر از اینها مورد رسیدگی قرار نگرفته است؟!  البته در تعبیری دیگر می‌توان عدم فرصت مناسب برای حضور رئیس دولت یازدهم در جلسات شورا را دلیلی برای به تعطیلی کشاندن آن دانست و این موضوع پر بیراه نیست که بسیاری از اهالی فن و سینماگران کشور اذعان بر این دارند که با توجه به عملکرد دولت در این چند ساله مشخص است که فرهنگ و هنر جایگاهی در میان ارادت‌ورزی‌ها نداشته و هیاهوی «برجام»، غصه‌ها و فغان‌های سینمای ایران را نادیده و ناشنیده گرفته است!  به هر روی با توجه به گفته‌های رئیس سازمان سینمایی نوک پیکان توجهات مبنی بر اتخاذ تصمیم درباره تعطیلی شورایعالی سینما باز هم به شخص اول دولت بازمی‌گردد، چنانکه ایوبی عنوان داشت: «دکتر روحانی به‌عنوان رئیس دولت یازدهم معتقدند کارهای تخصصی باید در نهادهای تخصصی و توسط افراد مربوطه دنبال شود و در همین راستا کارهای فرهنگی را به وزیر فرهنگ واگذار کرده‌اند و بارها گفته‌اند ورود به جزئیات امور تخصصی نه درست است نه کارشناسانه.  ایشان معتقدند مسائل فرهنگی باید در سطح وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی حل‌وفصل شود. آقای وزیر هم شخص باسابقه‌ای هستند و مسائل را به بخش‌های تخصصی واگذار کرده‌اند و حال با چنین رویکردی اینکه ما همه مسائل سینما را در جلسه با رئیس‌جمهور حل‌وفصل کنیم، راه و روش این دولت نیست».
همچنین وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در گفته‌هایی مختصر نهایت نگاه رخ‌داده در تعطیلی شورایعالی سینما را اعلام می‌کند. « تشکیل این شورا از ابتدا اشکال داشته است و علاوه بر این در دوره گذشته یکسری شوراهای عالی تشکیل شده است که با توجه به تراکم کاری رئیس‌جمهور به هیچ وجه نمی‌شود همه شوراهای عالی زیر نظر وی تشکیل شود مانند شورایعالی سینما یا شورایعالی حج و ده‌ها شورایعالی که تشکیل می‌شود.» از این لحاظ نبود فرصت مناسب از سوی شخص اول اجرایی کشور می‌تواند دلیل محکم‌تری برای تعطیلی این شورا باشد و البته برای دولتی که مسائل سیاسی و مذاکرات گسترده دیپلماسی زمان چندانی برایش باقی نمی‌گذارد، دور از پذیرش نخواهد بود!
با این وجود نمی‌توان ناکارآمدی شورایعالی سینما را از بدو تولد تاکنون نادیده گرفت و برای ادامه فعالیت شورا و رسیدن به چارچوبی درست لازم بود به شکل درست و اصولی به فعالیت آن نگاه شود. البته از این نوع نهادهای ناکارا در بدنه فرهنگی کشور بسیار می‌توان یافت که سال‌ها به حال خود رها شده‌اند. به هر روی شورایعالی سینما در حالی پرونده‌اش مختومه اعلام شد که به نظر می‌رسد همچون رویه مرسوم در همه دولت‌ها بیشتر به دلیل اینکه محصولی از دولت گذشته بود، چندان مورد حمایت قرار نگرفت اگرنه باز هم زمزمه‌ها و اخباری مبنی بر ایجاد چنین شوراهایی با همان شرایط گذشته و در دولت امروز به گوش می‌رسد. چنانکه شاهد روی کار آمدن نهادهایی چون «شورای حل اختلاف سینما» در دولت جدید و توسط سازمان سینمایی هستیم که طبق گفته حجت‌الله ایوبی به منظور صیانت از اهالی سینما تشکیل شده است، حالا باید نشست و تماشا کرد که این شورای تازه‌کار همان دستاوردهایی که رئیس وعده‌اش را داده است، فراهم خواهد کرد.

