«هزار دستان» حاتمی با صدای بهروز رضوی

قسمت نهم نسخه ویژه نابینایان سریال «هزار دستان» به کارگردانی علی حاتمی و توضیح سیدبهروز رضوی، جمعه ۲۳ شهریورماه ساعت ۱۰ صبح منتشر می‌شود و از طریق سایت سوینا در دسترس علاقه‌مندان قرار خواهد گرفت.

این مجموعه زیر نظر گلاره عباسی و با سردبیری کیوان کثیریان تولید شده و متن روایت آن را شیدا محمدطاهر نوشته است. این نسخه از سریال با صدابرداری مرتضی محقق در استودیو فراز ضبط شده و مرجان طبسی نیز صدای آن را تدوین و میکس کرده است. علاقه‌مندان می‌توانند با مراجعه به پایگاه اینترنتی سوینا به نشانی www.sevinagroup.com یا از طریق پادگیرها و کانال تلگرام رادیو سوینا به فایل صوتی فیلم‌های توضیح‌دار دسترسی داشته باشند.

***

«خفتگی» در گالری ایده افتتاح می‌شود

نمایشگاه نقاشی‌های میترا اسلامی با عنوان «خفتگی» جمعه 23 شهریور در گالری ایده افتتاح می‌شود و تا 4 مهر ادامه خواهد داشت. «خفتگی» سومین نمایشگاه انفرادی میترا اسلامی است و در آن انسان را در وضعیت نازمان و نامکان تصویر کرده است. میترا اسلامی، نقاش و پرفورمنس‌آرتیست، متولد سال ۶۸ در تهران است. آموزش نقاشی را از ۱۸ سالگی در کلاس‌های رحیم‌ نوه‌سی و حسین طوطی آغاز کرد. اسلامی تحصیلات خود را در مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد نقاشی پی گرفت و همزمان به‌طور حرفه‌ای به نقاشی و پرفورمنس پرداخت. نمایشگاه «خفتگی» جمعه 23 شهریور ساعت 4 تا 8 در گالری ایده به نشانی خیابان سنایی، خیابان هجدهم، شماره‌ 26 افتتاح می‌شود و تا ۴ مهرماه ادامه خواهد داشت. علاقه‌مندان هر روز می‌توانند از ساعت 4 تا 8 از این نمایشگاه دیدن کنند.

***

تمدید مهلت ارسال اثر به هجدهمین جشنواره «سینماحقیقت»

با توجه به درخواست تعدادی از صاحبان آثار برای آماده شدن نسخه نهایی فیلم‌های خود، شورای برگزاری هجدهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت» مهلت دریافت آثار را تمدید کرد. بخش‌های جشنواره شامل مسابقه ملی، مسابقه بین‌الملل، جایزه شهید آوینی، «غزه، فلسطین، مقاومت»، بخش‌های جنبی ملی و بین‌الملل و بزرگداشت می‌شود؛ امکان ثبت‌نام در سایت برای حضور در جشنواره «سینماحقیقت» امکان‌پذیر است. در مقدمه فراخوان این دوره از جشنواره آمده: «دنیای امروز، دنیای عبور از یکجانبه‌گرایی و تک‌صدایی است؛ جهان روزهای سخت و لحظه‌های غرورآفرین، «سینماحقیقت» فرصتی برای شنیده شدن پژواک جهان چندصدایی است. با این رویکرد، امسال در بخش «غزه، فلسطین، مقاومت» به آثاری با موضوع مقاومت، فجایع انسانی و نسل‌کشی در غزه توجه خواهیم کرد. همچنین می‌کوشیم کاشف استعدادهای تازه و آثار خلاقانه و تماشایی در سینمای مستند باشیم». در بخش ملی آثاری می‌توانند متقاضی حضور در جشنواره باشند که بعد از فروردین ۱۴۰۲ تولید شده باشند و ۲ قدردانی هم در جشنواره «سینماحقیقت» انجام خواهد شد.

