نگاهی به فیلم سینمایی «شعله‌ور»
میان‌مایگی غلیظ
محمد انصاری: «شعله‌ور» فیلمنامه پر نقصی است که به بهترین شکل کارگردانی شده و از همین‌رو گرفتار بلایی شده که اثر قبلی فیلمساز یعنی «رگ خواب» نیز بدان مبتلا بود، با این تفاوت که ضعف سناریو در «شعله‌ور» به کلی اساس هستی فیلم را به زوال می‌کشاند. هدف، به تصویر کشیدن جنون کاراکتر اصلی داستان است اما مشکل اینجاست که این جنون و توحش سیر باورپذیری را طی نمی‌کند و فاقد پشتوانه منطقی است. فیلمساز دیوانگی شخصیت را با بی‌منطق رفتار کردن او اشتباه گرفته و به یکباره هیولایی از فرید می‌سازد که به شکلی انتحاری به همه زخم می‌زند، غافل از اینکه شخصیت‌پردازی این کاراکتر به هیچ عنوان پرورش‌دهنده این میزان از شرارت در او نیست. فرید از جایی به بعد هرکاری دلش بخواهد می‌کند و سر به بیابان می‌گذارد تا به شکلی جوکروار انتقام چند بی‌احترامی سطحی به خودش را بگیرد! وی در پایان و پس از به بار آوردن تباهی‌های بسیار در گوشه‌ای زانوی غم بغل می‌گیرد تا ناله‌های خواننده نیز تأثیر بیشتری بر مخاطبان داشته باشد و آنها را تا سر حد ممکن از سرنوشت غمبار آدم‌بده‌‌ داستان عبرت دهد. از این رو است که «شعله‌ور» تا مرتبه یک ملودرام اخلاق‌گرایانه‌ سطحی تنزل می‌یابد. فارغ از این مسائل، فیلمساز اصرار دارد با ساخت «شعله‌ور» به مردمان سیستان خدمت کرده اما نگاهی به سیستم روایی فیلم و بازنمایی جغرافیای مرکز/ پیرامونی در متن اثر، حاکی از ماجرایی متفاوت است. شخصیت اصلی فیلم از شهر به روستا سفر می‌کند و بدین سبب سیری از آرامی به ناآرامی را طی می‌کند. «روستا» محلی است برای سر برآوردن دوباره جنون شخصیت و آغاز سیر قهقرایی زندگی او. اژدهای درون فرید که در این جغرافیا دوباره بیدار شده اول گریبان دیگران را می‌گیرد و آن بلاها را بر سر غواص و دستیارش می‌آورد و بعد، خودش را هم به نابودی می‌کشاند. کلیت فیلم دربردارنده این دلالت ضمنی است که «شهر» به‌رغم همه مرارت‌هایش، لااقل جایی است که نظم روحی شخصیت در آن حفظ می‌شود، درست برعکس روستا که محل بروز گسست و از هم پاشیدگی پیکره کاراکتر اصلی داستان است. با این حساب به نظر نمی‌رسد «شعله‌ور» فیلمی باشد که بتوان آن را به مردم اهل سیستان تقدیم کرد.

