نگاهی به تازه‌ترین ساخته ابراهیم حاتمی‌کیا
به وقت زمانه خود
محمدرضا کردلو: «به وقت شام» یعنی به وقت شام، یعنی به وقت این 5، 6 سال، یعنی به وقت زمانه خود. یعنی فارغ نبودن از اتفاقاتی که دور و برمان می‌گذرد و یک کارگردان چگونه می‌تواند عکس‌العمل خود را نسبت به آنها نشان دهد؛ جز با فیلم ساختن؟! به وقت شام البته امتحان معرفت و مردانگی و کنار نیامدن با خود است. قصه کاپیتان حاتمی‌کیا که برای نجات ایلیوشین سینمای فروخفته در خود و بی‌خبر از عالم و آدم دست به کار می‌شود. باقی هم‌نسلانش نیستند؟ کجایند، نمی‌دانم اما نیستند و حاتمی‌کیا تنهای تنهای تنها از میان کارگردانان هم‌دوره خود، هنوز «به وقت عمل کردن» را درک می‌کند. حاتمی‌کیا «به وقت امروز» است اما «به وقت شام» روایتی نو، تکنیکال و فراتر از سینمای ایران است از یک خاطره جمعی که احتمالا هیچکس تا سال‌ها فراموشش نخواهد کرد. حتی آنهایی که بی‌تفاوت از کنارش عبور کرده‌اند؛ «تراژدی سوریه» و اتفاقاتی که خواه ناخواه گریبانگیر ما است. داعش و گروه‌های تکفیری. به وقت شام معتقدانه‌ترین اثر ابراهیم حاتمی‌کیاست. پایه این اعتقاد «انتخاب» او است. او انتخاب کرده خود را در کشاکش جدال گروه‌های سیاسی و اجتماعی داخل کشور تعریف نکند. او انتخاب کرده برای «اعتقاد» درباره تراژدی سوریه فیلم بسازد. درگیر شعار نشود. به ارتقای جهات فنی سینمای ایران اهمیت دهد. از زبان مفاهمه با دنیا استفاده کند. مردم را نشان دهد. به موضوع شکاف نسلی بپردازد و قصه داشته باشد. قصه‌ای پرکشش که اجازه نمی‌دهد مخاطب 110دقیقه  پلک چشم برهم بگذارد. فیلمی پرحادثه و پر از تعلیق و نشانه‌گذاری‌های دقیق و فکر شده‌ و البته اتفاقی که در مجموعه کارهای حاتمی‌کیا مولفه‌ای مهم به شمار می‌آید؛ کاری که انگار فقط خود او بلد است؛ توان دراماتیزه کردن و ایجاد تعلیق‌های فراوان در قصه در لوکیشن‌های محدود. این اتفاق این بار در ایلیوشین تکرار شده است. تمایز به وقت شام البته سکانس‌های پرتعداد خارجی هم هست. قوتی که سکانس‌های خارجی دارد نیز همتراز با فضای دراماتیک داخل هواپیماست و البته به جهت فنی و سینمایی سخت‌تر و پیچیده‌تر. بی‌تردید سکانس نخستین ‌تیک آف‌ایلیوشین در فرودگاه تدمر و تلاش ابتدایی برای نجات هواپیما یکی از کم‌نظیرترین سکانس‌های خارجی در سینمای ایران است. تصویربرداری دوست‌داشتنی و جلوه‌های ویژه فوق‌العاده. شخصیت‌پردازی علی و شکاف فکری‌ای که با پدرش دارد. علی در موقعیت که قرار می‌گیرد همان چیزی است که از یک قهرمان انتظار داریم؛ قهرمانی ساده و بی‌آلایش که به تصمیم که می‌رسد عمل می‌کند.

نگاهی به متفاوت‌ترین اثر جشنواره فجر
«به‌ وقت شام» را با هیچ‌ چیز مقایسه نکنید!
