استان قم با وجود 12 هزار اثر تاریخی فاقد موزه مناسبی به منظور عرضه اشیای تاریخی است.   به گزارش فارس از قم، شهروندان و مسافرانی که به منظور زیارت و عبادت راهی مسجد مقدس جمکران می‌شوند بی‌شک نمی‌دانند تپه‌ای که در راه رسیدن به جمکران از جاده قم- کاشان از کنار آن عبور می‌کنند، یک محوطه تاریخی به شمار می‌رود که در حدود 7هزار سال قبل رونق داشته است.  اشیای تاریخی به دست آمده از این محوطه گویای این حقیقت است.  محمدرضا داروغه‌حسینی، باستان‌شناس درباره محوطه قلی‌درویش گفته است: در کاوش‌های این محوطه در لایه‌های عصر آهن اول، بسیاری از شاخصه‌های یک جامعه شهری اعم از تفکیک منازل مسکونی از واحدهای صنعتی، وجود بناهای یادمانی آیینی، مدارک مهم دال بر وجود مدیریت بازرگانی سازمان یافته برون منطقه‌ای، وجود صنایع حرفه‌ای اعم از فلزگری، سفالگری و همچنین وجود مدیریت نظامی مشخص شد.  منطقه دیگر باستانی موجود در استان قم که بسیاری از ساکنان این استان از آن بی‌خبرند، تپه تاریخی آوه است که تاکنون از آن سفالینه‌های بسیاری استخراج شده است.  طبق آخرین فصل کاوش، در این منطقه یک شهر 220 هکتاری با حریم آزاد وجود دارد که تمام آن زیر خاک است. منطقه باستانی دیگر استان قم تپه صرم است که با 7هزار سال قدمت، گورستانی با 80 تدفین از عصر آهن را برای مردم عصر حاضر به ارمغان آورده است.  صدها قوری، فنجان با دهانه بیضی‌شکل، کوزه، خمره و لیوان‌های استوانه‌ای به رنگ خاکستری به دست آمده که در نوع خود بی‌نظیر است.  عیسی رضایی، مدیرکل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان قم می‌گوید: در حال حاضر حدود 12 هزار شیء از محوطه‌های تاریخی مختلف استان قم به دست آمده است که همگی در مخازن نگهداری می‌شوند.  به گفته رضایی، این آثار از دوره‌های مختلف تاریخی از عصر آهن، ساسانی و ایلخانی تا قاجار به دست آمده است و در قالب‌های متنوعی از جمله ظروف، سکه‌، ظروف آهنین و آثار معماری است. اما همان‌گونه که مدیرکل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری قم می‌گوید، تمام آثار به دست آمده از کاوش‌های محوطه‌های تاریخی قم در مخزن‌ها نگهداری می‌شود؛‌ مخزن‌هایی که تا چندی قبل برای نگهداری اشیای تاریخی استاندارد نبود و اکنون این اداره‌کل در حال احداث مخزن‌هایی استاندارد است.  البته این مخزن‌ها پس از احداث به تجهیز نیز نیاز دارد. رضایی در پاسخ به سوالی درباره فقدان موزه در شهر قم با وجود تعدد آثار تاریخی، می‌گوید: هر سال بودجه‌ای را به منظور احداث موزه در شهر قم پیشنهاد می‌دهیم اما به دلیل بزرگ بودن رقم مورد نیاز با این پیشنهاد موافقت نمی‌شود. وی با اشاره به اعتبار 15 میلیارد تومانی مورد نیاز برای احداث موزه قم، می‌گوید: زمینی برای احداث موزه در پروژه پیامبر اعظم(ص)‌ پیش‌بینی شده است اما تاکنون در اختیار اداره‌کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان قم قرار نگرفته است.  با توجه به اینکه آستان مقدس حضرت معصومه(س) بودجه‌ای برای خرید آثار تاریخی ندارد و اساسا خرید آثار تاریخی از وظایف آن به شمار نمی‌رود، تمام آثار تاریخی موجود در این موزه از سوی مردم اهدا شده است. در این موزه که بنای اولیه یک خزینه (حمام) قدیمی بوده است، از انواع تابلوهای نقاشی و مینیاتوری، آثار چوبی خاتم‌کاری، منبت‌کاری، اسکناس، تمبر، ظروف سفال، ظروف چینی، ظروف شیشه‌ای، کتیبه‌ها، آثار حجاری و سنگ‌های تزئینی، لوازم فلزی با تزئینات قلم‌زنی، قالیچه‌ها و پارچه‌های دست‌باف، نشان‌های نام‌آوران ورزشی ایرانی و غیرایرانی، درها، کاشی‌کاری‌ها، مسکوکات، تجهیزات و ادوات نظامی تا قرآن‌ها و کتاب‌های خطی نگهداری می‌شود.  البته موزه آستان مقدس حضرت معصومه(س) در سال 1314 راه‌اندازی شده است و به همین لحاظ یکی از قدیمی‌ترین موزه‌های ایران به شمار می‌رود اما حتی فضای موجود در موزه آستان مقدس حضرت معصومه(س) نیز برای نمایش تمام 5 هزار و 500 اثر متعلق به این آستان کافی نیست و بسیاری از اشیای گرانبهای متعلق به حرم حضرت معصومه(س) در انبارها نگهداری می‌شود.

