دکتر‌علیرضا پیروزمند: برای بحث و تبیین منطق برائت از مشرکان که در دیدار کارگزاران حج با رهبر معظم انقلاب بیان شد، لازم است نگاهی شبکه‌ای به آیات قرآن کریم بیندازیم. خدای متعال در آیه ۳ سوره توبه می‌فرماید: وَأَذَانٌ مِنَ‌الله وَ رَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ یَوْمَ الْحَجِّ الْأَکْبَرِ أَنَّ‌الله بَرِیءٌ مِنَ الْمُشْرِکِینَ وَ رَسُولُهُ. این آیه شریفه بعد از به زیر کشیدن بت‌ها در کعبه اعلان عمومی شد. نکته مهم‌تر آن است که این اعلان نیز در روز حج اکبر یا همان حج تمتع قرار داده شد و اعلام مهم خدای متعال این بود که خدا و همچنین رسول او از مشرکان بری هستند و این اعلام برائت را خداوند در این آیه شریفه به عنوان یک وظیفه عمومی و مستمر برای مسلمین در ظرف و ظرفیت حج اعلام کرده و ما وظیفه داریم سطوح برائت خود را از مظاهر مختلف شرک به اشکال گوناگون در همیشه ایام اعلام کنیم. به همین خاطر حج به عنوان یک نمایش عبادت جمعی معنوی و سیاسی، ظرفیت مهمی است برای توجه و تألیف و تمرکز قلوب بر عبادت خداوند متعال و یکی از جلوه‌های عبادت دور کردن خود و جامعه اسلامی از مظاهر شرک است. طبیعتا یکی از مظاهر این برائت، برائت زبانی است. یعنی اعلان انزجار و عدم همراهی امت اسلام با شرک و کفر. این حداقل کاری است که انتظار می‌رود در ایام حج، امت اسلام در اجتماع باشکوهی که هر سال وجود دارد، انجام دهند. اما در رتبه بعد ما احتیاج به برائت عملی داریم و این برائت عملی به معنای محدود کردن زمینه و امکان حضور و نفوذ مشرکان نسبت به تعیین سرنوشت آینده بشریت و حداقل آینده دنیای اسلام است. 

برای دقت بیشتر به عنوان زمینه رجوع به قرآن ابتدا این سوال را طرح می‌کنم: این وظیفه زبانی و عملی در اعلام برائت به جمیع مظاهر آن در منطق  قرآن به چه دلیل باید اتفاق بیفتد؟ برای پاسخ، جلوه‌هایی از آن را با استفاده از بعضی آیات شریف قرآن توضیح بیشتری می‌دهم.

