برگزاری مراسم یادبود همسر داوود میرباقری در مسجد بلال

در مراسمی که یکشنبه ۲۷ آبان از ساعت ۱۴ تا ۱۵:۳۰ در مسجد بلال سازمان صدا وسیما برگزار خواهد شد یاد همسر سیدداوود میرباقری گرامی داشته می‌شود. جمیله حجی، همسر داوود میرباقری، کارگردان اهل شهرستان شاهرود بعد از یک دوره بیماری ۱۶ آبان درگذشت. مراسم تشییع صبح روز جمعه ۱۸ آبان‌ماه در شاهرود برگزار شد. میرباقری کارگردانی و فیلمنامه‌نویسی سریال‌هایی چون «امام علی» و «مختارنامه» را در کارنامه خود دارد. وی در حال حاضر سریال «سلمان فارسی» را در دست تولید دارد.

***

معرفی بازیگران نمایش «ماهرخ»

نمایش کمدی «ماهرخ» به نویسندگی و کارگردانی ابوالفضل حاجی‌علی‌خانی و تهیه‌کنندگی محمود مداحی این روزها در حال تمرین و آماده‌سازی برای اجراست و در روزهای پایانی آبان یا اوایل آذر سال جاری روی صحنه می‌رود. حسین رفیعی، محسن زرآبادی‌پور، بهناز نادری، علیرضا ذوالفقاری، بهزاد عبدی، حمید عرب، محمدرضا بهشتیان و فرزاد دشتی بازیگرانی هستند که به ترتیب ورود به صحنه در این نمایش به ایفای نقش می‌پردازند.

در خلاصه داستان این نمایش آمده است: عزیزالله مشعوف از تئاتری‌های نسل قدیم در پی ماجرایی سکته می‌کند و به کما می‌رود که در عالم کما عشق قدیمی‌اش ماهرخ را می‌بیند و همانجا در پی اتفاقاتی با بوعلی سینا، نظامی گنجوی، عطار نیشابوری و... دیدار می‌کند و در آن عالم تصمیم می‌گیرند نمایشی را روی صحنه ببرند.

ابوالفضل حاجی‌علی‌خانی پیش از این نویسنده نمایشنامه «فین جین» بوده و محمود مداحی تهیه‌کنندگی این نمایش را بر عهده داشت که با استقبال مخاطبان، منتقدان و هنرمندان همراه بود. در دومین همکاری این 2 نفر، ابوالفضل حاجی‌علی‌خانی در مقام نویسنده و کارگردان «ماهرخ» را روی صحنه می‌برد.

***

اعلام جزئیات تازه‌ترین آلبوم احسان خواجه‌امیری

احسان خواجه‌امیری جدیدترین آلبوم خود را در 8 قطعه و در همکاری با هنرمندانی چون علیرضا افکاری، هومن نامداری، امیربهادر دهقان، حسین غیاثی و اهورا ایمان روانه بازار موسیقی کشور می‌کند. دهمین آلبوم رسمی احسان خواجه‌امیری در شرایطی روانه بازار موسیقی کشور می‌شود که این خواننده آخرین آلبوم رسمی خود «شهر دیوونه» را ۶ سال پیش روانه بازار موسیقی کشور کرده بود. این خواننده تعدادی از قطعات این آلبوم را به صورت ویدئویی و در قالب موزیک ویدئو به مخاطبانش ارائه می‌دهد. خواجه‌امیری تور کنسرت‌های فراوانی را در سراسر دنیا روی صحنه برده و قرار است از اواخر امسال بار دیگر در سراسر ایران تور آلبوم جدیدش را روی صحنه ببرد. از احسان خواجه‌امیری در سال‌های گذشته آلبوم‌های «من و بابا» (۱۳۸۰)، «برای نخستین بار» (۱۳۸۴)، «سلام آخر» (۱۳۸۶)، «فصل تازه» (۱۳۸۷)، «یه خاطره از فردا» (۱۳۸۹)، «عاشقانه‌ها» (۱۳۹۱)، «پاییز، تنهایی» (۱۳۹۳)، «۳۰ سالگی» (۱۳۹۵) و «شهر دیوونه» (۱۳۹۷) منتشر شده است. آلبوم «این روزها» به تهیه‌کنندگی احسان خواجه‌امیری و به همت کمپانی «آوای فروهر» ۲۷ آبان روانه بازار موسیقی کشور می‌شود.

