مهدی طاهرخانی: باخت شوکه‌کننده به نفت آن هم در تهران و حضور بیش از
70 هزار هوادار. اینک سوال بی‌جواب هواداران پرسپولیس از یکدیگر این است؛ چرا باید در بزنگاه تاریخی بازی با نفت، تیمشان ناگهان بعد از مدت‌ها ببازد و به همین سادگی شانس قهرمانی‌اش را پایین بیاورد؟ آنقدر پایین که اینک ملتمسانه محتاج مدد قلعه‌نویی و دایی و دیگران باشد. این باخت دلایل متعددی داشت که مفصلا می‌شود درباره‌اش نوشت. مثل همیشه از اشتباه فاحش تیم داوری گرفته تا بازی ضعیف چند بازیکن خاص که هیچ امیدی به بهبودشان نیست و وداع  با پرسپولیس آخرین چاره برای رهایی از آنان است و مهم‌تر از همه تفکر محتاطانه برانکو که تفاوت بسیار زیادی با داربی داشت. از آخر شروع می‌کنیم؛ برانکو. شب بازی با استقلال سرمربی قرمزها رو در روی خبرنگاران نشست و تقریبا یکسری حرف تکراری زد اما در بین همین جملات کلیشه‌ای یک حرف بسیار مهم زد که صرفا شعار و مانیفست نبود. برانکو حرف آخر را همان اولش زد؛ فردا یا همه چیز را می‌خواهیم یا هیچ چیز. او که به درستی دریافته بود کلید فتح جام پیروزی در داربی است با شجاعت کامل اعلام کرد خبری از مساوی نخواهد بود، دست‌کم از جانب ما. خیلی‌ها این حرف او را جدی نگرفتند اما محسن ترکی که در سوتش دمید کاملا مشخص بود برانکو شعار نداده است. تیمش را به هجومی‌ترین حالت ممکن آرایش کرد و دستور حملات پیاپی را صادر کرد. نقطه فرماندهی هم جناح راست بود. مثل همیشه این رامین رضاییان بود که وظیفه داشت به همراه فرشاد احمدزاده و علی علیپور و در مواقعی محسن مسلمان آن منطقه را تبدیل به جهنم استقلال کنند. گل اول را ببینید. گل دوم را همچنین. در گل سوم باز هم مردان آن منطقه بودند که خودنمایی کردند و این بار نوبت خود رامین رضاییان بود که  70 متر نفوذ کند و دروازه رحمتی را  طی یک رفت و برگشت با ضربه سر، باز کند.  در بازی با نفت این مهره کلیدی نبود و در عوض بابک حاتمی عاجز از ارسال یک توپ ساده با پای تخصصی‌اش در بازی حضور داشت. اگر چه حد فاصل گل اول تا دوم پرسپولیس، استقلال صاحب چند موقعیت عالی شد اما برانکو برخلاف دیگر بازی‌ها که تیمش پیش می‌افتاد دستور عقب‌نشینی صادر نکرد. دست آخر اینکه قرمزما 4 بار گل زدند و یک پنالتی هم مطابق معمول از دست دادند. حالا همان برانکو چند هفته بعد در همان لیگ در مصافی که از بعد امتیازی کم از داربی نداشت مرد دیگری شد. تکلیف منصوریان و تیمش مشخص بود. دفاع و دفاع و دفاع برای همان یک امتیاز. مثل همیشه چشم به ضد حملات داشت و همین موضوع باعث شد برانکو شبیه 10 سال قبل شود، آن روزهایی که فوجی از بهترین‌های تاریخ فوتبال ایران را در اختیار داشت اما تا مجبور نمی‌شد حمله نمی‌کرد. مثل همان بازی سرنوست‌ساز ایران و بحرین در تهران که با حداقل گل جواز صعود به جام‌جهانی 2006 آلمان را گرفت. در مصافی که اگر تشنه‌تر بود شاید بحرین عوض یک گل 3 یا 4 بار دروازه‌اش باز می‌شد. اما برانکو فقط 3 امتیاز می‌خواست و به آن رسید. در بازی‌های این فصل، پرسپولیس فقط در 3-2 پیکار بود که با تفاضل بیش از یک گل از حریفان گذشت و جالب‌تر آنکه داربی همان مصافی شد که شجاع‌ترین برانکو را دیدیم؛ پرگل‌ترین، جذاب‌ترین و زیباترین بازی پرسپولیس در این فصل همان نبردی بود که برانکو شب قبلش گفته بود یا همه یا هیچ. 3 گام تا قهرمانی و شکست طلسم 8 ساله باقیمانده و معادلات جام تمام قد در دست برانکو بود. منصوریان به همان تک امتیاز قانع بود اما برانکو دیگر دنبال همه چیز یا هیچ نبود. در معادلاتش یک امتیاز هم برای قهرمانی کفایت می‌کرد. اگر چه قرمزها در طول 90 دقیقه صاحب توپ و میدان بودند اما بزرگ‌ترین تفاوت‌شان نسبت به داربی این بود که با «همه توان» حمله نمی‌کردند. نهایت 3 یا 4 نفر آن جلو مقابل دست‌کم
8 بازیکن نفت بودند. پرسپولیس که در یک‌سال اخیر بدون استثنا در همه بازی‌هایش دست‌کم یک بار دروازه حریفان را گشوده این‌بار حتی به‌موقعیت گل آنچنانی هم دست پیدا نکرد. بازی‌های قبل این تیم و نفت پر از گل‌های دقایق پایانی بود که در همگی آنها نفت به پیروزی رسیده بود. همین آمار، همین گل‌های دقایق و ثانیه‌ها  پایانی که همگی ماحصل ضدحمله بود برانکو را بدجوری ترساند. از این رو برای اینکه اسیر این ضدحملات نشود، دائما
4  بازیکن را در زمین خودی حفظ کرد. تقریبا در کارش هم موفق بود و نفت هیچ موقعیت خاصی نداشت. گل اول نفت هم طبق فوتبال و قوانینش کاملا آفساید بود یعنی پرسپولیس به اندازه کافی در زمین خودش مدافع داشت و آنها به درستی وظایف خود را انجام دادند اما برانکو فکر همه چیز را کرده بود جزو اشتباه کمک‌داور. در همه باخت‌های این فصل پرسپولیس، داوران بدون استثنا مرتکب یکی، دو اشتباه بزرگ شدند که جریمه هر یک از آنها هم 4 جلسه محرومیت بود. اما اگر کمک داور دوم این نبرد تا 4 فصل هم به‌خاطر این اشتباه  بزرگ و سرنوشت‌ساز محروم شود فرقی به حال پرسپولیس و هوادارانش ندارد. اما اگر کمک داور در آن صحنه دچار اشتباه نمی‌شد در بهترین حالت با آن نوع حملات بی‌جان و کم تعداد پرسپولیس یک تساوی منتظرشان بود. شکست از همینجا کلید خورد. جایی که برانکو برخلاف همه بازی‌های قبل یک امتیار را هم سودمند می‌دانست چرا که هم صدر  را حفظ می‌کرد و هم همان یک امتیاز آینده لیگ و قهرمانی را در دست آنها نگه می‌داشت. اگر تساوی موجب از دست رفتن صدارت می‌شد و کار را برای تیم برانکو خراب می‌کرد بدون تردید پرسپولیس دیگری را شاهد بودیم. تیمی که شاید عوض باخت 2 بر صفر با نتیجه سنگین‌تری شکست می‌خورد اما قطعا گل می‌زد. از این رو نباید نقش برانکو را در این شکست و شاید متعاقب آن از دست رفتن جام، کم انگاشت. همان‌طور که در 3-2 هفته اخیر او را بسان یک قهرمان در همه رسانه‌ها بالا بردند و از معجزه‌اش نوشتند و گفتند. برنامه تلویزیونی نبود که برانکو میهمانش نباشد. اگر عمو پورنگ هم برای دل بچه‌ها از او دعوت می‌کرد بدون شک به آنجا می‌رفت و مرتب از قهرمانی تیمش حرف می‌زد. پرسپولیس جام را مال خود می‌دانست و همه از قهرمانی بی‌چون و چرا حرف می‌زدند و حالا می‌بینند که رویای‌شان در حال نابودیست. این کمترین سزا برای مجموعه‌ای است که عوض تمرکز و مناعت طبع 3 هفته زودتر لباس فرم جشن قهرمانی را سفارش داده بود و در حال عددسازی با 24 بود. اگرچه هنوز چیزی از دست نرفته اما دیگر همه چیز در دست این مردان مغرور نیست.
