محسن شهمیرزادی: ساختن فیلم با موضوع فتنه‌۸۸ ژانر اجتماعی سیاه‌ نیست که هر فردی بخواهد و بتواند سراغ آن برود. پیچیدگی این ماجرا و از همه مهم‌تر حساسیت آن به قدری است که بسیاری را از پرداختن به این موضوع منصرف می‌کند. امیرعباس ربیعی، کارگردان گزیده‌کاری که پیش از این آثار موفقی نظیر «ولد» و «میتینگ» را در حوزه بین‌الملل و به زبان‌های غیرفارسی تولید کرده، این‌بار سراغ فتنه رفته است، با این تفاوت که در این فیلم بنا ندارد همه فتنه را نشان دهد؛ گوشه‌ای از این ماجرا و پرده‌ای از غبارآلودی فتنه کفایت می‌کرد تا او سوژه فیلم خود را بیابد و در هشتمین جشنواره عمار به نمایش درآورد.  با امیرعباس ربیعی درباره «بعدازظهر» و سینمای سیاسی گفت‌وگو کردیم که در ادامه می‌خوانید.
***
 یکی از ویژگی‌های این فیلم و به‌طور کلی آثار شما این است که بنا ندارید در یک فیلم نسخه تمام آن موضوع را بپیچید و انبوهی از پیام‌ها را در آن بگنجانید. همواره سعی داشتید روی  بخشی از یک پدیده پرداخت خوبی انجام دهید که به نظر این رویکرد موجب می‌شود هم مخاطب با فیلم ارتباط بهتری بگیرد و هم زبان فیلم رساتر و غیرشعاری‌تر ‌شود. برای سوال اول به نظرم مناسب است که خودتان بگویید در «بعدازظهر» درباره چه چیزی صحبت می‌کنید و بنا داشتید از چه نگاهی به فتنه ۸۸ بپردازید؟
ببینید! فتنه همانطوری که از نامش هم پیداست، به گردوغبار و ابهام‌ فراوان ارجاع دارد. تحلیل این اتفاق آسان نیست چون اگر آسان باشد دیگر نمی‌توان نامش را فتنه گذاشت. دشواری موضوع آنجایی برجسته می‌شود که ما بخواهیم این موضوع را تبدیل به یک سوژه داستانی کنیم. بسیار سخت است که بخواهید یک امر ناملموس مثل فتنه را به زبان قصه و داستان ملموس کنید. من از همان ابتدا این پیچیدگی را دریافته بودم و به این نتیجه رسیدم که بستر قصه این ظرفیت را ندارد که بخواهم درباره ماهیت فتنه ۸۸ در ابعاد مختلف فیلم بسازم و هم اینکه این مقوله به توانایی بسیار بالاتری نیاز دارد تا اثر به دام شعار و ضعف‌های تکنیکی و محتوایی نیفتد. به همین دلیل سعی کردم فارغ از هر چیز،‌ ذات فتنه را که همان فضای غبارآلود است به تصویر بکشم. در این قصه یک فتنه‌ای رخ می‌دهد و فضا غبارآلود شده و حق و باطل به هم می‌آمیزند. قصه روی این مفهوم طراحی شد و سعی کردم روی این مساله تمرکز کنم که فارغ از آنچه در ۸۸ اتفاق افتاده است در فتنه قصه خودمان این مساله را مطرح کنیم که وقتی این اتفاق روی داد باید چه کاری از ما سر بزند؟‌ راهکار هم این است که اندکی با حساسیت تصمیم بگیریم و حتی براحتی به دیده‌های خودمان هم اعتماد نکنیم. فضا چون مه‌آلود است بسیاری می‌توانند سوءاستفاده کنند. در این میان بیش از هر چیز بر اثرگذاری رسانه‌ها در سوءاستفاده و تغییر جریان تمرکز داشتیم و عزم‌مان بر به تصویر کشیدن این مسائل بود.