***

تمدید دومین شب تجربه‌های نوشتن خلاقانه

دومین شب تجربه‌های نوشتن خلاقانه، فراخوان ملی نویسندگی نوجوانان سراسر کشور، ویژه ۱۳ تا ۱۸ ساله‌ها با موضوع «از ایران که حرف می‌زنم...» تا ۲۰ آذر سال جاری تمدید شد. نخستین شب تجربه‌های نوشتن خلاق بخارا در بهمن ۱۳۹۸ برگزار شده بود. این برنامه با دبیری علی‌اکبر زین‌العابدین و همکاری مجله بخارا و دنج‌آنلاین، با موضوعات اقلیم و جغرافیا، مسائل اجتماعی، تاریخ، اقوام، زبان‌های مادری، زبان فارسی، آینده‌ ایران، فرهنگ و علم امروز مردم ایران، مهاجرت، محیط زیست، میراث فرهنگی و... در قالب‌های نوشتاری: جستار (روایی/ غیرروایی همان انشای خودمان)، داستان کوتاه، شعر، مقاله، خاطره‌نگاری، سفرنامه و گزارش‌نویسی برگزار می‌شود. آثار با شیوه‌های طنز، شاعرانه، ساده، صمیمانه و جِد پذیرفته می‌شود و نحوه ارسال آثار در قالب فایل word با فونت B nazanin و اندازه‌ ۱۴. اندازه متن و تعداد کلمات ۶ تا ۶۰۰ کلمه قرار داده شده و مهلت ارسال آثار ۲۰ آذر ۱۴۰۳ تعیین شده است. نوجوانان علاقه‌مند می‌توانند آثار خود را به نشانی officialdenjonline@gmail.com ارسال کنند. نویسندگان ۳۰ اثر برگزیده، آثار خود را در شب تجربه‌های نوشتن خلاقانه ۲ مجله بخارا در حضور داوران و نویسندگان حرفه‌ای ارائه می‌کنند. این آثار در مجله بخارا و دنج‌آنلاین منتشر می‌شود.

***

مهلت ارسال آثار به جشنواره هنرهای تجسمی ایثار تمدید شد

مهلت ارسال آثار به سومین جشنواره هنرهای تجسمی «ایثار» تا ۳۰ آبان سال جاری تمدید شد و علاقه‌مندان می‌‎توانند آثارشان را به آدرس ایمیل tajasomiisaar2@gmail.com ارسال کنند. این جشنواره به میزبانی استان قزوین با حضور استان‌های کرمانشاه، ایلام، کردستان، زنجان، آذربایجان غربی، آذربایجان شرقی، همدان، تهران بزرگ، شهرستان‌های استان تهران، البرز و اردبیل برگزار می‌شود. جشنواره یادشده، در 3 بخش دانش‌آموزی در رشته‌های خوشنویسی، نقاشی و عکاسی و بزرگسال و ویژه جامعه ایثارگری در رشته‌های نقاشی، تذهیب، مینیاتور، نقاشی‌خط، نقاشی دیجیتال و نقاشی‌خط دیجیتال، خوشنویسی، عکاسی، گرافیک (طراحی پوستر)، کاریکاتور و مجسمه‌سازی برپا می‌شود. این فراخوان با موضوع‌های ایثار - شهدا و ایثارگران، ایثار - مادران و همسران معظم شهدا و ایثارگران، ایثار - عفاف، حجاب و سبک زندگی در مکتب ام‌الشهدا، ایثار - شهدای امنیت، نخبگان علمی و جهاد تبیین، ایثار - شهید حاج‌قاسم سلیمانی و شهدای مدافع حرم، ایثار - بانوان عاشورایی، ایثار - فرهنگ فاطمی و رسالت امروز و ایثار - در دوران معاصر و سبک زندگی ایثارگرانه برگزار می‌شود. 

