گروه سیاسی: حسن روحانی دیروز یکشنبه به مجلس شورای اسلامی رفت تا در صحن علنی به دفاع از 2 وزیر پیشنهادی علوم و نیرو بپردازد اما او به رسم چند هفته گذشته، بار دیگر از فرصت به دست آمده استفاده کرد و بخشی از زمان خود را به توضیح درباره وضعیت پیش آمده برای برجام و زیاده‌طلبی‌ها و بدعهدی آمریکایی‌ها پرداخت. او این بار البته بدون نام بردن از دونالد ترامپ، به اظهارات او واکنش نشان داد. روحانی در سخنانش که بخش زیادی از آن به برجام مربوط بود، مسائلی را مطرح می‌کرد و خودش نیز به نحوی پاسخ آن را می‌داد. او از پیغام آمریکا به بعضی کشورهای شرق آسیا برای مذاکره می‌گفت و خودش نیز در پاسخ می‌گفت که «مگر دیوانه شده‌اند که با شما مذاکره کنند». او می‌گفت که می‌گویند چرا ایران از لحاظ دفاعی و نظامی توانمند و قدرتمند است؟ چرا کشورهای منطقه به ایران احترام می‌گذارند؟ و خودش پاسخ می‌داد که «این مشکل کیست، این مشکل شما آمریکایی‌هاست. شما آمدید در منطقه امنیت عراق را به‌ هم زدید، شما ثبات و امنیت افغانستان را به ‌هم زدید.» رئیس‌جمهور در بخشی از اظهاراتش به مساله دفاعی کشور نیز اشاره کرد. او گفت: ما موشک ساخته‌ایم، می‌سازیم و خواهیم ساخت و با هیچ‌یک از قوانین بین‌المللی در تضاد و تنافی نیست. ما راه دفاع از امنیت ملی‌مان را ادامه خواهیم داد و بدانید هر نقض عهدی که شما بکنید، به ضرر شما خواهد بود و جمهوری اسلامی ایران به شما پاسخ قاطع خواهد داد، به حول و قوه الهی. بر اساس این گزارش، حسن روحانی صبح روز یکشنبه برای دفاع از 2 وزیر پیشنهادی علوم، تحقیقات و فناوری و نیرو به مجلس شورای اسلامی رفت. او پس از دفاع از وزرای پیشنهادی خود، اشاره‌ای نیز به مسائل سیاست خارجی و بویژه  اقدامات و اظهارات مقامات آمریکایی داشت. وی با اشاره به موضوع وفای به عهد به عنوان معیاری برای قانونی بودن و حرکت صحیح یک دولت، گفت: اگر دولتی وفای به عهد نکرد، اعتبار خودش را از دست می‌دهد. اگر یک تعهد بین‌المللی را دولتی مثل دولت آمریکا بگوید به آن متعهد نیستم و استدلال آن نیز این باشد که سر دولت قبلی کلاه رفته است، خب! در هر کشوری هر دولتی که روی کار می‌آید، می‌تواند این ادعا را داشته باشد، پس تداوم مسؤولیت دولت‌ها چه می‌شود، پس تداوم تعهدات چه می‌شود. تعهدات که 2 ساله و 4 ساله نیستند، تعهد یک ملت با یک ملت است. تعهد یک دولت با یک دولت است. تعهد یک نظام با یک نظام است. حالا اگر آمریکا را بگوییم نظام یا رژیم، به ‌هر حال اگر رژیم است، تعهد یک رژیم در برابر یک نظام بزرگ به نام جمهوری اسلامی ایران، نه‌تنها ایران و حتی 5 کشور دیگر، این یک تعهد بین‌المللی است که در برابر این تعهد متعهد به اجرا بوده و باید عمل کند. وی با بیان اینکه داستان مضحکی در هفته‌های اخیر اتفاق افتاده و بد نیست به آن داستان مضحک اشاره کنم، خاطرنشان کرد: برخی‌ها می‌گویند تعهدی که قبلاً با هم بسته‌ایم فعلاً این قرص و محکم نباشد و متزلزل باشد، بیاییم راجع‌به موضوعی دیگر با هم مذاکره کنیم. این یکی از حرف‌های خنده‌دار تاریخ است. یک کسی عهدی می‌بندد و می‌گوید پای پیمان خودم تا آخر ایستاده‌ام و به آن عمل می‌کنم و جایزه من این است که راجع به موضوع دیگر گفت‌وگو کنیم. این حالا قابل بحث است اما کسی که همان تعهد اول را زیرپا گذاشته است و دارد با زبان عملش اعلام می‌کند که من اهل مذاکره نیستم، آمریکایی‌ها دارند اعلام می‌کنند ما اهل مذاکره نیستیم، ما اهل تعهد نیستیم، ما اصول اخلاقی را نمی‌شناسیم، ما اصول بین‌المللی را نمی‌شناسیم، معنایش این است. خب! اگر کشوری در این مسیر قرار گرفت، آیا کشور دیگری می‌تواند به آن اعتماد کند؟ وی ادامه داد: به بعضی کشورهای شرق آسیا پیغام می‌دهند که با ما مذاکره کن- آمریکا پیشنهاد می‌دهد- این کشورها مگر دیوانه شده‌اند که با شما مذاکره کنند. شما علناً مذاکره دیروز را زیر پا می‌گذارید، شما مذاکره امضاشده‌ای که به تأیید شورای امنیت سازمان ملل رسیده، به آن بی‌اعتنا هستید، بعد کشورها بیایند با شما مذاکره کنند؟ آمریکا باید با این شیوه‌ای که در پیش گرفته است آینده مذاکره و تعهدات خود نسبت به کشورهای دیگر را برای همیشه کنار بگذارد. بعد می‌گویند مشکل ایران چیست. ایران که در بحث هسته‌ای به تعهدات خودش عمل کرده است. اظهارات روحانی البته می‌تواند به معنای آن باشد که هر نوع مذاکره مجدد ایران با آمریکا نیز یک «دیوانگی» است. او می‌گوید رفتاری که آمریکا با برجام انجام داده مایه عبرت سایر کشورهاست و آنها با استناد به آنچه آمریکا با برجام انجام داده، نباید با آمریکا مذاکره یا توافق کنند. بر اساس همین قاعده، مذاکره مجدد ایران و طرف غربی یا آمریکا نیز می‌تواند شامل قاعده دیوانگی شود. وی افزود: می‌گویند چرا ایران از لحاظ دفاعی و نظامی توانمند و قدرتمند است. چرا کشورهای منطقه به ایران احترام می‌گذارند؟ این مشکل کیست، این مشکل شما آمریکایی‌هاست. شما آمدید در منطقه امنیت عراق را به‌هم زدید، شما ثبات و امنیت افغانستان را به‌هم زدید. شما با آوردن تروریست در منطقه امنیت سوریه را به‌هم زدید. شما امنیت لبنان را به هم ریختید، شما که تروریست های منطقه را پرورش داده‌اید، آیا باید جایزه بگیرید؟ اما کشور ایران که به کمک مردم عراق رفته است و به کمک مردم سوریه رفته، ایران کشوری است که یار ملت‌های دیگر بوده است، شما می‌خواستید عراق را تجزیه بکنید، این ملت عراق و ارتش عراق و این ملت ایران و کشورهای منطقه بودند که نگذاشتند تمامیت ارضی عراق خدشه‌دار بشود.