همراه با تئاتر در هفته‌ای که گذشت
این روزها اگر چه تئاتر کشور زیر سایه استقبال قابل توجه از آثار سینمایی قرار دارد اما همچنان چراغ هنرهای نمایشی در سالن‌های مختلف سطح شهر روشن است. اگر سری به اخبار و اطلاعات تئاتر در هفته اخیر بزنیم باید به افتتاح نمایش «کمدی استشمامات» در تالار قشقایی اشاره کنیم و همچنین ادامه‌ای بر اجرای نمایش «ننه دلاور و فرزندانش» توسط امیر دژاکام که به دلیل استقبال مخاطبان از این اثر خاص برتولت برشت همچنان پرشور ادامه دارد.  نمایش «ننه دلاور و فرزندانش» هر روز ساعت 19:30 در تالار چهارسوی تئاتر شهر به صحنه می‌رود. همچنین تاریخ اختتامیه نمایش «حساب پرداخت نمیشه» نوشته داریو فو و به کارگردانی کاوه مهدوی که در تالار سایه در حال اجراست، روز جمعه 17 اردیبهشت ماه اعلام شد. اما تازه‌ترین اجرای آثار نمایشی، «کمدی استشمامات» به نویسندگی امید طاهری و کارگردانی میثم عبدی نام دارد که در تالار قشقایی تئاتر شهر برپاست و در راستای برگزاری آزمایشگاه تئاتر کمدی در قالب طرح مطالعات اجرایی قشقایی دوشنبه ششم اردیبهشت‌ماه نشست مطالعاتی «ژانر کمدی» نیز برگزار شد. نمایش‌های طنازانه «کمدی اتفاقات» و «کمدی استشمامات» هر روز (جز روزهای شنبه) در ساعت 18 و 20 روی صحنه می‌رود.

یادبودی برای امیرحسین فردی
پدر داستان انقلاب
معلمی همیشه زنده
مراسم سومین سالروز درگذشت مرحوم امیرحسین فردی در حوزه هنری با حضور ادیبان و فرهنگیان برگزار شد و نویسندگان حاضر در این جمع به بیان خاطراتی از پدر داستان انقلاب پرداختند. علیرضا قزوه در ابتدای این مراسم با بیان اینکه فردی در بزنگاه‌های انقلاب به میدان آمد و حرف خودش را زد، به پیام رهبر معظم انقلاب به‌مناسبت درگذشت این نویسنده اشاره کرد و گفت: این پیام از جنس دیگری بود و نشان‌دهنده نگاه ویژه رهبر انقلاب به آقای فردی بود. در این پیام ایشان با صفات زیادی همچون متعهد، مجاهد، مؤمن، سختکوش و انقلابی آقای فردی را ستوده بودند و همه می‌دانیم که رهبر انقلاب در پیام‌هایشان به کسی نان قرض نمی‌دهند بلکه صفاتی را به افراد نسبت می‌دهند که مستحق آن هستند.  محسن پرویز، از دیگر سخنرانان حاضر در این مراسم بود که گفت: فردی جزو کسانی بود که دانش خود را دوست داشت به دیگران منتقل کند. او در این راه هیچ ادعایی نداشت و همین امر در جذب دیگران بسیار مؤثر بود. این فعال فرهنگی افزود: داستان انقلاب مدیون فردی است. او داستان انقلاب را احیا کرد.  در ادامه مراسم، محمد ناصری، از اعضای شورای نویسندگان مسجد جوادالائمه(ع) نیز در سخنانی به نقش امیرحسین فردی اشاره کرد و گفت: مسجد جوادالائمه(ع) توفیق بزرگی داشت که امیرحسین فردی در آنجا بود که به‌واسطه حضور او، اتفاقات خوبی شکل گرفت. اگر ما افتخار می‌کنیم که از بچه‌های مسجد جوادالائمه(ع) هستیم، خود مسجد به حضور زنده‌یاد فردی افتخار می‌کند.  وی ادامه داد: فردی به‌واسطه شخصیتی که داشت، مربی بسیاری از جوانان، نوجوانان و حتی بزرگسالان بود. او مربی تعداد بسیاری از شهدا بود و در جریان زندگی و خاطرات آنها قرار داشت و این یکی از بزرگ‌ترین توفیقات زندگی او بود. وی به‌واسطه خلقیاتی که داشت توانست افرادی از طیف‌های مختلف را در مسجد جوادالائمه(ع) جمع کند؛ از کسانی که علاقه‌مند به فوتبال و کوهنوردی بودند گرفته تا کسانی که مشتاق ادبیات و داستان‌نویسی بودند.

