وارش گیلانی: همایون علیدوستی را از دهه‌ 60 می‌شناسم. او پای ثابت چاپ شعر در مجلات جوانان و اطلاعات هفتگی بود. البته اوایل تا نزدیک به اواخر دهه‌ 60 مجله‌ای وجود نداشت که کار ادبی بکند؛ فقط چند نشریه‌ هفتگی و چند روزنامه بودند که صفحات شعر هم داشتند. این بود که حتی شاعرانی چون قیصر امین‌پور، سیدحسن حسینی، فرید، نصرالله مردانی و تقریباً همه‌ شاعران انقلاب، اشعارشان را در همین چند نشریه و روزنامه چاپ می‌کردند، تا اینکه «سوره» آمد و «صبح» و بعد هم ماهنامه‌ «شعر» و چه و چه و صفحات ادبی روزنامه‌ها هم بسیار فعال شد. البته برخلاف 2 دهه‌ اخیر، وضع و اوضاع مجلات ادبی و فرهنگی منسوب به جریان روشنفکری خیلی بهتر از وضع و اوضاع مجلات منسوب به جریان شاعران و نویسندگان انقلاب بود.
در این میان، همیشه اشعار همایون علیدوستی دوست‌داشتنی و خواندنی بود. یعنی شعرهایش به مخاطب نشان می‌داد که با شاعری جدی روبه‌رو است.
همایون علیدوستی را بیشتر با غزل‌هایش می‌شناختیم؛ شاعری که گاه مثنوی و رباعی هم می‌گفت. دفتر شعر «اشک فانوس»اش را از پس سال‌ها بازیافتم و قصه را همان دیدم که بود؛ دفتری 112 صفحه‌ای که لبریز بود از غزل و رباعی و مثنوی و نیز 2 شعر نیمایی. با خود و دوستی قرار گذاشتیم تا بر تنها کتابی که از همایون علیدوستی موجود است یادداشتی بنویسم (البته ممکن است که او پس از 1368 کتاب‌های دیگری هم منتشر کرده باشد!) خاصه به این سبب که سال‌هاست از این شاعر خوب خبری هم نیست؛ شاعری که در دوران خشکسالی مجلات ادبی آن همه جدیت داشت، به یکباره چه شد که در دوران وفور نشریات خوب ادبی قید چاپ ‌کردن اشعارش را زد! امیدواریم قید شعرگفتن را نزده باشد. همایون علیدوستی امروز به گمانم کمتر از 60 سال نباید داشته باشد.
در دهه‌ 60 به‌رغم شرایط و روبه‌رو بودن با مخاطب عام، کمتر شاعرانی بودند که دچار شعارزدگی نمی‌شدند و در عین متعهد بودن، پیام‌رسان شهیدان دوران خود بودند و چون همایون علیدوستی می‌سرودند:
«افروخته عشق تو چراغ سخنم را
بین شعله‌ جانسوز زبان و دهنم را
تصویرگر عشق به میدان شهادت
گلدوزی خون کرده حریر کفنم را
گر سر به تنم نیست چه غم، از سر توفیق
دادم به ره دوست، زکات بدنم را
با خامه‌ خون بر ورق گل بنویسید
خون‌نامه‌ مردان غیور وطنم را»
زبان شعر انقلاب را شاعران انقلاب در فراز و فرودهایی که در دوران انقلاب و دفاع‌مقدس و پس از آن داشتند، پیدا کردند، از این رو شعرهای‌شان نیز شباهت‌هایی با هم دارد (البته اگر از چند استثنا بگذریم. هرچند شباهت‌های پنهانی ایشان را نیز می‌توان پیدا کرد) شاعرانی که تنها شعرشان در خدمت انقلاب نبود، بلکه زبان‌شان نیز زاده‌ خود انقلاب بود و از آن رنگ‌وبو گرفته بود. به ابیات ذیل همایون علیدوستی اگر دقت کنید، متوجه شباهت آن با زبان قیصر امین‌پور می‌شوید. بالطبع بخشی از اشعار همایون علیدوستی اینگونه است؛ نوع زبانی که ممکن است ابداع شاعری دیگر بوده اما پرورنده‌ آن قیصر شده است. البته مثال ذیل چیزی از ارزش‌های شعری و استقلال شعری و زبانی همایون علیدوستی کم نمی‌کند و تنها جهت اطلاع آورده می‌شود:
«دیده زین سوگ بی‌حساب گریست
دل ز آشوب و اضطراب گریست
تا گل زخم بر تنت خندید
بر سر نعشت آفتاب گریست
باد، تا قصه‌ تو گفت به ابر
مویه سر داد و با شتاب گریست...»
