گروه سیاسی: در شرایطی که دولت و وزارت امور خارجه ایران پس از 4 هفته سرکوب شدید معترضان در فرانسه کمترین موضع جدی‌ای در این‌باره اتخاذ نکرده‌اند، روز گذشته وزارت خارجه این کشور در بیانیه‌ای مداخله‌جویانه خواستار توضیح ایران درباره مرگ یک عضو گروهک‌‌های تروریستی شد.
به گزارش «وطن‌امروز»، امانوئل مکرون، رئیس‌جمهوری فرانسه، روز سه‌شنبه ۱۲ دی 96 یعنی چند روز پس از آغاز اعتراضات در چند شهر ایران، با حسن روحانی گفت‌وگوی تلفنی انجام داد و در این گفت‌وگو خواستار خویشتنداری در برخورد با معترضان در ایران شد. همان زمان خبرگزاری رویترز گزارش داد دفتر رئیس‌جمهوری فرانسه درباره محتوای این گفت‌وگو گفته است در این گفت‌وگوی تلفنی امانوئل مکرون ضمن ابراز نگرانی از افزایش کشته‌شدگان اعتراضات در ایران از حسن روحانی خواسته است حق آزادی بیان و تجمع معترضان رعایت شود. ریاست‌جمهوری فرانسه همان زمان همچنین اعلام کرد سفر ژان ایو لودریان، وزیر خارجه این کشور به ایران به تعویق افتاده است.
موضع سال گذشته مکرون در قبال اعتراضات دی‌ماه 96 ایران موجب شد پس از آنکه از چند هفته پیش جنبش موسوم به جلیقه‌زردها در شهرهای فرانسه شروع شد و با برخورد خشن پلیس این کشور تاکنون 8 کشته نیز داشته است، این مطالبه از دولت و دستگاه محمدجواد ظریف به‌وجود آمد که آنها نیز در اقدامی متقابل، اقدام سال گذشته مکرون را جبران کرده و نسبت به خشونت پلیس فرانسه در قبال معترضان موضع بگیرند. با این حال نه روحانی، نه ظریف و نه حتی سخنگوی وزارت امور خارجه تاکنون نسبت به انجام اقدام متقابل در این قضیه موضع درخوری نگرفته‌اند، ضمن اینکه هنوز یک واکنش بین‌المللی از سوی وزارت امور خارجه ایران به این موضوع نشده و اگر هم در وزارت امور خارجه اظهاراتی درباره این اعتراضات مطرح شده، صرفا داخلی بوده است. به‌عنوان نمونه، محمدجواد ظریف هفته پیش در گفت‌وگو با یک رسانه «داخلی» اشاره‌ای کوتاه و آرام به این اعتراضات داشت. سخنگوی وزارت امور خارجه نیز در نشست خبری دوشنبه 12 آذر «در پاسخ به سوالی» درباره این اعتراضات، خواستار خویشتنداری طرفین شده بود(!) قاسمی اعتراضات مردمی را «خشونت و خرابکاری» دانست و البته خواستار آن شد پلیس فرانسه در مقابل این خشونت و خرابکاری، خشونت نشان ندهد! این رفتار و واکنش بیشتر از آنکه اعتراضی به رفتار دولت فرانسه باشد، در واقع نشان دادن انفعال و بی‌طرفی وزارت امور خارجه ایران است. سکوت و انفعال دستگاه سیاست خارجی ایران در قبال اعتراضات اخیر فرانسه تا آنجا پیش رفت که این کشور دیروز در اقدامی مشابه تماس تلفنی سال گذشته مکرون با روحانی، خواستار «توضیح» ایران درباره مرگ عضو یکی از گروهک‌‌های تروریستی شد!  وزارت خارجه فرانسه دیروز وحید صیادی‌نصیری، عضو گروهک تروریستی تندر را «بلاگر و فعال اجتماعی»(!) خواند و از ایران خواست درباره مرگ او توضیح دهد. به ‌گزارش خبرگزاری فرانسه، وزارت خارجه این کشور در بیانیه‌ای اشاره کرد که صیادی‌نصیری «به‌خاطر فعالیت‌‌های سیاسی‌‌‌‌اش زندانی بود». در بیانیه وزارت خارجه فرانسه همچنین ادعا شده صیادی‌نصیری در اعتراض به «شرایط بازداشت خود و نادیده گرفته شدن حقوقش» از روز ۱۳ اکتبر در اعتصاب غذا بود. وزارت خارجه فرانسه حتی پا را از این