درباره فیلم سینمایی «بمب؛ یک عاشقانه»
ضدجنگ، ضد صلح
محمدرضا کردلو: دستمایه «بمب؛ یک عاشقانه» امور روزمره و نوستالژیک دهه 60 است. بمباران صدام، پناهگاه، وضعیت قرمز، وضعیت سفید اهمیت صف و سخنرانی مدرسه، نوار کاست، دیوارنوشته‌ها و دستگاه پلی‌کپی و در این شلوغی نوستالژیک سوءاستفاده متبحرانه‌ای هم اتفاق افتاده و فیلم حرف‌هایی زده است که متعلق به آن دهه نیست. نه اینکه متعلق به آن دهه نباشد اما آن دهه را تحریف کرده است. در بمب وضعیت قرمز است، حتی اگر صدای آژیر وضعیت سفید به صدا در بیاید. بمب می‌گوید مجالی برای عاشقانگی نیست. عاشقانگی جزو روزمره‌‌های این دهه نیست و این درحالی است که این دهه پر از روزمره‌‌های مشابه است. همه در صف می‌ایستند و همه به پناهگاه می‌روند؛ افراط و عدم تعادل در نگاه اجتماعی به تاریخی که زیاد هم دور نیست. فیلم در عین حال که به دنبال طرح یک عاشقانه است، در طرح شعار سیاسی خود «گل درشت» عمل می‌کند و به جای درک «امر روزمره در جامعه انقلابی» با آن مواجهه‌ای تمسخر‌آمیز و انتقادگونه صرف دارد. برای همین در نگاه فیلمساز حتی وقتی وضعیت سفید اعلام می‌شود، وضعیت فیلم سفید نیست و مخالفت با امور روزمره بی‌منطق و سیاست‌زده و گل درشت است. «محتوا»ی فیلم مانند «فرم» دیوارنوشته‌‌های مدرسه که فیلم دشمنی مستمر با آنها دارد، گل درشت است. حتی عاشقانه‌‌‌‌اش هم گل درشت است. نمادبازی‌ها هم گل درشت است. حتی تلاش برای حفظ شعارهای «مرگ بر...» زیر باران در حالی که توپ پلاستیکی بچه‌ها پاره شده است. بعضا این‌گونه مطرح می‌شد که این فیلم ضدجنگ است، فارغ از اینکه این تعبیر تا چه اندازه صحیح یا نادرست است اگر بخواهیم در این چارچوب به فیلم نگاه کنیم، این فیلم ضدصلح هم هست. نمایی از آرامش مستمر در فیلم نیست حتی زمانی که بمباران نیست و قرار است یک عاشقانه شکل بگیرد، دزد از راه می‌رسد. وضعیت همیشه قرمز است و البته یک سانسور بزرگ. اینکه نظام در دهه 60 با همه دشمن است و برای همه مرگ طلب می‌کند. ندیدن آن طرف ماجرا خواسته یا ناخواسته بی‌انصافی است. آنهایی که نام‌شان بر در و دیوار عطف به «مرگ بر...» شده بود، در آن دهه چه سیاست‌هایی را اتخاذ کردند؟ موشک‌‌های فرانسوی و بمب‌‌های شیمیایی و جنگنده‌‌های آمریکایی «مرگ بر مردم ایران» بودند که پیمان معادی آنها را ندید! نمی‌دانم چرا ندید.  

زهرا شعبان‌شمیرانی: آخرین ساخته پیمان معادی انتظارات را برآورده نکرد. اگرچه پیش از اکران، تعریف‌هایی از آن می‌شد اما شاید همین هم باعث بالا رفتن انتظارات شد و دست آخر سرخوردگی بیشتری برای مخاطب به جای گذاشت. نخستین ‌نکته قابل توجه و وسوسه‌کننده «بمب؛ یک عاشقانه» حضور بازیگران پرتعداد و خوش‌آوازه‌ای است همچون لیلا حاتمی، پیمان معادی، سیامک انصاری، حبیب رضایی و بهادر مالکی که نخستین‌تجربه سینمایی او است و با وجود داشتن یک نقش حاشیه‌ای اما نمره خوبی را در کارنامه هنری‌اش ثبت کرد. سیامک انصاری هم در نقش مدیر مدرسه بازی بسیار خوب و کمیکی دارد که شاید در کنار بازیگر نوجوان فیلم بهترین بازی‌ها متعلق به اوست. حبیب رضایی هم در نقشش جای گرفته و از آن بیرون نزده است اما متاسفانه نقش او خیلی کمرنگ است و از ظرفیتش استفاده نشده و حتی بعید نیست اگر