یکی از ویژگی‌های اشعار همایون علیدوستی بلیغ و رسابودن آنهاست و این از جمله ویژگی‌هایی است که شعر هر شاعری را قدرتمند و استوار می‌کند، چرا که نه‌تنها ادبیت شعر در آن نهفته است، بلکه این ادبیت کارایی‌هایی دارد که می‌تواند عناصر شعر، اعم از تخیل، عاطفه، اندیشه و بیان را قدرت ظهور و بروز داده و به آنها روشنی و اقتدار ببخشد. بلاغت با خود فصاحت و شیوایی را می‌آورد و در مثال به قدرت بدنی و نفس بالای فوتبالیستی می‌ماند که اگر آن را نداشته باشد، توانایی آن را نیز نخواهد داشت تا به خوبی و با توانایی بدود، دریبل بزند، بپرد و تکنیک خود را پیاده کند. شعر همایون علیدوستی از بلاغت برخوردار است:
«لاله‌ها را زمان میلاد است/ لحظه‌ها، لحظه‌های فریاد است
باز از شور عشق یک شیرین/ خفته در خون هزار فرهاد است
داس کین را بگو هنوز این باغ/ خاستگاه هزار شمشاد است
جز به رسم شفق نمی‌میرد/ آنکه با آفتاب همزاد است»
و چنین است ابیات ذیل که مشتی است نمونه‌ خروار:
«در صبح خون ز مادر خورشید، زاده‌اند
قومی که در غدیر شفق، سر نهاده‌اند
در کوره‌راه دهر به تایید سرنوشت
دست رضا به دست زمانه نداده‌اند
از حق، به جز رهایی دل‌ها نخواستند
گاهی اگر لبی به نیایش گشاده‌اند
فردا ز خاک سرخ‌تر از لاله می‌دمند
امروز اگرچه سرو به‌ خاک اوفتاده‌اند»
مضامین شعر همایون علیدوستی گویای زلالی افکار یک مسلمان و نیز یک مسلمان انقلابی و بیانگر راه و روش یک انسان سالم است؛ گویای شاعری راستین و راستگو که اگر این نباشد، خود شعر، شاعر را به آنچه هست خواهد شناساند و لو خواهد داد. این مضامین عبارتند از:
شهید، شهادت، زندگی، مرگ، محرم، وطن، عشق، عمر، محبت و...
ابیاتی که به عنوان نمونه و مثال آورده‌ایم، همه گویای مضامینی هستند که در دفتر شعر اشک فانوس می‌توان پیدا کرد.
اغلب غزل‌های این دفتر دارای مضامین انقلابی و دفاع‌مقدسی هستند و این طبیعی است، زیرا از یک شاعر عصر انقلاب و در عین حال انقلابی، چگونه می‌توان انتظار داشت که اشعار دهه‌ 60 او خالی از این‌گونه مضامین باشد. با این همه غزل‌های عاطفی و تغزلی صرف هم در این دفتر یافت می‌شود، هرچند در اینگونه اشعار نیز شاعر همچنان از واژه‌های «خون»، «لاله» و «داغ» بهره می‌برد و کل شعرش را- در عین تغزلی‌بودن غیرانقلابی- باز به نوعی می‌توان به شهیدان و رزمندگان مرتبط کرد:
«نشان عشق مجو از کسی که داغ ندارد
چو لاله از دل خونین، به کف ایاغ ندارد
سخن ز خوبی خوبان مگو که در همه عالم
به نازنینی یارم، کسی سراغ ندارد
به ماهتاب نگاهش کسی که مهر بورزد
به کنج خلوت شب‌ها غم چراغ ندارد...»
