سیدسجاد حسینی: «هیولا» در ادامه کمدی‌‌های آیتمی مهران مدیری است و از قضا یکی از بدترین آنهاست. اینکه فیلمساز (یا بهتر آیتم‌ساز) سعی کرده به رنگ و لعاب فیلم (برخلاف آثار سطح پایین پیشین) بیفزاید، اتفاق مبارکی است اما از این حربه برای فریب تماشاگر سود می‌جوید. هیولا به اثری آیتمی می‌ماند که نه سناریوی اخته‌‌‌‌اش و نه کارگردانی آماتوری‌‌‌‌اش آن را به سطح یک کمدی اجتماعی نمی‌رساند و لاجرم به یک مانیفست سطحی سیاسی تنزل می‌یابد، هرچند قصه آغازی امیدوارکننده دارد: یک معلم ساده شیمی با شرافت زندگی می‌گذراند. خوب است که تک‌تک واژگان را تا دل بشکافیم تا بدانیم قصه از چه قرار است: «یک معلم ساده شیمی»؛ مشکل از همین جا شروع می‌شود. کدام معلم؟ و کدام شیمی؟ نه در سناریو و نه در بازی (با بازی متوسط اصلانی) هیچ‌کدام باورانده نمی‌شود. تنها چند بار او را سر کلاس می‌بینیم و از شیوه تدریس او چیزی نمی‌بینیم؛ پس معلمی- به معنای خاص کلمه- در کار نیست (نوع پرداخت را با کاراکتر سریال بریکینگ بد، که اتفاقا هیولا کپی دست چندم آن است مقایسه کنید و تفاوت اصل و فرع را ببینید). او چطور معلم شیمی دبیرستان است که در حد درس علوم مقطع راهنمایی تدریس می‌کند. بگذریم. او «باشرافت» زندگی می‌کند. گویا این مضمون محوری اثر است. متاسفانه این مضمون (و نه حتی محتوای فرم گرفته و پخته شده) آفت اثر است. ما مدام از زبان پدر جد و جد و پدربزرگ و... می‌شنویم: شرافت! به‌راستی کدام شرافت؟ کمی دقیق‌‌‌‌‌‌تر بررسی کنیم: قضیه چک‌پول‌‌های تقلبی. او برای خریدن قرص می‌رود اما دلال دارو در ناصرخسرو دبه می‌کند. فردای آن روز، آقا معلم باشرافت ما، به‌سرعت و در چشم به‌هم ‌زدنی، پول‌ها را خرج می‌کند و تنها واکنش او ناراحتی در چهره است. آیا متحول شده است؟ یا اینکه سناریست و فیلمساز به ما دروغ گفته‌‌اند و او از همان ابتدا آدم بی‌اخلاقی بوده است؟ بنابراین مسأله حضرت فیلمساز ابداً شکل نمی‌گیرد و به همین سرعت آقای شرافت به سراشیبی بی‌اخلاقی می‌غلتد. خانواده آقای شرافت را به یاد بیاورید: مادر باشرف آقای شرافت (با بازی غیرقابل تحمل خیراندیش)، آشکارا شرافت خاندان همسرش را دست می‌اندازد و از همه بدتر همسر شرافت است که ظاهراً عامل اصلی فساد اوست. خانم بازیگر یکی از بدترین بازی‌‌های عمرش را ارائه می‌دهد؛ اولترای اغراق‌آمیز و خودنما که در بازترین لنزها همچنان غیرعادی می‌نماید. آقای شرافت چطور با خرده‌ای نق و نوق همسر، شرافت صدساله تبارش را حراج می‌کند؟ این مسأله در سکانس میز شام (قسمت‌‌های اولیه) کاملاً عیان است: مادر از شرافت پدر می‌گوید. دختربچه علیه آنها می‌شورد و تقاضای دوچرخه می‌کند. از تحلیل میزانسن و مونتاژ این صحنه به دلیل کارگردانی بیش از حد تلویزیونی معذوریم: از نمای بسته به نمای باز و برعکس. اصلا نباید خیلی جدی گرفت! پدر در مقابل وسوسه دخترش همچون گذشته به‌سرعت وا می‌دهد و رشوه جناب هیولا (کامروا با بازی مهران مدیری) را می‌پذیرد. ظاهراً بناست مهران مدیری بدمن جذاب قصه باشد. بازی او همانند دیگران بشدت اغراق‌آمیز است. آیا بازی اغراق‌آمیز به خودی خود بد است؟ ابداً چنین نیست اما باید در بافتار اثر تنیده شود. شما را ارجاع می‌دهم به فیلم آدم‌برفی (داوود میرباقری/1373) که با وجود بازی‌‌های بشدت اغراق‌آمیز، کاملاً باورپذیر جلوه می‌کرد، چرا که با اثری فانتزی طرف بودیم. اما اینجا موقعیت رئال با بازی‌های ناهمگن لحن اثر را چندپاره می‌کند (بازی رئال فرهاد اصلانی در مقابل بازی مهران مدیری). آنچه در این مرز و بوم بد فهمیده شده است تفاوت و تمایز میان تیپ و کاراکتر است. اینطور نیست که تیپ مساوی باشد با کاراکتری سطحی همراه با ویژگی‌ها و خصیصه‌‌‌هایی آشنا. تیپ همچنین محصول بازی عجیب و غریب و ادایی نیست. تیپ ماقبل کاراکتر هم نیست، بلکه بعد از آن است؛ به این معنا که ابتدا کاراکتری خاص شکل می‌گیرد که ویژگی‌‌‌هایی منحصربه‌فرد دارد و پس از آن عام می‌شود تا نزد تماشاگر باورپذیر جلوه کند. اما نزد بسیاری تیپ مساوی است با سطحی نوع پرداخت و اغراق در بازی. بهترین نمونه بدش هیولا است.
بدمن ماجرا در یک موقعیت سردستی و کاملاً غیرمنطقی با هوشنگ شرافت آشنا می‌شود (که از ضعف شدید سناریو نشأت می‌گیرد). چطور می‌شود پسر کامروا قضیه پول‌‌های تقلبی را که خودش در آن دست داشته به پدرش بگوید؟ چفت و بست و منطق قصه آنقدر سست است که مجال هیچ تحلیل جدی‌ای را نمی‌دهد. آنچه اهمیت دارد این است که آقای شرافت با ورود این شخصیت وسوسه نمی‌شود، چرا که عنصر فساد در خود او وجود داشته است. بنابراین کامروا صرفا یک کاتالیزور است که از لمپن‌‌های دست چندم فیلم‌‌های سیامک یاسمی (1373-1304) هم عقب‌مانده‌‌‌‌‌‌تر است: لباس‌‌های شیک می‌پوشد، مدام آب پرتقال می‌خورد، کنار استخر قدم می‌زند و کلمات قصار قطار می‌کند و مدام لبخند می‌زند. همسرش نیز چنین است: مدام در آرایشگاه و مزون و... است. قصه زمانی شکل می‌گرفت که هوش و فراست کامروا در تقابل با درستکاری آقای معلم قرار می‌گرفت اما آنچه شاهدش هستیم حماقت به علاوه حماقت است.
ظاهراً هیولا در راستای نقد هیولاهای اقتصادی است و بنا دارد علیه رانت و رانت‌خواران و مفسدان نفتی بایستد اما در حقیقت چنین نیست. اثر رفته‌رفته سمپاتی ما را نسبت به بدمن جلب و از آقای شرافت دور می‌کند و فیلمساز در میزانسن طرف این حیوان درنده را می‌گیرد که 2 حالت دارد: اینکه فیلمساز به تکنیک سینما مسلط نیست و بی‌آنکه بداند نقض غرض می‌کند یا اینکه... خدا کند که اولی باشد. آنچه در سینما در درجه اول اهمیت دارد خود مسأله نیست، بلکه نوع چینش و کنار هم قرار دادن ماجرا، به نوعی همان میزانسن است که فیلمساز از آن زاویه به مسأله می‌نگرد. فیلمساز ما هیچ‌گاه تصویر خوبی از خانه شرافت نشان نمی‌دهد. هر آنچه می‌بینیم سرکوفت و تحقیر او از سوی خانواده‌‌‌‌اش است. ما هیچ گاه نمی‌توانیم این خانواده را سمبل شرافت بدانیم، چرا که سرشان بالا نیست و به انسانیت‌شان مفتخر نیستند. ما همه اینها را از زاویه دید فیلمساز می‌بینیم. حقیقت این است که فیلمساز ما این خانواده را نمی‌شناسد و از همین رو روابط خانوادگی یک خانواده کارمند را درک نمی‌کند.
