فرشاد گلزاری: ایجاد هجمه و خلق سناریو برای هدایت افکار عمومی، علیه یک کشور، جریان یا یک شخص نیازمند داده‌های قوی و تایید شده‌‌ای است که پس از دسته‌بندی و پالایش بر اساس نوع پرونده موجود (امنیتی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و...) وارد مرحله تحلیل محتوا و در نهایت انتشار پرسروصدا می‌شود که در این مرحله رسانه‌ها (اعم از مکتوب یا دیجیتال) نقش بسزایی را ایفا می‌کنند. امروز آنتن شبکه‌های تلویزیونی، صفحات روزنامه‌ها و هفته‌نامه‌ها و همچنین تارنمای اندیشکده‌های مطالعاتی آنگونه که در کشورمان نسبت به آنها نگاه می‌شود، بی‌ارزش یا کم‌ارزش نیست. این توپخانه رسانه‌ای در قرن 21، تنها مشغول آگاه‌سازی یا انتشار چند مطلب جهت‌دار بر ضد یک کشور یا یک تفکر نیست، بلکه رسانه‌های جهان در وضعیت کنونی نقش دولت پنهان و حتی یک اپوزیسیون مجازی (بخوانید حقیقی) را بازی می‌کنند. به عبارتی گویاتر، مجرای انتشار اخبار در وضعیت فعلی براحتی می‌تواند یک  دولت- کشور را از عرش به فرش بکشاند یا حداقل وجهه بین‌المللی آن را با چالش روبه‌رو کرده و مخاطراتی در عرصه‌های امنیتی، سیاسی و بویژه اقتصادی به‌وجود آورد. به عنوان مثال زمانی که خبر فساد اخلاقی ترامپ و ارتباط او با استورمی دنیلز، رسانه‌ای شد، به یکباره حرف‌ها و سخن‌های در گوشی از واشنگتن گرفته تا ایالت‌های لاتین‌تبار آمریکا میان مردم شدت گرفت و دیری نپایید که دموکرات‌ها و حتی جمهوری‌خواهان همسو با ترامپ داد انتقاد از وی سر دادند و مجدداً یاد پرونده رسوایی «بیل کلینتون» و «مونیکا لوینسکی» زنده شد؛ موضوعی که سال 1999 استیضاح کلینتون از سوی محافظه‌کاران را با کمک رسانه‌های منتسب به آنها رقم زد و او تنها با اخذ یک رای بیشتر در سنای آمریکا توانست از سقوط سیاسی خود جلوگیری کند. این رویه تنها بخش کوچکی از کارکرد رسانه در عرصه داخلی است که به اشکال مختلف، از گذشته تاکنون در حال بروز و ظهور است. اما بخش دیگری که تقریباً از یک دهه اخیر تا امروز به یک نوع استراتژی پنهان و حداقل کمرنگ تبدیل شده، در آمیختن متن سیاست خارجی کشورها با رسانه است. به عبارت ساده‌تر، رسانه‌ها دیگر از القای گفتمان و جنگ روانی به سمت جریان‌سازی رفته‌اند که ریشه آن در راهبردهای سیاست خارجی کشورهاست. البته این ادعا باعث نمی‌شود کارایی رسانه و مطبوعات در عرصه جنگ روانی را نادیده بگیریم، بلکه استفاده‌های اخیر از رسانه به قوت خود باقی است. بدون تردید طرح‌ریزی یک عملیات روانی موفق، 2 بعد داخلی و خارجی را  در بر می‌گیرد اما واقعیت این است که کاربرد این مقوله در جهان امروزی بیشتر بر سناریوهای خارجی تمرکز دارد که البته قبل از اجرای آن، ابزار و وسیله‌هایی لازم است تا با محوریت آنها بتوان پروژه مدنظر را پیش برد. در این بین یکی از دولت‌هایی که جدیداً و از حدود 3 سال پیش در محور عملیات روانی فعال شده، امارات متحده عربی است. شیخ‌نشینان این جغرافیا، در کمتر از 5 سال و با هزینه کردن رقم‌های هنگفت فرآیندی را شکل‌دهی و اجرا کرده‌اند که متاسفانه در تحلیل‌های داخلی به آن پرداخته نمی‌شود، چرا که مسؤولان، مدعیان و حتی خبرگان امر رسانه هر واقعه‌ای را که در منطقه‌، حاشیه خلیج‌فارس و محور عربی اتفاق می‌افتد و سپس بازخوردهای اروپایی و آمریکایی آن در سطوح گسترده منتشر می‌شود، برآمده از تفکرات و سیاست‌ورزی‌های منفی عربستان سعودی می‌دانند که تا حدودی درست است اما تمام این روندها و فراز و فرودها را نمی‌توان ماحصل دگماتیسم مستقر در ریاض دانست. امارات در پشت این قضیه و دقیقاً در کنار سعودی‌ها نشسته اما مدل و روند این تاثیرگذاری و همچنین مهره‌های آنها بیش از اصل ماجرا اهمیت دارد و به نوعی یک حلقه مفقوده به حساب می‌آید.