***

اعلام زمان اختتامیه جشنواره ملی سرود فجر

دبیر جشنواره ملی سرود فجر اعلام کرد مراسم اختتامیه این دوره از جشنواره ۲۶ شهریور در تالار وحدت برگزار می‌شود. حامد جلیلی با اعلام خبر استقبال گروه‌ها از این رویداد هنری بیان کرد: این جشنواره از مهر سال ۱۴۰۲ با استقبال حدود ۷۰۰ گروه از سراسر کشور فعالیت خود را آغاز کرد که مرحله استانی آن در ۴ شهر مشهد، اصفهان، میناب و تهران برگزار شد. هم‌اکنون گروه‌های راه‌‌یافته به مرحله پایانی، با راهبری دبیرخانه جشنواره آثار خود را برای اجرای در مرحله پایانی جشنواره تولید کرده‌اند. وی افزود: برای نخستین بار در جشنواره‌های کشوری، گروه‌های سرود باید آثار خود را همراه با ارکستر زنده در مقابل داوران اجرا کنند. برای این منظور در ماه‌های اخیر یک گروه ارکستر کاملا حرفه‌ای توسط دبیرخانه جشنواره تشکیل شده است. اعضای ارکستر، آثار تمام گروه‌ها را به صورت دقیق تمرین کرده‌اند به گونه‌ای که در حال حاضر برای اجرای زنده، همراه هر گروه آمادگی کامل دارند. دبیر نخستین جشنواره ملی سرود فجر اظهار کرد: برای داوری مرحله پایانی همچون مرحله مقدماتی از استادان حرفه‌ای و متخصص عرصه موسیقی و سرود دعوت شده‌ است و شهلا میلانی، سیدجواد هاشمی، مجید اخشابی و حامد عسگری افرادی هستند که اجراهای پایانی را داوری می‌کنند. حامد جلیلی در پایان بیان کرد: آیین اختتامیه این جشنواره همراه با اهدای جوایز به گروه‌های برتر، تقدیر از چهره ماندگار سرود و برنامه‌های ویژه، ۲۶ شهریورماه با حضور مسؤولان و اهالی فرهنگ و هنر در تالار وحدت برگزار می‌شود.

***

«دلاور بی‌ترمز» به کتابفروشی‌ها آمد

کتاب «دلاور بی‌ترمز» نوشته رحیمه جمال به تازگی توسط نشر شاهد منتشر و روانه بازار نشر شده است. این کتاب روایت داستانی از مجاهدت‌های جانباز «رمضان جرجانی» است. رمضان جرجانی فقط ۱۴ سال داشت که با وجود مخالفت‌های شدید خانواده از خانه و کاشانه گریخت و به سوی جبهه‌های نبرد شتافت. او زمستان‌های زمخت جبهه را که پنجه‌های تیزش گونه‌های پسر نوجوان را می‌خراشید تاب آورد و تا هنگام اعلام آتش‌بس، در دفاع از خاک و ناموس وطن از پا ننشست. این دلاور بی‌باک سال‌های جنگ و نبرد به همراه یارانش شاهکارهای حیرت‌انگیزی در فصل‌های نوجوانی و جوانی به یادگار گذاشت و همین رشادت‌ها بود که رحیمه جمال را تحت تأثیر قرار داد تا این ماجراها را که گاه با چاشنی طنز همراه شده، برای نوجوانان روایت کند. این کتاب روایت داستانی طنزگونه دارد و تمام شخصیت‌های آن واقعی هستند. شخصیت‌هایی چون سید هادی بروگردی،  فریدون علی‌کتولی، حبیب‌الله افتخاریان و مهدی باکری هرچند شهید شدند اما خاطرات زندگی با آنها، روایت داستانی جذابی را برای نوجوانان رقم زد. این کتاب با ۲۷۱ صفحه، شمارگان هزار نسخه و قیمت ۱۵۰ هزارتومان عرضه شده است.