به گزارش فارس، وی اضافه‌کرد: شما هواپیمای مسافری ما را زدید، آیا قبول ندارید که متجاوز هستید؟ شما بارها بی‌ادبانه ملت ایران را تروریست خواندید، ملت ایران در طول تاریخ با تروریست‌ها مبارزه کرده است. ملت ایران منافقین تروریست را از این کشور بیرون رانده است. گروهک‌های تروریستی دیگر را از کشور بیرون رانده است، داعش را در عراق به زانو درآورده است. تروریست‌ها را در سوریه به زانو درآورده است. شما به جمهوری اسلامی ایران ایراد می‌گیرید به خاطر تلاش‌هایش در منطقه و از آن طرف به موشک‌های ما ایراد می‌گیرید ؟! ما برای دفاع از تمامیت ارضی خودمان، برای دفاع از ملت‌مان هر نوعی نیاز داشته باشیم در تولید کردن آن، در انبار کردن آن و در زمان لازم برای دفاع لازم در استفاده کردن از آن تردید نخواهیم کرد. روحانی خاطرنشان کرد: ما موشک ساخته‌ایم، می‌سازیم و خواهیم ساخت و با هیچ‌یک از قوانین بین‌المللی در تضاد و تنافی نیست. ما راه دفاع از امنیت ملی‌مان را ادامه خواهیم داد و بدانید که هر نقض عهدی که شما بکنید، به ضرر شما خواهد بود و جمهوری اسلامی ایران به شما پاسخ قاطع خواهد داد؛ به حول و قوه الهی.
«امید» باز هم به نتیجه نرسید
مهم‌ترین دستور کار روز گذشته مجلس، رای اعتماد نمایندگان به 2 وزیر پیشنهادی علوم و نیرو بود. هر چند اظهارات نمایندگان مجلس شورای اسلامی در چند روز گذشته پیرامون رای اعتماد به وزرای پیشنهادی، نشان از اقبال بهارستان‌نشینان به آنان داشت اما با این حال فراکسیون‌های سه‌گانه مجلس، صبح روز یکشنبه را موعد اعلام رسمی نظر فراکسیون درباره وزرای پیشنهادی تعیین می‌کردند. دیروز پیش از آغاز رسمی جلسه علنی، 2 فراکسیون نمایندگان ولایی و مستقلان با اکثریت آرا با 2 گزینه پیشنهادی حسن روحانی موافقت کردند اما اعضای فراکسیون امید که پیش‌تر در ماجرای رای اعتماد به وزرای پیشنهادی، تصمیمات‌شان حاشیه‌های زیادی را به دنبال داشت، این بار نیز نتوانستند به نتیجه برسند. صبح دیروز شورای مرکزی فراکسیون امید برای اعلام موافقت، اعلام مخالفت و واگذاری تصمیم به اعضای فراکسیون درباره رای به 2 وزیر پیشنهادی، رای‌گیری کرد اما آرای اعلام مخالفت و آرای واگذاری رای به نمایندگان به اندازه یکدیگر بود. در چنین شرایطی نمایندگان هوادار دولت با لابی و فشار به سایر اعضا، توانستند سایر اعضا را مجاب کنند رای اعتماد به وزیر پیشنهادی علوم به اعضا واگذار شود. خبرگزاری مهر در این باره نوشت: این امر موجب نارضایتی و اختلاف نظر در فراکسیون امید شد و لابی‌های فراکسیون امید شامل مخالفان جدی غلامی در صحن علنی فعال شدند. هر چند درباره غلامی، وزیر پیشنهادی علوم در مجلس حرف و حدیث‌هایی بود اما وضع اردکانیان گزینه پیشنهادی وزارت نیرو متفاوت بود و تقریبا تمام مجلس آماده دادن رای اعتماد به او بودند. حسن روحانی در دفاع از وزرای پیشنهادی خود برای 2 وزارتخانه علوم و نیرو  گفت: با دکتر غلامی که استادی باتجربه و دارای مراحل علمی طی‌شده در علم و پژوهش است و از اساتید بنام و برجسته کشور بوده و مدیریت لازم را در دانشگاه انجام داده، صحبت کردم و همه شرایطم را با او در میان گذاشتم، کما اینکه با افراد دیگری برای این وزارتخانه صحبت شد و نشد که به مجلس معرفی شوند؛ با آنها هم همه این شرایط را مطرح کرده بودم. روحانی ادامه داد: شرط اول من با وزیر علوم این بود که محیط دانشگاه از آن‌ همه دانشجویان، احزاب، جناح‌ها و تفکرهای مختلف است، هیچ کس در دانشگاه‌ها؛ هیچ انجمنی و هیچ جمع و جناحی در داخل دانشگاه نباید احساس بی‌پشتوانگی کند. هیچ جمعی نباید احساس کند که برای دیگران امنیت است اما برای او نیست. هیچ جمعی نباید در دانشگاه احساس کند نظر وزارتخانه نسبت به جناح‌های مختلف، متفاوت است. وی در ادامه به گزینه پیشنهادی خود برای وزارت نیرو هم اشاره کرد. روحانی با اشاره به اهمیت آب و مساله وزارت نیرو برای کشور به برخی سوابق