مالک شیخی‌زازرانی*: شاید هیچ برهه‌ای از تاریخ ایران مانند روزگار اکنون، در قرابت شرایط با جامعه علوی قرار نگرفته باشد. روزگاری که 38 سال از انقلاب ایران گذشته است و شبیه روزهایی است که 38 سال از انقلاب پیامبر اسلام(ص) در جهان می‌گذشت. برهه‌ای که بیش از پیش نیازمند بازخوانی تاریخ صدر اسلام است. روزگاری که امت اسلامی در جنگ صفین چند گام بیشتر تا فروریختن کاخ مستکبر اموی فاصله نداشت اما بی‌بصیرتی عده‌ای از خواص، امیرالمومنین علی علیه‌السلام را مجبور به پذیرش حکم حکمیتی کرد که مسلمانان پس از آن همواره متضرر از خیانت آن ریش‌سفیدان به امام علیه‌السلام بوده و هستند. شرایطی که شخصیتی بزرگ مانند امیرالمومنین علیه‌السلام که به تصدیق دوست و دشمن، اسطوره بی‌بدیل تاریخ است، با سنجش شرایط جامعه و امت اسلامی به خواست جامعه خویش تن می‌دهد تا امروز در سیر تاریخ، سیره و منش حکومت علوی، راه و روش حکومت یکی از برترین اعقاب ایشان در رهبری جامعه اسلامی ایران باشد. در روش حکومت علوی، همراهی جامعه اسلامی و میزان بصیرت امت، شاکله اصلی تصمیم‌های امیرالمومنین علیه‌السلام است. مردی که «باب» علم آخرین فرستاده خداست، شخصیتی که علم و حکمتش نه‌تنها از تمام مردمان زمان خود، که از مردمان بعد از خود نیز بیشتر است؛ و اینچنین است که شجاع‌ترین فردی که حتی پیامبر اسلام(ص) نیز مشورت‌هایی خاص با او مطرح می‌کند، باز برای تصمیم‌گیری در حکومت خود، به شرایط جامعه می‌نگرد و رای خود را بر رای جامعه اسلامی مقدم نمی‌داند، همان‌گونه که در ماجرای خلافت، ربع قرن سکوت می‌کند و تا زمانی که امت اسلامی از او درخواست نمی‌کند، خلافت را نمی‌پذیرد. این روزها عجیب شبیه روزهایی است که تلخ‌ترین وقایع اسلام رقم خورد. از یکسو امیرالمومنین علیه‌السلام مصلحت جامعه اسلامی را در عدم پذیرش حکمیت و عدم مذاکره با دشمن اسلام می‌بیند و از سویی خواص با تخدیر و منحرف کردن افکار عمومی جامعه، در کنار دغل‌کاری دشمن، امام امت را مجبور به پذیرش حکمیت و مذاکره با کفار و منافقین می‌کنند و آنگاه که همین خواص بی‌بصیرت بعد از مذاکره درمی‌یابند چه خیانتی در حق اسلام کرده‌اند، باز به امیرالمومنین علیه‌السلام روی آورده و امام علیه‌السلام را مقصر در پذیرش حکمیت می‌دانند که چرا اگر این کار به ضرر مسلمانان بوده، امام این تصمیم را پذیرفته است. امام علیه‌السلام در جواب مردی که در اعتراض به حضرت عرض کرد: «دیروز ما را از حکمیت نهی می‌کردی و امروز ما را به آن امر می‌کنی»، فرمودند: «این جزای کسی است که حزم و احتیاط را از دست داده است! آگاه باشید که به خدا قسم اگر آن زمان که به شما امر کردم که فریب نخورده و به حکمیت تن درندهید، وادارتان کرده بودم به کاری که میل به آن نداشتید (جنگ با شامیان)، خداوند در آن خیر و نیکی قرار می‌داد (پیروزی بر شامیان)، پس اگر استقامت می‌کردید شما را رهبری می‌کردم و اگر کج می‌شدید شما را راست می‌کردم و اگر امتناع می‌ورزیدید مجبورتان می‌ساختم و هر آینه آن رویه (وادار کردن‌تان بر استقامت) استوارتر بود ولیکن به کمک که؟ و با یاری خواستن از که؟» حال امام امت اسلامی باید می‌ساخت با دردی که زخم آن از ضربت «ابن‌ملجم مرادی» عمیق‌تر و کارساز‌تر بود. زخمی که اسلام را آنچنان به زانو درآورد که تنها صلح امام بعدی و خون امام بعد از آن توانست مسببان آن را رسوا کند. وقایعی تلخ که تنها همین جمله مولای متقیان در شرح آن کفایت می‌کند: «من می‌خواهم دردهایم را به وسیله شما مداوا کنم و حال آنکه شما خود درد من هستید. من مانند کسی هستم که می‌خواهد خار را با خاری از پا درآورد و حال آنکه می‌داند میل خار به خار است». نکته اینجاست، این شخصیتی که مذاکره با دشمن را می‌پذیرد آیا پذیرفتنش به‌خاطر ترس است؟ معاذالله؛ که او همان شیر نبرد خیبر است و تنها کسی است که در لیله‌المبیت در بستر پیامبر(ص) می‌خوابد و به استقبال مرگ می‌رود.