 زبان شعر همایون علیدوستی اگرچه شباهت‌هایی به 2 شاعر مشهور انقلاب، قیصر امین‌پور و سیدحسن حسینی دارد؛ خاصه که همایون علیدوستی هم همچون آن دو شاعر سفر کرده به غزل‌سرودن و رباعی‌گفتن علاقه‌ وافر دارد اما به لحاظ زبانی، زبان شعرش زنده‌تر و تازه‌تر از ایشان نیست و نیز شعرش همیشه به لحاظ رنگ‌آمیزی و شوریدگی و بلاغت به پای شعر ایشان نمی‌رسد. یعنی همایون علیدوستی در عین حالی که شعرش از امتیاز یکدستی برخوردار است و شعری است بدون فراز و فرود اما در اغلب موارد شعرش یک ‌هوا از شعر این دو شاعر مشهور انقلاب پایین‌تر است. یعنی در واقع بسیاری از شاعران خوب انقلاب در چنین وضعیتی قرار دارند، به استثنای چند تن که می‌توان از ایشان به‌عنوان شاعران درجه ‌یک انقلاب نام برد؛ منظور شاعرانی هستند که شعرشان با انقلاب زاده شد و با آن رشد کرد و انقلاب، شکل و محتوایی از خود را به اشعار ایشان بخشید. یعنی مثلاً قیصر و سید هم از زبان و اصطلاحات عامه‌ مردم در اشعار خود استفاده می‌کردند تا اشعارشان صمیمی‌تر و ملموس‌تر شود اما قدرت کلام و تصویرسازی آن دو کجا و بسیاری از شاعران انقلاب کجا. به رباعی ذیل از همایون علیدوستی بنگرید که در عین زیبایی و خوبی و آوردن اصطلاح مردمی، قدرت و جاذبه‌ شعر آن دو تن را ندارد:
«دلبسته‌ تو بهشت سرمد دارد
هجر تو هزار غم پیامد دارد
دیری‌ست به قصد دیدنت، رهرو دل
در کوچه‌ عشق رفت‌وآمد دارد»
یا این رباعی:
«پیراهن پاره‌پاره‌اش را بنگر
زخم تن چون ستاره‌اش را بنگر
بر روی زمین فتادنش را دیدی
برخاستن دوباره‌اش را بنگر»
استقلال کامل شعری و زبانی همایون علیدوستی را بیشتر باید در اشعاری دید که شباهت‌هایی به اشعار قیصر و سید ندارد، چرا که او در این میدان حریف آنها نیست اما در میدان خود، شاعر مستقلی است، هرچند او کمتر در میدان‌های خود جولان داده است؛ میدان‌هایی نظیر میدان رباعی ذیل:
«لب‌تشنه مباش، آب را پیدا کن
سرچشمه‌ آفتاب را پیدا کن
بن‌بست سوال عشق بی‌پاسخ نیست
جان را بده و جواب را پیدا کن»
یادآور می‌شوم که این متن درباره‌ اشعار اوایل دهه‌ 60 همایون علیدوستی است؛ شعرهایی که (در بخشی از این متن و نه همه‌ آن) در مقام قیاس قرار گرفته شده‌ با اشعار قیصر و سیدی که در دهه‌های 70 و 80 هم مجال شعر گفتن و اوج‌ گرفتن را بروز داده‌اند. شاید شعرهای امروز همایون علیدوستی اوجی دیگر داشته باشد!