هم فراتر گذاشت و مدعی شد مرگ صیادی‌نصیری همزمان با «افزایش آزار مدافعان حقوق‌بشر در ایران» روی می‌دهد! بیانیه مداخله‌جویانه وزارت خارجه فرانسه در قبال مرگ یک تروریست در ایران در حالی است که به نظر می‌رسد انفعال دستگاه سیاست خارجی دولت روحانی در عدم واکنش بموقع درباره اعتراضات گسترده در فرانسه، این کشور را در قبال ایران جری‌‌‌‌‌‌تر کرده است. به اعتقاد برخی کارشناسان، وابستگی دولت روحانی به وعده‌‌های اروپا و از جمله فرانسه برای ثبت و اجرای کانال ویژه مالی مانع از آن شده است که بتواند درباره مسائل اینچنینی، موضعی دقیق و بموقع اتخاذ کند. روزنامه «وطن‌امروز» 24 آذرماه در این راستا نوشته بود: «وابستگی دولت به کانال مالی ویژه، که هنوز بعد از 7 ماه مذاکره پیوسته و بازگشت تحریم‌ها نیز ارائه نشده، تا حدی بود که تمام رفتارهای دولت در حوزه سیاست خارجی را معطوف به خود کرده و در موارد متعددی که نیاز به ورود جدی دولت و موضع‌‌‌گیری صریح و شفاف بوده است، دولت را به سکوت کشانده است. مثلا در جریان حمله سریالی معاندان به سفارتخانه‌‌های ایران در ماه‌‌های گذشته که در پایتخت‌‌های اروپایی و در سایه سکوت و تماشای پلیس این شهرها انجام شد، دستگاه محمدجواد ظریف هیچ واکنش جدی نشان نداد. بالاتر از آن اینکه یک ماه پس از شروع مذاکرات برجامی با اروپا، با توطئه کشورهایی چون فرانسه و آلمان، اسدالله اسدی، دیپلمات دارای مصونیت ایران در آلمان دستگیر و حدود 6 ماه است در بازداشت به سر می‌برد. این نقض بی‌سابقه حقوق یک دیپلمات جمهوری اسلامی در اروپا نیز آنچنان که باید و شاید از سوی دولت روحانی پیگیری نشد تا مبادا مذاکرات اروپایی و ارائه SPV تحت‌الشعاع آن قرار گیرد. گروکشی اروپا برای ارائه SPV و به انفعال کشاندن دستگاه سیاست خارجی ایران، در ماجرای سکوت عجیب وزارت امور خارجه در قبال ناآرامی‌‌های اخیر در پاریس نیز خود را نشان داد. در شرایطی که اعتراضات جلیقه‌زردها در پاریس و برخورد خشونت‌آمیز پلیس فرانسه با معترضان به هفته چهارم خود رسیده، وزارت امور خارجه ایران هیچ موضع و تحرک ‌ویژه در این‌باره از خود نشان نداده. این در حالی است که سال گذشته در میانه آشوب‌‌های دی‌ماه در ایران، مکرون رئیس‌جمهور فرانسه در گفت‌وگویی تلفنی با روحانی درباره حوادث ایران ابراز نگرانی کرده و خواستار «خویشتنداری» حکومت در برابر معترضان شده بود!»
نصیری که بود؟
جدا از انفعال وزارت امور خارجه ایران که به گستاخی بیشتر فرانسه انجامیده، مرثیه‌سرایی وزارت خارجه این کشور برای مرگ یک عضو گروهک‌‌های تروریستی نیز در نوع خود جالب توجه است.  چند روز پیش یک مقام آگاه با اعلام خبر عضویت «وحید صیادی‌نصیری» در گروهک تروریستی تندر، علت دستگیری وی را برنامه‏‌ریزی برای انجام اقدامات ایذایی اعلام کرد. این مقام آگاه به ایسنا گفت: «وحید صیادی‌نصیری» نخستین‌بار سال 94 در استان البرز به اتهام عضویت در گروهک تروریستی تندر و برنامه‏‌ریزی برای اقدام ایذایی دستگیر و به 5 سال زندان محکوم شد. وی افزود: نامبرده با سپری کردن یک سال و نیم از مدت محکومیت، مشمول عفو رهبری شد و اواخر سال 96 آزاد شد. متأسفانه، وی پس از آزادی، مجدداً با اسامی مستعار «آرش صیادی» و «شاپور ذوالاکتاف» شروع به همکاری با گروهک