میکائیل دیانی: «هنر بازنمایی است از جامعه»؛ این جمله با همین مقدار اجمال، حدیث مفصلی است که مثنوی هفتاد من کاغذ برای شرح و بسطش نیاز است. جامعه‌شناسان معتقدند در نسبت هنر و جامعه 3 رویکرد موجود است. رویکرد اول «بازتاب» است که متوجه «چگونگی نمایش جامعه در آثار هنری معاصرش» است. رویکرد دوم «شکل‌دهی» است که متوجه «تأثیر هنر بر جامعه» است. رویکرد سومی هم وجود دارد که به رابطه میان هنر و جامعه نمی‌پردازد بلکه به «هنر به منزله جامعه» نگاه می‌کند و جامعه هنر را مورد مطالعه قرار می‌دهد. در هر سه حوزه البته نقش جامعه پررنگ است. هنرمند یا می‌خواهد «وضعیت موجود» را بخوبی به‌نمایش بگذارد یا می‌خواهد با اثر هنری‌‌‌‌اش وضعیت موجود را «تغییر» دهد که البته در نوع دوم به دلیل خلاقیت و رویکرد ایجابی کار هنرمند به غایت پیچیده‌‌‌‌‌‌تر و سخت‌‌‌‌‌‌تر می‌شود و همین علت هنرمند را بیشتر مصر می‌کند که بیشتر بازتاب‌دهنده وضع فعلی باشد. با این مقدمه اما اگر سراغ وضعیت خودمان برویم چه نتیجه‌ای حاصل می‌شود؟! امروز جامعه ایران با مشکل «اقتصادی و معیشتی» دست به گریبان است و آسیب‌‌های اجتماعی ناشی از آن نیز به دنبال این مشکلات در حال گسترش است. طبیعتا هنرمند که بازتاب‌دهنده جامعه خود است نیز این مسائل را در اولویت کاری خود قرار می‌دهد و آثار تولیدی سینمایی، تلویزیونی، تئاتر و... ناظر بر بازنمایی جامعه می‌شود. در این میان اما سیاست‌گذاران رسانه نقشی تعیین‌کننده دارند که در نحوه تولید و توزیع این محصولات به گونه‌ای رفتار شود که ضمن هشدار در وضعیت نابسامان جامعه، احساس یأس و افسردگی نیز در مردم به‌وجود نیاید و اساسا اثر هنر بتواند جریان‌ساز امید و تلاش در جامعه باشد. مدیریت تولید و توزیع آثار هنری اما برای «رسانه ملی» به‌واسطه بزرگی و فراگیری مخاطبان از اهمیتی دوچندان برخوردار است؛ امری که شاید این روزها کمتر بدان توجه می‌شود و نتیجه آن پخش همزمان و پشت‌سر هم 2 سریال است که هر کدام به لحاظ کیفی قابل قبول است اما همزمانی پخش آنها را می‌توان از کج‌سلیقگی یا بی‌توجهی مدیران دانست. این شب‌ها ساعت 21:30 از شبکه 2 سریال «سایه‌بان» به کارگردانی برادران محمودی و بلافاصله پس از آن ساعت 22:15 از شبکه یک سیما سریال «محکومین» به کارگردانی حسین قناعت و سیدجلال سیدحاتمی پخش می‌شود. «سایه‌بان» داستان زندگی چند خانواده به‌هم‌پیوسته جنوب شهری را روایت می‌کند که در عین شرافت و انسانیت وضعیت زندگی نابسامانی دارند و هر روز بر مشکلات آنها افزوده می‌شود. کارگاهی که با هزار زحمت و قرض سرپاست، کارگرانی که ماه‌هاست حقوق نگرفته‌‌‌‌اند، خانواده‌ای که برای تهیه جهیزیه دخترش مشکل دارد، خانواده دیگری که قدرت اجاره یک خانه و تفکیک از خانه پدری را ندارد، جوانانی که بیکار‌‌ند و درگیر انواع آسیب‌‌های اجتماعی از جمله داروفروشی غیرقانونی در خیابان ناصرخسرو تا زد و خورد منجر به قتل می‌شوند. سریالی که جز یکی، دو قسمت که مربوط به رو به راه شدن وضعیت کارگاه مبل‌‌سازی را نشان می‌دهد، نقطه امیدواری دیگری ندارد. در کنار آن «محکومین» مجموعه‌ای است