نقش اصلی داستان را حبیب رضایی به جای پیمان معادی بازی می‌کرد، اتفاق بهتری رقم می‌خورد، اگرچه بازی خود معادی هم بد نیست. بدترین بازی اما متعلق به لیلا حاتمی است، آن هم بعد از بازی درخشان در «رگ خواب» که هنوز از خاطر مخاطب بویژه مخاطب حرفه‌ای جشنواره نرفته است؛ بازی بد و ضعیف او این مساله را مجددا به مخاطب یادآوری می‌کند که در بازی گرفتن از بازیگر نقش کارگردان بسیار نقش محوری و کلیدی‌ است و همین نکته دوباره فاصله کارگردانی پیمان معادی با کارگردانان تراز اول را روشن و تکلیف مخاطب را با او در کسوت کارگردان مشخص می‌کند. بدترین سکانس فیلم، سکانس پایانی است و بدترین بازی لیلا حاتمی دقیقا در لحظه‌ و میزانسنی است که قرار بوده اوج قصه باشد. گذشته از اینکه فیلم داستان‌پردازی بسیار ضعیفی دارد و قصه اساسا «درنیامده» اما زمینه قوی و خوبی دارد. در «بمب؛ یک عاشقانه» قرار بوده یک داستان ساده عاشقانه میان زن و شوهر داشته باشیم و زمینه آن سال‌های موشکباران تهران باشد اما نتیجه‌ای که می‌بینیم و آنچه مخاطب را در سالن نگه می‌دارد و حتی برای او جذاب است کاملا برعکس منظور فیلم است. در واقع حاشیه کاملا به متن غلبه دارد و اتفاقا از نمونه‌های خیلی خوب روایت موقعیت موشکباران هم هست. لوکیشن مدرسه نه‌تنها در سینمای جنگ، اتفاق خوبی را رقم زد بلکه نجات فیلم معادی هم تنها وابسته به همین سکانس‌هاست؛ آن هم به اعتبار طنز درست و بجایی که به کار رفته است و بازی‌های خوب کادر مدرسه و صد البته دانش‌آموزان. نوجوانان در یکی دو سال اخیر بازی‌ها و نقش‌های بسیار درخشانی را در سینمای ایران ایفا کرده‌اند که قطعا از بسیاری بازی‌ها و نقش‌های بزرگسالان سینما بهتر و خیره‌کننده‌تر بوده است. قصه فیلم پیمان معادی آنقدر کوتاه و بی‌هویت بود که به نظر می‌رسید با سنجاق به زمینه وصل شده است. یک روایت ساده یک خطی: «باید با هم حرف بزنیم و سوء‌تفاهم‌ها را کنار بگذاریم و عاشق شویم چون معلوم نیست در این شهر چه کسی فردا زنده خواهد بود.» اما این سیناپس نیست، کل فیلم همین بود، همین‌قدر ناپخته، همین‌قدر بدون جذابیت، همین‌قدر الکن، همین‌قدر بدون شخصیت‌پردازی و همین‌‌قدر شعاری. در واقع اصلا به این نقطه هم نمی‌رسید که بگوییم سینما یعنی فرم اگرنه محتوای خوب به تنهایی سینما نیست، چون اصلا محتوا را هم همین اندازه عریان با 5-4 دیالوگ در موقعیت‌های مختلف در فیلم گذاشته بودند. به نظر می‌رسد باید به پیمان معادی یک پیشنهاد جدی داد: کاش بشود جای قصه و زمینه را در فیلم عوض کرد و تکیه فیلم روی موقعیت موشکباران باشد که انصافا هم در لوکیشن مدرسه بسیار جذاب از کار درآمده است و هم در سکانس‌های وضعیت قرمز که همه به زیرزمین به عنوان پناهگاه پناه می‌آوردند و دست آخر تنها سکانس قدرتمند فیلم به لحاظ کارگردانی، فیلمبرداری و صدابرداری هم همانجا رقم خورد، با اصابت موشک به ساختمان. دلهره، ترس و آوارگی بسیار خوب به مخاطب منتقل می‌شد همان‌قدر که حالات جوزدگی‌های آن دوران به واسطه سکانس‌های مدرسه منتقل می‌شد و چون به درستی آن موقعیت‌ها طنز نوشته شده بود، دقیقا به تعریف کمدی نزدیک شد و اثرگذار بود. حتی کاش پیمان معادی فیلم بعدی‌اش را دقیقا با همین تم بسازد و به همین سوژه بپردازد.