آیا از عواقب این مذاکره آگاه نیست؟
به خدا که او باب علم و حکمت آخرین پیامبر خداست و از غیب نیز بهره‌مند است. این ادعا را نه از متفکران مسلمان که از «جورج جرداق» مسیحی و «دولاشاپلی» باید پرسید که 12 سال شب و روز درباره او می‌اندیشد و نهج‌البلاغه‌اش را به زبان خود تدوین کرد و افکار و حالات و زندگی و رنج‌ها و دردها و گرفتاری‌هایش را می‌داند. اکنون چقدر 38 سال پس از انقلاب ما شبیه است به 38 سال پس از انقلاب پیامبر(ص) که خواص جامعه، همان همراهان انقلابی که خود شاهد و ناظر آرمان‌های بنیانگذارش بوده‌اند، امام جامعه اسلامی را وادار به مذاکره با دشمن می‌کنند و مدام هرجا می‌نشینند جار می‌زنند که مذاکرات ما با تایید رهبری انجام پذیرفته است و با تخدیر افکار جامعه، زبان منتقد را با فیلتر و تهدید و تطمیع و تعقیب و تخریب می‌برند که این مذاکرات تحت نظر رهبری است و اینگونه القا می‌کنند که هر نقدی بر این مذاکرات، نقد بر امر رهبری است. گویی از خاطر برده‌اند که ایشان بارها و بارها از مضرات این مذاکرات گفتند و نسبت به این موضوع اعلام بدبینی کردند اما چه می‌توان کرد وقتی خواص جامعه اسلامی با تخدیر و انحراف افکار عوام، امام امت را مجبور به پذیرش حکمیتی می‌کنند که بر مضرات آن آگاه است ولیکن تن به تصمیمی می‌دهد که شرایط جامعه، خواهان آن بوده است. نکته اینجاست که این رویکرد به‌عنوان مدلی برای پیشبرد اهداف دولت اعتدال مبدل شده و متاسفانه اغلب مسؤولان نیز به‌جای آنکه «پشتیبان ولایت‌ فقیه باشند تا به مملکت آسیبی نرسد»، خود در پشت ولایت ‌فقیه پنهان می‌شوند تا آسیبی نبینند! این لفاظی با بازگو کردن سخنان امام امت و خرج کردن از سرمایه اعتماد رهبری، وقتی تبدیل به سپر شد یعنی باید منتظر آن وقایعی باشیم که تاریخ اسلام با آن بسیار روبه‌رو بوده است. این عمل به دستورات و منویات معظم‌له است که عیار هر دولت را در ولایت‌پذیر بودن مشخص می‌کند، حال چه از جناح چپ باشد چه از جناح راست چه از میانه این دو، اگرنه ادای صحیح لفظ «مقام معظم رهبری» با حروف «حَلقی و ذَلقی و شَفوی» چه سود؟ در طول مذاکرات مدام از تایید رهبری می‌گفتند و حال که از سنگر خودشان به شکست مذاکرات اعتراف می‌کنند، یکی نیست پاسخگوی مردم باشد که شمایی که آب خوردن مردم را هم به مذاکره با آمریکا گره زده بودید، چرا در قبال تعطیلی پیاپی صنایع کشور و رکود حاکم بر این ملک پاسخگو نیستید و مدام به جامعه می‌خواهید القا کنید که مسؤول این مذاکرات مقام معظم رهبری است؟
عزیزان، برادران، بزرگواران، مسؤولان محترم دولت!
