حسین قدیانی: نمی‌دانم بنویسم به حساب دولت و بوقچی‌هایش در جراید زنجیره‌ای که از فرط تقصیر، تا روزی ده‌ها سوژه واجب‌الانشا به روزنامه‌نگاری چون من ندهند، روزشان شب نمی‌شود یا به حساب قلت سعادت که بعد از 15 سال روزنامه‌نگاری و نوشتن هر ساله در شب وفات خانم ام‌البنین سلام‌الله‌علیها، امسال این توفیق از راقم این سطور سلب شد! قطعا بهتر بود این متن، همان روز یکشنبه 22 اسفند منتشر می‌شد اما تا بیش از این دیر نشده، سلامی و صلواتی نثار «مادر پسران» که الحق شیرزنی بود بی‌بدیل! بگذار قصه بگویم! روزی از روزهای خوب خدا که زائر مدینه بودم، بعد از نماز صبح در مسجدالحرام، طبق روال، داشتم می‌رفتم طرف بقیع که دیدم پیرزنی دارد ویلچرش را همان طرف هدایت می‌کند! می‌خواست برود محل اجتماع خانم‌ها که اگرچه بیرون محوطه بقیع بود اما نزدیک‌ترین جا بود به مزار حضرت فاطمه کلابیه! فقط یک نرده فاصله! با توجه به ازدحام جمعیت، پیرزن از من خواست خیلی ویلچرش را جلو نبرم! و بعد بنا کرد سخن گفتن با خانم اما با زبان اشک! گریه می‌کرد گویی باران بهار! راستش دریغم آمد بروم! حس کردم اگر بمانم، چیزها دستگیرم می‌شود از نجوای پیرزن با خانم ام‌البنین! و اینکه اصلا چگونه باید با ایشان سخن گفت! و از کجا شروع کرد! پس همان‌جا پشت ویلچر ایستادم تا به بهانه کمک در برگرداندن پیرزن، حرف‌هایش را گوش کنم لیکن برای دقایقی، فقط گریه می‌کرد پیرزن، بی‌آنکه چیزی بگوید! تازه داشتم می‌فهمیدم یعنی چه اینکه می‌گویند «عشق، زبانی جز اشک، نمی‌شناسد»! خوشبختانه اما تفسیر این گریه‌ها را هم شنیدم، آنجا که عاقبت، پیرزن به حرف افتاد: «سلام حضرت ام‌البنین! عمری برایت سفره انداختم، برای همین لحظه که از نزدیک بگویم سلام حضرت ام‌البنین! خانم‌جان! عباس من به فدای عباس تو! پیش تو، اصلا حیا می‌کنم حرفی از این بزنم که من هم مادر شهیدم! داغ را تو دیدی که فرزندت علمدار کربلا بود! ماه بنی‌هاشم بود! امید خیمه‌ها بود! سقای بچه‌ها بود!» البته باز، ادامه داشت حرف‌های پیرزن اما بیشتر با همان زبان آشنای اشک! القصه! گرم و گیرا مشغول گریه بود که ناگاه، سر و کله شرطه‌های سعودی پیدا شد! چاره‌ای نبود الا رفتن! جایی از صحن مسجدالحرام را نشانم داد به این نشانه که محل تجمع کاروان‌شان است! بردمش همان‌جا! تا برسیم، از «عباس» پرسیدم! و فهمیدم که هنوز پیکرش برنگشته! «هنوز» یعنی تا اواسط سال 89! سالی که حج رفتم! از 89 تا امسال، مقاطع مختلفی، پیکر پاره‌ای از شهدا تفحص شده‌ است! الساعه دارم به این فکر می‌کنم که عاقبت آیا عباس پیرزن، به مادر سالخورده خود، رخ نشان داد یا نه! و اصلا یک چیز دیگر! مادر شهیدی که رو نداشت نزد ام‌البنین، سخن از عباس خود بگوید، الان که دارم این متن را می‌نویسم، در قید حیات هست؛ نیست! اگر هست، کمک‌حالی دارد؛ ندارد! اگر نیست، عباس خود را عاقبت دید و رفت یا رفت که ببیند! راستی که چقدر ما نمی‌دانیم! و چقدر من نمی‌دانم! من فقط این را می‌دانم که این، آخرین سخن پیرزن بود با من: «اینکه نمی‌دانم جگرگوشه‌ام پیکرش کجاست و اصلا پیکری دارد یا نه، دل تنگم را تنگ‌تر می‌کند، داغم را داغ‌تر می‌کند اما به ام‌البنین که نگاه می‌کنم، می‌گویم عباس من، به فدای عباس ام‌البنین!» آنقدری قصه و داستان، خوانده و نوشته‌ام که بدانم برای «پایان»، همین آخرین سخن پیرزن، جای مناسبی است اما یکشنبه که مصادف با سالروز وفات حضرت ام‌البنین بود، از آن‌سوی اروند، باز هم شهید آوردند! خبری که مع‌الاسف، گم شد لابه‌لای اخبار! و چندان که باید، دیده نشد! شاید هم شب عید است و سرمان شلوغ! بازتر کنم این روضه را؟! «از جنگ، 30 سال است گذشته، هنوز اما دارند شهید می‌آورند!» با چه نیتی و کدامین پسوند و پیشوند، کاری ندارم لیکن گمانم هست همه ما شبیه این جمله را گفته باشیم، ولو برای یک بار شده! سخنی بگویم و عرضم تمام! می‌دانید چرا گزینه‌های نظامی، از روی میز دشمن، سالیان سال است هرگز تکان نمی‌خورد و هرگز عملیاتی نمی‌شود؟! چون هنوز دارند شهید می‌آورند! خیلی بیش از اینها باید شهید می‌دادیم، آن هم نه در بیرون مرزها، بلکه دوباره در داخل، اگر از همان جنگ و از همان دفاع حقیقتا مقدس، هنوز شهید نمی‌آوردند! گویی نه فقط برای ما، بلکه به جای ما هم جنگیدند عباس‌های تشنه‌لب دشت عباس و اسطوره‌های بااخلاص ام‌الرصاص و بسیجی‌های دوئیجی و پهلوشکسته‌های شلمچه و مردان بی‌ادعای فکه و طلایه‌داران طلائیه و خط‌شکنان مجنون و بچه‌های هور و کمیل‌خوان‌های ابوالخصیب و شب‌زنده‌داران حاشیه اروند و رادمردان ارتفاعات الله‌اکبر! آری! هنوز شب‌های موشکباران بود، اگر هنوز شهید نمی‌آوردند! من یکی که گمان نکنم جنگ را قطعنامه، پایان داد، که ما حتی بعد از قطعنامه هم مجبور به عملیاتی به بزرگی مرصاد شدیم! آنچه بر جنگ، خاتمه داد و تا امروز هم خاتمه داده و سالیان سال است ضامن امن و امان ما در این آتشفشان همیشه فوران منطقه بوده، از صدقه‌سر همین است که هنوز دارند شهید می‌آورند! اگر اینگونه نبود که هنوز شهید بیاورند، نه هر از چند وقت در خان‌طومان و حلب، بلکه هر روز و در همین ایران خودمان باید شهید می‌دادیم! اینکه حضرت آقا از جنگ دلاورانه و دلیرانه این شهدا، تعبیر به «نفس‌کشیدن ملت» کردند، یکی هم یعنی تدبر در این مهم که اگر هنوز شهید نمی‌آوردند، ناچار باید در هوای موشکباران، نفس می‌کشیدیم! پس معانی مختلفی دارد اینکه هنوز دارند شهید می‌آورند! «هنوز دارند شهید می‌آورند» یعنی تا خون شهدای جمهور هست، هیچ رئیس‌جمهوری حق ندارد منت امنیت بر سر ملت بگذارد! به‌واسطه یک توافق «تقریبا هیچ» که اصلا حق ندارد! وقتی آسمان، این‌همه غبارآلود است، مگر از دل خاک، هوایی تازه جست‌وجو کنیم! و مگر زیر تابوت لاله‌ها، نفسی تازه کنیم! کجایی همسفر مدینه؟! با زبان اشک، دلم نجوای تو را می‌خواهد، با مادر پسران... همه پسران، که بی‌شک «ام‌البنین» مادر تمام شهیدان تاریخ است!