اصل مطلب چیست؟
امارات بعد از سال ۲۰۱۵ و بر اساس معادلات منطقه‌ای و روابطی که با لابی‌های آمریکایی و حتی اسرائیل داشت، فعال‌سازی سیاست‌ خارجی خود را در دستور کار قرار داد. بر این اساس قرار شد تا مهره‌های اثرگذار به نمایندگی از سوی امارات به کشورهای پر نفوذ گسیل شوند. در اینجا بود که پروژه‌ای سیستماتیک برای پرورش دیپلمات‌های ماهر توسط «محمدبن زاید آل‌نهیان» ولیعهد ابوظبی پایه‌گذاری شد که هدف آن تربیت دیپلمات‌های برجسته است و تا امروز هم این روند با جدیت پیگیری می‌شود. به گونه‌ای که 4 دیپلمات اصلی این کشور در آمریکا، روسیه، بریتانیا و سازمان‌ملل به صورت ویژه ماموریت دارند وجهه امارات عربی متحده را در سطوح بین‌المللی افزایش داده و از هر راهی برای نفوذ در داخل کشورهای مذکور با هدف برجسته کردن نام این کشور استفاده کنند.  اینکه چرا بن زاید که از او به عنوان حاکم دو فاکتوی امارات نام برده می‌شود، مسؤولیت این پروژه مهم را به عهده گرفته تا حدودی به رابطه شخصی وی با سعودی‌ها، آمریکا، اسرائیل و کانون‌های قدرت اروپایی برمی‌گردد و از سوی دیگر او نبض ابوظبی را در دست دارد. باید توجه داشت که هدف این مدل از دیپلماسی بن زاید، تنها منطقه خلیج فارس یا خاورمیانه نیست، بلکه در تمام دنیا و بویژه کشورهایی که از تاثیرگذاری بالایی در نظام بین‌الملل برخوردارند، این کنشگری به صورت فعال دیده می‌شود. این در حالی است که امارات، انتخابات ایالات ‌متحده را که در نتیجه پیروزی ترامپ را رقم زد، به صورت کامل رصد کرده بود و بر اساس خاستگاه اقتصادی و تجاری رئیس‌جمهور آمریکا به این نتیجه رسید که می‌توان با کاخ‌سفید وارد معامله‌های گسترده‌ای شد. از این جهت آنها به دنبال تعمیق نفوذ خود در کاخ سفید بوده و خواهند بود که در نهایت شاهد انتصاب «یوسف العتیبه» به عنوان سفیر امارات در آمریکا بودیم.