گروه فرهنگ و هنر: سینما در بررسی شاخص‌های فرهنگی - اجتماعی نیم قرن اخیر ایران، تنها یک مدیوم هنری برای نمایش فیلم نبوده و کارکردهای سیاسی - اجتماعی قابل توجهی داشته است که مقایسه وضعیت سینمای ایران قبل انقلاب اسلامی و پس از آن این کارکردها و تاثیرات را بیشتر روشن خواهد کرد.

سینمای قبل انقلاب علاوه بر اینکه از لحاظ سخت‌افزاری دچار نقصان‌های فراوان بود و مشکلات معتنابهی را از کمبود تکنیک و تکنولوژی تجربه می‌کرد، به طور مشخص با معضلات جدی در حوزه‌های نرم‌افزاری فرهنگی و اجتماعی نیز مواجه بود که موجب شد تا مرز نابودی و ویرانی نیز پیش رود. برخی تحلیلگران حتی یکی از ریشه‌های جدی انقلاب اسلامی ایران در سال 57 را ماهیت نابسامان سینماها عنوان می‌کنند. وضعیت نمایش فیلم‌های جنسیت‌زده به قدری وخیم بود که سینمای اجتماعی و دغدغه‌مند به طور کلی نابود شده بود و تنها فیلم‌های خاص با فرمول‌های مشابه و تکراری تولید و پخش می‌شد؛ آثاری که کمترین کارکرد فرهنگی سینما را انعکاس می‌دادند و بیشتر بازتاب‌دهنده ادای دین به اقتصاد و تجارت سینما بودند. این بود که قاطبه مردم بر آن شدند با سینما به عنوان یکی از نمادین‌ترین مظاهر بی‌بند و باری مبارزه کنند و نتیجه آن شد که سینماها یکی از نخستین مراکزی بودند که مردم انقلابی در سال 57 همت به اصلاح آن نهادند.

پس از انقلاب، رویکرد و نوع نگاه به ماهیت و کلیت سینما مهم‌ترین نگرانی اهالی  دغدغه‌مند و واقعی فرهنگ و هنر در ایران بود، چرا که از یک ‌سو سینما با بی‌بند و باری و فاحشه‌گری معنا پیدا کرده بود و از طرف دیگر بخش‌های مهم و قابل توجهی از مردم ایران همانند همه جوامع بشری علاقه‌مند به تماشای فیلم و رفتن به سینما بودند. اینجا بود که ورود تاریخی و بیانات متقن امام خمینی(ره) درباره سینما، نه تنها تاویل و تفسیرهای غلط را درباره ماهیت سینما از میان برد، بلکه سبب شد ریل‌گذاری جدیدی در مسیر فرهنگی ایران‌زمین ایجاد شود و مسیر جدید اداره و احیای این هنر - صنعت مدرن  برای سینماگران مشخص شود. ایشان 12 بهمن‌ 1357 در بهشت ‌زهرا(س) طی سخنرانی تاریخی‌ای که داشتند، درباره سینما فرمودند: «سینمای ما مرکز فحشاست. ما با سینما مخالف نیستیم، ما با مرکز فحشا مخالفیم. ما با رادیو مخالف نیستیم، ما با فحشا مخالفیم. ما با تلویزیون مخالف نیستیم، ما با آن چیزی که در خدمت اجانب برای عقب نگه ‌داشتن جوانان ما و از دست دادن نیروی انسانی ماست، با آن مخالف هستیم. ما کی مخالفت کردیم با تجدد؟ با مراتب تجدد؟ مظاهر تجدد وقتی که از اروپا پایش را در شرق گذاشت - خصوصا در ایران - مرکز [عظیمی‌] که باید از آن استفاده تمدن بکنند، ما را به توحش کشانده است. سینما یکی از مظاهر تمدن است که باید در خدمت این مردم، در خدمت تربیت این مردم باشد و شما می‌دانید که جوان‌های ما را اینها به تباهی کشیده‌اند؛ و همین‌طور سایر این [مراکز]؛ ما با اینها در این جهات مخالف هستیم. اینها به همه معنا خیانت کرده‌اند به مملکت ما».