این ترفند قرن‌ها پیش و نه اکنون، توسط مسلمانان صدر اسلام در حکومت علوی اجرا و منجر به فاجعه در حکومت اسلامی شد. بعید می‌دانم شما بیش از «ابوموسی اشعری»، «مسعر بن فدکی» و «زید بن حصین» و گروهی از قاریان و حافظان قرآن در صدر اسلام برای جامعه اسلامی فداکاری کرده باشید. مضاف بر اینکه آنان در محضر پیامبر(ص) نیز بوده‌اند. روزگاری امام امت را به پذیرش مذاکره مجبور می‌کنید و امروز از فتوای دوچرخه‌سواری زنان تا «FATF» از تایید رهبری برای مردم سخن می‌گویید تا اینچنین به شما آسیبی نرسد. اُف بر بدنه انقلابی جامعه اسلامی، اگر بخواهد فریب تزویری را بخورد که بارها آن را آزموده است. «شیعه علی بودن» از «چون علی عمل کردن» شروع می‌شود و این مرحله‌ای است پس از شناخت و پس از عشق. شیعه علی علیه‌السلام، علی‌وار بودن، علی‌وار اندیشیدن، علی‌وار احساس مسؤولیت کردن و انجام دادن در برابر خدا و خلق خدا، ‌علی‌وار زیستن، و علی‌وار خدمت کردن است و ما شیعه اینچنین خواهیم بود.
*دانشجوی دکترای مدیریت فرهنگی
 

مارگارت آبرامز: جهانیان این روزها بشدت تحت ‌تأثیر سبک زندگی ثروتمندان و افراد مشهورند اما کسی به افراد ابرثروتمندی توجه ندارد که هیچ ردپایی در جهان دیجیتال باقی نمی‌گذارند. ابرثروتمندان یک‌هزارم ‌درصد از آن یک ‌درصد انسان ثروتمند را تشکیل می‌دهند؛ این افراد فعالیت‌های آنلاین‌شان را مخفی می‌کنند، در جزیره‌های خصوصی‌شان می‌مانند و عمارت‌های خارج از شبکه(1) خود را می‌سازند. عادات مصرفی این گروه در 10 سال گذشته به ‌شکل چشمگیری تغییر یافته است. امروز دیگر برپا کردن مراکز غیرانتفاعی کافی نیست. امروز در کنار مالکیت حداقل یک بنیاد غیرانتفاعی، داشتن مزرعه‌ای پایدار،(2) مدرسه‌ای خصوصی برای کودکان و یک پروژه کشاورزی یا صنعتی کوچک در کشورهای در حال ‌توسعه از الزامات زندگی مولتی‌میلیاردرهای مدرن است. شرکت «ولث‌ایکس» شرکتی مشاوره‌ای در زمینه «اطلاعات ثروت» است که استراتژی‌های بازاریابی را برای مشتری‌های لوکس فراهم می‌کند. این مشتری‌های لوکس، خود خریدارانی دارند که آنها را «ابرثروتمند» می‌نامیم. «دیوید فریدمن»، مدیر شرکت ولث‌ایکس معتقد است گذراندن یک عمر زندگی به‌ منظور زیر نظر گرفتن بازارهای مالی و فرازوفرودهای آن، باعث شده ابر‌ثروتمندان بیش از هر زمان دیگری به‌دنبال مفهوم کنترل باشند. او می‌گوید: «پشت بسیاری از اقدامات امروزی ابرثروتمندها تمایل به کنترل محیط زندگی‌شان نهفته است. این تمایل به کنترل، شامل سرمایه‌گذاری‌ها، فعالیت‌های بشردوستانه، خانواده و دیگر موضوعات مرتبط با سبک زندگی آنهاست. برای مثال سرمایه‌گذاری در مزرعه، تمام اینها را یکجا جمع می‌کند. علاوه ‌بر این به‌صورت بالقوه امکان پول ‌درآوردن را نیز برای آنها فراهم می‌کند». در کنار مزارع خصوصی، مزارع موجود در کشورهای در حال توسعه نیز سرمایه‌گذاری جذابی محسوب می‌شود. بنیاد «بیل» و «ملیندا گیتس» بیش از 2 میلیارد دلار