علیرضا داوودی: تعالی و پیشرفت در طول حیات بشریت محصول باور به خود و توانایی‌های خدادادی در راه عبور از مشکلات و دستیابی به نیازهاست. انسان‌ها آنگاه که باور کنند «می‌شود پس می‌توانند» حرکت در مسیر شکوفایی را آغار کرده‌اند و این بدان معناست که برای توقف یک جامعه نیازی به غل و زنجیر بستن به دست و پا نیست بلکه کافی است خودباوری را به زنجیر کشید و اراده را در یک ملت کشت. اگر زمانی استعمارگران با زور سرنیزه و هزینه‌های گزاف، ملل دیگر را به بند اسارت کشیده و سرمایه‌های ملی آنان را به تاراج می‌بردند اکنون از مسیری کم‌هزینه‌تر و بی‌دردسر‌تر این استعمار ادامه می‌یابد. این مسیر نوین ابعاد و روش‌های مختلفی را شامل می‌شود که یکی از مهم‌ترین آنها ایجاد انحصار و وابستگی در علم و تکنولوژی است. رواج مفهوم «عصر تکنولوژی و ارتباطات» صرفا به معنای اهمیت یافتن تکنولوژی در زندگی بشری نیست بلکه بیانگر این واقعیت است که در زمان کنونی هر آنچه می‌تواند تاثیرگذار باشد، لاجرم در دروازه‌های علم و تکنولوژی باید مورد جست‌وجو واقع شده و به دست آید و بدین صورت هر که «تکنولوژی‌اش پیشرفته‌تر، سودش بیشتر؛ قدرتش افزون‌تر». هدف اصلی الیگارشی بین‌المللی در این عصر دور نگاه داشتن جهان از مرزهای تکنولوژی با هدف انحصاری کردن آن است که روش‌های مختلفی برای این هدف به کار گرفته می‌شود. انحصاری کردن علم، ایجاد دایره کوچکی از واجدان یک فناوری پیشرفته است (اعم از شرکت‌های فراملی و کارتل‌های مافیایی که تمام این دایره کوچک بخشی از الیگارشی جهانی است) که برای تداوم این محدوده مصنوعی در 2 سطح ملی و بین‌المللی موانع متعددی، تعریف و اجرایی می‌شود.
1- سطح ملی
الف- سرکوب خودباوری
الیگارشی جهانی تلاش می‌کند با به‌کار‌گیری رسانه و تبلیغات گسترده، احساس عقب‌ماندگی تکنولوژی و علم  داخلی از تکنولوژی روز جهان را ایجاد کند و رسیدن به مرزهای علم جهانی را امری ناممکن و تلاشی بلاهت‌آمیز جلوه دهد تا از این رهگذر ظرفیت‌های داخلی یک جامعه را سرخورده و از حرکت بالنده به سوی جلو باز دارد. این سرخوردگی تاثیر مهمی در بقای انحصار علمی الیگارشی جهانی دارد چرا که به‌واسطه این امر هر حرکت ملی و مستقل از نظام انحصاری جهان در نطفه سرکوب می‌شود و نیاز به همان الیگارش‌های دایره بسته برای پیشرفت علمی، ضروری می‌نماید.
ب - جذب نخبگان
 روش دیگر الیگارشی بین‌المللی برای خاموش کردن چراغ دانش در جوامع دیگر، چپاول اندیشمندان و ظرفیت‌های
علمی- دانشگاهی با استفاده از ایجاد فرصت‌های فریبنده علمی- شغلی است که از این طریق، جریان جهانی مهاجرت نخبگان یا همان فرار مغزها را هدایت و تکثیر می‌کند. ناامیدی از امکان پیشرفت در وطن و وجود پیشنهاد‌های وسوسه‌انگیز خارجی برای آینده‌ای روشن، 2 بازوی اصلی استعمار فرانو برای عقب نگاه داشتن جوامع مختلف در زمینه‌های علمی و تکنولوژیک است. ناگفته نماند در این مسیر الیگارشی ملی تاثیر ‌بسزایی در موفقیت الیگارشی جهانی دارد، الیگارشی ملی با ایجاد موانع در درون کشور، باورپذیری به ناتوانی را دامن می‌زند. علت این امر را می‌توان در پیوند عمیق اقتصادی خاندان‌های حکومتگر ملی با همتایان جهانی‌شان و نیاز این گروه به حمایت الیگارشی بین‌المللی برای بقا جست‌وجو کرد. اینکه یک مسؤول بلندپایه تمام ظرفیت‌های علمی و تکنولوژیک یک جامعه را نفی کرده و آن را محدود به اموری چون طبخ‌ گونه خاصی غذا می‌داند یا مسؤول دیگری تمام توان ملی دفاعی کشور را ناتوان در برابر یک بمب ایالات متحده ارزیابی می‌کند و آن یکی، می‌گوید باید مدیر از خارج وارد ایران کنیم(!) ریشه در همین وابستگی دارد.