 

سوای تفکر احتیاط‌آمیز برانکو چند تغییر و جابه‌جایی موجب شد این پرسپولیس با تیم یک ماه اخیر تفاوت اساسی داشته باشد. باخت از زمین تختی اهواز کلید خورد؛ همان زمینی که از آسمانش سنگ می‌بارید و دست آخر با تبرئه تماشاگران اهوازی به این نتیجه رسیدیم که احتمالا سنگ‌ها از سیاره دیگری پرتاب می‌شد یا کار پرندگان ابابیل بود! پرسپولیس در آن زمین به 3 امتیاز رسید اما 2 مهره اصلی خود را از دست داد؛ محسن بنگر که در چند بازی گذشته زوج مطمئنی را با ماریچ ساخته بود سپس مهم‌تر از او رامین رضائیان.  اگر مهدی طارمی را موثرترین بازیکن پرسپولیس بدانیم باید رضائیان را کلیدی‌ترین آن دانست؛ مدافعی که جناح راست پرسپولیس را به نقطه قوت این تیم مبدل کرده و اصولا برانکو همه تاکتیک‌های هجومی‌اش را به وی می‌سپارد اما وقتی رضائیان 3 اخطاره شد باز نوبت بابک حاتمی رسید تا با حضورش عملا نقطه قوت را به ضعف مبدل کند.  90 دقیقه دریغ از یک همکاری مثبت با احمدزاده و مسلمان و بدتر از همه صحنه عجیبی که حتی از خطا کردن روی بازیکن نفت در میانه میدان عاجز بود تا پرسپولیس براحتی گل دوم را بخورد. حاتمی که احتمالا روزهای پایانی‌اش را در پرسپولیس سپری می‌کند نمی‌خواست با اخراج کارش را با پیراهن قرمز تمام کند از این رو خطا نکرد تا تفاضل گل تیمش را یکی پایین‌تر بیاورد. شاید در روز آخر لیگ، شاگردان برانکو به‌خاطر همین یک تفاضل، جام را بدهند. سوای حاتمی که نشان داده هرگز در اندازه‌های پرسپولیس نیست و در بهترین حالت به درد همان تیم بی‌حاشیه و آرام سایپا می‌خورد قرمزها با چند مهر دیگر در حال تلاش برای کسب جام هستند که از بد حادثه این چند نفر از همین حالا می‌دانند جایی در پرسپولیس فصل بعد ندارند. رضا نورمحمدی 34 ساله که برانکو اعتمادش را به او کاملا از دست داده یکی از این بازیکنان است؛ مدافعی که هر وقت به میدان آمد پرسپولیس گل خورد. اگر چه گل نفت در صحنه آهسته تلویزیونی کاملا آفساید بود اما تعلل و عجز نورمحمدی مقابل زننده گل به خودی خود بازگوکننده هزاران واقعیت بود. توپی که بنگر و ماریچ براحتی می‌توانستند دفع کنند با استارت شکست خورده نورمحمدی و تکل ناقصش همراه شد تا صحنه گل فرهاد مجیدی در داربی 69 و اشتباه شیث رضایی  برای هواداران پرسپولیس تداعی شود.  نورمحمدی می‌داند با بازگشت کنعانی‌زادگان سرباز از ملوان حتی روی نیمکت هم جایی برای او نیست و وضعیتی مشابه سوشا مکانی دارد. سوشا می‌داند وقتی پرسپولیس سفت و سخت به دنبال بیرانوند و حتی فرناندو خسوس گلر برزیلی استقلال خوزستان است، یعنی فصل بعد باید به فکر تیم دیگری باشد. سوشا با اشتباه عجیبش در داربی نشان داد هرگز به آن اعتماد به نفسی که لازم بود در پرسپولیس نرسیده و بهتر است به یک تیم کم‌حاشیه برود. جایی مثل فولاد که از قضا او یکی از ارکان اصلی قهرمانی‌شان در لیگ سیزدهم لقب گرفت. پرسپولیس 2 بازی سرنوشت‌ساز دیگر را پیش رو دارد. شاید دیدار با راه‌آهن محک مناسبی برای سوشا و دیگر مدافعان قرمز نباشد اما بدون شک آنها در تبریز مقابل گسترش مصائب فراوانی را پیش رو دارند. بازیکنانی که روزهای پایانی خود را در پرسپولیس پشت سر می‌گذارند و رد پایشان در گل‌های دریافتی روشن‌تر از هر بازیکن دیگری است.
