زینب شریعتمدار: «جهان اقیانوسی است و در این اقیانوس، مرواریدی هست و آن مروارید هرات است». پَدَرجان همیشه این جمله را تکرار می‌کرد و به هراتی بودن خود می‌بالید ولی این بار ادامه داد: «اقیانوس بی ‌آنکه در تلاطم باشد، نَشَود. هر گوشه‌اش را سَیل (نگاه) کنی در خروش است و تو در پی آرامش اگر آمده‌ای، گریز نداری مگر که انسان باشی در حرکت و مواج». یوسف کنترل تلویزیون دستش بود و مدام کانال‌ها را عوض می‌کرد تا خبرهای بیشتری از حمله شجاعانه نیروهای مقاومت به سرزمین‌های اشغالی بشنود. گاه به گاه خنده بر گوشه لبش چنان می‌نشست که گویی به عروسش نظر افکنده باشد. گاه چشم تنگ می‌کرد و گاه با گوشی با دوستش گپ می‌زد. از صبح که خبر حمله فلسطینی‌ها را شنیده ‌بود آرام و قرار نداشت. در خیال خودش مسافر فلسطین بود و می‌رفت که به جبهه  مقاومت بپیوندد اما یک‌باره یاد حکومت طالب‌ها که می‌افتاد، دل‌پیچه‌ای سخت به جانش می‌افتاد. نفسی از عمق جانش کشید و چشم سوی بالا کرد. گویی آرزویی کرده‌ باشد، دستی به رویش کشید و خود زیر لب برای خود آمین گفت. به پَدَرجان که او هم غرق در تلویزیون بود نگاهی کرد و گفت: «اینها مثل سگ دروغ می‌گویند. رقم کشتگان و گم‌شدگان خیلی بیش از این است که‌ می‌گویند. این جهودها از رقم کشته‌های خودشان هم ترس ‌دارند». با خود حساب و کتاب می‌کرد بعد از چاشت با کُلچه به پوهنتون برود و دیگران را هم در این شادی شریک بسازد. رخت‌ها را از بند برداشت و به خواهرش مروارید داد و سفارش کرد: «فکرت به خط شلوارم باشد. امروز جشن است. برای تو هم چاکلت بگیرم به دوستانت توزیع کنی؟» مروارید پای دامنش را گرفت و چرخی زد و لبخند به لب با چشمکی موافقت خود را اعلام کرد. سرخوش و مستانه در خیابان خواجه علی موفق قدم می‌زد تا از کُلچه‌فروشی گل یاس کمی شیرپیره بخرد. شیرینی‌پزی درست روبه‌روی صلیب سرخ بود. داشت به ساختمان صلیب سرخ نگاه می‌کرد و در خیالات خودش بعد از شیرینی‌فروشی می‌رفت صلیب سرخ تا بلکه بتواند با آنها به فلسطین راه پیدا کند که یک‌باره صدایی مهیب به گوشش سیلی زد و همه جا پر از خاک شد. نمی‌دانست چه اتفاقی افتاده ولی از حجم سنگینی که روی خود احساس می‌کرد فکر کرد باز حمله شده و زیر آوار بمباران مانده ‌است. کوشش کرد پای خود را تکان دهد و از اینکه موفق شده ‌بود لبخندی به لبش مانده و نمانده، تلخی خاک را در دهانش حس کرد و چشمانش سوخت. با هر تکان که می‌خورد، دردی عجیب در وجودش حس می‌کرد. نوری چشمانش را آزار داد و متوجه شد حجم آوار روی سرش خیلی نیست. امید در دلش زنده شد. یا علی گفت و پاها را بیرون آورد و بلند شد، درد داشت ولی توان ایستاده شدن نیز. دستانش را بالا آورد تا خاک روی چشمانش را پاک کند. نگاهی به اطراف کرد و زیر لب گفت: «چی گپ شده؟ بمبی بوده که این قدر مرا دور پرت کرده. کجا هستُم؟» جایی را نمی‌شناخت. یعنی جای سالمی وجود نداشت تا بتواند از نشانه‌ها بفهمد الان کجا پرت شده. دور و برش را نگاه کرد. صدای ناله‌هایی به گوشش می‌رسید ولی مبهم بود. یاد شیرینی و قولی که به خواهرش داد افتاد. پای راست را روی تلی از خاک گذاشت و پای چپ را بلند کرد. همه جا تل خاک بود. تابلوی آن طرف سَرَک به چشمش آمد: «صلیب سرخ؟» اشک از چشمانش سرازیر شد بابت فکری که داشت. همه چیز نابود شده بود. به ساعت مچی‌اش نگاه کرد، نزدیک ۱۱:۳۰ بود. زمین زیر پایش لرزید. تازه متوجه شد بمباران نبوده و صد فی صد زلزله بوده ‌است. شروع کرد به دویدن. گاهی به چپ و گاهی به راست می‌رفت تا شاید مسیر خانه را پیدا کند. و دوباره بازمی‌گشت. یک ساعتی سرگردان بود تا یک‌باره ایستاد. شاخه‌های درخت پیر انار خانه‌شان نشانه‌ای بود که این آوار که پیش روی او است، باید خانه‌شان باشد. هیچ چیز سر جایش نبود. تلاش کرد آوار را با دست بردارد شاید خواهر و پدرجانش را نجات دهد. صدایی از زیر آوار به گوشش رسید. صدای گزارشگر الجزیره بود از فلسطین و عملیات نیروهای مقاومت. صدا، زمینگیرش کرد. نشست و سر بر زانو گذاشت و های‌‌های گریه کرد و میان اشک و آه گفت: «خدا جان قرار داشتم بروم فلسطین کمک کنم. این چه مصیبتی شد که گرفتارش شدیم؟!» هر خشت که برمی‌داشت یک لعنی به آمریکا و اسرائیل می‌کرد که اینقدر کشورش را ویرانه کرده ‌بودند که هیچ کمکی و امکاناتی نبود تا به داد زیر آوار مانده‌ها برسد. مدام با خود زمزمه می‌کرد: «جهان اقیانوسی است و در این اقیانوس، مرواریدی هست و آن مروارید هرات است. اقیانوس، بی ‌آنکه در تلاطم باشد، نَشَود. هر گوشه‌اش را سَیل کنی در خروش است و تو در پی آرامش اگر آمده‌ای، گریز نداری مگر که انسان باشی در حرکت و مواج» و سرعت می‌گرفت. کسی در دور‌دست‌تر، صدا به اذان بلند کرد. آبی در کار نبود. تیمم کرد و به نماز ایستاد تا بلکه کمی هم جان بگیرد برای تلاش دوباره. هنوز در تشهد نماز آخر بود که ناله‌ای شنید. «مروارید است یا پَدَرم؟!» و دوباره با دست خالی شروع کرد به برداشتن آوار. اشک می‌ریخت و نادعلی می‌خواند. از دنیا فارغ بود. به خیالش در غزه بود و داشت دنبال پیکر نیمه‌جان مروارید می‌گشت. هرچه بیشتر آوار برمی‌داشت ناامیدتر می‌شد. تا صبح چندین بار سرش گیج رفت و روی آوار افتاد. خودش را در «خان‌یونس» می‌دید که دارد در آواربرداری حملات رژیم صهیونیستی کمک می‌کند. 

