مهدی طاهرخانی: 1- هر مربی خارجی که پایش را به فوتبال ایران می‌گذارد قبل از عبور از گیت فرودگاه یک جمله مشترک را از رابط ایرانی‌‌‌‌اش می‌شنود؛ دستیار ایرانی خود را از بین مربیانی انتخاب کن که بعد از تو هیچ هواداری او را به عنوان سرمربی ولو برای یک هفته قبول نکند. همیشه یک مثال خوب دم‌دستی مثل ایویچ را هم برای او می‌زنند و به او می‌فهمانند که در اینجا به محض چند نتیجه بد، اولین شوک یعنی آمدن آن دستیار ایرانی به جای تو. قطعا روزی که کی‌روش آمد هم این حرف‌ها را شنید، همان گونه که به شفر هم گفتند. شاید دلیل اصلی عدم انتخاب محمد تقوی همین بود، شاید هم واقعا وزارت ورزش به خاطر بعضی «مسائل خاص» اجازه این حضور را نداد اما انتخاب بیژن طاهری و اشکان نامداری به اندازه کافی واقعیت را نشان می‌دهد؛ شفر به هیچ‌وجه علاقه به خوردن چاقو از پشت نداشت ولی فشارها کار خودش را کرد و سرانجام در نیم‌فصل و هنگامی که بحث آمدن مجتبی جباری جدی شد، شفر روی فرهاد مجیدی با مدیریت آبی‌ها توافق کرد. فرهاد که آمد همه می‌دانستند او در هر صورت یکی از جانشین‌‌های دم‌دستی مربی آلمانی است. نتایج سینوسی شفر همه را گیج و متحیر کرد. همین الان هم دست‌کم روی کاغذ استقلال شانس قهرمانی دارد اما باخت به پدیده دیگر صبر مدیران را به پایان رساند. تا پیش از این فرضیه باخت شفر در بازی‌‌های 6 امتیازی وجود داشت که ناگهان او از سد الهلال و سپاهان (هر دو خارج از تهران) گذشت. تنها یک برد در مشهد مقابل پدیده لازم بود تا شفر برای سومین‌بار طی یک ماه اخیر فرضیه باخت در بازی‌‌های 6 امتیازی را مردود کند اما در یکی از مهم‌ترین بزنگاه‌‌های موجود باخت. باختی که صبر همه را تمام کرد؛ چه هواداران احساسی روی سکوها، چه مدیرانی که باید به‌زعم فتحی با منطق و دلیل تصمیم نهایی را می‌گرفتند.
2- با این وجود خبرنگاران نزدیک به باشگاه از همان مشهد خبر خروج شفر را مخابره کردند؛ خبری که تا صبح روز دوشنبه فتحی علاقه‌ای به تاییدش نداشت اما گویا کار همان یکشنبه تمام شده بود‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. حال بزرگ‌ترین و مهم‌ترین سوال این است که رفتن شفر به نفع آبی‌ها تمام می‌شود یا نه؟ اینکه فرهاد مجیدی در چند بازی باقیمانده می‌تواند شوک مثبتی را به تیم بدهد تا آنها دست‌کم سهمیه حضور در لیگ قهرمانان سال بعد را کسب کنند تا حدودی قابل قبول است اما مجیدی توان هدایت استقلال را در لیگ آتی دارد؟ اگرچه از الان عنوان شده مجیدی برای فصل بعد نیست اما اگر چند برد کسب شود شاید نظر خیلی‌ها حتی مجیدی برگردد.
شفر با قراردادی که ارزش آن بیش از یک میلیون دلار اعلام شده، سنگ بزرگی را روبه‌روی مدیریت استقلال قرار داده است‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. بیرون کردن احساسی این مربی یعنی رفتن سراغ همان سناریوی مانوئل ژوزه و پرسپولیس. پس عقلانی نیست که فتحی بخواهد یک میراث شوم برای استقلال به جا بگذارد. از این رو بهتر است همه چیز پای میز مذاکره، همین‌جا در تهران حل‌وفصل شود، درست مثل همان کاری که هنگام خروج نیومایر و حاجی گرو انجام دادند.
