مهدی طاهرخانی: کار کردن با مربیانی مثل کی‌روش آسان نیست چون برای آنها نتیجه‌گیری در اولویت نخست است حتی بالاتر از جلب رضایت مدیر بالاسری.
اما دسته دیگری از مربیان خارجی وجود دارند که تلاش می‌کنند عوض تغییر ساختار و به جلو بردن فوتبال آن کشور(ولو با دعوا و زورکی)، بیشتر به فکر رضایت کارفرما باشند. محمد دادگان در صورتی مرتب از اقتدارش در زمان ریاست فدراسیون فوتبال صحبت می‌کند که حالا وضعیت برانکو در پرسپولیس به همه نشان می‌دهد اصولا فرد آرام و ساکتی مثل علی‌اکبر طاهری هم توان کنترل برانکو را دارد.
 برانکو همانند کی‌روش نگران سخت‌افزار نیست، گله‌ای به پیراهن و کیفیتش ندارد، تا وقتی پای منافع خودش در میان نباشد با مدیر بالادستی درنمی‌افتد که باید برای پیشرفت این فوتبال بیشتر هزینه کرد و سختی کشید. شانس خوب محمد دادگان این بود که 4 سال با دستور مستقیم مهرعلیزاده با مربی‌ای مثل برانکو کار کرد. او آنقدر ساکت و آرام بود که وقتی فدراسیون پول مالیاتش را نداد، 10 سال تمام به ایران نیامد تا مبادا ممنوع‌الخروج شود. حتی زمانی که سرمربی الاتفاق سعودی بود برای دیدار با استقلال از هزاران کیلومتر دورتر، تیمش را از پشت تلفن کوچ کرد. البته این خصایص مادرزادی برانکو است که لزوما ربطی به داشته‌های فنی‌اش ندارد. برانکو تنها مربی یک دهه اخیر قرمزهاست که توانسته آرامش را به این تیم بازگرداند و بعد از سال‌ها قرمزها در ابتدای لیگ مدعی اصلی قهرمانی هستند.
از این رو داشته‌های فنی برانکو در فوتبال ایران ثابت شده است و باید او را در زمره مربیان خوب خارجی قرار داد اما او در جاهایی که باید برای دفاع از تیمش مقابل مدیر بالادستی می‌ایستاد، عقب‌نشینی کرد. برای نمونه، تحمیل بازیکن در طول این 2 فصل که می‌شود از محسن مسلمان در فصل قبل و طارمی و رضاییان در این فصل یاد کرد. اما آنچه دست آخر به پرسپولیس ضربه کاری را وارد کرد مربوط به اصرار سرپرست در قبال حضور در جام حذفی بدون ملی‌پوشان بود. برانکو بنا به گواهی آرشیو مصاحبه‌هایش از همان روز نخست به صورت سفت و سخت اعلام کرد در هیچ بازی حذفی بدون ملی‌پوشان وارد زمین نمی‌شود اما عاقبت فشار طاهری کار خودش را کرد و حالا به همین راحتی یکی از جام‌های پیش رو از دست برانکو و تیمش می‌رود. در اینجا بحث حقوق از دست رفته برانکو و منافع شخصی‌اش نیست؛ دل میلیون‌ها هوادار به سختی شکست و با گذشت چند روز از آن شکست تاریخی، هنوز سرمربی تیم شهامت یک خط اعتراض علیه مدیریت تیم را نداشته است.
دقیقا برعکس کارلوس کی‌روش که برای جلوگیری از چنین اتفاقات تلخی، بارها مقابل مدیران بالادستی‌اش ایستاد و به فکر منافع شخصی‌اش نبود. طبیعتا یک مدیر آرام و غیرفوتبالی مثل طاهری ترجیح می‌دهد با مربیانی مثل برانکو کار کند که حتی پس از تراژدی، شهامت اعتراض ندارند تا کسی مثل کی‌روش که مثل روز روشن است سرش می‌رفت کار برانکو را نمی‌کرد. تصور کنید کی‌روش سرمربی پرسپولیس بود و مدیریت به او دستور می‌داد باید بدون ملی‌پوشان به شیراز بروی. بدون شک کی‌روش همانند برانکو فریب ضعیف بودن قشقایی را نمی‌خورد. همانطور که قبل از بازی با هند و گوام لحظه‌ای درباره قدرت آنها دچار تردید نشد و به بازیکنانش گفت «کوتاه بیاید همین‌ها شما را تحقیر می‌کنند».