محسن شهمیرزادی: لطفاً «به ‌وقت شام» را با هیچ اثری از حاتمی‌کیا مقایسه نکنید. این خواهش را باید از کسانی داشت که در هر فیلمی از حاتمی‌کیا دنبال «آژانس» می‌گردند تا حاج‌کاظم و سلحشور دیگری برای‌شان زنده شود. در حالی که حاتمی‌کیا فرزند زمانه‌ خویش است و در هر عصری دغدغه‌هایش در فیلم‌های او بازنمود دارد. اگر «چ» پیش آمد، بحث، بحث اعتدال و انقلاب و مذاکره بود. اگر «بادیگارد» ساخته شد، حرف شخصیت نظام و کدرکننده‌های داخلی‌اش بود. به‌ وقت شام اتفاقاً ممزوجی از همه‌ دغدغه‌های قبلی حاتمی‌کیا است که با زبانی متفاوت برای «مردم» روایت شده است. روایتی بین‌المللی که دغدغه‌اش حتی در «خاکستر سبز» هم دیده نمی‌شود. عامه‌ مردم وقتی فیلم می‌بینند ذهن‌شان بیشتر از دیالوگ‌ها دنبال «قصه» می‌رود، زبان «تصویر» بین‌المللی است و حرف اگر بخواهد جریان پیدا کند این تصویر و قصه ‌است که باید فیلم را پیش ببرد. از این رو است که حاتمی‌کیا برخلاف مشی پیشین خود بیش از دیالوگ‌های آتشین، قصه را دنبال می‌کند. «علی» آقازاده‌ای است که شبیه پدر فکر نمی‌کند. او سوریه را آنقدرها هم مهم و بزرگ نمی‌بیند. عربی نمی‌داند و انگلیسی حرف می‌زند و چقدر شبیه نقش گلشیفته فراهانی در «به نام پدر» است، وقتی در مجادله با پدر سهم خود از جنگ را می‌خواهد. سهم فرزند یک رزمنده که پدرش یا در جنگ ایران و عراق بوده یا بوسنی یا سوریه و او در این دوری پدر هیچ نقش و تقصیری نداشته است اما دست زمان علی را دگرگون می‌کند و از او حماسه می‌سازد.  حاتمی‌کیا کماکان «شخصیت‌های دهه 90» را به رخ می‌کشد. هرچند مراد و الگوی این شخصیت‌ها هنوز از دل جنگ برمی‌خیزند و زندگی‌شان با نبرد به هم‌آمیخته. «رئالیسم شخصیت»‌های حاتمی‌کیا در به‌ وقت شام اندکی متفاوت است. او همواره نماینده‌ای از جانب خودش در فیلم دارد (شهید چمران در «چ»، حیدر در «بادیگارد» و حاج‌یونس در «به‌ وقت شام» و...) و برای سایر شخصیت‌ها هویت مجزایی تعریف می‌کند. هویت‌هایی که درواقع هر کدام بخشی از جامعه را نمایندگی می‌کنند اما او در به‌ وقت شام کاراکترهایی را طراحی کرده که حتی آنها را به چشم ندیده و تعاملی نداشته. داعشی چیزی نیست که بتوان آن را در هر جایی پیدا کرد؛ با این ‌وجود در این فیلم جامعه‌شناسی انواع گروه‌های تکفیری بسیار پسندیده و مناسب تحلیل‌ شده است.  اینکه اروپایی‌ها چگونه از «نیهیلیسم» برای خودکشی زیباتری به سوریه آمده‌اند. تفاوت چچنی‌ها با گروه‌های تکفیری طایفه‌ای، جهادی‌ها با تبلیغاتی‌ها، داعش با النصره. اینکه برخی‌شان حداقل به ظواهر پایبندند و قائل به مذاکره اما برخی دیگر هیچ ظاهری از اسلام هم رعایت نمی‌کنند و تنها نام خدا روی پیشانی‌شان مهر ‌شده است.