دومین گردهمایی سازندگان و معماران ساختمان‌های نشاندار با حضور فعالان برجسته حوزه معماری و صنعت ساختمانی در مجموعه فرهنگی آجودانیه تهران به کار خود پایان داد. در این نشست تخصصی که با حضور معماران، تولیدکنندگان و واردکنندگان مصالح ساختمانی و همچنین نخبگان و فعالان برجسته این حوزه برگزار شد، حاضران در کارگروه‌های تخصصی به بررسی لزوم مارکدار شدن ساختمان‌ها در کشور پرداختند. حامد رحیمی، مدیر برگزاری گردهمایی سازندگان و معماران ساختمان‌های مارکدار در این‌باره اظهار کرد: در حاشیه این گردهمایی 2 روزه، نمایشگاهی نیز با حضور 12 غرفه محصولات و خدمات ساختمانی برپا شد تا بدین ترتیب تولیدکنندگان و فعالان بخش خصوصی به معرفی ظرفیت‌ها و پتانسیل‌های خود بپردازند. وی با اشاره به استقبال گسترده از این گردهمایی افزود: خوشبختانه استقبال از این برنامه فراتر از انتظار بود که همین امر بیانگر نیاز صنعت ساخت‌وساز به برگزاری چنین نشست‌های تخصصی است. وی ادامه داد: در طول برگزاری این گردهمایی تلاش شد فعالان صنعت ساخت‌وساز با مصالح و تکنولوژی‌های نوین ساختمانی بیشتر آشنا شوند، چرا که صنعت ساختمانی طی چند سال گذشته دستخوش تغییرات زیادی شده و نیاز است کارشناسان این حوزه به طور مداوم با دستاوردها و تولیدات روز دنیا آشنا شوند. رحیمی یکی دیگر از اهداف این گردهمایی را آشنایی مهندسان و معماران مطرح کشور با طراحی‌های خلاقانه سازه‌ها و بناها عنوان کرد و افزود: در دنیای کنونی معماری همواره به عنوان ویترین و قدرت تمام‌نمای یک شهر محسوب می‌شود به طوری که بسیاری از کشورها برای نشان دادن ظرفیت‌های داخلی خود اقدام به ساخت ساختمان‌های فوق مدرن، برج‌ها و آسمان‌خراش‌ها می‌کنند که البته همین امر باعث شد در این گردهمایی 2 روزه بر طراحی‌های خلاقانه سازه‌ها در ساختمان‌های آینده پایتخت تاکید شود. رحیمی ادامه داد: رفع تحریم‌ها و حضور برندهای مطرح بین‌المللی در صنعت  ساختمان‌سازی موجب شده گام‌های رسیدن به مارکدار شدن ساختمان‌ها در کشور سریع‌تر برداشته شود به طوری که ارزش‌گذاری خانه‌ها از کمیت و منطقه احداث به سمت کیفیت و مارکدار شدن در حال تغییر است.
 

 هرمزگان ظرفیت افزایش جمعیت را دارد
مدیرکل امور اجتماعی و فرهنگی استانداری هرمزگان گفت: هرمزگان ظرفیت افزایش جمعیت را دارد و این امر مدنظر دولت تدبیر و امید است.  مرتضی محمودزاده در همایش پویایی، بالندگی و جوانی جمعیت در بندرعباس عنوان کرد: باتوجه به اینکه توسعه شرق استان در دستورکار دولت است، هم‌اکنون ظرفیت و زمینه در استان هرمزگان برای اجرای فرمایش و سیاست‌های ابلاغی جمعیتی مقام معظم رهبری جهت افزایش جمعیت فراهم است. وی افزود: هم‌اکنون تراکم جمعیتی شرق استان بسیار پایین است که این امر برای استانی که به پایتخت اقتصادی مشهور است، مناسب نیست.  وی تصریح کرد: با توجه به اینکه یک‌سوم جمعیت استان را جوانان تشکیل می‌دهند و هرمزگان میزبان مهاجران جوان جویای کار است، می‌توان از این ظرفیت در جهت  پویایی و رشد و توسعه استان بر پایه جمعیت استفاده کرد.   