پ - ایجاد مانع یا حذف فیزیکی
ناکام ماندن 2 روش فوق در جلوگیری از حرکت علمی دانشمندان و جامعه علمی یک کشور می‌تواند منجر به اتخاذ سیاست‌های خشن و سخت برای رسیدن به مطلوب توسط الیگارشی جهانی شود. ممنوعیت فعالیت علمی خارج از مرزها، قرار دادن دانشمندان در لیست‌های تحریمی با استناد به دلایل ساختگی و در نهایت اقدام به حذف فیزیکی این افراد، از روش‌های مرسومی است که علیه دانشمندان بسیاری از کشورها مورد استفاده قرار گرفته است. قطعا ترور دانشمندان هسته‌ای ایران توسط تروریست‌های وابسته به نظام سرمایه‌داری جهانی و اخراج دانشجویان ایرانی از دانشگاه‌های معتبر جهان، از شرم‌آورترین مصادیق این اقدامات است.
2- سطح بین‌المللی
الف- رژیم‌های انحصارگر
یکی از مهم‌ترین ابزارهای الیگارشی بین‌المللی برای عصر استعمار فرانو، ایجاد رژیم‌های بین‌المللی انحصارگر و محدود است. انحصار علمی تا زمانی که عامل مشروعیت‌بخش نداشته باشد، همواره در خطر نقض و بی‌توجهی از طرف دیگران است به همین دلیل الیگارش‌ها، رژیم‌های بین‌المللی را به عنوان عامل ایجاد مشروعیت برای انحصاری ظالمانه، تولید و گسترده می‌کنند و از طریق همین رژیم‌ها هرگونه حرکت در راستای شکستن دایره بسته تکنولوژیک را مورد مجازات بین‌المللی قرار می‌دهند. کلوب‌های علمی مانند کلوب دارندگان فناوری هسته‌ای، فضایی و... نیز ابزارهای دیگری برای تداوم انحصار هستند، چرا که همین عناوین [واجد و فاقد] هم تاثیر روانی دارد و هم در شکل‌دهی به انحصار رژیم‌ها موثر است.