اما فوتبال ما سوای سلیقه مدیران، محتاج کدام دست از مربیان خارجی است؟ بدون شک اگر قرار به پیشرفت و به‌روز شدن باشد بهتر است مربی‌ای بیاید که به وقتش مقابل مدیر بالادستی می‌ایستد و از او می‌خواهد ابزار پیشرفت را برای فوتبال ایران مهیا کند. از او می‌خواهد عوض قناعت به لباس درجه چندم آل‌اشپورت و جیووا سراغ آدیداس برود نه تنها برای برندش بلکه به این خاطر که در هوای گرم در آن لباس بازیکن تیم‌ملی چند لیتر کمتر عرق می‌کند و این رابطه مستقیم با نتیجه دارد.
 

نا امنی ترکیه دلیل فسخ قرارداد والیبالیست ایرانی
بازیکن تیم والیبال ایران به دلیل شرایط نامناسب محل زندگی در نزدیکی مرز ترکیه و سوریه، قراردادش را با تیم ترکیه‌ای فسخ کرد. به گزارش ایسنا، میکائیل تاجر، بازیکن 32 ساله والیبال ایران چند ماه پیش با تیم MSK Urfa ترکیه قهرمان لیگ این کشور به توافق رسید و با آنها قرارداد امضا کرد اما در روزهای گذشته صحبت‌هایی مبنی بر بازگشت او به ایران شنیده شد تا اینکه در نهایت او قراردادش را با تیم ترکیه‌ای لغو کرد. این بازیکن بعد از بازگشت به ایران با تیم بازرگانی هاوش‌گنبد به توافق رسیده است. او از تیم شهرداری تبریز هم پیشنهاد داشت. میکائیل تاجر درباره علت ترک تیم ترکیه‌ای قبل از شروع مسابقه‌های لیگ این کشور گفت: تیم «یورفا» ابتدا این ایده را داشت که چندین بازیکن بزرگ را به تیمش اضافه کند تا بتواند جایی در میان 4 تیم برتر لیگ این کشور داشته باشد اما این اتفاق رخ نداده است. او در ادامه افزود: این باشگاه به تعهدات مالی خود هم عمل نکرد و به همین دلیل جلسه‌ای را با مسؤولان این تیم برگزار کردیم و با توافق قرارداد را فسخ کردیم. تاجر در پایان گفت: شرایط زندگی من در آنجا هم خیلی مناسب نبود. به دلیل اینکه محل زندگیم در مرز سوریه و ترکیه قرار داشت خانواده‌ام آرامش نداشتند و من هم تصمیم گرفتم به ایران برگردم.
 
لوبانف: شکست دادن ایران سخت است
دروازه‌بان تیم‌ملی ازبکستان گفت: بازی با ایران برای هر دو تیم از حساسیت فوق‌العاده‌ای برخوردار و بردن ایران سخت است. الکساندر لوبانف در گفت‌وگو با تسنیم، درباره بازی روز پنجشنبه ایران و ازبکستان اظهار داشت: این بازی برای ازبکستان و همچنین تیم ایران یک بازی بزرگ و فو‌ق‌العاده مهم است. نتیجه این دیدار برای هر دو تیم اهمیت زیادی دارد و ما می‌خواهیم برنده این دیدار باشیم تا همچنان صدرنشین گروه بمانیم. وی در واکنش به این سوال که آیا ازبکستان با بردی که در 2 بازی قبل خود کسب کرده می‌تواند ایران را هم شکست دهد، گفت: ایران تیم قدرتمندی است و از بازیکنان و مربیان توانمندی بهره می‌برد. فکر می‌کنم بردن تیم ایران سخت است. دروازه‌بان تیم‌ملی ازبکستان درباره اظهارات اخیر ایگور پانادیچ، مربی پیشینش در پرسپولیس مبنی بر اینکه لوبانف دروازه‌بان ضعیفی است و با کلی اضافه وزن به پرسپولیس آمد، تصریح کرد: در این‌باره حرفی ندارم و تمرکزم را روی بازی حساسی که با ایران  داریم، گذاشته‌ام.

