دانلود تمام صفحات این نسخه
|
|
|
سی‌و هفتمین جشنواره فیلم فجر شب گذشته برگزیدگان خود را شناخت
سیمرغ روی ماه
«شبی که ماه کامل شد» جوایز جشنواره را درو کرد
گروه فرهنگ و هنر: برگزیدگان سی‌وهفتمین جشنواره فیلم فجر بعد از رقابت 10 روزه، همزمان با 22 بهمن ماه در مرکز همایش‌های برج میلاد معرفی شدند. به گزارش «وطن‌امروز»، در این مراسم که با اجرای محمدرضا شهیدی‌فرد برگزار شد، عباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، حسین انتظامی رئیس سازمان سینمایی، علی جنتی وزیر سابق فرهنگ و ارشاد اسلامی و محمود واعظی رئیس دفتر رئیس‌جمهور حضور داشتند. در این مراسم ابراهیم داروغه‌زاده، دبیر سی‌وهفتمین جشنواره فیلم فجر در سخنانی با اشاره به بالا رفتن سطح کیفی فیلم‌های حاضر در جشنواره سی‌وهفتم اظهار کرد: سی‌وهفتمین جشنواره فیلم فجر را در حالی به پایان می‌بریم که برای سینمای ایران در این سال اتفاقات مهمی رقم خورده است. سال 1397 پرمخاطب‌ترین سال سینمای ایران در 2 دهه اخیر بود و به تبع آن پررونق‌ترین و پرفروش‌ترین سال سینمای ایران به شمار می‌آید. در این میان آنچه شایسته توجه است، استقبال تماشاگران از آثار متنوع و متعدد سینمای دفاع‌مقدس، مقاومت، کودک و هنری بود که در طول سال به نمایش درآمدند. در این سال بیش از یکصد سالن جدید و نو به مجموعه سالن‌های سینمایی کشور اضافه شد. حضور موفق آثار سینمای ایران اعم از کوتاه، مستند و سینمایی در رویدادهای جهانی همچنان ادامه داشت و به‌رغم نوسانات اقتصادی ناشی از تحریم‌های ظالمانه دشمنان ایران، اقتصاد سینما در تولید و نمایش، اقتصادی پویا و توأم با رشد بود. آثار حاضر در جشنواره سی‌وهفتم گواه آن است که سطح کیفی فیلم‌های سینمایی این دوره نسبت به دوره‌های قبلی و نسبت به آثار سینمای ایران رشد قابل توجه و چشمگیری داشته است. بخش بعدی این برنامه به قرائت پیام رئیس‌جمهوری به جشنواره فیلم فجر توسط سیدعباس صالحی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی اختصاص داشت. پس از آن شهیدی‌فرد، مجری برنامه از مرضیه هاشمی، خبرنگار آمریکایی‌الاصل مقیم ایران که چندی پیش در آمریکا دستگیر شده بود تقدیر به عمل آورد و پس از آن مهرزاد دانش به نمایندگی هیات داوران، بیانیه این هیات را قرائت کرد که در آن با اشاره به ارتقای کیفی فیلم‌های امسال تاکید شده بود که هیات داوران، جز سنجه‌های سینمایی، معیار دیگری برای ارزیابی فیلم‌ها نداشته است. اما یکی از مهم‌ترین اتفاقات این مراسم مربوط به صحبت‌های استاد علی نصیریان پس از دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد و اشاره او به عدم دریافت سیمرغ در دوره‌های قبلی جشنواره فیلم فجر بود. حضور بازیگران نوجوان 23 نفر در کنار شخصیت‌های واقعی قصه فیلم در زمان اهدای جایزه بهترین فیلم از نگاه ملی و همچنین حضور اعظم محسن‌دوست، مادر شخصیت «فائزه» به عنوان شخصیت اصلی فیلم «شبی که ماه کامل شد» در کنار الناز شاکردوست، بازیگر نقش اول این فیلم از دیگر حاشیه‌های جالب توجه این مراسم بود.
بهترین نقش مکمل زن
بهترین کارگردانی
بهترین بازیگر نقش اول مرد
بهترین بازیگر نقش اول زن
بهترین فیلمنامه
بهترین چهره‌پردازی
بهترین صداگذاری
بهترین صدابرداری
بهترین فیلمبرداری
بهترین فیلم مستند
سایر نامزدها...