 

کنفدراسیون فوتبال آسیا روز گذشته رای سیاسی دیگری صادر و به عراق اعلام کرد می‌تواند تمام بازی‌های خود به استثنای عربستان را به میزبانی تهران برگزار کند. پس این رای AFC، درگیری و جنگ میان 2 فدراسیون بیشتر شد چرا که فدراسیون عراق اعلام کرد به فیفا شکایت می‌کند و همچنان تهران را به عنوان میزبان بازی مقابل عربستان می‌داند. فدراسیون عراق تاکید کرد اگر عربستان برای بازی با آنها به تهران نیاید آنها به عربستان نمی‌روند. بر این اساس موضع سعودی‌ها در قبال عدم حضور در ایران همچنان ثابت است و آنها بهانه‌جویی خود را ادامه می‌دهند. سعودی‌ها این‌بار پا را فراتر گذاشته و با لحنی تند خواسته‌اند عراقی‌ها به این کشور بیایند و خواسته آنها را پوچ و بی‌اساس عنوان کردند. عدنان المعیبد سخنگوی فدراسیون فوتبال عربستان در مصاحبه با سایت «الکوره» اظهار داشت: ما درباره تصمیم خود برای بازی نکردن در ایران مصمم هستیم زیرا رأیی از سوی AFC صادر شده است که باشگاه‌های ما و تیم‌ملی را از بازی در ایران منع کرده است و این رای AFC مورد تایید فیفا است. وی افزود: در هیچ شرایطی در ایران بازی نمی‌کنیم. در صورتی که تعلیق از ورزشگاه‌های عراق برداشته شود ما با کمال میل در عراق بازی می‌کنیم اما موضوع ما در قبال بازی نکردن در ایران ثابت است. سخنگوی فدراسیون عربستان ادامه داد: امیدوارم عراقی‌ها برای بازی با ما سریعا یک کشور ثالث را انتخاب کنند. اما درباره بازی برگشت ما در عربستان از آنها پذیرایی می‌کنیم و هرگز از حق خود در هیچ شرایطی کوتاه نمی‌آییم. تیم‌ملی عراق در عربستان بازی خواهد کرد و باعث خوشحالی ما است ما میزبان برادران عراقی خود باشیم. آنها نباید تصمیمی احساسی بگیرند زیرا فیفا ورزشگاه‌های آنها را تعلیق کرده است و بازی در ایران نیز با حکم AFC و فیفا منتفی است. المعیبد درباره میزبانی استرالیا و مالزی برای عراق مقابل عربستان گفت: این حق آنهاست که هر کشوری را انتخاب کنند ما مشکلی با استرالیا و مالزی نداریم. اردن پیش از این تمام بازی‌های عراق را میزبانی کرده است و تمام کشورهای عربی آماده میزبانی از آنها هستند. وی در پایان درباره تصمیم عراقی‌ها برای نیامدن به عربستان گفت: اولا این تصمیم عراقی‌ها وارد نیست و یک امری واهی است و در جای خود قرار ندارد زیرا تصمیم بین‌المللی است و ما نمی‌توانیم این تصمیم را زیر پا بگذاریم. ثانیا آنها در فدراسیون خودشان مشکل دارند و باید از طریق محافل ورزشی خودشان آن را پیگیری کنند. اما موضوع بازی در عربستان به ما مربوط می‌شود و ما تصمیم‌گیرنده هستیم. سخنگوی فدراسیون عربستان با لحنی تند در پایان گفت: ما وقتی برای تلف کردن به این موضوع نداریم. ما بازی‌های مهمی را پیش‌رو داریم. عربستان باعث این مشکل نیست زیرا ما که نخواستیم عراق در تعلیق باشد و تصمیم بازی نکردن در ایران نیز از سوی ما صادر نشد!
