ثمانه اکوان: گروهی از معاونان و مشاوران اوباما در درون کاخ سفید که اخیراً جنجال زیادی در مطبوعات و فضای کنگره به راه انداخته بودند، گزارشی از فعالیت‌های خود منتشر کرده‌اند که پرده از ابعاد اقدامات‌شان جهت ترویج و تبلیغ توافق هسته‌ای با ایران برمی‌دارد. به گزارش «وطن امروز»، براساس گزارشی که خبرگزاری آسوشیتدپرس از واشنگتن منتشر کرده است، این گروه که ریاست آن را معاون مشاور امنیت ملی اوباما یعنی بن رودز بر عهده داشته است، نه‌تنها با برخی خبرنگاران برای تبلیغ توافق هسته‌ای با ایران در تماس بوده، بلکه حامی مالی بسیاری از مؤسسات رسانه‌ای و افراد مرتبط با این پرونده نیز بوده است؛ از رادیو عمومی ملی NPR گرفته تا رسانه‌های دیگر. البته در این گزارش نام یک ایرانی نیز مطرح شده است؛ کسی که طی 12 سال اخیر نام او با پرونده مذاکرات بر سر برنامه هسته‌ای ایران گره خورده است. در این گزارش، نام حسین موسویان، سخنگوی سابق گروه مذاکره‌کننده هسته‌ای ایران که هم‌اکنون در دانشگاه پرینستون آمریکا تدریس می‌کند؛ مطرح و ادعا شده از او در ازای حمایت از توافق هسته‌ای، حمایت مالی شده است. براساس این گزارش، این افراد و موسسات به ‌صورت مستقیم و غیرمستقیم از حمایت‌های مالی کاخ سفید دراین‌باره بهره برده‌اند.
براساس این گزارش که پنجشنبه گذشته منتشرشده است، کاخ سفید مستقیماً اقدام به حمایت مالی از این افراد و مؤسسات رسانه‌ای نکرده اما با صندوقی به نام «پلاشرز» توافق کرده و همکاری مشترکی را آغاز کرده است که در نهایت هدف اصلی آن حمایت از سیاست‌های کنترل سلاح اوباما بوده است. هدف اصلی این صندوق، همان‌طور که در سایت آن نیز اشاره‌ شده است، «ایجاد دنیایی امن از طریق توسعه سرمایه‌گذاری در طرح‌هایی با هدف کاهش و درنهایت نابودی ذخایر هسته‌ای جهان است». با این‌حال نقش پشت‌صحنه این صندوق، ایجاد تبلیغ برای توافق هسته‌ای با ایران بوده است و ارتباط نزدیکی نیز با بن رودز، فرد مورد وثوق اوباما داشته است. بن رودز نیز در گفت‌وگوی خود با نیویورک‌تایمز به ‌صورت مختصر به این همکاری اشاره و بیان کرده بود: «ما یک اتاق پژواک برای توافق هسته‌ای با ایران ایجاد کردیم و از گروه‌های خارج از کاخ سفید مانند پلاشرز نیز استفاده کردیم و این گروه کمک زیادی به ما کرد که پیام رئیس‌جمهور به ‌صورت مؤثری شنیده شود». براساس گزارش سالانه موسسه پلاشرز، این گروه سال 2015 به رادیو عمومی ملی یعنی رادیو NPR به‌صورت مستقیم کمک کرده است تا گزارش‌هایی درباره امنیت ملی منتشر کند که در آن بر سیاست‌های سلاح هسته‌ای آمریکا و همچنین بودجه‌ها در این‌باره تأکید شود، به برنامه هسته‌ای ایران پرداخته شود و در عین‌حال به موضوعات مرتبط با امنیت هسته‌ای بین‌المللی نیز اشاره‌ شده و در راستای اهداف برنامه سلاح هسته‌ای دولت آمریکا باشد. در واقع به نظر می‌رسد این حمایت‌ها پوششی برای پیگیری هدف اصلی پلاشرز بوده است. رئیس موسسه پلاشرز 2 بار طی سال گذشته در برنامه‌های این رادیو حضور داشته و به حمایت از برنامه اوباما در قبال ایران پرداخته است. رادیو NPR تنها رسانه مهم آمریکا نیست که از حمایت‌های مالی‌ موسسه وابسته به کاخ سفید برخوردار شده است. در گزارش 33 صفحه‌ای این موسسه، نام تعداد دیگری از اندیشکده‌ها و موسسه‌های رسانه‌ای و افراد مختلف نیز برده شده که نام هرکدام از این موسسه‌ها با توجه به اقداماتی که انجام داده‌اند، جای تأمل دارد: انجمن کنترل تسلیحات 282 هزار و 500 دلار، اندیشکده بروکینگز 225 هزار دلار و اندیشکده شورای آتلانتیک 182 هزار و 500 دلار کمک مالی از این موسسه دریافت کرده‌اند. آنها این منابع مالی را برای برگزاری جلساتی درباره تجزیه ‌و تحلیل مباحث ایران و همچنین جلسه با رسانه‌ها و انتشار گزارش‌های کارشناسی هزینه کرده‌اند. گروه پلاشرز همچنین تعداد دیگری از رسانه‌ها را نیز حمایت مالی می‌کند که از جمله آنها می‌توان به هافینگتون‌پست، نشریه سالن، گاردین و
پرو پابلیک اشاره کرد. گروه‌های دیگری که کمتر به خاطر فعالیت‌های مرتبط با برنامه‌های هسته‌ای شناخته‌ شده‌اند هم با دریافت این کمک‌های مالی به میدان آمده و از برنامه اوباما حمایت کرده‌اند. لابی صهیونیستی جی استریت حدود 576 هزار و 500 دلار دریافت کرده تا از معامله هسته‌ای با ایران حمایت کند و بیشتر از 281 هزار دلار نیز به شورای ملی ایرانیان آمریکا با مدیریت تریتا پارسی تعلق ‌گرفته است.  اما آنچه مربوط به حسین موسویان است، یک رقم 70 هزار دلاری است به گونه‌ای که این موسسه به دانشگاه پرینستون 70 هزار دلار کمک مالی کرده است تا با این مبلغ از حسین موسویان، سخنگوی تیم مذاکره‌کننده حسن روحانی در دولت اصلاحات که هم‌اینک در این دانشگاه تدریس می‌کند، حمایت کند تا «تحلیل‌ها، انتشارات و مدیریت سیاست‌گذاری را در ارتباط با دیگر عناصر درگیر در مذاکره با ایران داشته باشد». در واقع این کمک مالی برای حمایت موسویان از توافق هسته‌ای اختصاص داده شده است.  حسین موسویان از دیپلمات‌هایی است که طی 12 سال گذشته نام او با پرونده مذاکرات هسته‌ای ایران گره خورده است. او در دوران دولت اصلاحات، سخنگوی تیم مذاکره‌کننده حسن روحانی بود. او ارتباط گسترده‌ای با رسانه‌های داخلی و خارجی داشت.
پس از شکست مذاکرات هسته‌ای و تغییر دولت شائبه‌های فراوانی درباره برخی عملکرد‌های تیم مذاکره‌کننده سابق مطرح شد. سال 86 حسین موسویان توسط وزارت اطلاعات دستگیر شد. همان زمان برخی رسانه‌ها خبر دادند برخی اسناد محرمانه نظام از وی کشف شد و این ماجرا یک روال غیرمعمول بوده است. رئیس‌جمهور وقت و وزیر اطلاعات صراحتا از جاسوسی موسویان سخن گفتند اما در نهایت حسین موسویان به جرم «اخلال در امنیت ملی» محکوم شد. دادگاه موسویان را به 2 سال حبس تعلیقی و ۵ سال محرومیت از خدمات دولتی محکوم کرد. از ابتدای شروع به کار دولت آقای روحانی نیز نام حسن موسویان در برهه‌های زمانی مختلف مذاکرات هسته‌ای ایران و 1+5 مطرح بوده است. او که در حال گذراندن یک دوره مطالعاتی در دانشگاه پرینستون آمریکاست؛ از حامیان اصلی توافق هسته‌ای ایران و 1+5 بوده است. او هم در درون ایران و هم در خارج از ایران درباره ضرورت توافق هسته‌ای با 1+5 مصاحبه‌هایی انجام داده است. به دلیل ارتباطات بسیار نزدیک حسین موسویان با رئیس‌جمهور و تیم مذاکره‌کننده، برخی گفت‌وگوهای او در برهه‌های مختلف مذاکرات هسته‌ای را به عنوان مواضع دولت تلقی می‌کردند.
اکنون با ادعایی که خبرگزاری آسوشیتدپرس مطرح کرده است؛ باز هم نام حسین موسویان به عنوان یک چهره جنجالی در مذاکرات هسته‌ای مطرح شده است. ادعای کمک مالی 70 هزار دلاری آمریکا به حسین موسویان از جهات مختلفی قابل تامل است. بویژه اینکه در صورت صحت این ادعا، او از کشوری کمک مالی دریافت کرده است که یک سابقه مخاصمه طولانی‌مدت با ایران داشته و در موضوع پرونده هسته‌ای نیز این خصومت بارها دیده شده است. البته این ادعای خبرگزاری آسوشیتدپرس برای شخص رئیس‌جمهور ایران می‌تواند دردسرساز شود، چراکه در روزهایی که مراودات بانکی ایران با دلار، تقریبا منتفی شده است؛ ادعاهایی درباره کمک‌های چندده هزار دلاری آمریکا به نزدیکان آقای روحانی مطرح شده است!

گروه سیاسی: وزیر امور خارجه دولت حسن روحانی از بیانیه آمریکا، انگلیس، آلمان، فرانسه و فدریکا موگرینی، مسؤول سیاست خارجی اتحادیه اروپایی که اواخر هفته گذشته در وین صادر شد، چندان استقبال نکرد.  محمدجواد ظریف اگرچه ضرورت صدور این بیانیه را که اعلام پایبندی این کشورها به برجام است، رد نکرد اما گفت که در کنار این بیانیه‌ها، دولت روحانی به «اقدام عملی» این کشورها برای ازسرگیری تجارت بانک‌های معتبر اروپایی با ایران نیازمند است. به گزارش «وطن امروز»، وزرای خارجه آمریکا، انگلیس، فرانسه، آلمان و فدریکا موگرینی، مسؤول سیاست خارجی اتحادیه اروپایی اواخر هفته گذشته بیانیه‌ای صادر و در آن اعلام کردند مانع تجارت بانک‌های بزرگ اروپایی با ایران نمی‌شوند. اما نکته مهم درباره این بیانیه، بی‌توجهی به نگرانی اصلی بانک‌ها برای عدم تمایل به ازسرگیری تجارت با ایران بود. درحالی که بانک‌های معتبر اروپایی برای تجارت با ایران خواهان یک «ضمانت» از سوی آمریکا هستند اما در بیانیه این کشورها هیچ ضمانتی به این بانک‌ها داده نشد. پیش از این مدیران ارشد بانک‌های اروپایی اعلام کردند به دلیل رفتارهای متناقض و دوگانه آمریکا و نیز به خاطر وضعیت نامشخص انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا، نمی‌توانند به برجام اعتماد کنند. آنها گفته‌اند وزارت خزانه‌داری آمریکا همچنان مجازات‌های سختی درباره تجارت با ایران اعمال می‌کند و این مجازات‌ها معیار و استاندارد مشخصی نیز ندارد. بر همین اساس، کارشناسان بیانیه آمریکا، تروئیکای اروپایی و موگرینی درباره پایبندی آنها به برجام را یک اتفاق اثرگذار برای ازسرگیری تجارت بانک‌ها با ایران ندانستند.  محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه نیز برخلاف رویه گذشته، این‌بار و پس از آشکار شدن بدعهدی آمریکا در مسیر اجرای تعهداتش در برجام، چندان از این بیانیه استقبال نکرد. ظریف روز شنبه در نشست خبری مشترک با «موری مک‌کولی» وزیر خارجه نیوزیلند با بیان اینکه موانعی که از گذشته در مسیر همکاری‌های اقتصادی بین ایران و دیگر کشورها ایجاد شده عمدتا به دلیل سیاست‌های خصمانه ایالات متحده و تحریم‌های ظالمانه و بین‌المللی بوده، گفت: این موانع به‌تدریج در حال کنار رفتن است البته قسمتی از اینها با تعهداتی که در قالب برجام داشتند به صورت رسمی کنار گذاشته شده اما ما اعتقاد داریم اقدامات عملی هم باید کنار بیانیه‌ها صورت بگیرد.