ب - سواری مجانی در تولید علم
سواری مجانی یا Free Riding در اقتصاد به معنای کسب سود بدون هزینه از طریق بهره‌مند شدن از هزینه‌کرد دیگران است، مانند کسی که برای رفتن به محل کار سوار ماشین همکار خود می‌شود و پولی هم پرداخت نمی‌کند. در باب تولید علم نیز سرمایه‌داری جهانی با استفاده از روش‌هایی همین مساله را اجرایی کرده است یعنی بدون هزینه کردن، از تولید علم دیگران بهره‌مند می‌شود. روش‌های زیادی برای این کار مورد استفاده قرار می‌گیرد. برتر جلوه دادن دانشگاه‌های غربی در برابر دیگر دانشگاه‌ها باعث می‌شود اشتیاق برای تحصیل در این دانشگاه‌ها افزایش یافته و استعدادهای جهان جذب این دانشگاه‌ها شوند بدین ترتیب دانشمندانی که یک کشور برای تربیت علمی آنها بسیار زحمت کشیده، یکباره در اختیار دانشگاه‌های وابسته به الیگارشی جهانی قرار می‌گیرند. همین طور ملاک قرار دادن مجلات علمی وابسته به این دانشگاه‌ها برای نشر دستاوردها و رتبه‌بندی علمی افراد و کشورها، خود روش دیگری برای سواری مجانی جریان جهانی ثروت و قدرت از دانشمندان یک جامعه است اما یکی از مهم‌ترین ابزارهای خاندان‌های حکومتگر بین‌المللی برای سواری مجانی در مسیر علم، تحمیل زبان انگلیسی به عنوان زبان علم و دانش است. این اقدام برای تحمیل یک زبان به عنوان زبان واحد بین‌المللی در بسیاری از زمینه‌ها مخصوصا ترویج فرهنگ غرب و سرکوب فرهنگ‌های مخالف الیگارشی کاربرد فراوانی اما در زمینه تولید و ترویج علم، کاربرد متفاوتی دارد. ترویج یک زبان واحد به عنوان زبان علم بدین معناست که تمام دانشمندان جهان هر آنچه تلاش و سختی تحمل می‌کنند برای رسیدن به یک دستاورد علمی، در نهایت باید آن را ترجمه به زبان مورد نظر الیگارش‌های جهانی کنند و در نهایت، در یک صبح دل‌انگیز، وابستگان به نظام سرمایه‌داری بین‌المللی در حالی که آب پرتقال به دست در بستر خود نشسته‌اند، بدون اندکی مشقت، تمام این زحمات را مجانی به‌دست می‌آورند حتی بدون نیاز به ترجمه و اینگونه، علم مسیری را طی می‌کند که الیگارشی جهانی برای آن ساخته است.
برنامه هسته‌ای ایران؛ نمادی از استعمار علمی
پرونده هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران از ابعاد مختلف قابل بررسی است اما یکی از دلایلی که غرب را به مقابله با ایران در این پرونده واداشته است، تمایل به تداوم استعمار علمی در زمینه فناوری هسته‌ای است. کشورهایی که پس از جنگ‌های جهانی این فناوری را در اختیار داشته‌اند بویژه جریان الیگارشی جهانی، برای انحصاری کردن این علم محدودیت‌های قانونی بسیاری را در قالب رژیم‌های انرژی اتمی ایجاد کردند. اقدام ایران برای رسیدن به این فناوری به صورت بومی و مستقل از نظام انحصاری موجود در این تکنولوژی از طریق دانشمندان خود باعث شد پایه‌ها و مرزهای این انحصار متزلزل شود. موفقیت ایران در این مسیر می‌توانست منجر به تمایل دیگر کشورها برای تکرار تجربه ایران شود که برابر است با نابودی کامل دایره بسته و انحصاری در یک فناوری فوق‌العاده حساس و پیشرفته، به همین دلیل لزوم توقف ایران از هر طریقی ضروری می‌نمود و در این مسیر اقداماتی مانند تلاش برای جذب دانشمندان ایرانی، ناامید کردن جامعه علمی ایران از احتمال رسیدن به موفقیت، تحریم، کارشکنی، ترور، حمله‌های سایبری، محرومیت از ارتباط با جوامع علمی جهانی و بسیاری موارد دیگر در دستور کار قرار گرفت تا جلوی فروپاشی این انحصار گرفته شود و می‌توان گفت تا حدود بسیاری این امر محقق شده است، چرا که با تعلیق و ممنوعیت طولانی‌مدت بسیاری از فعالیت‌های تحقیق و توسعه‌ای در این رشته با بارآمدن برجام، عملا ایران به عقب رانده شده و آتش اشتیاق و شور علمی موجود در دانشمندان این رشته به خاموشی گراییده است. الیگارشی جهانی برای تداوم سلطه نیاز قطعی به استعمار علمی جهان دارد و در این مسیر از هیچ عملی دریغ نخواهد کرد ولی دمیدن روحیه باور به خود در جامعه علمی هر کشور می‌تواند سرآغازی باشد برای شکستن این چرخه ظالمانه استعمار و انحصار. پیشرفت‌های ایران در علوم مختلفی مانند علوم دفاعی – موشکی، ابررایانه، انرژی صلح‌آمیز اتمی، هوا  فضا، نانوتکنولوژی، پزشکی هسته‌ای، لیزر و... گواه صادقی است که اگر باور کنیم می‌شود و حتما با عنایت الهی می‌توانیم.