اردکانیان، گزینه پیشنهادی وزارت نیرو اشاره کرد و گفت: در انتخاب آقای اردکانیان تخصص و نگاه ایشان به مساله آب بسیار مهم بود. همه می‌دانیم آب برای آبادانی کشور چقدر اهمیت دارد و یکی از مسائل مهم امروز و فردای کشور ما مساله آب است. پس از سخنان حسن روحانی و دفاع از وزرای پیشنهادی، نوبت به موافقان و مخالفان وزرای پیشنهادی علوم و نیرو رسید. مجلس در ابتدا به بررسی صلاحیت منصور غلامی، وزیر پیشنهادی علوم، تحقیقات و فناوری پرداخت. مخالفان غلامی «مخالفت تشکل‌های دانشجویی با وزیر پیشنهادی»، «عدم رفع فاصله صنعت و دانشگاه» و «سابقه اجرایی کوتاه برای تصدی پرچالش‌ترین وزارتخانه» را از دلایل مخالفت خود با غلامی عنوان کردند. موافقان نیز «بی‌حاشیه بودن» و «موافقت اساتید دانشگاه با غلامی» و «حمایت وی از دانشجویان انقلابی» را از دلایل موافقت خود با گزینه پیشنهادی وزارت علوم عنوان می‌کردند. پس از اظهارات موافقان و مخالفان وزیر پیشنهادی، غلامی نیز به بیان دیدگاه‌های خود و تشریح برنامه‌هایش برای تصدی وزارت علوم پرداخت. وی با بیان اینکه خدمت را از پایین‌ترین سطوح آغاز کردم، گفت: رویکرد اصلی بنده دانشگاه‌محوری بر مبنای عمل خواهد بود. این کار با تأکید بر استقلال دانشگاه‌ها در انجام وظایف‌شان محقق خواهد شد.
وی افزود: با وجود اینکه برآمده از جریان اصلاحات هستم اما معتقدم اصلاح‌طلب و اصولگرا می‌توانند دور یک میز با تکیه بر حق، انصاف، قانون و مدارا بنشینند و برای سربلندی ایران عزیز بکوشند.  هر اندازه که وزیر پیشنهادی علوم وضعیت نسبتا سختی برای گرفتن رای اعتماد از مجلس داشت و نمایندگان از احتمال رای آوردن وی به صورت «ناپلئونی» می‌گفتند، گزینه حسن روحانی برای تصدی وزارت نیرو مسیر پر پیچ و خمی را برای رسیدن به وزارت نیرو در مقابل خود نمی‌دید. این موضوع در نطق مخالفان نیز مشهود بود و آنان به جای مخالفت، ضمن تاکید بر توانمندی بالای اردکانیان در حوزه آب، پیشنهاداتی به وی برای مدیریت آب در کشور کردند. موافقان نیز از اقبال بدنه وزارت نیرو به اردکانیان و سوابق وی به عنوان دلایل موافقت‌شان با گزینه پیشنهادی وزارت نیرو سخن گفتند.  پس از پایان اظهارات موافقان و مخالفان وزرای پیشنهادی و دفاعیات وزرای پیشنهادی، مجلس صلاحیت 2 گزینه پیشنهادی را به رای گذاشت و در نهایت منصور غلامی با 180 رای موافق، 82 رای مخالف و 14 رای ممتنع وزیر علوم و رضا اردکانیان با 225 رای موافق، 38 رای مخالف و 13 رای ممتنع وزیر نیرو شدند.

زینب  محبوبی: نمایشگاه صنعت کیف و کفش و غرفه‌هایى با متصدى‌هاى چشم‌بادامى، وضعیت تولیدات ایرانى را بخوبى تبیین مى‌کند. آمار دقیق ندارم اما با نگاهى اجمالى به‌نظر مى‌رسد حدود 30 درصد غرفه‌ها در اختیار چینى‌ها و ترک‌هاست. هرگز موافق مونوپول شدن بازار نبوده‌ام و معتقدم فقط در شرایط رقابتى تنگاتنگ است که کیفیت تولیدات بالاتر مى‌رود و محصولات خوب‌تر با قیمت مناسب‌تر به دست مصرف‌کننده مى‌رسد. این شرایط رقابتى در همه بازارهاى دنیا و در همه زمینه‌ها وجود دارد اما کجاى کار مى‌لنگد که تولیدات ایرانى از حریف کتک خورده و داور هم برایش 10 تا یک نمى‌شمارد تا بلند شود؟! چرا تولید کننده ایرانى در این بازار احساس خفگى مى‌کند و نمى‌تواند دم بزند؟! وقتى خوب در بازار دقیق مى‌شویم مى‌بینیم به لحاظ دانش و توانایى آنقدرها هم عقب‌تر نیستیم که بخواهیم تشک را ببوسیم و کنار بکشیم، ولى بى‌مهرى‌هاى مکرر دولت، دیگر رمقى برای‌مان نگذاشته! چه بسیارند دوست و همسایه‌های‌مان که شروع به کار و تولید کردند ولى خسته  و ورشکسته به‌موقعیت قبلى بازگشتند و عطاى تولید ملى را به لقایش بخشیدند.
از کجاى این بى‌مهرى بگوییم که خدا را خوش بیاید؛ از تعرفه‌هاى کم واردات اجناس چینى؟! از عملکرد غلط و اغلب خلاف قانون گمرک؟! از تبلیغات وزیر و وکیل براى اجناس خارجى، با اصرار به مصرف‌شان؟! از قرار ندادن تسهیلات براى تولیدکنندگان؟!