به گزارش فارس، وی افزود: بیانیه‌ای که در حاشیه دیدار بنده با جان کری، وزیر خارجه آمریکا در نیویورک از سوی وی مطرح شد و بیانیه جدیدی که در روزهای گذشته از طرف وزرای امور خارجه ایالات متحده، 3 کشور اروپایی و اتحادیه اروپایی صادر شد، نشان‌دهنده یک فضای سیاسی است که مجموعه این کشورها احساس می‌کنند لازم است تعهد خود را به اجرای برجام نشان دهند. ظریف ادامه داد: البته در کنار اینها گفت‌وگو‌هایی نیز درباره اقدامات عملی هم در نیویورک و هم در وین با جان کری و ملاقات‌هایی نیز با هاموند و موگرینی داشتم و توافق کردیم اقدامات عملی برای رفع موانع صورت بگیرد و این اقدامات عملی را پیگیری می‌کنیم. وی تصریح کرد: یکی از این اقدامات، همکاری گسترده بین بانک مرکزی ما و موسسات مالی است که این همکاری‌ها هم‌اکنون در حال انجام است. وزیر امور خارجه خاطرنشان کرد: اقدام برای تشویق بانک‌های اروپایی به صورت ویژه و مشخص برای همکاری با ایران توافق دیگری است که صورت گرفته و قسمتی از این توافق انجام شده و بخشی نیز در دست اقدام است. ظریف گفت: این یک هدف است اما هنوز به صورت کافی به آنچه باید برسیم نرسیده‌ایم و نیاز است اقدامات بیشتری در این زمینه از سوی آمریکا صورت بگیرد.

احمد توکلی استفاده از مدل جدید قراردادهای نفتی را برخلاف مصالح ملی و منافع استراتژیک نظام اعلام کرد و خواستار تغییر استراتژیک راهبرد دولت در جذب سرمایه و فناوری خارجی در صنعت نفت و گاز شد. به گزارش تسنیم، احمد توکلی، نماینده مجلس شورای اسلامی و رئیس هیات مدیره سازمان مردم نهاد «دیده‌بان شفافیت و عدالت» با ارسال نامه‌ای به اسحاق جهانگیری، معاون اول رئیس‌جمهور و رئیس ستاد راهبری و مدیریت اقتصاد مقاومتی، نوشت: آنچه به پیوست تقدیم می‌شود، نتیجه مباحثات طولانی جمعی از منتقدان با مقامات مسؤول ذی‌ربط وزارت نفت، کارشناسان مستقل، اساتید برجسته دانشگاه و جوانان متخصص نفت و گاز است... . سرنوشت چند دهه آینده حوزه انرژی، بودجه دولت، اقتصاد ملی و شاید سیاست و استقلال کشور به این مصوبه هیات وزیران که مبنای قراردادهای جدید نفت و گاز خواهد بود، گره خواهد خورد. جمع‌بندی این است که این مصوبه نمی‌تواند شرایط عمومی و الگوی قراردادهای بالادستی نفتی باشد و در شکل فعلی ناقض قوانین بالادستی است، حاکمیت ملی را مخدوش می‌سازد، ظرفیت‌های مشابه داخلی، بویژه توانایی‌های شرکت ملی نفت را تحلیل می‌برد، هیچ تضمینی برای انتقال فناوری ندارد، خام‌فروشی را تداوم می‌بخشد و سهم غیرمعقولی از منافع را به شرکت‌های چندملیتی می‌دهد و در بلندمدت ممکن است خطراتی را متوجه استقلال ملی نماید و در مجموع با مفاد و روح اقتصاد مقاومتی ناسازگار است. بخش دیگری از این گزارش به بیان چکیده مهم‌ترین نقایص مدل جدید قراردادهای نفتی پرداخته و توضیحاتی برای هر یک از این نقایص مطرح شده است. این نقایص عبارتند از: اصرار بر یک الگوی منفرد برای کل حوزه انرژی به جای استفاده از سبد متنوع قراردادی، تسلط شرکت‌های خارجی بر منابع نفتی و گازی و نقض حاکمیت ملی، تضعیف کم و کیف ظرفیت تخصصی شرکت ملی نفت و شرکت‌های تابعه و شرکت‌های بخش خصوصی، نادیده انگاشتن اصول انتقال فناوری در الگوی پیشنهادی، خط پایه تخلیه و مدیریت تولید و منافع بی‌شمار خارجی، پرهیز از خام‌فروشی و تکمیل زنجیره ارزش امری مغفول در الگوی قراردادی جدید و عدم وجود سازوکار جریمه طرف خارجی در صورت عدم ایفای تعهدات. بنابراین به کارگیری مدل جدید قراردادهای نفتی به صلاح کشور و در راستای منافع ملی نیست. توکلی در پایان این نامه تاکید کرده است: الگوی قراردادهای بالادستی نفت و گاز، به علت تعارض با قوانین، نقض حاکمیت ملی، حرکت در خلاف جهت اقتصاد مقاومتی، اضمحلال شرکت ملی نفت ایران، توسعه خام‌فروشی، تولید غیرصیانتی، تضمین منافع هنگفت برای شرکت‌های خارجی، قرار دادن میادین تمامی گستره سرزمین ایران به شرکت‌های خارجی حداقل برای 7 سال دوره اکتشاف و 25 سال توسعه و بهره‌برداری (که برای دوره دیگری نیز قابل تمدید است) و عدم انتقال دانش و فناوری برتر به شرکت ملی نفت و شرکت‌های تابعه، خلاف مصالح ملی و منافع استراتژیک نظام است و باید مذاکراتی که در حال حاضر با شرکت‌های خارجی در این راستا در جریان است متوقف شود. وی افزوده است: «با استقبال ابتدایی وزیر محترم نفت از منتقدان و پیگیری معاون اول محترم رئیس‌جمهور برای تبیین تمام نقایص، انتظار این است که پیشنهاد تغییر  استراتژیک رویکردها پذیرفته شود و چنانچه توجه نشود، خدای ناخواسته ده‌ها کرسنت دیگر را شاهد خواهیم بود که از طریق محاکم بین‌المللی، ذخایر ارزی فعلی و آتی را مصادره خواهند کرد».

گروه اقتصادی: ولی‌الله سیف، رئیس‌کل بانک مرکزی در سفر به انگلستان برای چندمین بار اعلام کرد غرب اصلا به تعهدات بانکی خود عمل نکرده و فقط وعده داده است. به گزارش «وطن‌امروز»، سیف در کنفرانسی که موسسه «یورومانی» تدارک دیده بود در جمع فعالان اقتصادی و بازار مالی اروپایی اعلام کرده بود طرف غربی باید اجرای تعهدات خود را تضمین کند اما از این کار سر باز می‌زند.  ولی‌الله سیف یک ماه پیش نیز در سفر به آمریکا و در اجلاس بهاره بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول، دستاورد بانکی ایران از برجام را «تقریبا هیچ» عنوان کرده بود و حالا آن سخنان در سفر به انگلستان تشریح شده است. ولی‌الله سیف بارها و بارها در گفت‌وگو با رسانه‌ها و سخنرانی‌های خود در لندن به این مساله اشاره کرد که طرف مقابل فقط وعده می‌دهد و به تعهدات خود عمل نمی‌کند.  روزنامه گاردین در گزارش مفصل خود از گفت‌وگو با سیف پرده‌برداری و اعلام کرد رئیس‌کل بانک مرکزی ایران اصلا از نحوه اجرای برجام رضایت ندارد. به نوشته گاردین، آقای سیف در این مصاحبه عنوان کرده موانعی که باعث می‌شوند بانک‌های ایرانی نتوانند به نظام مالی جهان متصل شوند نشان می‌دهد آمریکا و اتحادیه اروپایی نتوانسته‌اند به طور کامل به تعهداتشان تحت «برجام» عمل کنند.  در حالی که 4 ماه از اجرایی شدن توافق هسته‌ای ایران و گروه 1+5 موسوم به «برجام» می‌گذرد، بانک‌های بزرگ اروپایی کماکان تمایلی برای انجام تراکنش‌های مالی مربوط به ایران ندارند. نشست جان کری، وزیر خارجه آمریکا با مقام‌های بانکی اروپا کمکی به رفع این معضل نکرده و آنها دیپلمات آمریکایی را به مطرح کردن اظهارات ضد و نقیض درباره از سرگیری روابط با ایران متهم کرده‌اند. سیف که در حاشیه کنفرانس لندن با روزنامه انگلیسی گاردین گفت‌وگو می‌کرد، گفت: لازم است دولت‌های غربی حرف‌های‌شان را به عمل تبدیل کنند و نقش فعال‌تری را در ضمانت به بانک‌ها برای در امان ماندن از گزند جریمه‌های سنگین واشنگتن در صورت بازگشت به ایران بازی کنند. وی گفت: بعضی مقام‌های غربی، اعلانیه‌های مثبتی منتشر کرده‌اند اما بانک‌ها نیاز به ضمانت‌های ملموسی دارند مبنی بر اینکه از ادعاهای بی‌پایه (نقض تحریم‌ها) مصون خواهند بود.