مهره‌های خاموش
اگر نگاهی کلی اما موشکافانه به اخبار منتشر شده در حوزه عربی توسط رسانه‌های داخلی کشور بیندازیم، به صورت کاملاً محسوس می‌فهمیم اظهارات سفرای کشورها درباره ایران یا هر روند جاری دیگر در نظام بین‌الملل کمترین بیننده و مخاطب را دارد. متاسفانه هیچ مرجعی وجود ندارد که این اظهارات را دسته‌بندی و تحلیل کرده و در نهایت با سیاست‌های کشور مهاجم تطبیق دهد و نقاط گنگ آن را تشخیص داده و سناریوی آینده‌پژوهی مرتبط را ترسیم کند. زمانی که یوسف العتیبه در راه آمریکا و تصدی سفارت خود در واشنگتن بود، کمتر کسی می‌توانست بفهمد قرار است چه تغییراتی در سیاست خارجی امارات انجام دهد؟ چرا که سیاست خارجی قطر در سال 2015 با تغییراتی روبه‌رو بود و امارات در همان سال به سمت گسترش روابط تجاری خود با ایالات متحده گام برداشت و از این طریق توانست تا حد زیادی معادلات را به نفع خود تغییر دهد. تغییر این معادلات نیازمند داشتن عوامل پرنفوذ و البته فعال است و از این جهت است که شخصی مانند العتیبه برای این ماموریت انتخاب شد. او در فاز آشکار ماموریت دارد 2 دشمن اصلی خود در خاورمیانه و خلیج‌فارس (ایران و قطر) را با موضع‌گیری‌های مختلف زیر سوال ببرد و در فاز پنهان علاوه بر صرف هزینه‌های هنگفت، باید به ارتباط‌گیری با افسران اطلاعاتی برای دریافت داده‌های دست اول علیه دشمنان امارات اقدام کند. این روند در خاک آمریکا و با کنشگری العتیبه به پایان نمی‌رسد، بلکه معضد حارب الخییلی (سفیر امارات در روسیه)، سلیمان المزروعی (سفیر امارات در بریتانیا) و لانا نسیبه (سفیر امارات در سازمان ملل) 3 ضلع دیگر مربعی هستند که دقیقاً همان ماموریت العتیبه را اجرا می‌کنند. اینکه اخیراً سفیر امارات در مسکو به مقامات روسیه گفته است «ایران را برای خروج از سوریه متقاعد کنید» یا سفیر امارات در لندن به دنبال اعمال فشار شرکت‌های اروپایی و خروج آنها از ایران پس از نقض برجام توسط ترامپ است، همگی نشان می‌دهد ابوظبی قصد دارد از داخل 4 موقعیت مهم نه‌تنها تهران، بلکه دوحه، بیروت، صنعا، دمشق و حتی بغداد را هدف قرار دهد. اینکه دیده می‌شود فساد اخلاقی و مالی سفیر امارات در واشنگتن به صورت علنی از سوی تمام رسانه‌های غربی منعکس می‌شود اما هیچ عزمی در ابوظبی برای تعویض او و معرفی جایگزین وجود ندارد، نشان می‌دهد بن‌زاید حداقل به این 4 مهره اصلی به عنوان پیشران‌های سیاست خارجی خود نگاه می‌کند. به گونه‌ای که مقامات آمریکایی و بویژه تیم وزارت خارجه دولت ترامپ مرتبا در حال رفت و آمد به امارات هستند تا بتوانند برای اعمال فشار بیشتر علیه ایران با امارات به رایزنی بپردازند که ساز و کار تحریم‌های جدید هم در دستور کار این مذاکرات برنامه‌ریزی شده قرار دارد. 