مشتمل بر داستان‌‌های مختلف درباره افراد مختلفی که آنها نیز از طبقات محروم و جنوب شهری هستند و فشار جامعه باعث شده است به بزهکاری‌‌های اجتماعی روی بیاورند و حالا قرار است در برابر دادگاه پاسخگو باشند. محکومانی که جبر روزگار باعث شده تا آنها به ورطه بزهکاری کشیده شوند و همین مسأله باعث می‌شود لیلا زارع- مددکار اجتماعی دادگاه- که نقش فرشته نجات محکومین را بازی می‌کند تلاش کند تا آنها به‌جای زندانی شدن کیفرهای اجتماعی معادلی را برای بهبود شرایط اجتماعی متحمل شوند.  محکومین اتفاقا دارای جنبه‌های مثبت و آموزنده‌ای نیز هست که می‌تواند نشان‌دهنده برخی تغییرات مثبت در قوه قضائیه باشد اما همنشینی این سریال در کنار سایه‌بان که هر دو در پی بیان معضلات و مشکلات دردناک جامعه هستند باعث شده از کارآمدی و فایده اصلی آنها کاسته شده و در عوض بیننده تلویزیون پس از دیدن 2 سریال غم آلود و پر از مصیبت، غمباد گرفته و با یک دوز بیش از حدی از اندوه سر بر بالین بگذارد. در نگاه اول هر دوی این سریال‌ها را می‌توان به لحاظ کیفی قابل قبول دانست و هر دو نیز برآمده از همان نگاه و رویکرد ابتدایی یادداشت یعنی «بازتاب‌دهندگی وضعیت جامعه» است اما مسأله بااهمیت اینجا «توازن آنتن» است. مدیریت صداوسیما باید بتواند توازنی معقول و منطقی از برنامه‌ها و تولیدات خود داشته باشد که ضمن بازنمایی جامعه و انتقاد به شرایط موجود، جامعه را به سمت غم و اندوه و یأس و ناامیدی سوق ندهد.

محمدرضا الوند: شب افتتاحیه نمایش 23 بود و من به هر ترتیب خودم را می‌رسانم. شب‌های پراتفاق و رویداد؛ شب‌های خلأ؛ انتظار؛ نمی‌دانم که چه قدر حال‌مان نامساعد است. گویی روزگار با زمین و آسمانش، ما را طوری می‌فشارند که چیزی نمانده دست از حیات بشوییم. باز زمستان خشک از پس پاییزی بشدت خشک تر و انفجار ذرات سمی در فضا؛ مدارس تعطیل می‌شوند؛ سر و صدای اعتراض بالا گرفته؛ عرصه بر همه تنگ شده؛ داریم به فجر نزدیک می‌شویم؛ فجری که  40سال قبل خودمان آن را رقم زدیم؛ پس چه شد که اینگونه بر سرمان آمد. تئاتر و سینما هم کم‌رونق شده و برهوت صندلی‌های خالی آدم را می‌رنجاند؛ بگذریم...  اما اینکه 23 را احسان رحیمی نوشته قدری حالم را خوب کرد؛ احسان رحیمی بچه زمین نفت یا مسجدسلیمان است. هر چه نوشته و من خوانده‌ام از تاریخ 8ساله دفاع در خوزستان بوده، تعدادی از نمایشنامه‌هایش را خودش که اجرا می‌کرد حال و هوا و مراتبی داشت، او تنها کارگردان شهرستانی بود که به جزئیات دقت فراوانی می‌کرد.  موسیقی را به قدری اهمیت می‌داد که یک وقت تماشاگر گمان نبرد دسته‌ای نوازنده آمده‌اند کنار اجرای تئاتر بنوازند تا خوش بگذرد. موسیقی باید طوری در ال به الی کارش تنیده می‌شد که تماشاگر و بازیگر، مشترک آن را بفهمند و زندگی کنند. یادم می‌آید در یکی از نمایش‌های او چند کودک را دنبال می‌کردیم که مشغول بازی بودند. قرار شد یکی از بچه‌ها را مخفیانه داخل یک طویله بگذارند تا باقی او را نیابند. یکباره بمب‌افکن‌های بعثی یورش آوردند و منطقه را به خاک و خون و آتش کشیدند. بقیه بچه‌ها در جانپناه‌شان نگران