«جاده قدیم» ضعیف‌ترین فیلم جشنواره
گلی به گوشه جمال عمادِ فروشنده!
محمدرضا کردلو: «جاده قدیم» احتمالا به این نیاز داشته باشد که برای دیده شدن جنجال و حاشیه‌های فراوانی در دوروبرش شکل بگیرد، چرا که خود فیلم خیلی بی‌خاصیت است. یعنی نه پیام مشخصی دارد و نه فضای قصه‌پردازانه مناسبی دارد. در شروع شلوغ و پلوغش آدم‌های زیادی هستند که در ادامه ربطی به قصه اصلی ندارند. اضافی‌اند اما زمان می‌گیرند. حتی اگر از اینکه پدربزرگ خانواده در شب چهارشنبه‌سوری فال حافظ می‌گیرد و شعر سعدی می‌خواند، اغماض کنیم اما شروع فیلم کلا اضافی است. در ادامه خیلی طول می‌کشد تا گره اصلی فیلم که ماجرای تجاوز و زورگیری از مینو است (نقش اول فیلم) مطرح شود. به عبارت بهتر برای طرح چنین گره‌ای این همه مقدمه نیاز نیست. در ادامه و بعد از این شروع کسل‌کننده هم با ضعف در پرداختن به چالش‌های درونی مینو مواجهیم؛ زنی که تجربه تجاوز را از سر گذرانده و دچار علائم شدید اختلال‌های اضطرابی، افسردگی و مشکلات ارتباطی و عاطفی است اما هر جا لازم باشد سالم می‌شود. کیک تولد درست می‌کند، جلوی صدور وام میلیاردی در بانک را می‌گیرد، از سقط جنین عروسش جلوگیری می‌کند و.... مرد قصه هم مرد بی‌خاصیتی است؛ شخصیتی ضعیف که حس طبیعی مردهای دیگری که در این موقعیت قرار می‌گیرند را ندارد. به عبارت بهتر باز هم گلی به گوشه جمال عماد در فروشنده. مردی که بیشتر از غیرت‌ورزی و حتی بیشتر از اینکه به چالش‌های درونی همسرش احترام بگذارد، دنبال تکمیل کردن پرونده اداره آگاهی است. داستان‌های حاشیه‌ای که حول قصه مرکزی تعریف می‌شوند هم ناقصند، چرا که شخصیت‌های قصه‌های حاشیه‌ای هم برای مخاطب شناسانده نمی‌شوند و اساسا به شخصیت تبدیل نمی‌شوند. قصه متجاوز، قصه سقط جنین، قصه اعطای وام چندصدمیلیاردی و اختلاس و حتی یک سکانس بی‌معنی اضافی و داستانی که اصلا بازگو نمی‌شود، فقط چند دقیقه دیگر از زمان فیلم را می‌گیرد. دایی کیست؟ کجا رفته است؟ اصلا سکانس بازگشت مینو به خانه مادرش چه فایده‌ای برای کل قصه داشت؟ و اصلا منیژه حکمت چرا فیلم کوتاه نساخته است؟ جاده قدیم آنقدر نما و سکانس غیرسینمایی و اضافی دارد که می‌توانست نباشد. پایان‌بندی هم پایان‌بندی بی‌رمقی است. اعتراف مینو به تعرضی که به او شده است و تمام. در حالی که تکلیف قصه‌های نیم‌بند و شخصیت‌های ناتمام روشن نشده است.

