واکنش شمسایی به قرعه فوتسال ایران در جام جهانی

سرمربی تیم‌ ملی فوتسال درباره قرعه ایران در جام‌جهانی ازبکستان توضیحاتی ارائه کرد. تیم ملی فوتسال ایران در جام‌جهانی فوتسال با تیم‌های ونزوئلا، گواتمالا و فرانسه در گروه F هم‌گروه شد. وحید شمسایی، سرمربی تیم‌ ملی فوتسال درباره قرعه ایران در جام‌جهانی ازبکستان اظهار کرد: از 2 سال پیش که هدایت تیم‌ ملی را بر عهده گرفتم، تیم‌های نوظهوری به فوتسال وارد شده‌اند. ونزوئلا در آمریکای جنوبی در حضور آرژانتین و برزیل سوم این قاره شد. فرانسه هم توانسته به جمع ۱۰ تیم برتر دنیا راه پیدا کند و 8-7 بازیکن در لیگ معتبر اسپانیا دارد. او ادامه داد: گواتمالا کیفیت فنی پایین‌تری نسبت به تیم‌های دیگر گروه دارد ولی جام‌جهانی محل حضور تیم‌های قدرتمند است. در بین تیم‌های آسیایی، بهترین گروه برای ازبکستان است. همچنین آسان‌ترین گروه جام، گروه D با حضور اسپانیا، قزاقستان، نیوزیلند و لیبی است. سرمربی تیم‌ ملی فوتسال درباره حضور نداشتنش در مراسم قرعه‌کشی جام‌جهانی گفت: فیفا برای من دعوتنامه فرستاده بود ولی یک سری کارهای عقب‌افتاده داشتم که نتوانستم به این مراسم بروم. برنامه‌هایم را برای حضور در جام‌جهانی به آقای اصولی داده‌ام تا به محض فراهم شدن‌شان، کارم را شروع کنم.

محمد نیازی*: در وهله اول می‌خواهم بگویم چرا حادثه روز تشییع سید‌ابراهیم رئیسی یک موضوع و مساله کاملا جامعه‌شناختی بوده و صلاحیت انتخاب به عنوان یک سوژه جدی علمی را دارد. بسیج اجتماعی و قدرت بسیج‌شوندگی از مسائل مهم در دانش جامعه‌شناسی است. توضیح این موضوع که جمع و اجتماعات چرا و چگونه شکل می‌گیرد از مسائل مهم و دیرین این دانش است. ما در روز تشییع رئیس‌جمهور شاهد آن بودیم که میلیون‌ها نفر از جمعیت ایران، در چند شهر بسیج شدند و برای تشییع شهدای خدمت به صحنه آمدند. از اقشار و اقوام گوناگون تا جغرافیا‌ و اقلیم‌های متعدد از تبریز تا تهران و بیرجند و مشهد مقدس در صحنه حاضر بودند. آیا حکومت یا دولت - ملت‌ دیگری در جهان وجود دارد که در آن مردم نه از روی ترس و حکومت دیکتاتوری (نظیر کره‌شمالی) و نه بر سبیل مناسک یا مناسبات قومی (همچون برخی کشور‌های عربی و آفریقایی)، چندین و چند میلیون نفر در آنها بی‌اجبار بسیج شوند و در مراسم بدرقه رئیس‌جمهور شرکت کنند؟ آیا این قدرت بسیج اجتماعی جمهوری اسلامی ایران قابلیت مطالعه اهل علوم انسانی را ندارد؟ به واقع چه شده است که این کارشناسان حتی شأنیت سوژگی را برای این موضوع لحاظ نمی‌کنند؟ طبعا محقق و متفکر در بیان نظرات خود آزاد است و انتظار این نیست که همه این واقعه را همانطور که جماعت هوادار می‌فهمد بفهمند اما این ندیدن سوژه طبیعی است؟

البته برای من که قریب 2 دهه است در فضای علوم انسانی ایران نفس می‌کشم و حساسیت‌ها و توجهات آن را می‌شناسم این بی‌توجهی غریبه نیست! در واقع این جماعت دانشگاهی، روشنفکر و علوم انسانی‌خوانده، هر وقت نیروهای اجتماعی متناسب و هماهنگ با جریان تجددخواه و غربگرا به میدان آمده‌اند، حتی اگر شده ۲۰۰ هزار نفر بوده‌اند، 10، 100 و 1000 برابر آنچه واقعیت و عینیت آن بوده به آن توجه کرده‌اند و در طرف مقابل وقایعی چون اتفاقات آبان 98 یا تشییع‌های دی ۹۸ و خرداد ۱۴۰۳ را از اساس به دست فراموشی سپرده‌اند. مساله حتی بررسی انتقادی این رویداد‌ها نیست، بلکه نادیده‌انگاری محض است، به‌گونه‌ای که یکی از این فیلسوفان فعال اجتماعی(!) معتقد بود از آنجا که محصول این تشییع ناخواسته در سبد نظام قرار می‌گیرد پس درباره آن سکوت می‌کنم و دیگر جامعه‌شناس که از تحلیل هیچ پدیده‌ای در جمهوری اسلامی فروگذار نمی‌کند، این چند روز به جریان رو به تزاید فربگی مناسک در عراق به تقلید از ایران و تحلیل شخصیت مرحوم علامه کورانی و نسبتش با مهدویت‌گرایی پرداخته است اما دریغ از یک خط تحلیل پیرامون این حادثه مهم و بزرگ.

بنابراین سوال جدی ما این است: این تناقض در رفتار و رویکرد این اساتید را چگونه باید تحلیل کنیم؟ این رفتار که  نود (Nude) دادن یک هزارم درصد چند نوجوان در خیابان ولی‌عصر اینگونه ضریب می‌خورد اما یک مشارکت چند میلیون نفری کلاً نادیده گرفته می‌شود، چگونه با ادعاهای علمی و بی‌طرف بودن آنان در عرصه علم سازگار می‌شود؟