تغییر روابط بانکی با عمل به تعهدات برجامی
پیش از این روز پنجشنبه جاستین واکر، مدیر جرایم بانکی «انجمن بانکداران انگلیس» در مصاحبه‌ای با رویترز به انتقاد از عدم همکاری واشنگتن با مقام‌های بانکی اروپایی برای از سرگیری رابطه با ایران پرداخت و گفت: در دیدار جان کری هیچ سندی که به ما ضمانت بدهد، ارائه نشد. پیش از این هم خبرگزاری آسوشیتدپرس در گزارشی آشکار کرده بود که وزارت خزانه‌داری آمریکا به دلیل آنکه نمی‌خواهد در زمینه تحریم‌های غیرهسته‌ای علیه ایران نرمش به خرج دهد، از ارائه توضیح کتبی برای شرکت‌ها و بانک‌های اروپایی درباره مبادله با ایران امتناع می‌ورزد. سیف در مصاحبه با گاردین گفت: بانک‌ها به ضمانت نیاز دارند، حتی اگر این به معنی بازنویسی دستورالعمل‌ها یا تجدیدنظر در مقررات باشد یا دادن ضمانت‌های کتبی به بانک‌ها. وی اضافه کرد: تا زمانی که طرف‌های غربی به طور کامل به تعهدات‌شان تحت برجام عمل نکنند، ما شاهد تغییر واقعی در روابط بانکی‌مان نخواهیم بود. آقای سیف همچنین تصریح کرد بانک‌های انگلیسی نظیر مؤسسه مالی و بانکی بریتانیایی «لویدز بانکینگ گروپ» و «رویال بانک اسکاتلند» از ارائه خدمات اتاق پایا‌پای به بانک‌های همتای ایرانی خود خودداری ورزیده و در مسیر بازگشایی شعب این بانک‌ها در لندن مانع‌تراشی کرده‌اند. رئیس بانک مرکزی ایران گفت: «انتظار اول ما از انگلیس، کمک‌رسانی است تا بانک‌های ایرانی بار دیگر بتوانند در لندن فعالیت کنند. گاردین نوشت: انگلیس می‌تواند در برخی حوزه‌ها به عادی شدن روابط بانکی با ایران کمک کند. ایران خواستار حذف از لیست سیاه کشورهای بدون همکاری در «کارگروه اقدام مالی»، نهاد بین‌المللی مبارزه با پولشویی است.  رئیس بانک مرکزی ایران گفت: ایران به دلایل سیاسی در این فهرست قرار گرفت و اکنون برای خروج از آن به تصمیم سیاسی نیاز دارد. وی اضافه کرد: ایران طی سال‌های تحریم، به‌رغم در اختیار داشتن پول کافی، قادر به بازپرداخت برخی بدهی‌هایش به عرضه‌کنندگان برون‌مرزی‌اش نبود.  آقای سیف به علاوه اضافه کرد: محدودیت‌ها در زمینه دسترسی ایران به نظام دلار مسائل عدیده‌ای برای ایران، حتی در موارد عدم رد و بدل دلار ایجاد کرده است.  وی گفت: اگر ما بخواهیم ریال عمان را به یورو تبدیل کنیم، نیازی به دلار نداریم اما نظام (مالی) به گونه‌ای طراحی شده که این پول باید اول به دلار تبدیل شود و بعد به یورو. آنها باید راهی برای حل این مشکل پیدا کنند.
دستپاچگی حامیان دولت
اظهارات سیف در آمریکا و حالا انگلستان با واکنش جالب مسؤولان و حامیان دولت مواجه شده است. عجیب‌ترین اظهارنظر مربوط به اسحاق جهانگیری، معاون اول رئیس‌جمهور بود که گفته بود سیف باید خودش توضیح دهد که چه گفته است!  بیشتر رسانه‌های حامی دولت اظهارات سیف در آمریکا را سانسور کرده بودند و حالا سخنان وی در انگلستان نیز آنها را عصبی کرده است. یکی از پایگاه‌های خبری اصلاح‌طلبان که برای مطلب اعتراضی خود عنوان «روحانی تکلیف سیف را یکسره کند، یا نتایج برجام را....» انتخاب کرده، نوشته است: در شرایطی که سخنان چندی پیش ولی‌الله سیف، رئیس کل بانک مرکزی به ایجاد بحرانی صعب‌العبور برای دولت روحانی منجر شد، او همچنان بر مدار پیشین حرکت می‌کند! این رسانه که به هیچ عنوان نتوانسته عصبانیت خود از سخنان سیف را پنهان کند، ادامه می‌دهد: «سخنان چندی پیش ولی‌الله سیف که ادعا کرده بود «تقریباً هیچ‌ چیز از برجام عاید ایران نشده است» باعث واکنش‌های بسیاری در سطح جامعه شد و سبب شد یکی از بهترین فرصت‌های 3 سال اخیر برای حمله و هجمه علت دولت شکل بگیرد، حال آنکه شخص روحانی، معاون اول رئیس‌جمهور و وزیر اقتصاد همواره درباره نتایج برجام نظری دیگری داشته و دارند و معتقدند آثار بسیار زیادی از ناحیه توافق برجام، نصیب ایران شده است.  در ماجرای پاس گل کم‌نظیر سیف به منتقدان، سطح بالای نزاع و حمله منتقدان دولت و از سویی، دفاع ضعیف تیم اقتصادی دولت در برابر این انتقادات، کار را به جایی رساند که برخی رسانه‌ها از برخورد روحانی با سیف خبر دادند و حتی زمزمه‌هایی مبنی بر برکناری وی و گزینه‌های جایگزینی او به گوش رسید. با این حال و با گذشت نزدیک به یک ماه از بحران تولید شده توسط سیف، باز هم خط پیشین او و تاکیدش بر «تقریباً هیچ» با ادبیاتی دیگر همچنان ادامه دارد و سبب ابهام بیشتر مردم در برابر نتایج برجام شده است.  سایت انتخاب ادامه داد که سیف در تازه‌ترین سخنان خود که در خبرگزاری دولت (ایرنا) منتشر شده (و البته توسط سایت بانک مرکزی سانسور شده)، با تاکید بر «عدم پایبندی غرب به تعهداتش در چارچوب برجام» با موضعی عاجزانه و غیردیپلماتیک خطاب به غربی‌ها می‌گوید: «این وظیفه اخلاقی شماست که اکنون تعهدات‌ خود را در چارچوب برجام اجرا کنید». البته مشخص نیست سانسور سخنان سیف در سایت رسمی بانک مرکزی و انتشارش در خبرگزاری ایرنا را باید گاف خبرگزاری دولت دانست یا سایت رسمی بانک مرکزی که برای فرار از هجمه‌های احتمالی منتقدان، اظهارات رئیس خود را در سایت قرار نمی‌دهد! انتقادات عجیب ‌و غریب و حمله به سیف در حالی صورت می‌گیرد که حتی فعالان اقتصادی نیز اظهارات رئیس کل بانک مرکزی را تایید می‌کنند، چراکه هنوز تبادلات مالی و بانکی ایران در دوران پسابرجام به حالت عادی در نیامده و انتقاد از سیف معلوم نیست با چه منطقی صورت می‌گیرد.
 

دکتر محمدرضا  مهدیاراسماعیلی: «فتح خرمشهر فتح خاک نیست، فتح ارزش‌های اسلامی است.» این جمله بنیانگذار انقلاب اسلامی به عقیده من پیامد دکترینی است که اگر آن دکترین را امروز به ویراست 95 به‌روز‌رسانی کنیم، معنایش این می‌شود که بروید هر چه در توان دارید بگذارید وسط تا اقتصاد کشور را به دست جوانان خودتان «فتح» کنید.
باید بپذیریم که اگر 3 خرداد 1361 خرمشهر به دست جوانان این کشور آزاد شد امروز نیز پایه اصلی اقتصاد مقاومتی جوانان هستند؛ جوانان در اقتصاد مقاومتی هم عاملند و هم مخاطب. زمانی که اقتصاد کشور قوی شود، جوان کشور بیکار نمی‌ماند اما اگر قرار است اقتصاد کشور قوی شود،  ابتکار جوان‌ها نیز نباید روی زمین بماند. این جمله آخر که ابلاغ رهبر انقلاب به دولت محترم است همان بخش عامل در بالنده شدن اقتصاد کشور است که اگر از سوی ستاد فرماندهی این لشکر، سازوکار آن روشن و تسهیل شود، هم جوانان نخبه ایده‌هایشان روی زمین نمی‌ماند، هم جوانان آماده به کار، بیکار نمی‌مانند!
فتح خرمشهر در تاریخ انقلاب اسلامی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. خبر آزادی خرمشهر چنان شگفت‌آور بود که در سراسر میهن اسلامی ما مردم را به وجد آورد. علت آن بود که ملت احساس کردند فرزند از دست رفته‌شان را بازیافته‌اند. اقتصاد مقاومتی امروز وظیفه‌اش همین است که انفجار شکوفایی و رونق را برهم زند و به ملتی که آینده از دست رفته جوانان بیکارشان را بازمی‌یابند، نشاط و انگیزه دوباره ببخشد.
یکی از ارکان لازم برای تحقق اقتصاد مقاومتی، همراهی جامعه با این آرمان است. اگر بخواهیم جامعه با این آرمان همراهی کند باید تعریف معنای آن را به درستی انجام دهیم. بارها با این پرسش مواجه شده‌ام که مگر اقتصاد مقاومتی شما با ریاضت اقتصادی امروز اروپا فرقی هم دارد؟ و من هم می‌پرسم مگر شباهتی هم دارد؟! اقتصاد مقاومتی در ایران به دنبال حداکثر کردن توسعه پایدار و بهره‌مندی «ایمن» کل جامعه از معیشت درخور ملت ایران است.
وقتی گفته می‌شود اقتصاد را مقاوم کنید یعنی طوری جامعه را از معیشت مناسب بهره‌مند کنید که ملت هر روز دلهره برهم خوردن آن را نداشته باشد! امنیت اقتصادی همانند امنیت ارضی یک کشور نیاز به صاحب دارد. کشورها برای خود ارتش تاسیس می‌کنند تا امنیت ارضی و بین‌المللی داشته باشند و کشورهای سلطه‌گر آنها را وادار به امیال خود نکنند. یک اقتصاد قوی نیز ارتش مناسب با خودش را لازم دارد تا آن را از تهاجم بیگانه دور نگه دارد. پس مراد از اقتصاد مقاومتی نه آن است که به ملت ریاضت بدهیم و نه آن که دور کشور حصار بکشیم. اقتصاد مقاومتی یک اقتصاد درونزا و مبتنی بر توان خویش است که در مواقع لزوم با دنیا تعاملاتی می‌کند که در راستای بیشتر شدن منافعش باشد.
اقتصاد مقاومتی، تمامیتی است که یا به بیگانگان اجازه دخالت نمی‌دهد یا اگر قرار است -با رویکرد حداکثر کردن نفع ملت- به آنها راه دهد، بسان یک میهمان دوزانو نشسته که دقیقا برایش روشن کرده است که در این خانه چه‌کار اجازه دارد بکند و کجاها نباید برود، با اقتصاد کشورهای استکبارطلب رفتار می‌کند!
اکنون بازخوانی کنید سخن رهبر انقلاب را که «فرض کنید فلان معامله‌ای در فلان‌جا انجام می‌گیرد، باید مشخص بشود که این کجای اقتصاد مقاومتی قرار می‌گیرد؛ این را ما به مسؤولان عزیزمان تذکر دادیم که فلان‌جا شما دارید فلان‌چیز را می‌خرید یا فلان‌چیز را معامله می‌کنید، بسیار خب! در صحنه‌ عرصه‌ اقتصاد مقاومتی، این معامله در کجای این جدول عظیم قرار می‌گیرد؟ باید مشخص بشود. یعنی معیار همه‌ کارهای اقتصادی، فعالیت‌های اقتصادی ما بایستی برنامه‌ عظیم و همه‌جانبه‌ اقتصاد مقاومتی باشد».