بعد از توصیه‌هاى رهبر آینده‌نگر و فهیم به حمایت از تولید ایرانى، دولت تنها قدمى که در این مسیر برداشت، زیادتر کردن تعرفه واردات اجناس بود، در حالى که همچنان تعرفه واردات مواد اولیه بسیار ناچیز است و این رویه درستى است، چرا که بسیارى از مواد اولیه هنوز در داخل تولید نمى‌شود اما به‌شرط اینکه متصدى‌هاى باسوادترى مسؤول این فرآیند باشند تا واردکننده‌ها براحتى دورشان نزنند! واردکننده‌اى که تا دیروز کفش وارد مى‌کرده با تعرفه n درصد، حالا زیره و رویه را جدا جدا وارد مى‌کند با تعرفه بسیار بسیار کمتر و فقط این زیره و رویه را روى هم مى‌دوزد! و ما خیال مى‌کنیم واردات کالا نداریم، بلکه واردات مواد اولیه داریم و آن آقاى محترم واردکننده، به ریشمان مى‌خندد.  تازه! اینجا شروع قصه است؛ اگر بخواهیم در مقام مقایسه با کشورهاى همسایه قرار بگیریم، مى‌بینیم کشورى مثل ترکیه که در حال حاضر بازار خوبى در پوشاک و کفش دارد، تسهیلاتى در اختیار تولیدکننده قرار مى‌دهد، از قبیل زمین رایگان و وام‌هاى خرید ماشین‌آلات، تا هرچه زودتر سرمایه اولیه را مستهلک کند و تا همین‌جاى کار، تولیدکننده ایرانى دو - هیچ عقب است!
چون با قیمت زمین که با قیمت زمین‌هاى پاریس رقابت مى‌کند، سرمایه هنگفتى براى خرید یا حتى اجاره محلى به‌عنوان کارگاه نیاز دارد و همینطور ماشین‌آلات و همینطور  نیروى کار و همینطور خرید مواد اولیه و این سلسله همچنان ادامه دارد  و اداره مالیات چشم به‌راه تولید است تا با اولین خروجى کارگاه، شیره جان تولید را بکشد! نه اینکه کسى نخواهد مالیات بدهد اما اى‌کاش این انرژى و توان را مى‌گذاشتند تا خیل کثیرى را که هرساله از زیر بار مالیات شانه خالى مى‌کنند خفت کنند، نه تولیدکننده تازه نفس را! و کاش به‌جاى اینکه باز هم به شرکت فرانسوى اعتماد کنیم تا برای‌مان برنامه مالیاتى چنین و چنان بنویسد و به‌واسطه این برنامه‌نویسى به همه تولیدات و فروش و عرضه و تقاضا تسلط پیدا کند، این امر را  به جوانان نخبه و دانشمند ایرانى مى‌سپردیم، تا هم به‌جاى سمینارهاى «چرایى فرار مغزها» یک قدم واقعى در جهت استفاده از این مغزها بر مى‌داشتیم و هم 5/15 میلیون یورو پول بى‌زبان را دودستى تقدیم فرانسوى‌ها نمى‌کردیم.
هرچند حالا که از موعد قرارشان چندین ماه گذشته و دوباره 5/6 میلیون یورو مطالبه کرده‌اند بابت اتمام برنامه، چون خارجى هستند اشکال ندارد! که اگر ایرانى بودند، تأخیر و مطالبه دستمزد اضافه، مهر تأییدى مى‌شد بر ناکارآمدى و بى‌کفایتى جوان ایرانى.
از مالیات هم که بگذریم، در زمان عرضه محصول ایرانى با مشکلى مواجه مى‌شویم به نام «چین».
چینى‌هایى که در نمایشگاه مثل بلبل فارسى حرف مى‌زنند، در تهران هیچ آفیسى ندارند و چرم مصنوعى را رنگ به رنگ روى دیوار چیده‌اند و پیشنهادهایى مى‌دهند که من تولید‌کننده احساس مى‌کنم روى زمین سفت قدم بر نمى‌دارم! و به خودم دلدارى مى‌دهم که نه بابا! چه کسى این اجناس بى‌کیفیت و نازیبا را مى‌خرد؟! اما خودم هم مى‌دانم که به خودم دروغ مى‌گویم، چون مصرف‌کننده بینوا هم تقصیرى ندارد! باید دخلش به خرجش بخورد و چرا او باید بار عدم حمایت دولت از تولیدکننده را به دوش بکشد؟! مصرف‌کننده حق دارد به جیبش نگاه و خرید کند و من هم اگر مدعى هستم که مى‌خواهم کارگر ایرانى، سر کار باشد و جنس مرغوب دست مردم بدهم، باید چرم طبیعى ایرانى تهیه کنم، چند برابر قیمت چرم‌هاى خنده‌دار چینى، زیره مرغوب ایرانى تهیه کنم، چندبرابر زیره‌هاى ترک، دستمزد دوخت بدهم براى یک جفت کفش، بیش از هزینه کل یک جفت کفش چینى! و حالا هزینه تمام شده برایم بیشتر باشد از قیمت فروش کفش‌هاى چینى! و تازه اینها بدون در نظر گرفتن سودى بابت فروش است!
و اینجا نقطه عطف داستان است، جایى که قهرمان قصه یا همان تولیدکننده‌اى که با اشتیاق و امید پا به این عرصه گذاشته، متحیر و سرگردان، وسط بازارى پر رفت‌وآمد ایستاده و مشترى‌ها از کنارش عبور مى‌کنند و حتى تنه به تنه‌اش مى‌زنند اما به دنبال جنس خارجى مى‌گردند، چون خارجى بودن مهم است و کلاس است و این روزها که ارزان‌تر هم هست!
و باز هم شعار مى‌دهیم که ایرانى، ایرانى بخر و گویا هیات دولت و نماینده‌هاى مجلس خارجى هستند، چون ایرانى نمى‌خرند!
و هر روز چشم مى‌دوزم به اخبار و لبه کت و شلوارشان که ببینم بالاخره کى ایرانى مى‌خرند!
 

ولیعهد سعودی در ادامه رویاپردازی‌‌های هزار و یک‌ شب‌گونه‌‌‌‌اش درباره اقتصاد عربستان مدعی ذخایر نجومی طلا و نقره در عربستان شد. محمد بن سلمان گفت: «معادن عربستان ثروت عظیمی در خود نهفته و هنوز 95 درصد از آنها برداشت نشده است. ما بیش از یک تریلیون دلار طلا و نقره داریم که هنوز استخراج نشده ‌است». این در حقیقت واکنش بن سلمان به اخبار منابع سعودی از کشف 5000 معدن در منطقه الدرع العربی بود که البته گفته می‌شود تنها نیمی از آنها معادن فلزی است.