مجتبی جباری باز هم مصدوم شد
ستاره سابق آبی‌پوشان پایتخت که در لیگ ستارگان قطر بازی می‌کند با آسیب‌دیدگی مواجه شده اما هنوز زمان دوری او از میادین مشخص نیست. به نقل از الوطن، مجتبی جباری یکی از بازیکنان تاثیرگذار الاهلی به شمار می‌آید و چند سالی است در این تیم قطری بازی می‌کند. ستاره پیشین استقلال تهران در دیدار الاهلی با الشمال که با پیروزی 2 بر یک الشمال به پایان رسید با آسیب‌دیدگی مواجه شد. هنوز مدت دوری جباری از میادین مشخص نشده است. او روز دوشنبه در بیمارستان اسپایر قطر حاضر شد و قرار است بزودی گزارشی کامل از آسیب‌دیدگی این ستاره ایرانی در اختیار لوکا بوناچیچ، سرمربی الاهلی قرار گیرد. ستاره سابق آبی‌پوشان پایتخت در فصل جاری لیگ ستارگان قطر هم شروع خوبی با الاهلی داشت و توانست در همان دیدار نخست برای تیمش گلزنی کند تا ثابت شود دوران حضور او در لیگ ستارگان قطر هنوز به پایان نرسیده است و می‌تواند بازیکنی تاثیرگذار برای سبزپوشان قطری باشد.

کریستیانو: 10 سال دیگر از فوتبال خداحافظی می‌کنم
ستاره پرتغالی تیم فوتبال رئال‌مادرید گفت به این زودی تصمیمی برای خداحافظی از فوتبال ندارد و ۱۰ سال دیگر این امر را محقق خواهد کرد. کریستیانو رونالدو اکنون ۳۱ ساله و امیدوار است فوتبال خود را یک دهه دیگر ادامه دهد. وی گفته است قصد ندارد به این زودی از فوتبال خداحافظی کند. این مهاجم در تیم منچستریونایتد ۲۹۱ بار به میدان رفت و ۱۱۸ گل زد. وی در رئال‌مادرید موفق شده در ۳۵۴ بازی ۳۶۷ گل به ثمر برساند. رونالدو به همراه منچستریونایتد 4 بار فاتح رقابت‌های لیگ برتر شد اما در لالیگا فقط یک‌بار قهرمان شده است. رونالدو 3 بار هم جام قهرمانی رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا را بالای سر برده است. وی با پرتغال هم به عنوان قهرمانی یورو ۲۰۱۶ رسیده است. اما این مهاجم هنوز تشنه بازی است و با گفتن اینکه قصد دارد یک دهه دیگر بازی کند، این موضوع را نشان داده است. این بازیکن ۳۱ ساله گفت: زندگی فقط فوتبال نیست اگرچه فوتبال حس بزرگی برای من به حساب می‌آید. باید به آینده فکر کنم.