 سواره‌نظام رسانه‌ای در خدمت تفکر ضد ایرانی
آنچه از تمام این محورها مهم‌تر است و در داخل به آن نگاه عمیق نمی‌شود، استفاده امارات از رسانه‌ها و تهیه محتویات مرکب علیه تهران است. در محافل غربی- عربی گفتمان ضدایرانی در نقاطی مانند واشنگتن، لندن، پاریس، ابوظبی، بحرین، ریاض و... از طریق فعالیت رسانه‌ای و اصطلاحاً ابزار ارتباط عمومی شکل می‌گیرد. از این رو پس از آنکه عربستان و امارات سیاست‌های خود در قبال کشورهای منطقه و خلیج‌فارس را با یکدیگر همسو کردند، پیمانی میان این 2 منعقد شد که تاسیس یا خرید سهام آژانس‌های خبری و کمپانی‌های رسانه‌ای مطرح دنیا مد نظر ریاض و ابوظبی قرار گرفت. این پروژه به صورتی پیش رفت که بسیاری از تحلیلگران، مقامات بازنشسته، خبرنگاران و بسیاری از صاحبنظران در 3 سطح سیاسی، امنیتی و اقتصادی به خدمت گرفته شدند تا توپخانه رسانه‌ای هماهنگ علیه ایران و سایر کشورهای متضاد با سیاست خارجی عربستان و امارات هر چه سریع‌تر کار خود را شروع کند. به عنوان مثال، پس از آنکه جنگنده اف 16 رژیم صهیونیستی اواخر سال گذشته توسط پدافند هوایی سوریه ساقط شد، روزنامه وال‌استریت‌ژورنال در تاریخ چهارم مارس سال جاری میلادی (13 اسفند 1396) مقاله‌ای را با عنوان «آماده‌باش دنیا برای مقابله با ایران» منتشر کرد که توسط نخست‌وزیر سابق اسپانیا و نخست‌وزیر سابق کانادا به صورت مشترک به رشته تحریر درآمده بود! نمونه‌های اینگونه در این‌باره زیاد است اما بحث اصلی این خواهد بود که آیا امارات در سایه عربستان می‌تواند این سیاست خود را با حداکثر بهره‌وری و به صورت همه‌جانبه و مداوم پیش ببرد؟ پاسخ طبیعتاً منفی است، واقعیت این است که امارات تنها با معرفی 4 چهره نافذ در عرصه سیاست خارجی یا تزریق میلیاردها دلار به پروژه‌های مدنظرش نمی‌تواند به اندازه‌ای که در راهبرد خود مدنظر دارد پیش برود، چرا که ابوظبی فاقد پشتوانه و تجربه سیاسی قدرتمند است و به نظر می‌رسد این پروژه‌ها مقطعی است. اما آنچه مداومت خواهد داشت و عمق و گستردگی آن هر روز بیشتر می‌شود، اقدامات رسانه‌ای و گسترش آن به سایر محورهای مدنظر ابوظبی خواهد بود.         

رامین پرچمدار: خبر ترور «نیکلاس مادورو» رئیس‌جمهوری ونزوئلا توجه بسیاری از تحلیلگران حوزه امنیت بین‌الملل بویژه تحلیلگران مسائل آمریکای جنوبی را به خود جلب کرد، چراکه مهره ترور در این جغرافیا بر اساس داده‌های موجود، فیدل کاسترو بود که پس از درگذشت او احتمال اینکه دوباره صدای خروج گلوله سوءقصد از دهانه اسلحه شنیده شود، بسیار بعید به نظر می‌رسید! داده‌هایی وجود دارد که گفته می‌شود بیش از 100 فقره طرح‌ریزی برای قتل و ترور «فیدل کاسترو» وجود داشته که تنها برخی از آنها علنی شده است. اینکه چرا مادورو به عنوان «سیبل مقابل» انتخاب شد تنها یک کد سیاسی دارد که آن هم تضاد سیاست‌های وی با ایالات متحده است. باید به این نکته توجه داشته باشیم، زمانی که ترامپ روی کار آمد سیاست ایالات متحده در قبال کوبا و پس از آن در ونزوئلا