شاید بهتر بود وندی شرمن، مذاکره‌کننده هسته‌ای با ایران در دولت اوباما به ‌جای اینکه بیان کند دروغگویی در «دی‌ان‌ای» ایرانیان است، نگاهی به تاریخچه دروغگویی‌های پنتاگون و کاخ سفید راجع به پیروزی‌های خیالی آنها در جنگ‌های مختلف آمریکا می‌انداخت. اگر این بررسی انجام شده بود، مشخص می‌شد عبارتی که شرمن برای ایرانیان به کار برده، در حقیقت در ذات دولت‌های آمریکا در دوره‌های مختلف بوده است که می‌توان آن را به «دی‌ان‌ای» فریبکاری، دروغگویی و نیرنگ آمریکایی‌ها ربط داد.

هدف قرار دادن پایگاه آمریکا در عین‌الاسد عراق در انتقام ترور سپهبد سلیمانی همان‌طور که در عکس جلسه ترامپ با مسؤولان امنیتی ایالات‌متحده نیز مشخص بود، موجی از تعجب و سردرگمی را برای مسؤولان این کشور رقم زد. آنها شاید بعد از 19 ساعت سکوت مطلق توانستند راهکاری برای کم‌اهمیت نشان دادن این مساله پیدا کنند و صورت مساله را که پایگاه اصلی ایالات‌متحده در منطقه هدف قرار گرفته شده و تعدادی از سربازان و فرماندهان نظامی آمریکایی جان خود را از دست ‌داده‌اند، به ‌طور کلی پاک کنند اما نتوانستند وحشت و سردرگمی موجود را از چهره‌شان پاک کنند.

حالا دولت دونالد ترامپ که تا همین اواخر مطبوعات و رسانه‌های آمریکایی را رسانه‌های جعلی یا فیک‌نیوز می‌خواند و خبرنگاران جناح مقابل را از کاخ سفید بیرون می‌انداخت، مجبور شده است همه آنها را جمع کند و بخواهد اخبار را آنطور که دولت او می‌خواهد، پوشش دهند.

این مساله البته نخستین مورد در لاپوشانی از بین رفتن هیمنه دروغین ارتش آمریکا در طول تاریخ نیست. آنطور که رسانه‌های آمریکایی گزارش داده‌اند، دولت‌های مختلف آمریکا تاکنون بارها از شیوه سکوت و پاک‌کردن صورت مساله برای گمراه کردن افکار عمومی از شکست‌های نظامی‌شان استفاده کرده‌اند. در این گزارش به مهم‌ترین دروغ‌هایی که دولت‌های آمریکا در طول جنگ‌های این کشور به مردم گفته‌اند پرداخته می‌شود. هنوز رسانه‌ها درباره بسیاری از دروغ‌های دولت آمریکا در طول تاریخ این کشور بی‌اطلاعند و نتوانسته‌اند سندی به دست آورند اما گذشت زمان به آشکار شدن آنها نیز کمک خواهد کرد.

 

* ویتنام

سال 1971 اسناد پنتاگون راجع به جنگ ویتنام1  به رسانه‌ها درز کرد. با انتشار این اسناد مشخص شد دولت ایالات‌متحده مدت‌های مدیدی است افکار عمومی را راجع به جنگ ویتنام گمراه کرده است و گزارش‌هایی از موفقیت‌های پنتاگون در این جنگ می‌دهد که اصلاً وجود خارجی ندارد.

این اسناد که در 47 جلد و 7 هزار صفحه منتشر شد، شامل اسناد داخلی دولت، گفته‌های دیپلمات‌ها، یادداشت‌های مربوط به روندهای تصمیم‌گیری و گزارش‌های اطلاعاتی بود. برای اینکه این اسناد جنبه رسمی پیدا نکند، وزیر دفاع آن زمان، رابرت مک‌نامارا، از تمام مسؤولان خواسته بود دیگر راجع به این اسناد لو‌رفته هیچ مصاحبه‌ای انجام ندهند.