گروه فرهنگ و هنر: بازتاب مشروطه در سینما و تلویزیون ایران معمولا طوری نبوده که نمایشگر یک تصویر جامع از کلیت آن اتفاق تاریخی باشد و هر فیلم یا مجموعه‌ای صرفا بخشی از ماجرا را نمایش ‌داده است. شاید این مساله تا حدودی طبیعی باشد؛ همچنان‌که کشورهایی مثل آمریکا و فرانسه و روسیه هم صاحب سینما هستند اما با این‌ حال نمی‌توان تاریخ انقلاب‌های آمریکا یا فرانسه یا روسیه را به ‌طور کامل در یکی از فیلم‌های سینمایی یا سریال‌های‌شان دید. برای آگاهی از تاریخچه هر کدام از این رویدادها باید حداقل چند جلد کتاب خواند تا کلیاتی مختصر از آنچه روی داده است، به دست بیاید اما در سینما و ادبیات این کشورها آثاری هست که روح چنین دوران‌هایی را بازتاب می‌دهد و در عین ‌حال مخاطب را به یک سفر معنوی در دریای تخیل هنری می‌برد. 

اتفاقا در سال‌های اخیر یکی‌، دو سریال در تلویزیون ایران ساخته شدند که قصدشان ارائه روایتی کلی از تاریخ مشروطه بود اما این رسالت تعلیمی، آن مجموعه‌ها را از رعایت جنبه‌های زیبایی‌شناختی دور کرد. به‌ علاوه باید توجه داشت هیچ‌کدام از روایت‌های تاریخی را نمی‌شود یافت که صف منتقدان‌شان خالی باشد. به‌ هر حال از هر زاویه‌ای که به موضوع نگاه شود، کسانی که از زاویه دیگر قضیه را می‌بینند، با آن دیدگاه مخالفند. سریال‌هایی که با رسالت تعلیمی و تبلیغی، صرفا در حد مرور سریع تاریخ باقی ماندند. «عمارت فرنگی» و «سال‌های مشروطه» هر دو به کارگردانی محمدرضا ورزی از جمله این مجموعه‌ها هستند.

امروز در حالی که 116 سال از جنبش مشروطه می‌گذرد، با مروری بر سبد آثار نمایشی با موضوع مشروطه، به وضعیت این واقعه تاریخی در هنر‌های نمایشی کشور نگاهی انداختیم اما پیش از هر چیز لازم به توضیح است اساسا انقلاب مشروطه با خود سینما مهربان نبود و تفوق مشروطه‌خواهان باعث تعطیلی نخستین سالن‌های نمایش فیلم در ایران شد، در حالی که سینما هم مثل انقلاب مشروطه، در آن روزگاران، جزو نشانه‌های تجدد به ‌حساب می‌آمد! اما اگر انقلاب مشروطه در بعضی سرشاخه‌هایش با سفارت انگلستان ارتباط داشت، ورود سینما به ایران و تاسیس یکی از نخستین سالن‌های نمایش فیلم در کشور، مقداری با روس‌ها و وابستگان‌شان مرتبط بود. نمایش فیلم در دوره استبداد صغیر دوباره اوج گرفت و پس از پیروزی مجدد مشروطه‌خواهان متوقف شد و سال‌های سال رمقی نداشت تا اینکه سینمای بومی ایران در سال ۱۳۲۸ به راه افتاد. هر وقت سینمای بومی ایران ضعیف شده، مردم اساسا با سینما، چه داخلی و چه خارجی، قهر کرده‌اند و در فاصله انقلاب مشروطه تا سال ۱۳۲۸ چراغ سینما در ایران خاموش بود. به هر حال سکوت قبرستانی سینمای ایران تا سال ۱۳۲۸، عمدتا به گردن انقلاب مشروطه می‌افتد که هم پذیرفتن این حکم دشوار است، چون عوامل موثر دیگری هم طی این مدت روی کار آمده‌اند، هم رد کردن کامل آن ممکن نمی‌نماید. چون از طرفی، همین عواملی که در خاموشی چراغ سینما موثر بودند، خودشان به نحوی متاثر از مشروطه بودند و از طرف دیگر، در نطفه خفه ‌شدن صنعت نمایش و تولید فیلم، تاثیر کمی بر روندهای بعدی آن نداشت. از این جهت رفتار انقلاب مشروطه با سینمای ایران را می‌شود کاملا در جهت عکس رفتار انقلاب اسلامی با سینما دانست. انقلاب اسلامی اگرچه باعث شد فیلمفارسی که سال ۱۳۵۶ به‌ طور کامل ورشکسته شده بود، به ‌طور رسمی از صحنه حذف شود و حتی جو دوران ابتدای انقلاب، سینما برای سرگرمی را چندان نمی‌پذیرفت اما شاهکارترین آثار تاریخ سینمای ایران متعلق به دهه 60 و دوران ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی هستند. البته سینما با انقلاب اسلامی هم مهربان‌تر از انقلاب مشروطه نبود و هرچه به سال‌های اخیر نزدیک‌تر می‌شویم، تعداد آثاری که در این‌باره ساخته شده‌اند کمتر است؛ پس رفتار سینما با مشروطه را نمی‌توان به رفتار مشروطه با سینما نسبت داد.

