استقلال با ستاره‌های جوانی که در اختیار دارد نتیجه‌های فوق‌العاده‌ای کسب کرده تا بسیاری روند خوب این تیم را حاصل یک اتفاق و لطف خدا بدانند. بعد از موفقیت استقلال بسیاری دلیل اصلی این نتایج را بازیکنان جوانی دانستند که به دلیل محرومیت استقلال از خرید بازیکن به ترکیب آبی‌ها تزریق شدند. شاید عجیب‌ترین اظهارنظر در این میان صحبت‌های مجتبی تقوی روی آنتن زنده تلویزیون در زمان دیدار استقلال برابر ذوب‌آهن بود که موفقیت استقلال را حاصل لطف خدا و به دلیل حکم فیفا دانست زیرا به عقیده تقوی و بسیاری از کارشناسان، منصوریان با جبر فیفا به این جوانگرایی روی آورده است. با این وجود اما شواهد و برخی تصمیمات منصوریان نشان می‌دهد جوانگرایی استقلال خواست قلبی منصوریان بوده و خیلی ارتباطی به اتفاقات رخ داده در پرونده شیحی ندارد. سرمربی استقلال در ابتدا 2 جوان به نام‌های مجتبی حق‌دوست و میلاد زکی‌پور را جذب کرد و بر خلاف پرویز مظلومی که مجید حسینی را در لیست تیم امید و پس از آن در لیست فروش قرارداده بود، حسینی را برای حضور در خط دفاعی انتخاب کرد. همچنین حضور حسین حسینی به عنوان دروازه‌بان دوم به جای وحید طالب‌لو دیگر تصمیم منصوریان بود که نشان می‌دهد جوانگرایی استقلال خیلی از اهداف منصوریان دور نبوده است. به این اتفاقات باید این موضوع را نیز اضافه کرد که سرمربی آبی‌ها در ابتدای فصل اجازه جدایی به هیچ‌کدام از ستاره‌های جوان این تیم را نداد و در عوض بازیکنانی مانند برهانی، عمران‌زاده، شیحی، پئیچ و... استقلال را ترک کردند. تیم منصوریان در هفته پانزدهم بعد از آنکه لیگ و جام حذفی را از دست داده بود و هنوز حتی فصل نقل‌وانتقالات شروع نشده بود، در دیدار با سپاهان جوان‌ترین ترکیب ممکن را به زمین فرستاد. زکی‌پور، برزای، مجید حسینی، فرشید اسماعیلی و مجتبی حق‌دوست در آن بازی برای استقلال از ابتدا به میدان رفتند و منصوریان ترجیح داد بازیکنانی مانند بختیار رحمانی، آرش افشین، یعقوب کریمی، فرشید باقری و... را نیمکت‌نشین کند. منصوریان در طول فصل نیز بارها از اسماعیلی و حق‌دوست به‌جای رحمانی یا مجید حسینی به‌جای حاج‌محمدی در ترکیب اصلی استفاده کرده بود. حضور نزدیک به 8 جوان آماده در لیست استقلال و البته بازی‌های جسته و گریخته آنها نشان می‌دهد جوانگرایی در استقلال یکی از اهداف منصوریان بوده و این حکم محرومیت تنها مانند کاتالیزوری جوانگرایی در استقلال را تسهیل کرده است.
برنامه ۱۰ روز آینده استقلال
آبی‌پوشان با توجه به 2 بازی پی در پی در امارات و عمان 10 روز از تهران دور خواهند بود. آبی‌پوشان تهران دیروز آخرین روز حضورشان در تهران بود. این تیم بعد از ظهر دیروز از طریق فرودگاه امام خمینی(ره) تهران را به مقصد دوبی ترک کرد تا برای بازی روز دوشنبه‌اش مقابل الاهلی امارات آماده شود. با توجه به اینکه دیدار بعدی آبی‌پوشان در لیگ قهرمانان آسیا با تیم التعاون، نماینده کشور عربستان به میزبانی استقلال است و از آنجایی که این دیدار در کشور عمان برگزار خواهد شد، آبی‌پوشان از امارات به تهران بازنخواهند گشت و تمرینات‌شان را همانجا دنبال می‌کنند تا روزی که عازم مسقط پایتخت کشور عمان شوند. استقلال و التعاون روز نهم اسفندماه با هم دیدار می‌کنند و آبی‌پوشان فردای آن بازی به تهران بازخواهند گشت. به این ترتیب تیم استقلال ۱۰ روز خارج از کشور خواهد بود تا بعد از 2 بازی مقابل الاهلی امارات و التعاون عربستان به تهران بازگردد. آبی‌پوشان در مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا نخستین بازی‌شان را ساعت ۱۹:۴۵ روز دوشنبه دوم اسفندماه مقابل تیم الاهلی امارات در این کشور انجام خواهند داد.