تروریستی تندر کرد که با توجه به برنامه‏‌‌ریزی گروهک برای اقدامات انفجاری در تاریخ 1/5/97 در قم دستگیر و به زندان منتقل شد. نامبرده به علت بیماری کبدی به بیمارستان اعزام شد و به‌رغم تلاش پزشکان، در بیمارستان پس از 7 روز در مورخ 21/9/97 جان باخت. طبق این گزارش گروهک تروریستی تندر (انجمن پادشاهی) چندین سال است به دنبال اقدامات تروریستی در ایران است. اغلب این برنامه‏‌ریزی‏‌ها با تلاش‏‌های دستگاه‏‌های اطلاعاتی مهار شده است. در یکی از اقدامات تروریستی گروهک، حسینیه سیدالشهداء(ع) شیراز منفجر شد که طی آن 14 نفر شهید و 210 نفر زخمی و مجروح شدند. سرکرده این گروهک که مسؤولیت این اقدام تروریستی را بر عهده گرفت، در آمریکا مستقر است. این گروهک که همچنان به تبلیغ و طرح‏‌ریزی برای اقدامات تروریستی در ایران مشغول است، با صدور بیانیه‏‌ای بر عضویت وحید صیادی در گروهک تأکید و ایران را به اقدامات تروریستی تهدید کرده است. گفتنی است به‌رغم صدور حکم جلب بین‏‌المللی (وانتد قرمز) برای سرکرده این گروهک تروریستی، آمریکا اقدامی برای استرداد و توقف فعالیت‏‌های وی نکرده است.
 

 نامه سرگشاده خانواده شهدای ترور کشور به سفیر دانمارک
خانواده شهدای ترور کشور در نامه‌ای سرگشاده به سفیر دانمارک در ایران، مراتب اعتراض خود را به حمایت‌های دولت این کشور از گروه‌های تروریستی و جدایی‌طلب اعلام کردند. به گزارش فارس، خانواده شهدای ترور کشور این نامه را در اعتراض به حضور تعدادی از گروه‌های تروریستی و جدایی‌طلب استان خوزستان که در سال‌های گذشته ده‌ها عملیات تروریستی و خرابکارانه داشته‌اند برای نماینده دولت پادشاهی دانمارک در ایران ارسال کرده‌اند. گروه‌های تروریستی تجزیه‌طلب در خوزستان در آخرین اقدام خود مسؤولیت حمله تروریستی 31 شهریور سال جاری در اهواز را بر عهده گرفته بودند؛ علاوه ‌بر آن، این گروه‌ها اخیرا اقدام به برگزاری نشستی در دانمارک کرده‌اند. در بخشی از این نامه خطاب به سفیر دانمارک آمده است: متأسفانه کشور شما در پناه دادن به تروریست‌‌های ایرانی سابقه خوبی ندارد و سوابق آن نیز به چند دهه قبل و همزمان با پناه دادن به تعدادی از اعضای سازمان تروریستی مجاهدین خلق که برای مدت‌‌های طولانی در فهرست گروه‌‌های تروریستی برخی کشورهای جهان و همچنین اتحادیه اروپایی بود و همچنین حضور گروه‌‌های تجزیه‌طلب تروریست استان خوزستان، بازمی‌گردد.

حسن رضایی: سخنان اخیر وزیر امور خارجه در نشست حزب ندای ایرانیان باعث تعجب بسیار شد. آقای ظریف علاوه بر اینکه متاسفانه چند خبر دروغ اعلام کرد، طوری حرف زد که انگار برجام را مرحومین شیخ حسن جوری و حسنک وزیر  دنبال کرده‌اند، خواجه حافظ شیرازی هم پایش امضا انداخته، نه او و دوستانش! این حد از شجاعت و جسارت در وارونه‌نمایی حقایق چنانکه قبلا بارها گفته شده، حاصل مصونیت آهنین آقای وزیر در زیر چتر رسانه‌های زنجیره‌ای است؛ رسانه‌هایی که حاضرند در راه نزدیکی به غرب، هر دروغی را تیتر یک کرده، ماست را هم سیاه جلوه دهند! وزیر امور خارجه با حمله به منتقدانش گفته است: «...یک باور غلط دارند و آن، این است که دنیا را در غرب می‌بینند. آنها غرب را مرکز جهان می‌بینند... دوران قدرقدرتی در جهان به پایان رسیده است ولی نمی‌خواهیم باور کنیم».
