هنگامى که به نماز ایستادى بدان که در پیشگاه خداوند هستى 

و اگر او را نمی‌بینى، او تو را می‌بیند. پس به نمازت توجه کن

 

اضافه ‌شدن ۶ نمایش به جشنواره تئاتر رضوی

علاوه بر نمایش‌های اعلام‌شده، 6 نمایش دیگر نیز با هماهنگی دبیرخانه جشنواره تئاتر رضوی به مناسبت بزرگداشت دهه کرامت به صحنه می‌روند.

«سنجاب» نوشته لیلا روغنگیر‌قزوینی و کارگردانی مهدی روزبهانی، «الو سلام» نوشته مهرداد رایانی‌مخصوص و کارگردانی قباد دارابی، «پانما» نوشته مجید کاظم‌زاده‌مژدهی و کارگردانی لیلا مهدی‌آبادی، «پیچ کمر» نوشته و کارگردانی سیدمحید میرحسینی، «دست‌های سرخ» نوشته سیدحسین فدایی‌حسین و کارگردانی سیدرضا رفیعی و «سفر سوزن‌بان» نوشته مهدی صالحیار و کارگردانی علی مجیدپور 6 نمایشی هستند که قرار است در دهه کرامت در قالب جشنواره  رضوی روی صحنه بروند.

 

***

 

انتشارات جمکران با 500 عنوان کتاب در نمایشگاه کتاب تهران

انتشارات کتاب جمکران با بیش از ۵۰۰ عنوان جلد کتاب در سی و پنجمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران حضور می‌یابد که از این تعداد ۱۰ عنوان تازه‌های نشر این انتشارات هستند.

رونمایی از کتاب‌های انتظار و مهدویت، رمان‌های نوجوان با موضوعات انقلاب اسلامی و سبک زندگی از برنامه‌های این انتشارات در سی‌و‌پنجمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران است. همچنین نشست نقد و بررسی و جشن امضای کتاب با حضور نویسندگان و راویان کتاب‌های مختلف از جمله دیگر برنامه‌های این انتشارات برای نمایشگاه کتاب است.

 

***

«سیطره» در کمتر از یک سال  به چاپ سوم رسید

«سیطره» آخرین اثر کیانوش گلزارراغب که اردیبهشت‌ماه سال گذشته از سوی انتشارات سوره مهر چاپ و روانه بازار شده بود، در آستانه نمایشگاه کتاب تهران به چاپ سوم رسید.

این کتاب  خاطرات 7 سال نفوذ «نادر کیانی» از نیروهای انقلابی ایران به اردوگاه حزب دموکرات کردستان و سازمان کومله در اقلیم کردستان عراق است که تا سطوح عالی سازمانی و مسؤول پذیرش و گزینش این سازمان رشد می‌کند. او با دسترسی به اطلاعات ویژه درون‌گروهی، گرفتار زندان اقلیم کردستان می‌شود و در نهایت با تحمل رنج و مرارت فراوان به کشور بازمی‌گردد و ثمره سال‌ها تلاش و مجاهدت خود را در خدمت نظام جمهوری اسلامی ایران قرار می‌دهد.

 

***

اکران مجازی «در سایه سرو» در آمریکا

پویانمایی «در سایه سرو» به کارگردانی حسین ملایمی و شیرین سوهانی در ادامه حضورهای بین‌المللی خود، این ‌بار در بخش مسابقه فیلم‌های انیمیشن کوتاه بیست‌وششمین جشنواره بین‌المللی فیلم «ریور ران» آمریکا به نمایش در آمد.

این پویانمایی از تولیدات جدید کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان است که در یک برنامه ۹۰ دقیقه‌ای همراه با ۹ فیلم کوتاه دیگر از کشورهای آمریکا، فرانسه، آلمان، کانادا، چین، هلند و بلژیک به نمایش درآمد.

«درسایه سرو» تا ۹ خرداد ۱۴۰۳ (۲۹ مه ‌۲۰۲۴) به صورت مجازی نیز در ایالت کارولینای شمالی آمریکا در معرض نمایش قرار می‌گیرد.

