کودکان در آتش
مهدی بختیاری: ارتش غدار صهیونیستی در جدیدترین جنایت خود در نوار غزه، بامداد ۲ روز پیش ـ دوشنبه ۲۶ مه/ ۵ خرداد ـ مدرسه «فهمی جرجاوی» در منطقه «شجاعیه» در شرق غزه را طوری بمباران کرد که کلمات برای توصیف صحنه‌ای که در آن زنان و کودکان زنده‌زنده در آتش می‌سوختند، ناتوان است. این مدرسه که تحت اداره آژانس امداد و کار سازمان ملل (UNRWA) قرار داشت، در حقیقت پناهگاه اضطراری صدها خانواده فلسطینی آواره در غزه بود که بدن‌های بیش از 30 نفر آنها سوخته از زیر آوار بیرون آمد و تصویر دخترکی در میان شعله‌های آتش نیز به یکی از پرتکرارترین صحنه‌های این جنایت در فضای مجازی تبدیل شد. این حمله در حالی انجام شد که ارتش اشغالگر مدعی شده بود پیش از حمله به مناطق غیرنظامی هشدار می‌دهد اما ساکنان منطقه طبق معمول هیچ هشداری دریافت نکرده بودند. تصاویر منتشرشده از محل حمله، حجم ویرانی و وحشت گسترده را نشان می‌دهد. مدرسه جرجاوی تنها یکی از چندین مدرسه‌ای است که از زمان آغاز حمله گسترده اسرائیل به نوار غزه تحت عنوان «شمشیرهای آهنین» و حالا «ارابه‌های گیدعون» هدف قرار گرفته‌اند. پیش از آن، حمله به مدرسه «فاخوره» در اردوگاه جبالیا در شمال غزه منجر به شهادت دست‌کم 200 نفر شد. در آن حمله، ارتش اسرائیل مدعی شد از مدرسه برای انجام «فعالیت‌های تروریستی!» استفاده می‌شده اما هیچ شواهد قابل اتکایی ارائه نشد. گزارشگران مستقل و سازمان‌های امدادی همچون «آنروا» نیز اعلام کردند هیچ سندی مبنی بر حضور نظامی در این مدارس وجود ندارد. مدرسه تل زعتر، مدرسه براق و چندین مدرسه دیگر در مرکز و جنوب غزه نیز هدف حملات مشابه قرار گرفتند و کار به جایی رسید که حتی نهادهای بین‌المللی همچون شورای حقوق بشر سازمان ملل و دیده‌بان حقوق بشر درباره سیاست سیستماتیک حمله به مراکز غیرنظامی هشدار دهند. البته این جنایات فقط به مدارس هم محدود نماند. 17 اکتبر 2023/ ۲۵ مهر ۱۴۰۲، حمله به بیمارستان معمدانی غزه، یکی از فاجعه‌بارترین وقایع این جنگ حتی تاکنون را رقم زد: بیش از 500 نفر ـ عمدتاً بیماران، پزشکان و پناهندگان حاضر در ساختمان بیمارستان ـ قتل‌عام شدند. حمله به بیمارستان اندونزیایی در شمال غزه، همچنین حملات پی‌در‌پی به آمبولانس‌ها و مراکز درمانی نشان‌دهنده بی‌توجهی کامل ارتش اسرائیل به قوانین بین‌المللی است و سران این ارتش مبسوط‌الید، هر آنچه بخواهند، در میدان غزه انجام می‌دهند و صدای کسی هم درنمی‌آید.
در اردوگاه نصيرات، در بمبارانی شدید، بیش از 40 کودک کشته شدند و اجسادشان در حالی که هنوز لباس خواب بر تن داشتند، از زیر آوار بیرون کشیده شد.
در اردوگاه خان‌یونس، در حمله‌ای که به گفته شاهدان توسط پهپادهای اسرائیلی انجام شد، خانه‌ای 3 طبقه که میزبان 5 خانواده بود، به کلی منهدم شد و هیچ‌کس زنده نماند.
بر اساس آخرین گزارش‌های منتشرشده تا تاریخ 26 مه ۲۰۲۵/ ۵ خرداد ۱۴۰۴، شمار شهدای حملات اسرائیل به نوار غزه از 7 اکتبر 2023/ ۱۵ مهر ۱۴۰۲ تاکنون به 53 هزار و 762 نفر رسیده است که از این تعداد، ۷۰ درصد را زنان و کودکان تشکیل می‌دهند. این سوای ۱۰ تا ۲۰ هزار مفقودی است که زیر آوارند و یقینا به شهادت رسیده‌اند. همچنین تعداد مجروحان به 112 هزار و 197 نفر افزایش یافته است.
این آمارها نشان‌دهنده افزایش چشمگیر شهدا نسبت به گزارش‌های پیشین است.
برای مقایسه، تا ماه مه 2024/ خرداد ۱۴۰۳، طبق گزارش وزارت بهداشت غزه 34 هزار فلسطینی در حملات هوایی اسرائیل شهید شده بودند که از این تعداد، بیش از 13 هزار نفر کودک و حدود 9 هزار نفر زن بودند.
افزایش این آمار نسبت به سال گذشته عمدتاً به دلیل شدت گرفتن حملات هوایی و زمینی اسرائیل به مناطق مسکونی، مدارس و بیمارستان‌های غزه است؛ حملاتی که منجر به ویرانی گسترده زیرساخت‌های غیرنظامی و افزایش بحران انسانی در باریکه‌ای ۳۴۰ کیلومتری شده است.
در این شرایط، سازمان‌های بین‌المللی و حقوق بشری بارها نگرانی خود را نسبت به وضعیت انسانی در غزه ابراز کرده و خواستار توقف فوری حملات و آغاز مذاکرات برای برقراری آتش‌بس شده‌اند و این وضعیت را با واژه‌هایی چون «نسل‌کشی سیستماتیک» و «پاکسازی قومی مدرن» توصیف کرده‌اند.
با وجود انتشار اسناد، فیلم‌ها و تصاویر تکان‌دهنده از جنایات رخ‌داده، واکنش‌های بین‌المللی در بسیاری موارد مبهم، با تأخیر فراوان یا همراه با توجیه بوده است. ایالات متحده به عنوان مهم‌ترین متحد اسرائیل، در طول این جنگ، چندین‌بار قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل برای آتش‌بس فوری را وتو کرد و اتحادیه اروپایی نیز با وجود ابراز نگرانی، هیچ اقدام قاطعی برای توقف این جنایات انجام نداد.
با این حال، افکار عمومی دنیا بویژه در میان ملت‌ها و سازمان‌های مردمی، علیه جنایات اسرائیل بسیج شده و در قالب تظاهرات میلیونی در لندن، پاریس، نیویورک، برلین و تهران، خواستار پایان فوری جنگ و محاکمه عاملان آن در دادگاه‌های بین‌المللی شده است.
حمله به مدرسه جرجاوی، فقط یک نقطه در نقشه‌ای بزرگ از خشونت و نقض سیستماتیک قوانین جنگی است. مدارس، بیمارستان‌ها، اردوگاه‌ها و خانه‌ها، همگی به اهداف جنگی تبدیل شده‌اند، در حالی که ساکنان آنها حتی هیچ نقش نظامی هم ندارند. در برابر این فجایع، سکوت یا بی‌عملی جهانی نه‌تنها حمایت ضمنی از جنایتکاران جنگی محسوب می‌شود، بلکه مشروعیت نهادهای حقوق بشری بین‌المللی را نیز زیر سؤال می‌برد.