حفظ تعادل پس از شنیدن این سخنان از زبان آقای ظریف، باور کنید کار آسانی نیست. آقای ظریف اما باید همزمان با برهم زدن تعادل حرکتی جامعه ضمن این چرخش‌های 180 درجه‌ای، این را هم توضیح دهد که چرا معتقد بود آمریکا با یک بمب می‌تواند کل سیستم دفاعی ما را از کار بیندازد؟ و این را بگوید که چرا او و دوستانش تا همین دیروز آمریکا را کدخدای جهان معرفی می‌کردند؟ توضیح این نکته هم خالی از لطف نیست که چرا ایشان تا زمانی که دوست‌شان آقای جان کری وزیر خارجه آمریکا بود، چنین نظری نداشت؟ و آیا فردا و فرضا با اتمام دوره ترامپ، «رژیم ترامپ» مجددا تبدیل به کدخدای دوست‌داشتنی می‌شود که آب خوردن مردم ما هم بسته به یک گوشه چشم اوست؟
در دین ما توصیه به خوش‌بینی بسیار شده است، واقع امر ولی این است که نوع تحرکات آقای ظریف و دوستانش به هیچ وجه نشان نمی‌دهد ایشان حقیقتا قائل به جهان پساغربی شده باشند. کسی که 8 ماه بعد خروج آمریکا از برجام، یک واکنش عملی- و نه حرفی- در حد کشیدن یک سبیل آتشین برای طرف مقابل هم نداشته،  بلکه سفت و محکم مشغول اجرای برجام است، بلکه همزمان می‌خواهد دیگر بهانه‌های آمریکا را در حوزه‌های دیگر هم رفع و رجوع کند، چگونه می‌تواند بگوید معتقد نیستم «جهان یعنی آمریکا»؟! لذا تمامی شواهد حاکی از آن است که آقای ظریف بدجور سر شوخی را با افکار عمومی باز کرده است. مملکت و اداره مملکت هم که شوخی‌بردار نیست، بنابراین لازم است ما با گذر از این شوخی‌ها به مسائل جدی‌تری ورود کنیم. مثلا از این بگوییم که آقای وزیر امور خارجه چرا در 5 سال گذشته تمام تمرکزش را بر حرکت به سوی غرب گذاشته است؟
مگر آقای ظریف که معاونت اقتصادی هم در وزارت امور خارجه ایجاد کرده، نمی‌داند ما در اطراف‌مان 15 کشور با بازاری عظیم داریم که غالبا به دلیل داشتن تکنولوژی پایین‌تر از صنایع ما، مهم‌ترین و مناسب‌ترین اهداف صادراتی هستند؟ چطور ایشان در تمام 5 سال گذشته، قدمی موثر در راه رفع موانع تجارت با این بازارهای پرسود و غیرقابل جایگزین برنداشته است؟ آیا دخیل بستن به غرب و اروپا در مساله برجام، برای ما چیزی جز افزایش واردات دربر داشته است؟ پس از برجام، واردات کالا از فرانسه 4 برابر، از انگلیس 5/2 برابر از آمریکا
2 برابر، از هلند نزدیک 2 برابر و از ایتالیا و آلمان نیز 50 درصد رشد داشته است. نکته ناراحت‌کننده‌تر اینکه طبق گزارش‌های جهانی گردشگری در اسفند 96، افت شدید رتبه ایران در بازار گردشگری حلال بعد از اجرای برجام رخ داده و ما از جمع 10 کشور نخست این فهرست خارج شده‌ایم!
سهم ما از بازار 1000 میلیارد دلاری 15 کشور اطراف‌مان، فعلا تنها 2 درصد است! بررسی داده‌های آماری گمرک ایران نشان می‌دهد مجموع تجارت خارجی ایران با 15 کشور همسایه از حدود 27 میلیارد دلار در سال 87 به 36 میلیارد دلار در سال 96 رسیده است. طی 10 سال اخیر بالاترین میزان تجارت خارجی ایران با 15 کشور همسایه مربوط به سال 90 با 38 میلیارد دلار بوده و در پسابرجام به دلیل تمرکز دولت بر بازارهای اروپایی، تجارت خارجی ایران با کشورهای همسایه توسعه چندانی نداشته است. مجیدرضا حریری، نایب‌رئیس اتاق ایران و چین چندی پیش در همین زمینه گفته است: «اینکه بگوییم ما ۱۵ همسایه داریم، در واقع نوشداروی پس از مرگ سهراب است. با چند همسایه خود رابطه خوبی داریم؟ با کشورهای جنوب خلیج‌فارس که رابطه نداریم، ترکمنستان اجازه عبور هواپیماهای ما را نمی‌دهد، آذربایجان به دلیل حمایت ما از ارمنستان در موضوع قره‌باغ مشکل دارد».