مهدی جابری: دختران مجرد و پسران مجرد؛ هر دو در صفت و عنوان «مجرد» مشترک هستند اما دلیل مجرد ماندن‌شان از زمین تا آسمان تفاوت دارد. اولی‌ها معمولا از خواستگار استقبال می‌کنند و دومی‌ها تقریبا از خواستگاری فراری هستند. بسیاری از آنها می‌گویند حاضرند با هر شرایطی کنار بیایند اما اینها نمی‌توانند چنین چیزی را باور کنند! اولی‌ها به جایی رسیده‌اند که دیگر عنوان «جنس دوم» را همراه ندارند اما دومی‌ها احساس می‌کنند این دو شماره نمی‌توانند به این سادگی‌ها کنار یکدیگر قرار گیرند.  در سال‌های اخیر دخترها توانسته‌اند به مدارج بالای علمی دست یابند و پسرها را با قدرت هرچه تمام‌تر پشت سر بگذارند. آمار قبولی دختران در کنکور مقطع کارشناسی، در برخی سال‌ها بسیار بیشتر از پسران بود و این برتری همچنان مشهود است؛ تا جایی که صندلی‌های بسیاری در کلاس‌های دانشگاه به دختران اختصاص دارد و در این کلاس‌ها پسران در اقلیت هستند.
یک طرف ازدواج نیست!
واقعیت امروز جامعه ما این است که بسیاری از دختران مجرد، از نظر تحصیلات و حتی جایگاه شغلی و اجتماعی یک سر و گردن بالاتر از پسران مجرد قرار دارند و رفته‌رفته بر این برتری افزوده می‌شود. این تعاریف و ویژگی‌ها البته مربوط به موقعیت اجتماعی دختران است و اگر وارد زندگی خصوصی و شخصی آنها بشویم، خواهیم دید تا حدی از وضعیت موجود گلایه‌مند هستند و این گلایه در برخی از آنها پررنگ‌تر و بیشتر است. امروز بسیاری از دختران در آرزوی تشکیل زندگی و همسرداری و فرزندپروری هستند اما آنچه می‌تواند به این آرزو جامه عمل بپوشاند، اراده‌ای است که باید در نیمی از افراد جامعه مجردان (یعنی پسران) به وجود ‌آید. بسیاری از پسرها اما نه تحصیلات بالا در حد دختران دارند و نه از موقعیت شغلی مناسبی برخوردار هستند؛ چراکه بازار کار و موقعیت‌های شغلی که قبلا در اختیار پسران بود، به مرور از دست آنها خارج و به دختران واگذار شد. اما آیا می‌توان به پیشرفت دختران خرده گرفت؟ مگر جز این است که دختران به دنبال رسیدن به حقوق خود و برابری با پسران هستند؟ آیا گذر سریع از بافت سنتی و البته ملی و بومی جامعه ایران و شبیه شدن به سبک زندگی مدرن و پست‌مدرن (که در جامعه اروپایی در جریان است) ایراد دارد؟!