را برای پژوهش و اجرای فناوری‌های نوین کشاورزی در آفریقای سیاه و جنوب آسیا اختصاص داده‌ است. در کنار سرمایه‌گذاری‌های محلی بحث اکوتوریسم یا گردشگری طبیعی نیز وجود دارد. برخی مفهوم اکوتوریسم تجدیدپذیر را یک مرحله جلوتر برده و شهرک‌های ویژه خودشان را ایجاد کرده‌اند. در پاناماسیتی، پایتخت پاناما، نوجوانان پول پرداخت می‌کنند تا وارد اقامتگاه پایدار شهری به‌نام «کالو یالا» شوند. این مجموعه را «جیمز استایس» تأسیس کرده است. او می‌گوید: «فناوری از طریق گوشی‌های تلفن و لپ‌تاپ‌ها پنجره‌ای دائمی به‌سوی دنیایی جدید برای ما گشوده اما در مقابل باعث شده هم از یکدیگر و هم از طبیعت احساس جدایی کنیم. پایداری و اکوتوریسم این شانس را به ما می‌دهد تا دوباره به چیزی بازگردیم که حقیقتاً ما را تحت ‌تأثیر قرار می‌دهد». اقدام جدیدی که بین میلیاردرها محبوب شده راه‌اندازی مدارس ویژه است. این میلیاردرها می‌خواهند فرزندان‌شان به‌جای نشستن در کنار معلم خصوصی و محیط بسته، مانند دیگر بچه‌ها در مدارس عادی و البته با برنامه کاملاً متمایز درس بخوانند. «ایلن ماسک» مدرسه «اد استرا» را در لس‌آنجلس تأسیس کرده که در آن هیچ تمایزی بین نمرات فرزندان خودش با فرزندان دیگر کارمندان اسپیس‌ایکس(3) وجود ندارد. در وضعیتی که مدارس «اکس‌تر» و «اندور» همچنان سرآمد تحصیلات خصوصی ثروتمندان هستند، این مؤسسات تازه‌تأسیس نیز با این مدارس مقایسه می‌شوند. «جف گرین» مدرسه گرین را در فلوریدا برای فرزندانش تأسیس کرده است که در کلاس‌های آن چگونگی موفقیت در اقتصاد جهانی تدریس می‌شود. در این مدرسه زبان‌های متعددی تدریس و روی سیستم اس‌تی‌ای‌ام(4) تمرکز می‌شود. این مدرسه از الگوی معمول و متعارف استفاده می‌کند؛ اما مدارسی هم هستند که از الگو‌های متمایز استفاده می‌کنند. میلیاردری به ‌نام «بیل کوچ» 60 ‌میلیون دلار خرج ساختن آکادمی «آگزبریج» کرده است. این آکادمی یکی از چند مدرسه انگشت‌شماری است که چوگان را در برنامه آموزشی بچه‌ها قرار داده است. آقای کوچ این مدرسه را تأسیس کرد تا مجبور نباشد فرزندانش را به مدارس شمال شرقی بفرستد. این روند تحصیل و آموزش به بزرگ‌ترهای پولدار نیز تسری می‌یابد. «نیکلاس برگرن» که به «میلیاردر بی‌خانمان» معروف است، مرکزی را ایجاد کرده که در آن بچه‌پولدارها می‌توانند جمع شوند و درباره فلسفه و سیاست باهم بحث کنند. آقای فریدمن می‌گوید: «ابرثروتمندها چیزهای جدیدی پیدا کرده‌اند و از این بابت خوشحالند» این به آن معنی است که آنها حاضرند ننگ «یک ‌درصد» بودن را بپذیرند یا خریدهای بزرگ‌شان رسانه‌ای شود اما برنامه‌شان پیش برود. فریدمن می‌افزاید: «آنها مایلند برخی از این بررسی‌های عمومی چند سال اخیر که بازتاب‌های منفی در پی‌ داشته را نادیده بگیرند. این به ‌معنی خرید بیشتر دارایی‌های لوکس خواهد بود. این خریدها می‌تواند شامل قایق‌های لوکس گردشی و هواپیما نیز باشد». از نمونه‌های پیشرو در این