نگاهی به فیلم سینمایی «فیلشاه»
یک انیمیشن خوش‌ساخت و کودک‌پسند
احسان سالمی: بالاخره یک انیمیشن سینمایی باکیفیت که مخاطب هدفش واقعا کودکان هستند، تولید شد! این بهترین و کوتاه‌ترین جمله‌ای است که می‌توان با آن «فیلشاه» را توصیف کرد. یک انیمیشن سینمایی خوش‌ساخت و کودک‌پسند که نسبتا به نمونه‌های قبلی انیمیشن‌های سینمایی تولیدشده در داخل کشور هم از لحاظ فنی و هم از نظر توجه به سلیقه و خواسته مخاطب اصلی این قبیل آثار، یعنی کودکان و نوجوانان جلوتر است. قصه فیلی دست و پاچلفتی به نام «‌شادفیل» که پدرش رئیس گله فیل‌هاست و شادفیل باید جانشین او شود ولی به دلیل همان دست و پاچلفتی بودنش همواره مورد تمسخر دیگر حیوانات جنگل قرار می‌گیرد. اما ورود چند شکارچی به جزیره فیل‌ها و به اسارت درآوردن آنها، مسیر قصه را تغییر می‌دهد. البته قصه «فیلشاه» به همین سرراستی هم نیست و در ادامه ماجرا قصه این فیل‌ها به ماجرای سپاه ابرهه و حمله به کعبه گره می‌خورد. اتفاقی که در عین داشتن نکاتی مثبت در ارتباط با نگاه درست و اصولی سازندگان اثر برای پیوند زدن قصه‌های کودکانه به قصه‌های تاریخی و اسلامی مردم کشورمان به واسطه عدم توجه به بعضی ریزه‌کاری‌های مهم در نگارش قصه، باعث ایجاد حفره‌هایی در فیلمنامه این اثر شده است. با این همه نفس پرداختن به چنین داستانی در زمانه‌ای که کودکان ما با انبوهی از داستان‌ها و افسانه‌های غربی و غیربومی در آثار انیمیشنی روبه‌رو هستند، به خودی خود امری مثبت و قابل ستایش است. هرچند شاید بهتر بود زمان بیشتری برای پرداختن به خرده‌روایت‌های موجود در قصه و برطرف کردن نقص‌های آن گذاشته می‌شد تا علاوه بر برطرف شدن حفره‌های موجود در فیلمنامه، ریتم اثر نیز یکدست‌تر می‌شد. البته از حق نباید گذشت که با وجود برخی ایرادات موجود در قصه، توجه ویژه سازندگان این انیمشین به 2 عنصر مهم خلق فضای فانتزی‌‌گونه و استفاده از تیم دوبلاژی حرفه‌ای باعث شده بسیاری از مشکلات ظاهری قصه، به واسطه همین فضای خوش‌رنگ و لعاب و سرزنده کار و البته صدای جذاب گویندگان اثر، کمتر به چشم مخاطبان بویژه مخاطب کودک و نوجوان که مخاطب اصلی این اثر هستند، آید.

محسن شهمیرزادی: «از قصه بگو ولی قصه را نگو» نوشتن و خواندن در ایام جشنواره به همین دشواری است که باید از فیلمی نوشت که اکثریت آن را ندیدند و چیزی درباره‌اش نمی‌دانند و در عین حال مجاز نباشی فراتر از حد خلاصه داستان بروی. اما جای تقدیر دارد خلاصه داستان کامیون؛ «یک راننده کامیون ایرانی، خانواده‌ای از اهالی کردستان عراق را برای یافتن پدر خانواده به تهران می‌آورد» در واقع همه روایت قصه یک خطی و البته پایان این فیلم را فاش می‌کند. دختری از ایزدی‌های عراق به همراه برادرشوهر نوجوانش و راننده کامیون کرد- سعید آقاخانی- به دنبال همسرش می‌آید که 18 ماه است از او بی‌خبر است. شاید اگر پرتوی «فراری» را ننوشته بود، می‌شد گفت او دچار یک سرقت ادبی شده است اما چه باک که یک ‌بار به