«طنین بال قو» یادمان زنده‌یاد غلامحسین بنان

بیستمین شب موسیقی ارسباران پنجشنبه ۱۳ اردیبهشت‌ از ساعت ۱۸ در فرهنگسرای ارسباران برگزار می‌شود. این برنامه با عنوان «طنین بال قو» به مناسبت زادروز زنده‌یاد غلامحسین بنان به یادمان این خواننده فقید موسیقی دستگاهی ایرانی اختصاص دارد. در این برنامه که با حضور استادان، پیشکسوتان و هنرمندان موسیقی برگزار می‌شود، چند اجرای موسیقی پیش‌بینی شده است و سخنرانان مراسم درباره ویژگی‌های آواز استاد بنان نکاتی را بیان خواهند کرد. غلامحسین بنان‌ (زاده ۱۰ اردیبهشت ۱۲۹۰ و در گذشته هشتم اسفند ۱۳۶۴) خواننده موسیقی دستگاهی ایرانی بود. او از سال ۱۳۰۶ تا سال ۱۳۴۷ در زمینه موسیقی فعالیت داشت و عضو شورای موسیقی رادیو، استاد آواز هنرستان موسیقی تهران و بنیانگذار انجمن موسیقی ایران بود.

 

***

 

افزایش حمایت انجمن سینمای جوانان از آثار کوتاه

سقف حمایت «انجمن سینمای جوانان» از تولید فیلم‌کوتاه در سال ۱۴۰۳ تا ۲۵۰ میلیون تومان افزایش یافت. این انجمن با اعلام این خبر که در اختیار رسانه‌ها قرار داد با اشاره به رسالت و ماموریت خود در حوزه سینمای کوتاه، گفت: انجمن سینمای جوانان ایران به‌عنوان فراگیرترین مدرسه سینمایی کشور که رسالت خود را آموزش حرفه‌ای سینما و کشف و حمایت از استعدادهای سینمایی ایران می‌داند، از طریق پیچینگ به بررسی طرح‌ها و فیلمنامه‌های کوتاه سینمایی می‌پردازد و بنا بر سطح فیلمساز و فیلمنامه، در 3 قالب «فیلم اولی»، «نیمه حرفه‌ای» و «حرفه‌ای» از ساخت فیلم کوتاه جوانان ایران حمایت می‌کند. طبق مصوبه هیات مدیره انجمن سینمای جوانان ایران منوط به تایید فیلمنامه‌ها در فرآیند پیچینگ در سال 1403، فیلم‌اولی‌ها تا سقف اعتبار 25 میلیون تومان، فیلم‌های نیمه‌حرفه‌ای تا سقف 125 میلیون تومان و فیلم‌های حرفه‌ای می‌توانند تا سقف 250 میلیون تومان، بودجه تولید دریافت کنند.

پیش از این انجمن سینمای جوانان ایران از فیلم اولی‌ها تا سقف 15 میلیون تومان، فیلم‌های نیمه‌حرفه‌ای تا سقف 75 میلیون تومان و فیلم‌های حرفه‌ای تا سقف 150 میلیون تومان حمایت می‌کرد.

گروه فرهنگ و هنر:  نمایش «دشمن خدا» به نویسندگی عمادالدین رجب‌لو و کارگردانی مجید عراقی که سال 1402 طی 2 نوبت در عمارت نوفل‌لوشاتو و سالن قشقایی مجموعه تئاتر شهر روی صحنه رفت، اکنون در تئاتر هامون با استقبال مخاطبان دوباره روی صحنه است.

این نمایش در چهل‌ودومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر موفق به دریافت تقدیر و دیپلم افتخار بهترین بازیگری مرد، تقدیر و دیپلم افتخار نویسندگی، تقدیر و دیپلم افتخار بازیگری کودک، بهترین اثر کمدی جشنواره همچنین نامزد دریافت بهترین کارگردانی و نامزد دریافت بهترین طراحی صحنه شد.

 «دشمن خدا» همچنین در دومین جشن تئاتر و موسیقی حافظ (علی معلم) در بخش استعداد تازه تئاتر ایران نیز نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر، (ضحا رجایی‌فر)، نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر (نفس جافری) و نامزد دریافت جایزه بهترین نویسندگی (عمادالدین رجبلو) شد. این نمایش در 2 اپیزود دبستان دخترانه و پادگان نظامی با سوژه‌ای اجتماعی و انسانی هر شب روی صحنه است.