هیولا مدام پز دغدغه و پراتیک اجتماعی می‌دهد. حال آنکه با قطار کردن بی‌منطق ماجراها و مشکلات اقتصادی اخیر ( همچون اختلاس، وام‌ها میلیاردی، مافیای کنکور و...) نمی‌توان سویه اجتماعی و مردمی یک اثر را جان بخشید و تنها ماحصل آن، انباشت فساد است. هیولا به هیچ عنوان در قد و قواره چنین حرف‌‌‌هایی نیست. سینمای نحیفش و ایدئولوژی عقب‌مانده‌‌‌‌اش فرصت چنین کاری را به‌دست نمی‌دهد. تفکر پشت این اثر مقهور فضای سرمایه‌داری است که در این اثر،کامروا آن را نمایندگی می‌کند و قربانی‌اش هم شرافت است. میزانسن اثر هم مقهور است: شرافت را از بالا به پایین می‌بیند و رذالت را در مرکز قاب قرار می‌دهد. خوب است نگاهی به تبلیغات گسترده شهری این اثر بیندازید که همچون هیولا، چشم و عقل شما را می‌بلعد تا بلکه شهوت خرید را در شما بیدار کند، چرا که هیولا طفلی نارس است؛ نه می‌خنداند که بفروشد و نه دغدغه‌‌های اجتماعی‌‌‌‌اش بر جان مخاطب می‌نشیند؛ نه کمدی است و نه یک درام جدی؛ حتی ترکیبی از هر دو هم نیست؛ ملغمه چرا. حیف پولی که برای چنین اثری صرف شود. حیف بازیگری همچون فرهاد اصلانی، حیف وقت و حیف نقد برای چنین نسیه‌ای.

فاطمه باقری: تعدادی از مسافران فرودگاه، زن و مرد و پیر و جوان دور هم جمع شده‌‌اند و ترانه‌ای را یکصدا می‌خوانند. صدای هیجان‌زده مردی روی تصویر شنیده می‌شود: «باورکردنی نیست! فرودگاه مهرآباد ترمینال یک، امروز دهم بهمن ساعت 12 ظهر، موسیقی و مردم وسط میدون! عین برنامه‌ای که تو دوبی بود؛ باورکردنی نیست».
مرد همین ویدئو را احتمالا با عنوان «شورش هنرمندانه مردم علیه حکومت ایران» برای شبکه «من و تو» می‌فرستد و این شبکه هم آن را به عنوان یک ویدئوی مردمی «دیده نشده» پخش می‌کند. این سوءتفاهم بامزه حالا حدود 5 ماه بعد از زمان انتشار این ویدئو، یعنی بهمن سال 97، روز گذشته در صفحه «شهره آغداشلو» تکرار شد. او در تلویزیون صفحه اینستاگرامش این موزیک‌ویدئو را آپلود می‌کند و می‌نویسد با دیدن و شنیدن آن اشک شوق ریخته است. «شهره آغداشلو» بازیگر ایرانی فیلم‌‌های ضدایرانی «خانه‌ای از شن و مه» و «سنگسار ثریا» است. فروردین 95 او از میهمانان ویژه کاخ سفید بود و دی‌ماه همان سال از جمله ایرانی‌‌‌هایی بود که پای نامه به ترامپ را امضا کردند؛ نامه‌ای که در آن گفتند با تصمیمات مقامات ایرانی مخالف هستند اما از ترامپ می‌خواهند در برجام بماند. جالب‌‌‌‌‌‌تر آن است که در مسیر اشتباه آغداشلو، همان شب هم یاسمین پهلوی، همسر علیرضا پهلوی، این ویدئوی آغداشلو را در صفحه‌‌‌‌اش استوری می‌کند! اما اشتباه من و تو‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، آغداشلو و عروس محمدرضاشاه کجاست؟ اینکه این ویدئوی مثبت و پرانرژی دقیقا به بهانه میمنت و مبارکی 40 سالگی انقلاب اسلامی ساخته شده است! فلش‌ماب «سلام به آینده» بهمن سال پیش با صدای «حسین حقیقی» در ترمینال یک فرودگاه مهرآباد تهران اجرا شد؛ ویدئویی که محصول «خانه موسیقی بسیج» بود.