اقتصادی که مقاوم نباشد مانند کشوری است که ارتش ندارد و ناچار است پذیرای خواسته آنی باشد که امنیتش را تأمین کرده است. کشور پهناور ایسلند در شمال اقیانوس اطلس ارتش ندارد و امنیت این کشور توسط نیروهای ناتو تأمین می‌شود. کشورهای گرانادا، کریباتی، مائورو، موناکو، آندورا و میکرونزی هم مانند ایسلند ارتش ندارند و امنیت‌شان توسط امثال فرانسه و استرالیا و آمریکا یا نیروهای ناتو تامین می‌شود! حالا آیا کسی داشتن ارتش قوی را ضروری نمی‌داند یعنی ترجیح می‌دهد نامش در میان گروه اول- که حتی اسمشان هم برای ما مأنوس نیست چه رسد به هویت‌شان!- قرار بگیرد و طبق روال فعلی دنیا تحت سلطه گروه دوم باشد؟! اکنون حکایت مقاوم‌سازی اقتصاد نیز دقیقا همین است. اگر ما به دنبال حفظ هویت و تمامیت ملی خود هستیم باید اقتصادی مقاوم داشته باشیم.
اگر «اقتصاد» همانند «خرمشهر» در مقطعی از دست برود، باز گرفتن آن به قدر یک عملیات «بیت‌المقدس» همت می‌طلبد! اینجاست که روشن می‌شود چرا رهبر انقلاب صریحا بیان داشتند «بنده از برادران عزیزمان در دولت درخواست کردم یک قرارگاه اقتصاد مقاومتی تشکیل بدهند؛ فرماندهی برایش بگذارند. جنگ است دیگر؛ جنگ اقتصادی جنگ است؛ حالا در آن توپ و تیر و تفنگ نیست اما ابزارهای خطرناک‌تر از توپ و تفنگ وجود دارد. یک جنگ است، قرارگاه لازم دارد، قرارگاه هم فرمانده لازم دارد».
اگر قرار است نام «فتح‌الفتوح» را پس از فتح خرمشهر بر «جامی» بگذاریم، این صفت مناسب اندام این جام است نه آن جام! اقتصاد مقاومتی جامی است که اگر نوش شود ملت را مسرور می‌کند و سرور آن پایدار است. این سرور طی یک ماه و دوماه از بین نمی‌رود! سرور اقتصاد مقاومتی مثل سرور فتح خرمشهر است که با گذشت 34 سال هنوز در سر ملت باقی است. الصاق «فتح‌الفتوح» برجامی که هنوز ننوشیده از سر پریده است جفا به 6 هزار شهید فتح‌الفتوح خرمشهر است.  اقتصاد ایران امروز مملو از ظرفیت‌هایی است که مسیر رشد را تسهیل و قابلیت اتکا به خویش را میسر می‌کند. در مقابل اما جریان اقتصاد جهانی نیز به سرعت در حال تحول است، فرصت کم است و درصورت از دست دادن این فرصت، معلوم نیست چه زمان بتوانیم خرمشهر اقتصادمان را آزاد کنیم. نزاع اقتصاد نیز مانند دیگر جنگ‌هاست. کسی که اقتصادی را اشغال کند، خودش بنای رفتن نخواهد کرد. صدام وقتی خرمشهر را اشغال کرد، گفت دیگر پای هیچ ایرانی به خرمشهر نخواهد رسید. آنهایی هم که اقتصاد کشوری را اشغال کنند، با پای خود میل رفتن ندارند. باید مانند صدامی‌ها بیرونشان کنیم! نه اینکه برویم برای‌شان کارت دعوت بفرستیم که لطفا بیاید با ما قرارداد IPC نفتی امضا کنید و پیمانکار وطنی را وابداریم که خودش میدان نفتی را تحویل اجنبی بدهد با این استدلال که اجنبی بهتر بلد است! اگر باور ما این باشد که هر چه بخواهد برای این کشور بشود فقط به دست جوانان همین ملت خواهد شد، جوان‌های‌مان را میدان می‌دهیم تا یاد بگیرند؛ مگر هسته‌ای را یاد نگرفتند؟ مگر صنعت موشکی و فناوری نانو را یاد نگرفتند؟ آیا باید باورکنیم که درآوردن نفت از زمین از فناوری نانو سخت‌تر است؟!
یکی از پایه‌های محکم اقتصاد مقاومتی، اقتصاد دانش‌بنیان است. اساس کار در اقتصاد مقاومتی، اقتصاد دانش‌بنیان است، زیرا اقتصاد مقاومتی اقتصاد درون‌زاست. اقتصادی است که در داخل خود پایه‌های مستحکمی دارد، تکانه‌های بین‌المللی و جهانی و اقتصادی آن را از جا در نمی‌آورد. یک اقتصاد برای مقاوم شدن، ناگزیر به دست یافتن به دانش بومی است. دانش عاریه‌ای در اقتصاد مانند آن است که رمز عابربانک‌مان را بدهیم بیگانگان برای‌مان انتخاب کنند و این به معنای آن است که هرتحرک اقتصادی ما به سادگی توسط اجنبی‌ها شناسایی و در صورت نامطلوب بودن از نظر آنها، مسدود می‌شود. جنگ است دیگر! مگر در جنگ رمز عملیات را به دشمن می‌دهیم؟ امیدوارم با ذکر حکایت رمز بانکی، ذهن‌تان سمت داستان مسدود بودن سوئیفت و اینکه «باز است اما کار نمی‌کند!» نرفته باشد!
اقتصاد مقاومتی ابزار مقابله با خطر هضم شدن در نظام جهانی است؛ ابزاری است برای حفظ هویت و استقلال ملی. ابزاری برای نیکو کردن معیشت ملت. عجله کنید؛ اقتصاد مقاومتی را محقق کنید. انقلاب اسلامی خرمشهرهای زیادی را باید آزاد کند!

محمدرضا کردلو:‌ چند سال پیش وقتی «هفت» توسط جیرانی و دوستانش اداره می‌شد، در نشریه‌ای یادداشتی نوشتم و همه حرفم در آن نوشته این بود که «هفت» برنامه‌ای سینمایی نیست. «هفت» یک برنامه کاملا سیاسی است و اسمش هم نباید «هفت» باشد و بهتر است اسمش را «نفت» بگذارند؛ یعنی به جای «برنامه سینمایی هفت»، اگر عنوانش «برنامه سیاسی نفت» باشد، بامسماتر خواهد بود. البته آن‌وقت‌ها یکی از توهمات یا پیش‌فرض‌های اشتباهم این بود که در سازمان صداوسیما یک آدمی با یکی از این اسم‌های مخفف مثل «د-ش» پشت صحنه ماجرای «هفت» است که ضرغامی (رئیس وقت صداوسیما) را مجاب می‌کند که به «هفت» فضا بدهد. بعدتر البته فهمیدم که پیش‌فرضم درباره «هفت» اشتباه بوده. اساسا و اصالتا مافیای «هفت» در دوران جیرانی آنقدر قوی بود که به لابی با ضرغامی نیاز نداشته باشد.  نکته‌ای که آن روزها تقریبا تردیدی درباره آن نداشتم (و حالا هم کاملا تردیدی درباره آن ندارم) این بود که جیرانی از تبحر ژورنالیستی‌اش برای دفاع از سینمای روشنفکری تا جایی که می‌تواند استفاده می‌کند و کم نمی‌گذارد. این روزها هم که برنامه‌ای اینترنتی دارد، کاملا ژورنالیستی و البته پرتناقض‌تر از دوران گذشته این کارها را می‌کند. نکته دیگری که آن وقت‌ها درباره‌اش تردید داشتم(و حالا هم همین تردید را دارم) این بود که «آیا اصلا جیرانی دغدغه «گفت‌وگو» دارد؟»
چندروز پیش از افخمی درباره این رویکردهای پرتناقض درباره «گفت‌وگو» سوال کردم و برای اینکه گفت‌وگو صریح باشد از جیرانی هم اسم بردم. من به بخشی از گفت‌وگوی برنامه اینترنتی 35 با کارگردان بادیگارد اشاره کردم. جیرانی در بخشی از گفت‌وگو با ابراهیم حاتمی‌کیا (نقل به مضمون) به او می‌گوید: بعد از سال 88 چه لزومی داشت درباره برخی فیلم‌ها یا برخی اشخاص(فرهادی و دیگران) اظهار نظر کنی؟
این سوال جیرانی عجیب و قابل تامل است. در واقع جیرانی به حاتمی‌کیا می‌گوید: «اصلا چرا حرف می‌زنی؟!»
افخمی در پاسخ گفت: فریدون جیرانی ژورنالیست است... ژورنالیسم می‌گوید «هر حرفی که جذاب و جالب است را بزنیم!» ژورنالیست‌ها خیلی به این فکر نمی‌کنند که حرف‌شان با حرفی که ماه قبل زدند یا با اظهارنظر هفته پیش‌شان در تناقض هست یا خیر. جیرانی همین «چرا حرف می‌زنی؟» را جور دیگری به بهروز افخمی هم در «برنامه هفت» جمعه گذشته گفت. وقتی چالش گفت‌وگوی افخمی با «وطن امروز» به «هفت» هم کشیده شد، جیرانی با انتقاد از افخمی به او می‌گوید: «تو از تریبونی صحبت می‌کنی که هیچ‌وقت به جشنواره‌ها نظر مثبت نداشت، تو حرفت درسته در یک جایی، اما از این تریبون معنای دیگری می‌ده!» افخمی اینطور واکنش نشان می‌دهد: «یعنی اگر این حرف را در مجله 24 می‌زدم...[مشکلی نبود؟]»
و جیرانی حرف اصلی‌اش را می‌زند: «بله! آن‌وقت داستان فرق می‌کرد». این رویکرد جیرانی «ایدئولوژیک‌ترین» مواجهه او با رسانه است. جیرانی اصلا سخنانش درباره حرف‌هایی که به مذاق دوستانش خوش نمی‌آید، از این 2 حالت خارج نیست؛ یا می‌گوید چرا اصلا حرف زدی؟! و چه لزومی داشت حرف بزنی! یا اینکه می‌گوید چرا از آن تریبون و روزنامه، مثلا «وطن امروز» این حرف‌ها را زدی!
اینجا باید سفت ایستاد. برخلاف تصور من شاید برخی- حتی از جناح منتقدان جیرانی- این گزاره را که «جیرانی اهل گفت‌وگو بما هو گفت‌وگو نیست» را قبول نداشته باشند اما خود او براساس همین ادعایی که در «هفت» هم بیان کرد، بیشتر از اینکه سینماگر باشد، ژورنالیست است و این ژورنالیسم را خیلی خوب در راستای اهداف سازمانی‌اش اعمال می‌کند. ظهور و بروز جدی این مواجهه این روزها در 35 دیده می‌شود. او با اینکه در سال‌های حضورش در هفت، تقریبا حرف نگفته‌ای ندارد که نزده باشد، باز حالا که خود صاحب آنتن نیست، به میهمان برنامه‌اش می‌گوید: «من برای این برنامه اینترنتی دارم که حرف‌هایی را که در تلویزیون نمی‌توانم بزنم اینجا بزنم!»