زمینه می‌توان به جت خصوصی مافوق‌ صوت آریون اشاره کرد که ولث‌ایکس پیش‌بینی کرده در آینده بیش ‌از پیش مورد استقبال قرار خواهد گرفت. مثال دیگر جزیره‌هایی است که شرکت قایق‌های خصوصی زیردریایی‌شونده میگالو می‌سازد. این جزیره‌های دنج، قابلیت خصوصی‌سازی دارند، پنت‌هاوس ساخته‌شده از چوب‌های مرغوب، استخر شنا با آبشارهای متعدد، باشگاه ساحلی و اتاق غذاخوری زیر آب از امکانات آنها است. این امکان که این ثروتمندان می‌توانند در کسری از ثانیه قایق‌شان را به زیر آب ببرند، باعث می‌شود احساس امنیت فوق‌العاده‌ای در حریم خصوصی‌شان داشته باشند. در این وضعیت هیچ عکاس مزاحم و پیگیری نخواهد توانست از آنها عکس بگیرد. وقتی ثروتمندان در جت‌های مافوق‌صوت‌شان پرواز نمی‌کنند یا با قایق زیردریایی‌شان برای گردش نرفته‌اند، احتمالاً دارند با برند «تسلا»ی(5) جدیدشان خودنمایی می‌کنند؛ این ماشین برقی
100 هزار دلاری را میلیاردرهای «سیلیکون وَلی»(6) بیش از هر جای دیگر در کالیفرنیا خریداری می‌کنند. اتومبیل‌هایی مثل لامبورگینی، استون‌مارتین و مازراتی از همیشه کمیاب‌تر شده‌اند، چراکه صاحبان‌شان بیشتر تمایل به خرید تسلا دارند. این ابرماشین‌های برقی به نوعی نماد آگاهی زیست‌محیطی فرد بوده و برای جا دادن خانواده نیز از فراری کاربردی‌تر است. ثروت مفرط باعث شده امکان‌های متعددی بویژه برای ۴۵ درصد از ابر‌ثروتمندانی به وجود ‌آید که از طریق کارآفرینی پولدار شده‌اند. «اولیور ویلیامز» رئیس شرکت مشاوره ولث‌اینسایت می‌گوید: «اصلی‌ترین منبع ثروت برای تازه‌‌میلیاردرشده‌ها بخش فناوری است. آنهایی که از فناوری کسب ثروت می‌کنند، معمولاً جوان‌تر و کمتر به مصرف‌گرایی و خودنمایی متمایل هستند. به همین دلیل هم گروه‌های مرفه بسیاری را می‌بینیم که تمایل‌شان برای تجربه‌های جدید را به بخشی از کار و محصول‌شان تبدیل می‌کنند و در این مسیر کالاهای جدید تولید می‌کنند. در این وضعیت کالاهای لوکس بیش ‌از پیش با محیط‌زیست سازگار شده‌اند». آقای ویلیامز می‌گوید: «به‌خاطر وقوع نقدینگی(7) تغییر مشهودی در سبک زندگی به وجود آمده است؛ این نقدینگی در نتیجه فروش بخش اعظم دارایی، شرکت یا سهام شرکت ایجاد می‌شود. بسیاری از ابر‌ثروتمندان بعد از به‌دست‌ آوردن ناگهانی‌ چنین ثروتی، به دلیل اینکه دیگر به شغل‌شان وابستگی ندارند، به‌دنبال کارهای دیگر می‌روند». تصمیم سال نوی «مارک زاکربرگ» برای ساخت هوش مصنوعی به منظور کمک به اداره خانه‌اش نمونه‌ای از رویکرد مدرن میلیاردرهاست. آقای زاکربرگ در یادداشتی در فیسبوک نوشت: «من به او صدای خودم را یاد خواهم داد تا همه چیز را در خانه‌مان کنترل کند؛ از موسیقی و نور گرفته تا دمای هوا و.... به او یاد خواهم داد با دیدن چهره دوستانم در را برای آنها باز کند». رُبات‌ها، خانه‌های هوشمند و مجموعه‌های خارج از شبکه به‌دلیل امنیتی که در حریم شخصی ثروتمندان به ارمغان می‌آورد، بیش ‌از پیش محبوب شده است.