لزوم تعیین چارچوب برای تعیین صلاحیت اعضای هیأت‌مدیره بانک‌ها
مدیرعامل بانک اقتصادنوین گفت: نهاد ناظر بانکی باید چارچوب و ساختاری را برای تعیین صلاحیت اعضای هیات‌مدیره بانک‌ها مشخص کند و براساس آن بررسی صلاحیت اعضای هیات‌مدیره را انجام دهد. حسن معتمدی در میزگرد سیاستی الزامات حاکمیت شرکتی در بانک‌ها گفت: از نظر حاکمیت شرکتی هیات‌مدیره و سهامداران دارای رابطه وکیل و موکلی هستند.  وی اظهار داشت: هیات‌مدیره یکی از مهم‌ترین ارکان حاکمیت شرکتی در نظام بانکی است و ضمن سیاست‌گذاری در بانک‌ها، راهبردها و عملیات اجرایی بانک‌ها را مشخص می‌کند ضمن اینکه همزمان انتظارات و دستورات مقام ناظر را در بانک‌ها عملیاتی کرده و بر آنها نظارت می‌کند.  معتمدی با تاکید بر این مساله که امکان اجرای کامل اصول حاکمیت شرکتی در بانک‌های دولتی امکانپذیر نیست، گفت: در بانک‌های دولتی، هیات‌مدیره تعریف پیچیده‌ای دارد. ساختار مدیریتی تفکیک نشده موجب می‌شود هیات‌مدیره همزمان وارد امور اجرایی شود.

تجدید میثاق مدیران و کارکنان بانک ملت با آرمان‌های امام راحل(ه)
 مدیران و کارکنان بانک ملت با حضور در مرقد مطهر امام خمینی(ره)، با آرمان‌های امام راحل تجدید میثاق کردند.  به گزارش روابط عمومی بانک ملت، مدیرعامل، اعضای هیات‌مدیره، اعضای هیات عامل و دیگر مدیران ارشد همچنین جمعی از کارکنان این بانک در آستانه ۱۴ خرداد، سالروز ارتحال بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی، با حضور در صحن حرم امام خمینی(ره) و نثار تاج گل، یاد و خاطره بزرگمرد انقلاب اسلامی را گرامی داشتند. مدیران و کارکنان بانک ملت همچنین با حضور بر سر مزار شهدا، رشادت‌های این عزیزان در 8 سال دفاع مقدس را ارج نهادند.

افخمی: باید سرمایه بانک‌های توسعه‌ای  افزایش یابد
مدیرعامل بانک صنعت و معدن با بیان اینکه سرمایه بانک‌های توسعه‌ای باید افزایش یابد، گفت: مانده سپرده‌ها و تسهیلات در بانک‌های توسعه‌ای کشور به ترتیب ١٧ و ٣۶ درصد از کل نظام بانکی است در حالی که سرمایه این بانک‌ها تنها٢٢ درصد از سرمایه بانک‌های نظام بانکی را تشکیل می‌دهد. به گزارش بانک مردم،  علی‌اشرف افخمی، مدیرعامل بانک صنعت و معدن در دومین همایش نقش بانک‌های توسعه‌ای در توسعه و رونق اقتصادی کشور، با مقایسه ۵ بانک توسعه‌ای در کشورهای آلمان، ژاپن، چین، کره جنوبی و برزیل با بانک‌های توسعه‌ای کشورمان عنوان کرد در حالی که میانگین نسبت کفایت سرمایه بانک‌های توسعه‌ای در کشورمان 4/7 درصد است، این رقم در بانک توسعه‌ای آلمان 4/18، ژاپن 4/16، چین ١٢، کره جنوبی١۴ و برزیل ١۶ درصد گزارش شده است.  وی اضافه کرد: سرمایه ۵ بانک توسعه‌ای ایران 6/3میلیارد دلار است در حالی که این رقم در بانک توسعه‌ای آلمان ٢۵ میلیارد دلار، کره‌جنوبی 5/28 میلیارد دلار، چین ١٠۴ میلیارد دلار، ژاپن ١١ میلیارد دلار و برزیل ١٢ میلیارد دلار است.  مدیرعامل بانک صنعت و معدن میزان دارایی‌های ۵ بانک توسعه‌ای ایران را ٧۵ میلیارد دلار اعلام کرد و افزود: این رقم در بانک چینی مورد گزارش یک هزار و ۵٧۶ میلیارد دلار، در بانک کره جنوبی ٢۶٠ میلیارد دلار، برزیل٨٧٧ میلیارد دلار، ژاپن ١۴٨ میلیارد دلار و آلمان ۵۶۴ میلیارد دلار است.
