* حضرت آیت‌الله کعبی! سال‌هاست شبهه‌ای میان مردم درباره فلسطین رایج است که در مناسبت‌ها و حوادث مختلف برجسته می‌شود. عده‌ای می‌گویند فلسطینی‌ها خودشان زمین‌های‌شان را به اسرائیلی‌ها فروخته‌اند و سرزمین‌شان را ترک کرده‌اند و حالا مدعی زمین‌های فروخته شده هستند. آیا این مساله سند و منبع معتبری دارد؟ پاسخ شما به این شبهه چیست؟

این مساله که هر چند وقت یک‌بار در فضای مجازی و جاهای دیگر مطرح می‌شود یک دروغ تاریخی است. زمین‌هایی که ادعا می‌کنند فروخته شده اولا با اعمال نفوذ، فشار، شیطنت، مکر و فریب بوده است. ثانیا مقدار این زمین‌ها فقط 8 درصد اراضی کل فلسطین را در برمی‌گیرد. از طرفی اصلا سرزمین یک کشور قابل خرید و فروش نیست. سرزمین از ارکان اصلی حاکمیت است و حاکمیت که قابل خرید و فروش شخصی نیست. مثل اینکه مردم یک شهر بگویند ما شهرمان را فروختیم یا مردم یک استان بگویند استان‌مان را فروختیم یا مردم یک کشور بگویند کشورمان را فروختیم؛ آنها مالک نیستند که بفروشند، حاکمیت متعلق به همه نسل‌ها در همه عصرهاست و صلاحیت حاکمیتی در حوزه قلمروی سرزمینی مربوط به اشخاص نیست بلکه یک امر عمومی است و امر عمومی که قابل خرید و فروش نیست. مردم یک کشور براساس نظریه‌های حاکمیتی به آنها اعمال حکمرانی می‌شود و مالک سرزمین نیستند و حتی اگر بگوییم مالک هستند، این مالکیت به نحو عمومی است، مالکیت عمومی و مالکیت متعلق به مردم کل سرزمین قابل خرید و فروش نیست.  یکی از 4 عنصر سازنده یک دولت و کشور سرزمین است که همان طور که عرض کردم قابل فروش نیست. 

* آیا از منظر دینی و فقه اسلامی نیز می‌توان گفت فلسطین بخشی از سرزمین‌های اسلامی است و از این منظر مردم ساکن آنجا حق واگذاری آن را به یهودیان و به طور کلی غیرمسلمانان ندارند؟

بله! در سرزمین فلسطین، مقدساتی مثل مسجدالاقصی، قبله اول مسلمین و مدفن انبیای الهی وجود دارد. فلسطین سرزمینی است که خداوند می‌فرماید پر از خیر و برکت است و متعلق به کل مسلمانان و امت اسلامی است. سرزمینی که متعلق به کل امت اسلامی است، مردم یک سرزمین خاص هم نمی‌توانند آن را بفروشند. پس فلسطین هم متعلق به مردم فلسطین است و هم متعلق به کل امت اسلامی و از این منظر هم قابل خرید و فروش نیست. علاوه بر آن قبل از اشغال فلسطین در سال 1931 که کنفرانس قدس برگزار شد، علمای سنی و شیعه تهدید، تطمیع و فریبکاری درباره خرید زمین‌های فلسطینی‌ها را تحریم کردند و خرید و فروش زمین را حرام و باطل اعلام کردند و مردم فلسطین آن زمان به این هوشمندی رسیده بودند که سرزمین خود را نفروشند. 

فلسطین سرزمین اسلام بوده و از جهت فقهی و حقوقی جزئی از دارالاسلام است. فلسطین سرزمین مقدسی است که به تمام انبیای الهی تعلق دارد. حتی اگر به آنجا بگوییم سرزمین موسی، یعنی سرزمین ایمان و بندگی خدا و این در مقابل سرزمین کشت و کشتار و جنایت است، زیرا آیین انبیای الهی هرگز تجاوز به ملت‌ها و آواره کردن آنها را نمی‌پذیرد.

این روز‌ها حماسه مردم بزرگ فلسطین را مشاهده می‌کنید که چگونه مقاومت می‌کنند و حتی میدانی که موشک به آن اصابت کرده تبدیل می‌شود به میدان بازی کودکان فلسطینی.  مردم غزه در حال  قتل‌عام شدن هستند ولی از غزه خارج نمی‌شوند. 

این مردم سال 1931 به هیچ قیمتی حاضر نبودند سرزمین خود را بفروشند و سرزمین را عمق هویت دینی، عمق هویت ملی و عمق هویت اسلامی خود می‌دانستند. چگونه امکان دارد این مردم سرزمین‌های خود را بفروشند؟ این افسانه‌ای است که صهیونیست‌ها و دشمنان فلسطین درست کردند. 