نشست خبری سینمایی «شعله‌ور» با حضور حمید نعمت‌الله (کارگردان)، محمدرضا شفیعی (تهیه‌کننده)، هادی مقدم‌دوست (نویسنده)، مهدی سعدی (تدوینگر)، روزبه رایگا (فیلمبردار)، دارا حیایی، مژگان صابری و پانته‌آ مهدی‌نیا (بازیگر) برگزار شد. نعمت‌الله در ابتدای این نشست با ابراز بی‌اطلاعی درباره شنیده‌ها راجع به اعتراض مردم سیستان‌وبلوچستان گفت: ظاهرا به خاطر اشاره به مواد مخدر باعث اعتراض برخی شده در حالی که جای جای این فیلم پر از نمایش زیبایی‌های استان و مردم آن منطقه است. ما با تمام توان سعی در نمایش شکوه منطقه داشتیم، نمی‌توانستیم درباره مشکلات آنجا بی‌تفاوت باشیم. مانند معضلات کم‌آبی و مواد مخدر. ضمن آنکه کاراکتر اصلی اعتیاد خود را از تهران به این خطه می‌برد. ما با حسن نیت این اثر را ساختیم و امیدواریم با نمایش مشکلاتی مانند کم‌آبی مسؤولان کمی برای حل آن مصرتر شوند.  نعمت‌الله درباره مدت زمان فیلم با بیان اینکه موافق کوتاه کردن آن است، در پاسخ به سوالی راجع به تاکید فیلمسازان به ساخت فیلم‌های آپارتمانی، گفت: دلیل اصلی اینکه کارگردانان ترجیح می‌دهند فیلم آپارتمانی بسازند تنبلی است. وی همچنین با قدردانی از ابراز رضایت خبرنگاران درباره قاب‌های این فیلم، گفت: اثر ما باید عریض‌تر در سینما به نمایش درمی‌آمد ولی متاسفانه این اتفاق امروز نیفتاد.

نشست خبری «بمب؛ یک عاشقانه» با حضور پیمان معادی (کارگردان و بازیگر)، احسان رسول‌اف (تهیه‌کننده)، محمود کلاری (فیلمبردار)، ایرج شهرزادی (صدابردار) و همچنین لیلا حاتمی، حبیب رضایی و ارشیا عبداللهی بازیگران این فیلم برگزار شد. به گزارش تسنیم،  این کارگردان درباره شعار مرگ بر آمریکا که به صورت پررنگ در فیلم دیده می‌شود، گفت: علت خاصی نداشت ولی من به یاد دارم در کودکی هر روز سر صف با این شعارها سر کلاس درس می‌رفتیم.  معادی درباره صحبت‌هایی که درباره خشونت در این فیلم می‌شود، گفت: اصلا قصد نداشتم تصویر خشنی بسازم ولی همه به یاد داریم آن دوران، دوران خشن و عصبی بود و یادم هست از تمام معلم‌هایم کتک خوردم. وی راجع به لحن فیلم و ریتم کند آن گفت: من به دنبال یک شاعرانگی در فیلم هستم و این می‌طلبد روند فیلم آهسته پیش برود. من فیلم را کند نمی‌بینم، چرا که فکر می‌کنم برای جاری شدن آن حس، لازم است ریتم اینگونه باشد. رضایی نیز با ابراز خوشحالی به خاطر نقشش گفت: قرار نبود من این نقش را بازی کنم ولی وقتی این شخصیت نوشته شد پیمان از من خواست آن را بازی کنم. البته من مانند خانم حاتمی بدل نداشتم ولی باز هم خیلی در این کار به من خوش گذشت.

سخنان معادی کذب محض است
محمد ذوقی گفت: اظهاراتی که پیمان معادی در نشست خبری فیلم سینمایی «بمب؛یک عاشقانه» مطرح کرد، کذب محض است. به گزارش تسنیم، محمد ذوقی، مدیر روابط عمومی سازمان هنری- رسانه‌ای اوج درباره حرف‌های پیمان معادی کارگردان فیلم سینمایی «بمب؛ یک عاشقانه» گفت: متاسفانه آقای پیمان معادی در نشست خبری فیلم خود گفت سازمان هنری- رسانه‌ای اوج علاقه‌مند به سرمایه‌گذاری در فیلم «بمب؛یک عاشقانه» بوده که این موضوع کذب محض است. به هیچ عنوان نه از طرف پیمان معادی و نه از طرف سازمان اوج این موضوع مطرح نشده است. وی ادامه داد: این روزها کارگردانان و تهیه‌کنندگان بسیاری مشتاق همکاری با سازمان هنری- رسانه‌ای اوج هستند ولی تصور نمی‌کنم این روش درستی برای این کار باشد. خواهشم از آقای معادی و دوستان تهیه‌کننده و کارگردان این است که در گفت‌وگوهای‌شان با اهالی رسانه یا در نشست‌های خبری صحبت‌های قابل استنادی را ارائه کنند و از صحبت‌های کذب و بی‌اساس پرهیز کنند. بنا بر این گزارش، پیمان معادی، کارگردان فیلم سینمایی «بمب؛یک عاشقانه» در نشست خبری این فیلم در کاخ سی‌وششمین جشنواره فیلم فجر مدعی شده بود سازمان هنری- رسانه‌ای اوج از او خواسته‌ در این فیلم سرمایه‌گذاری کند.