همبازی‌شان بودند که در طویله پنهانش کردند. حادثه جان می‌گرفت و می‌رفت جلو و ما همراه حادثه بودیم. درست مثل 23 که درون ذات زن و زنانه زیستن را می‌کاود. مسلم رضایی که خود سال‌ها پیش در خوزستان با رحیمی در کانون پرورش تئاتر را آغاز کرده بود در طراحی خود تلاش کرده ظرایف فضا را از یاد نبرد. او با جسارت تمام یک فضای معلق و ناممکن را در میان ابزارها و نشانه‌های ممکن و واقعی جای داده تا بتواند زمان و مکان شناور را در کنش مخاطب خود رقم زند. در ابتدای اجرا می‌شنویم که شخصیت مرد می‌گوید در چند نوبت، وقت مردنم بود که دانستم من دیگر وجود ندارم و مثل یک عاریت در جهان اطراف شما قرار می‌گیرم؛ آن هم اگر شما بخواهید و عاریه‌ها را در میان چیزهایی که دوست‌شان دارید بیاویزید. آویختن یاد و نشان و یک تابلوی راهنما اینجا به پیچ خطرناک نزدیک می‌شوید؛ سرعت کم می‌شود و ما باز نمی‌توانیم بپیچیم. این را وقتی می‌فهمیم که به خود پیچیده‌ایم. مرد نمایش درد می‌کشد. فریاد او عین سکوت مرگ است. من او را می‌فهمم. می‌فهمم چون حضور وجود مادرانه سنگ صبور؛ زن را فهمیده‌ام. آن هم زن یک مرد؛ یک مردی که به جنگ رفته و بازگشته و دیگر شباهتی به ماقبل جنگ ندارد. زن جوانی‌اش را در خلال یک تصمیم پرخطر به اشتراک گذاشته. پیر شدن او همان پیرسالی زودرس مرد است. مردی در سکوت همواره؛ مردی که خواسته؛ ایستاده و تراشه‌های سرب و فولاد قامتش را در هم پیچیده. او دیگر توان ایستادن، حرف زدن و ابراز درد و نیاز خود را نمی‌تواند به کلمات تبدیل کند. زن که روزگار آرزوهای دخترانه‌اش را به خانه مرد آورده، بدجوری مقاومت می‌کند، گویی زندگی روال عادی دارد. همه چیز درست و حسابی و مهیاست. می‌بینم که او می‌دود، کار می‌کند، جان می‌کند و لبخند می‌زند که عشق را فراموش نکند. مرد نشسته؛ شاید روی ویلچر، شاید روی زمین یا بر صندلی، اصلا خوابیده و در بستر افتاده؛ چشم بسته؛ مثل خواب؛ مثل مرگ و زن مرا وامی‌دارد او را به گونه‌ای تماشا کنم که او در نگاهش می‌بیند. مرد حرف می‌زند و در جملاتش تپش احساسات جان دارند و به رویت می‌رسند و اینگونه تماشا را گویی از روزنه نگاه زن آموخته باشی؛ تنوره می‌کشی؛ بغض می‌کنی؛ می‌خروشی؛ می‌خواهی فریاد بزنی که یکباره زن نگاهش را به تو می‌دوزد و تو در سکوت او به اقتدا می‌ایستی. این چه مکافاتی است؟‌ ای‌کاش می‌توانستم اجرای 23 را از روزنه نگاه و نیایش مرد نیز بفهمم و درک کنم که وقتی مرده‌ای و هنوز جسمت حضور دارد؛ زنانه زیستن و عشق ورزیدن یعنی چه. چه بازی درخشانی دارد پروا آلاجانی و چهره و فیزیک او، چه انتخاب بجایی بوده که نمایش را بر دلم اینگونه تلنبار کرده که بنویسم و بگویم تنها شده‌ایم اما نه‌ تنهایی یک زن با 2 مسؤولیت؛ یک پسر و یک همسر و زندگی که دندان نشان می‌دهد و پنجه می‌کشد بر آرامم؛ بر صبر و سکوت و تاریخ فراموشی‌ام. می‌کشاند مرا تا لابی آسایشگاه جانبازان؛ آنهایی که دیگر نام و گذشته را یکسره کنار گذاشته و در لحظه امروز من زنده‌ام. من اما زنده بودن را می‌خواهم از چشمان آنان نگاه کنم. درد، فریاد، خنده، سکوت و خیره ماندن را... .