* سال‌های مشروطه؛ تنها نگاه نیم‌بند

«سال‌های مشروطه» ساخته محمدرضا ورزی در سال 1388، تنها اثری در میان سریال‌های تلویزیونی است که گذری سریع بر حوادث دوره مشروطه دارد و برخی عوامل موثر و معاصر آن را بررسی می‌کند. ورزی کوشیده ‌ گزارشی مختصر از جریان انقلاب مشروطیت ارائه کند اما در گزارش او، اصل مشروطیت و برپایی نهاد آن، در حاشیه قرار می‌گیرد. در روایت ورزی، خبری از موضوع عدالتخانه، به عنوان اصلی‌ترین وجه و دلیل مشروطه‌خواهی نیست. او به جریان مخالفت شهید شیخ فضل‌الله نوری با مشروطه غرب‌گرایان می‌پردازد اما فراموش می‌کند از روزهای موافقت او با مشروطیت و تلاشش برای امضای فرمان مظفرالدین ‌شاه سخن بگوید. به دیگر سخن، گزارش ورزی فقط یک دستچین برای حفظ پیوستگی داستان است. او می‌خواهد 70 سال تاریخ ایران را در قسمت‌هایی محدود از یک سریال روایت کند و در نهایت به پشت پرده فعالیت‌های استعماری بپردازد.

* «عمارت فرنگی»؛ بی‌خیال مشروطیت

«عمارت فرنگی»، ساخته دیگر محمدرضا ورزی است که سال 1388 در 15 قسمت روی آنتن رفت؛ سریالی که مشروطه فقط پس‌زمینه آن است. این سریال وقایع سال‌های 1296 تا 1320 را در ایران روایت می‌کند؛ به دیگر سخن، از نظر زمانی مخاطب را به 10 سال بعد از مشروطیت می‌برد و توقع دارد او با چند جمله محدود که از زبان بازیگرانی مانند سعید نیکپور، زنده‌یاد محمد مطیع، میرطاهر مظلومی و دیگران می‌شنود، درباره مشروطیت و دلایل وقوع آن به جمع‌بندی برسد و سیر تحولات سیاسی و اجتماعی آن اتفاق بزرگ، در ذهنش جا بیفتد که البته چنین نمی‌شود. طی چند قسمت نخست، فضای سریال به صورت کامل از دوره قاجار بیرون می‌آید و دیگر حرف و سخنی از مشروطیت در میان نیست؛ حتی همان پس‌زمینه مختصر هم در ذهن مخاطب محو می‌شود.