 

محمدحسین عباسی: قبل از سرشاخ‌ شدن با تیلور در وزن ‌86 کیلوگرم فینال جام‌جهانی کشتی آزاد در کرمانشاه، عادت نداشتیم شکست‌ خوردن حسن یزدانی را تماشا کنیم. عادت نداشتیم پهلوان پرانگیزه و سرحال روی تشک حاضر شود و داور جرأت کند در پایان بازی دست رقیب او را بالا ببرد. حسن در همه ماه‌های گذشته، سمبل تکاپو و شکست‌ناپذیری بود. ستاره‌ای هیجان‌انگیز که در فینال المپیک بازگشتی شگفت‌انگیز به مسابقه داشت و حریف روسش را مثل همه تماشاگران مسابقه کیش و مات کرد. در جام‌جهانی کرمانشاه اما اثری از حسن یزدانی مهارنشدنی نبود. او یک وزن بالاتر رفته بود و به جای 74 کیلوگرم، در 86 کیلو با رقبا مسابقه می‌داد. یک فن تماشایی ‌لنگ، نشانه‌هایی از این کشتی‌گیر فنی را بروز داد اما حسن دقایق زیادی از دیدار با حریف مغلوستانی را صرف هل دادن حریف کرد و سرانجام در جدال با تیلور آمریکایی، شکست سختی را تجربه کرد. یزدانی، یکی از اعضای تیم‌ملی قهرمان جام‌جهانی بود اما در هیچکدام از خطوط چهره‌اش اثری از خوشحالی دیده نمی‌شد. قهرمان المپیک ریو، ضربه فنی شد و شانه‌هایش مقابل چند هزار هموطن به خاک رسید. وسط تلخی‌های این شکست اما نباید از یاد برد که داستان او و وزن جدیدش، تازه آغاز شده و پلنگ جوان جویبار، دوباره به سکوهای افتخار مسلط خواهد شد. در این شکست، هیچ‌چیز نیست که امیدواری به آینده او را از ذهن ایرانی‌ها بیرون کند. ستاره‌ای که در المپیک لبخند زد تا اشک نریزیم و حالا لبخند خواهیم زد تا رد اشک‌هایش خیلی زود پاک شود.

چهره دوست‌داشتنی ایتالیایی‌ها تولد 50سالگی خود را جشن گرفت. او یکی از اسطوره‌های فراموش نشدنی فوتبال اروپا و جهان به شمار می‌آید.به گزارش شفقنا ورزشی، باجو یکی از بهترین و محبوب‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایتالیا به شمار می‌آید که نه تنها در میان مردم کشورش بلکه در بین دیگر فوتبالدوستان هم از محبوبیت زیادی برخوردار است. ایتالیایی‌ها 50 سالگی ستاره فراموش نشدنی خود در دهه 90 را جشن گرفتند تا نشان دهند همچنان این اسطوره خود را فراموش نکرده‌اند. باجو فوتبال ایتالیا را ترک نکرد. او در رقابت‌های سری A برای تیم‌هایی مثل فیورنتینا، یوونتوس، میلان، اینتر، بولونیا و برشا بازی کرد و بدون شک بهترین دوران او به حضورش در یوونتوس بازمی‌گردد که توانست در 141 بازی 74 گل به ثمر رساند. او با پیراهن این تیم‌ها 643 بار به میدان رفت و توانست 291 گل به ثمر رساند و ثمره آن 4 جام قهرمانی بود. باجو با پیراهن تیم ملی فوتبال ایتالیا هم درخشید و عملکرد خوبی از خود نشان داد. او در ۳ جام‌جهانی بازی کرد. اوج درخشش او در جام‌جهانی ۱۹۹۴ بود. ایتالیا به لطف بازی درخشان باجو و نه قدرت تیمی، به فینال مسابقات جام‌جهانی ۱۹۹۴ آمریکا رسید. اوج درخشش روبرتو بازی یک‌هشتم نهایی مقابل تیم قدرتمند نیجریه بود. جایی که هنوز هم فریادهای آریگو ساچی، سرمربی تیم ملی ایتالیا در آن بازی در اذهان بسیاری باقی‌مانده است. گل به‌یادماندنی باجو در دقیقه ۸۹ آن دیدار کار را به تساوی کشید و در نهایت موجب پیروزی لاجوردی‌ها شد. با وجود اینکه او به خبره بودن در ضربات کاشته مشهور بود، آخرین پنالتی تیمش در فینال جام جهانی ۱۹۹۴ مقابل برزیل را هدر داد تا ایتالیا جام را از دست دهد. آن پنالتی را می‌توان سیاه‌ترین نقطه ورزشی باجو دانست. باجو 56 بار پیراهن تیم ملی فوتبال ایتالیا را بر تن کرد و توانست 27 گل به ثمر رساند. او در جام‌جهانی 1990 مدال برنز و در جام‌جهانی 1994 مدال نقره را بر گردن آویخت. باجو در هر سه دوره جام جهانی 9 گل به ثمر رساند. بهترین دوران حضور این بازیکن سرشناس ایتالیایی به سال 1993 باز می‌گردد که توانست به عنوان بهترین بازیکن جهان انتخاب شود. وی لقب بهترین بازیکن قرن 20 ایتالیا را یدک می‌کشد و  این نشان می‌دهد او چه بازیکن بزرگی بوده است. این ستاره بزرگ فوتبال ایتالیا در سال 2004 در حالی که به برشا بازگشته بود تصمیم گرفت برای همیشه از فوتبال خداحافظی کند. باجو مدت کوتاهی در فدراسیون فوتبال ایتالیا مشغول به کار شد اما علاقه به مربیگری نداشت و هیچگاه وارد این حرفه نشد. فدراسیون بین‌المللی فوتبال در سال 2006 اسامی 48 اسطوره تاریخ فوتبال جهان را اعلام کرد که در بین آنها نام باجو هم به چشم می‌آید. نکته جالبی که درباره این چهره دوست‌داشتنی فوتبال ایتالیا وجود دارد این است که او پیرو مکتب بودا است و لقب بودای کوچک را در فوتبال ایتالیا به این بازیکن داده‌اند. باجو همیشه بازوبند کاپیتانی سه رنگ و خاصی مرتبط با بودا به همراه داشت که در تیم‌های مختلف بر بازو می‌بست.
 

پیام رهبر انقلاب به رسول خادم در پی قهرمانی در جام جهانی کشتی آزاد
رهبر معظم انقلاب اسلامی در پی قهرمانی تیم‌ملی کشتی آزاد در جام‌جهانی، پیامی تشکرآمیز به رسول خادم، رئیس فدراسیون کشتی ابلاغ کردند. در پی قهرمانی تیم‌ملی کشتی آزاد در جام‌جهانی، مسؤول دفتر رهبر معظم انقلاب اسلامی، دیروز طی تماسی تلفنی با رسول خادم، رئیس فدراسیون کشتی، پیام تشکرآمیز حضرت آیت‌الله خامنه‌ای را به مجموعه فدراسیون کشتی ابلاغ کردند. رهبر معظم انقلاب از زحمات مسؤولان فدراسیون کشتی، مربیان و قهرمانان تیم‌ملی در راه کسب عنوان قهرمانی در مسابقات جام‌جهانی کشتی آزاد در کرمانشاه و کسب افتخار برای مردم عزیز ایران تشکر کردند.

صعود نفت به رده پنجم با شکست ماشین‌سازی
تیم فوتبال نفت تهران موفق به شکست ماشین‌سازی در تبریز شد. در ادامه هفته بیست‌ودوم لیگ برتر فوتبال، تیم‌های ماشین‌سازی تبریز و نفت‌تهران از ساعت 14 دیروز در ورزشگاه یادگار امام (ره) تبریز به مصاف هم رفتند که این دیدار با نتیجه 2 بر صفر به سود تیم نفت به پایان رسید. برای تیم دایی در این دیدار محمد قاضی(19) و ایگور پراهیچ (67) موفق به گلزنی شدند. نفت با این 3 امتیاز توانست با 32 امتیاز به رده پنجم جدول رقابت‌های لیگ برتر صعود کند. میلاد فراهانی،  دروازه‌بان نفت در این دیدار با دریافت کارت زرد از داور مسابقه 3 کارته شد و دیدار آینده تیمش مقابل پرسپولیس را از دست داد.