 یکی از مسائلی که در فیلم‌های دیگر شما هم دیده می‌شود، ‌این است که شما از بازیگران چهره استفاده نمی‌کنید. این اتفاق دلیل خاصی دارد یا به محدودیت بودجه بازمی‌گردد؟
من در مرحله‌ای هستم که در دل انجام رسالتم، تمرین سینما می‌کنم و به گمانم اگر بتوانم از بازیگرانی که استعداد خوبی دارند ولی هنوز به‌اصطلاح حرفه‌ای نشده‌اند بازی خوب بگیرم،‌ آورده بیشتری برای من دارد تا اینکه بخواهم از بازیگر چهره در تیم استفاده کنم. از سمت دیگر انتخاب بازیگر چهره تبعات خاص خود را دارد، هم تبعات مالی برای تهیه‌کننده دارد و هم اینکه می‌دانستم بازیگران برجسته براحتی حاضر به حضور در چنین فیلمی نخواهند شد. حضور آنها در چنین مضامینی برای خودشان حساسیت‌زا و هزینه‌آفرین است و همین باعث می‌شود نسبت به چنین مسائلی اقبال نشان ندهند اما من تلاش داشتم از بازیگران بااستعداد استفاده کنم ولو اینکه چهره نباشند.
 به نظرتان فیلم حال مخاطب را ناخوش نمی‌کند؟ بنا ندارم بگویم انتهایش «پایان خوش» باشد ولی به‌نظر روزنه امیدی هم در انتهای فیلم گشوده نمی‌شود؟
تمرکز من روی این بود که غبارآلود بودن فضا را نشان دهم و بنا داشتم هرکس که این فیلم را می‌بیند با خودش بگوید فتنه چقدر تلخ است و تلخی فتنه از یادمان نرود که مبادا دوباره تکرار شود تا سر مسائل اجتماعی که رخ می‌دهد حساسیت به خرج دهیم. هر چند الان که کار تولید و منتشر شده است حس می‌کنم جا داشت اندکی در روایت و قصه اجازه دهم مخاطب کمی نفس بکشد و یکسره در تنش و اضطراب به سر نبرد. شاید دلیلش به این مساله بازگردد که در آن موقع خودم را جای مخاطب نگذاشتم و بیشتر سعی داشتم فتنه بودن ماجرا از آب درآید.
 شاید بتوان گفت بی‌بی‌سی یکی از عناصر اصلی در پیرنگ داستان شما بوده؛ با توجه به اینکه بدون شک پژوهش‌هایی را در باره اثر این بنگاه خبرپراکنی داشتید. به نظر شما تا چه حد بی‌بی‌سی در فتنه۸۸ اثرگذار بود و چه باید کرد که در این مساله تاریخ تکرار نشود؟
اگر حتی نگوییم این رسانه‌ها کاملا در غبارآلود و ملتهب کردن فضا نقش دارند، متاسفانه باید گفت اثرشان بسیار زیاد است. این فیلم از یک ماجرای تاریخی سخن می‌گوید اما شما همین الان و در آشوب‌های اخیر می‌بینید که نقش رسانه‌ها در دروغ‌پراکنی، شانتاژ ‌و غبارافکنی فضا تا چه میزان برجسته است. تا چه میزان واقعیت‌ها را تحریف و به نام حمایت از مردم آشوب‌آفرینی می‌کنند. من تلاش داشتم این مساله در فیلم برجسته شود. اگر دعوایی در کشور وجود دارد، ‌این دعوا خانوادگی است و چه ارتباطی به رسانه خارجی  دارد که به واسطه آن تهییج به آشوب می‌کند. من حس می‌کنم اگر در انتقال این حرف موفق شده باشم، این فیلم می‌تواند برای ما تازگی داشته و کاربردی باشد. رسانه‌ای مثل آمدنیوز تلاش دارد نقش بی‌بی‌سی را در جریانات اخیر ایفا کند. در واقع سرمنشأ و محتوا یکی است و فرم‌ها و قالب‌ها تنوع پیدا کرده است. در قصه ما هم همین مساله برجسته بود. یک فیلم موبایلی سهوا یا عمدا منتشر می‌شود، عده‌ای تنها به همین واسطه دچار تحلیل اشتباهی می‌شوند و به خیابان‌ها می‌ریزند، ‌در حالی که بعدا متوجه می‌شوند اصل قضیه چیز دیگری بوده است.
 برجستگی میزانسن حوزه در این فیلم را می‌توان کنایه‌ای به سکوت برخی حوزه‌نشینان قم در آن دوره نسبت داد؟
بله! من دقیقا چنین مساله‌ای مد نظرم بود. به صراحت هم مطرح کردم و شاید حالت شعاری به خود گرفته باشد. به عقیده من نویسنده و کارگردان، شاید شرافت آن کسی که به ناحق فریاد می‌زند بیشتر از کسی است که در برهه حساس در حوزه  قایم می‌شود و ردای عافیت می‌پوشد و ساکت می‌نشیند. علاوه بر این حوزه  نمایش داده ‌شده در فیلم، ‌کنایه‌ای به ماجرای آن پایگاه بسیجی است که در ۸۸ به آن حمله شد و عده زیادی در آن زندانی‌ شدند و  به نظرم حصر واقعی همین است.