تمام معادن طلای معروف عربستان در لایه‌‌های سنگی متعلق به دوران پیشین زیستی در بخش غربی جزیره‌العرب واقع شده است. با این وجود با توجه به سابقه خراب پسر پادشاه سعودی در ارائه آمارها و اطلاعات اقتصادی طی 3 سال اخیر، احتمالا با یک چشم‌انداز توهم‌گونه دیگر از این ولیعهد جاه‌طلب اما خام مواجه هستیم. بن سلمان در روزهایی مدعی ذخیره طلایی و نقره‌ای هزار میلیارد دلاری کشورش شده است که گزارش آگهی رسانه‌‌های غربی از جمله بی‌بی‌سی و اکونومیست درباره فروش 5 درصدی سهام شرکت نفت آمریکایی-سعودی موسوم به آرامکو با هدف جبران کسری بودجه عربستان به سفارش ریاض در حال سرپوش گذاشتن بر این واقعیت بزرگ هستند که سعودی‌ها هیچ کنترلی روی سهام آرامکو ندارند. در واقع طبق جدید‌‌‌‌‌ترین پرونده‌‌های دعاوی حقوقی میان سهامداران عرب و غیرعرب آرامکو، فاش شده است تنها حدود 30 درصد سهام واقعی بزرگ‌‌‌‌‌ترین شرکت نفتی جهان به آل‌سعود تعلق دارد و بقیه به شکل مستقیم یا غیرمستقیم تحت مالکیت غول‌‌های نفتی مثل تگزاکو یا در گرو صندوق ذخیره فدرال ایالات متحده هستند. به همین دلیل است که بن سلمان برخلاف ادعاهای یک سال و نیم اخیرش هنوز نتوانسته 5 درصد سهام آرامکو را به فروش برساند چرا که در این صورت اربابان آمریکایی او و آرامکو با هماهنگی بازارهای جهانی سهام تحت کنترل‌شان روند موسوم به «ذوب سهام» را به اجرا در می‌آورند که طی آن سهامداران کوچک که قصد فروش سهام یا اوراق قرضه‌شان را دارند، یا مجبور می‌شوند آن را با قیمتی نازل در بازار به فروش برسانند یا از فکر واگذاری آن منصرف شوند. تقریبا تمام طرح‌های اقتصادی و اجتماعی بن‌سلمان که با شعار تحول عربستان است، ساختاری رویاگونه به سبک داستان‌‌های مشهور عربی هزار و یک شب دارند. مثلا او 2 سال پیش طرح عدم وابستگی اقتصاد کشورش به صادرات نفت را اعلام کرد که نتیجه آن بی‌سابقه‌‌‌‌‌ترین تورم و نارضایتی‌‌های گسترده اجتماعی در گوشه و کنار عربستان و حتی دشمنی بخش اعظم آل‌سعود با خود و پدرش بوده است.
برخی مخالفان سلمان و پسرش، این طرح‌‌های رویایی با بودجه‌‌های نجومی را صرفا طرح‌‌‌هایی دهان پر کن برای خودنمایی ولیعهد جوان به منظور کسب تاج و تخت معرفی می‌کنند و برخی دیگر آنها را حاصل اعتیاد شدید او به کوکائین  می‌دانند.
ماه گذشته نیز بن سلمان از یک طرح خیالی دیگر رونمایی کرده بود تحت عنوان «نئوم» که دولت ریاض مدعی است یک شهر فناوری بزرگ با مساحتی 30 برابر شهر نیویورک و سرمایه‌‌گذاری 500 میلیارد دلاری خواهد بود، حال آنکه پروژه به مراتب کوچک‌‌‌‌‌‌تر شهرک فناوری که اواخر عمر عبدالله پادشاه قبلی سعودی در حوالی جده آغاز شده بود عملا شکست
 خورده است.
حتی نسرین مالک، مفسر بین‌المللی و  حقوق‌بگیر دولت ریاض هم که در مقاله اخیرش در گاردین تلاش کرده بن‌سلمان را در انجام اصلاحات جدی نشان دهد، معترف است: «خاندان سلطنتی سعودی برای چندین دهه سیاست‌شان این بود که وعده می‌دادند اما هرگز عمل نمی‌کردند. آنها در تلاش برای مثبت جلوه دادن وجهه جهانی مخدوش کشورشان بدرستی سروصدا می‌کنند اما زمانی که پای عمل به میان می‌آید به ندرت چیزی از آنها دیده
 می‌شود».
 

مسعود بارزانی، تاوان قماری را که شروع کرد، می‌دهد. تلاش‌های 8 ماهه‌ای که وی با تکیه بر آمریکا و رژیم صهیونیستی برای جدایی این اقلیم از عراق آغاز کرده بود، نه‌تنها نتیجه نداد بلکه احزاب مخالف وی را در موضع قوی‌تری قرار داده است. مسعود بارزانی که به‌عنوان رئیس اقلیم کردستان عراق مسؤول شکست‌های سیاسی، نظامی و معنوی در این اقلیم معرفی شده، تحت فشارهای بیشتری برای استعفا از قدرت قرار دارد. به‌همین دلیل، مسعود بارزانی عصر شنبه‌ ‌نامه‌ای خطاب به پارلمان اقلیم خودمختار نوشت و در آن از پارلمان خواست تا قدرت ریاست را میان دولت و پارلمان تقسیم کند؛ بارزانی در این نامه نوشته بود که از ریاست منطقه کردستان کناره‌گیری می‌کند و این مدت دیگر تمدید نمی‌شود. بارزانی که این نامه را به جعفر ایمنکی، معاون پارلمانی کردستان ارسال کرده بود تا در جلسه دیروز قرائت شود، گفت در روز چهارشنبه اول نوامبر به ماموریت خود در ریاست اقلیم کردستان پایان می‌دهد. از همین رو، پارلمان اقلیم خودمختار کردستان، عصر دیروز در نشستی اضطراری درباره انحلال پست ریاستی و تقسیم قدرت و مسؤولیت در دولت محلی اقلیم کردستان تصمیم‌گیری کرد. پارلمان اقلیم با 70 رای موافق در برابر 23 رای مخالف توزیع اختیارات ریاست اقلیم را تصویب کرد. پس از این مصوبه گروهی از هواداران بارزانی با سلاح‌های سرد و گرم به ساختمان پارلمان حمله‌ور شدند.