گروه اقتصادی: مهرداد بذرپاش معتقد است رفتار بازرگان‌مآبانه‌ دولت که صرفا منتهی به خرید پژو و ایرباس و تأمین منافع بخش خاصی از بازرگانان خصوصی می‌شود و حل مساله‌ رکود صنایع را وا نهاده، به صلاح کل اقتصاد ایران نیست. عضو هیات‌رئیسه مجلس نهم با تاکید بر وضعیت نابسامان اقتصاد کشور گفت: در حال حاضر بانک‌های کشور در بحرانی‌‌ترین حالت در کل تاریخ بانکداری ایران قرار دارند. بی‌‌برنامگی در کشور، کمر اقتصاد را شکسته است؛ تن ندادن دولت به نگارش برنامه ششم توسعه یک فاجعه بود. همه می‌گوییم قاچاق زیاد است اما در عمل هیچ کاری برای حل آن نمی‌کنیم. تا وقتی دست دولت در خزانه است، نمی‌توان انتظار پیشرفت اقتصادی کشور را داشت. در مجموع، کشور از حیث اقتصادی در شرایط خوبی نیست. بذرپاش با اشاره به علاقه زایدالوصف دولتی‌ها برای ارتباط با کشورهای مشهور دنیا گفت: براساس عملکردی که در 3 سال و نیم گذشته از دولت یازدهم دیده‌ام، به جد معتقدم علاقه‌ای که دولت به برقراری ارتباط با کشورهای مشهور دنیا نشان داده، منجر شده که از حفظ منافع ایران در کشورهای گمنام به کلی فرو بماند. دولتمردان دوست دارند به هر بهانه‌ای با فرانسه تفاهمنامه امضا کنند و دید و بازدید پس بدهند اما مثلا کنیا را دوست ندارند. حتی اگر بدانند کنیا تولیدکننده‌ 90 درصد کل چای خارجی موجود در ایران است و 70 درصد چای تولیدی کنیا در ایران مصرف می‌شود اما با این وجود، همچنان دولت تمایلی به حفظ سطح روابط ندارد و آن را به نسبت دولت قبلی بسیار تنزل داده است. وی افزود: مثلا زمانی که شرکت ایران‌خودرو در سایه توسعه روابط سیاسی ایران با ونزوئلا، بلاروس و سنگال توانست خط تولید خود را در خارج از مرزهای ایران مستقر کرده و محصولاتش را به این کشورها صادر کند، سوددهی این شرکت از اکثر شرکت‌های معظم داخلی پیشی گرفت. اما آیا این سیاست در دولت آقای روحانی هم پیگیری شد؟ نه! یادآوری این جایگاه خودروسازی ایران زمانی دردآور می‌شود که توجه کنیم ایران‌خودرو و سایپا در کمتر از 2 سال پس از استقرار دولت یازدهم در پاییز 94 به وضعیتی رسیدند که دولت مجبور شد در نهایت بی‌پولی، میزان معتنابهی وام خودرو در جامعه توزیع کند تا کمکی به فروش این شرکت‌ها بشود. وی با اشاره به رکود حاکم بر اقتصاد گفت: دولت تمایلی به سرمایه‌گذاری در پروژه‌های عمرانی بلندمدت مثل مسکن‌مهر که نتایجش علی‌الاصول در همان دولت به بار نمی‌نشیند ندارد. در مقابل، دولتمردان اصرار دارند طرح‌هایی نظیر قراردادهای نفتی ‌آی‌پی‌سی را اجرایی کنند که جایگاه آتی تصویب‌کنندگان را در دوران دور ماندن از قدرت، بیشتر تأمین می‌کند. این قبیل قراردادهای بلندمدت عملاً قدرت جناح تصویب‌کننده آن را در طول مدت قرارداد-که در این مورد خاص 30 سال است- حفظ می‌کند. این رفتارها بیشتر در دولت‌هایی بروز می‌کند که دوره‌ حضور خود را در قدرت، کم و کوتاه ارزیابی می‌کنند یا به‌اصطلاح دولت مستعجل هستند. وی افزود: رکود فعلی با افزایش تولید نفت حل نمی‌شود. اکتفا به فروش نفت برای حل معضل رکود اشتباه است. حل معضل رکود، نیازمند زنجیره‌ای از اقدامات است که برطرف کردن موانع کسب و کار یکی از حلقه‌های آن است. از سوی دیگر اتکای دولت بر فروش نفت- بویژه از نوع خام‌فروشی- موجب شکوفایی ضربتی و مقطعی می‌شود و این شکوفایی ضربتی، چیزی جز افزایش هزینه‌های دولت و متعاقبا افزایش واردات در پی نخواهد داشت. این همان ایده‌ای است که در دوران سازندگی دست به گریبان کشور شد و به انجام هزینه‌های تشریفاتی و بی‌هدف، وجهه‌ علمی داد.