 

مهدی محمدی: اکنون در موقعیتی قرار داریم که داوری درباره نتایج انتخابات 7 اسفند را می‌توان بر داده‌های واقعی استوار کرد. ادعای غالب پس از انتخابات 7 اسفند این بود که اصلاح‌طلبان و حامیان دولت انتخابات را با قاطعیت و در سراسر کشور برده‌اند. اصولگرایان از همان آغاز تاکید کردند این ادعا در انتخابات رئیس و هیات‌رئیسه مجلس به آزمون گذاشته خواهد شد. جریان چپ رادیکال -که خود عملیات روانی خویش را باور کرده بود - با کاندیدا کردن محمدرضا عارف برای ریاست مجلس و حمایت تمام‌قد هاشمی و خاتمی از وی، همه چیز را برای ترتیب دادن این آزمون بزرگ مهیا کرد. در نهایت و در روز رقابت روشن شد عارف به عنوان نماد رادیکالیسم دوم خردادی و در شرایط قطبی شدن فضا میان این تفکر و اصولگرایان، بیش از 103 رای در مجلس ندارد. از این جهت، مهم‌ترین پرسش درباره انتخابات 7 اسفند پاسخی غیرقابل بحث پیدا کرده است: آیا اصلاح‌طلبان برنده انتخابات بوده‌اند؟ قطعا خیر.
با این حال نتایج 2 انتخابات 9و 11 خرداد هیات‌رئیسه مجلس نشان‌دهنده پیچیدگی‌های مهمی است.
چند نکته تعیین‌کننده در این باره اینهاست:
1- مجلس دارای اکثریتی سیال است که بسته به موضوع تغییر می‌کند. رای صُلب اصولگرایان و اصلاح‌طلبان را با اندکی خطا می‌توان به اندازه رای عارف در روز یکشنبه (103 رای) و رای محمد دهقان در روز سه‌شنبه (118 رای) محاسبه کرد. الباقی نمایندگان، افرادی لابی‌پذیر محسوب می‌شوند که بنا به مورد و تحت تاثیر ملاحظات فراوان شخصی، سیاسی و... تصمیم خواهند گرفت که موقعیت خود را چگونه تعریف کنند.
2- آقای لاریجانی همچنان تعیین‌کننده‌ترین فرد از حیث تعیین جهت‌گیری‌های کلی مجلس است. با این حال، بر خلاف مجلس گذشته لاریجانی دیگر یک قدرت فائقه نیست و در هر مورد برای پیشبرد دیدگاه خود، نیازمند لابی‌های گسترده خواهد بود. اگر علی لاریجانی بتواند میان رای اصولگرایان و اکثریت کسانی که به طور مستقل انتخاب شده‌اند یک ائتلاف نصفه و نیمه ایجاد کند، در موقعیتی خواهد بود که در مسائل کلیدی رای صُلب فراکسیون امید را نادیده بگیرد. این اتفاق کم و بیش شبیه وضعیتی است که فراکسیون اصولگرایان در مجلس پیشین گاهی با آن مواجه می‌شد.
3- اکنون روشن شده است لیست امید در مجلس لزوما مساوی فراکسیون امید نیست. عضویت در لیست امید در انتخابات 7 اسفند بیشتر یک روش برای رای‌آوری بوده تا اینکه شاخصی باشد از گرایش‌های سیاسی واقعی انتخاب‌شوندگان. به این نتیجه‌گیری، یک مطلب دیگر را هم می‌توان اضافه کرد و آن اینکه فراکسیون امید هم لزوما مساوی اصلاح‌طلبی خالص نیست. شکاف میان اولویت‌ها، مواضع و تحلیل‌های سیاسی محمدرضا عارف با سران اصلاحات در بیرون مجلس امری نیست که کسی بتواند آن را انکار کند. اصلاح‌‌طلبی دوم‌خردادی،  حتی در معنای 7 اسفندی آن دیگر یک جریان جمهوری‌خواه یا حتی مشروطه‌خواه نیست بلکه در بدترین حالت، در سیاست‌ورزی روزمره سلایقی متفاوت از اصولگرایان دارد.
بنابراین در این باره که تشکیل این فراکسیون به معنای پیشرفت یا حتی احیای پروژه اصلاح‌طلبی در ایران باشد تردید جدی وجود دارد. اصلاحات در سال 88 تعریفی کاملا اپوزیسیونی از خود ارائه داد و 7 اسفند - یا شاید هم پیش از آن، زمانی که عارف در انتخابات 92 با نفی مشی فتنه‌گران کاندیدا شد (و برخی ممکن است بگویند حتی پیش‌تر؛ زمانی که محمد خاتمی در انتخابات مجلس پیشین رای داد) ـ آن تعریف را پس گرفت. این اما به معنای پایان بحران اصلاحات نخواهد بود. اینکه اصلاح‌طلبان تعریفی ظاهرا متفاوت از خود ارائه کنند لزوما به این معنا نیست که نظام هم این تعریف را از آنها پذیرفته است. مسیر اعتمادسازی جریان اصلاحات با نظام پیچیده‌تر و دشوارتر از آن است که به این سادگی‌ها قابل پیمودن باشد. اگر فرض کنیم، تیپ عارف در حال تبدیل شدن به تیپ استاندارد در میان اصلاح‌طلبان است، آن وقت نتیجه این خواهد بود که این سران اصلاحات در بیرون مجلس هستند که باید خود را با مشی عارف هماهنگ کنند نه برعکس و در نتیجه پروژه اصلاحات دوم خردادی در حال پسرفت است نه پیشرفت.