بهترین فیلم از نگاه ملی
بهترین فیلم هنر و تجربه
جایزه ویژه هیأت داوران
بهترین فیلم کوتاه
بهترین انیمیشن
بهترین طراحی لباس
بهترین جلوه‌های ویژه میدانی
بهترین جلوه‌های ویژه بصری ارسال به دوستان
«روما» بهترین فیلم جوایز سینمایی «بفتا» شد
مراسم اعطای جوایز هفتادودومین دوره جوایز سینمایی «بفتا» با اعطای بیشترین جوایز به «محبوب» برگزار شد و «روما» ساخته «آلفونسو کوارون» نیز برنده جوایز اصلی بهترین فیلم و کارگردانی شد. به گزارش ایسنا به نقل از ورایتی، فیلم «سوگلی» به کارگردانی «سورگس لانتیموس» که در ۱۲ شاخه از جوایز بفتا ۲۰۱۹ نامزد کسب جایزه بود در نهایت موفق به کسب ۷ جایزه از این رویداد سینمایی شد. «اولیویا کولمن» که در این فیلم نقش اصلی را بازی کرده بود، جایزه بهترین بازیگر زن سال و «ریچل وایز» نیز برای بازی در این فیلم برنده جایزه بهترین نقش مکمل زن شد. «محبوب» (سوگلی) جوایز بهترین طراحی تولید، بهترین طراحی لباس و بهترین فیلمنامه اصلی را نیز به خود اختصاص داد. «روما» شانس اصلی جوایز اسکار ۲۰۱۹ است و در ۱۰ شاخه جوایز آکادمی شانس بالایی برای کسب جوایز دارد. در سایر شاخه‌های هفتادودومین دوره جوایز سینمایی بفتا، «رامی مالک» جایزه بهترین هنرپیشه مرد را برای بازی در نقش فردی مرکوری در فیلم «راپسودی بوهمی» به دست آورد و «ماهرشالا علی» نیز برای نقش‌آفرینی در فیلم «کتاب سبز» برنده جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل بفتا شد. همچنین جایزه بهترین مستند آکادمی فیلم بریتانیا به «سولوی آزاد» اعطا شد و «مرد عنکبوتی» به عنوان بهترین اثر انیمشین سال شناخته شد و جایزه بهترین موسیقی فیلم نیز به فیلم «ستاره‌ای متولد شده است» ساخته «بردلی کوپر» رسید. ارسال به دوستان
اخبار
ارسال به دوستان
در میزگرد «داستان انقلاب» مطرح شد
داستان‌نویس باید برای مردم بنویسد
بیست‌وسومین میزگرد از سری میزگردهای آزاد ادبی «بوطیقا» به بحث و گفت‌وگو درباره داستان انقلاب اختصاص داشت. این میزگرد با حضور آقایان محمدقائم خانی، علیرضا سمیعی، علی‌اصغر عزتی‌پاک و محمد حنیف در موسسه شهرستان ادب برگزار شد. به گزارش «وطن امروز»، در ابتدای نشست علیرضا سمیعی با اشاره به جو حاکم بر سال‌های آغازین بعد از انقلاب ۵۷ گفت: نویسندگانی که تا یکی دو سال قبل دچار سرخوردگی بودند و مردم را متهم می‌کردند که برای آزادی مبارزه نمی‌کنند، با انقلاب اسلامی راضی نشده بودند. این سکوت مردم را مقابل شاعران و نویسندگان قرار داد. محمد حنیف نیز در ادامه صحبت‌های سمیعی بیان کرد: از آنجا که ذات رمان در خودش یک جریان ضد سنت- ضد قطعیت دارد و حکومت اسلامی دارای یک ایدئولوژی غیرقابل نقد است، تناقض در جریان رمان‌نویسی بعد از انقلاب دیده می‌شود. مؤلف کتاب «داستان سیاسی، داستان انقلاب» همچنین با مقایسه آماری جمعیت شهرنشین از دوران شاه عباس صفوی تا امروز خاطرنشان کرد: ادبیات داستانی یک پدیده شهری است. تا زمانی که جمعیت شهری و باسواد ایران درصد پایینی داشتند، جامعه از نظر فرهنگی هنوز زمینه ایجاد یک نگاه تاریخ ادبیات داستانی را نداشت. گسترش شهرنشینی بعد از انقلاب اسلامی باعث ایجاد نیازهایی شده که خود به خود به رشد