* «ستارخان»؛ مشروطیت در غبار

«ستارخان» ساخته قابل تحسین محـــــمدرضا ورزی در سال 1396 است. انگار غیر از او، کس دیگری در تلویزیون، جرأت و جسارتی برای ورود به فضای تولید آثار تاریخی از این قبیل را ندارد. سریال «ستارخان» راوی زندگی یکی از قهرمانان تاریخ ایران است؛ روایتی که بدون شناخت مفهوم مشروطیت و چرایی شکل گرفتن انقلاب آن، معنا پیدا نمی‌کند اما صحنه‌ها و قسمت‌های سریال، چنان محو شخصیت و داستان ستارخان است که جز چند دیالوگ کوتاه، چیزی درباره مشروطیت و اصالت آن دیده نمی‌شود؛ همه اهالی محله امیرخیز تبریز، یعنی هم‌محله‌ای‌های ستارخان، در پی دفاع از اساس چیزی هستند که مخاطب نمی‌داند چیست! بنابراین در این ساخته ورزی نیز نمی‌توان نشانی درخور از ماجرای مشروطیت و چرایی آن جست.

* «تفنگ سرپر»؛ یک نمونه بدون تیتر

شاید برای‌تان عجیب باشد اگر بگوییم مجموعه تلویزیونی «تفنگ سرپر» که به کارگردانی امرالله احمدجو بین سال‌های 1377 تا 1381 ساخته و از تلویزیون پخش شد، یکی از معدود آثاری است که می‌تواند نمایی از تاریخ مردمی دوره مشروطه را به نمایش بگذارد. صحنه‌های سریال، نقش‌های طراحی‎شده و دیالوگ‌ها بسیار استادانه به نظر می‌رسد. چهره‌هایی که در سریال به نمایش گذاشته می‌شوند، از شخصیت «غیبیش» با بازیگری مؤثر محمدرضا پگاه بگیرید تا بازی خیره‌کننده زنده‌یاد خسرو شکیبایی در نقش «آقاسید»، همه و همه بیانگر شاخصه‌هایی است که در نهایت به انقلاب مشروطه انجامید. منتها این کار تحسین‎برانگیز، چند ایراد اساسی دارد؛ اولا زمان وقوع ماجراهای آن بعد از انقلاب مشروطه و در بحبوحه جنگ اول جهانی است؛ ثانیا سرزمین، افراد، وقایع و ماجراهایی که در فیلم اتفاق می‌افتد، کاملا خیالی است و از همه مهم‎تر اینکه بیننده، حتی یک کلمه درباره مشروطه و انقلاب آن در این سریال نمی‌شنود. در واقع باید اهل مطالعات تاریخی باشید تا بتوانید ارتباط «تفنگ سرپر» با انقلاب مشروطه را درک کنید.

* «بانوی عمارت»؛ مقدمه‌ای ناقص

سریال پرمخاطب «بانوی عمارت» به کارگردانی عزیزالله حمیدنژاد هر چند ملودرامی عاشقانه است که دی‌ ماه 97 از تلویزیون پخش شد اما داستان آن بر بستر واقعه ترور ناصرالدین‌شاه و آغاز حکومت مظفرالدین‌شاه قرار دارد؛ یعنی فضایی را به تصویر می‌کشد که در آن جامعه ایران گام به گام به سوی انقلاب مشروطه پیش می‌رود اما این مقدمه، سخت ناقص است. شرایط اجتماعی جامعه ایران را می‌توان در لابه‌لای اتفاقات سریال پیگیری کرد اما مگر اصل داستان و ارتباطات عاشقانه یا خصمانه موجود در آن، مجالی برای کنجکاوی مخاطب و درک مسائل مربوط به مشروطیت باقی می‌گذارد؟! در واقع مخاطب حتی دلایل و پیامدهای ترور ناصرالدین‌شاه را که معاصر داستان سریال است، درک نمی‌کند، چه برسد به بازنمایی ذهنی اتفاقاتی که یکی از مهم‎ترین حوادث تاریخ معاصر ایران را رقم زد. سریال «بانوی عمارت» با همه جذابیتی که داشت، از مشروطیت جز به عنوان روایتی در دور دست‌ها سخن نمی‌گوید؛ هرچند برای نگارش متن آن، دست به دامان تاریخ اجتماعی صدر مشروطه شده‌اند.