* برخی مقامات غربی و رسانه‌های معاند ادعا می‌کنند حماس در عملیات 15 مهر ماه که به توفان الاقصی معروف است حمله پیش‌دستانه‌ای انجام داده است و از این جهت متجاوز محسوب می‌شود و حملات و بمباران‌های امروز اسرائیل به غزه به عبارتی دفاع اسرائیل از خود به حساب می‌آید. پاسخ شما به این مطالب چیست؟

پاسخ این است که دفاع مشروع در حقوق بین‌الملل و در فقه اسلامی شامل هجوم به غاصبان و حمله ابتدایی علیه غاصبان می‌شود. توفان الاقصی یک عملیات برای دفاع مشروع است، از این منظر سازمان ملل و شورای امنیت بر اساس قوانین بین‌المللی  مقاومت مردم فلسطین را مقاومت مشروع و بر پایه دفاع مشروع شناخته بودند، چرا که 75 سال قتل، غصب، غارت و تجاوز علیه دین و جان انسان‌های بی‌گناه و علیه سرزمین آنها توسط صهیونیست‌ها اتفاق افتاده و عملیات هجومی و غافلگیرانه حماس دفاع مشروعی است برای پایان دادن به قتل، غارت، جنایت و کودک‌کشی و تجاوز به مقدسات و مسجدالاقصی.  صهیونیست‌ها با توجه به اقدامات چند ماه اخیرشان عزم خود را جزم کرده بودند که مسجدالاقصی را به آتش بکشند، لذا این عملیات شکوهمند دفاعی است از اسلام و رسول‌الله، دفاعی است در مقابل کشتار بی‌رحمانه صهیونیست‌ها که در ماه‌های قبل از توفان الاقصی اتفاق افتاد. بارها صهیونیست‌ها به غزه حمله و خانه‌ها را ویران کردند و بی‌گناهان را کشتند و بسیاری از مردم را اسیر کردند و آخرین عملیات صهیونیست‌ها حمله به کرانه باختری و جنین بود که کشتار زیادی در آنجا به راه انداختند. بنابراین در حقوق بین‌الملل این یک عملیات برای دفاع مشروع و در قالب فصل ششم منشور سامان ملل است. کل سرزمین فلسطین متعلق به فلسطینیان و امت اسلام است و عملیات هجومی توفان الاقصی عملیات دفاع مشروع از مسجدالاقصی و جهان اسلام و پایان اشغال و غصب و جنایت صهیونیست‌هاست.  رژیم صهیونیستی به دلیل شکستن ابهتش و تحقیر تاریخی که پس از عملیات توفان الاقصی متحمل شد، می‌خواهد این پیروزی بزرگ فلسطینیان را به بیرون از فلسطین نسبت دهد. این در حالی است که طراحی، برنامه‌ریزی، آموزش و حضور در میدان این عملیات توسط خود فلسطینیان انجام شده است. امروز جبهه‌ای تحت عنوان «جبهه مقاومت اسلامی» شکل گرفته که اعضای آن هر کدام برای خودشان تلاش می‌کنند و ایران اسلامی فقط حامی آنها است. مرز مقاومت به این معناست که اعضای محور مقاومت در چارچوب منافع ملی، حاکمیت ملی و انسجام ملی خودشان اما با هماهنگی یکدیگر و در چارچوب برتری به نام مقاومت و ایستادگی در مقابل ظلم و جنایت متحد می‌شوند.

* رسانه‌های استعماری هرگونه مخالفت و مبارزه با رژیم صهیونیستی را یهود‌ستیزی معرفی می‌کنند. به نظر می‌آید برای اینکه این رسانه‌ها نتوانند افکار عمومی مردم جهان را فریب داده و مقابله با ظلم و تعدی یک رژیم جنایتکار را یهودستیزی و دین‌ستیزی و نژادپرستی جلوه دهند باید اقدامات جدی‌ای انجام دهیم. 

بله! همین طور است، باید بین یهود و صهیونیست‌ها تفکیک قائل شد؛ حتی امروز یهودی‌های غیرصهیونیست انجمن‌هایی در سطح جهان تشکیل داده و می‌گویند بازگشت به سرزمین‌های اشغالی حق مردم فلسطین است و صهیونیست‌ها به خود آیین یهود هم ظلم کرده و تصویر منفی در سطح جهان از این آیین ایجاد کرده‌اند.