 آقای مسلم رضایی شاگرد به حقی بوده‌ای برای استادت و مرا بردی به 40 سال گذشته‌ام تا دیگر از حال و حال بد حرف نزنم؛ چون هنوز مانده‌ام و تو خوب به یادم آوردی تمثال سکوت پرحکایت را... .
گفتنی است، نمایش «23» به نویسندگی احسان رحیمی و کارگردانی مسلم رضایی از یکشنبه دهم دی‌ماه اجرای خود را آغاز کرده است. این نمایش که با بازی پروا آقاجانی، فرهاد تفرشی، احمد صمیمی، مسلم رضایی و... همراه است، هر روز از ساعت 18 در تماشاخانه سرو روی صحنه می‌رود.

جواد صفائی: انتخاب محمود گبرلو برای برگزاری نشست‌های نقد و بررسی جشنواره فیلم فجر در حالی از سوی مسؤولان این دوره از جشنواره صورت گرفته است که به نظر می‌رسد آن را باید یکی از معدود اشتباهات مهم مسؤولان این دوره از جشنواره تا به امروز به حساب آورد. به گزارش «وطن‌امروز»، با نزدیک شدن به ایام برگزاری جشنواره سی‌وششم فیلم فجر هر روز خبرهای تازه‌ای در ارتباط با این رویداد فرهنگی و هنری منتشر می‌شود. خبرهایی که برآیند همه آنها نشان‌دهنده عزم مدیران این دوره از جشنواره برای برگزاری یک جشنواره آرام و به دور از حاشیه و جنجال است. اما در این میان از برخی تصمیم‌گیری‌ها بوی محافظه‌کاری به مشام  می‌رسد. از اتفاقات مثبت این جشنواره  دخیل شدن خرد جمعی در تصمیمات جشنواره و روی دادن اتفاقات مبارکی نظیر قرعه‌کشی مستقیم اجزای نمایش‌ها بود که همواره گلایه برخی فیلمسازان – چه‌بسا بحق – را برمی‌انگیخت. اما در این میان انتخاب محمود گبرلو که تجربه خوشایندی در اداره برنامه هفت نداشته و از سابقه‌های ناموفق او در جشنواره فجر قبلی خاطرات بسیاری در ذهن‌ها به یادگار مانده، موجب شگفتی رسانه‌ها و اهالی سینما شده است. در کارنامه گبرلو اجرای خنثی و بی‌رمق نشست‌های جشنواره نیز به چشم می‌خورد. اما تجربه این اجراها نه‌تنها بار مثبتی به همراه نداشته بلکه به طور مثال نشست فیلم قاتل اهلی در سال گذشته خود موید این نکته بود که یک مجری-کارشناس متبحر نه‌تنها می‌تواند به نشست رونق دهد بلکه مانع از ارتکاب اشتباهات فاحشی خواهد شد تا یک نشست خبری به جنجال تبدیل نشود. دانش سینمایی و مهارت اجرا از جمله قابلیت‌های بالقوه‌ای است که هر مجری - کارشناسی به آن نیازمند است. طبیعی است که تجربه تلخ سقوط برنامه هفت و کم‌فروغی نشست‌های جشنواره، مدیران فجر را به انتخاب گزینه دیگری بکشاند. اما به نظر می‌رسد تکرار حضور گبرلو در این جشنواره یا ناشی از رانت‌های موجود بوده یا اینکه مدیران بیش از رونق جشنواره به خنثی‌سازی و عدم ایجاد حاشیه اهمیت می‌دهند. اتفاقی که چندان مبارک نبوده و تجربه ثابت کرده این رویکرد همواره اعتراض همه طیف‌های فرهنگی و هنری را برمی‌انگیزد. اعتراض‌هایی که سال گذشته ناشی از این رویکرد رخ داد، در هیچ دوره از جشنواره فجر دیده نشده بود.