م. الف. نیساری: 1- از قدیم گفته‌اند: «کار نیکوکردن از پر کردن است.» کم نیستند غزل‌سرایانی که وقتی خواستند شعر نیمایی یا سپید بگویند، دیگر نتوانستند. یعنی توانایی‌شان در حد و اندازه‌های غزل‌سرودن‌شان نبود که هیچ، حتی به گردش هم نمی‌رسیدند. جهت نمونه، یکی حسین منزوی است که شعر نیمایی و احیانا سپید هم گفته و دیگری محمدعلی بهمنی که او نیز اشعار سپیدش در کتابی 1000 صفحه‌ای توسط انتشارات «فصل پنجم» منتشر شده است؛ کتابی که حتی به اعتبار نام بهمنی نیز مشهور نشد که باید می‌شد و حتی به چاپ‌های چندم هم می‌رسید که اگر هم رسیده باشد، جای تعجب ندارد.  قضیه از چه قرار است که شما هرگونه با شعر رفتار کنید، شعر هم همان‌گونه با شما رفتار می‌کند. یعنی اگر تفننی شعر بگویید، مطمئن باشید که شعرتان نیز در همان حد و اندازه ظاهر می‌شود یا مثلا اگر 10 سالی غزل نگویید، مطمئن باشید که به اندازه همان 10 سال در غزل‌گفتن ناتوان خواهید شد یا اگر 20 سال است که شعر سپید می‌گویید، مطمئن باشید که شعر سپید را روان و راحت و زلال خواهید گفت، البته به شرطی که شاعر باشید! بعضی از شعرا هم شعر نیمایی یا سپید می‌گویند و هم غزل یا مثنوی را با هم به پیش می‌برند. در این صورت شعر نیز شاعر را مثل خودش و استعدادش را مثل خودش به 2 نیمه تقسیم می‌کند.
2- و اینک اشعار نوی بزرگمردی از تبار شاعری که نامش احمد عزیزی است؛ شاعری که در سرودن مثنوی ید طولایی دارد؛ مثنوی‌هایی که در زبان امروز خود چنان غوطه‌ورند که خود را بی‌نیاز از قالب‌های نو و حتی دیگر قالب‌های کلاسیک می‌دانند و چنان از تخیل خود سرشارند و در زبان خود شناورند که بی‌نیاز از غیر خودند. عزیزی آنقدر در مثنوی قدرتمند و تازه و امروزی بود، زیرا عزیزی با مثنوی‌های خود است که احمد عزیزی شده است، نه با غزل‌هایش؛ خاصه با مثنوی‌های «کفش‌های مکاشفه»اش! حال «انتشارات نیستان» که یک انتشارات حرفه‌ای است در چاپ شعر و داستان، از کجا این کتاب را پیدا کرده، خدا می‌داند! حتی معلوم است که با یک شاعر درست و حسابی و آشنا به شعر نو نیز مشورت نکرده است!
3- اینک برسیم به اشعار نوی احمد عزیزی تا ببینیم چگونه‌اند و در چه حال و هوایی هستند!
اول اینکه شعرهای این دفتر بین اشعار نیمایی و سپید در نوسانند؛ یعنی بعضی نیمایی و بعضی سپیدند و بعضی دیگر موزون و بی‌وزن بودن‌شان چندان معلوم نیست! مثل شعر دوم که بر وزن شعر اول است اما پر از غلط‌های فاحش وزنی؛ غلط‌هایی که بیشتر در پایان سطرها رخ می‌دهد و از وزن خارج می‌شود. من حتی یکی دو جا را به حساب مفاعیلن مفاعیلن فا یا فاعل گرفتم، دیدم نه، خانه به لحاظ وزنی از پای‌بست ویران است. خوب بود ناشر خوشنامی مثل نیستان اینگونه بی‌گدار به آب نمی‌زد و قبل از چاپ، این اشعار را به دست شاعر نوگرایی می‌رساند برای نظر دادن.  شعر دوم در سطرهای ذیل دچار شکستگی وزنی شده است:
«که روی کوهای درد/ یا سقف پر از ویرانی فوت‌اند و یا جوان‌اند...»