در این اسناد از حقایق بسیار وحشتناکی پرده‌برداری شده بود. به گزارش لس‌آنجلس‌تایمز2، بر اساس سیاست و استراتژی نظامی آمریکا میزان پیروزی در جنگ با ویتنام بر اساس تعداد کشته‌های طرف مقابل تخمین‌زده می‌شد. به این دلیل که آمریکا نمی‌توانست سرزمینی را تصاحب کند یا پیشروی نظامی داشته باشد، تصمیم پنتاگون بر این بود میزان موفقیت را بر مبنای تعداد جسدهای به‌ جا مانده از ویت‌کنگ‌ها بسنجد. این استراتژی باعث شد نظامیان آمریکایی به هر جنبنده‌ای که در سر راه خود می‌دیدند شلیک کنند. دیگر تفاوتی بین زن و مرد، پیر و جوان و نظامی و غیرنظامی وجود نداشت. سربازان آمریکایی به‌ عمد غیرنظامیان را هدف قرار داده و نام آنها را در میان نظامیان کشته ‌شده قرار می‌دادند تا آمار پیروزی‌های خود را بالا ببرند.

در یکی از این آمارها که به رسوایی بزرگی انجامید، مشخص شد در منطقه‌ای که 10 هزار ویت‌کنگی کشته‌شده بودند و تعداد آنها به ‌عنوان پیروزی در جنگ ویتنام ثبت‌ شده بود، تنها 748 سلاح پیدا شده است و همین مساله ثابت می‌کرد در بهترین حالت، تنها 10 درصد از این جمعیت را نظامیان تشکیل می‌دادند و 9 هزار نفر باقیمانده همه غیرنظامیانی بودند که توسط ارتش آمریکا برای نشان دادن پیروزی در این کشور ناجوانمردانه کشته‌شده بودند.

مساله دیگری که به رسوایی در این باره دامن زد، زیاد از حد شمردن تعداد کشته‌ها بود. بنا به گفته‌های شاهدان عینی که در کتاب «پتر شوارتزکوف» به نام «قهرمان نمی‌شود» آمده است، نظامیان آمریکایی در ویتنام تنها به دنبال بالا بردن میزان آمارهای خود در کشتار ویت کنگ‌ها بودند. اگر هم نمی‌توانستند بکشند، آمارهای دروغین به مسؤولان بالادستی خود می‌دادند. در یک مورد، بین فرمانده آمریکایی و فرمانده ویتنام جنوبی که هر دو در یک میدان جنگیده بودند، برای ارائه آمار کار به دعوا و کتک‌کاری کشید و در نهایت فرمانده آمریکایی که نتوانسته بود جنازه‌ها را از آن خود کند، دست به آمارسازی دروغین زد تا کم‌کاری خود را با دروغ جبران کند!

 

* افغانستان

روزنامه واشنگتن‌پست در گزارشی3 که در تاریخ نهم دسامبر سال 2019 یعنی چند هفته قبل از ترور شهید سلیمانی منتشر کرده است، به ‌تمام دروغ‌هایی که دولت‌های آمریکا در طول جنگ با افغانستان به مردم، رسانه‌ها و افکار عمومی این کشور بیان کرده‌اند پرداخته است. در این گزارش که از منابع محرمانه پنتاگون که حدود 2 هزار سند است، به‌ دست ‌آمده و با درخواست حقوقی «واشنگتن‌پست» از حالت محرمانگی درآمده، به تمام دروغ‌ها درباره تعداد کشته‌شدگان در جنگ افغانستان و حضور 18 ساله آمریکا در این کشور پرداخته ‌شده است.

بخشی که شاید با توجه به دروغ ترامپ درباره کشته نشدن سربازان آمریکایی در پایگاه عین‌الاسد عراق، برای مخاطب ایرانی قابل ‌توجه باشد، مباحث مربوط به گزارش‌های پنتاگون از پیشرفت‌های نظامی آمریکا در افغانستان در طول سال‌های مختلف و کاستن عمدی از میزان تلفات آمریکا و نیروهای ناتو در این جنگ بوده است.