4- برخی چهره‌های تندرو اصلاح‌طلب همچون غلامحسین کرباسچی پس از رویارو شدن با شکست‌های پی در پی که راهی برای توجیه آنها وجود نداشته، ادعا کرده‌اند هدف اصلی آنها در انتخابات اساسا نه تشکیل اکثریت و تعیین رئیس مجلس بلکه جلوگیری از انتخاب برخی چهره‌های انقلابی مجلس پیشین بوده و به این هدف هم دست یافته‌اند. این ادعایی است که نباید آن را جدی گرفت. اگر از تیم آقای لاریجانی صرف‌نظر کنیم، اصولگرایان حداقل 118 رای قطعی در این مجلس دارند و این نسبت به تعداد اعضای فراکسیون اصولگرایان در مجلس پیشین اگر بیشتر نباشد کمتر نشده است.
5- آخرین نکته‌ای که باید به آن توجه کرد این است که دولت مسلما به میزانی که توقع داشت از مجلس نصیب نبرده است. تا امروز، دولت‌هایی که در 4 سال اول مسؤولیت خود قرار داشته‌اند، قاطعانه نخستین انتخابات مجلس در دوران کاری خود را برده‌اند و دولت آقای روحانی شاید تنها دولت پس از انقلاب است که در این کار به‌وضوح ناکام مانده است. با این حال، دولت اصرار دارد بگوید اکثریت مجلس از آن اوست. حتی اگر این ادعا را جدی بگیریم، مهم‌ترین پیام آن این است که در برخی حوزه‌های انتخابیه مردم به کسانی رای داده‌اند که تصور می‌کرده‌اند از طریق همکاری با مقام‌های دولتی محلی می‌توانند برخی گره‌های کور معیشتی- خدماتی را بهتر و سریع‌تر باز کنند. تخمین‌ها نشان می‌دهد در واقع، رای به کاندیدای حامی دولت بیشتر به معنای «تقاضای کار بیشتر از دولت» و «گرفتن بهانه‌ها از آن» بوده تا حمایت خالص از ایده‌های سیاسی دولت که در برخی شهرستان‌ها مسلما بی‌معناست. بنابراین اگر دولت مدعی است اکثریت مجلس را در اختیار دارد باید لوازم این ادعا را که از جمله آنها سرعت گرفتن روند حل مشکلات مردم است نیز بپذیرد.

 

مهدی عرفاتی: پیش‌بینی «تکرار» ریاست لاریجانی بر مجلس شورای اسلامی زیاد سخت نبود. شاید همان موقع که فراکسیون اصولگرایان [ولایت] با 188 عضو تشکیل شد و در پس آن بعضی یاران لیست امید که میثاق «عارف»انه بسته بودند، زنبیل‌هایشان را در صف بیعت با لاریجانی گذاشتند [به گفته کواکبیان]... می‌شد حدس زد کار عارف باز هم به ناکامی ختم خواهد شد تا کار به جایی رسد که رقیب مغبون، لحظاتی پیش از اعلام نتایج رای‌گیری، خودش را به نزدیکی صندلی لاریجانی برساند و ناغافل به‌عنوان اولین نفر به «رئیس» شادباش بگوید! به هر حال لاریجانی رئیس شد [ماند] بی‌آنکه هزینه‌ زیادی بپردازد. او و یاران نزدیکش، برای برداشتن گام اول در مجلس دهم [کسب کرسی ریاست] عادی‌ترین سطح لابی [که در آن تخصص و مهارت ویژه‌ای دارند] را به کار گرفتند و توانستند کرسی ریاست را «بی‌دردسر» تصاحب کنند.  اتفاق مجلس [انتخاب مجدد لاریجانی] – جدا از اینکه چه تاثیری بر صحنه سیاست ایران [تا انتخابات96] خواهد گذاشت – از حیث معناشناسی و ریشه‌یابی [چه شد و چگونه شد] قابل توجه است.