ادبیات داستانی کمک می‌کند. علی‌اصغر عزتی‌پاک اما مقایسه رشد کمّی کتاب و داستان‌نویسان قبل و بعد از انقلاب را نادرست خواند؛ از این جهت که در کشور رو به توسعه‌ای مانند ایران در تمام عرصه‌ها شاهد رشد کمی هستیم. وی بررسی روند رشد کیفی را مهم‌تر از آمار کمی دانست و افزود: وقتی انقلاب اتفاق افتاد، در سطح روشنفکر جامعه ریشه نداشت. این نویسندگان مبانی معرفتی این انقلاب را درک نمی‌کردند، چون با اصول دیگری دنیا را می‌دیدند. حالا باید درباره یک انسان مسلمان شیعه مبارز می‌نوشتند که برای به کرسی نشاندن ایدئولوژی اسلامی دست به مبارزه زده است. ادبیات داستانی ایران تأثیرات بزرگ‌ترین وقایع 100 سال اخیر ایران را در بر نمی‌گیرد؛ انگار انسان ایرانی به خودش فکر نمی‌کند. در ادامه نشست، محمدقائم خانی با مقایسه روند استفاده از زبان در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ بیان کرد: ما تا دهه ۶۰ امکان تفکر و اتصال ذهنیت داستانی‌مان نسبت با سنت را نداریم. در دهه ۷۰ نویسندگانی بودند که اصرار کمتری به مبارزه با سنت داشتند، البته این حرکت ادامه پیدا نکرد و فضای روشنفکری دوباره به سمت نادیده گرفتن انقلاب پیش رفت. سمیعی نیز با بیان اینکه داستان‌نویسی قبل انقلاب بعد از ۲۸ مرداد نوعی داستان‌نویسی ایدئولوژیک و حتی سازمانی است، خاطرنشان کرد: انقلاب اسلامی در تمام سطوح، از جمله سطح فرهنگی‌اش، منکر نهاد مدرن نیست. بحران درگیری امر سنتی و امر مدرن در خود زبان فارسی وجود دارد و اتفاقاً همین بحران، زبان فارسی را زنده نگه داشته است. داستان‌نویس ما به زبان فارسی می‌نویسد ولی می‌خواهد به زور این زبان را- که حامل دوگانه سنت و تجدد است- تحریف کند. در ادامه حنیف انتخاب نوع زبان را وابسته به ضرورت‌های داستانی مانند موضوع و محتوا دانست و با بیان مثال‌هایی تأکید کرد: داستان‌نویسان ما به شرایط زمانه خود بی‌اعتنا نبوده‌اند. رگه‌هایی از اندیشه‌های اصلاح‌طلبی و ضد استبدادی، سنت‌گریزی و تجددخواهی، ترویج مبارزه مسلحانه و عدالت‌خواهی در جامعه روستایی و شهری از مسائلی است که در داستان‌های نویسندگان این دوره به چشم می‌خورد. علاوه بر ادبیات سیاسی با موضوع انقلاب، رشد قابل توجه ادبیات دینی هم از نتایج انقلاب اسلامی است. پس از انقلاب ما درگیر جنگ شدیم، پس نمی‌شود داستان جنگ و دفاع‌مقدس را از داستان انقلاب جدا کرد. در ادامه نیز علی‌اصغر عزتی‌پاک خاطرنشان کرد: در این میان بعضی نویسندگان معتقدند نویسنده وظیفه ندارد سیاسی بنویسد. این تفکر از ریشه غلط است. نویسنده باید برای مردمی بنویسد که تحت تأثیر انقلاب، جنگ، سازندگی و الان تحریم هستند. این دسته از نویسندگان با این طرز فکرشان مهم‌ترین فعالیت سیاسی را کرده‌اند؛ یعنی نادیده گرفتن رفتار سیاسی مردم. به اعتقاد من، تا زمانی که داستان‌نویسی ایرانی به عقب بازنگردد و تکلیفش را با این ماجراها روشن نکند، پیشرفت نمی‌کند. نویسنده‌ای که درباره آیت‌الله خمینی نمی‌خواند که ببیند در انقلاب چه اتفاقی افتاده، نمی‌تواند حتی خودش را بشناسد، چون این شخصیت بخش بزرگی از این نویسنده است. ارسال به دوستان
نگاهی به فیلم سینمایی «متری شیش و نیم»
پارادوکس پایان‌بندی!