زهرا شعبان‌شمیرانی: فیلم «خجالت نکش» نخستین ‌ساخته سینمایی رضا مقصودی، فیلمنامه‌نویس باسابقه سینما است که شاخص‌ترین فیلمنامه او «لیلی با من است» بوده است. همین هم باعث شده با فیلمی در ژانر کمدی و درونمایه کاملا اجتماعی- سیاسی روبه‌رو باشیم، بویژه که صراحتا در فیلم از فیلم صحبت‌های رئیس‌جمهور سابق استفاده می‌شود و برعکس اغلب فیلم‌هایی که سراغ چنین کلیشه‌هایی می‌روند، خیلی خوب به خدمت قصه و باورپذیری و جذابیت آن درآمده است. «خجالت نکش» داستان خجالت نکشیدن از فرزند داشتن است. فیلم اگرچه صراحتا به مخاطب پیام می‌دهد و نسخه تجویز می‌کند اما این امر هم اصلا باعث پس‌ زده شدن توسط مخاطب نمی‌شود و اتفاقا فیلم پایان‌بندی بسیار خوب و شریفی هم دارد. بازی احمد مهران‌فر و شبنم مقدمی هم در کنار شخصیت‌پردازی خوب و ریتم کاملا تند فیلم سبب موفقیت آن
شده ‌است اما سایر شخصیت‌ها غیر از دو کاراکتر اصلی اصطلاحا لق هستند اما به کلیت فیلم ضربه نمی‌زنند. مهران‌فر در کنار گریم و نقش متفاوت و جذابش لحن خوبی هم دارد و کاراکتر جذابی خلق کرده است. شبنم مقدمی هم با وجود آنکه بازی جدیدی ارائه نداده اما از پس نقش برآمده، در میان سایر نقش‌های فرعی هم نقش پسر کوچک که کاوه آهنگر آن را ایفا می‌کند به طنز فیلم کمک کرده و حتی می‌توان گفت این بازیگر را که از کودکی به واسطه پدرش در سینما حضور داشته بویژه در نقش نوجوانی دکتر قریب، دوباره به یاد سینما آورد که اتفاقا از پس نقش نسبتا کمیکش هم برآمده است. لیندا کیانی نیز در نقش مقبوله که پیشخدمت «صنم» (شبنم مقدمی) است هم نخستین‌بار است یک افغان را در سینما در این نقش و با این پردازش شخصیت می‌بینیم و به روند قصه و پیشبرد آن کمک کرده است. اصطلاحات زیبایی را هم به کار می‌برد: جانت جور است؟ (حالت خوبه؟) شکم داره!(باردار است). خجالت نکش هم طنز است و هم مبتذل و هجو نیست. اجتماعی است اما سیاه نیست. سیاسی و منتقد است- آن هم در سطوح کاملا بالای حکومتی- اما تخریب‌گر نیست. جذاب است اما دست به دامان هر ابزاری نشده است. پایان‌بندی درخوری دارد. «خجالت نکش» به واقع فیلم خوب و ترازی است. آن هم در سال‌های رونق «پنجاه کیلو آلبالو» و «من سالوادور نیستم» و «خالتور»! سال 95 و 96، کمدی‌ها پرچمدار فروش گیشه بودند اما بیش از آنکه استحقاق عنوان کمدی را داشته باشند؛ از آنها با عنوان تحقیری فیلم «تجاری» یا «بازاری» یاد می‌شود.  به سیاق هر سال و روال جشنواره فجر، اساسا کمدی‌ها مورد توجه منتقدان قرار نمی‌گیرند و البته کمدی درخور و قابل تامل هم با تاسف در این سال‌ها بسیار بسیار نادر بوده است اما باز هم انتظار می‌رود «خجالت نکش» کمتر مورد اجحاف واقع شود. اگرچه در همین چهار روز آغاز جشنواره هم نام فیلم و تیم سازنده در محافل سینمایی و رسانه‌ای مهجور مانده است. باید از کسانی مثل برزو نیک‌نژاد و رضا مقصودی به خاطر ساخت «زاپاس» و «خجالت نکش» ممنون بود. فیلم‌هایی از این دست حال جامعه ایران و سینمای ایران را بهتر خواهد کرد و باید آرزو کرد جشنواره سال آینده میزبان تعداد بیشتری کمدی فاخر باشد. جای فیلم‌هایی مثل «لیلی با من است» و حتی «مارمولک» سال‌هاست در سبد جشنواره فجر خالی است. در نبود این جنس کمدی‌های فاخر است که «گشت2» پرچمدار کمدی می‌شود البته سال قبل «خوب، بد، جلف» هم طنز متوسطی بود اما تراز «خجالت نکش» از همه کمدی‌های سال قبل بالاتر است.