خب! این هم از آن طنزهاست. با مواجهه‌ای که در برنامه «هفت» گذشته با افخمی به خاطر مصاحبه «کن جشنواره دگرباش هاست» انجام شد، گزاره و پیشفرض من درباره «سیاسی» بودن جیرانی و رویکرد «ایدئولوژیک»‌اش به رسانه تایید شد. این مواجهه خاص فریدون جیرانی نبود. در هفته گذشته خیلی‌ها به بهروز افخمی تاختند که «چرا حرف زدی؟» و «حتی اگر «حقیقت» را گفتی، چرا گفتی؟»
ناراحتی در داخل به خاطر حرفی که خود مسؤولان کن تأیید می‌کنند
واکنش مجری برنامه «هفت» به این اظهارنظرها جالب است. افخمی در ابتدای برنامه «هفت» گفت: طی هفته گذشته فحاشی‌های زیادی در فضای مجازی به من شد. برای من البته خنده‌دار بود ولی از همه بامزه‌تر حرف‌های هوشنگ گلمکانی بود. او با انتشار عکس و تیتر روزنامه‌ای که من مصاحبه کرده بودم، نوشت: «ای بابا... اینکه از مسعود فراستی هم جلو افتاد!» اما من نمی‌فهمم که گفتن یک حقیقت که همه از جمله مسؤولان جشنواره کن با این قضیه مشکلی ندارند، چطور ممکن است منجر بشود که کسی این حرف را بزند! جیرانی هم در بخشی از گفت‌وگوی خود در برنامه «هفت» با بیان اینکه به‌زعم من نیز جشنواره فجر باید به سینمای بدنه کمک کند، می‌گوید: امروز در سینمای ایران بخشی وابسته و علاقه‌مند به سینمای اروپا داریم که سینمای خرده‌پیرنگ است و سینمای اصلی و بدنه ما امروز از بین رفته و خیلی ضعیف شده است. من معتقدم جشنواره فیلم فجر باید شبیه جایزه اسکار شود و به جریان اصلی سینما بها و خط دهد. جیرانی با طرح این سوال که ما باید مشخص کنیم جشنواره فجر شبیه کدام جشنواره خارجی است، گفت: جشنواره فیلم فجر غیر از 10 سال اول که مدیریت ثابتی داشته دائم در بین جشن، اسکار، کن و... در نوسان بوده است. در ادامه افخمی بیان داشت: اما جشنواره فجر نباید شبیه هیچ جشنواره‌ای باشد. باید دید آیا اساسا برای سینمای خود به جشنواره نیاز داریم و اگر لازم است باید چگونه باشد؟!
همچنین وحید جلیلی درباره اظهارات فریدون جیرانی در ابتدای برنامه «هفت» درباره موضع صداوسیما درباره سینمای جشنواره‌ای گفت: جالب است ایشان حرف‌های خلاف واقع را به‌راحتی و با اعتماد به نفس کامل بیان کردند. تلویزیون همواره در موضع حمایت از حضور فیلم‌های ایران در جشنواره‌های جهانی بوده است. در همین شبکه مجاور ما (شبکه 4) مرد جشنواره‌پیمای سینمای ایران، آقای شجاع‌نوری برنامه‌ای را مدیریت می‌کند که به همین می‌پردازد.
سینمای جشنواره‌ای بیشترین مدافعان خود را در حاکمیت دارد
جلیلی افزود: اتفاقا من حرفم این است که دقیقا برعکسش بوده است. در تلویزیون ما تمام مدافعان سینمای جشنواره‌ای آمدند و ده‌ها ساعت دفاعیات خود را بیان کردند. سینمای جشنواره‌ای بیشترین مدافعان خود را در بدنه دولتی و حاکمیتی داشته است و اگر دفاع حکومت و دولت را از آن بگیرید تمامش فرو  می‌ریزد. این خلاف واقع است که در تلویزیون ایران آزادی بیان نیست.
فراستی: سینمای جشنواره‌ای؛ محصول 33 ساله سینمای جمهوری اسلامی
در ادامه مسعود فراستی نیز بیان داشت: اساسا سینمای جمهوری اسلامی در این 33 سال یک جریان بیشتر نساخته است و آن سینمای جشنواره‌ای است. یعنی محصول سینمای جمهوری اسلامی سینمای جشنواره‌ای است، نه سینمای دفاع مقدس. در ادامه این برنامه که به نقد فیلم سینمایی دلبری اختصاص پیدا کرده بود، وحید جلیلی گفت: سینما امروز نه‌تنها رانت می‌گیرد، بلکه خود به دیگران رانت می‌دهد. امروز سینمای ایران به یک طبقه خاص اجتماعی رانت می‌دهد، طبقه مرفه و متوسط به بالا. یعنی اقلیت 20 درصدی امروز در سینمای ایران 80 درصد سلایق و سبک زندگی خود را در سینما حاکم کرده‌اند. چیزی که در فیلم «دلبری» اتفاق می‌افتد این است که دغدغه‌ها و مسائل آن 80 درصد واقعی را بیان می‌کند.  مواجهه‌ای که این روزها با افخمی به خاطر گفتن برخی حقایق درباره جشنواره کن صورت می‌گیرد، بیش از هر چیز منشأ «ایدئولوژیک» دارد. جریانی که مدعی اتخاذ رویکردهای «غیرایدئولوژیک» است، دیکتاتورمآبانه اساسا دانستن «حقیقت» را اشتباه می‌داند. مواجهه‌ای که در عالم سیاست می‌توان آن را به ماجرای «تقریبا هیچ» رئیس کل بانک مرکزی مشابهت داد. سیف در نیویورک بخشی از «حقیقت» پسابرجام را رونمایی کرده و گفته «تقریبا هیچ» چیز عاید ایران نشده است و حالا به خاطر این «حقیقت»، نحله سیاسی همان جریان سینمایی که به افخمی می‌گوید: «چرا حقیقت را گفتی؟» از دولت درخواست کرده‌اند تکلیفش را با «سیف» روشن و او را برکنار کند. فقط به جرم اینکه «راست» گفته!

برای نخستین‌بار در تاریخ فرانسه، جنگ قدرت میان زنان و مردان به مرحله‌ای سرنوشت‌ساز رسیده است.   ۱۷ وزیر سابق زن فرانسوی که غالبا  هنوز مسؤولیت‌های مهمی در عرصه‌های سیاسی و بین‌المللی دارند طی بیانیه‌ای اعلام کردند دیگر در مقابل آزارهای جنسی در صحنه سیاسی سکوت نخواهند کرد. این در حالی است که این بیانیه به بهانه برملا شدن پرونده آزار جنسی منسوب به دنیس باوپین، معاون سابق رئیس پارلمان و سیاستمدار عضو حزب سبزهای فرانسه صادر شده است اما در حقیقت مطامع سیاسی جناح قدرتمند فمینیست‌ها در اروپا را پشت سر خود دارد، گروهی که توسط آیلین راکفلر، دختر و وارث امپراتوری دیوید راکفلر، رهبر صهیونیسم آمریکا حمایت می‌شوند تا دگرباشان شامل فمینیست‌ها  و اقلیت‌های جنسی بویژه همجنس‌بازان را به صحنه‌های سیاسی و اجتماعی کشورهای جهان تحمیل کنند.   قدرت گرفتن این باند در فرانسه خود را در ظاهر به شکل جنگ قدرت بی‌سابقه زنان با مردان در عرصه سیاست نشان می‌دهد با این بهانه که در این کشور کاتولیک سیاست همواره مردانه باقی مانده و هیچ‌گاه مانند کشورهای آنگلوساکسون و پروتستان، زنان نتوانسته‌اند قدرت و ثبات کافی داشته باشند.   17 مقام ارشد زن فرانسوی یادشده که سردمدارشان «کریستین لاگارد»، رئیس صندوق بین‌المللی پول- که در اصل بانکی خصوصی متعلق به هلدینگ صندوق فدرال نیویورک یا همان بانک مرکزی آمریکا و تحت اختیار خاندان‌های یهودی راکفلر و روتشیلد است- است در بیانیه خود که در هفته‌نامه فرانسوی «دو دیمانش» با عنوان «ما دیگر ساکت نخواهیم نشست»، منتشر شد اعلام داشتند: «مانند تمام زنانی که قبلا نیز به محیط منحصرا مردانه اعتراض کرده‌اند، ما نیز باید متحمل نگاه جنسی شده و با آن بجنگیم.  این زنان نیستند که باید خود را با این محیط وفق دهند، بلکه رفتار برخی مردان باید تغییر یابد».  البته به نظر می‌رسد رسوایی آزار جنسی زنان توسط دنیس باوپین که توسط تارنمای افشاگر جدیدالتاسیس «فرانس اینتر مدیاپارت»- متعلق به یک شرکت رسانه‌ای آمریکایی- و با استناد به شهادت 8 زن شامل اعضای پارلمان، مقامات محلی و حزب سبزها مطرح شده  و به استعفای او انجامیده است بهانه‌ای بیش نباشد.  در حقیقت هدف اصلی باند فمینیستی لاگارد، اعلان قدرت در صحنه سیاسی برای گرو‌کشی از گروه‌های اصلی تشکیل‌دهنده پارلمان است تا جلوی  تصویب لایحه‌های اخیردولت سوسیالیست فرانسوا اولاند را که مشخصا به پیشواز خطر مسلط شدن فمینیسم بر سیاست رفته است بگیرد.
یکی از مفاد لایحه‌ای که اخیرا دولت اولاند برای تصویب به پارلمان فرستاده است تعریف روسپیگری به عنوان یک جرم است.  همچنین تلاش شده تعریفی از محدوده فعالیت گروه‌های دگرباش صورت بگیرد.
 

علی البرزی- حامد نجفی‌مهر: «این روزها افراد گوناگون در ملاقات‌ها از من می‌پرسند چه بخوریم و چه نخوریم؟!» این بخشی از صحبت‌های رئیس سازمان غذا و دارو است که در مصاحبه‌ای مشروح با خبرنگاران گروه اجتماعی روزنامه
«وطن امروز» بیان کرده است، صحبتی که نشان می‌دهد رسول دیناروند، به عنوان سکاندار هدایت سازمان مهم و بااهمیتی مانند سازمان غذا و دارو نه‌تنها خودش بلکه سازمان تحت مدیریتش هم از جایگاه ویژه‌ای بین افکار عمومی جامعه برخوردار است و به تمام خبرها، گفتارها، مصاحبه‌ها و اطلاعیه‌های این سازمان استناد می‌شود و حتی مردم برنامه‌های غذایی و دارویی خود را در حوزه سلامت با آن تنظیم می‌کنند. این سازمان در یک سال گذشته به دلیل برخی موضوعات و حاشیه‌های حوزه غذا و دارو بویژه درباره غذا همواره در صدر اخبار رسانه‌های گوناگون قرار داشته است، از ماجرای روغن‌های پالم گرفته تا آب معدنی‌ها و آبلیموهای غیرمجاز همگی موضوعاتی است که به طور مستقیم با سازمان غذا و دارو ارتباط داشته و دارد. برای واکاوی و شنیدن ناگفته‌هایی از حاشیه‌های این روزهای برخی محصولات غذایی با رسول دیناروند، رئیس سازمان غذا و دارو گفت‌وگویی انجام داده‌ایم. وی در این گفت‌وگو به موضوعات مهمی همچون وضعیت بازار دارویی کشور و اینکه محله ناصرخسرو هیچ‌وقت جمع‌آوری نمی‌شود و همچنین پیش‌بینی واردات یک میلیارد دلار دارو در سال 95 اشاره کرده است. البته وی انتقاداتی هم نسبت به فرهنگ جامعه پزشکی درباره ترویج تجویز داروهای خارجی به‌جای داروهای داخلی دارد. متن زیر حاصل بیش از 2 ساعت همکلامی با شخص اول ساختمان سازمان غذا و دارو در خیابان فخررازی است. ناگفته نماند که این روزها خبرهایی درباره استعفای آقای رئیس در برخی سایت‌ها و خبرگزاری‌ها هم نقل می‌شود!