صادق فرامرزی: تجربه «ابد و یک روز» آنقدر موفق بود تا گمانه‌زنی‌ها پیرامون «متری شیش و نیم» از چند ماه پیش از جشنواره فیلم فجر آغاز و تبدیل به یکی از مهم‌ترین فیلم‌های اجتماعی در سال پیش‌رو شود. «متری شیش و نیم» را از جهاتی می‌توان «ابد و یک روز2» در فضا و موقعیت‌های گسترده‌تر دانست؛ اگر در نسخه اول «اعتیاد» سوژه و عامل تعیین‌کننده مناسبات در یک محیط خانوادگی بود، «متری شیش و نیم» این سوژه و عامل را در محیطی بیرونی‌تر و بر پایه یک تم تعقیب و گریز پلیسی روایت کرده بود. تعدد لوکیشن‌ها و خلق تصاویری با سوژه اعتیاد در موقعیت‌های گوناگون باعث شده بود بخش قابل توجهی از بار حامل بر شخصیت‌های محدود «ابد و یک روز» این بار روی شانه شخصیت‌های متعددی قرار گیرد. با مجموعه این تعاریف و موفقیت فیلم در خلق موقعیتی جدید بر پایه سوژه سابق، نمی‌توان کتمان کرد که سایه شخصیت‌های «ابد و یک روز» روی «متری شیش و نیم» سنگینی کرده است. برای مثال به‌رغم تغییر جایگاه مرتضی (پیمان معادی) و محسن (نوید محمدزاده) «ابد و یک روز»، در قالب «صمد» و «ناصر» متری شیشونیم اما آنها در موقعیتی کاملا مشابه نسخه پیشین باز درگیر این تنش می‌شوند که «صمد» مواد «ناصر» را مخفیانه برداشته و به فروش رسانده؛ فراتر از این مثال عیان در بخش عمده‌ای از صحنه‌های مهم فیلم نیز می‌توان نقش و نمایی از غلبه داشتن الگوی «ابد و یک روز» برای روایت متری شیش و نیم دید. هر چند این مساله را به خودی خود نمی‌توان نقطه ضعف یا قوت فیلم دانست اما آنچه این معیار را تبدیل به مقوله‌ای مهم پیرامون کیفیت‌سنجی اثر می‌کند، آنجاست که به یکباره سازنده اثر و درست در نقطه‌ای که روایت به پایان می‌رسد احساس می‌کند باید حرف‌هایی متفاوت از نسخه پیشین می‌زده و برای پوشش دادن آن رو به یک پایان‌بندی اضافه شده به داستان می‌آورد. تمام آنچه در 15 دقیقه پایانی اثر می‌بینیم اثری مازاد بر روایت برای جا انداختن حرفی دیگر در پایان فیلم است. «متری شیش و نیم» که حسب مضمون داستانی خود توانسته یک روایت پرفراز و نشیب را خلق کند، در پایان اثر به دنبال طرح مساله‌ای جدید با موضوع قربانی بودن بزه‌کاران می‌رود؛ شیفت یکباره قهرمان به ضدقهرمان در حالی صورت می‌گیرد که اثبات حرف پایانی، خود می‌تواند نقضی آشکار بر تمام رشته‌های بافته شده قبلی در فیلم باشد. عینیت بخشی به سرکوب‌های کودکی در جریان بزه‌کاری بزرگسالی و تعریفی جدید از طبقه‌ای یک شبه منتفع شده، هر چند به خودی خود سوژه‌ای قابل بحث باشد اما الحاق آن به پایان اثر باعث شد پایان‌بندی فیلم دوم روستایی بر خلاف فیلم اولش نقطه ضعف آشکار او باشد. مجموعا «متری شیش و نیم» را می‌توان اثری جسورانه در خلق موقعیت‌های کمتر تصویر شده دانست که در پایان اسیر یک جمع‌بندی تهوع‌آور می‌شود که فراتر از پیام فیلم فضای آن را نیز به چالش می‌کشد. ارسال به دوستان
|
|
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
|