 

گروه فرهنگ و هنر: نشست خبری فیلم سینمایی «به وقت شام» ساخته ابراهیم حاتمی‌کیا شامگاه دوشنبه ۱۶ بهمن‌ماه در پردیس ملت برگزار شد. به گزارش «وطن امروز»، حاتمی‌کیا در ابتدای این جلسه اظهار داشت: فکر می‌کنم سال 65 بود، 31 سال پیش که نخستین‌فیلم خودم «هویت» را ساختم. درست با عملیات کربلای 5 مصادف بود و من باید کنار فیلم می‌ماندم و دوستانم رفتند منطقه که آن برهه برایم خیلی سخت گذشت. پس از فیلمبرداری برای عملیات به منطقه رفتم که برخی از دوستانم در آن عملیات شهید شدند. او ادامه داد: فیلم «به وقت شام» فیلمی است که یک سرباز ساخته. من خودم را سرباز این نظام می‌دانم و همچنان دلم می‌تپد برای بچه‌هایی که جهاد می‌کنند. سوالاتی که خواهد شد فنی است ولی مرا یک سرباز بدانید که همانند همان عملیات دوست داشتم با آن بچه‌ها باشم و اسمم را هم در تیتراژ نخستین‌فیلمم نزدم و دوست داشتم مانند آنها گمنام می‌ماندم که نشد و 31 سال است که بعد از آنها ماندیم. حاتمی‌کیا در پاسخ به سوالی درباره استفاده زیاد از جلوه‌های ویژه  و کنایه شباهت فیلم به بازی‌های کامپیوتری اظهار داشت: افتخار می‌کنم بچه‌های ایرانی این فیلم را ساختند و یک دلار هم در خارج از ایران صرف ساخت فیلم نشد و ما تمام توان‌مان را برای فیلم گذاشتیم. اگر شما بازی کامپیوتری می‌بینید من چنین حسی ندارم. من ترجیح می‌دهم از بچه‌های ایرانی متخصص استفاده کنم حتی اگر شما طعنه‌هایی بزنید. وی درباره برخی شخصیت‌های داعشی که در فیلم کم‌هوش جلوه می‌کنند، اظهار داشت: یک روز کل گروه را جمع کردم و گفتم همگی بنشینید و به فیلم‌هایی که داعشی‌ها ساخته‌اند نگاه کنید و بویژه صحنه‌های بریدن سر و خفه کردن زیر آب را ببینید. واقعیت این است ترکیب داعش بشدت اگزجره است اگر آن فیلم‌ها را ببینید متوجه می‌شوید همین‌هایی است که ما نشان دادیم. در مظلومیت شهدای مدافع حرم همین بس که هنوز هم چیزی نمی‌توان درباره آنها گفت. من بین آنها نفس کشیده‌ام و دوست دارم درباره آنها حرف بزنم ولی به دلایلی مصلحت دیدم به این شکل مسائل را به تصویر بکشم. وی افزود: این فیلم ۲۴۰۰ پلان داشت و ما شبانه‌روز کار کردیم. من دوست دارم این فیلم در خاورمیانه مطرح شود، اگرچه می‌دانم چنین چیزی سخت می‌شود ولی به جشنواره‌ای فکر نکردم. من دشمن جشنواره‌ها نیستم ولی از این نظر که می‌بینم جوان ایرانی تمام التهابش رسیدن به جشنواره‌هاست ناراحت می‌شوم و دلم می‌سوزد. دوست دارم فرزندان این کشور حرفایی بزنند که برای این کشور است. حاتمی‌کیا درباره اینکه نمی‌شود با برخی قهرمان‌های این فیلم همزاد‌پنداری کرد، توضیح داد: شما می‌توانید از قول خودتان بگویید با فیلم ارتباط برقرار نکردم. من این فیلم را برای بچه‌های مدافع حرم ساختم. من به مقدساتم قسم خوردم که از بچه‌های مدافع حرم فیلم بسازم. رفتم به حاج قاسم سلیمانی گفتم چرا نمی‌گذارید ما به آنجا برویم. گفتم حاج قاسم! ببین چه طعنه‌هایی به من می‌زنند و می‌گویند «گمشو برو در سوریه کار کن». من نمی‌توانم وارد خیلی از مسائل شوم. شرایط خیلی پیچیده است. آنقدر که فقط می‌توانم 4 ثانیه از حرم حضرت زینب فیلم بگیرم. من از داعشی حرف می‌زنم که تا خانه‌مان آمد. شما را به خدا این شرایط را هم در نظر بگیرید. خواب هستید که به داعش کار ندارید اما به تکنیک‌های فیلم من کار دارید؟