***
  آقای دکتر! اعلام خبرهایی مبنی بر وجود تقلب در انواع مواد خوراکی از ماجرای پالم گرفته تا خمیرمرغ در چند وقت گذشته، جامعه را با نوعی  سردرگمی مواجه کرده است. آیا فکر نمی‌کنید شیوه اطلاع‌رسانی سازمان غذا و دارو به منظور حفظ امنیت روانی مصرف‌کنندگان نیازمند
بازبینی است؟
واقعیت این است که این موضوع ناشی از شیوه اطلاع‌رسانی ما نیست، بلکه به دلیل تغییر شیوه‌های اطلاع‌رسانی در جامعه است. در حال حاضر شبکه‌های اجتماعی برد بالایی پیدا کرده‌ است و به‌طور مرتب شایعاتی در این شبکه‌ها انتشار می‌یابد و موج‌های شدیدی ایجاد می‌شود. این موضوع چندان به هنر ما که آن را کم یا زیاد کنیم وابسته نیست. براین اساس بسترهای اطلاعاتی جدید رفتار مردم را تغییر داده است. نکته دیگر هم اینکه مردم به حوزه سلامت و مباحث غذا و دارو اهمیت بیشتری می‌دهند چراکه با زندگی آنها سروکار دارد.
  این روزها مردم یک پرسش اساسی دارند و آن اینکه سرانجام در این جامعه باید چه بخوریم و چه نخوریم؟! به نظر شما این نگرانی مردم به دلیل شیوه اطلاع‌رسانی دست و پا شکسته سازمان غذا و دارو نیست؟
اینکه چه بخوریم و چه نخوریم را من هم زیاد شنیده‌ام. افراد گوناگون در ملاقات‌ها از من می‌پرسند چه بخوریم و چه نخوریم؟!  در پاسخ باید گفت در بسیاری از موارد مردم ما بین اینکه مصرف کالایی از نظر تغذیه مضر است یا اینکه از نظر بهداشتی زیانبار است تفکیک قائل نیستند. درباره پالم همواره در تمام مصاحبه‌ها عرض کردم که پالم روغن غیر قابل مصرف نیست. روغن خوراکی است اما مانند شکر یا نمک مشکل تغذیه‌ای داشت. کالاهای آسیب‌رسان دیگری هم وجود دارند که هیچ سودی ندارند مانند سیگار اما چون زیان فوری ندارد مردم مصرف می‌کنند، بنابراین درباره موضوعات غذایی بخشی از توصیه‌ها تغذیه‌ای است. درباره پالم هم هیچ وقت اعلام نکردیم که مصرف آن ممنوع  است، بلکه هشدار دادیم که نباید 51 درصد روغن کشور به پالم تبدیل شود یا اینکه شرکت‌های لبنیاتی به جای چربی شیر از این روغن استفاده کنند که به نوعی تقلب به حساب می‌آید.
  درباره پرونده تخلفات روغن پالم چه راهکاری برای برخورد با متخلفان به کار گرفته شد؟
درباره پالم به ما اعمال فشار شد که اسامی شرکت‌های متخلف را اعلام کنیم اما این کار را انجام ندادیم و عنوان کردیم که پرونده در اختیار قوه‌قضائیه است. اگر ما اسامی آنها را اعلام می‌کردیم هیچ یک از محصولات آنها فروش نمی‌رفت و شرکتی که 10 هزار شغل ایجاد کرده هزار برابر بیشتر از جرم خود جریمه می‌شد، بنابراین ما در اطلاع‌رسانی سعی کردیم این موضوع را رعایت کنیم و تندتر از آنچه هست حرکت نکنیم، مگر اینکه مجبور شویم و راه دیگری پیدا نشود. در این باره فکر می‌کنم کار خود را درست انجام می‌دهیم اما به هر حال همه امکان اشتباه دارند.
  روند رسیدگی به این پرونده در قوه‌قضائیه در چه مرحله‌ای است؟
تخلفات در شهرهای گوناگون اتفاق افتاد و هر یک از دانشگاه‌های علوم پزشکی ما شکایت خود را در همان شهر پیگیری کردند. برخی به تعزیرات شکایت کرده بودند که گزارش تخلف به دادگاه هم ارائه شد و گزارش همه پرونده‌ها به دادستان کل کشور و دادستان تهران هم اعلام شد. قوه‌قضائیه هم به این نحو عمل نمی‌کند که تمام تخلفات سراسر کشور را در یک شعبه رسیدگی کند بلکه هر یک را در شعبه خاص خود انجام می‌دهد.
در نهایت رسیدگی‌ها انجام و با همه متخلفان برخورد شد. البته این برخوردها یکسان نبود، برخی‌ها به تشخیص قاضی مورد اغماض قرار گرفتند چون شرکت پذیرفته بود که اشتباه کرده و سابقه آنها هم نشان می‌داد که اهل تخلف نبوده‌اند. در زمینه تخلفات پالم 35 پرونده تشکیل شد که بیشتر آنها جریمه نقدی شدند. ما خط تولید آنها را بستیم و جلوی ورودشان را به بازار گرفتیم. اما انتظارات ممکن است یکسان نباشد به عنوان مثال در سازمان غذا و دارو انتظار این است که جریمه سنگین‌تری در نظر گرفته شود اما قاضی تشخیص داده که کافی است. وزیر بهداشت هم در رسانه‌ها اذعان داشت که جرایم بازدارنده نیست اما به نظر دستگاه قضا احترام می‌گذاریم و همچنان گزارش تخلفات را به قوه‌قضائیه منعکس می‌کنیم.
  برای کارخانه‌های تولیدی بزرگ اینگونه جرایم نقدی می‌تواند بازدارنده باشد؟
ما باید اینگونه تحلیل کنیم، زمانی که تخلفات زیاد شود قبح آن شکسته می‌شود و افرادی که تخلف را تکرار می‌کنند زیاد می‌شوند. ما نباید بگذاریم قبح عمل خلافی شکسته شود. در حال حاضر اگر یک شرکت بزرگ لبنیاتی پالم استفاده کند به طور حتم قوه‌قضائیه بسیار سخت‌تر از زمانی که همه از این روغن استفاده می‌کردند با آن شرکت برخورد خواهد کرد.
  البته آقای دکتر! موضوع تنها مربوط به پالم نیست، در بحث آبلیموهای صنعتی هم این موضوع صادق است!
تعداد زیادی از آبلیموهای تقلبی در بازار خطرناک نیستند یعنی نه ماده سمی در ساخت آن به کار رفته و نه رنگ غیرمجاز یا افزودنی غیرمجاز دارند. بسیاری از این آبلیموها از مواد مجاز استفاده کرده‌اند اما نکته اینجاست که مشتری برای خرید آبلیمو پول پرداخت می‌کند و انتظار ندارد که یک ترکیب شیمیایی را به جای آبلیمو خریداری کند. این موضوع حالتی شبیه کلاهبرداری است، در حال حاضر رقابتی منفی بین تولیدکنندگان آبلیموی صنعتی ایجاد شده که برای ارزان‌تر شدن محصول فرمول‌هایی را طراحی می‌کنند، هرچند از نظر بهداشتی مشکلی ندارد اما به نوعی کلاهبرداری شبیه است.
  آیا قبول دارید با توجه به قیمت پایین سوسیس و کالباس تقلب در این حوزه نیز زیاد شده است؟
قیمت پایین این فرآورده‌های پروتئینی به دلیل افزودن موادی با کیفیت پایین و ارزان‌قیمت است. البته این مواد پروتئینی هم در آزمایش‌ها فاقد هر نوع افزودنی غیرمجاز یا مواد سمی است اما به دلیل مشکلات تغذیه‌ای که ایجاد می‌کند همواره به مردم توصیه می‌کنیم از سوسیس و کالباس و فست‌فودها کمتر استفاده کنند.
  آقای دیناروند! بهتر نیست به جای اعلام مداوم اسامی فرآورده‌های غیرمجاز فهرست پیشنهادی سازمان غذا و دارو در حوزه محصولات سالم به جامعه اعلام شود؟
این شیوه به دلیل اینکه جنبه تبلیغی به خود می‌گیرد نمی‌تواند از سوی سازمان غذا و دارو استفاده شود. بنابراین مجبور هستیم فهرست غیرمجازها را اعلام کنیم، برای مثال درباره آب‌معدنی‌ها سال گذشته حدود 300 نوع از آنها را آزمایش کردیم و ظرف مدت یک ماه همه آب‌های آشامیدنی و معدنی کشور را به صورت ویژه تست کردیم که تعدادی از آنها برگشت خورد و مصرف‌شان غیرمجاز اعلام شد. ما به مردم نگفتیم اینها غیرمجاز است بلکه به شرکت اولتیماتوم دادیم تا همه را از بازار جمع‌آوری کند و اصلاحات لازم را انجام دهد. البته در صورت همکاری نکردن شرکت اسامی آنها به اطلاع مردم خواهد رسید. مانند آنچه سال گذشته درباره برند معروف آب‌معدنی انجام دادیم.
  مشکل آب‌معدنی‌ها چیست؟ چرا درباره تولید این محصول هم شاهد بروز تقلب هستیم؟
همواره به صورت مشخص از آب‌معدنی‌ها عرضه شده در سطح بازار نمونه‌برداری شده و آزمایش‌های لازم به عمل می‌آید. در جریان نمونه‌گیری و انجام آزمایش‌های ویژه که سال گذشته روی آب‌های معدنی انجام شد برخی نمونه‌ها دارای آلودگی میکروبی بودند و برخی هم میزان فلزات سنگین‌شان بیشتر از حد مجاز بود که به شرکت‌ها اعلام شد. اگر میزان نیترات در آب زیاد باشد باید برای تصفیه آن اقدام شود و پس از مراحل تصفیه آب‌معدنی به آب آشامیدنی تبدیل خواهد شد و دیگر نمی‌توان آن را تحت عنوان آب‌معدنی در بازار عرضه کرد.
  تا به امروز تنها یکبار با قاطعیت نام یک شرکت متخلف اعلام شده؛ آیا برای محصولات دیگر هم چنین رویکردی وجود دارد؟
بله! سخت‌گیری و کنترل با قاطعیت انجام می‌شود اما رسانه‌ای نمی‌شود. ما درباره آب‌معدنی هم نمی‌خواستیم ماجرا رسانه‌ای شود البته هرگاه کالایی تقلبی اعلام شود و کارخانه بدون مجوز فعالیت داشته باشد به سرعت فهرست کالاها رسانه‌ای می‌شود اما زمانی که کارخانه‌ای بزرگ درباره یک محصول با مشکل مواجه می‌شود ما کارخانه را هدف قرار نمی‌دهیم و به آن تذکر می‌دهیم که این شماره و سری ساخت مشکل دارد، باید جمع‌آوری و اصلاح کنید. شرکت هم این کار را انجام می‌دهد، بعد نمونه جدید که به تایید آزمایشگاه رسید وارد بازار می‌شود، اگر این کار را انجام ندهد مجبوریم تنبیه و به قوه‌قضائیه معرفی کنیم. اگر با این کار هم تغییری در رفتارش ایجاد نشد آنگاه نام آن را اعلام می‌کنیم.
