نرگس حق‌نظر: صبح خیلی زود، خودم را به خیابان صالحی رساندم. هوا هنوز تاریک بود. تمام مدتی که به طرف خیابان کشور‌دوست و در ورودی حرکت می‌کردم و حتی هنگام بازرسی، انگار در رویا به‌سر می‌بردم. آنقدر خوشحال بودم که باورم نمی‌شد چه اتفاقی در حال وقوع است و من واقعا کجا هستم که با شنیدن جمله «اسم‌تون داخل لیست نیست» تمام افکارم مثل دیواری آجری فرو‌ریخت. با نگرانی به دنبال کسی گشتم تا راهنمایی‌ام کند. یک نفر قرار شد پیگیری کند. گوشه‌ای منتظر ماندم. آنقدر منتظر ماندم که کم‌کم ترسیدم جور نشود و این همه انتظار برای امروز همه هیچ و پوچ شود که ناگهان همان آقا را دیدم که با لبخند نزدیک شد و گفت: «درست شد، بروید داخل». هر چه فکر و خیال بد کرده بودم دور ریختم و بالاخره وارد شدم. کمی جلوتر که رفتم چشمم به پوستر بزرگی که روی دیوار نصب شده بود، خورد. بچه‌ها از سراسر ایران نقاشی‌هایی برای مردم فلسطین کشیده و به یکی از شبکه‌های تلویزیونی فرستاده بودند و حالا دانش‌آموزان در حال نوشتن هشتگ برای مردم قهرمان فلسطین، کنار این نقاشی‌ها بودند. یکی می‌نوشت «حریفت منم»، دیگری نوشته بود «فلسطین پیروز است»، یکی دیگر پیام «الموت لاسرائیل» را درشت و پررنگ نوشته بود اما چشمم که به یکی از نوشته‌ها خورد تنم لرزید. در گوشه‌ای از پوستر نوشته شده بود: «6 ماهه زدن این همه تکبیر ندارد...» قطره اشکی که تلاش می‌کرد از گوشه چشمم بیرون بیاید را با سماجت با دست پاک کردم و نفس عمیق کشیدم. کفش‌هایم را به کفش‌داری بزرگ جلوی در دادم و با گفتن بسم‌الله وارد شدم. فضای حسینیه را که دیدم نفس در سینه‌ام حبس شد. چقدر منتظر چنین روزی بودم...

بالای جایگاه، جمله «کونوا للظالم خصما و للمظلوم عونا» همراه تصویر یک چفیه فلسطینی توجهم را جلب کرد؛ جمله‌ای از امیرالمومنین(ع) به نشانه اینکه همیشه با ستمگران عالم در ستیز هستیم و همیشه حامی مظلومان عالم خواهیم بود. از مسؤولان آنجا خواستم بگذارند جلو بروم و خودکار و کاغذ بگیرم تا هر چه می‌بینم و می‌شنوم را برای حاشیه نگاری‌ام یادداشت کنم اما انگار امروز قرار نبود آنقدر‌ها هم راحت و آسان بگذرد. انگار کاری از دستم برنمی‌آمد. همان‌جا سر جایم نشستم تا حداقل قبل از پر شدن حسینیه جایی برای نشستن داشته باشم و برنامه را از دست ندهم. 

گروه سرود بالا آمد و سرود خواند و بعد مجری برنامه از مهدی رسولی دعوت کرد پشت میکروفن بیاید؛ بعد از صحبت‌های ایشان و خواندن چند بیت کوتاه، ناگهان جمعیت از جا برخاست. اینجا بود که فهمیدم بالاخره آن اتفاقی که سال‌ها آرزویش را داشتم افتاده است. رهبر عزیزمان وارد حسینیه شده بودند و تمام دانش‌آموزان با دادن شعارهایی مثل «این همه لشکر آمده به عشق رهبر آمده» و «ابالفضل علمدار سیدعلی نگه‌دار»