 انزواطلبی کنار حریم خصوصی
انزواطلبی کنار حریم خصوصی جای می‌گیرد و برای میلیاردرها جذابیت خاصی دارد. «لئوناردو دی‌کاپریو» جزیره بلک‌دورکایه را در ساحل بلیز به قیمت 75/1 میلیون دلار خریده است. او می‌خواهد در آنجا یک مجموعه لوکس خارج از شبکه بسازد. اگر میلیاردری نخواهد چنین زمینی را خریداری کند، شرکت‌هایی مانند پرایوت آیلندز وجود دارند که در قبال مبالغ هنگفتی جزیره‌های خصوصی را اجاره می‌دهند. «امیلی بوشار» مشاور ثروت در گروه ولث لگسی می‌گوید: «مشتریان مشهور ما دنبال جایی هستند که بتوانند خودشان باشند و مثل همیشه زیر ذره‌بین نباشند». دی‌کاپریو به ‌کمک شرکت دلوس در حال ساخت تفرجگاه خویش است. او عضو مشورتی هیأت‌مدیره این شرکت هم هست. او همچنین در ساختمان دلوس در خیابان ۱۱ شرقی روستای گرینویچ آپارتمانی دارد که از کفش‌پوش‌های چوبی مناسب وضعیت طبیعی بدن، هوا و آب تصفیه‌شده و سیستمی برای تخصیص بهینه نور در ساعات مختلف شبانه‌روز بهره می‌برد. مدیرعامل شرکت لیوینگ هومز می‌گوید: «مشتری‌های ما طراحی‌های دلخواه خودشان را دارند. آنها به‌دنبال برنامه‌های ‌زیست‌محیطی فوق‌العاده جامعی هستند». لیوینگ هومز یک شرکت خانه‌سازی است که برای افراد علاقه‌مند به محیط‌زیست یا کسانی که به‌دنبال کم‌کردن مالیات‌شان هستند، خانه می‌سازد. عمارت‌های پیش‌ساخته و خودبسنده آنها هیچ‌گونه ضایعاتی ندارد و از مواد بازیافت‌شده لوکس در آنها استفاده شده است. همچنین در آنها سیستم تصفیه آب باران و پنل‌های خورشیدی به کار گرفته شده است. با وجود اینکه ابرثروتمندان از رسانه‌های اجتماعی دوری می‌کنند، فرزندان و نوه‌های‌شان عاشق به‌اشتراک‌گذاشتن سبک زندگی‌شان هستند. این موضوع باعث ناراحتی والدین آنها می‌شود که همواره از تهدیدهای آدم‌ربایی و لو رفتن میزان ثروت‌شان می‌ترسند. برخی از آنها متخصص روابط عمومی استخدام می‌کنند تا حساب‌های کاربری‌شان را در اسنپ چت و امثالهم پاکسازی کنند. یکی از افراد خانواده ترامپ، یکی از خانواده کندی و یکی از خانواده متیس گروهی به‌نام «اسنپ پک» را راه‌اندازی کردند. «رابرت اف‌کندی جونیور»، پدر «کایرا کندی» به این معروف است که همواره از دخترش می‌خواهد حسابش را پاک کند. حقیقت این است که سبک زندگی ثروتمندان در رسانه‌های اجتماعی نیز تغییر کرده است. محبوبیت زندگی سالم برای ثروتمندان این‌طور معنا می‌شود که مربی‌شان با یک لیوان آب‌میوه طبیعی آنها را از خواب بیدار کند و متخصص تغذیه‌شان تازه‌ترین و بهترین مواد غذایی را برای‌شان تهیه کند. دیگر خانه‌داری به‌سبک «خانم دابت‌فایر»(8) که غذا می‌پخت و خانه را اداره می‌کرد، کنار رفته و جای خود را به مدیر شخصی خانه‌ای داده است که آیفون‌به‌دست و هدست‌درگوش به سبک مدیرهای تورهای راک‌اندرُل خانه را اداره می‌کند. هرچند غذا همچنان نقش مهمی در خانه ثروتمندان ایفا می‌کند، ابرثروتمندان به‌دنبال راه‌هایی