 کمی از فیلم فاصله بگیریم. چه چیزی شما را به دنیای سینما کشاند؟
صادقانه اگر بخواهم بگویم، سینما را به خاطر علاقه‌ام انتخاب کردم. شاید از جانب تقدم و تاخر علاقه‌ام مقدم بود اما چون سینما را انتخاب کرده‌ام دلیلی نمی‌شود که بخواهم هر فیلمی را بسازم. رسالتی بر دوش دارم و بناست فیلم خودم را بسازم و زاویه دید خودم را مشخص کنم. اینکه زاویه دید من با چنین موضوعی گره می‌خورد، بازمی‌گردد به ایدئولوژی‌ام. قبل از ورود به این دنیا بنا گذاشتم که صادقانه حرف‌هایم را بگویم و اینطور نشود برای اینکه در این مدیوم دیده شوم و به فستیوال‌ها بروم از زدن حرف خودم بترسم و مصلحت‌اندیشی را بر حقیقت‌گویی ترجیح دهم. البته تجربه‌ هم نشان داده افرادی که صرفا برای زدن حرفی و نه از روی علاقه وارد این حوزه شده‌اند،‌ عمدتا فیلم‌های‌شان به شعارگویی و ضعف تکنیکی گرایش پیدا کرده است.
 با توجه به تجربه تولید آثار مشابه، سختی یا بهتر بگویم مختصات ساختن فیلم سیاسی در کشور ما چیست؟
چه در ژانر سیاسی یا غیر آن، به نظرم تولید فیلمی که مساله جدی دارد و خنثی نیست، واقعا دشوار است. بزرگ‌ترین مانعش هم سلیقه مدیران فرهنگی کشور است. حتی این مقوله‌ای که می‌گویم شامل مجموعه‌های انقلابی نیز می‌شود. مدیران به گمانم برای‌شان بسیار دشوار است که به فیلم‌های غیرخنثی اقبال داشته باشند، البته منظور بنده سلیقه آنها در مرحله تولید است. در زمان تولید چون ساخت چنین  فیلم‌هایی ریسک بالایی دارد و دچار دردسر می‌شوند عمدتا این خطرپذیری را ندارند؛ خطری که هم شامل شعارگرایی می‌شود و هم ممکن است فیلم اعتراض نهادها و اصناف مختلف را برانگیزد. یا فیلم اکران نشود و توقیف شود اما در زمان توزیع، اگر فیلم موفق شود همه تلاش‌شان را می‌کنند که سهمی از فیلم داشته باشند. از همین جهت تولید چنین فیلم‌هایی بسیار سخت است. علاوه بر این برای عوامل هم این خطرکردن مهم است. باید بتوانی گروهی را جمع کنی که این ریسک را بپذیرند. در نتیجه سینمای ما به سمت سینمای اجتماعی خنثی رفته است و مسائل خیلی پیش پا افتاده و غیرمهم محور آنها قرار می‌گیرد. همچنین یکی از مقولات مهم دیگر این است که شما حرف جدی خودتان را در مدیوم سینما مطرح کنی و خطر پس زدن پیام یا شعاری شدن فیلم بسیار بالاست. به تعبیری می‌توانم بگویم سینما با منبر فرق دارد و اگر بخواهد تبدیل به سینما شود باید به این مدیوم تبدیل شود و ریسک و زحمت بالایی دارد.
 فیلم شما را تقریبا می‌توان نیمه‌بلند نامید. اینگونه فیلم‌ها جز جشنواره‌هایی نظیر عمار، بستری برای نمایش عمومی ندارد. برای اکران عمومی چه برنامه‌ریزی‌هایی را تدارک دیده‌اید؟
تهیه‌کننده از راه‌هایی که خودش تعبیه کرده مانند اکران‌های خصوصی،‌ دانشگاهی یا حتی گروه هنر و تجربه -که بعید می‌دانم- در حال رایزنی است اما عمده تمرکز ما بر اکران‌های دانشگاهی است که ان‌شاءالله بعد از عمار رقم بخورد.