 

گروه‌بین‌الملل: امروز سه‌شنبه سالروز یورش «سپر جزیره» به بحرین به‌منظور سرکوب انقلابیون است و علاوه بر آن، رژیم حاکم بر این کشور تصمیم دارد آیت‌الله عیسی قاسم، رهبر معنوی انقلاب این جزیره را محاکمه کند، در حالی که پیش از این، برگزاری تظاهرات گسترده مردمی در دفاع از آیت‌الله، باعث شد که دولت محاکمه وی را به زمان دیگری موکول کند. در همین راستا، علمای بحرینی با صدور بیانیه‌ای از مردم خواستند که به سمت منزل شیخ عیسی قاسم رهسپار شوند. همچنین هزاران بحرینی همانند 9 ماه اخیر که در برابر منزل شیخ عیسی قاسم در الدراز و به دفاع از رهبر خود تحصن می‌کردند، از چند روز پیش، در مناطق مختلفی از جمله در شهرک المصلی، الدیه، النویدرات، کرزکان، البلاد القدیم، أبوصیبع، الشاخوره، سار و السنابس به نشانه حمایت از آیت‌الله عیسی قاسم و استمرار سیاست‌های ظالمانه آل‌خلیفه و همچنین اعلام آمادگی برای مشارکت در برنامه‌های سالروز اشغال بحرین توسط عربستان (لشکرکشی سپر جزیره به بحرین) تظاهرات برگزار کردند. همزمان مخالفان بحرینی از بامداد دیروز دست به نافرمانی مدنی زده‌اند، این حرکت انقلابی در محکومیت یورش نیروهای سپر جزیره به این کشور برگزار می‌شود. براین اساس، ائتلاف 14 فوریه و نیروهای انقلابی، هفته گذشته در فراخوانی خواستار نافرمانی مدنی شد و از مردم خواست از حضور در کلاس‌های درس مدارس و دانشگاه‌ها خودداری کنند. این در حالی است که نیروهای امنیتی بحرین از روز گذشته تعدادی از جوانان را در نقاط مختلف کشور بازداشت کردند. شبکه 14 فوریه گزارش داد که چندین نفر نیز در ستره بازداشت شدند. از سوی دیگر، اتحادیه علمای مسلمین در عراق، روز گذشته بیانیه‌ای در حمایت از آیت‌الله عیسی قاسم و محکومیت محاکمه وی صادر کردند. در این بیانیه آمده است: «ما به حکومت بحرین درباره ادامه این راه و روش خودسرانه هشدار می‌دهیم. ملت غیور بحرین با جان خود و تا حد شهادت از آیت‌الله عیسی قاسم دفاع کنند». اتحادیه علمای مسلمین در عراق همچنین از دولت بغداد خواسته است مستقیما یا از طریق عربستان سعودی در این قضیه دخالت کند.
شیوه‌های جدید سرکوب بحرینی‌ها
رژیم آل‌خلیفه در کنار اعدام، شکنجه، تبعید و زندان از سلب تابعیت و محاکمه غیرنظامیان در دادگاه نظامی به عنوان شیوه‌های جدید برای سرکوب اعتراض‌های مردمی در بحرین  استفاده می‌کند. در
4 سال گذشته و در پی قیام‌هایی که در سال 2011 برای مطالبه دموکراسی صورت گرفت از 352 شهروند بحرینی سلب تابعیت شده است. مرکز حقوق بشر بحرین اعلام کرد: مقامات بحرینی از سلب تابعیت به عنوان حربه‌ای برای مجازات فعالان و مخالفان و حتی علیه کودکان استفاده می‌کنند و طی 4 سال گذشته از بیش از 350 شهروند بحرینی در پی آغاز قیام مردمی در بحرین سلب تابعیت شده است. از سوی دیگر، سازمان دیده‌بان حقوق بشر با اشاره به سلب تابعیت 133 شهروند بحرینی در سال گذشته به دلیل انتقاد از دولت در رسانه‌های خبری و سایت‌های اجتماعی، درباره افزایش سلب تابعیت شهروندان بحرینی ابراز نگرانی کرد.

گروه اجتماعی: رئیس مرکز آمار ایران با اشاره به جزئیات آمار سرشماری نفوس و مسکن سال ٩٥، نرخ رشد جمعیت کل نسبت به سال ۹۰ را 24/1 درصد اعلام کرد و گفت: تعداد خانه‌های خالی 2 برابر شده است.
به گزارش مهر، امیدعلی پارسا، رئیس مرکز آمار ایران با اعلام جزئیات نتایج سرشماری نفوس و مسکن سال ۹۵ گفت: بر اساس نتایج سرشماری، ۲۴ میلیون خانوار در کشور وجود دارد. وی اظهار کرد: بر اساس نتایج سرشماری، نرخ متوسط رشد جمعیت نسبت به سال ۹۰ به 24/1 درصد رسیده  است؛ در عین حال نرخ رشد جمعیت شهری مثبت 97/1 درصد و نرخ رشد جمعیت روستایی منفی 73/0 درصد است. وی گفت: تغییرات بعد (اندازه) خانوار نسبت به سال ۹۰، 2/0- درصد و این نسبت برای خانوار شهری نیز همین مقدار است اما برای خانوار روستایی 3/0- است. در عین حال، جمعیت ساکن در نقاط روستایی نسبت به سال ۹۰، منفی ۷۷۲ هزار و ۳۸۳ نفر ثبت شد. همچنین نسبت شهرنشینی جمعیت نسبت به امسال 6/2 است. پارسا ادامه داد: جمعیت کل کشور بر اساس سرشماری سال جاری نسبت به سال ۹۰ تعداد  ۴ میلیون و ۷۷۶ هزار و ۶۰۱ نفر افزایش دارد. همچنین تعداد خانوار نسبت به سال ۹۰ حدود ۳ میلیون و ۱۰ هزار و ۳۸۸ افزایش یافته است.
 جمعیت؛ ۷۹ میلیون و ۹۲۶ هزار و ۲۷۰ نفر
وی گفت: کل جمعیت کشور در سال ١٣٩٥ به ٧٩ میلیون و ٩٢٦ هزار و ٢٧٠ رسیده که نسبت به سال ١٣٩٠ نزدیک به ٤ میلیون و ٧٧٦ هزار  نفر افزایش یافته است؛ ضمن اینکه تعداد خانوار ایرانی در سال ١٣٩٥ به ٢٤ میلیون و ١٩٦ هزار و ٣٥ رسیده است که نسبت به سال ١٣٩٠ حدود ٣ میلیون خانوار افزایش داشته است.   رئیس مرکز آمار ایران افزود: تعداد خانوار شهری در سال ١٣٩٥ معادل ١٨ میلیون و ١٢٥ هزار خانوار بوده که نسبت به سال ١٣٩٠ به میزان 2 میلیون و ٦٩٨ هزار و ٦٤٠ خانوار افزایش یافته است.