1-لاریجانی بر کرسی ریاست نشست چون نشستن بر چنین جایگاهی نیاز به «اهرم لابی» دارد که او و یارانش- در بالاترین سطح- استاد این فن هستند آن هم در مجلسی که جذب اقلیت مستقل تازه‌کار، کار پیچیده و سختی برای کارکشته‌های لابی‌گری نیست. درست همان زمان که فراکسیون امید- سرمست از پیروزی لیست پایتخت– رای صندوق «تهران» را باد می‌کرد و بر سر «ایران» می‌کوفت و جلودار لیست‌شان چشم به به‌به و چه‌چه «پدرخوانده‌ها» و «برادربزرگ‌ها» و دوپینگ‌های تبلیغاتی – رسانه‌ای دوخته بود، «لابی‌جانی» [همان لابی لاریجانی] داشت کار خودش را می‌کرد، که کرد! این شد که مصطفای کواکبیان داد سر دهد که امیدی به فراکسیون امید نیست وقتی یارانش با عارف عکس یادگاری می‌گیرند و زنبیل‌هایشان را در صف بیعت با «آقای رئیس» می‌گذارند!
2-لاریجانی از باند «امید» به صدر بهارستان نرسید. چه؛ هم خود او پیش از این حسابش را از آنها جدا کرده و در پاسخ به یک خبرنگار اصلاح‌طلب درباره قرار گرفتن نامش در لیست امید قم گفته بود که «من تقاضایی نکردم کسی من را در لیستی قرار بدهد... بنابراین ما در هیچ زمینه‌ای با هم حسابی نداریم» و چه آنکه باز در جایی دیگر، منکر هرگونه تعامل و مذاکره با اصلاح‌طلبان درباره ریاست مجلس شده و آن را «داستانسرایی» خوانده بود. لاریجانی خود نیز فهمیده است شراکت با اینها سودی که نداشته هیچ بلکه ریزش رأی و دوم شدنش در قم هم محصول شراکت با روحانی و حمایت یکطرفه لیست امید از وی است.
در آن سوی میدان هم، در اوج دوره رقابت «لاریجانی- عارف» اصلاح‌طلبان بارها با شعار «هویت اصلاح‌طلبی» برای همقطاران خود خط و نشان کشیدند که رفتن به سمت لاریجانی خطای نابخشودنی و خیانت به امید است. تا آنجا که احمد غلامی، سردبیر روزنامه شرق در یادداشتی، برخی نمایندگان فراکسیون امید متمایل به لاریجانی را به باد انتقاد گرفت که «حمایت برخی اصلاح‌طلبان از لاریجانی، ذات تفکر اصلاح‌طلبی را مخدوش می‌کند» و این سوال را از «همرهان سست فراکسیون امید» پرسید که «آیا می‌شود برای نقد بیرحمانه گذشته و طرح‌ریزی آینده اصلاح‌طلبانه روی لاریجانی حساب کرد؟ فارغ از تعارف‌های سیاسی، مرزبندی جدی بین تفکر او و اصلاح‌طلبان وجود دارد. کسانی که این مرزبندی‌های فکری را نادیده می‌گیرند و آن را به مصافحه‌های رفاقتی در صحن مجلس تقلیل می‌دهند، نگاهی ابزاری به اصلاحات و حتی لاریجانی دارند». یا اینکه عبدالله ناصری در هفته‌نامه «صدا» بر لزوم رقابت عارف [به عنوان گزینه هویت‌دار اصلاحات] با لاریجانی تاکید کرد و نوشت: «بهترین راه این است که آقای عارف را سوار بر اسب کرد و به میدان رقابت[با لاریجانی] فرستاد...»
حرف سردبیر روزنامه شرق را برای آن جماعت متوهم خیالاتی که ناکامی بزرگ 9 خرداد را «بُرد امید» تعبیر کردند و لاریجانی را به صرف درج نامش در لیست امید قم، اصلاح‌طلب راستین جا زدند، [دوباره که نه] چندباره باید تکرار کرد که «بین تفکر لاریجانی و اصلاح‌طلبان مرزبندی جدی وجود دارد...»
3- ترکیب هیات رئیسه و بالانشینان بهارستان خود گویای واقعیت محض رویداد خرداد است؛ هم از حیث رای‌آورندگان و ناکامان، هم از جهت تعداد و کیفیت آرا. انتخاب چهره‌هایی که برچسب «افراطی» و «دلواپس» و... بر پیشانی‌شان خورده آن هم در جایگاه هیات رئیسه و... توسط مجلسی با اکثریت «امید»وار[؟!] چگونه تحلیل می‌شود؟ رای محدود سرلیست امید و اختلاف فاحش 70 رایی با رقیب و در ادامه، انصراف او از کاندیداتوری برای هیات رئیسه دائم نشانه چیست؟
آنچه در این چند روز در مجلس اتفاق افتاد، اگرچه حاوی پیام‌ها و نشانه‌هایی برای افکار عمومی، دولت، اصولگراها و خود مجلس بود اما بیشترین و عمیق‌ترین پیام را برای اصلاح‌طلبان داشت. اینکه دوری از واقعیت سیاست و مخفی کردن حقایق در پشت حباب‌های رسانه‌ای و تبلیغاتی [مرور کنید حجم تبلیغات رسانه‌ای اصلاح‌طلبان در روزهای پس از انتخابات 7اسفند] نه تنها در میان‌مدت و بلندمدت گرهی از کار اصلاح‌طلبان باز نمی‌کند بلکه بیش از پیش بدنه اجتماعی آنها را سرگردان و سرخورده خواهد کرد. حضور یک مجلس فاقد اکثریت، با اقلیت‌هایی از اصولگراها و امیدها و «مستقل‌های تاثیرگذار اما لرزان» و برگ برنده‌ای به نام «لابی» [که لاریجانی و اصولگراها در گام اول از آن خوب بهره برده‌اند و «امید»ها با جلوداری عارف نشان دادند فعلا از آن بی‌بهره‌اند] از واقعیت‌های مجلس دهم است.