4 تساوی پشت سر هم کافی است تا تیمی مثل رئال را دچار یک بحران مقطعی کند و مشخص شود این تیم دچار مشکلاتی است. 3 تساوی از 4 تساوی در لیگ بوده تا رئال صدرنشینی لالیگا را هم به اتلتیکو واگذار کند. به گزارش شفقناورزشی، به‌رغم همه خوشبینی‌هایی که به تیم زیدان وجود داشت، در هفته‌های اخیر سفیدپوشان بازی‌های ضعیفی ارائه داده‌اند و هم در خط دفاع و هم در خط حمله کمتر از حد انتظار ظاهر شده‌اند. شاید مشکل اصلی رئالی‌ها که هیچ‌کس انتظارش را نداشت در خط حمله این تیم شکل گرفته است. با وجود گرت بیل، کریم بنزما و کریستیانو رونالدو که به مثلث بی‌بی‌سی معروف شده‌اند، همواره انتظار می‌رود رئال در زمینه گلزنی مشکلی نداشته باشد اما در هفته‌های اخیر کاملا مشخص شده که این مثلث با مشکلاتی روبه‌رو است و از آمادگی لازم برخوردار نیست. بویژه کریستیانو رونالدو و کریم بنزما به هیچ وجه در حد و اندازه‌هایی که انتظار می‌رفت ظاهر نشده‌اند. رونالدو بدترین شروع خود در لالیگا را در زمینه گلزنی داشته و این روزها در ترکیب رئال کاملا محو است و کریم بنزما هم اصلا وضعیت بهتری از رونالدو ندارد. این مهاجم فرانسوی در بازی این هفته لیگ در برابر ایبار بازی بسیار ضعیفی ارائه داد و در شرایطی که در ترکیب اصلی قرار داشت تنها 6 بار توپ به او رسید که نشان می‌دهد بنزما عملا در آن بازی هیچ نقش و فایده‌ای نداشت. وضعیت گرت بیل اندکی از 2 همتای دیگرش در خط حمله رئال بهتر است اما این مهاجم ولزی هم عملکردی سرنوشت‌ساز نداشته و در بازی‌های اخیر نتوانسته ورق را به سود رئال برگرداند. با توجه به آمار ضعیف مثلث خط حمله معروف رئال، به نظر می‌رسد این مساله که بنزما، بیل و رونالدو به طور همیشگی همواره در ترکیب اصلی قرار می‌گیرند و در واقع نیمکت‌نشین کردن آنها یک خط قرمز محسوب می‌شود، به ضرر رئال تمام شده است. آلوارو موراتا و مارکو آسنسیو روی نیمکت رئال حضور دارند و در هفته‌های ابتدایی فصل و در غیبت مهاجم اصلی به دلیل مصدومیت، نشان دادند مهاجمی با انگیزه و توانمند هستند و می‌توانند به کمک رئال بیایند. شاید قرار دادن این بازیکنان در ترکیب اصلی در هفته‌های گذشته می‌توانست باعث شود رئال نتایج بهتری از تساوی بگیرد.به هر حال، اگر مثلث بی‌بی‌سی همچنان به همین عملکرد ضعیف خود ادامه دهد این احتمال وجود دارد که زیدان هم در نظرات خود درباره این 3 بازیکن تجدیدنظر کند.
البته رئال اکنون بیش از همیشه به تجربه و توانایی‌های بسیار بالای بیل، بنزما و رونالدو نیاز دارد و این 3 بازیکن باید با رسیدن به آمادگی کامل به کمک رئال بحرانی این روزها بیایند. ادامه بازی‌های ضعیف این 3 مهاجم نه تنها باعث ضرر رئال خواهد شد بلکه در بلندمدت احتمالا درباره میزان توانایی‌های آنها هم تردیدهایی به‌وجود خواهد آورد.