مدیر شبکه امید با اشاره به پخش برنامه‌های جدید از این شبکه بیان کرد که این آثار از ۱۶ دی و مطابق با تقویم تحصیلی روی آنتن می‌رود. به گزارش «وطن امروز»، شبکه امید از جمله شبکه‌های تازه تاسیس اما پرمخاطب تلویزیون است که به طور ویژه به پخش برنامه‌هایی برای نوجوانان می‌پردازد. مهدی سالم، مدیر شبکه امید بتازگی در گفت‌وگو با مهر، در ارتباط با برنامه‌های جدید این شبکه اظهار کرد: کنداکتور شبکه امید بر اساس تقویم تحصیلی بسته می‌شود و جدول پخش برنامه‌های ما هم از ۱۶ دی تغییر می‌کند. سالم با اشاره به سری دوم یک برنامه نقد در این شبکه عنوان کرد: سری جدید برنامه «رسانش» را هم داریم که به نقد و بررسی فیلم‌های سینمایی و بازی‌های کامپیوتری می‌پردازد. ما در «رسانش۱» به سواد رسانه‌ای می‌پرداختیم و در سری جدید برنامه به صورت موردی آثاری را نقد می‌کنیم و احتمالا در این فصل از یک مجری نوجوان بهره می‌گیریم. مدیر شبکه امید با اشاره به تولید یک برنامه کتابخوانی در این شبکه تصریح کرد: از ۱۶ دی‌ماه مجموعه کتابخوانی ما پخش می‌شود که در آن هنرمندان و بازیگران سینما و تلویزیون به برنامه می‌آیند و برای نوجوانان کتاب می‌خوانند.

فریدون جیرانی، کارگردان سینمای ایران با حضور در برنامه «چشم شب روشن» به بررسی تاریخ برگزاری جشنواره فیلم فجر پرداخت. به گزارش
«وطن امروز»، یکی از بخش‌های مهم این برنامه طرح نظرات جیرانی به عنوان یکی از چهره‌های شناخته‌شده سینمای ایران در ارتباط با سینمای اجتماعی در ایران بود. جیرانی در بخشی از صحبت‌های خود در این برنامه گفت: سینمای اجتماعی امروز ایران ریشه در نهیلیسم اجتماعی دارد و تشخیص اینکه چه چیزی درست یا غلط و چه چیزی خوب و بد است بین فیلم‌سازان و کسانی که فیلمنامه می‌نویسند، خودش را نشان نمی‌دهد و علت آن این است که سنت قبلاً در جامعه تعیین‌کننده بود.  من با خوب یا بد بودن آن کاری ندارم و تحلیل کلی شرایط را می‌کنم و ارزش‌گذاری نمی‌کنم. فیلمسازهای ما برای اینکه بتوانند حرف بزنند به ‌واقع‌گرایی افراطی روی می‌آورند تا تنش‌های دراماتیک فیلم را اضافه کنند، آن واقعیت اجتماعی تشدید می‌شود و وقتی این اتفاق به‌عنوان یک عنصر دراماتیک تشدید شود، سینمای فلاکت بیرون می‌زند. سینمای اجتماعی ایران گرفتار این وضعیت شده و به همین دلیل است که یک دور تسلسل تکراری را دارد طی می‌کند.

انتشار نخستین کتاب پژوهشی درباره حج خونین سال ۶۶
کتاب «کابوس در بیداری» نخستین اثر درباره جنایت آل‌سعود در حج سال ۶۶ است که بعد از 3 دهه از وقوع جنایت منتشر می‌شود. به گزارش تسنیم، کتاب «کابوس در بیداری روایتی» از حج خونین سال 66 است که توسط جواد موگویی و هانیه سادات‌حسینی‌زاده به رشته تحریر در آمده است که بزودی منتشر می‌شود. این کتاب  به 2 بخش تقسیم می‌شود. بخش اول آن به کشف ریشه‌ها و زمینه‌های واقعه حج خونین پرداخته است. از تأثیر انقلاب اسلامی بر حوادث منطقه گرفته تا فضایی که برگزاری مراسم «برائت از مشرکین» در حج ایجاد کرد و پیامد‌های آن و مسائلی که بعد از حادثه به وجود آمد، مانند تأثیر این واقعه خونین بر جنگ تحمیلی و زدن کشتی‌ها در خلیج‌فارس که متعاقب آن ناو‌های نیروی دریایی آمریکا به خلیج‌فارس می‌آیند و در ماه‌های پایانی جنگ هواپیمای مسافری ایران را هدف قرار می‌دهند. در  بخش  دوم کتاب به تاریخ شفاهی باقیمانده از حادثه پرداخته شده است. از مصاحبه‌های شاهدان عینی گرفته تا گزارش‌های رسانه‌ها درباره آن حادثه، مصاحبه‌های متعددی هم با مسؤولان مربوط  گرفته شده که در کتاب آمده است. کتاب «کابوس در بیداری» روایتی از حج خونین سال 66 توسط انتشارات شهید کاظمی طی روزهای آینده وارد بازار نشر خواهد شد.