مجید عراقی، کارگردان و بازیگر نمایش «دشمن خدا» در گفت‌وگو با «وطن امروز» پیرامون فرآیند تولید این نمایش گفت: عمادالدین رجب‌لو نویسنده نمایشنامه «دشمن خدا» ابتدا این اثر را در سال‌های ۱۳۹۴-۱۳۹۳ در قالب 2 اپیزود مجزا نوشت و در ادامه، این اپیزودها را با یکدیگر تلفیق کرد. او این اثر را بر مبنای یکی از دغدغه‌های شخصی‌اش؛ دروغگویی که یکی از گرفتاری‌های جمعی ما در جامعه‌مان نیز هست نوشت.

این هنرمند جوان ادامه داد: رجب‌لو «دشمن خدا» را در بازه زمانی 1395 تا ۱۳۹۶ به کارگردانی خود در تالار فخرالدین اسعد گرگانی گرگان و در جشنواره‌های تئاتری روی صحنه برد. ما فعالیت‌مان را در حوزه تئاتر از گرگان با یکدیگر آغاز کرده بودیم و در سال ۱۳۹۸ تصمیم به مهاجرت به تهران گرفتیم و با توجه به اینکه تولید تئاتر همواره یکی از دغدغه‌های اصلی‌مان بود، تصمیم گرفتیم سراغ متنی برویم که هم از عهده هزینه‌های تولید آن برآییم و هم اثر آبرومندی را روی صحنه ببریم و این‌طور شد که مجددا سراغ «دشمن خدا» رفتیم.

این کارگردان که در «دشمن خدا» در کنار کارگردانی به ایفای نقش هم پرداخته است با اشاره به اپیزودیک بودن این اثر با اشاره‌ به طرح داستانی نمایش افزود: اپیزود اول این نمایش در دفتر مدیر یک دبستان می‌گذرد و طی آن 2 دانش‌آموز بر سر یک برگه انشا کشمکش و درگیری‌ای دارند و هر 2 خود را مالک آن می‌دانند. اپیزود دوم نمایش در دفتر فرماندهی پادگان نظامی می‌گذرد که 2 سرباز آموزشی با یکدیگر درگیر شده‌اند و یکی از سربازها مدعی است ارشد گروهان، کتف او را در آن درگیری شکسته و حال فرمانده از آنها بازجویی می‌کند تا حقیقت را بیابد.

عراقی درباره شیوه اجرا، همچنین طراحی صحنه «دشمن خدا» که از چیدمان سیب‌هایی روی زمین و نورپردازی مینی‌مال شکل‌ گرفته است، توضیح داد: بازی بازیگران‌ ما در فضایی کاملاً رئالیستی شکل ‌گرفته است، به ‌گونه‌ای که تلاش کردیم حتی بازی 2 دختر 8 ‌ساله «دشمن خدا»؛ نفس جافری و ضحا رجایی‌فر نیز در همین فضا باشد و برای همین 15 جلسه صرف اتود زدن موقعیت‌هایی شبیه موقعیت‌های متن شد و بعد از آن متن را در اختیارشان گذاشتیم و چند جلسه هم روی نمایشنامه کار کردیم تا به نقطه‌ای رسیدند که اکنون روی صحنه می‌بینید. درباره طراحی صحنه نیز، صحنه عاری از هر المانی است و جز سیب‌هایی که روی صحنه وجود دارند، از المان دیگری استفاده نکرده‌ایم.

 او ادامه داد: این 2 بازیگر از حاشیه تهران یعنی بومهن و شهریار برای اجرا به تهران می‌آیند و برای این نمایش در کنار زحمات خودشان، 2 مادر فداکار و مهربان حضور داشتند. این فداکاری‌ای که مادرها انجام دادند، بسیار ارزشمند است. در مدت تمرین و حتی اجرا بدون خستگی و با انرژی مضاعف حضور داشتند و حتی به ما روحیه می‌دادند. همت آنها باعث می‌شد ما متوجه نباشیم آنها از شهر دیگری حضور می‌یابند.