یهود یک دین آسمانی است و اقلیت‌های دینی اعم از یهودی، مسیحی و زرتشتی در گفتمان انقلاب اسلامی محترم هستند. اگر اهل کتاب و پیروان حضرت موسی(ع) بر پایه آیین آن حضرت حرکت کنند، باید انبیای الهی را پذیرفته و تسلیم امر خداوند در این زمینه باشند. پس تفاوت است بین صهیونیسم با یهود اصیل. صهیونیسم یک باند قدرت‌طلب، ظالم، جانی، طاغوت، شیطان‌صفت و قسی‌القلب است که خداوند در قرآن کریم درباره آنها می‌فرماید: ضُرِبَتْ عَلَیْهِمُ الذِّلَّهُ أَیْنَ مَا ثُقِفُوا إِلَّا بِحَبْلٍ مِنَ‌الله وَ حَبْلٍ مِنَ النَّاسِ وَ بَاءُوا بِغَضَبٍ مِنَ‌الله وَ ضُرِبَتْ عَلَیْهِمُ الْمَسْکَنَهُ ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ کَانُوا یَکْفُرُونَ بِآیَاتِ‌الله وَ یَقْتُلُونَ الْأَنْبِیَاءَ بِغَیْرِ حَقٍّ ذَلِکَ بِمَا عَصَوْا وَ کَانُوا یَعْتَدُونَ؛ آنها محکوم به ذلّت و خواری هستند به هر کجا که یافت شوند، مگر به دین خدا و عهد مسلمین درآیند. و آنان پیوسته مستحق خشم خدا و اسیر بدبختی و ذلّت شدند از این رو که به آیات خدا کافر شده و پیغمبران حق را به ناحق می‌کشتند و این نابکاری‌ها به خاطر نافرمانی و ستمگری همیشه آنها بود. یکی از ادعاهای صهیونیست‌ها این است که سرزمین فلسطین در زمان‌های خیلی دور متعلق به قوم یهود بوده و در پاسخ به این ادعا باید گفت اگر بر اساس چنین افسانه‌ای بخواهند پیش بروند باید جغرافیای حاکمیتی کل جهان را تغییر دهند، زیرا با این روند هر ملتی می‌تواند برای خودش تاریخ‌سازی کرده و ملت دیگری را از سرزمینش بیرون کند. از لحاظ حقوقی هم هر ملتی که شکل گرفته و در سرزمین مشخصی با هیات حاکمه معینی زیست دارد را نمی‌توان از محل سکونت خودش اخراج کرد.

کتاب «عاشورا – غزه» اثر گرانقدر علامه محمدرضا حکیمی (۱۴۰۰-1314ش)، بیست‌وهفتمین شماره از مجموعه کتاب‌های «برگرفته از آثار» است. این کتابچه کوچک دربردارنده مقاله‌ای است که سال 1387 و در پی حمله رژیم صهیونیستى به نوار غزه (که مصادف بود با «عاشورا»ی حسینى)، به رشته تحریر درآمد و نخستین بار توسط انتشارات مسجد همت تجریش، به اهتمام مجتبی کیا و مرتضی کیا به چاپ رسید و پس از آن توسط انتشارات «دلیل ما» در قطع خشتی به چاپ رسید.

نگارنده در ابتدا بحثی طولانی درباره عاشورا بیان می‌کند سپس به مناسبت تقارن ایام مذکور با جنگ ۲۲ روزه غزه در سال 1387ش، مطالبش را چنین عرضه می‌کند:

«از اصول مسلم اسلام (نیز از اصول مسلم عقلایی) این است که مسلمانان باید - همواره و در هر شرط و وضع - از دین خود (اسلام) و از مسلمانان دفاع کنند، پشت و پشتیبان یکدیگر باشند و در برابر هر گونه حمله و تهاجم دست در دست یکدیگر بگذارند، بلکه مانند «یک‌دست» شوند و مقاومت کنند و به حمله‌ها و تهاجم‌ها پاسخ دهند و موجودیت دین خدا و قرآن کریم و قبله معظمه خود و دیگر مسلمانان را مصون بدارند. این امر، جای هیچگونه شبهه‌ای و تعللی ندارد... لکن شرایط به گونه‌ای پیش رفت که چنین نشد، بلکه چیزهایی پیش آمد که از هیچ انسان مسلمان و مدعی مسلمانی انتظار نمی‌رفت... این شیعیان ایران بودند که از لحظه اول، به ادای تکلیف اسلامی خود قیام کردند و به صراحت ابراز داشتند ما همچنان که برای «عاشورا» عزاداریم، برای مردم غزه نیز عزاداریم... دفاع از غزه، دفاع از مسجدالاقصی است، دفاع از کل موجودیت‌های اسلامی است... این را باید مرتجعان بدانند». 