3- حتی فرهاد مجیدی نتایج قابل قبولی در بازی‌‌های پیش رو بگیرد، آیا باز هم این توشه مناسبی برای او در لیگ نوزدهم خواهد بود؟ پیش از این یک بار منصوریان که به مراتب باتجربه‌‌‌‌‌‌تر و کارنامه‌دار‌‌‌‌‌‌تر از فرهاد است به استقلال آمد و برخلاف تصورات قبلی، خیلی زود به بن‌بست خورد، طوری که منصوریان حالا در جمع‌‌های خودمانی‌‌‌‌‌‌تر اعتراف می‌کند کاش چند سال دیرتر پیشنهاد استقلال را قبول می‌کرد. فرهاد که برخلاف منصوریان تجربه سرمربیگری در هیچ تیمی را ندارد، ریسک بزرگ‌تری را قبول کرده است. او همیشه محبوب سکوها بوده همانند منصوریان اما چند شکست کافی است تا فرهاد برای نخستین‌بار اصواتی را  بشنود که تا به حال هرگز تجربه‌‌‌‌اش نکرده است. این واقعیتی است که مجیدی بهتر از هر کسی می‌داند اما او این بار برخلاف 3 سال قبل که حاضر نشد در هفته‌‌های پایانی جانشین مظلومی شود، می‌خواهد روی صندلی شفر بنشیند و خود را به عنوان منجی واقعی معرفی کند.
اما این انتخاب عواقب خودش را دارد؛ استقلال از حیث مهره یکی از بهترین‌‌های لیگ است و اگر مهره‌‌های سرنوشت‌ساز مثل پاتوسی حفظ شوند، آبی‌ها لیگ آتی را با قدرت مضاعف‌تری شروع می‌کنند اما چه ضمانتی است که فرهاد همانند منصوریان نیم‌فصل نخست را قربانی شناختش از تیم نکند و استقلال باز هم بد استارت نزند؟
4- درباره شفر آزمون و خطا به پایان رسیده و دست‌کم اگر تیم تغییراتی را نداشته باشد، او قادر بود فصل بعد این بار کار را از همان ابتدا با قدرت شروع کند، بدون اینکه بهانه‌ای برای عدم شناخت کافی از بازیکنان خودش و لیگ ایران داشته باشد. فرضیه باخت در بازی‌‌های بزرگ هم 2 بار متوالی مخدوش شد و نوع بازی هجومی استقلال در مشهد نشان داد آنها دست‌کم با شفر شهامت لازم برای هر نوع ریسکی را داشتند. پیش‌بینی در فوتبال همیشه سخت‌‌‌‌‌ترین کار ممکن بوده اما کنار هم قرار دادن تجارب گذشته نشان می‌دهد حفظ شفر کمترین ریسک را نسبت به سایر سناریوها داشت. چه فرهاد مجیدی به عنوان سرمربی فصل بعد انتخاب شود، چه هر گزینه بزرگ خارجی روی نیمکت بنشیند، باز هم استقلال ضمانتی برای شروع محکم و مقتدرانه ندارد اما شفر دوره آزمون و خطا را پشت‌سر گذاشته بود. کنار گذاشتن او در این مقطع راحت‌‌‌‌‌ترین کاری بود که هر مدیری انجام می‌داد. درست مثل همه آن تصمیم‌‌‌هایی که مدیران یک دهه اخیر پرسپولیس گرفته بودند؛ اخراج و اخراج برای آرام کردن سکوهای ملتهب. البته خود آبی‌ها هم تجاربی مثل مظلومی و منصوریان را در چند سال اخیر در کارنامه دارند اما در اکثر موارد این جابه‌جایی‌ها لزوما منجر به بهتر شدن نتایج نشده است. پرسپولیس یک دهه اخراج کرد تا سرانجام به برانکو رسید و حالا قرمزها حتی یک روز را هم نمی‌توانند بدون او متصور شوند. اینکه آیا برانکویی برای استقلال وجود دارد یا نه، کسی نمی‌داند اما اگر بخواهند از تجربه پرسپولیس درس بگیرند باید بدانند شاید یک دهه ناکامی لازم است تا سرانجام به آن گزینه مطلوب برسند.