کارگردان نمایش «دشمن خدا» همچنین درباره زیست مشترک 2 بازیگر و 2 نابازیگر روی صحنه نیز گفت: درباره 2 دختر نوجوان در دشمن خدا سعی کردم آنها را به زیست مشترک نزدیک کنم که 2 همکلاسی هستند که از یکدیگر خوش‌شان نمی‌آید. وقتی متن را به آنها دادم و تمرین کردیم بسیار راحت به فضای رئالیستی رسیدند. اما درباره حضور غریب نیز باید اشاره کنم من و غریب از رفقای قدیمی هستیم. ما پول پیش خانه‌مان را از صاحب‌خانه گرفتیم و رقم اجاره را بالا بردیم تا هزینه‌های ساخت این نمایش را تأمین کنیم. البته نمایش ما کاری کم‌خرج است ولی باز هم هزینه دارد و حتی پرداخت اجاره سالن خصوصی برای یک گروه جوان و مستقل که تهیه‌کننده خاصی هم ندارند، خیلی سخت است. قرار شد علی به‌عنوان تهیه‌کننده در کنار پروژه باشد و من هم کارگردانی کنم. با وجود هزینه‌هایی که متحمل شدیم، پشیمان نیستیم و خوشحالیم که این کار را برای دور سوم به اجرا رساندیم.

عراقی که اغلب آثارش به نوعی در حوزه تئاتر رئالیستی اجرا شده است درباره سبک کاری خود نیز گفت: خود من قبلا بازی‌های فانتزی یا اکسپرسیونیستی هم داشته‌ام ولی دوست دارم سبک رئالیستی را در آثارم ادامه بدهم.

این کارگردان جوان همچنین درباره حضور همزمانش به ‌عنوان بازیگر و کارگردان از دشواری‌هایی که این همزمانی به همراه دارد نیز گفت: واقعا کار سختی است و با این اجرا دریچه دیگری برایم باز شد. پیش از این همیشه بازیگر بودم و فقط مسؤولیت کار خودم را داشتم ولی حالا در تازه‌ای به رویم گشوده شد که قبلا از آن بی‌خبر بودم. به همین دلیل از عماد که قبلا خودش نمایش را کارگردانی کرده بود، درخواست کردم به ‌عنوان مشاور کنارم باشد و او با حضور و همراهی‌اش کمک قابل توجهی کرد.

کارگردان «دشمن خدا» که این روزها با استقبال خوب مخاطبان و هنرمندان نیز مواجه شده است، در توضیحی درباره این حمایت‌ها گفت: برای ما استقبال مخاطبان بویژه هنرمندان و بزرگان که ما از آنها یاد می‌گیریم ارزشمند است. نقطه‌نظر مشترک این هنرمندان که به ما لطف داشتند، بازی یکدست بازیگران و بازیگردانی کار بود و اینکه اشاره داشتند «دشمن خدا» کار ساده و بی‌ادعایی است اما در عین سادگی حرف عمیقی می‌زند. در کنار حرف عمیق که مخاطب را به فکر می‌برد، لحظات کمیکی دارد که نمایش را به سمت کمدی دارک می‌برد. مخاطب در عین اینکه می‌خندد، به فکر هم فرو می‌رود که این آدم‌ها با قسم به مقدسات‌شان به یکدیگر دروغ می‌گویند.

گروه فرهنگ و هنر: 12 اردیبهشت 1393 را باید یک روز ویژه در تاریخ هنر ایران دانست؛ روزی که نه تنها موسیقی ایران، بلکه فرهنگ و هنر این مملکت هنرمند بزرگی را از دست داد. امروز دقیقا 10 سال از درگذشت استاد محمدرضا لطفی می‌گذرد؛ هنرمندی که تحقیق و مطالعه  آثارش نیازمند سال‌ها پژوهش است. درایت و آگاهی لطفی به جمله‌بندی و فواصل دقیق موسیقی ایرانی از شاخصه‌های نوازندگی او محسوب می‌شد که نیازمند پژوهشی ژرف است و بیانگر رمز و رازهای نوازندگی لطفی.

سخن درباره یکی از تاثیرگذارترین موسیقی‌دانان 3 دهه گذشته است؛ کسی که نه تنها با موسیقی، بلکه با اندیشه خویش بر دنیای اطرافش اثر گذاشت. با موسیقی‌اش با مردم همراه شد؛ در شورشان، شادی‌شان و ماتم‌شان، پنجه بر ساز سایید و نوا ساخت. خواند و نوشت، برای اینکه تغییر دهد و خود نیز تغییر کند. او از نسلی بود که بازگشت به ریشه‌های هویت - که می‌پنداشتند فراموش شده - دغدغه اصلی کارشان بود. تصور از نو بازساختن و نه لزوما از نو ساختن همه چیز، کاویدن و به ریشه‌ها رسیدن، سراسر رفتار این نسل را تحت تاثیر خود قرار داد.