گروه فرهنگ و هنر: سریال‌های تاریخی بویژه با تم و درونمایه عاشقانه را باید از جمله مجموعه‌های نمایشی‌ای دانست که همواره در بین مخاطبان از جایگاه خاصی برخوردارند، از مجموعه‌هایی چون شب دهم و مدار صفر درجه گرفته تا بانوی عمارت،  بوم و بانو و وارش، همگی جزو آثاری هستند که با مخاطبان بسیاری مواجه شدند و این نشان می‌دهد درام‌های تاریخی و عاشقانه در بین مردم ایران همواره جذاب و دیدنی بوده است. بر همین اساس و با توجه به ذائقه‌سنجی‌های انجام‌شده، تلویزیون رویه ساخت و تولید این‌گونه پرمخاطب حداقل در ایران را در دستور کار خود قرار داده و در تازه‌ترین محصول خود سریال سوجان به کارگردانی حسین تبریزی را روی آنتن برده است؛ سریالی با محوریت زندگی دختر جوانی به نام سوجان که در فاصله زمانی سال‌های 1300 تا 1357 روایت می‌شود و حماسه جنگل را هم دربر می‌گیرد. سریال با روایت قصه‌ عاشقانه قدیمی توسط مادربزرگی با بازی ثریا قاسمی شروع می‌شود و این روایت در جاهایی به زندگی نوه‌‌اش سوجان گره می‌خورد. در قسمت اول «سوجان» با اثری سرگرم‌کننده در خطه سرسبز گیلان روبه‌رو بودیم و باید ببینیم در ادامه به چه سمت‌وسویی خواهد رفت.

پخش فصل اول سریال «سوجان»، شنبه 19 آبان شروع شد. به بهانه شروع این سریال نگاهی اجمالی داریم به حال ‌و هوای این مجموعه که می‌تواند پس از سریال‌های چون گیله‌وار و پس از باران، جزو آثار جذاب این روزهای سیما باشد.

داستان به شیوه قصه‌های واقعی با فرم «یکی‌ بود یکی نبود» شروع می‌شود. مادربزرگ با بازی ثریا قاسمی، داستان دختر قابله‌ای را روایت می‌کند که در دوران ارباب رعیتی، برای اینکه مجبور به ازدواج با خان نباشد، با نامزدش عقد می‌کند و شبانه به دل جنگل می‌زند. همزمان با روایت این قصه، کم‌کم با نوه او سوجان آشنا می‌شویم و به وقایعی می‌رسیم که در صحنه مرکزی جریان دارد. از آنجا که «سوجان» قرار است داستان 3 نسل از یک خانواده را روایت کند، ۲ خط روایی مختلف در کنار هم قرار گرفته‌اند و به لحاظ معنایی باهم گره می‌خورند. شیوه معرفی شخصیت‌ها با ویژگی‌های‌شان از ابتدا درست پیش می‌رود و می‌توانیم بگوییم در پایان قسمت اول، به شمایی کلی درباره سریال پی می‌بریم. آنطور که اعلام شده، سریال قرار است نگاهی جامعه‌شناسانه به تحولات سیاسی اجتماعی ایران داشته باشد و حالا در نقطه شروع همین مسیر قرار دارد. فریدون حسن‌پور که پیش‌تر سریال‌های پرمخاطب «از یاد رفته»، «گذر از رنج‌ها»، «کوبار» و... را کارگردانی کرده بود، حالا فیلمنامه این سریال را هم نوشته است؛ فیلمنامه‌ای که البته توسط حسین تبریزی، سیدعلی حسینی و هدیه رضایی بازنویسی شده است.