تو بلیط می‌فروشد و بار دیگر بلیت. فرار از دنیای وهمناک داعش که هر لحظه بیم تجاوز می‌رود و در کنار جاده‌هایش سرها بریده‌اند و تن‌ها گاهی زیر چرخ ماشین دست‌انداز می‌شوند. ورود به «بهشت» تهران زیباست. برج آزادی و هوای بارانی‌اش هر کسی را عاشق پایتخت می‌کند. بویژه آنهایی که بار اول‌شان باشد به این شهر پا می‌گذارند. چه رسد به آنهایی که همین چند شب گذشته از ترس داعش چشم بر هم نمی‌گذاشتند. خیلی نمی‌گذرد که جمله  بهروز داستان به اینجا می‌رسد: «تهران خوشگله، مخصوصا برا اونایی که بار اولشونه. ولی خدا نکنه بی‌کس و کار شی، این شهر خیلی بی‌رحمه». داستان دیگر بنا نیست فراتر از این برود. پایتخت بهشت روی بی‌رحمی‌اش را به تو نشان می‌دهد. بی‌کس که باشی از در و دیوار برایت می‌آید. اینجا تهران است اما می‌شود تو را غارت کنند، می‌شود وسایلت را به غنیمت ببرند، می‌شود مانند داعشی‌های بی‌رحم در روز روشن قصد جان، مال و فرزندت را کنند، می‌شود کنار جاده- همچون عراق- جنازه‌ها ببینی،  هرچند این شهر دلخوشی سلبریتی‌های خودش را هم هنوز دارد. شهر روی تابلوهای مغازه‌هایش می‌نویسند «سوا کن، جدا کن» و وقتی به تو می‌رسد می‌گویند درهمه! شهر پر از بیکار است و پلیس‌هایش بو می‌کشند برای جریمه. شهر، شهر است اما باز هم دلخوشی‌های خودش را دارد؛ «هر کجا دلت خوش باشه، خونت اونجاست». تهران در دنیای «کامیون» کم از کردستان عراق ندارد. تهران آن اتوپیایی نیست که همه آرزویش را داشته باشند. هر چند امیدوارم حرف قصه پرتوی همین باشد نه کنایه به هشتگ «عوضش امنیت داریم». هرچند پرتوی هرچه بخواهد بگوید پایان بازش جز این نیست که این شهر چه گمشده‌اش را پیدا کند چه نکند، دلخوشی ماست. اگر سینمای مجیدی و میرکریمی را «دنیای تصویر» بخوانیم که از طریق قاب‌ها  و میزانسن‌ها سخن می‌گویند باید سینمای پرتوی را «دنیای کلام و کلمه» بدانیم. آن گاه است که پرتوی خود را میان این دو سینما جای می‌دهد. او هم اهل کلمه و دیالوگ است و هم فریم به فریمش نشانه‌هاست که سخن می‌گویند. وقتی بناست هر لحظه با مشکلی روبه‌رو شویم، این لاستیک‌های کامیون هستند که از چاله‌ای به چاله دیگر می‌افتند. راننده قصه هرچه که باشد، معتاد باشد یا گهگاهی جنس قاچاق رد کند ولی با مرام است و غیرت دارد. همین است که تابلوی سرکامیونش چشمان حضرت عباس(ع) است. قاب‌های دل‌انگیز و کلاسیک تورج اصلانی چشم‌نواز است و هر چیز در این قاب سرجای خودش قرار دارد. او قصد ندارد هیچ خط فرضی را بشکند یا چشمان بیننده را با تکان‌های بیجا اذیت کند. کامیون همان فیلم «فراری» با ‌پایان باز است که زشتی‌های شهر را نمایان می‌کند، زیبایی‌های متصور شده را دور می‌کند و مخاطب را به دل بی‌رحمی می‌کشاند. هرچند فراری پایان بی‌نظیری داشته باشد، پرتوی مخاطب و قصه را رها می‌کند و انگار نه انگار که اصل قصه این باشد که خب بعدش چه؟ انتهای قصه در بی‌رحمی تهران باقی می‌ماند و خطوط موازی قصه هیچ‌گاه به نقطه پایانی نمی‌رسند.