 

محسن شهمیرزادی: نشست خبری سی‌وششمین جشنواره‌ تئاتر فجر با حضور فرهاد مهندس‌پور دبیر جشنواره، حمیدرضا ابک مدیر روابط‌عمومی جشنواره و سایر عوامل برگزار شد. در این جلسه برخلاف سایر نشست‌های خبری، مدیران جشنواره اعلام کردند قصد ارائه گزارشی را نداشته و صرفاً پاسخگوی پرسش‌های خبرنگاران خواهند بود. از جمله مسائل برجسته در پرسش‌ها و انتقادات خبرنگاران، پوستر این دوره از جشنواره بود که شمایلی متفاوت از سال‌های پیشین را تجربه می‌کرد. این پوستر با الهام از شکلک‌های شبکه‌های مجازی طراحی ‌شده بود. فیلی‌زاده، طراح این پوسترها با اشاره به فرآیند طراحی آنها اظهار داشت: این ایده‌ها براساس روش متداول من ساده‌سازی شده‌اند. شکلک‌ها در گفت‌وگوهای روزمره‌ مردم به کار می‌روند و ما با استفاده از این مقوله بنا داشتیم آن را به میان مردم بکشانیم و مخاطب عام را با این رویداد آشنا کنیم. وی همچنین با اشاره به اینکه در این طراحی نیم‌نگاهی به طرح فرش‌های ایرانی و هنر شرقی نیز داشته است، افزود: روند پوسترها همواره به سمت ادبیات کلامی و تایپوگرافی شدن پیش می‌رود، در حالی ‌که ما بنا داشتیم هویت بصری به این پوستر بدهیم. همچنین مهندس‌پور با بیان اینکه ما صرفاً با کلمات‌مان سخن نمی‌گوییم، اظهار داشت: زبان تصویری و زبان بدن ما بعضاً بسیار مهم‌تر از کلماتی است که ادا می‌کنیم و وجه اشتراک تمثیل پوسترها با تئاتر به همین مقوله بازمی‌گردد. وی همچنین در پاسخ به علت انتخاب سایت «ایران نمایش» برای فروش بلیت و خدمات جانبی، گفت: ما مناقصه‌ای بین سایت‌های خدمات جشنواره‌ای برگزار کردیم و بهترین پیشنهاد که از جانب سایت ایران نمایش ارائه شد را برگزیدیم. مهندس‌پور با بیان اینکه جشنواره‌ تئاتر فجر بزرگ‌ترین جشنواره‌ تئاتر در سراسر منطقه است و با «احمقانه» دانستن بخش مسابقه در این جشنواره، گفت: همواره در جشنواره‌های کوچک برای اعتباربخشی مسابقه‌ای تدارک دیده می‌شود. من پیش از این تصورم این بود که جشنواره را به 2 بخش تقسیم کنیم و بخش‌هایی از آن را به فصل دیگری موکول کنیم اما تصورم تغییر کرد، از سویی این جشنواره ظرفیت تبدیل کردن ایران به قطب فرهنگی و تئاتر منطقه را دارد، از سوی دیگر نیز به نظر می‌رسد کارگردان‌های بزرگ و کوچک از اعتبار اجتماعی محرومند و گمان می‌کنند با به دست آوردن تندیس به اعتبار اجتماعی می‌رسند.

اعلام فهرست سینماهای مردمی سی‌وششمین جشنواره فیلم فجر
با اعلام محمدرضا فرجی، مدیر امور سینماهای جشنواره، سینماهای مردمی سی‌وششمین جشنواره ملی فیلم فجر مشخص شد. به گزارش روابط عمومی جشنواره فیلم فجر، محمدرضا فرجی درباره نحوه انتخاب سینماهای مردمی جشنواره امسال گفت: تنوع جغرافیایی و کیفیت سالن‌ها سینمایی، 2 عامل اصلی برای انتخاب سینماهای مردمی بود و از سوی دیگر، امسال به نحوی سینماها انتخاب شده‌اند که فیلم‌های در حال اکران آسیب نبینند و اکران‌شان همزمان با ایام برپایی جشنواره بخوبی ادامه داشته باشد. طبق اعلام مدیر امور سینماهای جشنواره، مجموعه پردیس مگامال، پردیس کورش، پردیس آزادی و پردیس چارسو امسال در اختیار جشنواره فیلم فجر هستند. فرجی ادامه داد: سینماها و پردیس‌های سینمایی استقلال، اریکه‌ایرانیان، آزادی، تماشا، جوان، چارسو، راگا، فرهنگ، کورش، کیان، مگامال و ماندانا با مجموع ۲۲ سالن سینمایی و ظرفیت بیش از ۶ هزار مخاطب، سینماهای مردمی جشنواره سی‌وششم را تشکیل می‌دهند.