در آیه ۷۶ سوره نسا خدای متعال به گمان من یکی از وجوه و علل این اعلام برائت قولی و عملی را بیان کرده‌ است. در این آیه خدای متعال می‌فرماید: «الَّذِینَ آمَنُوا یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ‌الله  وَالَّذِینَ کَفَرُوا یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ الطَّاغُوتِ فَقَاتِلُوا أَوْلِیَاءَ الشَّیْطَانِ  إِنَّ کَیْدَ الشَّیْطَانِ کَانَ ضَعِیفًا» یعنی کسانی که ایمان دارند در راه خدا مقاتله می‌کنند و کسانی که کافر شده‌اند با شما جنگ می‌کنند اما در راه طاغوت. بعد خدای متعال می‌فرماید شما وظیفه دارید با اولیا و سران شیطان جنگ کنید اما بدانید مکر شیطان ضعیف بوده و شما پیروز هستید. از این آیه شریفه می‌شود استفاده کرد که باید برائت از مشرکان را در دستور کار قرار داد، چرا که آنان در سبیل طاغوت حرکت می‌کنند و اگر ما مقابله با راه طاغوت نکنیم، دین خدا به خطر افتاده و اولیای الهی در خطر قرار می‌گیرند. یکی از راه‌های این مواجهه اعلام برائت است. البته اعلام برائت دارای دامنه و طیفی است که یک سر آن انزجار زبانی و سر دیگر آن مقابله نظامی با کفار است. آیه دیگری که ابعاد منطق برائت را برای ما مشخص می‌کند، آیه  ۲۶ سوره ابراهیم است که می‌فرماید: «وَمَثَلُ کَلِمَهٍ خَبِیثَهٍ کَشَجَرَهٍ خَبِیثَهٍ اجْتُثَّتْ مِنْ فَوْقِ الْأَرْضِ مَا لَهَا مِنْ قَرَارٍ». مثال کلمه خبیث مانند درخت پلیدی است که ریشه ندارد تا در روی زمین قرار گیرد لذا ثبات و دوام ندارد. مسلمانان باید از مشرکان اعلان برائت داشته باشند، چرا که مشرکان مظهر کلمه خبیثه هستند. کلمه خبیثه دارای هیچ قراری نیست. کلمه خبیثه امروز اسرائیل و اذناب آن هستند، در ورای اسرائیل نیز تمدن غرب قرار داشته و رفتار اسرائیل نماد بی‌پرده‌ای از فرهنگ منحط غرب محسوب می‌شود. اگر با این کلمه خبیثه برخورد نشود خباثت خود را صادر کرده و فرهنگ منحط خویش را که فرهنگ حیوانیت و درندگی است در اقصی نقاط عالم گسترش می‌دهد. نکته سومی که در منطق قرآنی برائت می‌خواهم عرض کنم این است که خدای متعال می‌فرماید: نباید شما کافران را ولی خود قرار دهید و برای این موضوع دلیلی را ذکر می‌کند. آیه ۱۴۴ سوره نسا می‌فرماید: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا الْکَافِرِینَ أَوْلِیَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِینَ  أَتُرِیدُونَ أَنْ تَجْعَلُوا لِلَّهِ عَلَیْکُمْ سُلْطَانًا مُبِینًا» یعنی اگر شما کافران را ولی خود قرار دهید دلیل آشکاری را ضد خود در اختیار خداوند قرار داده‌اید و این کنایه از آن است که خدای متعال بر عقاب و عذاب ما حجت خواهد داشت. برای آنکه این تهدید الهی متوجه جامعه ایمانی نشود نباید با کفار رفاقت کرد و به دلیل آنکه سکوت در چنین میدانی بی‌طرفی نیست، بلکه نوعی همراهی به حساب می‌آید، ما وظیفه داریم از اسرائیل اعلام برائت کنیم تا در جنایات او شریک نشویم. همچنین به استناد آیه ۶۰ سوره انفال (وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّهٍ وَمِنْ رِبَاطِ الْخَیْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ‌الله وَعَدُوَّکُمْ) خدای متعال مومنان را مامور کرده تا به چنان قدرتی دست یابند که دشمنان خدا از شما بترسند. یکی از منابع تولید قدرت همین اعلان برائت است. 

بویژه آنکه اگر این اعلان برائت به نحو جمعی رخ دهد قدرت‌آفرین بوده و پایه‌های مشروعیت سیاسی دشمن را لرزان کرده و ترس را در دل آنان تقویت می‌کند. در نقطه مقابل ایمان را در دل مومنان بویژه مردم مظلوم فلسطین تقویت می‌کند لذا ما وظیفه داریم  از ظرفیت اعلان برائت استفاده کنیم برای ایجاد ترس در دل دشمنان اسلام. آنچه نگاشته شد بهره‌گیری از برخی آیات شریفه بود که منطق اعلان برائت را برای ما ترسیم می‌کند که چرا ما باید اعلان برائت را در همه اشکال و در همه سطوح مورد توجه قرار دهیم اما شرایطی که به طور ویژه در سال اخیر با آن روبه‌رو شدیم و حوادث پس از توفان الاقصی و نسل‌کشی در غزه به این خاطر است که مردم فلسطین در خط مقدم مقابله با شجره خبیثه محسوب می‌شوند. در امتداد انقلاب اسلامی مردم فلسطین جرأت، جسارت، صبوری و توانایی مقاومت در برابر همه مظاهر شرک و کفر را پیدا کرده‌اند، به همین دلیل تاریخ‌سازی انقلاب اسلامی در قامت مقاومت مردم فلسطین خودنمایی کرده است. باید توجه کنیم اهمیت این مواجهه از این رو است که نزاع مردم فلسطین با اسرائیل غاصب تنها یک مواجهه امنیتی و نظامی میان بخشی از اعراب محسوب نمی‌شود که تنها آن را متعلق به فلسطین بدانیم. مواجهه فلسطین با اسرائیل بیش از هر چیز یک مواجهه تمدنی و فرهنگی است. علت چنین است که مردم فلسطین و مقاومت به پشتوانه ایران اسلامی، شتاب‌دهنده سقوط مرجعیت و الهام‌بخشی تمدن غرب هستند و از این جهت تاریخ‌ساز بوده و خواهند بود. مقاومت مردم فلسطین و به دنبال آن سفاکی رژیم صهیونیستی باعث شد تا آنچه غرب تلاش داشت در قالب برابری حقوق انسان و آزادی بشر نمایش دهد، رسوا شده و پایه‌های اندیشه تمدنی آن مورد تردید قرار بگیرد. البته پس از انقلاب اسلامی آهسته آهسته این عقبه آب شده بود و آخرین پرده‌ای که این چهره کریه را در مقابل عالمیان قرار می‌دهد اتفاقی است که در غزه بر سر زن و کودک بی‌گناه می‌رود. حجم این جنایت به گونه‌ای است که وجدان بشریت که با اسلام نیز آشنا نیست به حرکت درآمده و باعث شده جبهه مقاومت علیه استکبار وارد یک مرحله جدید شود و موج جدیدی از مواجهه رخ دهد. 