هفت رشیدپور همچنان روی خط بی‌سوادی!
حضور رشیدپور در سری جدید برنامه هفت و عدم تسلط او به اجرای یک برنامه تخصصی سینمایی و تلاش بی‌اندازه‌اش برای اینکه از هر موضوعی یک حاشیه و جنجال بسازد، به قدری ضعیف و آزاردهنده بود که در طول چند روزی که این ویژه‌برنامه آغاز شده است، اعتراضات بسیاری به رفتار غیرحرفه‌ای و غیرکارشناسانه مجری این برنامه صورت گرفته است. به گزارش «وطن امروز»، تازه‌ترین اعتراض صورت گرفته نسبت به این موضوع از جانب سیدمحمود رضوی، تهیه‌کننده و هادی حجازی‌فر، بازیگر فیلم سینمایی «لاتاری» نسبت به اقدام غیرحرفه‌ای مجری «هفت» در لو دادن قصه این فیلم سینمایی روی آنتن زنده تلویزیون بود. سیدمحمود رضوی در توئیتی در ارتباط با این اتفاق نوشت: «یکی از غیرحرفه‌ای‌ترین اتفاقات رسانه ملی اینکه در برنامه هفت طوری از فیلم لاتاری حرف زدند که قصه را لو دادند.» همچنین هادی حجازی‌فر نیز در واکنشی تند با انتشار پستی در صفحه شخصی خود درباره این موضوع نوشت: «ضمن احترام به نظر منتقدان برنامه «هفت» درباره «لاتاری»، از حسین مهدویان بشدت ناراحتم که چرا با پشت دست نزد تو دهن مجری پَرت و بی‌اطلاع برنامه صبحگاهی آن هم زمانی که داشت داستان کامل و ریزِ فیلم اکران نشده را لای خواهش‌های حسین، تعریف می‌کرد. اگر مجری در طول حیاتش لااقل 5 برنامه از هفت‌های قدیمی را دیده بود می‌فهمید که این کارش از بین بردن سرمایه و تلاش یک گروه بزرگ است. قهقرا از این بیشتر؟ رسیدن از جیرانی به رشیدپور! چقدر جای فرزاد حسنی‌ها، یحیوی‌ها و... در تلویزیون خالی است...» این البته بخشی از اعتراضات صورت گرفته به این برنامه است. محمدتقی فهیم، منتقد شناخته‌شده سینما نیز بتازگی در گفت‌وگو با ایسنا، در ارتباط با سری جدید برنامه هفت با اجرای رضا رشیدپور گفت: «انتخاب رشیدپور برای اجرای «هفت»‌ خودزنی برای تلویزیون و از جمله خود «هفت» است و باید فکری به حال این برنامه و مخاطبانش کرد. اتفاقی که در «هفت» جدید افتاد، هشداری برای آقایان است. سازندگان تلاش می‌کنند مخاطب به دست بیاورند. جهان رسانه جهان رقابت است. نگذارید مخاطبان از دست بروند. انتخاب مهران مدیری حداقل این حسن را داشت که مسائل را وارونه و گل و بلبل جلوه نمی‌داد. مهران مدیری این هوش را داشت که با سینما، سینماگر و منتقدان و پدیده نمایشی طرف است. به این صراحت نمی‌تواند به چشم مخاطب نگاه کند و مطالب را به گونه‌ای دیگر جلوه دهد. آنچه مسلم است باید به فکر «هفت» بود و نباید براحتی مخاطب به دست آمده را از دست داد».