وارد فاز تقابلی شدید شد. رکس تیلرسون، وزیر پیشین وزارت امور خارجه آمریکا از سوی ترامپ و با هدایت سازمان سیا سفری به کشورهای آمریکای جنوبی داشت و دستور کار آن اعمال فشار بیشتر بر کاراکاس بود. این سیاست درباره کوبا هم اتفاق افتاد اما واقعیت این است که پرونده کوبا تا حد زیادی متفاوت از ونزوئلاست، بدان معنا که اوباما پس از 54 سال تنش میان واشنگتن و هاوانا وارد کوبا شد و در نهایت پرچم 2 طرف در خاک آمریکا و کوبا به اهتزاز درآمد اما عادی‌سازی روابط این دو باعث نشد تحریم‌های کوبا از بین برود و روند اعمال فشار همچنان باقی بود تا اینکه فرمانده فیدل درگذشت.  این روند در ونزوئلا به گونه‌ای دیگر طی شد، به گونه‌ای که نیکلاس مادورو در مقاطع مختلفی شاهد اعمال فشار بر کشورش از سوی آمریکا بود و حتی در سال گذشته اخباری مبنی بر بازداشت منابع مرتبط با آژانس اطلاعات مرکزی آمریکا در اعتراضات خیابانی این کشور منتشر شد که مادورو رسماً واشنگتن را مقصر این موضوع دانست. بلافاصله تحریم‌های چندلایه علیه کاراکاس فعال شد و اعمال شبکه‌ تحریمی آمریکا در آمریکای لاتین باعث شد همسایگان ونزوئلا نتوانند تبادلات نفتی و مناسبات اقتصادی خود را آنگونه که می‌خواهند پیش ببرند و در اینجا بود که تورم، اقتصاد ونزوئلا را محاصره کرد اما مادورو با وجود این فشارها و خیانت‌هایی که از درون پارلمان به وی می‌شد اوضاع را تا حدودی کنترل کرد.
کدام جریان‌ها کوبا و ونزوئلا را بهم ریختند؟
همان‌گونه که پیش‌تر اشاره شد، طرح ترور فیدل کاسترو بارها با شکست روبه‌رو شد اما عملیات‌های خرابکاری در خاک کوبا همچنان ادامه داشت. منشأ این بهم‌ریختگی‌ها را نباید در هاوانا جست‌وجو کرد و باید نگاه‌ها را به سمت ایالت فلوریدای آمریکا چرخاند. در شهر میامی گروهی به نام «آلفا 66» که همگی از مخالفان فیدل کاسترو بودند تشکیل شد که همه آموزش‌ها و تسلیحات آن توسط سازمان سیا تامین شده بود. دلیل اصلی تاسیس این گروه در فلوریدا نزدیک بودن این ایالت (جنوبی‌ترین ایالت در آمریکا) به خلیج مکزیک و راه‌های آبی منتهی به آمریکای لاتین است که از این طریق ورود عناصر آلفا66 به کوبا و انجام عملیات‌های رخنه، دستبرد و خرابکاری را تسهیل می‌کرد.  آلفا 66 پایان نفوذ سیا در آمریکای لاتین نبود، بلکه آنها با «جدایی‌طلبان فارک» که چیزی در حدود 5 دهه با دولت کلمبیا جنگیده بودند هم ارتباط داشتند. به عبارت دیگر، آمریکای لاتین آنگونه که در عرصه رسانه دیده می‌شود آرام و بی سر و صدا نیست، بلکه در هر کشوری از این جغرافیا، دولت آمریکا آلترناتیو سخت خود را با هدایت و طرح‌ریزی سیا حمایت کرده و خواهد کرد. از آلفا 66 و فارک که بگذریم و به بطن طرح ترور مادورو توسط «سربازان فلانل» ورود کنیم، بخوبی می‌بینیم که جریانی نوظهور از سال 2014 توسط سیا در ونزوئلا پایه‌گذاری شده است که در ادبیات مطالعات تروریسم باید آنها را زیرمجموعه «تروریست‌های ایدئولوژیک غیرمذهبی» قرار دهیم.  