علی عسگری: آرمان اتحاد جهان اسلام در حقیقت ایده‌ای متعلق به قرن نوزدهم است که توسط برخی عالمان روشن‌بین عصر همچون مرحوم «سیدجمال‌الدین اسدآبادی» طرح شد. حقیقت این است که ملت‌های مسلمان در طول 2 قرن گذشته به نحو جدی درگیر بحرانی شده‌اند تحت عنوان حاشیه‌نشینی تمدن. منظور از این بحران آن است که تحولات و جهت آنها به صورت درون‌زا و از ناحیه کشور‌های مسلمان تدارک دیده نمی‌شود، بلکه سرنوشت ملل اسلامی گره خورده به تصمیمی است که خارج از مرز‌ها و از ناحیه دولت‌های استعمارگر اتخاذ می‌شود. در این میان کسانی که دارای درک تمدنی‌تری نسبت به آموزه‌های اسلام بوده و این ظرفیت را داشتند که در ساحت کلیت کشور‌های اسلامی و نه با تعلقات شدید قومی و جغرافیایی تصمیم‌گیری کنند، با لحاظ حجم عظیمی از اشتراکات مردم در جهان اسلام معتقد بودند راه‌حل عبور از این بحران تمدنی تنها اتحاد و یکدستی میان کشور‌های اسلامی است. این ایده در خط زمان امتداد یافته و در فرآیند تکاملی خود به انقلاب اسلامی ختم شد. حضرت امام خمینی(ره) نیز در امتداد همین فکر، حل بسیاری از معضلات تمدنی جهان اسلام از جمله مساله فلسطین را متوقف بر اتحاد و همدلی مردم مسلمان به شمار ‌آوردند. امام خمینی ۲۴ مرداد ۱۳۵۸ می‌فرمایند: «اگر مسلمین مجتمع بودند هر کدام یک سطل آب به اسرائیل می‌ریختند او را سیل می‌برد». اما نسبت این مباحث با مساله حج چیست؟

همواره در ذهن برخی این سوال وجود دارد: به ‌رغم بسیاری از بدخلقی‌های عربستان به عنوان میزبان حج و حواشی‌ای که طی سال‌های گذشته شاهد آن بودیم و تا حدی کرامت برخی حجاج ایرانی را زیر سوال برد، جز در بازه‌ای محدود و پس از کشتار خونین حجاج سال 66، چرا هیچ‌گاه رهبران انقلاب اسلامی راضی به تعطیلی حج نبوده‌اند؟ جدا از فریضه بودن حج، در این میان به نظر نکته‌سنجی‌های تمدنی نیز وجود دارد. برای توضیح این مضمون ابتدا به ذکر مثالی تاریخی خواهیم پرداخت. این پرسش جدی است که چرا رسول خدا(ص) باید در عربستان، شهر مکه و در میان اقوام بدوی نازل می‌شدند؟ آیا بهتر نبود ایشان در یک مهد تمدنی آن دوران حضور می‌یافتند؟ پاسخ این پرسش به نظر با بررسی جغرافیای مکه روشن خواهد شد. مکه از زمان پایه‌گذاری آن توسط حضرت ابراهیم خلیل‌الرحمن علیه‌السلام یک گذرگاه تمدنی بسیار مهم بوده است. تجار و کاروان‌هایی که حتی مسلمان نیز نبوده‌اند هنگام عبور از آن منطقه در مکه اقامت می‌گزیدند.