5- هنوز لیگ به پایان نرسیده و مشخص نیست کدام تیم قهرمان است و کدام مربی تیمش را آسیایی می‌کند. برای خنک کردن دل «هواداران احساسی»، شفر را بیرون انداختند و مجیدی را روی تخت نشاندند اما 2 ماه بعدش چه؟ چه کسی ضمانت می‌کند همین سناریو درباره مجیدی تکرار نشود؟ با این تفاوت که اگر فرهاد برود آن وقت استقلال یکی از سرمایه‌‌های بزرگش را زود سوزانده به این قیمت که سکوها آرام شود.
دست استقلال از حیث مهره کارآمد بسیار باز است. فوتبالی که استقلال حتی مقابل پدیده ارائه داد شبیه ورشکسته‌ها نبود. شاید جام هجدهم حقیقتا از دست آنها لیز خورده باشد اما ادامه همین روند می‌تواند لیگ آتی را از آن آبی‌ها کند، به شرط آنکه تصمیمات احساسی و عوام‌پسند اتخاذ نمی‌شد. هیچ چیز قابل پیش‌بینی صد در صدی نیست اما دست‌کم مورد توجه قرار دادن نتایج آزمون‌‌های گذشته، نقشه بکرتری را برای آینده پیش روی فتحی قرار می‌داد ولی او شفر را بیرون کرد و می‌گوید مجیدی فقط 5 بازی است و بعد می‌خواهیم سراغ گزینه خارجی برویم. این حرف برای هواداران استقلال شاید تازگی داشته باشد اما برای هواداران رقیب خیلی آشناست؛ یک دهه شنیدند و سوختند و ساختند.

به نظر می‌رسد فضاسازی‌های سرمربی سابق تیم‌ملی علیه ایران، مشکلاتی را در روند انتخاب سرمربی جدید تیم‌ملی به وجود آورده است. بعد از جدایی کارلوس کی‌روش از تیم‌ملی فوتبال ایران، فدراسیون فوتبال اعلام کرد سرمربی تیم‌ملی بزودی و قبل از پایان سال 97 معرفی خواهد شد اما این اتفاق رخ نداد، در ادامه مسؤولان فدراسیون باز هم اعلام کردند سرمربی تیم‌ملی برای بازی‌های فیفادی و دوستانه پیش رو انتخاب خواهد شد اما تا امروز این اتفاق هم رخ نداده، اگر چه به نظر می‌رسد برخی تحرکات روند انتخاب سرمربی تیم‌ملی را با مشکل روبه‌رو کرده است. در حالی که این روزها مراحل مربوط به انتخاب سرمربی جدید تیم‌ملی در حال انجام است پیگیری‌ها حاکی از بروز برخی سنگ‌اندازی‌ها در این زمینه است که البته مسؤولان فدراسیون فوتبال در تلاشند این مشکلات را به هر شکل ممکن حل کنند. یکی از مهم‌ترین مباحث مطروحه در این باره، فضاسازی‌هایی است که کارلوس کی‌روش به محض خروج از ایران علیه فوتبال ایران انجام داده است. اعلام شکایت رسمی از ایران به فیفا توسط وکیل این مربی پرتغالی و... مواردی بوده که سرمربی سابق تیم‌ملی در این مدت در انجام آن فروگذار نبوده است. ظاهرا در این ماجرا فیلیپه، مدیر رسانه‌ای سرمربی سابق تیم‌ملی که اینک در کلمبیا او را همراهی می‌کند، به شکل منظم فضاسازی را مهندسی کرده و در این مساله موفق هم بوده است. ظاهرا در میانه مذاکرات انجام شده بین فدراسیون فوتبال ایران و گزینه‌های نهایی و جدید نیمکت تیم‌ملی، اشاره‌هایی به این مباحث شده و ظاهرا موضوع به این شکل برای مربیان جدیدی که فدراسیون با آنها در حال مذاکره است جا افتاده که فدراسیون فوتبال اساسا توانایی عمل به هیچ یک از تعهدات خود را ندارد و فاقد امکانات اردویی، زمین تمرین، هتل و... است و همین موضوع باعث ایجاد مشکل در روند به نتیجه رسیدن تاج با گزینه‌های مد نظر شده است. با وجود اظهارات کی‌روش، هر گزینه‌ای  از کشورمان ذهنیتی تاریک خواهد داشت که با  توجه به حمایت‌های انجام شده حداقل از تیم‌ملی بزرگسالان در سال‌های اخیر به دور از واقعیت تلقی می‌شود. باید دید فدراسیون فوتبال و در راس آن مهدی تاج  بحران پیش رو را چگونه مدیریت خواهد کرد.