در این گزارش اشاره شده است در طول 18 سال حضور آمریکا در افغانستان، مقام‌های مسؤول در این کشور مدارک قطعی و غیرقابل‌انکار را درباره اینکه این جنگ «غیرقابل بردن»4 است از دیدگاه عموم مردم و رسانه‌ها دور کرده و آنها را پنهان می‌کردند. این اسناد که از طریق یک پروژه فدرال و به‌وسیله مصاحبه با دست‌اندرکاران و مسؤولان دولت‌های مختلف به‌ دست ‌آمده، نشان می‌دهد در بسیاری از موارد در شرایطی که ارتش آمریکا در حال تلفات دادن در جنگ با افغانستان بوده است، گزارش‌هایی منتشر می‌کرده که بیان می‌کرده ارتش این کشور در حال پیشرفت و کسب موفقیت در زمینه مقابله با طالبان و تروریسم در افغانستان است(!) این مساله به ‌قدری باعث عصبانیت نیروهای نظامی این کشور شده است که داگلاس لوت، ژنرال سه‌ستاره ارتش آمریکا که در طول جنگ با افغانستان در دولت بوش و اوباما در کاخ سفید خدمت می‌کرده، با عصبانیت بیان کرده است: ما در این جنگ 2400 سرباز را از دست دادیم و 20 هزار و 589 نظامی آمریکایی دیگر نیز مجروح شدند. اما چه به دست آوردیم؟ کسی نیست که به مردم آمریکا بگوید همه اینها به خاطر هیچ و پوچ بوده است.

ژنرال‌های دیگر آمریکایی نیز که اطمینان داشته‌اند نام‌شان در گزارش ذکر نمی‌شود، بیان کرده‌اند در بسیاری از مواقع در طول جنگ می‌دانسته‌اند استراتژی‌های جنگی ارتش به ‌طورکشنده‌ای ویرانگر است. بسیاری از این مصاحبه‌ها نشان می‌دهد تلاش‌های آشکار و پایداری توسط دولت ایالات‌متحده شده تا عمداً افکار عمومی را درباره نتایج جنگ در افغانستان گمراه کنند. این افراد بیان کرده‌اند این مساله کاملاً معمولی بود که فرماندهی‌های نظامی در کابل و در کاخ سفید آمارها را برای اینکه نشان دهند آمریکا در مسیر صحیحی قرار دارد دستکاری کنند. بر همین مبنا باب کراولی، یکی از کلنل‌های ارتش آمریکا در این مصاحبه‌ها بیان کرده است تمام آمارها به‌صورتی تهیه می‌شد که بهترین تصویر را از کار ما به نمایش بگذارد. جان ساپکو، رئیس آژانس فدرالی که این مصاحبه‌ها را انجام داده، به واشنگتن‌پست گفته است این اسناد نشان می‌دهد «به‌صورت مستمر به مردم آمریکا دروغ گفته شده است». یکی از مسائل جالب‌ توجه که در این اسناد فاش شده، این است که نوع روایت آمریکا درباره دلایل وارد شدن به جنگ با افغانستان کاملاً با اهداف اصلی در تناقض قرار داشته است. در این اسناد مطرح‌ شده است که با وجود آنکه گمان می‌رفت جنگ افغانستان برای انتقام‌گیری از القاعده به دلیل حمله 11 سپتامبر باشد اما اهداف اصلی مسائل دیگری بود. برخی مسؤولان پنتاگون اعتقاد داشتند این جنگ باید با هدف بردن دموکراسی به افغانستان باشد، برخی دیگر می‌خواستند فرهنگ افغانستان را تغییر دهند و حقوق زنان را دچار تغییرات جدی کنند. برخی دیگر نیز اعتقاد داشتند جنگ باید به این دلیل آغاز شود که توازن قدرت بین پاکستان، هندوستان، ایران و روسیه شکل بگیرد.