«و فرصت نیست بحر از بر کردن دریا/...»
«و فرصت نیست در تمام» باغ/...»
   این شکستگی اوزان در اغلب شعرهای این دفتر هست تا آنجا که واقعا شاعر به نیت شعر سپید سطرهایی نگاشته است! آن هم چه سطرها و چه نگاشتن‌هایی! و چه سرودن‌هایی! اول اینکه در شأن شاعر درجه ‌یک و مطرحی همچون عزیزی نیست که با آن سابقه درخشان، شعرش شکستگی وزنی داشته باشد، چرا که هر شاعری دچار این مشکل نمی‌شود و اگر هم شد ـ که ناممکن نیست- براحتی بعد از سرودن می‌تواند آن را حذف یا اصلاح کند و مهم‌تر اینکه عزیزی در اشعار نیمایی‌اش خیلی ضعیف و ابتدایی نشان می‌دهد، تا آنجا که گاه هنگام خواندن با خود اندیشیده‌ام که نکند این اشعار سال‌هایی است که عزیزی نوجوان و مبتدی بوده است! از یکی از بهترین اشعار نیمایی این دفتر که به لحاظ زبانی (نه زبان شعری) سالم‌ترین نیز هست، سطرهایی جهت نمونه می‌آوریم تا شما خود دریابید عزیزی با آن عظمت شعری و زبان شعری تا کجا نزول کرده است. یعنی در واقع همه شاعران یک تعدادی شعر بد و ضعیف و متوسط دارند اما چاپش نمی‌کنند. ما نیز به عنوان وارث حق نداریم هر چه از او یافتیم به دست چاپ برسانیم. باید شأن و منزلت و موقعیت او را در نظر بگیریم  و مهم‌تر اینکه اگر شعر‌شناس نیستیم، با شاعران مطرح آن حوزه مشورت چندجانبه کنیم. این حرف‌ها در سطح و حد بدیهیات است، لازم به گفتن نیست اما از آنجا که متاسفانه این بدیهیات رعایت نشده، مرا به گفتن واداشته است! شما را به خدا این سطرها حتی در سطح نثرهای عزیزی هم نیست که از درخشان‌ترین نثرهای معاصر است. شعر را کامل می‌آوریم تا شائبه‌ای پیش نیاید: «چه کس با من همیشه از صمیم واژه‌ها می‌گفت/ که آمد خانه‌ام را ساخت روی شط؟/ کدامین باد می‌آید ز سمت عشق/ به سودای کدامین صبح/ باید بادبان افراشت؟/ بگو آخر گناه این گیاهان چیست/ گناه کودکان روستاهایی/ که زیر سقف آلاچیق‌های خسته مرد/ درس می‌خوانند؟/ آه!/ نمی‌دانم چه دلتنگم/ از این شب‌های بی‌باران/ از این شب‌های بی‌خورشید/ چه دلتنگم!» یک زبان معمولی شبیه «کارو» و نازل‌تر از اشعار نیمایی مهدی سهیلی! حتی شعاردادنش نیز از ایشان ضعیف‌تر است! اوج اندیشه که نه، اوج حرف این شعر این است که «کودکان را تشبیه کرده به گیاهان که زیر سقف آلاچیق‌ها درس می‌خوانند و شاعر از این دلتنگ است و شب‌های‌شان را به شب‌های بی‌باران و بی‌خورشید تشبیه کرده است؛ شب‌های بی‌خورشید!» و این هم یکی از اشعار سپید عزیزی که حتی به پای یک سطر از نثرهای زیبای خود عزیزی هم نمی‌رسد: «و اطرافیان عشق به من گفتند/ اطراف عشق نگرد/ یک جرعه پیدا نمی‌شود/حتی/ یک جرعه/ و قرعه دوست‌داشتن را فراموش کن/ در عصری که نان به نام ابتذال می‌زنند/ گوش کن/‌ای مرد/ به قریه مرز برگرد/ و دنبال جفت گمشده خودت باش...» تو را به خدا بعد از این دیگر ماترک دورانداخته شاعران را با کنجکاوی خودتان معامله نکنید. آنها آبروی‌شان را با سال‌ها رنج و تجربه و فقر و دود چراغ ‌خوردن به دست آورده‌اند؛ آنهایی که شاید شما حتی یک روزشان را نیز در زندگی خود درک و تجربه نکرده باشید.