مدیرعامل باشگاه استقلال گفت: من به هواداران قول می‌دهم جدایی شفر را با هزینه نزدیک به صفر انجام خواهیم داد. امیرحسین فتحی، مدیرعامل باشگاه استقلال در گفت‌وگو با شبکه خبر درباره انتخاب فرهاد مجیدی به عنوان سرمربی تیم استقلال گفت: به هر حال ما امروز با توجه به نتایج اتفاق افتاده و شکستی که در بازی قبل متحمل شدیم تصمیم به تغییرات گرفته و فرهاد مجیدی را تا پایان فصل به عنوان سرمربی معرفی کردیم. وی افزود: آقای شفر از حضور در تمرینات معلق شده و نمی‌تواند در برنامه‌های ما حضور داشته باشد، البته تصمیمی که اتخاذ کردیم خلق‌الساعه نبوده و کاملا با مباحث فنی این تصمیم را اتخاذ کرده‌ایم. مدیرعامل باشگاه استقلال درباره اینکه شفر
به محل تمرین استقلال رفته بود ولی با ممانعت روبه‌رو شد، گفت:‌ ما نامه رسمی به سرمربی سابق تیم دادیم و او نباید به مجموعه می‌آمد، البته او داخل زمین نیامده و فقط پشت درهای ورزشگاه حضور داشته است. فتحی درباره فیلمبرداری پسر شفر از راه ندادن او به محل تمرین گفت: به هر حال ما هم آدم‌های بی‌تجربه‌ای نیستیم و در این فوتبال کار کرده‌ایم. اگر تصمیمی گرفتیم مطمئنا با فکر بوده و مطمئن باشید با کمترین هزینه این پروسه را به سرانجام خواهیم رساند. من به هواداران قول می‌دهم این کار را با هزینه نزدیک به صفر انجام خواهیم داد. وی درباره اینکه شفر چقدر از استقلال طلبکار است، گفت: او قرارداد سال آینده‌اش را از استقلال طلب دارد ولی تصمیم ما این است که کمترین هزینه را به او بپردازیم. مدیرعامل باشگاه استقلال درباره اینکه سرمربیگری فرهاد مجیدی در فصل آینده صحت دارد یا نه،‌ گفت: مجیدی سرمایه گرا‌نبهای باشگاه استقلال است و سال‌ها می‌تواند روی نیمکت تیم ما بنشیند. او خودش اعلام کرد سرمربیگری را قبول نمی‌کند و می‌خواهد موقتا این مسؤولیت را بپذیرد. ما هم قصد سوزاندن کسی را در استقلال نداریم. فتحی درباره اینکه باشگاه استقلال چه تدبیری برای پرداخت طلب شفر دارد، گفت: ما اعلام کرده‌ایم بعد از پایان فصل درباره قطع همکاری با شفر مذاکره خواهیم کرد. هواداران به من اطمینان داشته باشند و مطمئن باشند یک گزینه خوب را انتخاب می‌کنیم.