  شما به عنوان رئیس سازمان غذا و دارو به کیفیت داروهای تولید داخل چه نمره‌ای می‌دهید؟
داروهای تولید داخل متناسب با شرایط داخلی کشور تولید می‌شود. گاهی درباره کیفیت گندم تولید داخل صحبت می‌شود. گندم یک قلم کالاست که همه ایران هم در تولید آن مشارکت دارند اما درباره دارو نمی‌توان اینگونه برخورد کرد. هزاران قلم دارو تولید می‌شود که برخی از آنها 30 تولیدکننده دارد، ما نمی‌توانیم بگوییم که همه عالی هستند بلکه برخی کیفیت خوب، متوسط و برخی کیفیت پایین دارند حتی تعدادی از آنها هم  غیرقابل قبول هستند به همین دلیل هر ساله چندین قلم دارو از بازار جمع‌آوری می‌شود. من فکر می‌کنم داروهای ما کیفیت خوبی دارند.
  پس با این وجود چرا تعدادی از پزشکان یا حتی بیماران کیفیت داروی داخلی را تایید نکرده و آن‌طور که باید از آن استقبال نمی‌کنند؟
فراموش نکنیم که باید کشور را با شرایط خودمان بسنجیم. حدی از استاندارد با توجه به همه مشکلات و تحریم‌ها و شرایط عمومی کشور و میزان درآمد مردم در نظر گرفته شده است. در حال حاضر پرفروش‌ترین خودرو در ایران پراید است. آیا بهترین خودرو هم پراید است؟ خیر! چون ارزان‌ترین است مردم بیشتر استفاده می‌کنند. ما درباره دارو هم نمی‌توانیم بگوییم با توجه به اینکه مردم پول ندارند گران‌ترین داروی جهان را وارد کنیم. همه چیز باید در جای خود سنجیده شود، من کیفیت داروی داخلی را با سطح عمومی و کیفیت زندگی خودمان که مقایسه می‌کنم به این نتیجه می‌رسم که داروهای ما از نظر کیفیت خوب است.
  امسال به عنوان سال «اقتصاد مقاومتی؛ اقدام و عمل» نامگذاری شده است اما پزشکان بیشتر به داروهای خارجی تمایل نشان می‌دهند چه برنامه‌ای برای تحقق شعار سال در سازمان غذا و دارو دنبال می‌شود؟
ما از شرایط موجود راضی نیستیم. متاسفانه فرهنگ جامعه پزشکی ما ترجیح داروی خارجی به داخلی است. البته این فرهنگ ویژه جامعه پزشکی نیست و همه مردم این فرهنگ را دارند که کالاهای خارجی را به داخلی برتری می‌دهند. ما باید فرهنگ خود را اصلاح کنیم و بدانیم منافع ملی ما در این است که از کالای ساخت داخل حمایت کنیم اما این موضوع عمومیت ندارد و پزشکان هم همین‌طور هستند، البته این باعث نشده بازار دارویی ایران خارجی شود. درباره بیماران ام‌اس از هر 6 بیمار 5 نفر داروی ایرانی مصرف می‌کنند. یعنی نسبت 5 به یک است. درباره تمام داروها هم اگر در نظر بگیریم نسبت 49 به یک است. یعنی در ازای مصرف 49 داروی ایرانی یک داروی خارجی مصرف می‌شود.

  اما به نظر می‌رسد تجویز داروی خارجی برای پزشکان منفعتی به دنبال دارد!
همیشه داروی خارجی برای پزشک منفعت ندارد اما گاهی اوقات روش‌های بازاریابی و فروش شرکت‌های خارجی به‌گونه‌ای است که پزشکان را به تجویز داروی خارجی ترغیب می‌کند. قیمت مشابه ایرانی
20 درصد داروی خارجی است. به عنوان مثال اگر 100 میلیون دلار صرف واردات دارویی کنیم همان داروها اگر در داخل تولید شود 20 میلیون دلار هزینه دارد. بنابراین برای شرکت‌های خارجی قدرت مانور و هزینه کردن برای اینکه پزشک را به خارج از کشور و کنفرانس دعوت کرده و تحت تاثیر قرار دهند  وجود دارد. همچنین برخی پزشکان ما به این دلیل داروی خارجی تجویز می‌کنند که فکر می‌کنند کیفیت داروی خارجی بهتر است و اعتمادی به داروی ایرانی ندارند، بر این اساس این نقطه ضعف داروساز ایرانی است که نمی‌تواند خود را به پزشک  اثبات کند.
  برخی کارشناسان معتقدند سهم زیادی از بازار دارویی کشور وارداتی است، نظر شما در این باره چیست؟
خیر این‌طور نیست، علاقه‌مند هستند این کار را انجام دهند اما این امکان وجود ندارد. ما واردات را کنترل می‌کنیم. در سال 94 یک میلیارد دلار دارو وارد کشور شد. از این یک میلیارد دلار دارو 75 درصد یعنی حدود 750 میلیون دلار سهم داروهایی بود که مشابه تولید داخل نداشت و
250 میلیون دلار آن صرف واردات داروهایی شد که مشابه داخلی دارد که همان داروهای ام‌اس، تالاسمی، سرطانی و صعب‌العلاج است که یا نتوانستیم پزشک و بیمار را راضی کنیم از داروی داخلی استفاده کنند یا ظرفیت تولید در کشور به سقف اشباع بازار نرسیده و واردات آن گریزناپذیر است.
  در حال حاضر وضعیت کمبودهای دارویی کشور به چه صورت است؟
یک سال است که ما و تامین‌کنندگان دارو در برابر مشکلات و کاستی‌های بیمه‌ای مقاومت می‌کنیم اما بیش از این سخت است و این دغدغه جدی ما است که بازار دارویی از دست خارج شود و کمبود دارویی زیاد شود. البته تا به حال مدیریت شده و کمبودها در حد معقول و قابل پذیرش نگه داشته شده است به نحوی که در حال حاضر میانگین کمبودها از 30 قلم بیشتر نیست.
دغدغه بعدی اجرای سیاست کاهش وابستگی به واردات و توسعه صادرات است. تبلور اقتصاد مقاومتی در وزارت بهداشت در دارو و تجهیزات پزشکی تعریف می‌شود. باید بتوانیم درباره دارو و تجهیزات پزشکی صادرات را بالا برده و واردات را کم کنیم، این هم دغدغه و مشغله ذهنی ما است. امسال پیش‌بینی ما واردات یک میلیارد دلاری است و برای این کار برنامه‌ریزی صورت گرفته تا حداکثر بین 800 میلیون دلار تا یک میلیارد دلار واردات انجام شود.
  وضعیت قیمت دارو در سال 95 به چه شکل خواهد بود، آیا در راستای طرح تحول قیمت دارو کاهش پیدا می‌کند؟
اعتبارات این حوزه به اندازه سال گذشته است، ما کنترل قیمت دارو را تشدید می‌کنیم تا قیمت افزایش نیابد. طی 2 سال گذشته موفق شدیم قیمت داروهای وارداتی را کاهش دهیم. یعنی ما در سال 94 نسبت به سال 95 منفی 8درصد افزایش قیمت داشتیم. در سال93 هم در مقایسه با سال 92 درباره قیمت داروهای وارداتی کاهش قیمت ارزی داشتیم اما کاهش قیمت ریالی اتفاق نیفتاد. در سال 95 هم امیدواریم بتوانیم هم صرفه‌جویی ارزی داشته باشیم و هم کاهش قیمت ریالی دارو را تجربه کنیم.
  آیا این روزها در بازار دارویی کشور برخی گروه‌ها و افرادی با عنوان مافیا وجود دارند؟
مافیای دارو را افرادی که دستی بر آتش دارند و با نظام دارویی کشور از نزدیک آشنا هستند به رسمیت نمی‌شناسند. اما افرادی که در بیرون از مجموعه هستند فکر می‌کنند مافیایی وجود دارد که در بازار دارویی دخالت دارد. دلیل آن هم این است که نظام دارویی شفاف نیست و یا شفافیت آن به اندازه کافی نیست. برای اینکه این معضل حل شود در 2 سال گذشته بشدت تلاش کردیم پرتال سازمان غذا و دارو را نهایی کنیم و تمام فرآیندهای صدور مجوز و فرآیند مربوط به صدور پروانه ساخت و واردات دارو همه مبتنی بر فناوری اطلاعات شده و در لحظه گزارش‌گیری شود تا سلیقه‌ها حذف شود. در حال حاضر بخش‌هایی از این موضوع اجرایی شده و امیدواریم بتوانیم طی سال 95 آن را نهایی کنیم. در آن زمان می‌توان با اطمینان گفت چیزی برای پنهان کردن وجود ندارد و چون  تصمیم‌گیری‌ها غیر شفاف نیست بنابراین مافیای دارو هم می‌تواند کمرنگ شود.
  بازار دارویی کشور در مقایسه با دیگر کشورها در چه وضعیتی قرار دارد؟
سرانه مصرف دارو در ایران 53 دلار است در حالی که سرانه میانگین جهانی100 دلار است، سرانه کشورهای غربی از 300 دلار تا هزار دلار و سرانه ترکیه
130 دلار است. این رقم در  عراق80 درصد بیشتر از ما است. سرانه مصرف ما از افغانستان و پاکستان بیشتر است اما از تمام کشورهای عربی پایین‌تر قرار دارد. بنابراین مصرف بالایی نداریم. 70 درصد بازار دارویی تولید داخل است، بیش از نیمی از شرکت‌های تولیدی هم شبه دولتی هستند مانند تامین اجتماعی، گروه بانک ملی، گروه ستاد فرمان امام(ره) و بنیاد شهید پس چطور می‌توان پذیرفت که مافیایی در کار باشد چراکه  حجم کسب و کار و تجارت آن خیلی بالا نیست.
  آیا با راه‌اندازی پرتال سازمان غذا و دارو می‌توان امیدوار بود بازارهای سیاه دارو مانند ناصرخسرو جمع‌آوری شود؟
محله‌ای به نام ناصرخسرو هیچ وقت جمع‌آوری نخواهد شد. من با اطمینان بیان می‌کنم که 90 درصد داروهای عرضه شده در ناصرخسرو برای مصارف غیرقانونی مانند سقط‌جنین، دوپینگ یا مخدر است. این طیف از متقاضیان در بیمارستان و داروخانه‌ها نمی‌توانند دارو دریافت کنند و سر از ناصرخسرو در می‌آورند و از داروی قاچاق استفاده می‌کنند. راه اندازی پرتال هم نمی‌تواند این موضوع را مدیریت کند چراکه پرتال فرآیندهای قانونی را شفاف می‌کند اما فعالیت‌های غیرقانونی را نمی‌توان از این طریق کنترل کرد. البته برخی فعالیت‌های غیرقانونی در داروخانه را تحت کنترل درخواهد آورد.
  با شنیدن واژه تراریخته نخستین موضوعی که به ذهن رئیس سازمان غذا و دارو می‌رسد چیست؟
نخستین چیزی که به ذهن من می‌رسد این است که برخورد غیرعلمی با چنین موضوعی نباید انجام شود. محصولات تراریخته تعدادی سینه چاک دارد که بشدت طرفدار آن هستند و می‌گویند تراریخته بهترین محصول است و تعدادی هم دشمن جدی دارد. من فکر می‌کنم افراط و تفریط در این حوزه غلط است، ما در وزارت بهداشت و سازمان غذا و دارو طرفدار برخورد عاقلانه و علمی هستیم. معتقدیم مهندسی ژنتیک هم می‌تواند مفید باشد و هم می‌تواند خطرناک باشد. هر دو را باید در نظر داشت و آنجایی که مفید است مانع استفاده نشویم و در جایی که خطر دارد از مصرف آن جلوگیری کنیم. در دنیا هم برخورد عمده کشورها برخورد سلبی مطلق نیست. بسیاری از کشورها قوانینی دارند که محدودیت ایجاد می‌کند اما راه را بر محصولات تراریخته نبسته‌اند. در حال حاضر تولید محصولات تراریخته در کشور نداریم اما واردات تراریخته انجام شده است.