کنار گذاشته شدن تیم‌ملی هاکی روی یخ ایران از بازی‎های آسیایی
در حاشیه برگزاری بازی‎های آسیایی زمستانی ژاپن اتفاق عجیبی رخ داد که مسؤولیت این حادثه ناگوار متوجه کمیته ملی المپیک کشورمان است. تیم‌ملی اسکیت هاکی روی یخ ایران که جهت شرکت در بازی‌های آسیایی زمستانی در ژاپن حضور دارد، بامداد دیروز در نخستین بازی خود به مصاف ماکائو رفت و این بازی را با نتیجه 8 بر یک به حریف خود واگذار کرد اما اتفاقی نادر در حاشیه برگزاری این رقابت رخ داد که در پی آن تیم‌ملی ایران از جدول اصلی مسابقات کنار گذاشته شد. با مراجعه به سایت رسمی مسابقات متوجه می‎شویم تیم‌ملی کشورمان از برنامه رقابت‎ها کنار گذاشته شده است و نتایج این تیم در گروه دوم مسابقات هاکی روی یخ بازی‎های آسیایی زمستانی محسوب نمی‎شود. براساس اعلام کمیته برگزاری مسابقات، رقابت‎های ایران با تیم‎های حاضر در این پیکارها حکم بازی‌های دوستانه را دارد! مسؤولان برگزاری مسابقات به حضور تعدادی از بازیکنان هاکی ایران ایراد گرفته‌‌اند، چون در ترکیب تیم‌ملی کشورمان بازیکنانی حضور دارند که در کشورهای دیگر متولد شده‎اند. این بازیکنان همگی دارای پدر و مادری ایرانی هستند اما قانونی وجود دارد که براساس آن به این افراد اجازه حضور در ترکیب تیم‌ملی داده نمی‎شود. مسؤولان برگزاری مسابقات اعلام کرده‌اند تعدادی از بازیکن ایران که از کشورهای دیگر به ترکیب تیم‌ملی اضافه شده‎‎اند، باید حداقل 3 سال در ایران زندگی می‎کردند و چون این نفرات در ایران زندگی نکرده‌اند، حق شرکت در این بازی‌ها را ندارد.

رافائل هونیگستاین: بعضی داستان‌ها آنقدر که مکرر روایت می‌شوند به وردی جادویی بدل می‌شوند، عبارتی مقدس  می‌شوند و اعتقاد بر آن است که واجد قدرتی روحانی هستند. برای بایرن‌مونیخ، باشگاهی که شعار خود- Mia san Mia  «هستیم آنکه هستیم»- را داخل آستر پیراهن تیم‌شان دوخته‌اند، داستان مکرر بر سر زبان هفته‌های اخیر موقع‌شناسی‌شان است. اگر با زبانی بی‌پیرایه و فارغ از اصطلاحات فنی سخن بگوییم، ماجرا توانایی آنهاست در «آنجا بودن» وقتی که واقعا لازم باشد؛ در بازی‌های بزرگ، رویاروی تیم‌های بزرگ.
«همیشه گفته‌ایم که قدرت خودمان را نشان خواهیم داد. در این 7 سال و نیمی که من اینجا هستم، همیشه همین طور بوده‌ایم.» این جملات را آرین روبن بعد از سوت پایان بازی چهارشنبه در آلیانس آرنا، در پی پیروزی 5 بر یک برابر آرسنال به زبان آورد.
البته این ادعا به طور کامل صحت ندارد. هیچ تیمی قادر نیست همیشه در مواقع لازم در بالاترین سطح بازی کند. حتی بایرن روبن هم روزهای بد داشته، از حذف کابوس‌وار در مرحله یک‌هشتم نهایی چمپیونزلیگ برابر اینترمیلان (2011) گرفته تا شکست‌های با اختلاف زیاد جلوی رئال‌مادرید (2014) و بارسلونا (2015) در دو نیمه‌نهایی تحت هدایت پپ گواردیولا.
از آنجا که بایرن از سال 2009 به بعد با حضور روبن توانسته در ارائه بازی خوب انسجامی ممتد داشته باشد، صرف این واقعیت که بسیاری از بازیکنان بایرن از نیاز مبرم به فراتر رفتن از سطح بوندسلیگای دیگر یکنواخت و آسان برای‌شان حرف می‌زنند، نشان می‌دهد درباره برنامه اصلی آنچلوتی شک و تردید‌هایی وجود دارد.