مهدی محمدی: در منازعه راهبردی‌ای که میان ایران و آمریکا در جریان است و اکنون به اوج خود رسیده، نقطه کانونی تمرکز افکار عمومی ایران است. اگر دولت آمریکا از سال 88 یک درس آموخته باشد- که به عقیده من درس‌آموزترین سال پس از انقلاب برای آمریکایی‌ها بوده- آن درس این است که کسی پیروز نهایی خواهد بود که بتواند افکار عمومی را در مواقع حساس و درباره موضوعات کلیدی هدایت کند.
تامل در سیر یک‌دهه‌ای طرح‌‌ریزی راهبردی آمریکا برای مواجهه با ایران نشان می‌دهد روز به روز بر وزن این مقوله، یعنی تلاش برای کنترل ادراک و سپس رفتار مردم ایران افزوده شده است. آمریکایی‌ها سال 88 به نتیجه نرسیدند اما متوجه شدند وقتی بتوان بخش‌‌های بزرگی از مردم را به راهی کشاند، کنترل اوضاع دیگر برای هیچ طرفی به سادگی میسر نخواهد بود.
بر خلاف آنچه در ظاهر گفته می‌شود، آمریکایی‌ها نظام جمهوری اسلامی را بشدت دموکراتیک می‌دانند و عقیده دارند در نهایت این نظر مردم است که تعیین می‌کند جهت امور به کدام سمت خواهد رفت. به همین سبب، درست در همین نقطه که نقطه مزیت جمهوری اسلامی است، ایستاده‌‌اند و تلاش می‌کنند آن را به یک آسیب، ضعف و در نهایت تهدید بدل کنند. اگر این حرف پمپئو را جدی بگیریم که هدف بنیادین و نهایی آمریکا روی کار آوردن رهبران غیرانقلابی در ایران است، فقط یک راه برای رسیدن به این هدف وجود دارد و آن راه این است که ابتدا جامعه ایرانی از انقلاب اسلامی عبور کند. این، همه بازی و البته تا اینجا شکست‌خورده‌‌‌‌‌ترین بخش آن است.
در تمام یک دهه گذشته، آمریکا تا جایی که توانسته تلاش کرده زیرساخت‌‌های ارتباط، تغذیه و کنترل افکار عمومی در ایران را تحت کنترل خود بگیرد و به اشغال دربیاورد. هم در بعد نرم‌افزاری، یعنی طراحی‌‌های سیاسی، روانی و رسانه‌ای که بتواند همه یا بخش‌‌‌هایی از مردم را در ایران در مقابل نظام بسیج و الگوی رفتار آنها را رادیکال کند و هم در بعد سخت‌افزاری، با توسعه پلتفرم‌‌‌هایی که اساسا به زندگی دسته‌جمعی مردم در ایران شکل می‌دهند.