فلش‌ماب یک پدیده اجتماعی و یک گونه نمایشی است که در کل دنیا مرسوم است. در جاهای عمومی مثل فرودگاه، ترمینال و مترو اجرا می‌شود و براساس حرکت، موسیقی و تصویر است. اجرای فلش‌ماب 2 قسمت دارد: اجرای میدانی که بین مردم با فن غافلگیری اجرا می‌شود و قسمتی هم با دوربین‌ها به صورت مخفی؛ و آدم‌ها متوجه نمی‌شوند که از آنها فیلمبرداری می‌شود. این ویدئو با 16 دوربین مخفی ضبط شده است. «سلام به آینده» حاصل یک تیم هنرور، بازیگر و فیلمبردار با جمعیت نزدیک به 70 نفر است. حالا کسی با دیدن ویدئو نمی‌تواند تشخیص دهد کدام یک از این آدم‌ها بازیگر هستند و کدام از مسافران عادی. اساس فلش‌ماب هم همین است که بازیگر‌ها بین مردم ناشناس بمانند و ری‌اکشن‌ها کاملا واقعی باشد. فلش‌ماب باید به‌صورت خودجوش به نظر بیاید، انگار که افراد به شکل کاملا اتفاقی گرد هم جمع شده‌اند و جالب است که این ویدئوی خودجوش هم بارها در گوشی‌‌های مردم دست به دست شده است. نکته اینجاست که در ترانه این ویدئو که شاعر آن محمدجواد پرئی است، به 40 سالگی انقلاب اشاره نمی‌شود اما هنرمندانه می‌گوید: «اول چلچلی ایرانه/ کی میگه صورت ما پیر شده/ بعد انقلاب مردم تازه/ گربه نقشه ما شیر شده». شاید اگر آغداشلو به همین بیت دقت می‌کرد یا به بازیگری که با شمایل یک مامور حراست فرودگاه، بی‌سیم به دست با بقیه مردم همخوانی می‌کند، هیچ‌وقت این ویدئو را به اشتراک نمی‌گذاشت!
مخاطبان صفحه شهره آغداشلو اما واکنش‌‌های جالبی داشته‌‌اند: «خانم آغداشلو آن کلیپ از انقلاب دفاع می‌کند، واقعا متوجه هستید؟»، «به نظر می‌رسد پرفورمنس فرمایشی باشد، به شعرها دقت کنید»، «لطفا آن کلیپ را پاک کنید». او در یک مورد به نظری اینطور تهاجمی جواب می‌دهد که چرا متوجه نیستید، دوستان هنرمند ما راه دیگری برای رساندن پیغام‌شان به ما ندارند؟ «خسته نشو طاقت بیار که عمر این سختی‌ها کوتاهه». آن هم در جایی که موسیقی حرام است. می‌خواهید خودشان را به کشتن دهند تا راضی شوید؟! اما در بقیه کامنت‌ها تشویق و تحسین مخاطبان او پیداست. حتی یک نفر نوشته: «در این مورد حتی اگر کار رژیم هم بوده ما باید به نفع خود بهره‌برداری کنیم!» در روزهای 40 سالگی انقلاب که دست ما بیشتر از هر زمانی از موسیقی اجتماعی، دغدغه‌مند، پرشور و انقلابی خالی است و هنرمندی را در میدان باقی نگذاشته‌‌‌‌‌‌‌ایم، کاش باز هم سوءتفاهم شیرینی اتفاق بیفتد. سوءتفاهمی از جنس همین ایده‌‌های امیدبخش و موسیقی‌‌های مثبت و تصاویر خلاق؛ همین کارهایی که برای دوست و دشمن چاره‌ای جز تحسین نمی‌گذارد.