 

دوشنبه آخرین جلسه هیأت‌رئیسه فدراسیون فوتبال
آخرین جلسه هیأت‌رئیسه فدراسیون فوتبال قبل از برگزاری انتخابات از شنبه به دوشنبه آینده موکول شد. این جلسه قرار بود امروز شنبه برگزار شود که در نهایت به دوشنبه موکول شد. انتخابات فدراسیون فوتبال قرار است شنبه آینده برگزار شود. نکته جالب اینکه کی‌روش پیش از این امروز (11 اردیبهشت همزمان با برگزاری انتخابات فدراسیون فوتبال که بعداً به 18 اردیبهشت موکول شد) را به عنوان روز استعفای خود مطرح کرده بود که باید منتظر ماند و دید در نهایت سرنوشت همکاری سرمربی تیم‌ملی با این تیم به کجا خواهد انجامید. البته پس از برگزاری جلسه کی‌روش با هیأت‌رئیسه و قول فدراسیون مبنی بر حمایت از تیم‌ملی از شواهد پیداست کی‌روش در تیم‌ملی ماندگار شده و همکاری‌اش را با این تیم ادامه خواهد داد. کفاشیان نیز هفته گذشته در گفت‌وگو با فارس از مخالفت رسمی فدراسیون با استعفای کی‌روش خبر داده بود.

ویسی در اصفهان
سرمربی استقلال خوزستان صبح دیروز در اصفهان رویت شد. در حالی که طی روزهای گذشته شایعه پیوستن عبدالله ویسی به سپاهان برای فصل آتی قوت گرفته صبح دیروز سرمربی استقلال خوزستان در فاصله کمتر از 24 ساعت پس از پیروزی تیمش مقابل راه‌آهن در نصف جهان دیده شد. این موضوع می‌تواند به منزله آغاز مذاکرات ویسی با سپاهان تلقی شود. هرچند تا امروز مسؤولان باشگاه استقلال خوزستان اعتقاد دارند ویسی برای فصل بعد هم در این تیم خواهد ماند اما شاید با حضور ویسی در اصفهان دیگر نتوانند بر واقعیت پرده بیندازند.

پاداش 100 میلیونی
برای هر برد آبی‌ها
بازیکنان تیم استقلال برای هر یک از بردهای خود تا پایان فصل پاداش ویژه دریافت می‌کنند. طبق تصمیم اعضای هیأت‌مدیره باشگاه استقلال اعضای این تیم پس از داربی 82 و از دست دادن صدر جدول تا پایان لیگ با هر برد بین 80 تا 100 میلیون تومان پاداش دریافت می‌کنند. براساس این گزارش، قرار است این مبالغ طبق تصمیم‌گیری سرمربی و کاپیتان استقلال بین نفرات تیم تقسیم شود. پاداش برد‌های اخیر برابر فولاد و سایپا هم در روزهای آینده با نظر سرمربی و کاپیتان تیم بین اعضای تیم استقلال تقسیم می‌شود. مسعود معینی در گفت‌وگو با کاپ این خبر را تایید کرد.