تعداد خانه‌های خالی 2 برابر شد
رئیس مرکز آمار ایران ادامه داد: واحدهای مسکونی خالی در سال ۹۰ حدود یک میلیون و ۶۶۳ هزار واحد مسکونی بوده که در سال ۹۵ به 2 میلیون و ۵۸۷ هزار واحد رسیده است که تهران، به تنهایی در سال ۹۰ از یک میلیون و ۶۶۳ هزار واحد ۳۲۷ هزار واحد را به خود اختصاص داده که در سال ۹۵ نیز تهران با ۴۹۰ هزار واحد مسکونی خالی بیشترین سهم را داشته است. وی اظهار داشت: سرشماری خوب و استانداردی انجام شده است و آن سرمایه اجتماعی عظیم مردم که به مرکز آمار و نظام آماری کشور اعتماد کرده‌اند، در آمار باکیفیت خود را نشان می‌دهد.  
به گفته پارسا، اصل جریان یکطرفه اطلاعات فردی به سمت مرکز آمار نیز باید مدنظر قرار گیرد که در کل دنیا جزو کارهای اصولی و حرفه‌ای آماری است و نظام آماری ثبتی‌مبنا، این اولویت را بیشتر نمود می‌دهد، پس استراتژی اصلی ما استقرار نظام آماری ثبتی‌مبناست.
پارسا درباره اینکه آیا دولت در این آمار دستکاری داشته است، گفت: نتایج سرشماری 10 روز قبل نهایی شده بود ولی تدبیر این شد که ابتدا در دولت ارائه شود. احدالناسی در کشور از مرکز آمار یا رئیس بنده نمی‌تواند در آمار و اطلاعات تولیدی در مرکز آمار، خدشه وارد کرده و عدد و رقمی را دوست داشته باشد یا نداشته باشد؛ صرفا ارائه آن به دولت صورت گرفت و هیچ دستکاری هم نشد. وی افزود: توقع داریم دولت برای ما این تسهیلات را فراهم کند که به سمت نظام آماری ثبتی‌مبنا برویم، البته این رویکرد گریزناپذیر کل نظام آماری دنیاست و البته به انجام نمی‌رسد مگر اینکه هر سه قوه با تمام توان برای تحقق آن گام بردارند.
نرخ بیکاری ۲۲ درصد است
رئیس مرکز آمار ایران درباره نرخ بیکاری خاطرنشان کرد: نرخ بیکاری از طریق سرشماری‌ها و طرح‌های آماری اعلام می‌شود اما خروجی ناشی از بیکاری بلافاصله بعد از اتمام سرشماری‌ها امکان ارائه ندارد، البته طرح اشتغال و بیکاری مرکز آمار در پاییز انجام شده بود و کار زمستان هم به اتمام رسیده است. پارسا در پاسخ به این سوال که وضعیت بیکاری و آمار آن دارای شبهاتی است، گفت: در کل دنیا آمارگیری اشتغال و بیکاری همان است که از سوی مرکز آمار ایران انجام می‌شود، البته برخی اختلافات روی تعاریف و مفاهیم وجود دارد که منجر به این مساله شده است ولی ما در طرح نیروی کار و اشتغال و بیکاری خود، از یک ساعت تا 2 روز و اشتغال ناقص هم داریم که اشتغال ناقص در کشور حدود 10 درصد است.
وی افزود: بالاترین حد بیکاری در کشور اگر قرار باشد برآورد شود و همه کسانی که کمتر از ۴۴ ساعت کار می‌کنند، بیکار محاسبه شوند، باید ۱۰ درصد به ۱۲ درصد نرخ بیکاری اضافه کنیم ولی در دنیا تعریف این است که هر فردی یک ساعت در هفته کار کند، بیکار نیست. رئیس مرکز آمار ایران خاطرنشان کرد: نرخ بیکاری کشور از ۱۱ درصد در سال ۹۴ به 4/12 درصد در سال ۹۵ رسیده است و در 2 سال یک میلیون و ۹۰ هزار نفر به جمعیت فعال کشور اضافه شده که ۶۱۵ هزار نفر آن شاغل هستند و ۴۹۴ هزار نفر نیز به جمعیت بیکاران ما اضافه شده است.   وی افزود: جمعیت شاغلان کشور در همه بخش‌های اقتصادی کشور اضافه شده و به ۲۲ میلیون و ۷۰۰ نفر افزایش یافته است. این آمار تنها در بخش ساختمان روند نزولی دارد و همچنان در بخش ساختمان ریزش داریم. پارسا گفت: نرخ بیکاری مردان در سال ۹۵ معادل 5/10 و نرخ بیکاری زنان 7/20 بوده است. همچنین نرخ بیکاری جوانان ۱۵ تا ۲۴ ساله نیز برای سال ۹۵ معادل 4/29 درصد و برای جوانان ۱۵ تا ۲۹ ساله نیز 9/25 درصد بوده است.
به گفته وی بیکاری مردان جوان ۱۵ تا ۲۴ ساله 4/25 درصد و برای زنان در این گروه 2/4 درصد بوده است.  جمعیت غیرفعال کشور ۳۹۷ هزار و ۳۳۰ نفر کاهش یافته است، به این معنا که نسبت به سال گذشته، تعداد افرادی که دنبال کار نبوده‌اند و به دنبال کار آمده‌اند، افزایش یافته است.

علی معلم، مدیرمسؤول مجله «دنیای تصویر» و تهیه‌کننده سینما  بر اثر سکته قلبی درگذشت. مسؤول دفتر ماهنامه دنیای تصویر با تایید این مطلب افزود: عصر امروز (دیروز) علی معلم در دفتر مجله بوده است که ناگهان سکته و فوت می‌کند. علی معلم سال ۱۳۴۱ در دامغان متولد شد. وی در رشته‌ سینما تحصیل کرد، او در دهه‌ 60 فعالیت مطبوعاتی خود را آغاز کرد و در سال ۷۱ با تاسیس ماهنامه «دنیای تصویر» فصل تازه‌ای را در مطبوعات و رسانه‌های سینمایی رقم زد. معلم که به واسطه‌ تولید و اجرای برنامه‌هایی چون «جنگ هنر»، «از واژه تا تصویر»، «سینمای اندیشه» و... به چهره‌ای شناخته‌شده برای مخاطبان تبدیل شده بود، نخستین جشن سینمایی و تلویزیونی خصوصی ایران را تاسیس کرد و تندیس حافظ را به منظومه‌ سینمای کشور افزود. فعالیت معلم فقط به عرصه‌ مطبوعات و رسانه‌ها محدود نمی‌شد. «شوکران»، «گاوخونی»، «ازدواج به سبک ایرانی» و «آل» از جمله تجربیات او در مقام تهیه‌کنندگی بود. وی قصد داشت در سال آینده فیلم «کنتس سلما» را به کارگردانی حسن فتحی تهیه کند.