لذا مکه در حکم چهارراه ارتباطی بسیار مهمی بود که از سراسر دنیا، میهمانانی را به نحو دوره‌ای و سالی مورد میزبانی قرار می‌داد. بسیاری از مناظرات ائمه معصوم ما که امروز در قالب کتب مختلف روایی به دست‌مان رسیده، حاصل گفت‌وگو‌های بینافرهنگی در مراسم حج بوده است. لذا مکه را می‌توان یک مرکز مهم گفت‌وگو میان فرهنگ‌های مختلف دانست. چنین تکثر و ظرفیتی عاملی بسیار مهم در جهانی شدن آیینی بود که در این نقطه از جغرافیا نازل شد. این خصیصه تا امروز نیز امتداد و جریان داشته است. حج تنها در حکم یک مراسم عبادی نیست، بلکه محلی برای تلاقی فرهنگ‌های مختلف و شکل‌گیری گفت‌وگو‌های بینافرهنگی است. با تکیه بر همین رویکرد تمدنی، انقلاب اسلامی یکی از نقاط استراتژیک صدور پیام خود را حج دانسته و با طرح مفهوم حج ابراهیمی و برائت از کفار و مشرکان، تلاشی را برای جهانی کردن پیام اسلام داشت. با این زاویه دید اکنون می‌توان متوجه دلیل توجه رهبران انقلاب اسلامی به این مراسم شد. اما مساله جدی دیگر نسبت قضیه فلسطین و حج است. امروز حل قضیه فلسطین نیازمند بسیج منطقه‌ای و جهانی است. قطعا حمایت و حضور ایران در این صحنه بسیار کارساز و موثر بوده است اما راه‌حل مساله فلسطین تنها بیداری منطقه‌ای و جهانی است. دلیل این موضوع نیز بازگشت به ماهیت خود اسرائیل است. اسرائیل جلوه عیان خوی تجاوزگری تمدن غرب و نماینده رسمی غرب در این منطقه است، از همین رو حرکتی تمدنی و جهانی است و تنها با حرکتی در وزانت خود قابلیت حل و فصل دارد. بر همین اساس آنچه می‌تواند حج امسال را رنگ و بوی کاملا متفاوتی دهد، قرار دادن این ظرفیت تمدنی در خدمت فلسطین است. حج امسال می‌تواند بخش بزرگی از پازل آگاهی جهانی را که امروز تکه‌هایی از آن را در دانشگاه‌های آمریکایی و اروپایی می‌بینیم کامل کند. طبیعتا رسالت این موضوع بر دوش حجاج ایرانی بیشتر بوده و در این زمینه تکلیف دوچندانی خواهند داشت؛ همانگونه که رهبر معظم انقلاب نیز در دیدار کارگزاران حج فرمودند: «حجاج ایرانی و غیرایرانی باید بتوانند منطق قرآن در پشتیبانی از ملت فلسطین را به همه دنیای اسلام منتقل کنند. البته جمهوری اسلامی منتظر دیگران نمانده و نمی‌ماند اما اگر دست‌های قوی ملت‌ها و دولت‌های اسلامی به کمک و همراهی بیاید، حالت رقت‌بار ملت فلسطین ادامه پیدا نخواهد کرد».

طارق سیریل عمار*: نخبگان و رسانه‌های جریان اصلی غرب به حدی به استانداردهای دوگانه معتاد هستند که مشاهده یک مورد دیگر، خبر خاصی به حساب نمی‌آید. اینها کسانی هستند که نسل‌کشی را با عنوان ساختگی «دفاع از خود» به ما معرفی می‌کردند. همان‌هایی که از حوزه‌های نفوذ متنفرند؛ مگر زمانی که جهانی و متعلق به واشنگتن باشد - با نقشی جانبی برای بروکسل -  و همان‌هایی که بر حاکمیت قانون اصرار دارند اما در همان حال ICC دادگاه کیفری بین‌المللی [نهادی دیگر در لاهه به جز دادگاه بین‌المللی عدالت] را تهدید می‌کنند که مبادا به کار آنها کار داشته باشد.1

با این حال چیز بخصوصی در رابطه با آخرین مورد شیزوفرنی ارزشی غرب وجود دارد؛ این بار درباره مفهوم «جامعه مدنی» در پیوند با 2 کارزار سیاسی، یکی در ایالات متحده و دیگری در قفقاز در کشور گرجستان.