پژواک‌های استادانه لطفی در آلبوم «عشق داند» و نگاه وسیع و دانش او به جواب آواز این اثر و کنسرت معروف «راست پنجگاه حافظیه شیراز» لطفی را در اوایل جوانی در زمره اساتید بداهه‌نواز قرار داد. وقتی ارشد تهماسبی می‌گوید راست‌ترین راست پنجگاه را لطفی در حافظیه نواخت، دیگر چه جای سخن پیرامون او  باقی می‌ماند؟

سال‌ها باید از استاد لطفی گفت و نوشت تا به جایگاه واقعی او پی برد. لطفی علاوه بر نوازنده‌ای چیره‌دست، نظریه‌پردازی صاحب نظر هم بود و به معنای واقعی او را باید قلندر موسیقی ایران نامید. خلق در لحظه با موتیف‌بندی کاملا اسلوب‌دار و ایرانی از لطفی بداهه‌نوازی ساخت که شاید دهه‌ها و سده‌ها باید بگذرد تا نوازنده‌ای مانند او تکرار شود. 

هنگامی که کنسرت محمدرضا لطفی را در تالار ملکه الیزابت لندن می‌شنویم، می‌بینیم چه زیبا و بجا با نت‌ها عشق‌بازی می‌کند و آنها را به خدمت می‌گیرد تا در نهایت ابوعطا را روی تار برای حاضران بنوازد. بیان شیوا، مضراب‌های پرقدرت، جمله‌بندی خلاقانه، ایست‌های موقت و دائم آگاهانه و هزار نکته باریک‌تر از مو، از لطفی نوازنده‌ای بی‌بدیل ساخته بود.

او کمتر در طول حیاتش به مصاحبه با رسانه‌ها تن داد و مانند اغلب هنرمندان واقعی موسیقی، با هنرش حرفش را ‌زد. با این حال لطفی در سال‌های پایانی عمر در برنامه‌ای تلویزیونی در شبکه 2 سیما حاضر شد و برای لحظاتی از نگاهش به زندگی و مرگ گفت.

لطفی نگاهی توحیدی به مرگ داشت و می‌گفت «من که نمی‌دانستم چه زمان مرا به این دنیا می‌آورند و حالا هم هر گاه بخواهند مرا می‌برند. دست من نیست که بخواهم برایش غصه بخورم و ناراحت باشم. اگر در زمین خبری باشد، همان انسان‌هایی هستند که برای‌شان زحمت می‌کشیم؛ اگرنه بقیه‌اش چیزی نیست، طبیعت است که در آن هستیم و از آن لذت می‌بریم. تمام شعرا گفته‌اند زندگی تا هستی، زیباست و باید قدرش را بدانیم و زمانی هم که می‌رویم دیگر رفته‌ایم و حضورمان تمام شده ولی باطن‌مان باقی خواهد ماند».

نگاهی اجمالی به فعالیت هنری محمدرضا لطفی ما را به گروه «شیدا» در رادیو و همکاری با کانون فرهنگی - هنری «چاووش» رهنمون می‌کند. لطفی همراه گروه «عارف» به سرپرستی حسین علیزاده هم به بازخوانی و اجرای دوباره آثار گذشتگان پرداخته بود.

این هنرمند، کانون موسیقی «چاووش» را با همکاری هنرمندانی مانند حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان و علی‌اکبر شکارچی راه‌اندازی کرد و در یک فعالیت چشمگیر، آثاری از این گروه به جا ماند که به گفته‌ بسیاری از اساتید، از بهترین کارهای موسیقی ایران به ‌شمار می‌روند.

لطفی درباره همکاری‌هایی که در عرصه موسیقی شکل می‌گرفت و اختلاف نظرهایی که به وجود می‌آمد، بر این باور بود که «هنر جای دلخوری نیست؛ اگر باشد وارد وادی سطحی‌تری می‌شود. بین هنرمندان، قانون، قانون اجتماعی است؛ گاهی به ضرورت است و گاهی خصوصی. هیچ وقت 2 نقاش معروف روی یک تابلو کار نمی‌کنند اما در اجرای موسیقی چنین است. کیانی، علیزاده، شجریان، مشکاتیان و من، جریان‌ساز بخشی از موسیقی ایران بوده و هستیم اما با استقلال و دکترین مجزا به راه‌مان ادامه ‌داده، گاهی کار مشترک با هم انجام می‌دهیم و گاهی شاید به ضرورت کنار هم 

باشیم».