حذف «خجالت نکش»
از جمع مدعیان سیمرغ فیلم مردمی در پنجمین روز از برگزاری جشنواره فیلم فجر در سینماهای مردمی، 9 فیلم برتر آرای تماشاگران اعلام شد. به گزارش «وطن امروز»، نتیجه شمارش آرای فیلم‌های نمایش داده شده در روز پنجم جشنواره فیلم فجر (16/11/96) توسط ستاد انتخاب فیلم برگزیده از نگاه تماشاگران جشنواره فیلم فجر اعلام شد. دارکوب، به وقت شام، چهارراه استانبول، مغزهای کوچک زنگ‌زده، لاتاری، بمب، سرو زیر آب، تنگه ابوقریب و عرق سرد فیلم‌های برتر روز پنجم اعلام شدند؛ فهرست فیلم‌ها بدون اولویت است.

تقدیر مطهری از فیلم «به وقت شام»
علی مطهری، نایب‌رئیس مجلس از جمله چهره‌هایی است که به تماشای تازه‌ترین ساخته ابراهیم حاتمی‌کیا نشست و با انتشار یادداشتی از این اثر تقدیر کرد. به گزارش ایسنا، در بخشی از این یادداشت آمده است: «این فیلم فداکاری‌ها و مجاهدت‌های مجاهدان ایرانی، افغانی و پاکستانی، لبنانی و مدافعان حرم را به خوبی تصویر کرده است که انسان را از بینش قوی و شجاعت آنها به اعجاب وا می‌دارد. نفوذ غربی‌ها در داعش نیز در این فیلم بخوبی نمایش داده شده است. این فیلم آن اصل کلی مورد تأکید استاد شهید مطهری را خوب تجسم کرده که همیشه مقدسان نادان ابزار دست منافقان زیرک واقع می‌شوند و به اسلام ضربه می‌زنند. باید از جناب آقای حاتمی‌کیا و همکارانش تشکر ویژه کرد».
 

یادداشت پرویز پرستویی بر کتاب «وقتی مهتاب گم شد»
پرویز پرستویی درباره کتاب «وقتی مهتاب گم شد» نوشت: می‌توانم از ته دل و برای همیشه افتخار کنم در سرزمینی زندگی می‌کنم که اینچنین قهرمانانی نه در افسانه که در واقعیت دارد. به گزارش فارس، پرویز پرستویی، بازیگر سینمای ایران یادداشتی بر کتاب «وقتی مهتاب گم شد» نوشته است. در بخشی از این یادداشت آمده: «امروز وقتی صفحه آخر کتاب «وقتی مهتاب گم شد» را برهم نهادم سه نکته مرا به خود مشغول کرد؛ چرایی از بی‌نهایت تاثیرگذاری کتاب بر روحم، دعا از ته قلب برای شادی روح برادران شهید خوش‌لفظ و نیز درخواست صبر عظیم خداوندی برای مادر گرامی این شهیدان. و به خود می‌گویم که در معنا، هر ترکش نشسته بر وجود علی خوش‌زخم‌ها، ارزش دریافت هزاران باره طلای المپیک برای عطش سیری‌ناپذیر هر قهرمان را داشته... ولی نه! باز حرفم را خاضعانه پس می‌گیرم چون قیاس غلط، نابجا و حقیری برای همچو مردانی است... فقط می‌توانم از ته دل و برای همیشه افتخار کنم که در سرزمینی زندگی می‌کنم که چنین قهرمانانی نه در افسانه که در واقعیت دارد و بی‌شک با خواندن این کتاب هر ایرانی منصفی نیز به داشتن چنین مردان فرااسطوره‌ای و بی‌ادعایی در جهان افتخار خواهد کرد. دقیق‌تر بگویم تک‌تک سطور کتاب «وقتی مهتاب گم شد» برای من نقش استادی را دارد که با اشاراتش از او یاد می‌گیرم چگونه آرزومندانه بتوانم راه بی‌آلایش این مردان عاشق خدا را ادامه دهم، همچنان که همچون خود، برای دولتمردان کشورم نیز دعا دارم تا فارغ از هر تعلق، این کتاب را خوانده تا تاثیری عملی، برای خدمت بیشتر به مردمان کشور بگیرند.