در ادامه به چند عامل تفاوت و اختلاف میان سینمای قبل و بعد انقلاب که اثرات مهم‌تری در بازشناسی و تغییر این مسیر ارائه می‌دهد، می‌پردازیم.

* فیلم به جای فیلمفارسی؛ تنوع ژانر به‌جای سینمای تک ژانر

ترویج فرهنگ فیلم‌بینی با ارائه ژانرها و گونه‌های مختلف سینمایی به جای انحصار فیلمفارسی یکی از مظاهر مهم انقلاب اسلامی و تغییر ریل در سینما بود. یکی از مهم‌ترین قدم‌ها تغییر فضا و مضامین فیلم‌ها بود. سینمای پس از انقلاب آن فیلم‌های هنری و شبه‌روشنفکری را که نسبتی با مردم نداشت و صرفا برای خوشایند برخی منتقدان ساخته می‌شد، کنار گذاشت اما آن چیزی که نیاز به توجه جدی‌تری داشت، فیلمفارسی بود که همیشه بنا را روی مسائل و شوخی‌های جنسی و عریان‌نمایی و رقص و آواز می‌گذاشت و اگر هم مسائلی درباره فتوت، جوانمردی و نقد طبقه فرادست و بها دادن به طبقه محروم مطرح می‌کرد، بسیار سطحی بود و هیچ‌گاه ریشه‌ای عمل نمی‌کرد و به عمق نمی‌رفت.

از نظر تنوع و تکثر ژانر و گونه سینمایی نیز سینمای بعد از انقلاب به هیچ‌وجه قابل مقایسه با پیش از آن نیست. به طور کلی، اگر از برخی تلاش‌های هنرمندانه و ساخت چند فیلم شاخص از سوی برخی فیلمسازان بزرگ در سینمای پیش از انقلاب صرف‌نظر کنیم، در مجموع با سینمایی تک‌ژانری روبه‌رو بودیم. در سوی مقابل گونه‌های مختلف سیاسی، اجتماعی، کمدی، فانتزی، کودک و.... بعد از انقلاب ظهور و بروز یافت که هیچ تماشاگر منصفی این میزان تغییر را کتمان نخواهد کرد.

* پیشرفت سینمای مستند، کوتاه، انیمیشن و برگزاری جشنواره‌های معتبر

سینمای مستند قبل از انقلاب، شامل گنج‌هایی از فیلم‌ها و فیلمسازان بود و در ارزش و اعتبار از سینمای داستانی آن ‌موقع پیشروتر بود اما در سینمای پس از انقلاب بود که این‌گونه سینمایی رشد چشمگیری یافت و تنوع و گستردگی موضوعات و طرح مسائل و مشکلات مختلف اقصی ‌نقاط کشور، بسیار بر ارزش و اعتبار آن افزود. از سویی سینمای انیمیشن و پویانمایی در سال‌های پس از انقلاب تحول و تغییرات بیشتر و قابل توجه‌تری یافت و جوانان مستعد انقلابی بویژه در سال‌های اخیر به پیشرفت چشمگیری در تکنیک و داستان‌گویی دست یافتند. مهم‌تر اینکه این فیلم‌ها با استقبال و فروش خیلی خوبی هم در گیشه مواجه شدند و در انفعال و کم‌رونقی سینمای کودک و نوجوان در دهه ۹۰، نظر و رضایت کودکان و نوجوانان این سرزمین را تامین کرد. فیلم‌های «پسر دلفینی»، «لوپتو»، «شاهزاده روم»، «فیلشاه» و «بچه‌زرنگ» - که در نوبت اکران عمومی است و در جشنواره فیلم فجر با اقبال بالایی روبه‌رو شد - از مصداق‌های این روند موفق هستند. اکران بچه‌زرنگ در  برخی کشورهای اروپایی و اقبال این کشورها به تماشای این آثار بخوبی کیفیت سینمای انیمیشن ایران بعد از انقلاب را گواهی می‌دهد؛ انیمیشنی که قبل از انقلاب اصلا محلی از اعراب نداشت!