 

سرپرست دادسرای امور جنایی تهران بزرگ گفت: پس از گذشت حدود ۵۴ روز مقصران وقوع حریق غیرعمدی پلاسکو به نحوه شروع آتش‌سوزی اعتراف کردند. به گزارش فارس، قاضی محمد شهریاری، سرپرست دادسرای امور جنایی تهران بزرگ با اعلام این مطلب افزود: از صبح روز 30 دی‌ماه و همزمان با وقوع آتش‌سوزی در ساختمان پلاسکو، پرونده بررسی این حادثه در دادسرای جنایی تهران مفتوح شد. وی افزود: پس از تحقیقات نهایی مشخص شد آتش‌سوزی از فروشگاه تولید پوشاک «نسترن» واقع در طبقه دهم ساختمان پلاسکو آغاز شده است. وی تصریح کرد: در همان زمان، مالک و 2 کارگر وی شناسایی شدند و مشخص شد این 2 کارگر در این مغازه مشغول به فعالیت بوده‌اند. شهریاری گفت: از آنجا که در آن زمان موضوع آواربرداری اهمیت بیشتری داشت، تلاش شد وظیفه امدادرسانی به درستی انجام شود اما با پایان آواربرداری این افراد بازداشت شدند و از آنها تحقیقات مبسوطی آغاز شد. وی گفت: این افراد در ابتدا هرگونه دخل و تصرف در وقوع آتش‌سوزی را انکار می‌کردند و مدعی بودند از ساعت 6 صبح در مغازه‌شان حضور داشته‌اند. وی گفت: از آنها سوال پرسیدیم که از آنجا که در ساعت 8:30 دقیقه سیستم گرمایشی ساختمان فعال می‌شده است در این 5/2 ساعت چگونه خود را گرم کردند که پاسخ دادند یک گاز پیک‌نیک داشتیم اما از آن استفاده نمی‌کردیم. شهریاری گفت: سرانجام این افراد در یکی، دو روز گذشته اعتراف کردند از مهتابی داخل سقف یک سیم روکار با متراژ حدود 10 تا 15 متر کشیده و آن را ابتدا به یک یخچال وصل کرده بود و برخی روزها هم با اتصال به یک هیتر برقی خود را گرم می‌کردند. سرپرست دادسرای امور جنایی تهران گفت: سرانجام سیم‌ها به دلیل بار الکتریکی زیاد آتش می‌گیرد و به دلیل وجود حجم زیادی از پارچه و لباس، آتش‌سوزی شروع می‌شود. وی افزود: این 2 کارگر از کسانی که در طبقه هشتم مشغول مراسم زیارت عاشورا بودند می‌خواهند به آنها کمک کنند اما به دلیل حجم بالای آتش‌سوزی، این افراد موفق به خاموش کردن آتش نمی‌شوند و در نهایت آن حادثه عظیم رخ داد. شهریاری گفت: به این ترتیب، فرضیه عمدی بودن حادثه از بین رفته اما میزان قصور و تقصیر سایر عوامل دخیل در این حادثه در دست بررسی است. شهریاری گفت: در این حادثه در مجموع 16 نفر از آتش‌نشانان شهید شدند و 6 نفر از پرسنل پلاسکو هم فوت کردند. سرپرست دادسرای امور جنایی تهران گفت: به طور قطع وقوع حادثه ریزش آوار و همچنین آن حجم گسترده از آتش، یکسری عواملی داشته که کارگروه کارشناسی حادثه در حال بررسی سایر ابعاد این حادثه است. شهریاری گفت: آن چیزی که تا امروز مشخص شده این است که علت وقوع این حریق غیرعمدی تشخیص داده شده و معلوم شده است این کارگران از هیتر برقی استفاده کرده‌اند.
 

گروه فرهنگ و هنر: تهیه و تولید مستندهایی با سوژه‌ها و مسائل اجتماعی نیازمند دغدغه‌مندی، آگاهی و به روز شدن است. «موضوع مهاجرت» به عنوان یکی از مسائلی که این روزها بویژه در میان نخبگان علمی و دانشگاهی محل بحث است، موضوع مستندی است که سومین قسمت آن با عنوان «میراث آلبرتا 3» توسط تیم «آرمان‌مدیا» تولید و توزیع آن نیز آغاز شده است. تیم آرمان‌مدیا البته در حوزه کلیپ‌های موضوعی ویژه شبکه‌های اجتماعی نیز تلاش موفقی داشته و مجموعه‌هایی با عنوان «یک یا دو» و عناوین دیگر را تهیه کرده است. با محسن اخوانفر و حسین شمقدری، مدیر تولید و کارگردان «میراث آلبرتا 3» درباره فعالیت‌های آرمان‌مدیا به گفت‌وگو نشسته‌ایم.
***
 به نظرم برای اینکه مروری بر فعالیت‌های آرمان‌مدیا داشته باشیم، خوب است از شروع کار شما در حوزه مستند گفت‌وگو را آغاز کنیم؛ از کجا شروع کردید؟
اخوانفر: اصل ماجرا به سال 88 بازمی‌گردد؛ بعد از فتنه، در دانشگاه شریف علاقه‌مندی و انگیزه‌ای برای فعالیت‌های رسانه‌ای و فرهنگی به وجود آمد. یک مجموعه کارهای کوتاهی ساختیم و بتدریج کانون آرمان بسیج دانشجویی دانشگاه شریف تشکیل شد. بعد از ساخت چند اثر کوتاه، آقای شمقدری، کارگردانی یک کار بلند را برعهده گرفت؛ مستند «یزدان تفنگ ندارد» که آبان 89 آن را رونمایی کردیم.  
 نخستین‌کار مستند شما بود؟
شمقدری: نخستین کار بلند بنده بود. پیش از آن اثر چند کار کوتاه انجام داده بودم اما نخستین کار بلند و جمعی‌مان «یزدان تفنگ ندارد» بود.
اخوانفر: ما نخستین اکران دانشگاهی را برای آن کار گرفتیم و از سوی دیگر هم در جشنواره عمار که نخستین دوره‌اش بود، برگزیده شدیم. انگیزه و شخصیتی که پس از این کار کسب شد توانست ما را در ادامه مسیر کمک کند. این روال ادامه پیدا کرد تا اینکه از طرف مجموعه رسانه‌ای اطلس پیشنهاد تاسیس مرکز سفیر به عوامل این کار داده شد. ما پذیرفتیم و یک تعهد 2 ساله به آنها دادیم، در واقع تلاش ما بر این بود که هویت پیشین ما حفظ شود و فقط قول دادیم این مجموعه را تاسیس کرده و رشد دهیم اما وابستگی چندانی به آنها نداشته باشیم. بعد از تاسیس این مجموعه آثاری مثل دوپینگی‌ها، مهارنشده، میراث آلبرتا یک و... ساخته شد. ما سال 90 از مستند مهارنشده رونمایی کردیم که برای نخستین‌بار یک رئیس‌جمهور در افتتاحیه فیلم شرکت کرد.