در دومین سالگرد شهادت سعید سیاح‌طاهری اتفاق افتاد
حضور نوجوان زلزله‌زده در جشنواره دانش‌آموزی فیلم دفاع‌مقدس
به همت و همراهی عده‌ای از هنرمندان سینما و جانبازان و قهرمانان دفاع‌مقدس و اهل هنر، در دومین سالگرد شهادت شهید والامقاوم سعید سیاح‌طاهری، دوازدهمین دوره جشنواره شاد دانش‌آموزی فیلم دفاع‌مقدس به مدت 2 هفته و در 2 سانس صبح و بعدازظهر در تمام مناطق شهرها و روستاهای زلزله‌زده سرپل‌ذهاب، قصرشیرین، گیلانغرب، دالاهو و ثلاث باباجانی برگزار شد. به گزارش «وطن‌امروز»، در این جشنواره هنرمندانی چون فاطمه معتمدآریا، مالک سراج، کورش سلیمانی، سیدعلی صالحی، محمدرضا هدایتی، سعید داخ، علی‌رضا مسعودی (مشهدی)، بهزاد کریمی(طنزپرداز صحنه‌ای) و حسین دهباشی (روزنامه‌نگار و مستندساز) حضور داشتند و از قهرمانان دفاع‌مقدس که کتاب‌های‌شان توسط هنرمندان و در حضور خود آنان به دانش‌آموزان شرکت‌کننده معرفی شد می‌توان به ملاصالح قاری (شخصیت معروف کتابی به همین نام و نیز کتاب آن بیست‌وسه نفر)، سیده‌زهرا حسینی (راوی و قهرمان کتاب دا)، نورالدین عافی (راوی و قهرمان کتاب معروف نورالدین پسر ایران) و فرنگیس حیدرپور (راوی و قهرمان زن کتاب فرنگیس) اشاره کرد که همراه با هنرمندان به صحنه رفته و ضمن الهام بخشی به نوجوانان و جوانان شرکت‌کننده برای بالابردن صبر و استقامت در برابر مشکلات با آنان به شادی و دست افشانی پرداختند. گفتنی است، شهید سعید سیاح طاهری، بنیانگذار اصلی این جشنواره مردمی بود که در هر موقعیتی در مناطق محروم و بویژه مصیبت دیده با کمک هنرمندان و قهرمانان معروف دفاع‌مقدس به یاری فرهنگی نوجوانان و مردم این نواحی می‌پرداخت.


لئوناردو دی‌کاپریو  ستاره فیلم جدید تارانتینو
نام ستارگان بزرگی از آل‌پاچینو گرفته تا تام کروز به نهمین فیلم کوئنتین تارانتینو نسبت داده شده است اما تا اینجا می‌توان با اطمینان گفت دی‌کاپریو یکی از آنها خواهد بود. به گزارش مهر به نقل از ورایتی، منابع آگاه تایید کرده‌اند بعد از چند ماه تلاش، لئوناردو دی‌کاپریو بالاخره قبول کرده نقش اصلی فیلم کوئنتین تارانتینو در ارتباط با چارلز منسون را بازی کند. دی‌کاپریو در این فیلم نقش بازیگری را دارد که پا به سن می‌گذارد و دیگر کار نمی‌کند. همچنین گفته می‌شود سازندگان می‌خواهند مارگو رابی نقش شارون تیت را ایفا کند. به این ترتیب، این نخستین فیلم دی‌کاپریو بعد از بردن جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد نقش اول در فیلم «بازگشته» آلخاندرو اینیاریتو گونزالس خواهد بود. آخرین همکاری مشترک دی‌کاپریو و تارانتینو به سال ۲۰۱۲ و فیلم «جانگوی رهاشده» بازمی‌گردد. بعد از رسوایی‌های آزار جنسی هاروی واینستین، این نخستین فیلم تارانتینو خواهد بود که توسط کمپانی واینستین ساخته نخواهد شد.

پاسداشت ابوالفضل سپهر در چهلمین شب شاعر
در چهارمین سال برگزاری محفل «شب شاعر» چهلمین مراسم از این سلسله‌نشست، در پاسداشت زنده‌یاد ابوالفضل سپهر برگزار می‌شود. به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان، در این مراسم که امروز یکشنبه 24 دی ماه از ساعت 15 در نخلستان اوج برگزار می‌شود، دوستان و آشنایان مرحوم سپهر و همچنین چهره‌های سرشناس فرهنگ و ادبیات کشور برای پاسداشت این شاعر فقید گرد هم می‌آیند. گفتنی است، سلسله مراسم شب شاعر با محوریت تقدیر از شعرا و ادیبان معاصر از سال 92 آغاز شده و در 39 محفل از چهره‌های سرشناسی مانند محمدحسین جعفریان، ناصر فیض، یوسفعلی میرشکاک، اسماعیل امینی، علی موسوی‌گرمارودی، ولی‌الله کلامی زنجانی و... تقدیر به عمل آمده است.