وی ادامه می‌دهد: «بنابراین وقتی ادعا می‌کنیم بازار ۴۰۰ میلیونی در اطراف ما وجود دارد نباید فراموش کنیم که با ۷۰ یا ۸۰ درصد آن مشکل داریم. متاسفانه باید اذعان کنم نخستین‌ شرط تجارت برقراری رابطه مناسب با کشورهای دیگر است و ما رابطه خوبی با همسایگان خود نداریم». دیپلماسی علیل کشور در سال‌های اخیر نه‌تنها نتوانسته گامی در این مسیر بردارد، که همزمان با فرض گرفتن مرکزیت آمریکا در جهان، باعث بدبینی بسیاری از شرکای قدیمی ایران نسبت به کشورمان شده است. نمونه بارز این واقعیت تلخ را می‌توان امتناع شرکت‌های چینی از همکاری موثر در بخش نفت و گاز، پس از شاهکار آقای زنگنه در قرار دادن تمام تخم‌مرغ‌هایش در سبد اروپایی‌های بدعهد دید. آقای ظریف، شما با اقدامات‌تان قضاوت می‌شوید نه با شعارهای چرخشی‌تان!
 

امید رامز: نحوه مواجهه برخی جریان‌های سیاسی داخلی که طبیعتا تئوری‌های اقتصادی خود را نیز در ایران دنبال می‌کنند با ماهیت اعتراض‌های مردم فرانسه، طیف‌بندی گروه‌های معترض، هدف از اعتراض‌ها و رهبری مخالفان نشان می‌دهد پوشش خبری و تحلیل وقایع فرانسه غالبا به دور از واقعیت و با جهت‌دهی خاصی همراه است.
اسفند ۹۲/ فوریه ۲۰۱۴، در حالی که آمریکا و اروپا همچنان درگیر تبعات بحران اقتصادی
۹-۲۰۰۸ بودند، پروفسور امانوئل والرشتاین، استاد برجسته جامعه‌شناسی آمریکا که برای حضور در کنفرانس علمی و برخی محافل رسانه‌ای و دانشگاهی در ایران حاضر شده بود پس از خروج از ایران در مصاحبه با واشنگتن‌پست گفت: «برخی از اساتیدی که گرایشات لیبرالی داشتند به من گفتند در ایران درباره افول آمریکا صحبت نکن چون در ایران از این صحبت‌ها علیه لیبرالیسم استفاده می‌شود».
سال ۹۵ نیز موسی غنی‌نژاد، از تئوریسین‌های نئولیبرالیسم در ایران در گفت‌وگو با نشریه «ایران آینده» در تحلیل بحران مالی آمریکا در سال ۲۰۰۸ در اظهاراتی منتقدان  نئولیبرالیسم را دچار بیماری «پارانویا» دانست و در حالی که بسیاری از اقتصاددانان، جامعه‌شناسان و متفکران غربی، اقتصاد سرمایه‌داری را که از دهه ۱۹۸۰ با اندیشه‌های نئولیبرالیسم در کشورها اجرا می‌شده است رو به افول می‌دانستند و حتی «ژوزف استیگلیتز» برنده جایزه نوبل، نه‌تنها اقتصاد جهانی بلکه علم اقتصاد را شکست‌خورده می‌دانست، غنی‌نژاد در تحلیلی وارونه بحران وال‌استریت را نه ناشی از شکست نظریه نئولیبرالیسم بلکه ناشی از دخالت دولت در اقتصاد و بازارهای مالی تفسیر کرد. اندکی تدقیق در جزئیات بحران نشان می‌داد دخالت دولت اوباما در بازار مربوط به بعد از بحران بود نه قبل از آن؛ که برای ممانعت از ورشکستگی بنگاه‌ها و عدم سرایت بحران به سایر بخش‌های اقتصاد، با انتشار چند تریلیون دلاری اوراق قرضه و افزایش سقف بدهی ملی، به جای حمایت از مردم متضرر، با حمایت از سیستم مالی که بحران به وجود آمده در واقع ناشی از کارکرد خود آنها بود، توانست آتش بحران را خاموش کند.
فراموش نکنیم بازار ثانویه و خرید و فروش اوراق قرضه که به گفته بسیاری از کارشناسان اقتصادی زمینه‌ساز بحران وال‌استریت شد و تا سال ۲۰۰۸ در قالب طرح «SubPrime Mortgage» یا «خرید و فروش اوراق قرضه مسکن در بازار سرمایه» انجام می‌شد از ابزارهایی است که از دهه ۱۹۸۰ و با آغاز نئولیبرالیسم در آمریکا و بریتانیا ایجاد و به‌کارگیری شد و به دیگر کشورها از جمله فرانسه نیز سرایت کرد. اتفاقا نقطه آغاز افزایش بدهی‌های ملی که ناشی از انتشار اوراق قرضه دولتی بوده است، چه در آمریکا و انگلیس و چه در فرانسه نیز دقیقا دهه ۸۰ میلادی بوده است.