شوان رابر، از رهبران جماعت اسلامی کردستان تأکید کرد که مسعود بارزانی همچنین تصمیم گرفته است اختیارات و قدرت خود را به نیچروان بارزانی نخست‌وزیر دولت اقلیم کردستان و نیز پارلمان این اقلیم تحویل دهد تا بدین‌ ترتیب، بحران میان بغداد و اربیل خاتمه یابد. این رهبر جماعت اسلامی کردستان عراق دلیل استعفای بارزانی را منوط به پایان ماموریتش و نیز شکست‌های نظامی اخیر در اقلیم کردستان که بارزانی مسؤول نخست این اتفاقات است، دانست. وی متذکر شد، حوادث اخیر پس از همه‌پرسی، تعامل دولت‌ها با بارزانی را دشوار کرده است. دوره ریاست بارزانی اول نوامبر یعنی همان موعدی که قرار بود انتخابات ریاست اقلیم و انتخابات پارلمانی این منطقه برگزار شود، خاتمه می‌یابد. اما این انتخابات در پی تنش در اقلیم تا اطلاع ثانوی به تعویق افتاده است. پیش‌تر جنبش تغییر خواهان کناره‌گیری بارزانی و لغو قانون ریاست اقلیم و ایجاد نظام پارلمانی شده بود.
کتک‌کاری در پارلمان کردستان
منابع عراقی روزگذشته گزارش دادند نمایندگان پارلمان کردستان، رابون معروف نماینده این پارلمان را به خاطر انتقاد از سیاست‌های مسعود بارزانی، رئیس اقلیم کردستان عراق هدف ضرب و شتم قرار دادند.  آنان سپس افزودند که البته فراکسیون الجیل الجدید در پارلمان کردستان عراق از بارزانی ترک حیات سیاسی و عذرخواهی از کردها به خاطر سیاست‌هایش را خواستند. این منابع ادامه دادند که معاون رئیس پارلمان کردستان عراق اعضای فراکسیون تغییر را از جلسه پارلمان اخراج کرد و جلسه را به خاطر بروز هرج و مرج به مدت یک ساعت به تعویق انداخت.
احتمال اعتصاب سراسری در اقلیم کردستان
همزمان با این تحولات در اقلیم کردستان عراق، مهم‌ترین حزب اپوزیسیون در این منطقه یعنی جنبش تغییر، از 4 سازوکار برای تشکیل دولت موقت در این اقلیم خبر داد و گفت، اعتصاب سراسری برای وادار کردن دولت اقلیم به استعفا را بررسی می‌کند. شورش حاجی، سخنگوی جنبش تغییر در بیانیه‌ای گفت، هنوز طرف‌های قدرت اشتباهات خود را نپذیرفته و از شهروندان کردستان معذرت‌خواهی نکرده‌اند. حاجی با بیان اینکه یکی از این مکانیزم‌ها استعفای دولت، ریاست اقلیم و تشکیل دولت نجات ملی برای عبور از مرحله کنونی است، افزود، تاکنون به این طرح پاسخی داده نشده است. وی ادامه داد، مکانیزم دوم برای تشکیل دولت موقت، دادن رای عدم اعتماد به دولت کنونی توسط پارلمان با یک‌سوم آرای اعضای آن است. سخنگوی جنبش تغییر گفت، گام سوم برای تشکیل دولت موقت استعفای میزان «۱+۵۰» از وزیران کابینه کنونی دولت اقلیم و دعوت از همه وزیران این دولت به داشتن احساس مسؤولیت و اعلام استعفای خود است. حاجی تصریح کرد، جنبش تغییر گزینه‌های مدنی را هم از طریق جنبش مردمی و اعتصاب سراسری شهروندان و کارمندان برای وادار کردن دولت کنونی به استعفا و تشکیل دولت نجات ملی به دلیل عدم پاسخ به گزینه‌های سابق بررسی می‌کند. منتقدان معتقدند، همه‌پرسی جدایی که
25  سپتامبر برگزار شد، آینده مبهمی را برای کردهای عراق ترسیم کرد. 4 هفته بعد از رای‌گیری کردها درباره جدایی از عراق، دولت مرکزی این کشور برای بازپس‌گیری شهر نفت‌خیز کرکوک دست به عملیات نظامی زد و توانست بدون هیچ درگیری مناطق مورد مناقشه را به دست بگیرد. در واقع کرکوک برای کردها قلب سرزمین‌شان و منبع اصلی درآمد آنها برای کشوری که در آینده قصد داشتند آن را تشکیل دهند، محسوب می‌شد اما هیچ یک از اهداف همه‌پرسی محقق نشد و فقط سرنوشتی نامعلوم را برای کردها به همراه داشت.

فتنه جدید سعودی میان عشایر عراقی
کارشناس مسائل ایران و خاورمیانه در شبکه تلویزیونی سعودی از فتنه جدید حاکمان عربستان در عراق پرده برداشت. نجاح محمد علی، روزنامه‌نگار عراقی‌تبار شبکه العربیه در توئیتی نوشت: «‏برخی شیوخ عشایر در جنوب و مرکز عراق دعوتنامه‌هایی سری از عربستان دریافت کرده‌اند که آنها را تشویق می‌کند جبهه متحدی علیه ایران تشکیل ‌دهند».این در حالی است که سیاستمداران عراقی پیش‌تر هشدارهایی به دولت العبادی درباره انگیزه‌های فتنه‌انگیزانه سعودی‌ها از نزدیکی به بغداد داده بودند.