منیژه حکمت، تهیه‌کننده و کارگردان فیلم متوسط و کلیشه‌ای «جاده قدیم» که سعی داشت با عبارت‌هایی نظیر «زیربار سانسور نمی‌روم» بازار این فیلم پر اسپانسر را داغ کند، در نشست خبری خود و در پاسخ به انتقادات سینمایی خبرنگاران بار دیگر آتش حاشیه‌سازی‌های سیاسی را برای  بازار گرمی«جاده قدیم» افروخت. به گزارش  «وطن امروز»،  حکمت در ابتدای این نشست اظهار داشت: «من دیروز و امروز در سینماهای مردمی فیلم را دیدم و به این نتیجه رسیدم که سناریوی  جشنواره فجر از قبل نوشته شده و از مردم عزیز و تمام جوانانی که در سرما برای گرفتن بلیت‌ها در صف ایستادن معذرت می‌خواهم. تمام بلیت‌های سینماهای مردمی به ارگان‌ها فروخته شده و سهمیه‌های آزاد از سالن‌های ۴۰۰ نفره ۶ تا 10 نفر(!) است».  او همچنین درباره تغییرات احتمالی در فیلم با توجه به موضوع آن نیز گفت: «فیلمنامه جرح و تعدیل خاصی نداشت، همان فیلمنامه‌ای را که نوشته بودم، ساختم و تنها یک دوست پسر و لگد دختر به نامحرم از فیلمنامه حذف شد!» منیژه حکمت در پاسخ به پرسش یک خبرنگار درباره آشفته بودن فیلمنامه «جاده قدیم» گفت: «آشفته بودن فیلمنامه را قبول ندارم. تمام قصه فیلم حول محور خانواده می‌گذرد. وقتی در یک خانواده مشکلی برای یک زن به وجود می‌آید تمام افراد مونث خانواده را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. می‌خواهم بگویم وقتی زنان مورد تعرض قرار می‌گیرند با صدای بلند این موضوع را اعلام کنند، اگر این اتفاق رخ دهد سونامی‌ای به وجود خواهد آمد که هیچ مردی دیگر جرات این کارها را نداشته باشد». در پایان این نشست منیژه حکمت در واکنش به پرسش خبرنگار ستاد خبری جشنواره فجر که پرسید چرا با اینکه می‌داند سناریوی جشنواره فجر از پیش نوشته شده فیلمش را در این جشنواره به نمایش درآورده، گفت: «آدم بعضی وقت‌ها اشتباه می‌کند و با صدای بلند می‌گویم غلط کردم! ۵۰ درصد بلیت فیلم‌ها متعلق به مردمی است که در سرما در صف می‌ایستند، نه ارگان‌های دولتی. اینها سیمرغ بهترین فیلم مردمی را می‌خواهند و من می‌گویم این سیمرغ نوش جان‌تان». به نظر می‌رسد باید از خانم تهیه‌کننده و بعضا کارگردان پرسید آیا  جنجال‌سازی اثری بر اقبال مردم به این فیلم در اکران عمومی خواهد داشت؟ کسی چه می‌داند با وجود 7، 8 اسپانسر برجسته این فیلم که در نماهای متفاوت دیده می‌شود، شاید خانم تهیه‌کننده از توقیف این فیلم رضایت بیشتری داشته باشد تا اکران و عدم اقبال مردم به آن.

نشست رسانه‌ای انیمیشن «فیلشاه» با حضور هادی محمدیان کارگردان، حامد جعفری تهیه‌کننده، حسن ایوبی تدوینگر، حسین مهدوی صداگذار، مهدی پاکدل مدیر تولید، سعید شیخ‌زاده صداپیشه و با اجرای محمود گبرلو جمعه 13 بهمن‌ماه در پردیس سینما گالری ملت برگزار شد. به گزارش سینما سینما، جعفری در ابتدای نشست، اظهار داشت:  نخستین ‌اثر کمپانی ما شاهزاده روم بود که در بخش مسابقه جشنواره سی‌وسوم حضور پیدا کرد و جایزه دریافت کرد و پرفروش‌ترین انیمیشن کشور و پرفروش‌ترین فیلم آن سال بود. مجموعه‌مان قرار بر این گذاشت که هر سال یک انیمیشن برای اکران داشته باشد. جعفری در پاسخ به این سوال که چرا با همه این اجحاف‌ها که به انیمیشن می‌شود، اصرار به حضور در جشنواره دارید، گفت: من 3 دوره در جشنواره بودم که 3 دبیر مختلف داشت. این جشنواره برای ماست و آن را حفظ می‌کنیم. بخشی از عوامل ما کسانی هستند که با دیگر پروژه‌ها کار می‌کنند و دوست دارند کارشان در چنین جشنواره‌ای دیده شود و من بسیاری از این اجحاف‌ها را به ‌خاطر این عزیزان نادیده می‌گیرم اما جایی ناراحت می‌شوم که زحمت این عزیزان دیده نمی‌شود.  