پیروزی قاطع بر آرسنالی را که به طرزی خجالت‌بار دست‌ و پا بسته بود می‌توان دلیل برنامه مورد نیاز دانست، این پیروزی به مرد ایتالیایی اجازه می‌دهد دست‌کم تا مرحله یک چهارم نهایی به رژیم کم فشارش ادامه دهد اما این پیروزی باعث مسکوت ماندن نگرانی‌های عمیق‌تر درباره روش‌های این مربی 57 ساله نخواهد شد.
اولا عملکرد آرسنال- غیر از 20 دقیقه نسبتا منسجم و قابل دفاع در نیمه اول- برای تیمی حاضر در مرحله حذفی لیگ قهرمانان، به قدری افتضاح بود که دشوار بتوان از این بازی به عنوان پیروزی بر تیمی بزرگ در یک بازی بزرگ حرف زد. نمایش بی‌مایه، منفعل و عاری از انسجام و اعتماد به نفس توپچی‌ها بیشتر مشابه عملکرد سالیان اخیر تیم‌هایی در سطح شاختار دونتسک و اف‌سی بازل در آلیانس آرنا بود. هر 2 بازی 7 بر صفر به نفع بایرن تمام شد بنابراین نه مدیران و نه بازیکنان بایرن از حذف تیم ونگر، در حالی که هنوز بازی برگشت هم انجام نشده، بیش از حد به خودشان مطمئن نخواهند شد. بایرن در این بازی هم به اندازه‌ کافی، لحظاتی از ضعف دفاعی و کندی در خط حمله داشت که قضاوت کلی را به روزی دیگر موکول کند. مساله دوم و مهم‌تر این است که در همین بازی بارقه‌هایی از نگرانی به چشم می‌آمد: 11 نفر ترکیب اولیه بایرن بالاترین میانگین سنی در میان تیم‌های چمپیونزلیگ از 2005 به این سو را داشتند، بالاتر از 29 سال. بله! البته که ترجیح آنچلوتی در انتخاب حرفه‌ای‌های باتجربه مسلم است و باز هم البته که نخستین‌بار نیست تیمی که بازیکنانش اندکی از اوج‌شان فاصله گرفتند در چمپیونزلیگ موفق عمل می‌کند. آنچلوتی را می‌توان مربی کامل برای گروه کهنه‌سربازان مجرب دانست که در طول هفته ‌حداقل انرژی را از آنها می‌گیرد و پیدا کردن راه‌حل را در زمین به خودشان واگذار می‌کند. روبن، فیلیپ لام، آرتورو ویدال، ژابی آلونسو، رابرت لواندوفسکی؛ هیچ لازم نیست برای انگیزه دادن به اینها کنار زمین بایستی و سرشان فریاد بکشی. اما بایرن چیزهای بیشتری طلب می‌کند و نیاز دارد. صرف مدیریت تیم برای‌شان کافی نیست و مربی‌ بسیار فعالی می‌خواهند که باعث پیشرفت نسل جوان‌تر- جاشوا کیمیچ، رناتو سانچس، کینگزلی کومن، نیکولاس زولر- بازیکنان جدید و بهبود کیفیت سبک بازی گروهی‌شان شود. بایرن باید تیم سال آینده‌اش را بدون حضور فیلیپ لام و ژابی آلونسو نوسازی کند و باواریایی‌ها مطمئن نیستند آسانگیری کارلتو شیوه‌ای مناسب در مواجهه با رسالت آتی باشد.
در این زمینه البته باید در نظر بگیریم که تصمیم کارلتو در عدم استخدام دستیار جدیدی باتجربه، بعد از رفتن کمک مربی‌ای چون پل کلمنت به سوانزی هم با انتقاداتی در سابنر اشتراس روبه‌رو شد. وظایف کلمنت اکنون بین هرمان گرلاند و داویده، پسر 27 ساله کارلتو تقسیم شده است.
زیر سوال بردن اعتبار کارلتو با توجه به نتایجی که تا حال به دست آورده، ممکن است بی‌رحمانه به نظر برسد اما بایرن آموخته است فراتر از نتیجه و امتیاز  به تمرین‌ها، ایده‌ها، فرآیندها و خلاصه به هر آنچه مرد اول نیمکت می‌تواند بر آن تاثیرگذار باشد، چشم داشته باشد.