اردیبهشت 91، «میراث آلبرتا یک» را ساختیم و کم‌کم به انتهای تعهد 2 ساله‌مان رسیدیم؛ عده‌ای از دوستان تمایل داشتند به همکاری خودشان ادامه دهند و ما قصدمان بر همان تعهد اولیه بود. سال 91 بود که تصمیم گرفتیم همان آرمان اولیه را احیا کنیم، البته دیگر نه پولی داشتیم و نه امکانات و مکانی و صرفا یک تجربه برای ما باقی مانده بود.
 پس از اینکه به شکل مستقل به فعالیت ادامه دادید، چه کارهایی را تهیه کردید؟
اخوانفر: نخستین کار ما با همکاری شبکه مستند «میراث آلبرتا 2» بود که اردیبهشت 92 یعنی در سالگرد میراث «آلبرتا یک» آن را اکران کردیم و برای آن بلیت فروختیم که بیش از 2 هزار نفر با خرید بلیت به تماشای فیلم در دانشگاه شریف نشستند. سال 92 مستند «اول آقای جلیلی» را در 17 روز ساختیم و تولیدات ما به همین ترتیب ادامه داشت. «داوطلبین عزیز» و «به وقت مادری» هم به کارگردانی آقای یادگاری تولید شد. ما بنای ساخت «میراث آلبرت 3» را در آمریکا داشتیم که چون 2 تا از بچه‌های ما با مشکل سربازی مواجه بودند، به ما ویزای سفر داده نشد و به جای آن زمستان 93 تولید «33 سال سکوت» را شروع کردیم. تولید میراث آلبرتا 3 سال 94 شروع شد. ما برای این اثر 2 بار به اروپا رفتیم و  فرآیند تولید و عرضه آن بسیار طول  کشید.
 هزینه‌های تولید مستندهایی مانند میراث آلبرتا چگونه تهیه می‌شود؟
اخوانفر: حدود 30 درصد از کارهای‌مان هم آثار صنعتی و تبلیغاتی است، چون موسسه خصوصی هستیم برای تامین هزینه‌های‌مان نیاز است که به این کارها نیز رجوع کنیم. به طور مثال وقتی برای «33 سال سکوت» هیچ کسی پشتیبان مالی نمی‌شود مجبور می‌شویم از هزینه‌های شخصی‌مان برای این کار استفاده کنیم.
 گویا اکران‌های محدود دانشگاهی «میراث آلبرتا 3» آغاز شده است؛ بازخوردی تاکنون داشته‌اید؟
شمقدری: عمدتا در اکران‌های عمومی و با واکنش‌های جمعیت به فیلم می‌توان اثر را ارزیابی کرد؛ خدا را شکر در اکران دانشگاه شریف که من حضور داشتم در لحظات مختلفی از فیلم مخاطبان با آن همدلی می‌کردند و واکنش‌های مخصوص به خودش را داشتند. در دانشگاه شریف هم چون دغدغه بسیاری از بچه‌ها مهاجرت است، جلسه نقد و بررسی و گفت‌وگوی  بعد از اکران حدود 2 ساعت طول کشید. پرس‌وجویی هم که انجام دادم عمدتا می‌گفتند از 2 اثر قبلی بهتر شده است.
اخوانفر: من هم در اکران دانشگاه تهران از بچه‌ها پرسیدم که به نسبت 2 سری قبل چگونه بوده است؟ برایم جالب بود که نیمی از بچه‌ها می‌گفتند این قسمت از 2 قسمت قبلی بهتر است اما تا زمانی که به اکران گسترده نرسیم نمی‌توانیم ارزیابی دقیقی از این قسمت داشته باشیم.
شمقدری: البته اینکه انسان بخواهد یک سه‌گانه بسازد کار بسیار خطرناک و ترسناکی است. ما می‌دانستیم این کار بسیار سخت است که با اسم «میراث آلبرتا یک و 2» نسخه سوم آن را هم بسازیم اما ما با دلگرمی این کار را پیش بردیم آن هم به این دلیل که در خودمان یک پیشرفتی را می‌دیدیم. این پیشرفت 2 جنبه داشت؛ یکی بعد تکنیکی و دیگری نوع نگرش ما به قضیه مهاجرت. به نظرم یکی از آفت‌های جبهه انقلاب عدم رشد تکنیکی در محصولات مستند و سینمایی است. به نظرم این اصلا اتفاق خوبی نیست. ما این احساس خطر را در خودمان داشتیم و داریم اما تمام تلاش‌مان را کردیم که این آفت را کمرنگ کنیم.
 در مسیر تولید سه‌گانه «میراث آلبرتا» چقدر نگاه‌تان به پدیده مهاجرت تغییر کرد!
شمقدری: درباره محتوا و نگاه ما به پدیده مهاجرت، با سفرهایی که در این موضوع داشتیم حدود 6 ماه در اروپا بودم و در این مدت نگاه توریستی نداشتم، بلکه سعی کردم با همه اقشار نشست و برخاست داشته باشم. با تیپ‌های مختلف صحبت کردم و زندگی آنها را مشاهده کردم و این باعث شد نگاهم پخته‌تر شود. وقتی شما «میراث آلبرتا یک و 2 و 3» را می‌بینید تغییرات زیادی را در نگاه بینندگان مشاهده می‌کنید. به نظر خود من «میراث آلبرتا یک» یک هجمه‌ای است به یک نگاه منفعلانه‌ که می‌خواهد از کشور برود و وقتی که می‌خواهد از کشور برود دیگر ارزش‌های آن کشور برایش مهم نیست. این یک نگاه هجومی به مهاجرت است. در «میراث آلبرتا 2» به یک عقب‌نشینی منجر شده و در «میراث آلبرتا 3» به پختگی رسیده است. نه هجمه‌اش سطحی است و نه وادادگی دارد. این بار نقد‌هایی که می‌شود یک پختگی دارد که هر فردی با هرفکری پای فیلم بنشیند دریچه جدیدی از مهاجرت برای او باز می‌شود و چیز جدیدی یاد می‌گیرد و به نظرم این نتیجه ارتباط 5-4 ساله است. چه بچه‌هایی که از رفتن‌شان غصه خوردم و چه بچه‌هایی که جایگاه کنونی آنها برایم جالب است. بنابراین اگر کسی این 3 قسمت را ببیند تحول نگاه بنده را نیز متوجه می‌شود. به‌رغم نگاه منفعلانه «میراث آلبرتا 2» در این سری من نگاه نقادانه به این پدیده دارم که اکثر افرادی که مهاجرت می‌کنند در وهله اول به خودشان و موقعیت‌های پیش‌روی‌شان ضربه می‌زنند. هیچ‌کس نمی‌تواند بعد از دیدن فیلم بگوید این فیلم شعاری یا غیرمنصفانه است.