ماهواره و راه‌های اشتباه
معضل مجرد ماندن جوانان از زمانی آغاز شد که عده‌ای بدون توجه به بافت فرهنگی ایران، شعارهای گسترده و فراگیر درباره حقوق دختران و زنان مطرح کردند و تلاش آنها این بود که موقعیت‌های شغلی و تحصیلی هرچه سریع‌تر در اختیار خانم‌ها قرار گیرد. این خواسته‌ها به مدد همراهی شبکه‌های ماهواره‌ای که اتاق فکر آنها در کشورهای غربی و آمریکایی است، یکی پس از دیگری فراهم شد و کار به جایی رسید که آمار دانشجویان دختر در بسیاری از کلاس‌های دانشگاهی از پسران بیشتر شد.  با این حال، وقتی مسؤولان وزارت علوم و سیاستگذاران حوزه آموزش قصد داشتند این روند را متعادل کنند و به پسران نیز میدان بدهند، با مخالفت و اعتراض گسترده شبکه‌های ماهواره‌ای مواجه شدند و این اتهام به آنها وارد شد که حقوق زنان را نادیده می‌گیرند! بنابراین دختران همچنان پله‌های ترقی را در جاده و مسیری طی کردند که در آن خبری از جنس مخالف نبود. اگر در گذشته بنیان بسیاری از ازدواج‌ها در دانشگاه شکل می‌گرفت اما امروز دیگر این امکان فراهم نیست، چراکه یکی از طرف‌های ازدواج از صحنه خارج شده و گوی و میدان فقط در دست یک طرف است! در این میان، دختران هرچند با نگاه برابری جنسیتی پا به میدان گذاشته‌اند و نادیده گرفتن بافت سنتی جامعه ایرانی یک اصل و ضرورت مهم برای آنهاست، اما وقتی سخن از ازدواج می‌شود، دختران تحصیلکرده حاضر به ازدواج با پسری که تحصیلات عالی ندارد نیستند. اینجاست که خانم‌ها با یک تضاد مواجه می‌شوند؛ یعنی در زندگی اجتماعی قائل به برتری بر جنس مخالف و پیشی گرفتن از او هستند اما وقتی پای معیارهای ازدواج به میان می‌آید ناخواسته و ناخودآگاه دوست دارند مرد زندگی‌شان یک سر و گردن بالاتر از دیگران و خودشان باشد! در چنین شرایطی فقط تعداد بسیار اندک و معدودی از دختران هستند که می‌توانند به این آرزوی باورنکردنی خود برسند و مابقی دختران در طول زندگی مجردی خود یا به دنبال یافتن یک مقصر در خانواده و اجتماع برای مجرد ماندن خود می‌گردند یا با امیدواری و تلاش به راه خود برای یافتن شریک زندگی مناسب و جلب نظر یک پسر موفق و ایده‌آل ادامه می‌دهند؛ امیدی که هرچند بسیار پسندیده و لازمه لحظات زندگی است اما با واقعیت‌ها و شرایط موجود در جامعه بویژه جامعه پسران فاصله دارد؛ فاصله‌ای که حاصل اعتماد جوانان به شبکه‌های ماهواره‌ای غرب است.
دوستی‌هایی که به ازدواج نمی‌رسد
تبلیغ گسترده دوستی با جنس مخالف در دوران مجردی توسط شبکه‌های ماهواره‌ای، موضوع دیگری است که با فرهنگ و بافت فرهنگی و اعتقادی ایرانی‌ها همخوانی نداشته و ندارد. این تبلیغات آنچنان در 2 دهه گذشته شدت گرفت که دوستی با جنس مخالف در دوران مجردی را به یک نیاز اساسی در برخی دختران و پسران تبدیل کرد؛ موضوعی که جایی در باورهای خانواده‌های ایرانی نداشت و هنوز هم ندارد. تبلیغ این دوستی‌ها آنقدر بود که پسران را از احساس نیاز به ازدواج رها کرد و حتی در موارد زیادی شاهد سوءاستفاده پسران از این نوع دوستی‌ها بوده‌ و هستیم. به همین خاطر است که بسیاری از دوستی‌های دختران و پسران به ازدواج نمی‌رسد؛ یعنی یا خانواده‌ها با چنین ازدواجی موافق نیستند و آن را با فرهنگ ایرانی ناهمگون و غریبه می‌دانند یا اینکه پسران با توجه به نگاه فرهنگی غالب بر جامعه، در نهایت نمی‌توانند با ازدواجی که بنیان آن بر دوستی است کنار بیایند. نمی‌خواهیم بگوییم دختران در این شرایط مقصر هستند؛ بلکه علت و ریشه اصلی این معضلات را باید در شبیخون فرهنگی جست‌وجو کرد که آرام‌آرام با تحمیل خود به افکار جوانان، آنها را به بن‌بست‌هایی کشانده که خروج از آنها نیازمند پرداخت هزینه از سوی همین جوانان است!