  آقای دکتر! تا به امروز چه محصولات تراریخته‌ای به بازار ایران راه پیدا کرده‌ است؟
آنچه تا به امروز شناسایی شده دانه سویا و مشتقات آن مانند روغن سویا یا کنجاله سویا به همراه ذرت تراریخته است که وارد کشور شده است، در بازار داخلی کشور برنج تراریخته شناسایی نکرده‌ایم. همه محصولات را آزمایش می‌کنیم اگر تراریخته باشد باید رخداد تراریختگی تایید شده بین‌المللی باشد. حدود 30 سال است که ذرت‌های تراریخته یا سویا در دنیا استفاده می‌شود و ده‌ها کشور یا میلیون‌ها نفر از آن مصرف کرده‌اند، در این مدت هم اتفاق خاصی گزارش نشده و مصرف این محصولات مورد تایید است. همچنین بتازگی پرونده‌ای درباره پنبه تراریخته هم در سازمان وجود دارد که در حال بررسی و انجام آزمایش است.
  اصلی‌ترین برنامه سازمان غذا و دارو برای کمک به درمان ناباروری با توجه به سیاست‌های جمعیتی کشور چیست؟
داروهای ناباروری تحت پوشش بیمه نبودند که با توجه به سیاست‌های جمعیتی این داروها را از سال گذشته تحت پوشش قرار دادیم و هزینه دارویی درمان ناباروری را به بیمه پرداخت می‌کنیم. 30 درصد هزینه دارو را فرد پرداخت می‌کند و 70 درصد الباقی از پوشش بیمه‌ای بهره‌مند می‌شوند. اما مشکل اصلی این است که افراد نابارور یک‌سوم هزینه‌های‌شان دارویی است و  دو سوم آن غیردارویی به حساب می‌آید که هنوز هیچ پوشش بیمه‌ای ندارد. ما مشکل دارویی را حل کردیم و 70 درصد آن را پوشش می‌دهیم اما اصل هزینه درمان ناباروری مانند بستری، ‌ای‌وی‌اف و آزمایش‌های تخصصی مشمول بیمه نیست. بنابراین این افراد احساس نمی‌کنند هزینه‌های آنها کم شده است چون فقط دارو تحت حمایت بیمه قرار گرفته و مابقی هزینه‌ها به قوت خود باقی است.
 

حسین قدیانی: زود گذشت چقدر آن چند روز شیدایی! «انگار همین دیروز بود» برایش کلیشه است! موسم حج بود. روز عرفه. صحرای عرفات. خیمه‌‌ای داشتیم. به همان رنگ احرام. به همان سپیدی. نشسته بودم به تحریر که دیدم از گوشه خیمه دارد صدایی می‌آید. صداهایی. صداهای خوشی. حاج‌صادق آهنگران می‌خواند، جوابش را علی انسانی می‌داد. علی انسانی می‌خواند، جوابش را جناب سلطانی می‌داد. این پی شعر آن را می‌گرفت، آن پی شعر این را... و چه اشکی هم می‌ریختند. چه حال خوشی داشتند. شاه‌بیت تمام آن سروده‌ها اما حضرت صاحب‌الزمان بود؛ «ای تیر غمت را دل عشاق نشانه، جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه؛ حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار، او خانه همی جوید و من صاحب خانه». زود گذشت چقدر آن چند روز شیدایی! آن سال، دست‌مان از دامن حج کوتاه نبود اما باز هم، دل بی‌قرار یار بود! جناب سلطانی، خوب یادم هست که مدام می‌گفت: «کجایی ‌ای امیر کعبه، امیرالحاج؟! از میان این همه خیمه، خیمه تو کجاست پس؟! چند خیمه باید دنبالت بگردیم؟!» حاج‌ صادق جواب می‌داد: «هر کدام از این خیمه‌ها خیمه حضرت باشد، دل ‌خوشیم که آقا همین حوالی است!» باز سلطانی می‌گفت: «چه نسیم خوشی می‌آید!» و نفس بلندی می‌کشید! و آه بلندی! و گریه می‌کرد! و گریه می‌کردیم! گریه‌های‌مان بلندتر هم می‌شد، وقتی حاج ‌صادق، گریزی به جبهه و جنگ می‌زد؛ «یاد شهدا به خیر! حسرت دیدار تو را داشتند!» یا آنجا که جناب انسانی، تن صدا را بالا می‌برد؛ «ای تیر غمت را دل عشاق نشانه...». نیست امسال دست‌مان از دامن حج کوتاه است، این 2 بیت بیشتر می‌چسبد! عرفات آن سال، یادت بودیم؛ عرفات امسال یاد ما هم باش آقا! امسال حسرت حج برای ما استعاره‌ای بیش نیست از کوتاهی دست‌مان، از دامان تو! تو در همین زمین، از چشم ما پنهانی! در همین زمین! جایی همین حوالی! پیر کنعان در قیاس با ما چه زود یوسف خود را دید! حسرت ما بیشتر است! از عمر نوح هم فزونی گرفته عصر غیبت! این عصر ملال‌انگیز غیبت! از این همه دوری، خسته شده‌ایم آقا! لبریز است دیگر کاسه صبرمان! زمانه با ما نمی‌سازد! با هیچ‌کس! هیچ‌کس زبان بشریت را نمی‌فهمد! دریغ از جرعه‌ای محبت! آدم تنهاست! تنهاتر از همیشه! تنهاتر از آن روز که از بهشت رانده شد! طمع اصل کاری ما ابنای آدم، خوردن از هیچ میوه ممنوعه‌ای نبوده و نیست! لعنت بر ما که گمان کردیم بی‌امام هم می‌توان زندگی کرد! چه طمع باطلی! و چه انسان طغیان‌گری! و چقدر غافل و فراموشکار! آیا این همان آدم است که شیطان به سجده بر او امر شد؟! آدم چرا! آدم همان آدم است و نوح همان نوح و ابراهیم همان ابراهیم و تو ‌ای مولای ما! جمع همه انبیا و اولیایی! عصاره همه پیامبران! خلاصه همه امامان! امیر آدم! امیر حج! امیر هستی! امیر زمین و امیر زمان! و امیر آسمان! ما اما پیامبرزاده بودن خود را فراموش کردیم! و فراموش کردیم اولاد پیامبری هستیم که نامش «آدم» بود! چند نسل دوری از آدم، چند صباح دوری از شما‌ ای صاحب ما! چه بلایی آورده بر سر آدمیزاد! آنقدر بزرگ که حکیمی تعریف می‌کرد از روزگار پدر بزرگوار شما؛ «جماعتی رفته بودند نزد امام عسکری خمس خود را بدهند، از ایشان محل هزینه خمس را پرسیدند!» چه باید گفت در حق این آدم؟! این آدم عاری از آدمیت! گاه فکر می‌کنم حتی حق شکایت هم نداریم! که غیبت هیچ دلیلی ندارد الا همین دوری آدم از آدمیت! کیستیم ما؟! مقصران اصلی غیبت شما! و مقصران همین صحرانشینی! اعتراف می‌کنیم آقا جان! و اینک، در فردای نیمه شعبان، همچنان دست‌مان به علامت تسلیم بالاست! ما را ببخش! قرن‌های متمادی بر عمر آدم گذشته است لیکن به نوزادی چند ماهه می‌مانیم که جز گریه و بی‌قراری کاری از دست‌مان برنمی‌آید! ما را بابت این بی‌زبانی ببخش!
عصر غیبت، قدرت تکلم را از آدم گرفته! به لکنت افتاده‌ایم! مگر تو برای‌مان بخوانی! اقرأ! بعثتی دوباره لازم است! بیرون بیا از حرای تنهایی! غیبت شما، از عمر بشریت کاسته! برگشته‌ایم به دوران جاهلیت! بدتر از آن! زنده به گور کردن عفاف! درشتی حتی نسبت به قبر آدم! و به قدر آدم! جهل مرکب جاهلیت مجازی! صفحات سیاه! توافقات روسیاه! دوره هیچ! عصر پزدادن شیطان، آنهم با پول انسان! هنگامه دغل! زمانه از قضا نادانی! و مگر نمی‌بینی که جهان، هیچ اداره نمی‌شود؟! و مگر جز این است که حتی بر سر خانه خدا هم، سایه بتهایی به مراتب بزرگ‌تر از لات و هبل سنگینی می‌کند؟! به فریاد ما برس ‌ای مولای ما! اینک در فردای نیمه شعبان، باز هم مشغول صدا زدن تو هستیم! تو را باید هر روز خواند! و هر روز صدا زد! اعتراف می‌کنیم جهان، بی‌تو اداره نمی‌شود! کاش ریسه‌ها را باز نکنند! این قصه ادامه دارد! گره افتاده به کار آدم! باید برگردی! آن‌که از بهشت رانده شده، ماییم، نه آدم! که بهشت تویی! و تسلیم‌تر از مناره‌های جمکران، همین دستان خالی ما فرزندان آدم است! حسرت ما بیشتر است! یعقوب در فراق یوسف خود بود و ما در غم جدایی از یوسف هستی! و کنعان، تنها استعاره‌ای بود برای همین جهان امروز! ما در دل تلخ‌ترین قصه آدم، اما هنوز چشم به راه سپیده‌ایم! خدا پایان این قصه را باز نگذاشته! تو هستی! تو یعنی آغاز! تو یعنی آدم! و خدا هنوز هم در زمین خلیفه دارد! آقای ما! آتشی است بر دل ما، از این داغ جگرسوز غیبت، که تنها آمدن تو، آن را گلستان می‌کند! نمرودیان برگشته‌اند! حرامیان! یزیدیان! و حرمله هنوز هم تیر سه‌شعبه در دست دارد! و هنوز هم می‌کشد! در جبهه شام اما ستاره‌های حرم، سنگر انتظار را خالی رها نکرده‌اند! حتی برای یک آن! جنگ بالا گرفته! دنیا بی‌قرار است! و لاله‌ها سرخ‌ترین روزهای خود را سپری می‌کنند! باکی نیست اگر قرار است کربلای آخرالزمان، از راه شام بگذرد! انتقام خون سیدالشهدا، همان به از جایی شروع شود که بیشترین داغ را روی دل آدم گذاشت! «الشام، الشام، الشام»! بر چهره شهید خان‌طومان اما «گل زخم» خبر از گلستان پیش رو می‌دهد! بپذیر از ما، قربانیان قدمت را! این جگرگوشه‌ها را! که روضه علمدار کربلا با زبان تشنه خواندند! با یک جان به خون غلتیده! تو می‌آیی! تو می‌آیی، چرا که زمان به امام نیاز دارد! و ما نیز! بشنو! این صدای بی‌سیم رزمندگان جبهه انتقام است؛ «ای تیر غمت را دل عشاق نشانه، جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه؛ حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار، او خانه همی جوید و من صاحب خانه». حقا که همین است صدای بی‌سیم بچه‌ها؛ «مهدی جان! بگوشم...».