 

امیر استکی: برای بسیاری از ما پیش آمده است هنگام مطالعه تاریخ کشورمان لحظاتی را در بهت و حیرت و حسرت و بغض فرو برویم. به‌واسطه چند هزار سال تاریخ، این لحظات برای ایرانیان لحظات پرشماری است. همواره در تاریخ به بی‌کفایتی‌‌‌هایی که سرنوشت تلخی برای مردمان ایران رقم زده‌‌‌‌اند، برمی‌خوریم و این شاید به‌واسطه سیر برعکسی باشد که ما در برخورد اولیه در مواجهه با تاریخ پیدا می‌کنیم. سیر برعکسی که برای درک بهتر رویدادهای تاریخی باید از آن حذر کنیم. ما نباید قضاوت خود را بر مبنای آگاهی‌ها و اطلاعات امروزمان بنا کنیم، بلکه باید به هر میزان که امکانش فراهم می‌شود خود را در زمینه و زمانه آن رویداد قرار داده و از آن منظر به اتفاقاتی که افتاده است بنگریم. شاید در این شرایط باشد که از قضاوت‌‌های ساده شده عبور کنیم و پیچیدگی و سختی آن لحظات تاریخی را درک کنیم. در این میان باید به این نکته اساسی نیز توجه کرد که آنچه امروز تحت عنوان تاریخ یا شرح یک رویداد در گذشته در اختیار ما است می‌تواند تنها یک روایت از روایت‌‌های ممکن از آن باشد. روایت‌‌‌هایی که هر کدام بسته به ویژگی‌‌های روایت‌کننده می‌توانند تا میزان زیادی متفاوت از هم باشند اما در بسیاری موارد این تنها یک روایت است که باقی‌مانده است. این حالت بیشتر برای رویدادهایی که زمان زیادی از آنها می‌گذرد روی می‌دهد اما برای تاریخ 4-3 سال اخیر هم آیا می‌شود اینگونه برخورد کرد؟ در این زمینه شاید با قطعیت بتوان پاسخ منفی داد، چرا که حداقل در این زمینه تقریبا همه عوامل و بازیگران مختلف کماکان در دسترس هستند و امکان رجوع به آنها و واکاوی روایت‌‌های دیگر برای کنشگر فراهم است اما در عرصه سیاست در ایران گویی فراموشی واقعیات چند سال اخیر رواج بسیاری یافته است. جناب حسن روحانی در کارزار رقابت انتخاباتی برای تصدی پست ریاست‌جمهوری یازدهم به جد معتقد بود مذاکره با عوامل اصلی قدرت در جهان راه برون‌رفت کشور از تنگناهای تحریمی است. بعدتر و پس از انتخاب شدن نیز به صراحت از ضرورت مذاکره با کدخدای ده که همان آمریکا باشد سخن می‌گفت. جناب روحانی و لشکر نخبگان همسویش چنان شفاف و با وضوح بالا از نتایج آتی مذاکرات سخن می‌گفتند که انسان ناخودآگاه گمان می‌کرد گویی این بزرگواران در زمان سفر کرده‌‌اند و از آینده به حال آمده‌‌اند که چنان عزم جزمی را برای رفع و رجوع برنامه هسته‌ای از پس مذاکره و توافق با آمریکا دارند. آری! خیال حضرات به قدری راحت بود که یکی از بزرگ‌ترین معاهدات بین‌المللی تاریخی را در سریع‌الحصول‌ترین حالت آن و با شتاب به سرانجام رساندند و پس از آن چه پاهایی که نکوبیدند و چه دست‌هایی که نیفشاندند. فضا در آن روزگار به گونه‌ای بود که اندک منتقدان این شتاب و سراسیمگی را چنان لجن‌آلود کردند که کسی جرات مخالفت که نه؛ حتی انتقادی ساده و موثر به این روند شتابناک را نداشته باشد. انگ «کاسبان تحریم» و «گروگان‌گیرندگان ملت» و... همه در آن روزها به سرعت به هر صدای منتقدی اصابت می‌کرد. حاصل این همه سرعت و عطش، برجام بود. برجامی که قرار بود بسیاری کارها برای ایرانیان بکند و نکرد و همانطور که زمان می‌گذشت و به امروز می‌رسید انتظارات از آن آب می‌رفت و آب می‌رفت تا اینکه به یکسری کلیات از برداشتن سایه جنگ از سر ملت رسید. برجامی که آب خوردن ملت هم به آن وابسته دانسته می‌شد، آنقدر قدرت و قوام نداشت که شاکله خود را حفظ کند و حالا کار به جایی رسیده است که ریاست محترم جمهور در مجلس از «دیوانگی بودن مذاکره با آمریکا» سخن می‌گوید! ایشان البته همان کسی است که قریب به 4 سال پیش حل مساله هسته‌ای را بدون مذاکره مستقیم با کدخدای جهان ناشدنی می‌دانست و با قسم جلاله تاکید می‌کرد فهم صحیح جهان الزاما به چنین نتیجه‌ای می‌رسد. ‌الله‌اکبر که هنوز 4 سال نگذشته است و این ضرورت بدیهی ناشی از فهم صحیح جهان که می‌شد حتی بر سر آن قسم جلاله خورد، به حماقت و دیوانگی تبدیل شده است. جناب روحانی در مجلس اشاره‌ای هم به پیشنهاد مذاکره آمریکا با کره‌شمالی می‌کنند و می‌گویند مگر با این همه بدعهدی که بر سر برجام شده است آنها دیوانه‌‌اند که بیایند و با شما مذاکره کنند. ‌الله‌اکبر جناب روحانی، مگر نمی‌دانید همین کره‌شمالی یکبار چنین معاهده‌ای با آمریکا بسته است و همین نقض عهد را شاهد بوده است! پس چرا آن زمان شما از این مساله درس نگرفتید و این کار را که امروز دیوانگی می‌خوانید انجام دادید؟ این نیز از همان آه و افسوس و حسرت‌هایی است که این‌بار شما برای تاریخ ایران به یادگار گذاشتید. بتنی که در برنامه هسته‌ای کشور ریختید دیگر قابل برگشت نیست و حاصل آن همه شور و جنون مذاکره و ژست قهرمانانه، امروز و آینده، آه و افسوس و حسرت و بغض خواهد بود. اعتماد به نفس بالایی که در دولتمردان کنونی وجود دارد مانع از آن است که به اشتباهات مهلک‌شان در آن روند شتابزده اعتراف کنند و امروز با وجد خاصی که گویا حاکی از یک کشف بزرگ است، از دیوانگی بودن اعتماد به آمریکا سخن می‌گویند. دوستان، امروز نه ولی در آینده‌ای نه چندان دور تاریخ درباره شما با بی‌رحمی تمام قضاوت خواهد کرد و شما را در ردیف کسانی که من از بیم برخورد قهری وزارت ارشاد اسم‌شان را نمی‌برم، خواهد نشاند. اگر نگران گذران امور امروز ملت نیستید لااقل نگران قضاوت تاریخ باشید!