هستند که هرچه‌کمتر غذا بخورند. «ونسا فیتزجرالد» متخصص تغذیه‌ای است که با شرکت خدماتی ایندی‌فرش در زمینه تحویل غذاهای ارگانیک و خالی از گلوتن به مشتری‌های خصوصی همکاری می‌کند. او خانه‌ها، هتل‌ها و محتویات یخچال افراد ثروتمند را می‌بیند و با سرآشپزها در رابطه با برنامه‌ها و منوهای غذایی رایزنی و مواد اولیه و دستورالعمل‌ها را فراهم می‌کند. خانم فیتزجرالد می‌گوید: «من با مراکز سلامتی دیگر مانند مراکز ماساژ، طب سوزنی و آب‌درمانی کار می‌کنم تا مشتریان بتوانند برنامه کاملی برای سلامت‌شان داشته باشند». او به مشتریانش سلرژن پیشنهاد می‌کند که مکملی ضدپیری است که کلاژن می‌سازد: ماهی ۳۵۰ دلار. همچنین پودرهای ابرغذا را توصیه می‌کند که به‌عنوان ماده غذایی چندکارکردی استفاده می‌شود: ۵۰ تا ۱۰۰ دلار برای هر شیشه کوچک. با‌ توجه ‌به اینکه ابتکارات زیست‌محیطی بین ثروتمندان اهمیت پیدا کرده، افراد ابر‌ثروتمند از معدود افراد جامعه هستند که به‌دنبال این هدف می‌روند. «داچر کلتنر» استاد روانشناسی دانشگاه یو.سی.‌برکلی و نویسنده کتاب «پارادوکس قدرت» در رابطه با مزیت‌های ثروت می‌گوید: «در این مثال در حقیقت این کار به خیری بزرگ‌تر و اجتماعی‌تر می‌انجامد. درس عمیق‌تری که می‌توان از این موضوع گرفت، این است که قدرت به ما این اجازه را می‌دهد به‌دنبال چیزی برویم که برای‌مان مطلوب است. به ‌این ‌ترتیب ما به‌عنوان یک جامعه باید چیزهای بهتری را برای افراد جامعه، مطلوب و خوشایند کنیم». در وضعیتی که ابر‌ثروتمندان امروز بیشتر از طریق کارآفرینی به پول می‌رسند تا از طریق وراثت، باید گفت سبک زندگی و سرمایه‌گذاری سنتی ثروتمندان نیز در حال تغییر است. تغییر اوضاع باعث شده است تعریف افراد ابر‌ثروتمند و نوع زندگی آنها نیز تغییر کند.
-------------------------------------
پی‌نوشت‌
1- به مکانی گفته می‌شود که در آن از منابع عمومی مانند شبکه گاز، آب، برق و غیره استفاده نمی‌شود و شبکه‌ای اختصاصی برای خود آن مکان طراحی و
به کارگیری می‌شود.
2- مزرعه‌هایی است که با محیط‌زیست سازگار باشد
3- SpaceX
4- در این سیستم آموزشی، موسوم به STEM، برنامه تحصیلی بر پایه 4 شاخه علوم، ریاضیات، فناوری و مهندسی برنامه‌ریزی می‌شود.
5- تسلا موتورز (به انگلیسی:Tesla Motors) شرکت خودروسازی آمریکایی است که تولیدکننده خودروهای برقی و قطعات مورد نیاز ترن‌های برقی است.
6- Silicon Valley: منطقه‌ای در جنوب سانفرانسیسکو که بسیاری از شرکت‌های بزرگ و پیشرو فناوری در آن قرار دارند.
7- Liquidity Event
8- اشاره به فیلم مشهوری به همین نام
منبع: آبزرور
ترجمه:  امیرحسین میرابوطالبی/ ترجمان

3- اینکه نوشته‌اید چه بسا خون و اعدام خون در پی دارد، حضرت آیت‌الله با کمال معذرت این دیگر خیلی عوامی است، چرا که باید قصاص اسلام را تعطیل کرد چون اولاً خون خون می‌آورد، ثانیاً کشته را نمی‌توان زنده کرد.