صدای گریه دختربچه‌ای که از زیر خاک بیرون آورده بود بیدارش کرد و یاد مروارید کوچک خانه می‌افتاد که معلوم نبود کجاست و پَدَرجانش که حتما به انتظار کمک یوسف نفس می‌کشید. زوزه سگ‌ها بیشتر می‌شد و هراس یوسف نیز. تمام شب خشت به خشت برمی‌داشت و خیال می‌کرد اینجا «حی‌الشجاعیه» است و مروارید دختر کوچک فلسطینی، که دستانش را از زیر آوار بیرون آورده تا یوسف نجاتش دهد. آفتاب دمیده بود و تازه گرما داشت خون را در رگ‌های یوسف به حرکت درمی‌آورد که دستی بر شانه‌اش نشست. «چطوری برادر؟ چند نفر زیر آوارند؟ بلند شو بگذار نیروهای تازه‌نفس کمک کنند. سگ‌های زنده‌یاب همراه‌شان است. شما برو زخم سرت را ببند و چیزی بخور». یوسف تازه متوجه زخم سرش شد. زیر لب گفت: «زندگی‌ام زیر آوار است. زخم سرم را چی کُنُم؟! و مرد هلال احمری گفت: «نگران نباش. نیروهای امدادی کارشان را بلدند» و دستش را گرفت تا چادر هلال‌احمر برد. یوسف نشان هلال‌احمر خراسان رضوی را که دید گفت: «یا امام رضای غریب به داد ما و اهل فلسطین برس». پزشک هلال‌احمر که داشت سرش را پانسمان می‌کرد، گفت: «خدا از زبانت بشنود و به داد این بیچاره‌های زیر آوار هم برسد. زلزله سنگین و مهیبی بود. 2 روز دیگر هوا آنقدر سرد می‌شود و اینها بی‌سرپناه! خدا حرفت را بخرد. خودت درد‌ داری و فکر مردم غزه‌ای!» یوسف در حالی که چشمش به سمت خانه‌شان بود زیر لب آمین گفت و ادامه داد: «جهان اقیانوسی است و در این اقیانوس، مرواریدی هست و آن مروارید هرات است. اقیانوس بی ‌آنکه در تلاطم باشد، نَشَود. هر گوشه‌اش را سَیل کنی در خروش است. و تو در پی آرامش اگر آمده‌ای، گریز نداری مگر که انسان باشی در حرکت و مواج».