چه خبر از گیشه سینماها؟
با توجه به افت فروش سینماها در هفته گذشته، فیلم‌های کمدی و اجتماعی توانستند نظر مخاطب را جلب کنند. به گزارش فارس، در هفته اخیر با تصمیم شورای صنفی نمایش هیچ فیلمی به اکران اضافه نشد اما به دلیل آشوب‌های خیابانی سالن‌های سینما فروش مناسبی نداشتند. اما در این میان تنها فیلم «آینه بغل» و «سد معبر» با فروش خوبی مواجه شدند. حیبب اسماعیلی، مدیر دفتر پخش رسانه فیلمسازان مولود درباره فروش فیلم این دفتر گفت: فروش فیلم «پسرعمو دخترعمو» نسبت به هفته گذشته بهتر است و در کل فروش فیلم به رقم 260 میلیون تومان رسید. این فیلم هم‌اینک 52 سالن در اختیار دارد.  علی سرتیپی درباره فروش فیلم‌های دفتر پخش فیلمیران گفت: فیلم سینمایی «آینه بغل» با فروش 9 میلیارد و 30 میلیون تومان مواجه شد. این فیلم با اقبال خوب مخاطب روبه‌رو است. فیلم سینمایی «قاتل اهلی» به فروش 2 میلیارد و 500 میلیون تومان رسید. احمد مختاری، مدیر دفتر پخش هدایت فیلم درباره فروش فیلم‌های این دفتر گفت: فیلم سینمایی «سد معبر» ظرف 9 روز به رقم 285 میلیون تومان در تهران و 85 میلیون تومان در شهرستان فروش داشت. این فیلم در کل فروش فیلم به رقم 370 میلیون تومان رسید. فروش فیلم سینمایی «ثبت با سند برابر است» به فروش 2 میلیارد و 815 میلیون تومان رسید.  همایون امکانیان، مدیر دفتر فروش نیکان فیلم درباره فروش فیلم‌های این دفتر گفت: فروش فیلم سینمایی «آذر» به رقم فروش 790 میلیون تومان رسید و «شکلاتی» به فروش 420 میلیون تومان رسید.


افشاگر فساد‌های اخلاقی هالیوود رئیس هیأت داوران جشنواره کن شد
کیت بلانشت به عنوان رئیس هیات داوران هفتادویکمین دوره جشنواره کن انتخاب شد. به گزارش تسنیم به نقل از ورایتی، کیت بلانشت، بازیگر و مدیر تئاتر استرالیا به عنوان رئیس هیات داوران هفتادویکمین دوره جشنواره کن انتخاب شد. او طی بیانیه‌ای گفته است: «در طول سال‌ها در بخش‌های مختلفی در کن بوده‌ام از بازیگر تا تهیه‌کننده، در بخش مارکت و در بخش رقابتی اما هرگز لذت ناب تماشای گنجینه فیلم‌های بزرگ این جشنواره را نچشیده بودم.» بلانشت از جمله بازیگرانی بوده است که اخیراً اقدامی علیه فساد اخلاقی در هالیوود انجام داده است. او یکی از نخستین زنانی بود که درباره هاروی واینستین افشاگری کرد. بنابراین گزارش، این دوازدهمین بار است که یک زن به عنوان رئیس هیات داوران جشنواره کن انتخاب می‌شود. هفتادویکمین جشنواره فیلم کن از 8 تا 19 مه/18 تا 29 اردیبهشت‌ماه 97 برگزار می‌شود.