محسن شهمیرزادی: با فرا رسیدن فصل تابستان تب و تاب تولید فیلم‌های سینمایی نیز شدت می‌گیرد. عمده سینماگران تلاش دارند فیلم‌شان را به جشنواره فجر برسانند و از همین رو ضروری است تا میانه تابستان از فرآیند پیش‌تولید گذشته و تصویربرداری فیلم‌شان را کلید بزنند.
میزان فیلم‌های تایید شده شورای پروانه ساخت نیز این مساله را تایید می‌کند، به گونه‌ای که کارگردان‌های مطرحی درخواست مجوز ساخت آثارشان در نیمه اول تیرماه مورد بررسی و تایید قرار گرفته است. از سوی دیگر بسیاری از فیلمساز‌ها تلاش دارند پیش از آغاز جشنواره و در نیمه دوم تابستان و فصل پاییز فیلم خود را روی پرده ببرند که انتشار آرای شورای پروانه نمایش ترکیب فیلم‌های گیشه در ماه‌های آتی را مشخص کرده است. بنا بر گزارشی که سازمان سینمایی منتشر کرده است، شاهد احمدلو بناست «چراغ خاموش» را جلوی دوربین ببرد. فیلم جدید رامبد جوان نیز با نام «سال نو» مجوز ساخت گرفت. همچنین فیلمنامه مشترک محسن تنابنده و مرحوم خشایار الوند نیز با نام «زیرزمین» نیز مجوز ساخت گرفت که سیروس مقدم آن را کارگردانی خواهد کرد. علاوه بر این آثار، «بی‌نشان‌ها» به کارگردانی احسان صدیقی، «داستان درخت گردو» به کارگردانی محمدحسین مهدویان، «شما اینجا هستید» به کارگردانی عادل یراقی و «ملاقات با جادوگر» به کارگردانی جمشید بهرامیان از جمله آثاری بودند که پروانه ساخت دریافت کردند. همچنین بهروز افخمی پیش‌تولید فیلم جدید خود «کاغذ شطرنجی» را آغاز کرده است که گفته می‌شود چند فیلم پلیسی را در بر می‌گیرد. مهدی زمین‌پرداز بازیگر نقش اصلی فیلم است؛ او نقش یک بازپرس جنایی را بازی می‌کند. همچنین بر اساس آرای شورای نمایش 7 فیلم مجوز نمایش روی پرده سینما را دریافت کردند. این فیلم‌ها عبارتند از:«مسخره‌باز» به کارگردانی همایون غنی‌زاده با درجه‌بندی سنی 12+، «خداحافظ دختر شیرازی» به کارگردانی افشین هاشمی،«ماجرای نیمروز 2» به کارگردانی محمدحسین مهدویان با درجه‌بندی سنی 12+، «تصویرم در آیینه نیست» به کارگردانی محمدرضا خاکی با درجه‌بندی سنی 9+،«برنده‌ها» به کارگردانی حسن ناظر، «درخونگاه» به کارگردانی سیاوش اسعدی با درجه‌بندی سنی 12+ و «جمشیدیه» به کارگردانی یلدا جبلی با درجه‌بندی سنی 12+. اکنون باید دید ترکیب فیلم‌های روی پرده در ماه‌های آتی چگونه خواهد بود و چه فیلم‌هایی از اقبال گیشه برخوردار خواهند شد.