در بعد نرم‌افزاری مهم‌‌‌‌‌ترین تکنیکی که آمریکایی‌ها توسعه داده و بارها به کار گرفته‌‌اند، تکنیک دوقطبی‌‌سازی میان زندگی، معیشت و آینده مردم ایران با تفکر انقلابی و برنامه‌‌های امنیت ملی است که بر اساس این تفکر بنا شده است. روزی نیست که ما در سطوح خرد یا کلان شاهد تلاش آمریکایی‌ها برای ترویج این ایده در ایران نباشیم که اگر مردم ایران می‌خواهند به طور عادی زندگی کنند، چاره‌ای جز دست برداشتن از ایده‌ها و رفتارهای انقلابی ندارند و جمع میان این دو امکانپذیر نیست. هنری کیسینجر که ظاهرا هنوز هم تیم ترامپ از انبان فکری او تغذیه می‌کند، یک بار در توصیف این راهبرد گفته بود «ایران باید تصمیم بگیرد می‌خواهد یک کشور باشد یا یک نهضت». همه گزینه‌‌‌هایی هم که آمریکا در اختیار دارد در خدمت ترویج این دوقطبی بزرگ قرار گرفته است. اکنون هدف تحریم‌‌های اقتصادی فقط وارد کردن فشار اقتصادی به مردم نیست، بلکه ایجاد این دورنماست که با این وضعیت آینده‌ای وجود نخواهد داشت. هدف از معتبرسازی گزینه نظامی هم این نیست که واقعا به ایران حمله‌ای شود، بلکه هدف این است که نوعی ترس از آینده در صورت تداوم رویارویی فعلی ایجاد شود. هدف عملیات‌‌های اطلاعاتی، سایبری، ترورها و خرابکاری‌ها هم در اصل این است که نظام ضعیف یا رو به ضعف جلوه داده شود. ملاحظه می‌کنید که گزینه‌‌های پیشین، کارکردهای جدید پیدا کرده‌‌اند و این کارکردها بیش از آنکه عین جامعه را هدف گرفته باشد، ذهن آن را هدف گرفته است.
شاید بدبینانه به نظر  برسد اما تمرکز بیش از یک دهه‌ای راقم این سطور بر مواجهه راهبردی ایران و آمریکا مملو از نشانه‌‌‌هایی است که ثابت می‌کند توسعه شبکه‌‌های اجتماعی موبایلی در ایران و رواج بی‌سابقه و انفجاری آن و سپس انتقال کارکردهای حکومتی به مجموعه‌های اینترنتی که اساسا معلوم نیست به یکباره از کجا سبز شدند و به کجا متعهد هستند، در واقع زیرساخت سخت‌افزاری کنترل افکار عمومی در ایران را فراهم آورده است. به لطف کوتاهی یا شاید هم طراحی کسانی در ایران، اکنون بخش بزرگی از زندگی مردم روی پلتفرم‌‌‌هایی شکل گرفته که نه از قوانین ایران تبعیت می‌کنند، نه تعهدی به منافع ملی یا فردی ایرانیان دارند، نه اساسا دسترسی به آنها هست و مذاکره‌ای با آنها می‌توان کرد و نه کسی می‌داند برای این میلیون‌ها نفری که زندگی مجازی خود را در محیط اختصاصی آنها ساخته‌‌‌‌اند، چه نقشه‌ای کشیده‌‌‌اند. یک لحظه فکر کنید از توئیتر و فیسبوک در سال 88 تا تلگرام و اینستاگرام در سال 98، چه راهی طی شده و فاصله چقدر است تا دریابید در این مدت دشمن چه طرح‌‌ریزی ویژه و عمیقی برای به دست گرفتن زیرساخت ارتباطی افکار عمومی در ایران و حاکم کردن یک فرهنگ شبکه‌ای بر آن انجام داده و پیاده‌‌سازی کرده است.
شکل بازی اکنون اینگونه است که دشمن در فضای حقیقی همه ابزارهای خود را به کار گرفته تا فشار تولید کند و در فضای مجازی این فشار را به انواع دوقطبی‌ها و سازش‌طلبی‌ها ترجمه می‌کند و این بمباران ادامه خواهد داشت تا زمانی که به‌زعم خودشان تاثیرات آن بر جامعه ایرانی هویدا شود.
از این منظر، ما در واقع درگیر یک نبرد ادراکی و محاسباتی عظیم هستیم. یک پروژه عملیات روانی بزرگ در کار است که هدف آن عبور دادن بخش‌‌‌هایی از جامعه ایرانی از ایران و نشاندن منافع آمریکا در ذهن آنها به جای منافع ایران است. ما اکنون در نقطه اوج این رویارویی قرار داریم. از یک‌سو جامعه ایرانی در مقابل قدم نهادن به راهی که آمریکا پیش روی آن گذاشته، سخت مقاومت کرده و از سوی دیگر آمریکا اینگونه ارزیابی می‌کند که اگر کمی بیشتر فشار بیاورد، بالاخره این مقاومت در جایی خواهد شکست.