وی تصریح کرد: جدول اولیه که برای اکران فیلم‌ها در باغ کتاب صادر شده بود، انیمیشن فیلشاه در آن نبود. فیلشاه حتی در اعلام فیلم‌ها به عنوان یک انیمیشن اعلام و یکی از ۲۳ فیلم بخش سودای سیمرغ اعلام شد. ما با همین محاسباتی که داریم تصورمان این است که اتفاقات خوبی برای این انیمیشن بیفتد. هادی محمدیان، کارگردان فیلشاه در ادامه گفت: کمپانی‌های بزرگ دنیا طی 100 سال یاد گرفته‌اند چگونه قصه بگویند. ما 5 سال است که آغاز کرده‌ایم. در فیلشاه، فضا و قصه نسبت به شاهزاده روم تغییر کرده و این روند طی 10 سال آینده بهتر هم خواهد شد. کارگردان انیمیشن «فیلشاه» درباره مضامین انتخابی خود گفت: ما تیمی داریم که بازار را رصد می‌کند و به ما می‌گویند در این برهه چنین سوژه‌ای مناسب است. ما قصه‌ای را کار می‌کنیم که نیاز جامعه است و برای‌مان محتوا دارای اهمیت است. سعی می‌کنیم عمق این شخصیت‌ها در زندگی بچه‌ها تاثیر بگذارد. این روند تازه شروع شده و در کارهای بعدی این موضوعات را گسترش خواهیم داد. محمدیان ادامه داد: در سینما همه برای خودشان فیلم می‌سازند و بچه‌ها را فراموش کرده‌اند، حتی جامعه هم بچه‌ها را فراموش کرده است. آخرین فیلم‌هایی که در این ژانر یادم می‌آید، به 20 سال قبل بازمی‌گردد!
 

اشعاری از زبان اشیا در کتاب «وقتی امام آمد»
مجموعه شعر «وقتی امام آمد» که با زبانی کودکانه از زبان اشیا برای کودکان سروده شده، منتشر شد. به گزارش فارس، به مناسبت فرارسیدن دهه فجر کتاب شعر کودک با عنوان «وقتی امام آمد» منتشر شد. این کتاب با تصویرسازی‌های ویژه کودکان حاوی مجموعه اشعاری است از زبان اشیای مختلف که در انقلاب اسلامی حضور داشته‌اند.  در مجموعه «وقتی امام آمد» هر یک از این نمادها روزهای انقلاب را به زبان ساده و کودکانه برای بچه‌ها روایت می‌کنند. دوربین، ماشین امام که ایشان را به بهشت زهرا برد، هواپیمای امام که ایشان را به ایران آورد، میدان آزادی و مجسمه شکسته‌شده شاه، گل لاله و کیک تولد انقلاب، همگی اشیایی است که از آن روزها می‌گویند. در تصویرسازی کتاب «وقتی امام آمد» از رنگ‌های شاد و زنده استفاده شده که به تقویت قدرت تخیل کودکان کمک می‌کند. این کتاب در مجموعه آموزشی و حسینیه کودک شهید چمران و زیر نظر کارشناسان این مجموعه تولید شده است. اسماعیل الله‌وردی شاعر کتاب است و تصویرگری آن را سحر رحیمی و سیدمحمدرضاموسوی انجام داده‌اند. هدف از چاپ این کتاب، آشنا کردن بچه‌ها به زبان خودشان با انقلاب و ایجاد هویت ملی در آنهاست. این اشعار از زبان اشیا روایت شده، چرا که جان‌بخشی به اشیا برای بچه‌ها بسیار جذاب است. مخاطب این کتاب کودکان 3 سال به بالا هستند و قیمت کتاب 6 هزار تومان است.