برای روشن شدن ماهیت این گروه باید کمی به عقب یعنی تیرماه 1396 بازگردیم. در آن زمان خبری به سرعت از ونزوئلا مخابره شد که حکایت از دزدیده شدن هلی‌کوپتر متعلق به یکی از یگان‌های تحقیقاتی پلیس داشت. در آن زمان مادورو مشغول سخنرانی زنده تلویزیونی خطاب به روزنامه‌نگاران حامی دولت بود که در کاخ ریاست‌جمهوری ونزوئلا جمع شده بودند که ناگهان به او خبر دادند هلی‌کوپتر ربوده شده در حال تیراندازی به سمت ساختمان دیوان عالی ونزوئلاست و او از همان تریبون، آمریکا و سیا را مقصر این حادثه اعلام کرد.  پس از لحظاتی در عکس‌های منتشر شده از این بالگرد، پرچمی با عنوان  «آزادی 350» مشاهده می‌شود که اشاره به اصل 350 قانون اساسی مبنی بر رسمیت نداشتن حکومتی که مخالف ارزش‌ها، اصول و ضمانت‌های دموکراتیک و حقوق بشر است دارد. بعدها مشخص شد خلبان این هلی‌کوپتر «اسکار پرز» از خلبانان سابق وزارت کشور ونزوئلا بوده که پس از جدایی از یگان خود به مخالفان پیوسته است. ماهیت عملیات ترور مادورو نشان می‌دهد عاملان پرواز پهپادهای مسلح به مواد منفجره از نوع C4 با جریان منتسب به اسکار پرز در ارتباط بوده‌اند. اولاً اینکه جنس و مدل ترور از نوع هوایی بوده و با پیشران‌هایی انجام شده که نشان می‌دهد طول موج‌ها و فرکانس‌های الکترونیکی داخل ونزوئلا از قبل به پهپادها داده شده است، دوماً اینکه مقدار مواد به کار رفته به حدی بوده که اگر عملیات با موفقیت انجام می‌شد، هیچ آثاری از مادورو و اطرافیانش تا شعاع 600 متری باقی نمی‌ماند! این مدل دقیقاً همان مدلی است که آلفا 66 آن را در دستور کار داشت، یعنی استفاده از حجم عظیمی از مواد منفجره که مطمئن شوند عملیات با موفقیت کامل به پایان رسیده است، بنابراین آنچه از مجموعه اقدامات سیا از قدیم تاکنون بویژه ترور اخیر مادورو برمی‌آید نشان‌دهنده این است که آمریکای لاتین همچنان به عنوان پلان بازی سیا محسوب می‌شود و حتی احتمال دارد در آینده نه‌چندان دور شاهد شکل‌گیری جریان‌های افراطی سازمان‌یافته (از نوع کلاسیک و بومی) با درون‌مایه ملی‌گرایی در برزیل، آرژانتین و مکزیک باشیم. 

حسن حنیف: پس از جنگ سرد میان 2 بلوک شرق و غرب آنچه برای آمریکایی‌ها به عنوان تجربه‌ای بس پرهزینه برجای ماند، جایگاه رسانه و عملیات روانی در وصول اهداف سیاسی- نظامی واشنگتن در کشورهای هدف است. در همین راستا با نگاهی گذرا می‌توان به این شناخت رسید که بزرگ‌ترین بستر رسانه‌ای برای تقابل و جنگ از سوی آمریکایی‌ها در مقابله با انقلاب اسلامی ایجاد شده است؛ اختصاص بودجه‌ای سرسام‌آور و راه‌اندازی بیش از 100 شبکه فارسی‌زبان با ماموریت‌های مختلف که از سوی سرویس اطلاعاتی واشنگتن با تفکیک ماموریت‌های ابلاغی دنبال می‌شود. بهترین نمونه برای چگونگی استفاده غرب از رسانه را می‌توان در فتنه 88 و بحران تروریستی شام و عراق بررسی کرد که در اینجا تنها برای درک بهتر مخاطب به آن اشاره شد. این در حالی است که رسانه‌های فارسی‌زبان ضد انقلاب نه‌تنها در مواقع بحران از پروتکلی معین بهره می‌برند، بلکه وظیفه دارند در مواقع غیربحرانی نیز ماموریت خاص خود را با اهدافی از قبل مشخص شده دنبال ‌کنند.  