پسرهای پایین‌تر از خودم را درک نمی‌کنم
مرضیه دختر مجرد 34 ساله است و مدرک کارشناسی در رشته شیمی دارد. او می‌گوید: «مدرک لیسانس را زمانی گرفتم که هنوز تحصیلات تا این حد فراگیر نشده بود. به سختی درس خواندم و به سختی در کنکور قبول شدم. 4 سال را با بهترین و سختگیرترین استادها گذراندم و بلافاصله جذب بازار کار شدم».  مرضیه ادامه می‌دهد: «در زندگی چیزی کم ندارم، پول هست، کار هست، موقعیت اجتماعی هست اما مجرد بودنم واقعا آزارم می‌دهد. در کمتر جمع فامیلی یا دوستانه هست که کنایه‌ای به خاطر مجرد بودنم نشنوم! اگر حرف فامیل نبود، مشکلی با مجردی نداشتم». وی می‌افزاید: «دخترهایی که در فامیل ما درس نخوانده‌اند و بی‌خیال دانشگاه شده‌اند، خواستگارهای بیشتری از من دارند و دست‌شان برای انتخاب باز است. اما خواستگارهای من کم هستند و ضمنا من نمی‌توانم به سادگی به آنها جواب مثبت بدهم. چون وقتی درس می‌خوانی و مدرک دانشگاهی می‌گیری، واقعا نمی‌توانی حرف‌ها و خواسته‌های یک پسر دیپلمه را درک کنی». مرضیه این سوال را از خودش طرح می‌کند که «ادامه تحصیل بهتر بود یا ازدواج؟!» او می‌گوید: «من در 34 سالگی نمی‌توانم پاسخی برای سوال خودم بیابم و از تصمیمی که 10 سال قبل گرفتم دفاع کنم». او در پاسخ به این سوال که نقش شبکه‌های ماهواره در ایجاد وضعیت کنونی چه بوده است، اظهار می‌دارد: «متاسفانه خودم مشتری برخی از این شبکه‌ها بودم و ناخودآگاه از برخی دیالوگ‌ها و نقش‌های ارائه‌شده در محصولات آنها تقلید می‌کردم. مجرد ماندن، موضوعی است که مدام از سوی این شبکه‌ها به عنوان ارزش معرفی می‌شود و حال که جوانی‌ام را پشت سر گذاشته‌ام و وارد دوران میانسالی شده‌ام، می‌فهمم که آدرس ماهواره اشتباه بود!»
خانم دکتر با من ازدواج نمی‌کند!
میثم پسر مجرد 36 ساله است. او به‌تازگی مدرک دکترای خود را گرفته و جایگاه شغلی بسیار خوبی دارد. میثم درباره علت مجرد ماندنش تا امروز می‌گوید: «وقتی دانشجوی مقطع کارشناسی بودم 2 بار به خواستگاری رفتم و از هر 2 جواب منفی گرفتم. یکی از آنها به ‌موقعیت مالی من ایراد گرفت و دیگری که مدرک کارشناسی ارشد داشت گفت نمی‌تواند با من ازدواج کند». او می‌افزاید: «حالا اما شرایط تفاوت کرده است. من که روزگاری به فکر ازدواج بودم حالا سختگیرتر شده‌ام. هم پول دارم و هم مدرک تحصیلی و هم شغل خوب؛ اما از ازدواج می‌ترسم. چند وقت پیش از یک خانم که مثل خودم مدرک دکترا دارد خواستگاری کردم اما بعد از چند جلسه صحبت، متوجه شدم آن خانم به خاطر موقعیت شغلی بهتری که دارد حاضر به ازدواج با من نیست». میثم می‌گوید: «من هم دیگر نمی‌توانم و نمی‌خواهم با دختری که مدرک لیسانس دارد ازدواج کنم چون احساس می‌کنم نمی‌توانیم حرف‌های همدیگر را بفهمیم. ادامه تحصیل برای من خیلی خوب بود و موقعیت اجتماعی خوبی برایم ایجاد کرد اما از سوی دیگر کاستی‌هایی را به همراه داشت که الان به این سادگی نمی‌توان آنها را به دست آورد».