شکوه جعلی هفت بی‌فایده است
محمدتقی فهیم از منتقدان سینما در واکنش به برنامه هفت و اجرای رشیدپور در این برنامه یادداشتی را منتشر کرد. او در این یادداشت آورده است: «اگر هفت به این درجه از اعتبار رسیده یکی از مهم‌ترین دلایل آن ارتقای هفت به فرم و شکل خود سینما بوده، یعنی از جسارت و صراحت و چالش دراماتیک برخوردار بوده است. به عبارتی سینمایی نزد مردم دارای اعتبار و جایگاه است که در سوی آنها و آمیخته به عناصر جسورانه باشد لذا برنامه سینمایی مرتبط نیز می‌بایستی عین چنین سینمایی، مهم و بی‌تکلف باشد». در بخشی دیگر از این یادداشت آمده: «اولین قسمت برنامه هفت با اجرای رشیدپور آکنده از تعارف، تشکر، عذرخواهی و شیک‌نمایی بود؛ برنامه‌ای که اساسا می‌خواهد همه چیز را گل و بلبل نشان دهد و شکوه اغراق‌آمیزی برای آن بتراشد. این رویه علنا و عملا یعنی نابودی برنامه‌ای که دارای اعتبار خوبی شده است. به نظر می‌رسد رشیدپور برای دوران جشنواره می‌تواند گزینه خوبی باشد؛ اگر مدیران رسانه جایگاه هفت و دلایل اعتبار آن را به او گوشزد و او را به نفع جسارت و صراحت کنترل کنند. بپذیریم که توهین نکردن به معنی شکوه و جلال جعلی تراشیدن برای همه چیز نیست. آقایان! هفت تا اینجا آمده را با دست خودتان نابود نکنید. امید که رشیدپور قدر این جایگاه را بداند و در شب‌های آتی به اصلاح خود بپردازد».


انجمن کارگردان‌های آمریکا برندگانش را اعلام کرد
انجمن کارگردان‌های آمریکا برندگان جوایز سالانه خود را اعلام کرد. به گزارش مهر به نقل از هالیوود ریپورتر، در هفتادمین مراسم اهدای جوایز انجمن کارگردان‌های آمریکا در بخش سینما، گیلرمو دل تورو برای کارگردانی «شکل آب» جایزه بهترین کارگردانی فیلم بلند سینمایی را دریافت کرد. رقبای وی در این بخش گرتا گرویگ برای «لیدی برد»، مارتین مک‌دونا برای «سه بیلبورد بیرون ابینگ، میزوری»، کریستوفر نولان برای «دانکرک» و جردن پیلی برای «برو بیرون» بودند. جایزه بخش نخستین‌فیلم بلند یک کارگردان نیز به جردن پیلی برای «برو بیرون» اهدا شد. در بخش تلویزیونی نیز «داستان خدمتکار» به کارگردانی رید مورانو به عنوان برنده بخش سریال درام انتخاب شد و در بخش سریال کمدی «ویپ» به کارگردانی بت مک‌کارتی- میلر جایزه دریافت کرد. ژان‌مارک ولی کارگردان فیلم «دروغ‌های بزرگ کوچک» نیز به عنوان بهترین کارگردان در بخش
مینی سریال انتخاب شد. «شهر ارواح» به کارگردانی متیو هاینه‌مان نیز جایزه بهترین کارگردانی مستند را از آن خود کرد.

معرفی نامزد‌های بخش رمان جایزه غنی‌پور
نامزدهای بخش رمان هفدهمین جشنواره شهید حبیب غنی‌پور معرفی شدند. به گزارش مهر، محمد ناصری، دبیر جشنواره شهید حبیب غنی‌پور نامزدهای بخش رمان بزرگسال هفدهمین جشنواره شهید غنی‌پور را به شرح زیر اعلام کرد: «پدرکشتگی» اثر سلمان امین انتشارات ققنوس. «سنگی که نیفتاد» نوشته محمدعلی رکنی، انتشارات کتابستان معرفت،  «بی‌کتابی» اثر  محمدرضا شرفی‌خبوشان انتشارات شهرستان ادب، «این مرد از همان موقع بوی مرگ می‌داد» به قلم محمد حنیف انتشارات اسم، «برج سکوت» نوشته حمیدرضا منایی انتشارات نیستان. داوری این بخش به عهده احمد دهقان، ابراهیم زاهدی‌مطلق و گلعلی بابایی بود. این آثار از بین ۴۹۴ اثر به عنوان «نامزدهای دریافت جایزه برای رمان بزرگسال» سال ۱۳۹۵ معرفی شده‌اند.