در ادامه ایشان ضمن انتقاد از بی‌تفاوتی دیگر مسلمانان و حکام آنان نسبت به این رخداد، برخی نظرات سیاستمداران دول غربی را در این باره بیان می‌کند و در پایان می‌گوید: «بنابراین ملاکات شرعی و نقلی و عقلی، دفاع از هر وجب از خاک اسلام، دفاع از اسلام است و وظیفه است. ما شیعه افتخار می‌کنیم که از درون خود اسرائیلی‎‌ها برخی تصریح کرده‌اند که مشکل ما به طور عمده با شیعه است که در گذشته پشتوانه‌ای چون «عاشورا» دارند و در آینده، اداره‌کننده و سوق‌دهنده‌ای چون «مهدی موعود» و ظهور سرنوشت‌ساز و جهانگیر و فاتح او». ارتباط علامه حکیمی با جریانات مبارز در لبنان و فلسطین از سابقه‌ای طولانی برخوردار است. سیدعبدالله صفی‌الدین، نماینده و حامل پیام سید حسن نصرالله در دیدار محمدرضا حکیمی در منزل ایشان، در سخنان خود به نقش کتاب «‌الحیات» در تربیت بدنه و کادر رهبری حزب‌الله گفته بود: «به یاد دارم از سال‌هایی چند قبل از تشکیل حزب‌الله در سن

 18 – 17 سالگی، در لبنان، اجتماعاتی با بچه‌های مذهبی داشتیم که در هیأت‌ها، در مسجدها یا حسینیه‌ها، دور هم جمع می‌شدیم، کتاب‌های حضرتعالی و مهم‌تر الحیات، الگوی ما بود. همان مجموعه از برادران که با آن کتاب‌ها مأنوس بودند و با آنها خودسازی می‌کردند، الان در رأس مسؤولیت‌های حزب‌الله هستند». وی در ادامه در این باره تصریح کرد: «بدین وسیله شما نیز در شکست تاریخی اسرائیل شریک هستید و نقش دارید...».

علامه محمدرضا حکیمی در وصیتنامه خود بخشی از حق‌التالیف الحیات (چاپ بیروت) را به استادان و جوانان مبارز فلسطینی هدیه کرده است. این خواسته استاد در وصیتنامه مکتوب‌شان هم مطرح شده است. 

قرآن در آیه 80 سوره «بقره» به یکى از گفته‌هاى بى‌اساس یهود که آنان را به خود مغرور ساخته و سرچشمه قسمتى از انحرافات آنها شده اشاره می‌کند و به آن پاسخ مى‌گوید.

مى‌فرماید: آنها گفتند: هرگز آتش دوزخ، جز چند روزى به ما نخواهد رسید؛ «وَ قالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النّارُ إِلاّ أَیّاماً مَعْدُودَهً».

بگو آیا پیمانى نزد خدا بسته اید که هرگز خداوند از پیمانش تخلف نخواهد کرد؟ یا اینکه چیزى را به خدا نسبت مى‌دهید که نمى‌دانید؟! «قُلْ أَتَّخَذْتُمْ عِنْدَ‌الله عَهْداً فَلَنْ یُخْلِفَ‌الله عَهْدَهُ‌ام تَقُولُونَ عَلَى‌الله ما لا تَعْلَمُونَ».

اعتقاد به برترى نژادى ملت یهود و اینکه آنها تافته‌اى جدابافته‌اند و گنهکاران‌شان فقط چند روزى کیفر و مجازات مى‌بینند، سپس بهشت الهى براى ابد در اختیار آنان است، یکى از دلایل روشن خودخواهى و خودپرستى این جمعیت است. این امتیازطلبى با هیچ منطقى سازگار نیست؛ زیرا هیچ‌گونه تفاوتى در میان انسان‌ها از نظر کیفر و پاداش اعمال در پیشگاه خدا وجود ندارد.

مگر یهود چه کرده بودند که باید تبصره‌اى به سود آنها بر قانون کلى مجازات ‌زده شود؟!

آیه فوق با یک بیان منطقى، این پندار غلط را ابطال مى‌کند و مى‌گوید: این گفتار شما از 2 حال خارج نیست: یا باید عهد و پیمان خاصى از خدا در این زمینه گرفته باشید ـ که نگرفته‌اید ـ یا دروغ و تهمت به خدا مى‌بندید!

از آیه فوق این نکته نیز استفاده مى‌شود که روح تبعیض نژادى یهود که امروز نیز در دنیا سرچشمه بدبختى‌هاى فراوان شده، از آن زمان در یهود بوده است و امتیازات موهومى براى نژاد بنى‌اسرائیل قائل بوده‌اند و متأسفانه بعد از گذشتن هزاران سال، هنوز هم آن روحیه بر آنها حاکم است و در واقع منشأ پیدایش کشور غاصب «اسرائیل» نیز همین روح نژادپرستى است.

آنها نه فقط در این دنیا براى خود برترى قائل هستند که معتقدند: این امتیاز نژادى در آخرت نیز به کمک آنها مى‌شتابد و گنهکاران‌شان بر خلاف افراد دیگر تنها مجازات کوتاه‌مدت و خفیفى خواهند دید و همین پندارهاى غلط آنها را آلوده انواع جنایات، بدبختى‌ها و سیه‌روزى‌ها کرده است!