پیش از انقلاب، در مجموع ۹ جشنواره‌ برگزار می‌شد که تنها ۲ فستیوال، معتبر و قابل توجه بود؛ جشنواره جهانی فیلم تهران که فیلم‌های برگزیده ایران در کنار آثاری از دیگر کشورها به رقابت می‌پرداختند و جشنواره فیلم سپاس که از فیلم‌های برتر ایرانی در هر سال تجلیل می‌کرد. جز این، باید به جشنواره بین‌المللی فیلم رشد به عنوان قدیمی‌ترین جشنواره فیلم ایران اشاره کرد که بر فیلم‌های علمی، آموزشی و تربیتی تمرکز داشت و هنوز هم فعال است. با وجود برخی امتیازات از جمله مراوده با سینمای جهان و حضور برخی چهره‌های سرشناس دنیا در جشنواره جهانی فیلم تهران، جشنواره‌ها در سینمای پس از انقلاب تناسب کامل‌تری با تولیدات و سلایق مختلف سینمایی داشتند و سینمای ایران دارای چند جشنواره معتبر در کشور و حتی در منطقه و جهان شد. جشنواره فیلم فجر که تا امروز ۴۲ دوره آن برگزار شده، مهم‌ترین رویداد سینمایی ایران است و با وجود برخی نقایص، همچنان نسبتی اساسی با سینمای انقلاب دارد. جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان، جشنواره سینماحقیقت، جشنواره فیلم مقاومت، جشنواره مردمی فیلم عمار، جشن حافظ، جشن سینمای ایران، جشنواره بین‌المللی فیلم شهر، جشنواره فیلم پلیس و... از جمله جشنواره‌ها و رویدادهای سینمایی شکل ‌گرفته در پس از پیروزی انقلاب هستند که تنوع مضمونی و محتوایی دارند.

در سینمای پس از انقلاب سینمای ایران برای نخستین‌بار با عباس کیارستمی و فیلم طعم گیلاس، جایزه نخل طلای جشنواره فیلم کن را به دست آورد مجید مجیدی در سال ۱۹۹۸ با فیلم بچه‌های آسمان به عنوان یکی از ۵ نامزد فیلم غیرانگلیسی‌زبان اسکار معرفی شد. این بزرگ‌ترین افتخار سینمای ایران در اسکار تا آن سال بود. همچنین شهاب حسینی به عنوان نخستین بازیگر ایرانی جایزه نخل طلای بهترین بازیگر مرد رویداد معتبر کن را برای بازی در فروشنده به خانه برد و اصغر فرهادی هم برای نخستین‌بار در تاریخ سینمای ایران، ۲ جایزه اسکار را برای ساخت فیلم‌های جدایی نادر از سیمین و فروشنده کسب کرد.