«روایتی ساده از ماجرای پیچیده» رونمایی شد
مراسم رونمایی از کتاب «روایتی ساده از ماجرای پیچیده» نوشته ابراهیم حسن‌بیگی با حضور میثم نیلی مدیرعامل مجمع ناشران انقلاب، سیدصادق رضایی رئیس حوزه هنری کودک و نوجوان، یوسف قوجق و حسن احمدی همزمان با دهه فجر در خبرگزاری فارس برگزار شد. سیدصادق رضایی در این مراسم  با بیان اینکه مضمون و محتوای آنچه در فرهنگ تولید می‌شود گاهی مسؤولیت ما را سنگین‌تر می‌کند، چرا که مادران و پدران خواهان مضمون آثاری تربیتی هستند، گفت: در هیچ جای جهان ادبیات کودک و نوجوان را دربست به بخش خصوصی واگذار نمی‌کنند، هرچند نگاه به اقتصاد، تجارت و برگشت سرمایه وجود دارد اما اینگونه نیست که به بخش خصوصی واگذار شود. یوسف قوجق در این برنامه با بیان اینکه در تاروپود کتاب‌های آقای حسن‌بیگی آداب و رسوم جای خوبی دارد و قصه را زیباتر می‌کند، گفت: حسن‌بیگی خیلی پیچیده فکر می‌کند ولی ساده و همه‌فهم می‌نویسد. در نوشتن مخاطب را در نظر می‌گیرد؛ در حالی ‌که پیچیده فکر می‌کند ولی ساده می‌نویسد. اهل فرم و بازی با ساختار نیست و در حقیقت به قصه می‌پردازد. آثار پی‌رنگ خوبی دارد، چرا که ماجراها را ساده بیان می‌کند. میثم نیلی نیز در این برنامه با تمجید از آثار حسن‌بیگی اظهار داشت: در مجمع ناشران انقلاب اسلامی، مؤسسه شیرازه بنا داریم پویش مطالعاتی گسترده حول کتاب روایتی ساده از ماجرایی پیچیده، نوشته آقای حسن‌بیگی داشته باشیم، شبیه به کاری که در مسابقه«کتاب و زندگی» درباره کتاب‌های دیگر انجام شد. به گفته نویسنده، این اثر روایت نوجوانی است به نام «الیاس» از ترکمن صحرا که کودکی و نوجوانی او در آن رقم خورده است و آدم‌هایش تاکنون در داستان‌هایش نقش زیادی داشته‌اند. روایت الیاس در این رمان روایت زمین است و خان و رعیت و صد البته ظلم و ستم با چاشنی عشقی ناخواسته در الیاس. مفهوم برتری و نابرابری و ظلم و ستم و در یک کلام استکبار، مفهومی است که در ظرف مکان و زمان نمی‌گنجد و الیاس بهانه‌ای است تا نوجوان امروز ما با این مفاهیم آشنا شود.


4 خواننده برتر در یک نماهنگ
«ایران جان» منتشر شد
نماهنگ «ایرانِ جان» به خوانندگی 4 خواننده مطرح موسیقی پاپ با همکاری مرکز موسیقی انقلاب اسلامی (مأوا) و بسیج سازمان صداوسیما منتشر شد. به گزارش مهر، مرکز موسیقی انقلاب اسلامی (مأوا) و بسیج سازمان صداوسیما نماهنگ «ایرانِ جان» را با حضور 4 خواننده مطرح موسیقی پاپ منتشر کرده‌اند. در این نماهنگ که به کارگردانی برادران بوشهری در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفته، قاسم صرافان شاعر، بهنام کریمی آهنگساز، امیرحسین اکبرشاهی تنظیم‌کننده و حجت اشرف‌زاده، رضا صادقی، حامد همایون و مهدی یغمایی به عنوان خواننده حضور دارند. موسسه فرهنگی- هنری «دلصدا» در این نماهنگ به عنوان مجری طرح حضور دارد.