امیر استکی: در دوران مدرسه و در کلاس درس تاریخ معاصر ایران همیشه برای من فضای کلاس یک فضای بهت و حسرت بود؛ چه؛ مواجه شدن با مسائلی که در تاریخ معاصر ما در رابطه با نفوذ بیگانگان مطرح می‌شد حساسیت‌برانگیز بود و از این سخت‌تر اینکه متوجه بشوی که همواره عده‌ای خودی بوده‌اند که بهترین جاده‌صاف‌کن‌های بیگانگان بوده‌اند. رشوه می‌گرفته‌اند و قراردادی بر خلاف منافع وطن منعقد می‌شده است و.... و خودتان به یک نوجوان حق خواهید داد که بهت‌زده شود و نتواند وقوع این حوادث را هضم کند.
بعدترها در دوران دانشجویی که کتاب‌های بیشتری درباره تاریخ معاصر مملکت خواندم آن بهت و حیرت جای خود را به یک شک و تردید داد که نکند آنچه از تاریخ معاصر کشور که در کودکی آزرده‌مان می‌کرد یک قرائت ایدئولوژیک از تاریخ باشد؟ که هرکسی که در زمره ایدئولوژی نمی‌گنجد را متهم می‌کند و بدبینانه تحلیلش می‌کند. این شک و تردید تلاشی بود ویژه آن روزها و برای خشوع در برابر وجدان. اما این روزها و پس از پاره کردن یک، دو، سه پیراهن بیشتر در زندگی و بیشتر زیستن در جامعه به این نتیجه می‌رسم که آن بهت و حسرت ‌بجا بود و ما کسانی را در تاریخ خود داشته‌ایم که بیگانه را بر کشور خود ترجیح می‌داده‌اند و مورد عنایت همانان نیز قرار می‌گرفته‌اند اما با یک تفاوت که معلول همان دیدگاه شکاکانه است و آن هم اینکه تلقی فقط یک انسان خائن به تنهایی نمی‌تواند آن پدیده را تحلیل کند و باید به‌دنبال منظرگاهی دقیق‌تر گشت، چرا که امروز هم ما با چنین مساله‌ای روبه‌روییم.
سازمان مجاهدین خلق پس از ناکامی در باز کردن جایگاه موثری در میان مردم و پس از برملا شدن خط فکری التقاطی و مشی منافقانه خود به دامان صدام معدوم رفت. به دامان کسی که جنگی نابرابر را به ایران اسلامی و انقلاب نوپایش تحمیل کرده بود. به دامان کسی که مسبب ریخته شدن خون‌های بسیار از مردمان این سرزمین بود. به دامان کسی که مسبب جنایت دست‌اندازی به ناموس مردمان این سرزمین بود و به دامان کسی که در اندیشه جدا کردن قسمت اعظمی از خاک ایران بود. منافقین با ادعای ساماندهی یک مبارزه(!) موثر با جمهوری اسلامی چنین کردند و خود را شریک درجه یک همه جنایاتی کردند که بر مردم این سرزمین از جانب بعثی‌ها رفت. در مواجهه با این اقدام نخستین چیزی که سراغ آدمی می‌آید بهت و حیرت است؛ بهت و حیرتی از جنس همان بهت و حیرتی که برابر تحرکات رجال قاجار برای محقق شدن امتیازات بیگانگان در کشور به آدمی دست می‌دهد. همان بهت و حیرتی که از مشاهده تقلای بسیاری سیاسیون برای ناکام ماندن نهضت ملی شدن نفت شکل می‌گیرد، همان بهت و حیرتی که تلاش‌ها برای تصویب شدن تحریم‌های بیشتر ضد ایران در سال‌های اخیر به‌وجود می‌آورد. و شوربختانه از جنس همان بهت و حیرتی که از تلاش‌های پاره‌ای ایرانیان برای انعقاد قرارداد هسته‌ای به نفع خارجی‌ها حاصل می‌شود. اینکه اتاق پژواک رسانه‌ای کاخ سفید به جهت تقویت دیدگاه خود در رسانه‌های آمریکا هزینه می‌کند از منظر منافع ملی آمریکا امری عجیب نیست، عجیب آنجایی است که قسمتی از این پول‌ها به گونه‌ای خرج حمایت از امثال حسین موسویان می‌شود، کسی که در سال‌های نه‌چندان دور سخنگوی تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای ایران بوده است. قطعا این حمایت از این فرد صورت نگرفته است که او برای پیشبرد منافع ایران تحلیل تولید کند، بلکه به واسطه تاثیر و نفوذ آن فرد در میان دست‌اندرکاران تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای ایران و پاره‌ای نخبگان سیاسی موثر داخل ایران و برای وارد کردن انگاره‌های آمریکایی به عملکرد آنان است که چنین حمایتی صورت گرفته است. به زبان ساده همان کتاب‌های تاریخ دوران مدرسه، داستان اینگونه است که فلانی در ازای دریافت پول برای محقق شدن قراردادی تلاش کرده که یک سیلی بی‌صدا به صورت عزت و اقتدار ملت ایران است. این داستان از جنس همان شرح‌های تاریخی از تحرکات رجال دربار قاجار و پهلوی برای انعقاد قراردادهایی به نفع بیگانگان است.