سکوت درباره اشتباه‌های سوشا
ایگور پانادیچ، مربی دروازه‌بان‌های پرسپولیس به سوالات خبرنگاران درباره سوشا مکانی پاسخ نداد. در حالی که خبرنگاران انتظار داشتند پانادیچ درباره سوشا و اشتباه فاحش روز پنجشنبه‌اش صحبت کند، این مربی این کار را انجام نداد. پانادیچ گفت: ما فقط در تمرین درباره اشتباهات حرف می‌زنیم، نه در گفت‌وگو با رسانه‌ها. در هر صورت فشار زیاد است و اشتباهات بروز می‌کنند. نمی‌خواهم درباره سوشا صحبت کنم و همان‌طور که گفتم فقط در تمرین آنالیز می‌کنیم و حرف‌های‌مان را بین خودمان نگه می‌داریم. پانادیچ افزود: بیش از هر چیزی به آرامش نیاز داریم. زمان خوبی تا بازی بعدی مانده تا دوباره خودمان را آماده کنیم و برای برد به تبریز برویم. او در پاسخ به آخرین سوال خبرنگاران در این‌باره که چه‌کسی در بازی بعد درون دروازه پرسپولیس می‌ایستد هم گفت: اگر انتظار دارید بگویم در بازی بعد این گلر یا آن گلر درون دروازه می‌ایستد، اشتباه می‌کنید. من زمانش که برسد گلر بازی بعدی را معرفی می‌کنم.

روایت جلالی از رفتن سمت رختکن استقلال
سرمربی سایپا ادعا می‌کند که هرگز قصدی برای رفتن سمت رختکن استقلال نداشته است. مجید جلالی بعد از شکست برابر استقلال زمانی که از رختکن تیمش بیرون آمد، به سمت رختکن استقلالی‌ها رفت تا این شائبه به وجود بیاید که قصد اعتراض به تیم حریف را دارد. او که بسیار از شکست تیمش ناراحت بود، در گفت‌وگو با ورزش 3  این موضوع را اینطور توضیح داد: من نمی‌خواستم به رختکن استقلال بروم، قصد رفتن به نشست خبری بعد از بازی را داشتم و به اشتباه فکر کردم سالن نشست سمت رختکن استقلالی‌هاست. بعد از این مسؤولان استادیوم تختی به من تذکر دادند و من هم به سمت سالن کنفرانس رفتم. تاکید می‌کنم که هرگز قصد حمله به رختکن استقلالی‌ها را نداشتم.
 

پیام کریمی: کنفدراسیون فوتبال آسیا در اختلاف عراق و عربستان نیز به سود سعودی‌ها رای داد تا همسایه غربی ایران نتواند در ایران با عربستان دیدار کند، موضوعی که دامنه
تاخت و تاز و تصمیم‌سازی آل‌سعود در AFC را به روشنی نشان می‌دهد.  
شاید این جمله برای سران فدراسیون فوتبال ایران و دوستداران فوتبال سنگین باشد اما بدون شک می‌توان اذعان کرد برخلاف ادعایی که درباره فوتبال ایران و تاثیرات ماورایی علی کفاشیان بر رئیس AFC مطرح است، این روز‌ها این سعودی‌ها هستند که سلطه بلامنازعی بر کنفدراسیون فوتبال آسیا دارند و هر تصمیمی را که دوست داشته باشند از میز کار شیخ سلمان خارج می‌کنند؛ بدون آنکه کسی جلو دار آنها باشد.
ماجرای حمله به سفارت عربستان یقینا هیچ ارتباطی به امنیت در ایران ندارد و اینکه فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا با بهانه واهی آل‌سعود برای عدم حضور تیم‌های عربستانی در تهران با آنها همصدا شدند نیز یقینا بستن چشم‌ها بر موضوع دخالت سیاست در فوتبال است، نکته‌ای که شاید با تبیین درست از سوی مسؤولان فوتبال ایران می‌توانست آب سردی باشد بر همه ادعا‌های واهی عربستان و پیروزی دیپلماسی ایران اما ضعف در عمل مقامات فدراسیون فوتبال ایران، نتیجه‌ای نداشت جز کارنامه سیاه برای فوتبال ایران و موفقیت کامل برای عربستان.