در آمریکا دانشجویان، اساتید و دیگران علیه نسل‌کشی مداوم فلسطینیان توسط اسرائیل و مشارکت دولت بایدن در این جنایت به اعتراض برخاسته‌اند. در گرجستان، جنجال بر سر قانون پیشنهادی برای اعمال شفافیت بر بخش گسترده و با قدرت غیرعادی سازمان‌های مردم‌نهاد (سمن یا NGO)  است. منتقدان این قانون را به مثابه قبضه قدرت دولتی و به ‌نوعی روسی، محکوم می‌کنند.

واکنش‌های بسیار متفاوت به این دو مورد از مشاجرات عمومی داغ نخبگان رسانه‌های سیاسی و جریان اصلی غرب نشان می‌دهد گویی واقعا از نظر آنها 2 نوع جامعه مدنی وجود دارد: تنوعی «پرجنب و جوش» وجود دارد با یک کلیشه پوسیده تقریبا طنزآمیز «پرجنب و جوش» که اگر بخواهیم به چند مورد اشاره کنیم می‌توانیم از استعمال آن توسط هیات تحریریه روزنامه واشنگتن‌پست، در بیانیه‌های اتحادیه اروپایی و توسط جان کربی، سخنگوی کاخ سفید نام ببریم.

تقریباً مثل این است که کسی درباره اصطلاحات مناسب نطق کرده باشد. این نوع جامعه مدنی پرجنب و جوش و خوب باید مورد تجلیل و حمایت قرار گیرد... و اما نوع غلط جامعه مدنی هم وجود دارد که باید تعطیل شود. جو بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا، خود در وصف جوهر این نگرش گفته است: «ما یک جامعه مدنی هستیم و  نظم باید حاکم شود». البته این یک برداشت نادرست عجیب از ایده جامعه مدنی است. در حالت ایده‌آل، ویژگی‌های کلیدی [جامعه مدنی]، استقلال از دولت و ظرفیت ایجاد یک وزنه تعادلی موثر و حتی در صورت لزوم، مقاوم در برابر آن است. تأکید بر «نظم» به جای آن، ناآگاهانه یا نادرست است. در واقع جامعه مدنی، حتی در قامت یک آرمان، اگر درجه قابل توجهی از آزادی و بی‌نظمی به آن داده نشود، بی‌معنی است. جامعه مدنی که آنقدر منظم  باشد تا مزاحمتی برای هیچ کس ایجاد نکند، فقط برگ انجیری برای سازگاری اجباری و – دست‌کم- اقتدارگرایی بدوی است.

با این وجود بیایید از این واقعیت پیش‌پا افتاده صرف‌نظر کنیم که جو بایدن چیزهایی می‌گوید که نشان دهنده جهل یا دوگانگی است. مهم‌تر آن است که «نظم» مورد کاربرد او، یک تعبیر شفاف است: به گفته نیویورک تایمز، در 2 هفته گذشته بیش از 2300 معترض در تقریبا 50 دانشگاه آمریکایی دستگیر شده‌اند. اغلب، بازداشت‌ها با سبعیت نمادین انجام شده است. پلیس از تجهیزات ضد شورش، نارنجک‌های شوکر و گلوله‌های پلاستیکی استفاده کرده است. آنها نه‌تنها به طور گسترده به دانشجویان تعرض کرده‌اند بلکه برخی اساتید را هم مورد تعرض قرار داده‌اند.

شناخته‌شده‌ترین مورد شخصی تا این لحظه مربوط به آنلیس اورلک، استاد کالج دارتموث است.