یکی از به یادماندنی‌ترین آثار باقیمانده از این همکاری‌ها، تصنیف «سپیده» یا همان «ایران!‌ ای سرای امید» ساخته پرویز مشکاتیان است.

لطفی درباره ساخت این قطعه که به گفته خودش آن را در شب پیروزی انقلاب به رادیو برد تا پخش کنند، گفته بود: «تصنیف سپیده دیرتر از مقدمه آن ساخته شده است. چند ماه پیش از نخستین کنسرت این اثر، وقتی به منزل سایه رفتم و با سه‌تار، آهنگ تصنیف را برای او نواختم، علاقه‌مند شد که شعر آن را بسراید. خواهش کردم هر چه زودتر اقدام کند، چون کنسرت در راه بود و بدون این تصنیف، کارمان ناقص می‌ماند. کار سرودن شعر طولانی شد و من نگران بودم، تا اینکه یک هفته مانده به اجرای کنسرت شعر آماده شد و من آن را نزد شجریان بردم».

لطفی سال ۶۵ به آمریکا رفت و فعالیت موسیقایی‌اش را در این کشور ادامه داد. او در نهایت ۲۰ سال بعد، یعنی سال ۱۳۸۵ به ایران بازگشت و با تربیت شاگردانی در مکتبخانه میرزا عبدالله و ثبت آثاری در مؤسسه آوای شیدا به فعالیت هنری خود ادامه داد. لطفی که پیش از رفتن به آمریکا، با گروه شیدا در رادیو همکاری می‌کرد، در بازگشت دوباره به ایران با ساخت و تهیه برنامه‌های موسیقی در رادیو فرهنگ، گامی دیگر در مسیر آشنا کردن مردم با موسیقی ایرانی برداشت.

لطفی ۱۲ اردیبهشت ۹۳ بر اثر بیماری درگذشت و طبق وصیتش در گرگان به خاک سپرده ‌شد.

گروه فرهنگ و هنر: در حالی که کمتر از 2 هفته تا برگزاری هفتادوهفتمین جشنواره فیلم کن زمان باقی مانده است بر اساس اطلاعات و آمار  موجود از 2 سایت فستیوال کن و ورایتی، امسال تاکید ویژه‌ای بر آثار سینمای کلاسیک شده است؛ از اکران فیلم‌های ترمیم‌شده گرفته تا بزرگداشت‌ها و حضور بازیگران فیلم‌های قدیمی و ماندگار. این در حالی است که روز گذشته اسامی ۸ عضو هیات داوران بخش رقابتی یا همان بخش اصلی اعلام شد تا در کنار گرتا گرویگ به عنوان رئیس این بخش به انتخاب آثار بپردازند؛ فستیوالی که قرار است ۱۴ تا ۲۵ مه ۲۰۲۴ (۲۵ اردیبهشت تا ۵ خرداد ۱۴۰۳) در شهر ساحلی کن فرانسه برگزار شود. «لیلی گلادستون» بازیگر آمریکایی نامزد اسکار برای بازی در «قاتلان ماه کامل»،«ایوا گرین» بازیگر فرانسوی «سه تفنگدار»، «عمر سای» بازیگر فرانسوی سریال «لوپین»، «ابرو سیلان» فیلمنامه‌نویس ترکیه‌ای برنده نخل طلای ۲۰۱۴ برای «خواب زمستانی» و «نادین لبکی» کارگردان لبنانی فیلم «کفرناحوم» که سال ۲۰۱۸ برنده جایزه هیات داوران جشنواره کن شد، از جمله اعضای این دوره جشنواره کن هستند.

«خوان آنتونیو بایونا» کارگردان اسپانیایی که جدیدترین فیلمش «جامعه برف» نامزد اسکار بهترین فیلم بین‌المللی شد، «پیرفرانچسکو فاوینو» بازیگر ایتالیایی فیلم «ماریا» و «کورئیدا هیروکازو» کارگردان ژاپنی برنده نخل طلای ۲۰۱۸ برای «دزدان فروشگاه» دیگر اعضای گروه داوران پر و پیمان این دوره را تشکیل داده‌اند.