به نظر می‌رسد در کنار ضعف و ذلت دیپلماسی فوتبال ایران، عربستانی‌ها نیز در اوج قدرت‌شان در AFC و فیفا هستند.  آنها سهم بسزایی در انتخاب شیخ سلمان به‌عنوان رئیس کنفدراسیون فوتبال آسیا داشتند و با رای دادن به او در انتخابات فیفا نیز نفوذ و سلطه خود در آسیا را دوچندان کردند. سعودی‌ها که چند هفته پیش موفق شده بودند با زور و لابی نظر کنفدراسیون فوتبال آسیا را برای بازی نکردن نمایندگان این کشور در لیگ قهرمانان آسیا در خاک ایران به خود جلب کنند و تیم‌های ایرانی را مجبور کردند به جای بازی کردن در خانه راهی کشورهای عربی شوند، حالا با به کرسی نشاندن نظریه‌شان درباره عراق نیز مغرورتر از همیشه بر قدرت و نفوذ خود می‌بالند و حتما هم از ضعف دیپلماسی فوتبال ایران
خرسند هستند.
عربستانی‌ها این روز‌ها غرق در شادی هستند و احساس قدرت می‌کنند، چرا که توانسته‌اند در بیرون از مستطیل سبز برابر ایران به پیروزی برسند و خود را برنده جنگ تمام عیار برابر ایران بدانند.  آنها این‌روز‌ها پیروز مناقشه فوتبالی دیگری از همان جنس مناقشه فوتبالی با ایران شده‌اند.
عربستانی‌ها این بار به عراق هم ثابت کردند اگر در صحنه سیاست این کشور، ایران دست بالاتر از عربستان را دارد اما در دیپلماسی فوتبالی این آل‌سعود است که پشت سران فوتبال ایران را حتی در خاک عراق نیز به خاک رسانده‌اند.
پرسش این است که چگونه ایران به‌عنوان میزبان بازی کشورهایی که امکان بازی در آنها فراهم نیست انتخاب می‌شود اما چرا ایران نمی‌تواند مکانی مناسب برای بازی‌های نمایندگان عربستان باشد؟ فدراسیون فوتبال عراق، ایران را به‌عنوان نامزد بازی‌های خود در انتخابی جام جهانی 2018 معرفی کرد اما در این میان و در جنجال 2 هفته‌ای عربستان با عراق سران آل‌سعود تلاش کردند با وسوسه کردن عراقی‌ها آنها را وادار به تغییر نظرشان کنند و رئیس فدراسیون فوتبال عربستان با رئیس فدراسیون فوتبال عراق نشست حضوری هم برگزار کرد اما عراقی‌ها کوتاه نیامدند و اصرار داشتند ایران را به‌عنوان میزبان خود انتخاب کنند ولی در نهایت این اصرار‌ها کارگشا نشد، چراکه سعودی‌ها ایمان داشتند که در این جنگ هم به پیروزی می‌رسند چون AFC بالاترین نهاد فوتبالی در آسیا پشتیبان و حامی سرسخت آنهاست.
سرانجام کنفدراسیون فوتبال آسیا نیز در رای عجیبی اعلام کرد ایران می‌تواند میزبان همه بازی‌های عراق در انتخابی جام جهانی 2018 روسیه غیر از دیدار عربستان باشد. پرسش این است چرا باید عربستان از بقیه کشور‌ها جدا شود؟ مگر آنها با دیگر تیم‌ها تفاوت دارند؟ اگر به فرض محال هم ایران ناامن است، چرا باید برای دیگر تیم‌ها ناامن نباشد؟ مگر جان سعودی‌ها ارزشمندتر از جان بازیکنان دیگر کشورهاست؟ مگر تا الان فردی از سعودی‌ها در ایران آسیب دیده است؟ پس چرا باید کنفدراسیون فوتبال آسیا در برابر خواسته سعودی‌ها سر کرنش فرود آورد؟ مگر نه اینکه AFC به جولانگاه و حیاط خلوت سعودی‌ها تبدیل شده و مسؤولان فوتبالی ما نیز در برابر این نتیجه تلخ سر تعظیم
 فرود آورده‌اند.