عملکرد پرسپولیس در آغاز لیگ بیست‌وپنجم انتقادهای فراوانی را متوجه وحید هاشمیان کرده است. تیمی که در ۵ هفته ابتدایی، ضعیف‌ترین شروع چند فصل اخیر را رقم زده و با ۴ تساوی (۳ تا پی در پی) درجا زده است. سرخ‌پوشان پایتخت این روزها بیش از هر زمان دیگری زیر فشار هواداران و رسانه‌ها قرار دارند و حتی مدیرعامل باشگاه هم صدای اعتراض سکوها را شنیده است.
نگاهی به آمار فنی پرسپولیس در دوره هاشمیان نشان می‌دهد این تیم در برخی شاخص‌ها همان مسیر مربیان پیشین را تکرار کرده است. تعداد پاس‌ها در هر مسابقه نزدیک به ۶۰۰ بوده و دقت آنها هم به طور میانگین بالای ۸۰ درصد ثبت شده است. این همان سیستمی است که از دوران برانکو آغاز شد و در دوره گل‌محمدی و اوسمار هم ادامه داشت. با این حال، تفاوت در نتیجه‌گیری کاملاً آشکار است.
برانکو تیمی ساخته بود که علاوه بر گردش توپ، در خلق موقعیت و تمام‌کنندگی هم کارنامه درخشانی داشت. در دوران یحیی هم پرسپولیس شوت‌زنی بیشتری داشت و در بسیاری از بازی‌ها گل‌های فراوانی می‌زد اما حالا آمار هاشمیان نشان می‌دهد تیم با وجود پاسکاری زیاد، در رسیدن به موقعیت و گلزنی بسیار ناتوان است.
بزرگ‌ترین ضعف پرسپولیس فعلی، خط حمله آن است. این تیم در ۵ مسابقه تنها ۳ گل زده و همه آنها هم توسط علی علیپور به ثمر رسیده است. به بیان دیگر، تنها یک مهاجم بار گلزنی تیم را به دوش می‌کشد و سایر بازیکنان نقش مؤثری ندارند.
هرچند پرسپولیس از نظر دفاعی آمار بدی ندارد و نسبت به فصل گذشته گل‌های کمتری دریافت کرده اما مشکل اصلی در خط حمله است. تیمی که می‌خواهد برای قهرمانی بجنگد نمی‌تواند فقط به یک مهاجم متکی باشد. این ضعف گلزنی نه‌تنها موجب افت نتایج شده، بلکه هواداران را بشدت ناامید کرده است.
* فشار سنگین بر نیمکت
تساوی‌های پیاپی پرسپولیس باعث شده شعارهای اعتراضی علیه مدیریت و کادر فنی شدت بگیرد. هواداران تیمی را به یاد می‌آورند که در سال‌های گذشته با بازی‌های پرگل و قهرمانی‌های متوالی شادی می‌آفرید اما امروز همان تیم در حسرت یک پیروزی ساده است.
هاشمیان در پاسخ به انتقادها گفته تیمش موقعیت داشته و باید بهتر از آن استفاده می‌کرده است اما واقعیت این است که صرفاً ایجاد چند موقعیت نصفه و نیمه نمی‌تواند تیمی با تاریخچه پرسپولیس را راضی کند. انتظار عمومی از سرمربی این است که فراتر از کپی‌برداری از سبک قبلی‌ها، ایده تازه‌ای به زمین بیاورد.
* نیاز به تحول تاکتیکی
پرسپولیس این روزها بیش از هر چیز به نوآوری نیاز دارد. تکرار فرمول‌های گذشته، بدون خلاقیت جدید، به هیچ نتیجه‌ای نمی‌رسد. آمار پاس‌های بالا و مالکیت توپ فقط زمانی ارزشمند است که به خلق موقعیت و گل ختم شود. در غیر این صورت صرفاً به آماری بی‌ثمر تبدیل می‌شود. اگر هاشمیان نتواند در کوتاه‌مدت رویکرد خود را تغییر دهد و شیوه‌ای تازه برای گشودن دروازه رقبا پیدا کند، احتمالاً خیلی زود نیمکت پرسپولیس را از دست خواهد داد. باشگاهی با این سطح از توقع و سابقه، فرصت زیادی به مربیان ناکام نمی‌دهد. پرسپولیس هاشمیان از نظر ظاهری شبیه تیم‌های گذشته است؛ پاسکاری زیاد، دقت نسبتاً بالا و کنترل توپ اما در باطن، این تیم فاقد عنصر اصلی یعنی قدرت گلزنی است. مقایسه آمار با دوران برانکو یا یحیی نشان می‌دهد تفاوت اصلی دقیقاً در همین بخش است.
برای نجات از این وضعیت، کادر فنی باید دست از تکرار بی‌ثمر گذشته بردارد و با ایده‌های تازه تیم را احیا کند. در غیر این صورت، ادامه این روند می‌تواند پرسپولیس را به یکی از ناامیدکننده‌ترین تیم‌های لیگ بدل کند و آینده سرمربی جوانش را در همان آغاز راه با خطر جدی روبه‌رو کند.
پرسپولیس هاشمیان درگیر تکرار بی‌ثمر گذشته
بن‌بست سرخ‌ها
ارسال نظر
پربیننده
تازه ها