رضا شیبانی: دکتر قیصر امین‌پور‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 2 وجه دارد؛ یکی شخص قیصر امین‌پور با اسم و رسم شاعری‌اش‌؛ مانند صدها شاعر دیگر که در پست و بلند ادبیات سروده‌‌اند و از خود چیزی به یادگار گذاشته‌اند؛ چه خوب و محکم و قابل تامل و چه سست و کم‌ارزش.
دیگری که مهم‌‌‌‌‌‌تر از جنبه شخصی قیصر امین‌پور است و صدالبته حسن و ارزشی است افزوده بر وجه فردی‌‌‌‌اش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، وجه نمادین قیصر برای شعر انقلاب اسلامی است.
در واقع قیصر به تنهایی و در بوته نقد ادبی و فارغ از وجه اعتقادی خود‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، شاعری است درخور تامل و چهره‌ای است قابل اعتنا برای ادبیات پارسی.
جنبه عمومی شعر قیصر اما‌‌‌‌‌‌‌‌‌، بسیار فراتر از این می‌رود و از او چهره‌ای تاریخ‌ساز و سبک‌پرور می‌سازد. در جنبه عمومی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، بسیاری و از جمله قرائت رسمی ادبیات انقلاب سعی دارند قیصر را در قامت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ پدر شعر نوین انقلاب تثبیت کنند که صد البته در این امر سنگین، نسبتا موفق بوده‌اند؛ حداقل در نماد‌‌سازی از قیصر.
البته عنوان پدر شعر نوین انقلاب شاید کمی محل نزاع باشد. اولا خواهند گفت: پیش از قیصر شاعران بسیار بزرگی برای انقلاب شعر گفته‌‌اند که از منظر نقد ادبی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، شعر قیصر به پای آنان نخواهد رسید. بزرگانی چون «شهریار» و در رتبه‌‌های نزدیک‌تر به قیصر شاعری چون «اوستا». البته می‌توان چنین پاسخ داد: «قیصر به نسل انقلاب تعلق دارد و برای نسل‌‌های بعدی انقلاب قابل لمس‌‌‌‌‌‌تر است».
ثانیا خواهند گفت: مگر شعر انقلاب فقط شعری است که تریبون‌‌های رسمی آن را تایید و تکثیر می‌کند؟ چه بسا شاعران زاویه‌داری نیز هستند که اشعاری به لحاظ ادبی قابل تامل دارند‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ و قیصر صرفا شاعر قرائت غالب از انقلاب است‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌.
پاسخ به این اشکال‌‌‌‌‌‌‌‌‌، موضوع سخن امروز نگارنده است. به گمانم قیصر اگرچه شاعر قرائت غالب از انقلاب بود‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، اما این منافات ندارد با آنکه او را شاعر همه مردم بدانیم. اکسیر و حقانیتی در اندیشه‌‌های قیصر وجود داشت که او را بر قله‌ای قرار می‌داد که مخالف و موافق را به خود جلب می‌کرد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. این اکسیر همانا خود «شعر» است.
آنچه قیصر می‌سرود‌‌‌‌‌‌‌‌‌، شعر ناب بود. از این رو است که پروپاگاندای ادبیات روشنفکری که با برچسب شعار، ۴۰ سال است مشغول لجن‌مال کردن شعر انقلاب است‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، در برابر قیصر کاری از پیش نبرد.
ما می‌توانیم حتی از حقانیت انقلاب اسلامی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، در مناظرات ادبی چشم‌پوشی کنیم و درباره قیصر از منظری صرفا روشنفکری سخن بگوییم که باز چیزی از قیصر کم نخواهد شد. مگر تاریخ‌‌‌‌‌‌‌‌‌، چیزی از ارزش چهره‌‌های ادبیات و فرهنگ و هنر شوروی خواهد کاست؟
جای دوری نرویم. ده‌ها شاعر در تاریخ ادبیات ما، مدح حکام جور را کرده‌‌اند، چیزی که مورد اعتراض اندیشه انقلاب اسلامی است. اما همین جریان روشنفکری در نقد آنان ژست هنر برای هنر می‌گیرد اما به شعر انقلاب که می‌رسد عاجز از چنین سهله و سمحه‌ای است.
من هنوز به یاد می‌آورم تلاش اسفناک «محمدعلی سپانلو» را برای تخفیف ‌شأن قیصر؛ تلاشی که سرانجامی جز شرمندگی برای او نداشت.
درست که قیصر از صدها تریبون حکومتی ترویج شد و درست که پشتوانه‌ای به نام حکومت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، برایش روزی در تقویم اختصاص داد و تندیس او را در مراکز پرجمعیت قرار داد؛ اما بی‌انصافی است که قیصر شدن قیصر را به این مسائل ربط دهیم.
در واقع هیچ شاعری با مجسمه و سنگ قبر و روز تقویم، شاعر نمی‌شود. تمام این مسائل احترامی است که جامعه به مقام شاعر می‌نهد. مقامی باید وجود داشته باشد که مجسمه، اسباب تمسخر نشود. بی‌شبهه این مقام درباره قیصر وجود داشت. چه جمله‌ای در وصف قیصر بهتر از این جملات استاد بی‌بدیل ادبیات‌‌‌‌‌‌‌‌‌، جناب «شفیعی‌کدکنی»؛ مرتضی کاخی می‌گوید شفیعی به قیصر گفته بود: «تو به شعر دست یافته‌ای؛ همین جا بمان و تکان نخور». کیست که نداند دست یافتن به شعر از دیدگاه شفیعی‌کدکنی کم رتبتی نیست. شفیعی به صراحت، بسیار کسانی را که در شعر امروز نامی پرطمطراق دارند‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، شاعر و سروده‌های‌شان را شعر نمی‌داند. اجازه بدهید نامی از آنان نبرم، اما تصریح کنم تیغ برنده شفیعی در نقد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، به بسیاری از گردن‌کلفت‌‌های تاریخ ادبیات رحم نمی‌کند‌‌‌‌‌‌‌‌‌، چه برسد به اینکه بخواهد درباره شاعری جوان به نام قیصر امین‌پور که دانشجوی او بود و با او سرگرم پایان‌نامه‌نویسی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، سخنی به سهو گفته باشد.