کلید این بازی در امیدی است که آمریکا به غرب‌گرایان ایرانی بسته تا سر بزنگاه فضا را دوقطبی کنند، مردم را ناامید و مأیوس کنند، مقاومت را بی‌حاصل جلوه دهند، خطر‌ها را بزرگ و فرصت‌ها را کوچک‌نمایی کنند و با خلق یک هیجان مصنوعی پرشدت، فشارها را به نتیجه‌ای که آمریکا خواهان آن است برسانند.
دولت آمریکا خود بهتر از هر کس می‌داند نمی‌تواند با ایران بجنگد و اساسا همه گزینه‌‌های خود را زیر آستانه جنگ نگه داشته تا بدون جنگ به نتیجه‌ای که می‌خواهد برسد اما کسانی مامورند هر لحظه فریاد و فغان کنند که جنگی در راه است. دولت آمریکا می‌داند گزینه تحریم بویژه با وضعی که ترامپ ایجاد کرده روز به روز ناکارآمدتر می‌شود اما باز صداهایی از داخل ایران برخاسته و می‌گوید ما توان مقاومت در مقابل تحریم‌ها را نداریم. آمریکا می‌داند ایجاد یک فضای سایبر-اطلاعاتی مستقل در ایران به معنای کور کردن بخش بزرگی از توطئه طراحی شده علیه ایران است اما کسانی در داخل ایران مامورند فریاد بزنند هر کس از استقلال سایبری حرف زد طرفدار فیلترینگ است. دولت آمریکا می‌داند فعالیت‌‌های اقتصادی سپاه بخش بسیار ناچیزی از اقتصاد ایران را تشکیل می‌دهد اما عده‌ای صبح تا شب توئیت می‌کنند و مقاله می‌نویسند که سپاه کل اقتصاد را تسخیر کرده و باید از آن خارج شود. آمریکا می‌داند ایران در منطقه خاورمیانه تقریبا سلطه 70 ساله آن را نابود کرده اما کسانی در داخل ایران چشم‌ها را بسته و دهان‌ها را گشوده‌‌اند که برنامه منطقه‌ای ایران بیش از فرصت، تهدید خلق کرده است. آمریکا می‌داند استانداردهای FATF با یک کشور تحت تحریم چه می‌کند اما در داخل کسانی می‌گویند FATF تنها راه نجات اقتصاد ایران است. دولت آمریکا می‌داند مذاکره‌ای در کار نیست و هدف فروپاشی ایران است اما کسانی مامورند مذاکره را تنها راه ممکن نشان دهند.
من می‌توانم این فهرست را بسیار طویل‌‌‌‌‌‌تر از این کنم که هست. حقایق روشنی وجود دارد که به طور مشترک توسط آمریکا و غرب‌گرایان داخلی تحریف می‌شود تا افکار عمومی در ایران ولو به طور موقت و هیجانی به سمتی برود که آمریکا بتواند ضربه کاری را که 40 سال است حسرت آن را می‌خورد بر پیکر این کشور وارد کند.
این کانونی‌‌‌‌‌ترین جایی است که باید از آن مراقبت کرد. بی‌دفاع گذاشتن ذهن ایرانیان در مقابل این شبیخون سازمان‌یافته، سهمگین و همه‌جانبه، تاریخی‌‌‌‌‌ترین غفلتی است که اکنون می‌توان مرتکب شد. انقلاب اسلامی قبل از هر جا باید در ذهن‌‌های مردم حفظ شود، یعنی همان جایی که روز اول شکل گرفت و قدرتمند شد.  آدرس‌‌های غلط، خطرناک‌‌‌‌‌‌تر از تحریم‌ها و تهدیدهاست و کسانی که این آدرس‌ها را تولید و ترویج می‌کنند از سربازان ارتش آمریکا برای ملت ایران خطرناک‌ترند.