قربانی شعارهای پوچ شدیم
احمد جوان مجرد 35 ساله است. به قول خودش دیگر با این سر بی‌مو نمی‌تواند نظر مثبت دخترها را جلب کند! او به بیان دردها و مشغله‌های ذهنی پسرهای متولد دهه 60 می‌پردازد: «همیشه تصور می‌کردم خیلی زود ازدواج می‌کنم و برای انتخاب همسر مشکلی ندارم. فقط یک چیز را پیش‌بینی نمی‌کردم که آن هم تغییر ناگهانی سبک زندگی بود. این تغییر تمام برنامه‌ها و افکار مرا نابود کرد. انتظارم این بود که دخترهای متولد دهه 60 از این تغییرات تاثیر نپذیرند تا ما پسرها بتوانیم انتخاب خوبی مطابق با ایده‌آل‌هایی که با آنها بزرگ شده‌ایم، داشته باشیم». احمد ادامه می‌دهد: «اما این موج تغییر که توسط شبکه‌های ماهواره‌ای ایجاد شده بود، بیشتر پسرها و دخترهای دهه 60 را هم با خود برد؛ بویژه دخترها را؛ ما هم در یک خانواده سنتی با آداب و عقاید خاص بزرگ شده بودیم و مادرم می‌گفت سبک زندگی دخترهای امروزی با ما جور نیست. راهی دانشگاه شدم و آنجا در کنار درس خواندن نیم‌نگاهی هم به ازدواج داشتم تا شاید بتوانم دختری مطابق با فرهنگ خانواده خودم پیدا کنم. اما راستش را بخواهید خیلی سخت بود، چراکه دخترها و پسرها به بهانه‌های مختلف و به خاطر چیزهایی که تازه مد شده بود، با هم ارتباط عاطفی برقرار می‌کردند و در مسیرهایی قرار داشتند که مطابق پسند و میل من و خانواده‌ام نبود».  او اینچنین به صحبت‌های خود پایان می‌دهد: «مشکل نسل من این است که نتوانست «خودش باشد و خودش باقی بماند». نسل من مدام با تبلیغات این‌طرف و آن‌طرف رنگ عوض کرد. برخی از افراد هم‌سن و سال من قربانی حرف‌ها و شعارهایی شدند که از آنسوی آب‌ها می‌آمد و توخالی و پوچ بود».

کمیل احمدی: «آشفتگی جغرافیای سیاسی» از مهم‌ترین ویژگی‌های جریان «نومحافظه‌کاری» است. به این معنا که این جریان سیاسی در طول چند دهه گذشته در 2 جبهه اصولگرایان و اصلاح‌طلبان پراکنده بوده و به علل مختلف در یک جبهه سیاسی قرار نگرفته است. در ادوار گذشته آنها همواره به اقتضای موقعیت‌ها و شخصیت‌های متفاوتی که داشته‌اند، یا به جریان اصولگرایی نزدیک شده‌اند یا به اصلاح‌طلبان. گاهی خود را با اصولگرایان تعریف کرده‌اند و گاهی با جبهه مخالف؛ اما واقعیت این جریان سیاسی را نباید براساس پراکندگی جغرافیای سیاسی آنها فراموش کرد. امروز که در برخی رسانه‌ها و محافل سیاسی خاص، از «اصولگرایان میانه‌رو» سخن به میان می‌آید، فرصت مناسبی است تا به این موضوع بپردازیم. در واقع آنچه از آن با عنوان «اصولگرایان میانه‌رو» نام برده می‌شود، همان اجزا و بخش‌هایی از نومحافظه‌کاری است که در ادوار گذشته خود را در جبهه اصولگرایی تعریف کرده بود. امروز که «نومحافظه‌کاران دولتی» و اجزای پیوسته آنها در میان اصلاح‌طلبان از ائتلاف با اصولگرایان میانه‌رو سخن می‌گویند، این تصمیم و اتفاق کاملاً طبیعی و قابل فهم است، زیرا به لحاظ جریان سیاسی همه آنها به جریانی به نام «نومحافظه‌کاری» تعلق دارند. به عبارت بهتر، اندیشه و عقاید سیاسی و اجتماعی آنها در بسیاری از جهات به یکدیگر شباهت دارد. دریافت آنان از «سیاست»، «جامعه» و «قدرت» بسیار به هم نزدیک است. آنها در بسیاری از مسائل سیاسی داخلی و خارجی شبیه هم می‌اندیشند و در مسائل اقتصادی منافع مشترکی دارند. اگر مساله نوع تعامل با نظام سلطه است دیدگاهی نزدیک به هم دارند. اگر مساله انرژی هسته‌ای است، باز هم ‌همینطور.  