حال‌وهوای «سوجان» مخاطبان را به یاد سریال‌هایی مثل «پس از باران»، «از یاد رفته»، «گذر از رنج‌ها»، «وارش» و... می‌اندازد؛ سریال‌های تاریخی که با محوریت زندگی یک دختر یا زن روستایی در خطه سرسبز گیلان ساخته شده و در زمان خودشان مخاطبان بسیاری داشتند. حسین تبریزی سعی کرده است فضا را متناسب با سال‌های ابتدایی 1300 بازسازی کند. شمایل خانه‌های روستایی، لباس‌ها، سبک زندگی، جنس روابط، محدودیت‌ها و... در همین راستا انتخاب شده‌اند. در قسمت اول با ۲ برهه زمانی مواجهیم که زندگی 2 نسل را به نمایش می‌گذارد و سعی شده تفاوت میان این ۲ نسل هم به‌خوبی نمایش داده شود.

بدون ‌شک یکی از مهم‌ترین برگ‌های برنده این مجموعه نمایشی بازی ثریا قاسمی است. حضور او در این سریال و قصه‌ای که با آب‌وتاب برای نوه‌اش تعریف می‌کند، باعث شده با شروعی جذاب روبه‌رو باشیم. قاسمی در نقش مادربزرگی ظاهر شده که برخلاف زن‌های آن دوران زیر بار زور نمی‌رود و اتفاقا با نوه‌اش همراه می‌شود تا زندگی بهتری بسازد. او توانسته از همین نقطه شروع، جسارت و قدرت یک زن روستایی را به تصویر بکشد. هنوز بازی سیما تیرانداز و بهنام تشکر در این سریال شروع نشده و بیشتر از همه با غزاله اکرمی، بازیگر جوان نقش سوجان همراه هستیم. درباره جنس بازی‌اش هنوز نمی‌توانیم قضاوت صحیحی داشته باشیم. به هر حال در اکثر سریال‌های اینچنینی، نقش اصلی در اختیار یک چهره جدید قرار می‌گیرد و باید ببینیم در ادامه می‌تواند خودش را به مخاطبان ثابت کند یا خیر. مهرداد ضیایی، مهدی صبایی، حمیدرضا نعیمی و... هم سایر بازیگرانی هستند که در قسمت اول معرفی می‌شوند.

فصل نخست سریال «سوجان» کاری از سیمای مرکز گیلان به سفارش اداره ‌کل سیمای استان‌های رسانه ملی که تصویربرداری آن از ۲ سال پیش در شهرستان سیاهکل آغاز شده است با حدود ۸۰ نفر از بازیگران بومی و ملی با محوریت شخصیت مقاوم زن ایرانی و اهمیت نهاد خانواده، روایتگر زندگی شخصی به نام سوجان در سال‌های ۱۳۱۰ تا ۱۳۵۷ که زیر نظر مادربزرگش رشد و نسبت به زمانه خود آگاهی دارد.

مخاطبان، زندگی سوجان را از دوره نوجوانی تا سالمندی تماشا می‌کنند. این داستان که از مقطع زمانی سال ۱۳۱۰ آغاز می‌شود با روایت‌هایی از دوران حماسه نهضت جنگل ادامه می‌یابد و تا سال ۱۳۵۷ فصل اول قصه به پایان می‌رسد؛ در واقع مخاطبان علاوه‌ بر دیدن وقایع تاریخی و ماجراهای خانوادگی، عاشقانه‌ای پرفراز و نشیب را تماشا می‌کنند که نگاه جامعه‌شناسانه‌ای به تحولات سیاسی و اجتماعی ایران در قرن معاصر دارد. این مجموعه تلویزیونی فرهنگ و رسوم گیلان را از یکصد سال پیش تاکنون به نمایش می‌گذارد و همچنین استحکام خانواده و محوریتی را که بانوان گیلانی در خانواده دارند را نشان می‌دهد.

در دوران پهلوی اول و دوم و فضای نابهنجار آن زمان که آسیب‌های بسیاری به تحکیم بنیان خانواده وارد می‌کرد، باعث نشد که بانوان غیور ایرانی بویژه بانوان اصیل گیلانی از نجابت اسلامی و ایرانی دور شوند، لذا تولید این سریال که از بستر تاریخ و بر اساس مستندات محکم است، قوام خانواده و نقش متعالی زنان در خانواده را به تصویر می‌کشد که نمونه‌ای از جایگاه واقعی بانوان ایرانی و گیلانی است.