میزبانی بوشهر از «آفتابگردان‌ها»
اردوی آموزشی شعر جوان انقلاب اسلامی موسوم به «آفتابگردان‌ها» با حضور شاعران جوان برگزار می‌شود. به گزارش «وطن امروز»، آخرین اردوی ششمین دوره آموزشی شعر جوان انقلاب اسلامی، «آفتابگردان‌ها»، ویژه آقایان، امروز بهمن ماه در بوشهر آغاز می‌شود. در قالب این اردوی 4 روزه که به ابتکار موسسه شهرستان ادب برگزار می‌شود، 70 شاعر جوان از سراسر کشور، برای سومین بار گرد هم خواهند آمد تا از برنامه‌های آموزشی فشرده با حضور استادان برجسته در زمینه شعر بهره‌مند شوند. 70 شرکت‌کننده در اردوی سوم و نهایی از ۳۲ شهر و ۲۰ استان کشورمان در این اردو حضور خواهند داشت. گفتنی است، بتازگی فراخوان دوره هفتم آفتابگردان‌ها نیز منتشر شده است و علاقه‌مندان به شرکت در این دوره‌ها که به صورت رایگان برگزار می‌شود، می‌توانند به نشانی اینترنتی
 aftabgardanha.com مراجعه کنند.


«جومانجی» دوباره به صدر جدول آمد
در هفته‌ای که «جومانجی» پرفروش‌ترین فیلم سینمای آمریکا بود، فیلم تازه هلن میرن اکران شد و فروش جهانی «کوکو» از مرز ۷۰۰ میلیون دلار گذشت. به گزارش خبرآنلاین، «جومانجی: به جنگل خوش آمدید» جایگاه خود در صدر جدول پرفروش‌ها را بازپس گرفت و پس از ۷ هفته اکران موفق پرفروش‌ترین فیلم شد. از زمان اکران فیلم «تایتانیک»‌ در سال ۱۹۹۸ تا امروز هیچ فیلمی که در ماه دسامبر اکران شده، نتوانسته بود در ماه فوریه سال بعد نیز در صدر جدول پرفروش‌ها قرار گیرد. برای دست یافتن به جایگاه پرفروش‌ترین اثر در حال اکران سینمای آمریکا «جومانجی» به فروش ۱۱ میلیون دلاری نیاز داشت که خیلی راحت با اکران در بیش از ۳ هزار سالن سینما به این رقم دست پیدا کرد. فروش جهانی «جومانجی» تا اینجای کار ۸۵۵ میلیون و ۷۰۰ هزار دلار است که ۳۵۲ میلیون و ۶۰۰ هزار آن مربوط به فروش فیلم در آمریکای شمالی بود. دواین جانسون از جمله پولسازترین بازیگران سینمای جهان نقش اصلی را در «جومانجی» بازی می‌کند. پرفروش‌ترین فیلم جانسون در آمریکا «سریع و خشمگین‌ ۷» با فروش ۳۵۳ میلیون دلاری است که بزودی «جومانجی» جای آن را خواهد گرفت.