پیش از انقلاب، عمده علاقه‌مندی و حضور زنان در عرصه‌های هنری در حوزه‌های خوانندگی و بازیگری بود و کمتر فیلمساز زنی را می‌توان سراغ گرفت که در آن زمان اهتمام به ساخت فیلم داستانی یا مستند کرده باشد، این در حالی است که سینماگران زن موفق زیادی در سال‌های بعد انقلاب را می‌توان سراغ گرفت که علاوه بر ساخت فیلم‌های مختلف در ژانرهای متنوع، توانستند حضورهای جهانی درخشانی نیز داشته باشند. به طور دقیق، در سینمای پیش از انقلاب تنها 2 کارگردان زن برای ساخت فیلم پشت دوربین قرار گرفتند که آن دو هم فقط یک فیلم ساختند و فیلمسازی‌شان تکرار نشد. نخست شهلا ریاحی که نخستین کارگردان زن ایران لقب گرفت و سال ۱۳۳۵ فیلم «مرجان» را با بازی خودش ساخت و دوم هم کبری سعیدی که سال ۵۷ فیلم «مریم و مانی» را کارگردانی کرد اما در سینمای پس از انقلاب، جریان کاملا معکوس شد. رخشان بنی‌اعتماد، پوران درخشنده، تهمینه میلانی، مرضیه برومند، منیژه حکمت، نرگس آبیار، آیدا پناهنده، تینا پاکروان، نیکی کریمی، انسیه شاه‌حسینی، مونا زند‌حقیقی، منیر قیدی، لیلی عاج و... از مهم‌ترین فیلمسازان زن سینمای ایران در دوران پس از انقلاب اسلامی هستند. جز اینها باید به انبوهی از ستارگان و بازیگران و سینماگران زن در شاخه‌های مختلف از تهیه‌کننده تا منشی صحنه و چهره‌پرداز و تدوینگر و... اشاره کرد که در سینمای پیش از انقلاب حضور و فعالیت‌شان به این شکل و تشخص قابل باور هم نبود.

گروه فرهنگ و هنر: رئیس سازمان سینمایی در آستانه روز ملی سینما در پیام تبریکی نوشت: سینمای ما برای اینکه از قافله جهش‌های حیرت‌آور دنیا جا نماند، نیاز به فراروی از کلیشه‌های کهنه و چنبره سنتی دارد و برای پیوستن به شتاب رشد این صنعت، یکدلی و اجتناب از کشمکش‌های درون صنفی ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است.

در متن پیام محمد خزاعی به مناسبت روز ملی سینما آمده است: سینما یکی از جلوه‌های زیبای هنری ذهن حقیقت‌جو و کمال‌گرای انسان معاصر است؛ هنری شکوه‌مند، جذاب و چشمگیر که با اکسیر آگاهی و احساس، شتاب و کیفیت تکاملی انسان مدرن را دستخوش تحول کرده است و در روند ‌بهسازی زیست‌بوم جوامع امروز، جایگاه ویژه‌ای دارد. این معجزه قدرتمند قرون جدید مسیر حرکت تاریخ بشر را هم تحت تاثیر قرار داده است.

هر جامعه‌ و کشوری که از راهبردها و کاربردهای این هنر نوین در جهت رسیدن به اهداف خود استفاده کند، به رشد و شکوفایی آن، در ساحت‌های مختلف کمک کرده است.

خزاعی ادامه داد: تصور جامعه‌ای بدون سینما در دنیای امروز، تقریبا محال است. سینما به همان اندازه که توانسته خودش به رشد و پویایی برسد، این قابلیت را داشته است که وجوه اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی ملت‌ها را نیز توسعه و بسط دهد.

قدرت بی‌مانند سینما را در اعتلای یک جامعه نباید نادیده بگیریم، چرا که به واسطه شعاع فراگیری که دارد هم می‌تواند انسان تربیت کند و هم جوامع را متحول سازد. مضافا اینکه سویه دیگر سینما، می‌تواند ویرانگر و مخرب باشد. چنانچه، بی‌توجه به مبانی تمدنی، بنیان‌های انسانی و نظام اخلاقی سراغش برویم، می‌تواند خطرساز و آسیب‌زننده باشد. اگر منافع ملی، شرافت و نجابت انسانی و عدالت اجتماعی را در فرآیند آن، نادیده بگیریم.