 به نظر می‌رسد در «میراث آلبرتا 3» مسائل تکنیکی برای‌تان مهم بوده است.
شمقدری: در «آلبرتا 2و 3» تمام تلاش‌مان را کردیم که از لحاظ تکنیکی و ساختاری، ریتم، روایت و... به حد بالایی از کیفیت برسیم. من به شخصه رشته ارشدم را سینما انتخاب کردم و تعداد زیادی کلاس رفتم و معتقدم از لحاظ آموزشی نیاز است کارهای بسیار جدی‌تری را دنبال کنیم. برای خودم هم سوال است که چرا در این سال‌ها در تکنیک و فرم  پیشرفت خاصی نداریم. رهبری در دیدار اخیر با مجموعه‌های فرهنگی گفته‌اند که گزارش‌های کمی شما خیلی خوب و زیاد است ولی خروجی و تاثیر آن با این حجم از کارها همخوانی ندارد. به نظرم دلیلش این است که بچه‌ها از جهت تکنیکی خیلی روی خودشان کار نکرده‌اند؛ کارها فله‌ای شده است. این درخواست رهبری خیلی درست است که خروجی کار شما کجاست؟ ما تهیه‌کنندگان حزب‌اللهی زیادی داریم که همزمان چندجا کار می‌کنند اما خروجی و تاثیر آنها خیلی قابل مشاهده نیست. این آفت وحشتناک ما است؛ می‌بینیم که روز به روز تعداد آثار در جشنواره عمار بیشتر می‌شود اما اثرگذاری آن در برخی مواقع کمتر هم شده است.  
 چرا «میراث آلبرتا 3» را به جشنواره عمار نفرستادید؟
اخوانفر: 2 دلیل عمده داشت؛ دلیل اولش این بود که ما مستند «33 سال سکوت» را به عمار دادیم اما دیدیم که به آن توجهی نشده است؛ از چند تا از داوران دلیل آن را جویا شدیم، گفتند اساسا ما این فیلم را اصلا ندیدیم. من الان قضاوتی ندارم. ما برای «میراث آلبرتا 3» فرم پر کردیم و آن را برای دبیرخانه فرستادیم؛ گفتیم ببینیم آیا کسی پیگیری می‌کند که این فیلم را می‌فرستیم یا نه اما دیدیم کسی پیگیری نکرد. شاید خواننده این مطلب بگوید که اینها چقدر خودبزرگ‌بینی دارند. من البته این حرف را رد نمی‌کنم، ما در میان گروه‌های هم‌رده خودمان مخاطب خوبی داریم. از اینجا یک گریزی می‌زنم به کانال آرمان‌مدیا که  آبان 95 تاسیس شد و بدون تبلیغات بعد از 5 ماه به رقم 17 هزار بازدید کننده رسید. این مثالی است که ما یک ادعایی داشتیم که در جای دیگر خیلی وجود نداشت، حالا پرسش شما این بود که چرا در عمار حضور پیدا نکردیم؛ دلیلش این بود که هیچ پیگیری‌ای از جانب دوستان نشد. هم این فیلم و هم فیلم «کارخانه جهان» که همین چند روز پیش از تلویزیون پخش شد. ما ادعا نداریم که آرمان‌مدیا خیلی بزرگ است اما این بی‌توجهی از طرف فجر و سینما حقیقت و... قابل تحمل است. اینگونه بی‌توجهی‌ها کمی آزاردهنده است. برخی اتفاقات هم خوشایند نیست. مثلا یک نفر 16 اثر در جشنواره دارد! چگونه امکان دارد 16 فیلم در یک سال بسازیم؟!
شمقدری: پاشنه آشیل ما تکنیک و مسائل آموزشی است که خروجی آن را بتوانیم در جشنواره عمار ببینیم. نقد عملکرد جشنواره عمار به خودی خود بحث دیگری است اما بحث من ناظر بر این مساله است که متاسفانه در زمینه تکنیک پیشرفت چندانی نداشته‌ایم. بحث‌های زیادی است که باید روی آن فکر شود؛ یکی بحث ستاره‌سازی است که بالاخره بعد از 6-5 سال ستاره‌های ما چه کسانی هستند؟ مراحل آموزشی ما چه گونه است؟ ولی متاسفانه چون برخی نگاه انتشار فله‌ای آثار را داشتند، به وضعیت خوبی نرسیدیم.  در دنیا مگر چند تا شبکه مستند داریم؟ مخاطب شبکه مستند شدیدا خاص است و بسیار عجیب است اگر شبکه مستند به صورت مجزا وجود داشته باشد. نگاه ما به مقوله شبکه نباید مستند باشد، نگاه به شبکه و در کل تلویزیون سرگرمی است، در حالی که مستند جنبه زیادی در سرگرمی ندارد و موضوعات و مخاطب خاص دارد. حالا باید چه کرد؟ مستندهای خاص را در شبکه‌های مختلف بگنجانم و روی آنها مانور تبلیغاتی داشته باشیم تا مخاطب خود را به دست آورد.
 درباره کانال آرمان‌مدیا و محتوایی که با عناوینی مانند «یک یا دو» تولید کرده‌اید، صحبت می‌کنید؟
اخوانفر: ما از آبان تصمیم گرفتیم برای ارتباط با مخاطب کانال تلگرامی خودمان را راه بیندازیم. چند روز مانده بود به انتخابات آمریکا با این نظرسنجی شروع کردیم که اگر می‌توانستید رای بدهید به کدام‌یک رای می‌دادید؛ کلینتون یا ترامپ؟  البته ایده «یک یا دو» پیش از این وجود داشت، ما برای اینکه کانال‌مان جذابیت داشته باشد نیاز بود محتوای جذابی را به عنوان فاکتور اصلی قرار دهیم. برنامه‌ریزی کردیم که کلیپ‌های کوتاه با این فرم در کانال منتشر شود.
 ایده از خودتان بود؟
اخوانفر: بله! قبل از آن چنین چیزی ندیده بودیم. تا الان حدود 27 قسمت قرار داده‌ایم. مجموعه‌های دیگری هم در کانال تلگرامی‌مان تولید کردیم مثل خیلی جدی که 3 قسمت آن منتشر شده است. مجموعه عکس و حاشیه و ایده‌های دیگری هم هست که در آینده نزدیک روی کانال منتشر می‌شود. در کنار این فیلم‌ها مسؤولیت اصلی آرمان‌مدیا را که فیلمسازی بلند است پیگیری می‌کنیم.