سود هالیوود در بازار داخلی و نیز فروش بین‌المللی آن که برای هالیوود حائز اهمیت بسیار است، با کاهش قابل توجه روبه‌رو بوده است. به گزارش مهر به نقل از هالیوود ریپورتر، تحلیلگرانی که تا به حال به یک سال رکوردشکن دیگر در باکس‌آفیس هالیوود امیدوار بودند، فکر می‌کردند تابستان بتواند نیرویی ثبات‌آور بعد از زمستان و بهاری سخت باشد اما اینطور نشد. سود داخلی باکس‌آفیس آمریکا تا پایان ژوئن شاهد یک کاهش سالانه تقریباً ۱۰ درصدی بود و فروش بلیت‌ها در تابستان هم بعد از عملکرد ضعیف فرنچایزهایی مثل «گودزیلا: سلطان هیولاها»، «مردان سیاه‌پوش: بین‌المللی» و «زندگی مخفی حیوانات خانگی ۲» با کاهشی 3/7 درصدی مواجه شد. فروش بین‌المللی هم برای هالیوود بسیار حائز اهمیت است. تا اینجا در سال ۲۰۱۹ عناوین هالیوودی که در بیش از هزار پرده سینما در آمریکای شمالی به نمایش درآمده‌اند، در باکس‌آفیس جهانی تقریباً 4/13 میلیارد دلار فروخته‌اند که نمایانگر کاهشی ۵ درصدی نسبت به سال گذشته است. البته تنها استثنای این مسأله امپراتوری دیزنی است. این استودیو که در حال حاضر مالک فاکس هم هست، سهمی ۴۰ درصدی از بازار داخلی آمریکا دارد. این برتری بی‌سابقه در هفته‌های آینده فقط رشد خواهد کرد چون «شیر شاه» قرار است نوزدهم جولای اکران شود و «داستان اسباب بازی ۴» هم به اکران خود ادامه خواهد داد. چهار فیلم از برترین پروژه‌های سال ۲۰۱۹ در آمریکای شمالی متعلق به دیزنی است.  از نظر سهم از باکس‌آفیس داخلی تا پایان ژوئن، استودیوی برادران وارنر با سهمی 3/15 درصدی در رتبه دوم قرار دارد و یونیورسال با 29/15 درصد سوم است. لاینزگیت با ۷ درصد، سونی با 8/5 درصد و پارامونت با 4/5 درصد در رتبه‌های بعدی قرار دارند.
 

مجموعه داستان‌های طنز شوشو به قلم سیدسعید هاشمی با همت انتشارات کتابستان به چاپ دوم رسید. به گزارش «وطن‌امروز»، هاشمی در این کتاب که برای مخاطب نوجوان نگارش شده است تلاش داشته مسائل و مشکلات نوجوانان را در قالب طنز بیان کند. مشکلاتی که تا دیروز اثری از آنها نبوده اما امروز به دلیل پیشرفت‌های تکنولوژی، به صورت فراوان به چشم می‌خورد.

«آقا و خانم پارسی» دغدغه تلویزیونی زبان فارسی
اسماعیل آذر درباره مسابقه «آقا و خانم پارسی» که اجرای آن را برعهده دارد، اظهار داشت: بر اساس مطالبات رهبر انقلاب در زمینه زبان و ادبیات فارسی، عرقی که خود ما نسبت به زبان‌مان داریم و تکالیفی که سازمان صداوسیما نسبت به تقویت و تحکیم زبان و ادبیات فارسی برعهده دارد، مسابقه «آقا و خانم پارسی» در شبکه 2 سیما شکل گرفت. آذر درباره بخش‌‌های مختلف مسابقه مطرح کرد: ما در 4 موضوع هجای واژه‌ها، ساخت کلمه، ضرب‌المثل و شعر که مخزن‌‌های زبان فارسی است، سرمایه‌‌گذاری هنری کرده‌‌‌‌‌‌ایم. اولین بخش مسابقه هجا کردن واژه‌هاست. ساختن واژه با حروفی که روی تابلو قرار دارد، دومین بخش مسابقه است. سومین بخش آن حدس زدن ضرب‌المثل است به صورتی که یکی از اعضای خانواده با حرکت و ادا باید قسمتی از ضرب‌المثل را اجرا کند. برای این کار ۹۰ ثانیه فرصت دارد و اگر در ۱۰ ثانیه اول دیگر اعضای خانواده درست حدس زدند ۸۰ امتیاز و اگر در ثانیه ۸۰ درست حدس زدند ۱۰ امتیاز می‌گیرند.  «آقا و خانم پارسی» کاری از گروه اجتماعی و فرهنگی شبکه 2 سیما به تهیه‌کنندگی امیرحسین آذر و با اجرای اسماعیل آذر است که از اول تیرماه روزهای شنبه، دوشنبه و چهارشنبه ساعت ۱۴ پخش می‌شود.