 

طناز خجسته: می‌خواهیم این هفته از یکی دیگر از استراتژی‌های کلان رونمایی کنیم که از به‌کارگیری آن شدیدا کیفور و عمیقا محظوظ شوید. این رویکرد هم مثل تکنیک‌هایی که قبلا گفته‌ایم، جهان‌شمول است و در هر مسأله و جایگاهی می‌توانید از آن استفاده کنید که همانا «طلبکاری» است و تو چه می‌دانی طلبکاری چیست و چه پدری از مخاطب درمی‌آورد؟ البته قبل از استفاده، پایش کنید که طرف مقابل‌تان نیز مسلح به این راهبرد نباشد که در این صورت کار به جاهای باریک و مال‌رو و اینها می‌کشد، چون اصلا روایت داریم که «چشم کور طلبکار را یا باید از کاسه درآورد یا همراه با صاحبش به فنا داد». شما در همین زندگی نکبتی بعضی‌ها که چشم و گوش بچرخانید می‌بینید که مثلا بچه‌دبستانی‌شان تقاضای موبایل گران‌تومانی می‌کند و خب! بنا به مصالح اقتصادی و سیمان ریخته‌شده در قلب مالی خانواده، والدین، وعده 100 روزه یا یک ساله می‌دهند (البته بعدا هم می‌زنند زیر کل قضیه که منظورشان خریدن نبوده و صرفا قصد قیمت کردن داشته‌اند در انتهای آن 100 روز!). باری، به ما چه اصلا! ما را چه به این حرف‌های بوی قورمه‌سبزی‌دار؟! خلاصه بعد از این وعده‌ها و «من نگفتم»ها، یکهو بچه‌ در می‌آید که «نه‌خیر! همین الان گوشی گران‌تومانی می‌خواهم! شما که پول نداشتید، بچه می‌خواستید چکار؟ اصلا چرا من را به دنیا آوردید؟!» تصور کنید! به خاطر یک موبایل زپرتی که تازه آپ‌های ایرانی‌اش هم یکی‌یکی دارند تحریم می‌شوند، فسقل‌بچه این حرف‌ها را حواله‌تان کند. خب! واضح است که این فنچ، طلبکاری را یا فشرده‌طور آموزش دیده یا به صورت ژن معیوب با خودش حمل می‌کرده که در اینجا ‌زده بیرون و قابل مشاهده شده است. یا اصلا این هیچی... فضای خانه همسایه را تصور کنید که مرد زحمتکش و بینوا، با جان کندن در سرما و گرما، پولی به دست آورده و دسترنجش را برای انجام امور جاری و ضروری خانه، به خانم تحویل می‌دهد و یک‌دفعه خانم در اقدامی اختلاس‌طور، خرجی یک ماه را به همراه اقساط ماه بعد، خرج خرید یک النگوی طلا برای خودش می‌کند و در پاسخ به اعتراض‌ها می‌گوید: «این خرج‌ها طبیعی است؛ متأسفانه کم‌لطفی شد!» به قولی «مال مفت و دل بی‌رحم!» انگار قضیه ماشین و تبلت خفن خریدن برای اعضای شورای شهر است که طبیعی باشد! حالا بیایید از کمی بالاتر به قضیه نگاه کنیم؛ مثلا از منطقه‌ای مشرف به کهکشان راه شیری! در مریخ، فرد آزاده‌ای را که برای دفاع از عقاید و وطنش، به دست قزمیت‌ها کشته و تکه‌تکه شده بود، تشییع می‌کردند؛ 2 مسأله اعصاب‌خردکن در این قضیه پیش آمد:
1- در کمال ناباوری هیچ کدام از سران دولت وقت، در مراسم حاضر نشدند، انگار که اصلا آن محسن (شهیدحججی)، مال آن مملکت نبوده! با این حال جریان متبوع دولت، مدام شکایت داشتند که چرا اینگونه مراسم‌ها و افراد خفن را یک جریان خاص مصادره می‌کند؟! در پاسخ باید گفت شما، یک نفرتان را بفرستید در مراسم شرکت کند، بعد برای مصادره کل قضیه دورخیز کنید. تکان نمی‌خورند از بس حال ندارند!
2- جریان مقابل و همیشه مخالف، گیر داده بودند که در ازای پس گرفتن بخشی از پیکر آن جوان، چه امتیازهای تخیلی و توهمی که داده نشده و فلان! در پاسخ به این «همیشه در صحنه»ها، به جای توضیح و توجیه اینکه کاروان صدها نفره قزمیت‌ها از محاصره درنیامده‌اند و فلان، باید یک کلام گفت «به تو چه! مگر از جیب تو چیزی کم شده؟! مگر تو می‌روی با قزمیت‌های از محاصره درآمده بجنگی؟!
این مدل برخورد، البته طلبکاری نیست! بلکه جلوگیری از پرروتر شدن و در واقع، نوعی از فرهنگ‌‌سازی محسوب می‌شود. والا! هر چی به اینها رو می‌دهید به سنگ پا شبیه‌تر می‌شوند!