در این مختصر گفت‌وگو نمی‌شود به تحلیلی جامع از چرایی اینگونه رویدادها پرداخت و نمی‌شود همانگونه که در ابتدای امر هم گفتیم به‌سادگی فقط ویژگی‌های منفی شخصی این افراد را عامل اصلی دانست ولی به نظر نگارنده نوعی فقدان همبستگی در سطح کلان مابین نخبگان سیاسی، اقتصادی و فرهنگی با آمال و آرزوها و منافع ملت ایران به چشم می‌خورد. آنجا که میثاق کلانی وجود نداشته باشد نخبه سیاسی به طمع تضعیف رقیب خود حاضر است حتی در صورت پامال شدن منافع کلان ملتش وارد عمل شود، مانند منافقین و به خاطر ضربه زدن به انقلاب اسلامی ایران به تاراج خون و ناموس ملتش یاری برساند یا مانند همین داستان حمایت 70 هزار دلاری از فعالیت‌های حسین موسویان، به‌خاطر تبلیغ معاهده‌ای که می‌توانست بسیار شیرین‌تر بسته شود یا مانند آن نخبگان اقتصادی که به جای به‌کار انداختن سرمایه خود در امر تولید
درون کشور به راحتی و سهل‌انگارانه به کار واردات و از اعتبار انداختن تولید داخل می‌پردازند یا در عرصه فرهنگ با حمایت خواهر پادشاه کنونی قطر(دختر پادشاه سابق آن) به ساخت فیلمی در عرصه نقد ساختارهای خشن سنت در جامعه ایران بپردازند. و در این ورطه پارادوکس‌های رفتاری بسیاری وجود دارد که این عنصر فرهنگی هم به مصیبت‌دیدگان حادثه پاریس تسلیت می‌گوید و هم از حامیان اقدام تروریستی در پاریس پول می‌گیرد که فیلمی بسازد تا در پاریس جایزه هم بگیرد. حمایت مالی قطری که یکی از رقبای جدید منطقه‌ای ایران است. کشوری که یکی از حامیان داعش در منطقه است و خود دارای عتیقه‌ترین ساختار حکمرانی سیاسی است. کشوری که اگر نخواهیم دشمن قلمدادش کنیم حداقل باید به عنوان رقیب نوظهور و گستاخ کشورمان در عرصه منطقه بدانیمش.
به قول معروف و در زبان عامیانه بسیاری از نخبگانی که مختصرا شرح‌شان کردیم دانه خود را در این مملکت می‌خورند و تخم خود را در جایی دیگر می‌گذارند و در مقام حرف و ادعا نیز همواره اشکشان برای مام وطن جاری است! اما آنچه بیش از همه امروز برایم بهت‌انگیز و تعجب‌آور است بی‌تفاوتی نسبت به این مساله است، در هیچ کجای کتاب‌های تاریخ معاصر ندیدم که فرد یا گروهی اینگونه منافع ملت را به پول بفروشد و رسانه‌های داخلی بی‌تفاوت از کنار آن رد شوند که چه بسیار بودند وکیل و وزیر که بعد از این رسوایی در زیر فشار رسانه‌های زمان خود و خطابه‌های وعاظ و راهپیمایی‌های ملت، مجبور به استعفا شدند و آنقدر تحقیر شدند که نامشان ننگ تاریخ ایران شد، آنچه خطرناک است این پول گرفتن‌ها نیست که دیر یا زود تشت رسوایی آن از بام خواهد افتاد اما خطرناک بی‌تفاوتی یا شاید هم سانسور عمدی برخی نسبت به این مساله باشد که این جای مداقه بسی بیشتر از چند دفتر شرحه‌شرحه از درد دارد.