سال ۱۹۸۰ فرانسه فقط ۱۴۶ میلیارد دلار بدهی ملی داشت که این رقم 83/20 درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور بوده است. در این سال بدهی سرانه مردم فرانسه ۲۷۲۲ دلار بوده است. سال ۲۰۱۷ بدهی ملی فرانسه از ۲۵۰۰ میلیارد دلار گذشت. رقمی که 98 درصد تولید ناخالص داخلی بوده و سهم هر فرانسوی از این بدهی را به ۳۷۹۴۳ دلار افزایش داده است.
همانطور که بحران وال‌استریت در تحلیل‌ها صرفا به بحران مسکن محدود می‌شد و بیانیه جنبش ۹۹ درصدی که خود را از کار، درآمد، بهداشت، آموزش و مسکن، محروم و همه امکانات را مخصوص یک درصد ابرثروتمند آمریکا می‌دانستند، نادیده گرفته می‌شد، این روزها نیز در حالی که متفکرانی نظیر فوکویاما بر طبل رسوایی نئولیبرالیسم و سرمایه‌داری می‌کوبند، اعتراضات سراسری مردم فرانسه در تحلیلی خلاف واقع توسط لیبرال‌های غربگرای ایرانی و رسانه‌های این جریان، اولا به مخالفت با «افزایش نرخ سوخت و مالیات» تقلیل می‌یابد و ثانیا ماهیت این اعتراضات، اعتراضات کمونیستی، سوسیالیستی و آنارشیستی تحلیل می‌شود. این تحلیل‌‌های غلط اما در حالی است که:
اولا- پلاکاردهای معترضان بخوبی نشان می‌دهد اعتراض‌های مردم فرانسه به هیچ وجه محدود به سوخت، مالیات و حداقل دستمزد نیست.
«نه به کاپیتالیسم»، «نه به بانک»، «نابودی بانک‌ها»، «نابودی هرم ماسونی» و «امروز فرانسه، فردا جهان، قیام علیه سرمایه‌داری» از جمله شعارها، دست‌نوشته‌ها و تصاویری است که در دستان و روی لباس مردم دیده می‌شود. شعار جالب‌تر مردم «نه کمک مالی، نه کاپیتالیسم» است؛ شعاری که شناخت خوب مردم را نسبت به کارکرد کاپیتالیسم نشان می‌دهد. آنها می‌دانند کمک‌های مالی فقط بخشی از ثروتی است که توسط سیستم سرمایه‌داری از آنها چپاول شده است. شعاری که بخوبی ماهیت نئولیبرالیسم را نشان می‌دهد؛ آزادی برای بهره‌برداری شخصی از منافع عمومی در قالب اقتصاد بازار و کمک‌های بشردوستانه از صرفا درصد ناچیزی از منافع برده‌شده.
ثانیا- اگر اعتراضات مردم را فقط محدود به سوخت و حداقل دستمزد بدانیم، با امتیازهایی که دوشنبه گذشته امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه به معترضان داد که به موجب آن مالیات بر سوخت حذف شد و حداقل دستمزد کارگران نیز افزایش یافت، باید اعتراض مردم به پایان می‌رسید؛ در حالی که می‌بینیم این اعتراض‌ها همچنان ادامه دارد ‌و حتی بر گستره آنها نیز افزوده شده است.
ثالثا- «الکساندر بیووایس چیوا» یکی از سخنگویان جنبش اعتراضی فرانسه تصریح می‌کند «جلیقه‌زردها 2 خواسته عمومی دارند؛ اولا احترام به مردم و ثانیا گوش کردن به حرف معترضان... ما به تمرکز قدرت در یک پست و تقسیم نشدن آن معترضیم... جلیقه‌‌زردها ضد حکومت نیستند، فقط به دنبال رسیدن به خواسته‌های مشروعی که حق طبیعی آنهاست هستند... قدرت در فرانسه در یک شخص کاملاً متمرکز شده و این موضوع به‌هیچ‌وجه از نظر دموکراسی مورد قبول نیست... ما به دنبال برگزاری یک رفراندوم درباره مسائلی هستیم که مورد خواست مردم است تا صدای مردم بر اساس دموکراسی شنیده شود و تمرکز قدرت نیز از بین برود».