محسن فایضی: ساعت 7 به وقت سرزمین‌های اشغالی، نخستین و شاید جدی‌ترین شوک به صهیونیست‌ها وارد شد؛ جایی که رسانه‌ها اعلام کردند محمد ضیف پیام صادر می‌کند. 

نام محمد ضیف به تنهایی برای صهیونیست‌ها نشان از ضعف اطلاعاتی آنها و اراده قوی فلسطینی‌هاست. فرمانده نیروهای قسام (نظامی حماس) از سال 2002 تاکنون به‌رغم 5 بار ترور ناموفق و شهادت ۲ فرزند و همسرش در ترورها، همچنان به مبارزه ادامه می‌دهد و هر سال یک غافلگیری جدید برای ساکنان سرزمین‌های اشغالی دارد.

پیام محمد ضیف و تاکید او بر آغاز دورانی جدید و عملیات توفان الاقصی برای فروپاشی روانی اسرائیلی‌ها در کنار شنیدن خبر و دیدن تصاویر حضور فلسطینی‌ها در شهرک‌های اطراف غزه کافی بود.

محمد ضیف در پیامش صراحتا تاکید کرد: «ای مجاهدان عزیز! امروز روزی است که به دشمن جنایتکار بفهمانید دیگر روزش به پایان رسیده است. هر جا که آنان را یافتید، بکشیدشان و همان طور که شما را بی‌خانمان کردند، آنان را بی‌خانمان و آواره کنید اما از کشتن کودکان، زنان و سالخوردگان بپرهیزید. این نجاست و پلیدی را از سرزمین خود پاک کنید. با آنها بجنگید و بدانید فرشتگان الهی شما را در این نبرد همراهی خواهند کرد».

تاکنون با گذشت 5 روز از آغاز توفان الاقصی نه تنها تل‌آویو موفق نشده است شهرک‌هایی را که نیروهای مقاومت در روز نخست وارد آن شدند و ده‌ها نفر را اسیر گرفتند به تسلط خودش برگرداند، بلکه در این روزها به تخلیه چندین شهرک اقدام کرده و مناطق بسته نظامی جدیدی را در اطراف غزه تعیین کرده است.

مساله اینجاست که مسیر مقاومت نوار غزه که از سال 2005 توانست غزه را در اختیار و کنترل خودش بگیرد، اکنون به جایی رسیده است که می‌توانند چند روز مناطقی به اندازه آن باریکه را از کنترل امنیتی صهیونیست‌ها خارج و شهرک‌نشین‌ها را مجبور به تخلیه کنند.