کن 77 ویژگی‌های منحصر به فردی نسبت به سایر ادوار نیز دارد و آن طراحی پوستر این دوره است؛ پوستر جشنواره کن ۲۰۲۴ ارجاعی دارد به فیلم شاعرانه و جادویی راپسودی در ماه آگوست Rhapsody in August اثر فیلمساز بزرگ جهان یعنی آکیرا کوروساوا که سال ۱۹۹۱ در همین جشنواره و در بخش خارج از مسابقه به نمایش درآمد. داستان فیلم هم درباره مواجهه ۳ نسل از مردم ژاپن با بمباران اتمی ناکازاکی است، فیلمی که عواقب و عوارض این فاجعه را برای غیرنظامیان با زبان لطیف و شگفت‌آور سینما یادآوری می‌کند. فلسفه این پوستر، آینه تمام‌نمای هنر هفتم است که زخم‌ها را به یاد می‌آورد، با فراموشی مبارزه می‌کند، خواستار اتحاد است و ترومای جمعی را تسکین می‌دهد. به نقل از سایت ورایتی، کامیل کوتین بازیگر فرانسوی مجری مراسم افتتاحیه و اختتامیه امسال خواهد بود. جشنواره امسال با نمایش فیلم فرانسوی «پرده دوم» به کارگردانی کانتن دوپیو (ملقب به موسیو وزو) افتتاح می‌شود و نخل طلای افتخاری این دوره هم به جورج لوکاس تقدیم خواهد شد.

در این دوره در بخش اصلی جشنواره فیلم‌هایی چون: «همه ما به عنوان نور تصور می‌کنیم» پایال کاپادیا، «آنورا» شان بیکر، «کارآموز» علی عباسی، «پرنده» آندریا آرنولد، «گرفتار جزر و مد» جیا ژانگ - که، «امیلیا پرز» ژاک اودیارد، «دختری با سوزن» مگنوس فون هورن، «گرند تور» میگل گومز، «انواع مهربانی» یورگوس لانتیموس، «قلب‌های تپنده» ژیل للوش، «لیمونوف: تصنیف» کریل سربرنیکوف، «مارچلو میو» کریستوف اونوره، «مگالوپولیس» فرانسیس فورد کاپولا، «متل دستینو» کریم عینوز، «اوه، کانادا» پل شریدر، «پارتنوپ» پائولو سورنتینو، «کفن ها» دیوید کراننبرگ، «ماده» کورالی فارگیت، «الماس وحشی» آگاته رایدینگر، «گرانبهاترین محموله‌ها» میشل آزاناویسیوس، «دانه انجیر مقدس» محمد رسول‌اف و «سه مایل تا پایان دنیا» ساخته امانوئل پاریو حضور دارند.اما بخش کلاسیک امسال نیز بسیار متفاوت‌تر از سایر سال‌ها برگزار می‌شود. در این دوره بخش کلاسیک جشنواره کن با نمایش شماری از فیلم‌های به یاد ماندنی از ژان لوک گدار تا کوروساوا، فرانسوا تروفو، فی داناوی و ویم وندرس از روز نخست افتتاحیه آغاز می‌شود و تا مراسم اختتامیه ادامه خواهد داشت. البته که امسال فیلم‌های ترمیم‌شده‌ای نیز آماده نمایش است که با اصلاح دیجیتال در این جشنواره اکران می‌شوند. 

«گیلدا» چارلز ویدور، «پاریس، تگزاس» ویم وندرس، «سناریوها» ژان لوک گدار، «هفت سامورایی» آکیرا کوروساوا، «نظم و قانون» فردریک وایزمن، «سال‌های زوال» ریموند دیپاردون، «خداحافظ برزیل» کارلوس دیگس، «چترهای شربورگ» ژاک دمی، «فرانسوا تروفو، سناریوی زندگی من» دیوید تبول، «بزرگراه شوگرلند» استیون اسپیلبرگ، «ارتش سایه‌ها» ژان پیر ملویل، «چهار شب یک رویاپرداز» روبر برسون از جمله اثاری هستند که در بخش کلاسیک از روز نخست تا مراسم اختتامیه روی پرده می‌روند، همچنین در مراسم افتتاحیه نیز توسط این بخش فیلم  «ناپلئون» ساخته آبل گانس اکران خواهد شد.