یکی از نکات جالب در جنگ افغانستان بر اساس این اسناد این بوده است که هرگاه تعداد تلفات و کشته‌های ارتش آمریکا یا نیروهای ناتو در این جنگ بالا می‌رفته، پنتاگون و دولت آمریکا با صدور بیانیه‌ای مطرح می‌کرده است نیروهای آمریکایی و ناتو در افغانستان در حال پیشرفت سریع در افغانستان هستند. این در حالی است که چنین پیشرفتی اصولاً وجود خارجی نداشته است. به همین دلیل است که سال 2011، اعضای کنگره آمریکا ژنرال دونالد رامسفلد را احضار کردند و نسبت به شکست‌های مکرر ارتش آمریکا و هزینه‌هایی که در این جنگ کرده است به او هشدار دادند. لئون پانه‌تا، وزیر دفاع اوباما اما پا را فراتر از این گذاشت و با وجود اینکه در ابتدای کار در افغانستان به او حمله شد و نزدیک بود جانش را از دست بدهد، در جلسه استماع کنگره بیان کرد «همه ‌چیز خوب است و آمریکا در حال پیشرفت در این کشور است!»

دولت اوباما نیز ظاهراً در آمارسازی‌ها دست‌کمی از دولت‌های پیشین خود نداشته است. یکی از مسؤولان عالی‌رتبه شورای امنیت ملی آمریکا5 در این باره بیان کرده تعداد بالای کشته‌شدگان در افغانستان باعث ناامیدی کاخ سفید و پنتاگون شده بود. کاخ سفید چاره را در تغییر دادن روایت دید و بیان کرد بالا رفتن تعداد بمب‌های انتحاری نشانه ناامیدی طالبان است و در عوض بالا رفتن تعداد کشته‌های آمریکا و ناتو نشان می‌دهد ما در حال پیشرفت هستیم. با این ‌حال این روایت نتوانست مردم و حتی نیروهای نظامی را قانع کند. عضو شورای امنیت ملی آمریکا معتقد بود بالا رفتن تعداد عملیات‌های انتحاری نشان می‌داد طالبان به این نتیجه رسیده بود آمریکایی‌ها ضعیف‌تر از قبل هستند و هدف‌های قابل ‌دسترسی برای این گروه هستند. مایکل فلین، نخستین مشاور امنیت ملی ترامپ که در آن زمان ژنرال سه‌ستاره ارتش آمریکا بود، در مصاحبه‌ای بیان کرده بود: «واقعاً کشته شدن سربازان ما به معنی پیروزی است؟ پس اگر ما واقعاً در حال پیروزی هستیم، چرا اینقدر احساس شکست می‌کنیم؟» فلین اشاره کرد اگر اوضاع اینقدر خوب است، چرا هر فرمانده‌ای که به افغانستان می‌رود می‌گوید مأموریت ما در این کشور تمام شد و ما پیروز شدیم و زمانی که بازمی‌گردد ناله می‌کند که این چه جهنمی بود؟ می‌دانید! هر فرمانده جایگزینی که به افغانستان می‌رود باور نمی‌کند در چنین منجلابی گرفتار شده باشد.»

فرماندهان دیگر نیز اعلام کردند «حقیقت، جایی در ارتش آمریکا در افغانستان ندارد». باب کراولی که در فاصله سال‌های 2013 تا 2014 به‌ عنوان مشاور در افغانستان خدمت کرده بود، در مصاحبه‌ای بیان کرد «اخبار بد معمولاً در نطفه خفه می‌شدند و به‌جایی نمی‌رسیدند».

 