برخی تجمعات پراکنده که اخیرا در برخی‌ شهرهای کشور شکل گرفت، به‌رغم برخی شعارهای ساختارشکنانه که عموماً با همراهی مردم روبه‌رو نشد، موضوعی است که ابعاد پیدا و پنهان زیادی در خود نهفته دارد. آنچه واقعاً در خیابان‌های برخی شهرهای کشور رخ داد تجمعی مردمی با محوریت معترضان به گرانی‌های اخیر بود که البته عملکرد ضعیف دولت را هدف گرفته بود. در این بین اما در هر تجمعی حضور ضد انقلاب کاملاً مشهود بود تا از کمترین فرصت‌ها برای به حاشیه کشاندن اصل مطالبات مردم و موج‌سواری بر اقدامات ناهنجار و ساختارشکن استفاده کرده و نتیجه کار را به آشوب و اغتشاش بکشانند. غیر از نقش اپوزیسیون اعم از سلطنت‌طلبان، منافقین و دیگر گروه‌‌های ضدانقلاب و برانداز، این صحنه در بطن خود بازیگر مهم دیگری دارد که بررسی رفتار آن می‌تواند راهبرد دشمنان نظام در فضای این روزهای کشور را بیشتر تبیین کند. رسانه‌های ماهواره‌ای معاند پا به پای عناصر میدانی گروه‌های ضدانقلاب سعی دارند کوچک‌ترین تحرکات خیابانی را در سطح شورش مردمی جلوه داده و با القای فضای بحران و خط ناامنی، جنگ روانی جدیدی به راه انداخته و نظام اسلامی ایران را از طریق مطالبات مردمی مجبور به پذیرش خواسته‌های آمریکا کنند. اطلاع‌رسانی لحظه به لحظه برای تجمعات همچون تعیین ساعت و مکان تجمعات از جمله برنامه‌های در دستور کار این شبکه‌هاست. برخی از کانال‌های ماهواره‌ای به روش‌های متنوع سعی دارند ضمن خط‌دهی به تجمعات و رادیکال کردن رفتارها در کنار هدایت مطالبات بحق مردمی به تقابل با نظام، روش‌هایی را برای درگیری و بروز خشونت در دستور کار خود قرار دهند. به عنوان نمونه یکی از شبکه‌های ضد انقلاب با نمایش یک اعتراض خیابانی در یکی از کشورها درباره شیوه‌های آتش‌زدن و بستن خیابان‌ها صحبت می‌کند و به عبارتی آموزش تجمع‌کنندگان برای ایجاد درگیری را علناً مطرح و ارائه می‌کند. خبررسانی این شبکه‌ها درباره تجمعات ایران به‌گونه‌ای است که گویی اساساً تجمعات با اهداف سیاسی و مطالبات ضد نظام انجام شده و هیچ اشاره‌ای به حرکت‌های مثبت گفت‌وگو میان مردم و مسؤولان و عدم همراهی بسیاری از تجمع‌کنندگان با عوامل ضد انقلاب و هنجارشکنان نمی‌شود. نگاهی به تیتر‌های بی‌بی‌سی فارسی به عنوان شبکه‌ای که سعی دارد رهبری و خط‌دهی اپوزیسیون را به‌دست گیرد، می‌تواند اهداف این کانال‌ها را بیش از پیش نمایان کند.  بازتاب گسترده و پررنگ کوچک‌ترین اظهار نظر‌ها علیه نظام و همسو با درخواست‌های آمریکا مبنی بر مذاکره با ایران هم از دیگر برنامه‌های ابلاغی این شبکه‌ها به شمار می‌رود. تحلیلگران‌ شبکه‌های ضد انقلاب در حرکتی همسو سعی دارند موضوع مذاکره با آمریکا را به عنوان راه‌حل بحران نمایش دهند و بی‌توجه به سابقه بدعهدی، دشمنی، جنایت و صدها خیانت آمریکا علیه این ملت، راه برون‌رفت از مشکلات اقتصادی را در دستان آمریکا وانمود کنند. برنامه‌های تحلیلی نیز به شکلی غیر