تقدیر فرمانده سپاه از کارگردان فیلم «یتیم‌خانه ایران»
مراسم اکران خصوصی فیلم سینمایی «یتیم‌خانه ایران» با حضور جمعی از مسؤولان فرهنگی، سیاسی و نظامی کشور برگزار شد و همچنین از ابوالقاسم طالبی، کارگردان این فیلم سینمایی تقدیر به‌عمل آمد. در این مراسم سرلشکر محمدعلی جعفری فرمانده کل سپاه پاسداران، حجت‌الاسلام علیرضا پناهیان، حجت‌الاسلام شهاب مرادی، عباس سلیمی‌نمین، موسی حقانی، سردار حسین سلامی جانشین فرمانده کل سپاه پاسداران و سردار سیدمسعود جزایری معاون ستادکل نیروهای مسلح حضور داشتند و سردار عزیز جعفری، فرمانده سپاه پاسداران انقلاب ضمن تقدیر از تلاش‌ها و زحمات کارگردان و سایر عوامل تولید این فیلم تاریخی هدایایی به ایشان تقدیم کرد.
 

پایان جشنواره جهانی فیلم فجر
با معرفی برگزیده‌ها
«قوچ‌ها» از ایسلند بهترین شد
گروه فرهنگ و هنر: جشنواره سی‌وچهارم جهانی فجر با برگزاری مراسم اختتامیه در تالار وحدت به کار خود پایان داد.  در آیین اختتامیه سی‌وچهارمین جشنواره جهانی فیلم فجر، فیلم «قوچ ها» ساخته قابل تحسین گریمور هاکونارسون، فیلمساز جوان ایسلندی به عنوان بهترین اثر شناخته شد که جایزه یادشده توسط طراح صحنه این فیلم دریافت شد. اصولا یکی از معضلات جشنواره فجر عدم حضور صاحبان آثار اکران‌شده در این رویداد است که معمولا جوایز اختصاص داده شده به سفیران کشورهای برنده به نمایندگی از هنرمندان اعطا می‌شود!
یکی از موارد قابل توجه در مراسم اختتامیه فشردگی برنامه‌ها و ایجاد زمانی بسیار محدود برای سخنرانی بود تا حاضران از پرحرفی‌های رایج در اینگونه مراسم دور شوند! اما در این دوره از جشنواره که به شکلی مستقل از جشنواره ملی برگزار می‌شود، تندیس بهترین بازیگر زن به پانته‌آ پناهی‌ها برای فیلم «نفس» و جایزه هیات داوران برای دستاوردهای هنری و تکنیکی به فیلم سینمایی «اروند» اهدا شد.