این گفته‌ها از سوی یکی از سخنگویان جنبش جلیقه‌زردها بخوبی نشان می‌دهد معترضان نه مانند آنارشیست‌ها و لیبرترین‌ها خواستار سرنگونی کامل دولت هستند و نه خواسته‌ای غیردموکراتیک دارند. دولت (استیت) البته با قدرت محدود، رفراندوم، دموکراسی، تقسیم قدرت، مردم و... مفاهیمی لیبرالیستی است نه کمونیستی و آنارشیستی. نوام چامسکی در کتاب «در باب آنارشیسم» ضمن تعریف آنارشیسم ذیل سوسیالیسم، آنارشیسم را انقلابی اجتماعی می‌داند که سازوکار دولت را سرنگون و به جای دولت یک سازمان صنعتی تاسیس می‌کند. ضمن اینکه هیچ تقسیم قدرت یا دموکراسی یا رفراندومی در ساختار کمونیستی وجود ندارد. ضمن اینکه این سخنگو 99 درصد مردم را خواستار تغییرات مسالمت‌آمیز می‌داند و رفتارهای آنارشیستی و مخرب را فقط از سوی یک درصد باقیمانده می‌داند که مورد تایید اکثریت هم نیست. علاوه بر این سندیکاها یا اتحادیه‌‌های کارگری نیز هیچ حمایتی از جنبش اعتراضی نکردند و منتظر نتایج آن هستند.
رابعا- نتایج نظرسنجی‌ای که گزارش یک خبرگزاری فرانسوی شد، نشان می‌دهد 80 درصد مردم فرانسه از سیاست‌های مکرون ناراضی هستند. طبق این نظرسنجی فقط 32 درصد از مردم فرانسه مخالف جنبش اعتراضی جلیقه‌زردها هستند. در روایتی دیگر، گزارش ایندیپندنت حاکی از آن است که 80 درصد مردم فرانسه حامی جلیقه‌زردها هستند. طبق گزارش CNN اعتراض‌ها نه توسط طبقه پایین بلکه از سوی طبقه متوسط ضعیف (Lower Middle Class) آغاز شده‌ است که بتدریج سایر مردم نیز به آنها پیوسته‌اند. طبقه‌ای که با اجرای سیاست‌های نئولیبرال مکرون جایگاه خود را در خطر می‌بینند و مطمئن هستند ضعیف‌تر خواهند شد. گاردین نیز می‌نویسد: معترضان اکثریت مردم Majority Of People را تشکیل می‌دهند که عمدتا از طبقه متوسط هستند. سخنگوی معترضان نیز گفته بود: «اگر انقلاب شود توسط مردم فرانسه انقلاب شده است نه جلیقه‌زردها».
خامسا- تقاضاهای بیست‌و‌پنج‌گانه جنبش اعتراضی فرانسه در 4 حوزه اقتصاد و کار، سیاست، سلامت و محیط‌زیست و در نهایت ژئوپلیتیک نشان می‌دهد نه درخواست‌های سیاسی معترضان منطبق بر سیاست‌های چپ‌گرایانه کمونیستی و آنارشیستی است و نه درخواست‌های اقتصادی آنان منطبق بر نئولیبرالیسم و سرمایه‌داری راستی.
در حوزه اقتصاد و کار معترضان خواهان افزایش حداقل حقوق کارگری و بازنشستگی، افزایش خدمات عمومی در آموزش و سلامت،  ساخت حداقل ۵ میلیون واحد مسکونی برای طبقات متوسط و ضعیف، توقف فعالیت‌های سرمایه‌گذاری و بنگاه‌داری بانک‌ها و کاهش نقش آنها به فعالیت‌های رگولاتوری و واسطگی بین سپرده‌گذاران و وام‌گیرندگان و همچنین حذف جریمه ربوی دیرکرد بدهی‌ها هستند. در حوزه سیاست درخواست معترضان شامل اصلاح قانون اساسی و برگزاری رفراندوم، ممانعت از فرار مالیاتی ابرثروتمندان، ممنوعیت لابی‌گری و فعالیت‌های پشت پرده در عرصه سیاسی، خروج فرانسه از اتحادیه اروپایی، توقف خصوصی‌سازی، گسترش آموزش‌های ملی و بومی و حذف آموزش‌های مبتنی بر روش‌های متداول جهانی
(Globalist Methodology) از مدارس، افزایش عدالت اجتماعی و اقتصادی، شکست هژمونی رسانه‌های تک‌قطبی و گسترش رسانه‌های مستقل برای شنیدن صدای شهروندان است؛ همچنین آیتمی که چپ نبودن درخواست‌های سیاسی معترضان را بخوبی اثبات می‌کند، تضمین آزادی شهروندان و عدم دخالت دولت در امور شهروندان است که همان بن‌مایه لیبرالیسم است. در حوزه سلامت و محیط‌زیست معترضان خواهان کاهش نقش داروسازان و مراکز درمانی بزرگ، ایجاد فضای رقابتی برای مراکز خرد و متوسط و ممنوعیت محصولات تراریخته (اصلاح ژنتیکی شده) هستند. و در نهایت در عرصه ژئوپلیتیک، خروج فرانسه از ناتو و احترام به حقوق بین‌المللی سایر کشورها از مهم‌ترین دغدغه‌های معترضان است.