جمشید مشایخی در بخش مراقبت‌های ویژه بستری شد
جمشید مشایخی، بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون هم‌اکنون در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان بستری است و وضعیت جسمانی وی خوب است. به گزارش مهر، جمشید مشایخی، بازیگر سینمای ایران چندی است که دوباره در بیمارستان آتیه تهران بستری شده اما هم‌اکنون از وضعیت جسمانی خوبی برخوردار است. وی طی چند روز گذشته یک عمل جراحی ۱۳ ساعته روی دستگاه گوارش داشته و روز جمعه ۱۳ بهمن بعد از این عمل جراحی، در بخش مراقبت‌های ویژه بستری شد. با این حال وضعیت عمومی وی خوب است. جمشید مشایخی پیش از این هم چند بار دیگر در بیمارستان بستری شده بود.


«میر مهنا» به معرفی سلحشور ملی می‌پردازد
کارگردان نمایش «میر مهنا» با اشاره به دلایل نگارش این اثر نمایشی عنوان کرد این نمایش درباره یک قهرمان ملی و سلحشور است که تا به حال مهجور مانده است. به گزارش مهر، سیروس کهوری‌نژاد، نویسنده و کارگردان نمایش «میر مهنا» که در تماشاخانه سرو روی صحنه است درباره اجرای این اثر نمایشی گفت: این نمایش قبل از اجرای عمومی در ۲ روز آخر جشنواره تئاتر فجر نیز به صحنه رفت که باتوجه به وضعیت آب و هوا و باریدن برف در تهران شاهد استقبال رضایت‌بخشی از جانب مخاطبان بودیم. وی درباره مضمون این اثر نمایشی بیان کرد: «میر مهنا» بر اساس زندگی میر مهنا بندری نوشته شده و به روایت مقاومت دلاور بندر ریگی می‌پردازد که در زمان زندیان با استعمارگران هلندی و انگلیسی در خلیج فارس جنگید و موفق شد هلندی‌ها را شکست دهد و آنها را از جزیره خارک بیرون کند. وی با اشاره به دلایل پرداختن به چنین شخصیتی اظهار کرد: پرداختن به چنین شخصیتی برای من به عنوان یک جنوبی، وظیفه محسوب می‌شود. من باید زندگی و دلاوری‌های این قهرمان از قوم خود را به تصویر می‌کشیدم تا از این طریق اقوام ایرانی را به یک وحدت فرهنگی دعوت کنم چون میر مهنا بعد از اتحاد قومی که به وجود آورد، توانست به پیروزی برسد. متاسفانه این روزها نوجوانان ما سوپرمن را بیشتر از ستارخان، باقرخان و میرزا کوچک‌خان و دیگر قهرمانان وطنی می‌شناسند و این وظیفه ماست که این افراد را به آنها معرفی کنیم. در نمایش «میر مهنا» جلیل فرجاد، حمید ابراهیمی، حدیثه تهرانی، داوود سلیمانی و ... به ایفای نقش می‌پردازند. این نمایش توسط گروه هنرهای نمایشی بنیاد فرهنگی روایت فتح تهیه و تولید شده و تا ۵ اسفندماه ساعت ۱۹:۱۵ در تماشاخانه سرو روی صحنه خواهد بود.