«کتیبه ژنرال»  داستان زندگی سردار بی‌سر
روایت زندگی فرمانده بی‌سر، شهید مدافع حرم حاج عبدالله اسکندری به قلم اکبر صحرایی، توسط انتشارات شهید کاظمی منتشر می‌شود. به گزارش «وطن‌امروز»، سردار شهید حاج عبدالله اسکندری هر چند رزمنده‌ای نام‌آور در جنگ تحمیلی بود اما نام او وقتی سر زبان‌ها افتاد که به جمع مدافعان حرم پیوست و پیکر مطهرش پس از شهادت به دست گروه تروریستی داعش افتاد! ابوجعفر نامی که از فرماندهان این گروه تروریستی بود سر از تن بی‌جان سردار جدا و تصاویر آن را در فضای مجازی منتشر کرد. البته طولی نکشید که وعده خدا محقق شد و با کشته شدن ابوجعفر به دست ارتش سوریه، این‌بار تصویر لاشه او بود که در معرض دید جهانیان قرار گرفت و دل همه دوستداران شهید را شاد کرد. «کتیبه ژنرال» رمان هزار صفحه‌ای است از زندگی سراسر افتخار و شجاعت شهید اسکندری که پس از 5 سال تلاش و تحقیق توسط نویسنده نام‌آور و انقلابی کشور، اکبر صحرایی به رشته تحریر در آمده است.


سر بریده ترامپ در جشنواره مایکل مور
جشنواره «تراورس سیتی» که مایکل مور بنیانگذار آن محسوب می‌شود، برنامه‌های پر و پیمانی را برای برگزاری دوره پانزدهم در سال ۲۰۱۹ تدارک دیده است. به گزارش مهر به نقل از ورایتی، «تراورس سیتی» امسال با نمایش فیلم‌هایی از کیتی گریفین و با حضور لیلی تاملین برگزار خواهد شد. گریفین در برنامه اکران «کیتی گریفین: عجب داستانی» حضور خواهد یافت. این مستند نشان می‌دهد چگونه عکسی از این کمدین که یک سر قطع‌شده مصنوعی دونالد ترامپ را در دست دارد، منجر به انجام تحقیقی توسط اف‌بی‌آی شده است! تاملین که در کنار جین فوندا از بازیگران «گریس و فرانکی» بوده و از شهروندان دیترویت هست نیز جایزه یک عمر دستاورد هنری را از جشنواره مایکل مور می‌گیرد. این جشنواره که امسال پانزدهمین دوره خود را پشت سر می‌گذارد، از ۳۰ جولای تا ۴ آگوست (۸ تا ۱۳ مرداد) ادامه می‌یابد. موضوع امسال این جشنواره «سینما جهان را نجات می‌دهد» است و بیش از ۲۰۰ فیلم در آن به نمایش درمی‌آید. مور در این‌باره گفت: وقتی جهان به صورت دیوانه‌واری از کنترل خارج شود، باید از هنرمندان خواست پاسخ بدهند، الهام‌بخش باشند و با این باور دیوانه‌وار که یک فیلم بزرگ می‌تواند جهان را تغییر دهد، وارد میدان شوند. این جشنواره بیشتر بر فیلم‌های مستقل و مستند متمرکز است که امکان اکران و توزیع معمول را به‌دست نمی‌آورند.