پویا مشهدی: رباعی یکی از قالب‌های پرکاربرد و بسیار مورد اقبال در ادبیات فارسی است؛ قالبی که غالب شعرا آن را برای سرودن اشعار پرمغز و در عین حال کوتاه خود انتخاب کرده‌اند. صاحبنظران درباره خاستگاه رباعی نظرات متعددی دارند. شمس قیس‌رازی در کتاب «المعجم» رودکی را نخستین رباعی‌سرا معرفی می‌کند اما دیگر پژوهشگران این نظر را مردود اعلام می‌کنند. برخی سرمنشأ آن را اشعار دینی به زبان پهلوی ذکر می‌کنند و برخی دیگر آن را حاصل ذوق و تراوش اهل تصوف به منظور استفاده در رقص سماع یا اذکار و دعای آنها در سده‌‌‌ پیشین حیات رودکی یعنی قرن سوم هجری می‌دانند. در این میان هر نظری می‌تواند به صواب نزدیک‌ باشد اما به طور قطع، قدیمی‌‌‌‌‌ترین رباعی که امروز در دستان ما است از آن رودکی‌بلخی است. می‌توان دوران اوج شکوه رباعی را قرن 5 دانست. دوره‌ای که در آن حکیم عمرخیام و شیخ ابوسعید ابوالخیر رباعیات نسبتا فراوان و زیبایی از خود به یادگار می‌گذارند و همچنین بابا طاهر همدانی که او نیز دوبیتی‌های عرفانی شورانگیزی می‌سراید و آن را به اوج خود می‌رساند. از دیگر رباعی‌سرایان بزرگ و نامی می‌توان به عطار نیشابوری، مولانا جلال‌الدین، سعدی شیرازی، اوحدالدین کرمانی و باباافضل کاشی اشاره کرد. رودکی رباعیات خود را در مفاهیم عاشقانه سرود اما خیام آن را با موضوعات فلسفی به اوج رساند. در مجموع موضوعات رباعی در قرون ماضی منحصر به فلسفه، شک، عرفان و مفاهیم غنایی می‌شود. امروز اما مضامین دیگری از جمله مفاهیم اجتماعی، ملی، دینی و سیاسی نیز پا به عرصه رباعی گذاشته‌اند. دیگر در میان شاعران، رباعی شکوه و فراگیری گذشته را ندارد اما از میان معاصران هستند کسانی که همچنان پایبند به این قالب مردمی و محبوبند و خون را در رگ کهنه و سبز این قالب جاری می‌کنند. از جمله این افراد می‌توان به نیما یوشیج، سیاوش کسرایی، قیصر امین‌پور، سیدحسن حسینی و میلاد عرفان‌پور اشاره کرد.  در این بین اما شاعر اخیر وجه تمایزی با سایرین دارد و آن هم این است که میلاد عرفان‌پور، اساسا با رباعی پا به عرصه شاعری نهاد و شهرت و نام خود را از دفاتر رباعی‌اش دارد اما آن دیگران در کنار باقی اشعار خود رباعی‌سرایی نیز کرده‌اند.