حمله آفندی حماس و تغییر شرایط اطراف غزه قطعا برای صهیونیست‌ها تحمل‌پذیر نخواهد بود، بویژه که افکار عمومی این رژیم به واسطه غافلگیری نهادهای اطلاعاتی و کشته شدن بیش از 1000 نفر بشدت سرخورده است. عدم آمادگی و هشدار امنیتی از سوی نهادهای اطلاعاتی رژیم صهیونیستی موجب شد در چند ساعت بیش از 1000 اسرائیلی کشته و نزدیک به 150 نفر دیگر توسط نیروهای مقاومت اسیر شوند. مایکل فریدمن، ستون‌نویس روزنامه نیویورک تایمز در این باره می‌نویسد: «تفسیر اطلاعاتی اسرائیل این بود که حماس برای اقدامی آماده می‌شود که هرگز جرأت انجام آن را ندارد؛ در حالی که این قضاوت، اشتباه و از سر غرور بود. حماس در مقابل (این نگاه مغرورانه) تهاجمی را از زمین، هوا و دریا آغاز کرد که به شیوه باورنکردنی، پخته و پیچیده بود».

این ۲ مساله، رویکرد کنونی اسرائیلی‌ها یعنی حملات شدید و خشن را قابل پیش‌بینی  می‌کرد. بخشی از پیام محمد ضیف نشان از پیش‌بینی اتاق فکر حماس از گسترده بودن نبرد دارد. او در پیامش تاکید کرده است: «برادران عزیز در مقاومت اسلامی در لبنان، یمن، ایران، عراق و سوریه! امروز روزی است که مقاومت شما با مقاومت برادران‌تان در فلسطین گره می‌خورد تا به این ترتیب، دشمن نادان بفهمد زمان عربده‌کشی، کشتن رهبران و علما گذشته است. زمان چپاول ثروت‌های‌تان توسط صهیونیست‌ها گذشته است. زمان بمباران‌های هر روزه اراضی سوریه و عراق به دست آنها گذشته است. زمان آن کسانی که چشم امید به شکاف و تفرقه میان امت اسلامی و بروز جنگ داخلی بسته بودند، گذشته است. وقت آن رسیده است تمام قدرت‌های عربی و اسلامی دست به دست هم بدهند تا اماکن مقدس اسلامی و سرزمین فلسطین را از لوث وجود اشغالگران پاک کنیم».

ورود حزب‌الله از روز سوم جنگ به صورت جدی و بیانیه در روز پنجم، صهیونیست‌ها را مجبور کرد بخش زیادی از نیروهای نظامی‌شان را به سمت مرزهای شمال گسیل کنند. ضمن آنکه دستور تخلیه برخی شهرک‌های مرزی لبنان هم از سوی صهیونیست‌ها صادر شده است. 

این اتفاق بخوبی نشان می‌دهد ترس از نبرد در چند جبهه از سوی صهیونیست‌ها واقعیتی بود که در حال تحقق است. روزنامه چپ‌گرای هاآرتص در یادداشتی می‌نویسد: راهبرد بنیامین نتانیاهو درباره برنامه هسته‌ای ایران کاملا نابود شده و روابط با آمریکا نیز به صورت بی‌سابقه‌ای متشنج است. بدون آمریکا که یک همپیمان بسیار مهم اسرائیل به‌شمار می‌رود معلوم نیست این رژیم بتواند یک روز هم دوام بیاورد. در این یادداشت آمده است: «ما اکنون با توفانی روبه‌رو هستیم که پیش از این تحلیلگران نسبت به وقوع آن در چند جبهه هشدار می‌دادند. ایران، حماس و حزب‌الله از آشوب جاری در داخل اسرائیل خوشحال هستند. چرا نباشند؟ 

تمام این درگیری‌ها قدرت بازدارندگی اسرائیل را تضعیف کرده و جایگاه بین‌المللی آن را نابود می‌کند. تنها نظامی که پیش‌بینی می‌شود درآینده نزدیک در منطقه تغییر کند اسرائیل است نه ایران».

مهدی گرگانی: عملیات توفان الاقصی توسط رزمندگان مقاومت و پاسخ ارتش رژیم صهیونیستی به آن بار دیگر فریبکاری و استانداردهای دوگانه رهبران و همچنین رسانه‌های جریان اصلی غرب را هویدا کرد.