 استقلال در خط حمله همچنان منتظر بازگشت شهباززاده است اما آنها یک گزینه دیگر را هم در آب نمک خوابانده‌اند. اگر باشگاه گسترش‌فولاد تبریز با مهاجم مازندرانی‌اش فسخ قرارداد کند، آن وقت استقلال مشتری شماره یک او خواهد بود. اگرچه دریافت گل‌های ابتدایی در آغاز لیگ شانزدهم یکی از دلایل اصلی بدترین استارت تاریخ استقلال در لیگ برتر عنوان شد اما علیرضا منصوریان اعتقاد دارد با همین بازیکنان می‌شود مشکل دفاع را حل کرد اما موضوع خط حمله محتاج نیروی تازه‌نفس‌تر است. از این رو وقتی خبرنگاران از منصوریان درباره بازگشت سجاد شهباززاده می‌پرسند، او مرتب عنوان می‌کند پیراهن شماره 10 سجاد را به کسی نداده و این به آن معناست که کماکان منتظر بازگشت این مهاجم از لیگ ترکیه است. اما خلاف این اظهارات هم باشگاه استقلال می‌داند آلانیااسپورت هرگز خودسرانه با جدایی این مهاجم موافقت نمی‌کند و هم سرمربی این تیم. از این رو منصوریان برای تقویت خط حمله‌اش به دنبال یک گزینه دیگر است. وقتی او متوجه شد باشگاه گسترش فولاد با محمدرضا خلعتبری دچار مشکل شده است و فعلا خبری از حضور این بازیکن در تمرینات این تیم نیست، عنوان کرد در صورت مهیا شدن شرایط او را می‌خواهد. قبل از شروع فصل، یکی از مهاجمان مدنظر منصوریان همین خلعتبری بود که تعلل آبی‌ها و خرید کاوه رضایی و آرش افشین موجب شد خلعتبری با قرارداد بسیار بالا به تبریز برود. اما بازی‌های ضعیف خلعتبری همچنان ادامه داشت تا جایی که گسترش‌فولاد هم اینک تیم قعر جدول است و شاید به همین دلیل کادر فنی این تیم از گلنزنی خلعتبری کلافه شده و فعلا قصد تنبیه او را دارد. اگر کمالوند و مدیریت گسترش تصمیمی دال بر بازگشت خلعتبری نگیرند آن وقت شاید با فسخ قرارداد این بازیکن گران‌قیمت، شرایط او برای حضور در استقلال مهیا شود. خلعتبری عنوان کرده دیگر کار برایش در گسترش سخت است و چه پیشنهادی بهتر از حضور در خط حمله استقلال.
حالا باید دید عاقبت این بازیکن چه می‌شود. اگر کمالوند او را نخواهد، بدون تردید مقصد او این بار تهران است و باشگاه استقلال. با توجه به ضعف مهاجمان استقلال خلعتبری در صورت درخشش می‌تواند نقش منجی این تیم را ایفا کند البته به آن شرط که شباهتی به یک فصل اخیرش در سپاهان و گسترش نداشته باشد.

جواد رسولی: 5 سال پیش در همین روزهای اول پاییز تیم‌ملی در ورزشگاه آزادی با بحرین بازی کرد. این یکی از بازی‌های دور اول مقدماتی جام جهانی بود. ما بازی را 6 بر صفر بردیم. صحنه‌ای از بازی هست که هرگز فراموش نمی‌کنم؛ کی‌روش همان وقتی که تیم داشت حمله می‌کرد و گل پنجم را هم زده بود، آمده بود لب خط و سر بازیکن‌ها فریاد می‌زد. بر‌افروخته و عصبی بود. تیمش یکی از بهترین نتایج ممکن را گرفته بود و او می‌توانست بنشیند و حرف‌های نشست خبری بعد از بازی را آماده کند اما او به جایش نگران بود؛ نگران اینکه بازیکن‌ها وظایف تعریف‌شده‌شان را رها کرده‌اند و در جو احساسی سنگین آزادی با آن همه تماشاگر و تاریخچه خشم و نفرتی که بین دو تیم هست، دارند برای خودشان بازی می‌کنند. تیمش داشت به همان سبکی بازی می‌کرد که سال‌ها به آن خو گرفته بود. یک‌جور فانتزی احساسی، سبکی حماسی که وقتی می‌گیرد، کار حریفش سخت می‌شود اما مشکل اینجاست که این اتفاق معلوم نیست هر چند وقت یک‌بار رخ می‌دهد و اگر رخ دهد نیز لزوما قرار نیست به پیروزی منجر شود. فریادهای کی‌روش برای بازگرداندن نظمی بود که بازیکنان ما به آن عادت نداشتند. نه‌تنها بازیکنان که هیچ‌کدام از ارکان فوتبال ایران به آن تن نداده بودند. کی‌روش آمده بود آن کار سخت‌تر را بکند؛ نظم را جای احساسات حاکم کند. فوتبال مبتنی بر «حماسه»های هر چند سال یک‌بار را تبدیل کند به «سازماندهی» تیمی که به صورت مداوم نتیجه می‌گیرد. می‌جنگد و پیروز می‌شود. جنگ کی‌روش در این سال‌ها بیشتر از آنکه درون زمین متمرکز شود، بیرون از میدان بوده. توی زمین بازیکنانش او را قبول دارند، به حرفش گوش می‌دهند و حالا پس از گذشت این 6-5 سال، مستقل از آنکه چه ترکیبی را به زمین می‌فرستد، نمایش تیمش منظم، با اعتماد به نفس و توانمند است؛ تیمی که سر صبر و حوصله می‌جنگد و دغدغه خودنمایی و فانتزی ندارد. بیرون زمین اما داستان متفاوت است. از یک طرف او سیبل حمله کسانی است که عاشق همان روایت فانتزی از فوتبال هستند. اسیر نوستالژی و روزهای خوش گذشته. آنگاه که چه سر‌سبز بود دره ما. مربیان خارجی می‌آمدند، سر سفره ما می‌نشستند، با ما دیزی می‌خوردند، فارسی یاد می‌گرفتند و چقدر محبت‌ها بیشتر بود. کسی به فکر مادیات نبود. روزگار حماسه و زلزله، روایتی که ارتباطش با واقعیت قطع شده است. کسی یادش نمی‌آید در آن روزگار حریفان ایران در چه وضعیتی بودند. این روایت، فکت‌ها را حذف می‌کند تا در نوستالژی آرامش‌بخشش غرق شود؛ مثلا فراموش می‌کند رایکوف در کل فقط 5 ‌بار به‌عنوان سرمربی تیم‌ملی روی نیمکت نشست و از این بازی‌ها فقط دوتایش بازی‌های رسمی فیفا بود. او نه‌تنها افتخاری کسب نکرد و تاثیری روی تیم‌ملی ایران نگذاشت که اصولا فرصتی برای این کار نداشت. روایت نوستالژی‌پسند حماسه‌دوست نمی‌بیند که همه مناسبات فوتبال در جهان نسبت به آن روزهای خوش گذشته چقدر عوض شده است؛ از دستمزدها، ساختار باشگاه‌ها و حجم پول‌های جابه‌جا شده در طول سال از طریق حق پخش و تبلیغات و تاثیرات سیاسی- اجتماعی گرفته تا سبک بازی‌ها، ایده‌های مربیان، شکل تمرین‌ها، تکنیک‌های آنالیز بازی‌ها و شیوه‌های مدیریت و البته تاثیر رسانه‌ها و انبوهی و فراوانی‌شان. روایت فانتزی نمی‌بیند واقعیت سرد و زمخت امروز فوتبال با آن روزهای گرم، دوست‌داشتنی و پرمحبت بسیار متفاوت است.کی‌روش در یک جبهه دیگر هم دارد می‌جنگد؛ در مبارزه با کسانی که توقعات‌شان از تیم‌ملی با آنچه واقعیت فوتبال امروز ایران نشان می‌دهد، تفاوت‌های عجیبی دارد.  واقعیت تلخ مقابل‌مان این است: میانگین گلزنی بهترین گلزنان لیگ برتر ایران در چند سال گذشته بین دهم تا چهاردهم آسیا بوده است. تیم‌های ملی جوانان و نوجوانان ایران طی 6 سال گذشته در تورنمنت‌های آسیایی و جهانی یا نتوانسته‌اند حضور داشته باشند یا در معدود رقابت‌هایی که شرکت کرده‌اند حتی از گروه‌شان صعود نکرده‌اند. وضعیت تیم امید که یکی از مرثیه‌های تکراری 40 سال گذشته است. باشگاه‌های فوتبال‌مان بدترین نتایج را در بازی‌های آسیایی می‌گیرند و نمی‌توانند از گروه‌شان بالا بروند. عشق به آن چیزی که یاد می‌گیرید یا می‌خواهید به دست بیاورید.  کی‌روش و تیمش برای به دست آوردن تک‌تک اینها جنگیده‌اند. آن تقلاهای لب خط کارلوس کی‌روش و مصاحبه‌های توفانی‌اش، غر زدن نیست؛ جنگی است که او از همان اول کار در تیم‌ملی علیه همه سوءتفاهم‌ها و کاسبکاری‌ها و طلبکاری‌ها و احوالات بیگانه‌ستیزانه و ساده‌لوحانه شروع کرده و همچنان دارد ادامه می‌دهد.