در سال‌های پس از انقلاب قیصر امین‌پور و سیدحسن حسینی بار رباعی را بر دوش می‌کشیدند اما در سال‌های 68 و 69 رباعی رو به ضعف و سستی نهاد. پس از آن میلاد عرفان‌پور با انتشار دفترهای «از شرم برادرم»، «پاییز بهاریست که عاشق شده است»، «پادشهر»، «جشن فراموشی‌ها»، «بی‌خبری‌ها»، «چاره‌ها»، «از آخر مجلس» و «درباره‌ تو» توانسته است بار دیگر رباعی را به رونق و شکوه همیشگی خود بازگرداند و همچنین به عنوان شاعری توانمند و پرکار در ذهن مخاطبان خود جای بگیرد. دفتر دوم او که تماما به رباعی اختصاص دارد یکی از زیباترین آثار او است و وجه تسمیه آن، شعری در همان دفتر است که می‌توان آن را از معروف‌ترین رباعیات عرفان‌پور دانست: «تلخ است که لبریز حقایق شده است/ زرد است که بازیچه‌ منطق شده است/ شاعر نشدی اگرنه می‌فهمیدی/ پاییز بهاریست که عاشق شده است». رباعیات عرفان‌پور دارای مضامین اجتماعی، دینی، ارزشی، انقلابی و احساسی است و در آن افق‌های تازه‌ای رو به سوی دیگر سرایندگان رباعی گشوده است. از جمله نکات ارزشمند رباعیات او، در نظر گرفتن موردی است که زیبایی و تاثیرگذاری رباعی منوط به رعایت آن است. و اما این ویژگی چیست؟ آن چیز که رباعی سره را از ناسره تمییز می‌دهد، این است که پیام شعر در مصرع چهارم به زیبایی و ظرافت بیان شود و 3 مصرع پیشین زمینه را برای ادای هرچه بهتر پیام فراهم کنند. در واقع 3 مصرع ابتدایی، ظرفیت لازم را برای پیام در مصرع آخر ایجاد کند تا مصرع چهارم ضربه نهایی را بر مخاطب وارد کند و او را به وجد بیاورد و کار را تمام کند. این ویژگی در اشعار او به چشم می‌خورد و مخاطب در انتهای شعر غافلگیری و ضربه کاری شاعر را تجربه می‌کند، مانند: «اینجا فوران زندگی... آنجا مرگ/ مانده است در انتظار انسان‌ها مرگ/ یک روز به دیدار شما می‌آیم/ این نامه برای زنده‌ها، امضا: مرگ» و «بی‌تاب نشسته تا تماشای شما/ یک شاخه‌ گل گذاشته جای شما/ این مسأله را چگونه حل باید کرد؟/ مردی به توان عشق منهای شما؟» حضور رباعیات با مضامین اعتقادی و آیینی در میان اشعار او از وجوه برجسته تالیفاتش است و در آنها توانسته ارزش‌ها و آرمان‌گرایی خود را بخوبی نمایش دهد: «هر جمعه به دست‌ها دعا چشمان ‌تر/ از شنبه فراموشی او زنگ خطر/ با دعوت خام خود مبادا باشیم/ ما کوفه‌ دیگر او حسین دیگر» و نمونه دیگر شعری که تقدیم جانبازی شیمیایی شده است: «خون... سرفه‌ خشک... درد... بیمارستان/ آیینه‌ای از نبرد... بیمارستان/ ناگاه صدای شیون شیرزنی/ یک خط کشیده... مرد... بیمارستان». زبان اشعار عرفان‌پور ساده و امروزی است، همچنین تعبیرات و تصاویر او نیز از مشاهدات زندگی‌اش سرچشمه می‌گیرد اما آنچه در رباعیات او درخشان و تمایزآفرین است، اتصال مسائل زمینی و مادی به امور تجریدی و آسمانی است. عرفان‌پور از جمادات بهره می‌جوید تا حکمت و اندیشه استوار خود را در رگ رگ «لا حول و لا قوه الله بالله» جاری کند. «اینجا دل سفره‌ها پر از نان و زر است/ آنجا جگر گرسنه‌ها شعله‌ور است/ ‌ای وای بر این شهر که در غربت آن/ همسایه ز همسایه‌ خود بی‌خبر است»
«از دوزخ تن، بهشت را باور کن/ با آتش دوستی لبت را‌‌‌‌‌‌ تر کن/ مانند تنور باش و در خدمت خلق/ با سوخته‌های نان شبت را سر کن».