خزاعی ادامه داد: سینما در کشور ما هم، تاریخ پرنشیب‌ و فرازی دارد. بیش از 4 دهه پس از انقلاب اسلامی قدم‌های بلندی برای توسعه و شکوفایی آن برداشته شده و اکنون، ثمره این نگاه، سرمایه ارزشمند خاطرات جمعی و مشترک ما از گرمای حضور سینما طی چند دهه گذشته است.

باورمان این است که مهم‌ترین ثروت سینمای ایران سرمایه انسانی آن است که در عرصه ملی و بین‌المللی به آن تشخص مضاعف بخشیده است و از همین رو، سینمای ایران به خاطر کارنامه درخشانش از مهم‌ترین سینماهای منطقه و جهان به شمار می‌آید. سیر نزولی سینمای ایران به سمت ابتذال در برخی ادوار، هم مدیران فرهنگی و هم صاحب‌نظران و دغدغه‌مندان این عرصه را نگران کرده و هنوز هم به‌رغم پالایش‌ها و تحولات بسیار، این نگرانی در بزرگان و پیشکسوتان سینما وجود دارد و تا رسیدن به آن سینمای آرمانی فاصله زیادی داریم؛ به عنوان عضو کوچکی از خانواده بزرگ سینمای ایران معتقدم همچنان با تقویت همدلی و وفاق شکل‌گرفته در سینما، مسؤولان فرهنگی و مردم رسیدن به آن نقطه دور از دسترس نیست.

سینما پس از مقطع کرونا و برخی رخدادهای اجتماعی، در این سال‌ها، زخم‌ها برداشته و بحران‌های سختی را تجربه کرده و مسیر دشواری برای ترمیم آن تا به امروز، طی شده است.

بازگشایی و توان‌بخشی به بدنه آسیب‌دیده سینمای پس از کرونا، جامعه‌شناسی ‌سینما و شناخت سلایق و ژانرگرایی و استانداردسازی، فعال‌سازی دیپلماسی‌منطقه‌ای، کمک به رشد سینمای ملی، فرهنگی و اجتماعی، بازشناسی مسیرهای آشتی خانواده‌ها با سالن‌های سینما، نگاه جدی با هدف احیای ظرفیت‌های سینمایی استان‌ها، جوان‌گرایی و احترام به اصل چرخش نخبگانی، توجه و تاکید به جایگاه و منافع واقعی مجموعه‌های صنفی، شناسایی و جلب سرمایه‌گذاری برای توسعه زیرساخت‌ها با بهره‌گیری از ظرفیت‌های بخش‌های دولتی، خصوصی و ارگانی، توجه به فناوری‌های نوین در صنعت پخش و اکران و رونق اقتصاد سینما گوشه‌ای از اقدامات و دستاوردهای جمعی خانواده سینما در این دوره است.

بدون‌شک سینمای ایران بدون حمایت تمام اهالی سینما و مخاطبان فرهیخته آن، قطعا نمی‌توانست به جایگاه امروزش دست یاید. سینما با عبور از گذرگاه‌های پرخطر، رو به افق‌های تازه دارد. خروج از انسداد، انگاره‌های سنتی و روزمرگی به فداکاری و شهامت فعالان این عرصه نیاز دارد. دنیا با انقلاب تکنولوژیکی در صنعت سینما، وارد اقلیم‌های جدیدی شده و ورود هوش مصنوعی و توان‌افزایی آن به صنعت سینما، این حوزه را با جهش‌های حیرت‌آور همراه کرده است.

معتقدم سینمای ما برای اینکه از این قافله جا نماند نیاز به فراروی از کلیشه‌های کهنه و چنبره سنتی دارد و برای پیوستن به شتاب رشد این صنعت، یکدلی و اجتناب از کشمکش‌های درون صنفی ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است. روز سینما مجالی است برای یادآوری جایگاه این هنر پرمخاطب در جامعه. این روز ملی را به قاطبه اهالی فرهنگ و هنر بویژه خانواده بزرگ سینما تبریک می‌گویم.