* عراق

مهم‌ترین مساله در دروغ‌های آمریکایی در زمین جنگ، به جنگ عراق بازمی‌گردد. نگاهی به عملکرد دولت آمریکا در اعلام تعداد کشته‌شدگان در جنگ عراق می‌تواند دقیقاً نشان دهد دولت ترامپ چطور از مسؤولیت اعلام تعداد کشته‌شدگان حملات موشکی ایران به پایگاه آمریکا در عین‌الاسد شانه خالی کرد. چند وقت پیش سایتی که درباره جنگ‌های آمریکا اطلاع‌رسانی می‌کند، مقاله‌ای منتشر کرد که چندان هم مورد توجه قرار نگرفت و در سایه دیگر اخبار حوزه عراق گم شد. سایت Viewzone‌6 در این مقاله خاطرنشان کرده بود دولت بوش تعداد کشته‌های آمریکا در جنگ با عراق را حدود 5 هزار نفر اعلام کرده، این در حالی است که تعداد اصلی کشته‌شدگان 73 هزار نفر است. این مقاله سال 2010 منتشر شد اما سال 2018 و زمانی که بحث بر سر خروج آمریکا از برجام یا احتمال حمله به سوریه بود، این مقاله بشدت مورد توجه قرار گرفت. مساله اصلی در این باره این است که بر اساس قوانین داخلی ارتش آمریکا، تنها کسانی به‌عنوان کشته‌شدگان در جنگ حساب شده و در آمار می‌گنجند که در زمین جنگ و در رویارویی با دشمن کشته‌ شده باشند و اگر رویارویی مستقیم با دشمن وجود نداشته باشد (مانند حمله موشکی یا پهپادی) یا اینکه جنازه آنها هنگام نبرد با دشمن روی زمین نیفتاده باشد و در راه انتقال به مراکز بهداشتی جان دهند، دیگر جزو تلفات ارتش آمریکا به ‌حساب نمی‌آیند. بر اساس قانون بعدی، تنها اعضای رسمی ارتش ایالات‌متحده جزو تلفات یک جنگ به ‌حساب می‌آیند و کسانی که با پیمانکاران وزارت دفاع این کشور همکاری دارند، در صورتی ‌که در جنگ کشته شوند، جزو تلفات جنگ به‌حساب نمی‌آیند!

بر اساس این مقاله، در جنگ عراق در بسیاری موارد، به دلیل اینکه سربازان در مناطق شهری مورد اصابت گلوله قرار می‌گرفتند و به اصطلاح در جنگ شهری زخمی می‌شدند، بلافاصله به پایگاه‌های اصلی آمریکا که در محلی بیرون از منطقه جنگی و با فاصله زیاد بود برده می‌شدند تا تحت مداوا قرار بگیرند. بسیاری از آنها در راه کشته می‌شدند اما کشته شدن در راه رسیدن به بیمارستان به این معنی است که جزو تلفات جنگی به‌حساب نمی‌آیند! سربازان تنها در صورتی جزو کشته‌های جنگ محسوب می‌شوند که عیناً در صحنه نبرد با دشمن مرده باشند و نیازی به انتقال آنها هم نباشد!

بر این اساس در حالی ‌که تعداد کشته‌شدگان آمریکایی در جنگ عراق تنها 5 هزار نفر عنوان‌ شده است، آمار اصلی نشان می‌دهد حدود 73 هزار آمریکایی در عراق جان خود را از دست‌ داده‌اند و در آمار جنگ عراق به‌ حساب نیامده‌اند! این تعداد بسیار بالاتر از تعداد تلفات آمریکا در جنگ ویتنام است که 54 هزار نفر بوده است.

بسیاری گمان می‌کنند قدرت ارتش ایالات‌متحده یا نوین شدن جنگ‌افزارها باعث کم شدن میزان تلفات سربازان آمریکایی در جنگ‌هایی مانند افغانستان و عراق شده است اما این مقاله نشان داده است قوانین جالبی در پنتاگون برای حفظ چهره ارتش آمریکا وجود دارد و 

بر این ‌اساس نباید تعجب کرد چرا بعد از 17 سال جنگ در عراق، تنها 5 هزار نفر از آمریکایی‌ها در آمار کشته‌شدگان این جنگ به‌حساب آمده‌اند!

با مرور اخبار منتشر شده درباره پایگاه هوایی عین‌الاسد به‌طور کامل مشاهده می‌شود ارتش آمریکا بلافاصله تمام مجروحان و کشته‌ها را به بالگرد و هواپیما منتقل کرده و آنها را برای مداوا به اردن و سرزمین‌های اشغالی فرستاده است تا نخواهد آمار کشته‌شدگان را به‌صورت رسمی اعلام کند. آنها با دشمن به‌صورت رودررو نیز وارد جنگ نشده‌اند و 

به ‌این‌ ترتیب باید گفت حتماً به خانواده این افراد هم گفته می‌شود فرزندان‌شان براثر قضا و بلا در عراق جان خود را از دست‌ داده‌اند(!)