 یک نقدی به ایده «یک یا دو» مطرح است و آن اینکه تعادل در حوزه مصاحبه‌شونده ندارد که در بخش‌های مختلف شهر این نظرسنجی‌ها صورت گیرد؛  این نقد را قبول دارید؟
شمقدری: نقد درستی است اما کارکرد «یک یا دو» اصولا نظرسنجی نیست و شما باید نگاه‌تان را عوض کنید.
 وقتی شما آن را منتشر کردید دیگر کاربری را مخاطب مشخص می‌کند و عملا این اتفاق افتاده که «یک یا دو» به صورت نظرسنجی شناخته می‌شود.
شمقدری: حتی اگر شما نگاه نظرسنجی هم داشته باشید، به مرور بعد از چند کلیپ کارکرد خودش را از دست می‌دهد. مخاطب متوجه می‌شود شما می‌توانی مصاحبه‌ها را گلچین کنی!
همه این کلیپ‌ها در کانال شما هست، ولی ممکن است عده‌ای به صورت اتفاقی آن را مشاهده کنند و به هرحال یک برآورد کلی از کلیپ به‌وجود می‌آید که ممکن است به نفع «یک یا دو» تمام شود و نتیجه شبیه یک نظرسنجی باشد.
شمقدری: به نظرم تاثیر مستقیمش القای یکی از گزینه‌ها نیست. علت اصلی‌اش هم این است که مخاطب می‌فهمد سازنده غرض دارد اما هدف اصلی آنجاست که افراد درباره گزینه‌ها شروع به حرف زدن می‌کنند و مخاطب با آن حرف چه فکری می‌کند. به نظرم این نقد وارد نیست، چون کارکرد اصلی کلیپ این است که ما جواب‌های مختلف را از دیدگاه‌های مختلف می‌شنویم و بعد درباره آن‌ فکر می‌کنیم. چیزی که مشخص است گروه تولید آرمان‌مدیا بچه‌های معتقد و حزب‌اللهی‌اند. حالا تلاش اینها این است که با اقشار مختلف گفت‌وگو داشته باشند و ما هم تلاش کردیم گفت‌وگویی با همه اقشار داشته باشیم. این در دل خودش یک درام دارد. مثلا در همین موضوع ازدواج موقت ما برای نخستین‌بار یک مجری روحانی در برنامه قرار دادیم و از مخاطب درباره دوگانه ازدواج موقت یا دوستی می‌پرسد؛ این یک درام با خودش دارد و گره در ذهن مخاطب ایجاد می‌کند و قطعا تلاش ما این است که این گره روشنگری در ذهن مخاطب ایجاد کند نه اینکه آنها را به انحراف بکشاند. اگر بخواهیم چیزی القا کنیم بدون شک مخاطب پس می‌زند.
اخوانفر: در همان دیدار رهبری که آقای شمقدری به آن اشاره کردند، رهبری می‌فرمایند تولیدات فرهنگی نباید فقط برای کسانی باشد که با شما هم عقیده‌اند و می‌فرمایند تولیدات باید مصداق این شعر باشد که «اگر بیگانه هم با ما نشیند، آشنا خیزد» و لازمه تولیدات فرهنگی این است که عموم کار را ببینند. رویکرد آرمان‌مدیا هم همین است تا آنجا که هنوز از ما می‌پرسند رویکرد سیاسی شما بالاخره کدام طرفی است. البته دیکته نانوشته غلط ندارد و درباره برخی کلیپ‌ها هم عذرخواهی کردیم.
 نگاه شما به مستند اجتماعی چگونه است، بویژه وقتی نام نقد درون‌گفتمانی را به خود می‌گیرد و ممکن است از نگاه برخی سیاهنمایی تلقی شود؟
شمقدری: به نظرم کاری که سیاهنمایی باشد مخاطب آن را پس می‌زند. برخی فکر می‌کنند با ساختن فیلم سینمایی مخاطب جذب می‌شود اما اینها فقط جشنواره‌ای است و البته شاید این نکته را هم بدانند و آگاهانه این فیلم‌ها را بسازند ولی مخاطب دوست دارد در فیلم امید باشد و در سینمای هالیوود هم که در پی گیشه و فروش است همواره امید جریان دارد. به نظرم نیاز نیست بگویم فیلم سیاهنمایی خوب یا بد است. اگر کسی می‌خواهد مخاطب پیدا کند باید دنبال امید باشد. من شخصا نگاهم این است که  در نهایت حس خوبی به مخاطب منتقل کنم و وقتی فیلم را دید حس مثبتی خواهد داشت ولی برای اینکه به آن حس مثبت برسم همیشه دریچه اصلی‌ام را ضعف‌ها و مشکلات می‌بینم. این حرکت از نقطه سیاه به نقطه روشن به نظرم مسیر جذابی است و نگاه خودم به مستند اجتماعی این است که از مسیر مشکلات به نقطه‌ای روشن برسیم؛ این حس خوبی به مخاطب می‌رساند و بدون شک او را به کارهای آینده هم علاقه‌مند می‌کند.
 

رئیس مجلس شورای اسلامی می‌گوید در منطقه صحنه سختی وجود دارد کسانی که می‌خواهند وارد این صحنه شوند باید مراقب باشند پابرهنه وارد این صحنه نشوند. علی لاریجانی در نشست خبری در پاسخ به سوالی درباره پاسخ ایران به تهدیدات آمریکا گفت: بین اینکه افرادی نظراتی در ذهن داشته باشند یا مجال عمل پیدا کنند، تفاوت است. در منطقه صحنه سختی وجود دارد. کسانی که می‌خواهند وارد این صحنه شوند باید مراقب باشند پابرهنه وارد این صحنه نشوند. وی افزود: یکی از نامزدهای انتخاباتی آمریکا اعلام کرده است ما برای ایجاد داعش هزینه دادیم، خودشان هم باید هزینه از بین رفتن داعش را بدهند. امیدواریم روش عقلایی به کار ببرند. رئیس مجلس شورای اسلامی درباره برجام نیز گفت: برجام در زمان خود تصمیم درستی بود، شاید بگوییم باید ملاحظات بیشتری در نظر گرفته می‌شد همین الان هم کشورهای اروپایی معتقدند برجام نباید بهم بخورد. البته باید در مقام تصمیم‌گیری به برخی موضوعات دقت بیشتری می‌شد تا این ضایعات و شیطنت‌هایی که با آن مواجهیم ایجاد نشود.