اورلک 65 ساله  تلاش داشت از دانش‌آموزان در برابر خشونت پلیس محافظت کند. در واکنش، او را با بدترین سبک فنون هنرهای رزمی (مارشال آرت MMA ) به زمین کوبیدند. پلیس‌های تنومندی که آشکارا فاقد حداقل نجابت هستند روی او زانو زدند و با ضربات شلاقی وی را به سمت خود کشاندند، به طوری که انگار دچار یک تصادف رانندگی جدی شده است.

از قضا اورلک یهودی است و زمانی رئیس برنامه مطالعات یهودی در دانشگاه‌هایی که کار می‌کرد، بود.

در یکی دیگر از روندهای بسیار نگران‌کننده، در دانشگاه کالیفرنیای لس‌آنجلس (UCLA)، یک سرکوب خشونت‌آمیز پلیس – شامل کاربرد گلوله‌های پلاستیکی – با حمله وحشیانه‌ای توسط به اصطلاح «ضد معترضان» طرفدار اسرائیل توأم شد. در حقیقت این دار و دسته دنبال وارد کردن حداکثر آسیب به آن معترضان ضد نسل‌کشی بودند که طبق تحقیقات نیویورک تایمز مشخص شده تقریباً موضع کاملاً دفاعی داشتند.

نیروهای امنیتی دانشگاه و پلیس ساعت‌ها از مداخله پرهیز کردند و به «ضد معترضان» اجازه دادند تا بی‌حرمتی کنند. این الگویی است که هر مورخ مبحث ظهور فاشیسم در آلمان عصر وایمار آن را تشخیص خواهد داد: ابتدا دست گروه‌های SA حزب در حال ظهور نازی دست‌شان برای حمله به چپ‌ها باز گذاشته شد سپس پلیس نیز به جان همان چپ‌ها افتاد.

این چهره واقعی «نظمی» است که بایدن و بسیاری از نهادهای غربی آن را تأیید می‌کنند ولی فقط در خانه. وقتی صحبت از ناآرامی در گرجستان می‌شود، لحن آنها کاملاً متفاوت است.

فراموش نکنید که خشونت قابل توجهی در گرجستان وجود داشته و اگر در آمریکا اتفاق می‌افتاد  قطعا بایدن آن را به عنوان آشوب محکوم می‌کرد. در مقابل، معترضان آمریکایی ضد نسل‌کشی خشونت‌آمیز رفتار نکرده‌اند بلکه بی‌نظم بوده‌اند (بله! این 2 مقوله‌هایی بسیار متفاوت هستند)، به عنوان مثال، معترضان در گرجستان زمانی که سعی کردند به پارلمان هجوم ببرند از اشکال واقعی خشونت استفاده کردند.

هیچ اقدام قابل قیاسی توسط معترضان آمریکایی ضد نسل‌کشی انجام نشده است. در تفلیس، پایتخت گرجستان، موارد زیادی از تجاوزات و ایجاد مزاحمت‌های عمومی وجود داشته که ظاهرا رئیس‌جمهور آمریکا را بسیار برانگیخته است. بر اساس منطق بایدن که اعتراضات نباید حتی مراسم فارغ‌التحصیلی دانشگاه را مختل کند یا به تاخیر بیندازد، حال مسدود کردن یک نقطه ترافیکی مرکزی در پایتخت چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟

فراموش نکنید که معترضان گرجستانی هم تاکتیک‌های خشونت‌آمیز پلیس را که علیه آنها به کار رفته گزارش می‌کنند و به طور کلی، بر حق بودن یا نابودن هدف آنها، یا پیش‌نویس قانونی که با آن مخالفت می‌کنند، خارج از حوصله این مقال است. من معتقدم غرب از آنها برای نمایشی ژئوپلیتیک به سبک انقلاب رنگی استفاده می‌کند ولی موضوع ما حتی این هم نیست.

موضوع اصلی در اینجا، ریاکاری دیگرباره سرسام‌آور غربی است؛ غربی که تصور می‌کند تلاش برای هجوم به پارلمان، بخشی از برخورداری کشور گرجستان از یک جامعه مدنی «سرزنده» است، دیگر نمی‌تواند معترضان ضد نسل‌کشی را در محوطه دانشگاه خود مورد بازداشت جمعی و رفتار وحشیانه قرار دهد. این البته پیام ایراکلی کوباخیدزه، نخست‌وزیر گرجستان نیز هست که به وضوح از این پوچی به قدر کافی به تنگ آمده است.