1- در وهله اول باید تاکید کرد عملیات رزمندگان مقاومت فلسطین علت نیست بلکه معلول جنایات و خشونت‌های نظامیان صهیونیست در سال‌های اخیر بویژه از زمان روی کار آمدن کابینه افراطی بنیامین نتانیاهو است؛ جایی که نه تنها خشونت‌ها علیه کرانه باختری و مردم کوچه و بازار در مناطق فلسطینی‌نشین بشدت تشدید شد بلکه اماکن مقدس مسلمانان بارها توسط شهرک‌نشینان با همراهی اعضای ارشد کابینه و برخی وزرای افراطی صهیونیست مورد هتک حرمت و تعرض قرار گرفت. رسانه‌های غرب با سانسور سازمان‌یافته اینها و نادیده گرفتن حق و حقوق فلسطینی‌ها به‌گونه‌ای خبرپراکنی می‌کنند که گویی عملیات حماس در اراضی اشغالی نقطه صفر این بحران است، حال آنکه فلسطینی‌ها تنها به دنبال پاسخ به بخشی از نابرابری‌ها و بی‌عدالتی‌هایی هستند که پیش از این عملیات بارها و بارها درباره آن به صهیونیست‌ها هشدار داده بودند. 

2- رسانه‌های غرب با وسواس بسیار و در قالب یک پروتکل هماهنگ و طراحی شده خطوط خبری و رسانه‌ای خود را پیاده می‌کنند و با خلق عبارات و واژه‌های مشخص به دنبال جهت‌دهی به افکار عمومی برای پیشبرد سناریوی رژیم صهیونیستی علیه فلسطینیان هستند. به عنوان مثال، در جریان جنگ اخیر میان رزمندگان حماس، رسانه‌های غرب با خلق عبارت «11 سپتامبر اسرائیل» به دنبال یادآوری مفاهیم تاریخی در اذهان عمومی و برچسب‌گذاری به مقاومت فلسطین و در نهایت پیاده‌سازی اهداف شیطانی خود بوده‌اند. واژه 11 سپتامبر به لحاظ تاریخی بار معنایی بسیار زیادی در زمینه تاریخی، ژئوپلیتیک، تروریسم، جنگ و اشغال نظامی  دارد. مردم دنیا به محض مواجه شدن با واژه 11 سپتامبر، وقایع و رویدادهای خاصی را در ذهن تداعی می‌کنند. رسانه‌های غرب با خلق این واژه جعلی برای حوادث فعلی در اراضی اشغالی به دنبال مظلوم‌نمایی برای صهیونیست‌ها و آماده‌سازی افکار عمومی جهان برای یک پاسخ سخت علیه فلسطینیان بویژه در نوار غزه هستند. حال آنکه عملیات فلسطینی‌ها در خاک سرزمین تاریخی خود، علیه اشغالگری، با ابزارهای نظامی مشروع و در پاسخ به تجاوزات مکرر صهیونیست‌ها علیه زنان و کودکان فلسطینی انجام شده است و هیچ شباهت و ارتباطی به 11 سپتامبر ندارد. 

3- در شبکه‌های اجتماعی مثل ایکس(توئیتر) بسیاری از کاربران، رسانه‌های غربی مانند بی‌بی‌سی را به خاطر استفاده از ادبیات خاص مورد انتقاد و حمله قرار داده‌اند. برخی کاربران به این نکته اشاره کرده‌اند که بی‌بی‌سی برای صهیونیست‌ها از واژه «کشته شدن» استفاده می‌کند اما برای زنان و کودکان فلسطینی که در حملات سهمگین ارتش صهیونیستی به شهادت می‌رسند واژه «مردن»! رسانه‌های غرب همیشه متهم هستند که جان بی‌مقدار صهیونیست‌ها را به جان فلسطینی‌ها برتری می‌دهند و اصول اولیه انسانی را قربانی مقاصد سیاسی - استعماری خود کرده‌اند و این نخستین بار یا آخرین بار نخواهد بود.