حرفه‌ای و کاملاً جهت‌دار سعی دارند تحلیل خود از وقایع اخیر را به شکل اعتراضات ضد حکومتی نمایش دهند. یکی از مهم‌ترین خطوط مورد توجه این رسانه‌ها تمرکز بر اقشار کم‌درآمد و اصطلاحاً طبقه پایین جامعه است و تلاش می‌شود این قشر را که معمولاً در پازل طرح‌ریزی ضد انقلاب نبوده به صحنه اعتراضات وارد کنند. در همین راستا می‌توان به فعالیت چند برابر ضد انقلاب در شبکه‌های اجتماعی و تولید محصولات مرکب رسانه‌ای با این محتوا اشاره داشت؛ محصولات رسانه‌ای که تمرکز خود را بر تحریک و تهییج قشر مذکور قرار داده‌اند. این در حالی است که حوزه فعالیت شبکه‌های ضد انقلاب فقط محدود به مسائل اقتصادی و القای مطالبات سیاسی نبوده و در زمینه‌های دیگر برای سیاه‌نمایی تلاش می‌شود. به عنوان مثال در حوزه‌های محیط‌زیستی نیز عملیات روانی رسانه‌های ضد انقلاب با تمرکز بر بحث گرما و خشکسالی کاملاً نمایان است.  در این حوزه برنامه‌سازی شبکه‌های ضد انقلاب بر پایه القای بحران و سیاه‌نمایی در آینده نزدیک ایران استوار شده است. به عنوان مثال برنامه 60 دقیقه بی‌بی‌سی در روز هشتم مرداد با عنوان «ارزیابی بحران خشکسالی در ایران» به سیاه‌نمایی اغراق‌آمیز درباره وضعیت امروز ایران پرداخت. ادبیات و واژه‌های به کار رفته توسط کارشناسان این برنامه چنین القا می‌کند که «بحران خشکسالی در ایران موضوع تازه‌ای نیست. سال‌هاست همه می‌‌گویند بی‌آبی را جدی بگیرید حالا بحران به فاجعه تبدیل شده؛ شهر به شهر، روستا به روستا، تالاب به تالاب و رودخانه به رودخانه خشک می‌‌شوند و بی‌آب. رئیس مرکز ملی خشکسالی و مدیریت بحران هواشناسی امروز گفته 97 درصد مساحت ایران به خشکسالی انباشته و بلندمدت دچار شده...». باید توجه داشت در حالی که بحران بی‌آبی امروز دامنگیر بسیاری از نقاط دنیا شده و حتی کشورهایی مانند بریتانیا نیز با این مساله دست به گریبانند، مشاهده می‌شود کارشناسان این برنامه تلاش برای گره‌زدن همه مشکلات به سوءمدیریت را در جهت ناکارآمد نشان دادن نظام ایران در دستور کار خود قرار داده‌اند: «مهاجرت اقلیمی هم حرف امروز و دیروز نیست. سال‌هاست بسیاری از مردم بویژه در روستاها و شهرهای کوچک به خاطر بی‌آبی و خشکسالی خانه و کاشانه خودشان را رها می‌‌کنند و به شهرهای دیگر می‌‌روند. همه می‌گویند اگر برنامه‌ریزی درستی صورت نگیرد فاجعه در راه است؛ فاجعه‌ای که به نظر می‌‌رسد از برنامه‌ریزی‌های درست و نادرست پیشی گرفته».  به همین ترتیب، شبکه‌هایی مانند من‌و‌تو، صدای آمریکا و رسانه‌هایی مانند دویچه وله، رادیو زمانه، ایران وایر و ... نیز همین خط را دنبال کرده‌اند. اما آنچه باید در این میان مورد توجه قرار گیرد، این است که اساساً مطالبات برحق مردم هیچ ارتباطی با اهداف ضد انقلاب نداشته و صف‌بندی و فاصله‌گرفتن از سوءاستفاده‌کنندگان صحنه تجمعات اخیر باعث می‌شود مطالبات طبیعی و بر حق جامعه زودتر به نتیجه برسد و عدم توجه به هشدارهای موجود در این رابطه می‌تواند خسارات جبران‌ناپذیری بر جامعه وارد کند.