چاپ چهارم «اخراجی‌ها»
کتاب «اخراجی‌ها» خاطرات شهید حاج احد محرمی از سوی نشر شهید کاظمی به چاپ چهارم رسید. به گزارش فارس، «اخراجی‌ها» اثر غلامرضا قلی‌زاده و موسی غیور خاطرات رزمنده‌ای را تدوین و مکتوب کرده‌اند که اگر از جایی اخراج می‌شود به خاطر این است که نمی‌تواند از حق بگذرد و با افرادی که حق را زیر پا می‌گذارند درگیر می‌شود و همین جرقه‌ای برای اخراجی شدن وی می‌شود. شهید محرمی‌علافی یا حاج احد و به قول برخی اطرافیانش «دایی» دارای شخصیتی ویژه و ممتاز است و در روزگار پیش از انقلاب نیز از مبارزان محسوب می‌شده است. به اذعان موسی غیور که در پیشگفتار کتاب نیز آمده، این کتاب حاصل 48 ساعت گفت‌وگو با شهید محرمی‌علافی است. چهارمین چاپ کتاب «اخراجی‌ها» خاطرات شهید محرمی‌علافی اثر غلامرضا قلی‌زاده و موسی غیور با ۱۵ هزار تومان از نشر شهید کاظمی روانه بازار کتاب شده است.

«باغ مادربزرگ»؛ خاطرات تکان‌دهنده یک زن از جنگ
جدیدترین اثر مهناز فتاحی با عنوان «باغ مادربزرگ» از سوی انتشارات سوره مهر منتشر شد. به گزارش تسنیم، «باغ مادربزرگ»، جدیدترین اثر مهناز فتاحی است که به تازگی از سوی انتشارات سوره مهر به چاپ رسیده است. این اثر دربردارنده خاطرات خان‌زادمرادی محمدی، از زنان کرد فعال در 8 سال دفاع‌مقدس است که با روایتی داستانی و نثری خواندنی نوشته شده است. این دومین اثر از فتاحی است که به خاطرات یکی از زنان کرد حاضر در جنگ تحمیلی می‌پردازد. پیش‌تر از او کتاب «فرنگیس» به چاپ رسیده بود که مورد استقبال مخاطبان نیز قرار گرفت. «باغ مادربزرگ» در واقع خاطرات مادربزرگ نویسنده است که باغش در جنگ تحمیلی، پناهگاه کسانی بود که خانه و کاشانه‌شان را در بمباران‌ها از دست داده بودند. «باغ مادربزرگ» روایت جدیدی است از نقش زنان در 8 سال دفاع‌مقدس؛ زنانی که جنگ بر زندگی آنها آوار شد اما از پا ننشسته و خود پناهگاه دیگران شدند.


سریال دهه فجر سیما در انتظار بودجه
«لحظه‌های انقلاب» نام سریالی است که با مضمون انقلابی در حوزه نوجوان تولید می‌شود. به گزارش فارس، فیلمنامه این سریال به طور کامل توسط فرهاد پورسعیدی نوشته شده است و گروه بعد از بازبینی لوکیشن در شمال کشور این روزها در انتظار برآورد تولید هستند که به دلیل مشکلات مالی «سیما فیلم» برآورد به تعویق افتاده است. نام این سریال پیش از این «سپیدرود»، «پسران انقلاب» و «پسران سفیدرود» بود که به «لحظه‌های انقلاب» تغییر پیدا کرد. از لوکیشن‌های اصلی این سریال 26 قسمتی می‌توان به رشت و تهران اشاره کرد. قصه سریال از شمال شروع شده و به تهران می‌آید و سکانس‌های پایانی نیز در شمال تصویربرداری خواهد شد. «لحظه‌های انقلاب» به کارگردانی پرویز شیخ‌طادی و تهیه‌کنندگی اسدالله اعلایی که در کارنامه خود تولید برنامه موفق نیمرخ را دارد، به حضور نوجوانی در یکی از روستاهای شمال و تلاش و نقش او و خانواده‌اش در مبارزه با رژیم ستمشاهی می‌پردازد. این سریال برای پخش در دهه فجر سال ٩٧ آماده می‌شود.