روزنامه‌نگار*

 

پی‌نوشت

1- Pentagon Papers

2- https://www.latimes.com/archives/la-xpm-1991-01-31-mn-442-story.html

3-https://www.washingtonpost.com/graphics/2019/investigations/afghanistan-papers/afghanistan-war-confidential-documents/

4-  Unwinnable

5- National Security Council (NSC)

6-http://www.viewzone.com/wardeaths.html

کارل مارلانتس، نویسنده روزنامه نیویورک‌تایمز1، خاطره جالبی درباره تصور خود از صداقت روسای جمهور آمریکا دارد. او ژانویه سال 2017 مطلبی درباره دروغ‌های آمریکا در جنگ ویتنام نوشته است: «در روزهای ابتدایی بهار سال 1967، من در میانه بحثی پرشور میان دانشجویان دانشگاه ییل درباره جنگ ویتنام بودم. من از شهری کوچک از ایالت اورگان به دانشگاه رفته و به‌تازگی به نیروهای ذخیره نیروی دریایی آمریکا پیوسته بودم. باقی دانشجویان از شهرهای بزرگ در ایالت‌های شرقی بودند و درباره این بحث می‌کردند که لیندون جانسون، رئیس‌جمهور وقت ایالات‌متحده درباره جنگ ویتنام دروغ‌های بزرگ و بسیار بدی به مردم آمریکا گفته است. من از این مساله بشدت عصبانی شدم و فریاد کشیدم: «رئیس‌جمهور آمریکا به مردم آمریکا دروغ نمی‌گوید!» همه دانشجویان با شنیدن این حرف من به‌یک‌باره از خنده منفجر شدند!

زمانی که سال‌ها بعد این داستان را برای فرزندانم تعریف کردم، آنها هم از خنده روده‌بر شدند: «معلومه که رئیس‌جمهور دروغ میگه! همه سیاستمداران دروغ میگن! خدایا! پدر تو مگه از کدوم سیاره اومدی؟»

تا قبل از جنگ ویتنام بسیاری از آمریکایی‌ها مثل من بودند و گمان می‌کردند روسای جمهور به مردم‌شان دروغ نمی‌گویند. بعد از جنگ ویتنام همه مثل فرزندان معتقد بودند: دروغگویی جزئی از شخصیت روسای جمهور آمریکاست».

این روزها که خبرهای مربوط به حملات ایران به پایگاه هوایی آمریکا در عین‌الاسد عراق با سانسور شدید مواجه شده و دولت ایالات‌متحده با همدستی رسانه‌های این کشور سعی دارند این‌طور وانمود کنند که هیچ آمریکایی در این حملات کشته نشده و به قول ترامپ «همه‌چیز خوب است»،2 خاطره این نویسنده آمریکایی و طرز برخورد او با مساله دروغگویی روسای جمهور آمریکا بیش از هر زمان دیگری خنده‌دار به نظر می‌رسد.

عملیات نظامی ایران نخستین عملیات نظامی بعد از جنگ دوم جهانی بوده است که یک کشور خارجی به‌صورت مستقیم علیه پایگاه‌های نظامی آمریکا انجام داده است. همین یک جمله در توصیف این عملیات کافی است که نگاه‌های نگران و متعجب رئیس‌جمهور آمریکا و مسؤولان امنیتی این کشور در جلسه بررسی این اتفاق را توجیه کند. با این‌حال به نظر می‌رسد رئیس‌جمهور آمریکا که تا به‌حال جنگی تمام‌عیار را علیه رسانه‌های منتقد خود در واشنگتن به راه انداخته بود، به‌یک‌باره با به راه انداختن جلسات توجیهی3  با رسانه‌ها سعی دارد با اتکا به حس میهن‌پرستی رسانه‌ها، آنها را از ارائه اطلاعات بیشتر درباره تلفات و خسارات پایگاه‌های آمریکایی در عراق باز دارد.