اگر موضوع «الیگارک» کردن فضای سیاسی کشور است، اتفاقا بیش از هر چیز دیگر به یکدیگر نزدیک هستند. در اصل این تقدیر سیاسی و دست تحولات بوده که امروز یکی را در این جبهه و دیگری را در جبهه مقابل قرار داده است، اگرنه به طور مبنایی میان آنها اختلافی وجود ندارد. اما پرسش مهم پیش ‌رو آن است که از این واقعیت پنهان و پوشیده که نظریه‌پردازان داخلی کمتر به آن پرداخته‌اند، «نومحافظه‌کاران دولتی» در پی چه هدفی هستند؟ نومحافظه‌کاران دولتی با 2 هدف ایجاد انشقاق در جبهه اصولگرایی و نیز با هدف یارگیری از نومحافظه‌کاران موجود در میان اصولگرایان، در پی تقویت موقعیت خود  هستند. اساساً وضع واژه «میانه‌رو» با همین 2 هدف طراحی شده است؛ اگرنه- چنان که ذکر شد- اولاً آن گروهی که به آنها «میانه‌رو» گفته می‌شود به طور ماهوی «اصولگرا نبوده» و «نومحافظه‌کار هستند»، ثانیاً واژه «میانه‌رو» به دلیل آنکه مفهومی کاملاً هنجاری است و به نسبت سلایق و منافع افراد، متغیر است، دارای هیچ معنای روشنی نیست. در اصل سیاسیون در جایی که گروهی از افراد را به منافع خود نزدیک می‌بینند، آنها را «میانه‌رو» خطاب می‌کنند و گروهی را که در تقابل با منافع خویش می‌شناسند، «تندرو» و «افراطی» می‌خوانند. این تقسیم‌بندی چند کارکرد برای آنها دارد؛ اولاً مدعی می‌شود میان اصولگرایان شکاف وجود دارد و ثانیاً آنها را به «اصولگرایان خوب» و «اصولگرایان بد» تقسیم می‌کند. اصولگرایان خوب همان اصولگرایان میانه‌رو تفسیر می‌شوند و اصولگرایان تندرو ـ به زعم آنها - هم عناصر خطرناک و بد معرفی می‌شوند. این شیوه نه تنها تلاش دارد بر افکار عمومی تأثیر بگذارد، بل بر بازیگران سیاسی هم تأثیرگذار است. به این معنا که در گام نخست میان آنها اختلاف ایجاد می‌کند و در گام بعد [زمانی که قرار است تشکلات مختلف اصولگرا لیست انتخاباتی بدهند] در چینش و انتخاب افراد تأثیر می‌گذارد. ایجاد شفافیت سیاسی مهم‌ترین واکنش به این سیاست است. «جامعه» و «جامعه سیاسی» کشور باید با آشنایی با جریان نومحافظه‌کاری و دامنه‌های آن در جبهه‌های مختلف، تفاوت اصولگرایی و نومحافظه‌کاری را بدانند تا از این طریق در تشخیص آن اجزایی که به بدنه اصولگرایی وصل شده‌اند، دچار اشتباه نشوند. عدم تشخیص این موضوع احتمال غافلگیری اصولگرایان از سوی آنها را افزایش می‌دهد. عدم شناخت «نومحافظه‌کاران اصولگرانما» دست آنان را باز می‌گذارد تا در مقاطع حساس اصولگرایان را غافلگیر کنند؛ اتفاقی که تاکنون بارها از سوی آنها صورت گرفته است!