اینکه من به این مسائل می‌پردازم برای این است که می‌خواهم ثابت کنم که شما در اطرافیان خود چنان حل شده‌اید که بدیهیات را هم منکرید. از همه اینها گذشته آقای مهدی هاشمی در صفحه 24 پرونده خود می‌گوید:
سند شماره 35:
«ضعف تعبد و معنویت و خصلت‌های شیطانی مانند قدرت‌طلبی که نتیجه عجب و غرور بود، خودمحوری، استبداد فکری، ریا، تکبر و خودبزرگ‌بینی مرا احاطه کرده بود و منشأ بسیاری از برخوردهای عملی‌ام در قتل‌ها، انباشتن اسلحه و مهمات، افشاگری علیه مسؤولان و... از این خصلت شیطانی سرچشمه می‌گرفت».  آیا انقلاب در آینده محتاج ایشان بود؟ آیا مصالح اسلام اقتضا می‌کرد چنین شخصی اعدام نشود؟ در نامه دیگری با پرخاش به امام نوشته‌اید:
سند شماره 36:
«چرا مصاحبه‌ای که به ضرر من و بیت من و مدارس من بود اجازه دادید پخش گردد».  قربان وجود مقدستان گردم! چه شد که «بائک تجر و بائی لاتجر؟» اگر شما هر کسی و هر نهادی را به باد فحش و ناسزا بگیرید، اگر هر حرفی را که بزنید ولو صددرصد به ضرر اسلام و انقلاب باشد رادیو و تلویزیون و روزنامه‌ها باید همه آنها را پخش کنند ولی اگر کسی به مدارس شما و بیت شما و خود شما بگوید بالای چشمتان ابروست اعتراض می‌کنید؟ آیا این دوگانگی از کجا سرچشمه می‌گیرد؟ فحش و ناسزا و انتقادهای کوبنده شما، از طیبات، ولی اعتراض دیگران به شما از خباثت است که باید سرب گداخته در دهان گوینده بریزند؟ راستی این دوگانگی ریشه در عمق مسائل نفسی ندارد؟ در همین نامه بدون تاریخ آورده اید:
سند شماره 37:
«چرا کتابخانه مربوط به من که حدود هزار عضو و مطالعه کننده داشت و رادیو منافقین علیه او تبلیغ می‌کرد مهر و موم شد و الی الان هم بسته است».  
حضرت آیت‌الله!
مطمئناً کتابخانه زیر نظر شما نبوده است  چرا که مهدی هاشمی در پرونده خود صفحه 15 می‌گوید:
سند شماره 38:
«طلاب قم و کتابخانه سیاسی: ما به قم و حوزه علمیه به عنوان یک پایگاه اصلی قدرت نگاه می‌کردیم و از آنجا که عطش قدرت و احراز پایگاه در درازمدت نصب‌العین ما شده بود تا افکار خود را (که بعداً توضیح خواهم داد) در همه جا گسترش داده و یک بازوی نیرومند روحانی در اختیار داشته باشیم و با همفکری و همکاری آقایان... در طی جلسات متعددی که در بافت‌های گونه‌گونی تشکیل می‌شد، روی هم رفته به این نتایج رسیدیم که اولاً باید سطح آموزش سیاسی را بالا ببریم که کتابخانه سیاسی متکفل آن شد، البته این حرکت تند و انحرافی منحصر به مدارس آقا نبود که درخارج از آن نیز طلاب زیادی را جذب می‌کردیم و پیوستگی به این تفکر و خط را در آنان تقویت می‌کردیم».  اکنون باید بدانید که چرا کتابخانه مربوط به جنابعالی را وزارت عزیز اطلاعات به حق مهر و موم کرد. آیا شما می‌دانستید که این کتابخانه در اختیار طیف آقا مهدی است؟ آیا شما می‌دانستید که اینها با کمال بی‌انصافی از پاکی شما استفاده کرده‌اند و هر گونه می‌خواستند شما را حرکت می‌دادند؟ آیا می‌دانستید که مهدی هاشمی و افراد وابسته به او که متأسفانه هنوز بسیاری از آنان در بیت جنابعالی بوده یا نفوذ بسیار دارند به علت عطش قدرت و احراز پایگاه به بازوی نیرومند روحانی احتیاج دارند و به جنابعالی گفته‌اند دست به تأسیس چنین کتابخانه و مدارسی بزنید که زیر چتر حمایت شما این حرکت تند و انحرافی خویش را در مدارس شما و حتی بیرون از آن گسترش دهند؟
شما در همین نامه بدون تاریخ آورده اید:
سند شماره 39:
«سید مهدی مجرم بود فرضاً اعدام می‌شد... بعد اضافه کرده‌اید: ولی چرا عده‌ای عقده‌گشایی کردند و جوانان مدافع انقلاب و روحانیت و در خط خودتان را به پوچی و یأس کشاندند به نحوی که در جبهه‌ها هم اثر گذاشت». آیا شما باور دارید که مهدی هاشمی با مدافعین در خط امام اصولاً همگونی داشتند که با اعدام او به یأس و ناامیدی کشیده شوند؟ آیا اعدام سیدمهدی آنقدر مهم بود که جبهه‌ها را متأثر می‌ساخت؟ آیا بچه‌های حزب اللهی خط مقدم جبهه و خطوط بعد، آقا مهدی را می‌شناختند تا از اعدام او متأثر شوند تا اثر بد داشته باشد؟
ادامه دارد ...