ترامپ با این‌حال تنها به این مساله اکتفا نکرده و تلاش می‌کند با دروغگویی‌های بعدی درباره هواپیمای مسافری اوکراین که به دلیل نقص فنی در ایران سقوط کرده است، توجه افکار عمومی را از این مساله منحرف کرده و به سمت مسائل دیگری سوق دهد. اما آیا این تنها دروغگویی رئیس‌جمهور ایالات‌متحده است؟ موضوعی که کار را برای رسانه‌های ایرانی در این باره ساده کرده است، کارنامه مفصل دونالد ترامپ در دروغگویی او است. با نگاهی به تمام آمارهایی که رسانه‌های آمریکایی از تعداد دروغ‌های او در طول دوران 3 ساله ریاست‌جمهوری‌اش داده‌اند، بسادگی می‌توان ثابت کرد که او بشدت به دروغگویی اعتیاد داشته و در این مساله به بیماری مبتلاست.

پیش از اینکه مساله دروغگویی او به سوژه روز مطبوعات و رسانه‌های آمریکایی تبدیل شود، در کتاب «آتش و خشم» که در نخستین سال فعالیت ترامپ در کاخ سفید منتشر شد، به این مساله اشاره شده بود. نویسنده این کتاب این‌گونه مطرح می‌کند که در روز ابتدایی ریاست جمهوری ترامپ، او که از جمعیت حاضر در مراسم تحلیفش اصلاً راضی نبود، دستور داد عکس‌هایی که جمعیت بیشتری در آنها دیده می‌شد را قاب کرده و به دیوار کاخ سفید آویزان کنند. او سعی داشت با تلفن زدن به دوستانش و گرفتن تأییدیه آنها این حس را در خود تقویت کند که میلیون‌ها نفر در مراسم تحلیفش حضور پیدا کرده‌اند. دوستانش هم به توهمات او در این خصوص دامن زدند. «مایکل وولف» در فصل سوم این کتاب به‌صراحت اعلام می‌کند «به فاصله 24 ساعت پس از مراسم تحلیف، رئیس‌جمهور میلیون‌ها انسانی را در ذهن خود خلق کرده بود که اصلاً وجود خارجی نداشتند!»

دروغ گفتن‌های ترامپ اما تنها به این مساله ختم نشد. بر اساس صفحه اینترنتی که روزنامه واشنگتن‌پست4 برای ردیابی دروغ‌های ترامپ از روزهای ابتدایی ریاست‌جمهوری‌اش طراحی کرده است، تابه‌حال هزاران دروغ از سوی او به رسانه‌ها گفته شده است. بر این اساس گفته شده است در سال 2017، ترامپ 1999 دروغ درباره مسائل گوناگون مطرح کرده است و این رقم در سال 2018 به 5689 مورد رسیده است! نکته جالب توجه اینجاست که هر چه جلوتر می‌رویم تعداد دروغ‌های رئیس‌جمهور آمریکا بیشتر نیز می‌شود. بر اساس گزارش واشنگتن‌پست، تعداد دروغ‌ها و ادعاهای واهی ترامپ در سال 2019 به‌اندازه کل تعداد دروغ‌های گفته شده او در طول 2 سال ابتدایی ریاست‌جمهوری‌اش بوده و این رقم به حدود 8 هزار دروغ رسیده است!

در مجموع می‌توان بیان کرد که دونالد ترامپ از ابتدای دوره ریاست‌جمهوری‌اش تاکنون 15 هزار و 413 دروغ5 بیان کرده است و مطمئناً دروغ دسته‌جمعی او به همراه فرماندهان نظامی و کارشناسان امنیتی کاخ سفید درباره حملات ایران به پایگاه هوایی عین‌الاسد یکی از بزرگ‌ترین دروغ‌های او در دوره ریاست‌جمهوری‌اش خواهد شد.

 

پی‌نوشت

1-https://www.nytimes.com/2017/01/07/opinion/sunday/vietnam-the-war-that-killed- trust.html

2-  All is Well!

3-  Briefing

4- https://www.washingtonpost.com/graphics/politics/trump-claims-database/

5- https://www.washingtonpost.com/politics/2019/12/16/president-trump-has-made-false-or-misleading-claims-over-days/