آرای مردمی فیلم فجر روزانه اعلام نمی‌شود
دبیر ستاد صیانت از آرای مردمی جشنواره فیلم فجر گفت: با توجه به این مهم که امسال اخذ آرا به صورت الکترونیکی است و سبد اخذ آرا مجزاست، از آرا صیانت می‌شود و برای اینکه در حق هیچ فیلمی اجحاف نشود، آرای مردمی روزانه اعلام نمی‌شود. به گزارش فارس، علی آشتیانی‌پور دبیر ستاد صیانت از آرای مردمی جشنواره فیلم فجر درباره ارائه آمار به صورت روزانه اظهار داشت: با توجه به این مهم که امسال اخذ آرا به صورت الکترونیکی است و سبدهای اخذ آرا مجزاست، از آرا صیانت می‌شود. وی با بیان اینکه ترجیح دادیم در روزهای اول آرا را اعلام نکنیم تا همه فیلم‌ها مورد توجه قرار گیرند، گفت: با این تدبیر خواستیم در حق هیچ فیلمی اجحاف نشود. وی درباره اخذ آرای الکترونیکی و صیانت از آرا هم اضافه کرد: روز گذشته آرای مخاطبان به صورت الکترونیکی گرفته شد. ما متکی به یک سیستم اینترنتی هستیم، در آن بخش ما قدرت و اختیاری نداریم و شرایط خودش را دارد ولی از آن بخشی که داده‌ها در اختیار ما قرار می‌گیرد، مراقبت لازم انجام می‌شود. ما هر لحظه که احساس کنیم این مساله‌ سلامت این رأی‌گیری را به خطر انداخته است و به باور برسیم حتما اعلام خواهد شد. آشتیانی‌پور درباره مهلت ارائه آرا گفت: مخاطبان یک ساعت پس از نمایش فیلم فرصت دارند آرای خود را از طریق کد روی بلیت در سامانه الکترونیکی ثبت کنند. وی در خاتمه تاکید کرد: امسال شرایط رای‌گیری نسبت به سال گذشته متفاوت بوده و شاید کمی سخت‌تر باشد اما مخاطبان به این مهم توجه داشته باشند که سیمرغ بلورین از نگاه تماشاگران از اهمیت خاصی برخوردار است و آرای خود را به ثبت برسانند.

درخواست کارگردان لاتاری از مردم
محمدحسین مهدویان، کارگردان فیلم «لاتاری» بعد از نمایش فیلم در سالن آزادی از مردم خواست آرای مردمی خود را به صورت الکترونیکی ثبت کنند. به گزارش فارس، بعد از نمایش فیلم سینمایی «لاتاری» در سینما آزادی در روز جمعه، محمدحسین مهدویان، کارگردان این اثر به همراه ساعد سهیلی، بازیگر نقش اول فیلم روی صحنه آمدند و مهدویان گفت: ما برای مردم فیلم ساختیم و امیدواریم از آن لذت ببرید. امسال ارائه آرای مردمی کمی سخت‌تر از سال‌های گذشته شده، از شما تقاضا می‌کنم آرای خود را در سامانه اعلام‌شده ثبت کنید. نظرات شما برای ما اهمیت دارد. ساعد سهیلی گفت: خوشحالم فیلم را با شما مردم دیدم و امیدوارم لذت برده باشید.

پوران درخشنده داور قوه‌قضائیه در جشنواره فیلم فجر
دبیر شورای ارتقای آگاهی‌های عمومی و معاونت اجتماعی قوه‌قضائیه، اعضای هیات داوران این معاونت در سی‌وششمین جشنواره فیلم فجر را معرفی کرد. به گزارش تسنیم، مهدی افتخاری با اعلام این خبر گفت که هیات داوران معاونت اجتماعی قوه‌قضائیه متشکل از پوران درخشنده کارگردان سینما، جواد طوسی رئیس انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی، وحید موساییان کارگردان سینما، احمد میرعلایی مدیرعامل پیشین بنیاد سینمایی فارابی و احمد جولایی عضو مشاور معاونت اجتماعی و پیشگیری از وقوع جرم قوه‌قضائیه هستند. این مقام مسؤول در معاونت اجتماعی و پیشگیری از وقوع جرم قوه‌قضائیه افزود: هیات داوران این معاونت، آثار سی‌وششمین جشنواره فیلم فجر را از نظر پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی مورد بررسی و ارزیابی قرار می‌دهند و فیلم‌های برگزیده را انتخاب می‌کنند. بعد از پایان سی‌وششمین جشنواره فیلم فجر، معاونت اجتماعی قوه‌قضائیه، مراسم جداگانه‌ای برگزار و فیلم‌های منتخب از نظر هیات داوران خود را معرفی و تجلیل می‌کند. دبیر شورای ارتقای آگاهی‌های عمومی و اطلاع‌رسانی معاونت اجتماعی قوه قضائیه گفت: علاوه بر اهدای لوح تقدیر به سازندگان فیلم‌های منتخب از نظر پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی، جوایز نقدی نیز برای آثار منتخب در نظر گرفته شده است.