در ابتدای مراسم یک گزارش تصویری از روند برپایی جشنواره پخش شد که در بخشی از این تیزر رضا میرکریمی، دبیر جشنواره در قالب گفت‌وگویی کوتاه، مبحثی را به جریان انداخت و گفت: «جشنواره فجر جشن مردمی است اما آیا جشنواره جهانی هم باید مردمی باشد یا اینکه باید به حوزه‌هایی جون جامعه‌شناسی و روانشناسی و... بپردازد؟» همچنین در این تیزر حجت‌الله ایوبی، رئیس سازمان سینمایی گفت: «جشنواره فیلم فجر قرار نیست جشنواره کن و برلین دو باشد، بلکه باید جشنواره‌ای ایرانی باشد».  در این دوره و در بخش «هنر و تجربه» از فیلم «آقای بنفش» تقدیر شد و تندیس جشنواره به فیلم «پیکره» از لهستان و بلژیک رسید. در بخش «بین‌المذاهب»، فیلم مستند «زمناکو» به کارگردانی مهدی قربانپور جایزه اصلی را دریافت کرد. همچنین در این بخش دیپلم افتخار به فیلم «ازدواج با عشق در کابل» رسید و دومین دیپلم افتخار هم به فیلم کوتاه «هستی» اهدا شد.  در بخش «جلوه‌گاه شرق» دیپلم افتخار به مستند «A 175» رسید و «مادام کوراژ» ساخته مرزاق علواش، تندیس بهترین کارگردانی و 100 میلیون ریال جایزه نقدی را به دست آورد. تندیس بهترین فیلم آسیایی هم به «درخت گردو» ساخته یرلان نورموخامبتوف اهدا شد. در بخش «محمد امین» که از این دوره اضافه شده است، فیلم «ازدواج با عشق در کابل» صاحب جایزه شد.  در بخش اصلی «سینمای سعادت» تندیس بهترین بازیگر مرد به سیگور جانسون تئودور برای فیلم «قوچ‌ها»، بهترین فیلنامه به فیلم سینمایی «اَماما: هنگامه سقوط یک درخت» به نگارش تلمو اسنال و میشل گازتامبید از اسپانیا، بهترین کارگردانی به امین آلپر برای فیلم «جنون» از ترکیه و بهترین فیلم و 300 میلیون ریال جایزه نقدی به فیلم «قوچ‌ها» از ایسلند و دانمارک اهدا شد.  در انتهای مراسم هم رضا میرکریمی، دبیر سی‌وچهارمین جشنواره جهانی فیلم فجر روی سن آمد و خبر از انتخاب دوباره خود برای سی‌و‌پنجمین دوره جشنواره جهانی فجر داد و قول اینکه جشنواره‌ای بهتر برگزار خواهد شد.

سینما رنگی تازه می‌گیرد
وضعیت اکران آثار سینمایی در سری دوم اکران‌های امسال با برگزاری نشست شورای صنفی نمایش مشخص شد و ترکیب اکران نوروزی تغییر کرد تا سردر سینماها پس از مدت‌ها رنگی تازه بگیرد. غلامرضا فرجی، سخنگوی شورای صنفی نمایش درباره وضعیت اکران آثار نوروزی عنوان کرد: فیلم‌های «من سالوادور نیستم» و «کوچه بی‌نام» به ترتیب ۱۵ و ۸ اردیبهشت‌ماه با فیلم‌های جایگزین تغییر کرده و فیلم‌های «خنده‌های آتوسا» و «اژدها وارد می‌شود» از چهارشنبه (امروز) به ترتیب در گروه سینمایی اریکه ایرانیان و زندگی به نمایش درمی‌آیند. همچنین قرارداد فیلم‌های «دلبری» در گروه سینمایی آزادی بعد از فیلم «ابد و یک روز» به ثبت رسید و قرارداد فیلم «یه دزدی عاشقانه» در گروه سینمایی کورش بعد از اکران فیلم «50 کیلو آلبالو» ثبت شد.  فرجی در ادامه افزود: فیلم‌های سینمایی «بادیگارد»، «ابد و یک روز» و «50 کیلو آلبالو» در سرگروه‌های سینمایی از تاریخ 15 اردیبهشت‌ماه تعویض می‌شوند و 2 فیلم «من سالوادور نیستم» و «کوچه بی‌نام» در کل سینماها به ترتیب در تاریخ‌های 15 و 8 اردیبهشت تعویض خواهد شد.