  رای حاکم شرع دیوان محاسبات درباره دانشجویان بورسیه و روند صورت گرفته درباره این موضوع در وزارت علوم دهم صادر و اعلام شد که هیچ اقدام خلاف واقعی صورت نگرفته است. با توجه به اینکه جنابعالی در زمان پیگیری این موضوع رئیس کمیته اصل 90 مجلس بودید، درباره این رای و شرایط فعلی بورسیه‌ها توضیحاتی ارائه دهید.
موضوع بورسیه‌ها مثل برخی مسائل دیگر ریشه سیاسی دارد که بعد از روی کار آمدن دولت روحانی ایجاد شد. این موضوع با کنکاش و برخی تلاش‌ها برای مثلا مچ‌گیری از دولت قبل انجام شد، البته اقداماتی که علیه بورسیه‌ها صورت گرفت خیلی ناشیانه و بدون مطالعه انجام شد. در این زمینه فضاسازی‌های بدی علیه بورسیه‌ها و وزارت علوم وقت انجام شد. بعد از اینکه موضوع خیلی دقیق و جدی بررسی شد مشخص شد غیر از عده قلیلی که اصلا در مقابل این حجم ادعا حساب نمی‌شوند، مابقی مشکلی نداشتند.
  آن تعداد چقدر بود؟
سی و اندی تعداد کل افرادی بود که از 3000 نفر بورسیه که ادعا شده بود غیرقانونی هستند، دارای مشکل بودند، البته این تعداد قلیل هم خودشان تخلف کرده بودند و حتی در این زمینه هم از ناحیه تصمیم‌گیران اقدام خلافی صورت نگرفته بود. درباره بقیه، بررسی‌ها به صورت دقیق انجام و مشخص شد نه به لحاظ نحوه پذیرش و شروع به تحصیل و نه به لحاظ علمی هیچ تخلفی انجام نشده است و حقانیت آنها اثبات شد اما خب! مشکلاتی چون جایابی برای استفاده از ظرفیت این دانشجویان همان زمان بر اساس رویه وزارت علوم وجود داشت.
  الان با توجه به رای قطعی دیوان، مشکلات دانشجویان بورسیه کاملا حل شده است؟
خیر! همچنان این مشکلات ادامه دارد و افرادی که الان مشخص شده‌اند باید از ظرفیت‌شان استفاده شود و منتظر جایابی هستند. تعدادی از این افراد هم به لحاظ زمانی در این ماجرا معطل شده‌اند و در حال رسیدن به سن بازنشستگی هستند.
  درباره افرادی که باید ادامه تحصیل دهند چطور؟
خوشبختانه این افراد مشکل‌شان حل شده است.
  همه این مشکلات همچنان در همان چارچوب مچ‌گیری در حال انجام است؟
به اعتقاد من حتی اگر دولتی می‌خواهد از دولت دیگری انتقام هم بگیرد نباید به گونه‌ای عمل کند که به ضرر یک قشر فرهیخته تمام شود. افرادی که سوابق علمی و اجرایی خوبی دارند و از افراد علاقه‌مند به نظام و انقلاب محسوب می‌شوند نباید قربانی یک انتقام‌گیری سیاسی شوند. البته همه این اتفاقات رقم خورد اما الحمدلله با پیگیری‌های صورت گرفته بخش اعظم مشکلات حل شده است.
  با توجه به اینکه ممکن است در آینده باز هم شاهد تکرار این بی‌اخلاقی در موضوعات دیگر باشیم و برخی رسانه‌ها نیز با استناد به ادعاهای غلط مسؤولان یک موج تخریبی ایجاد کنند، نحوه احقاق حقوق مادی و معنوی تضییع شده این دانشجویان به چه صورت است؟
درباره پیگیری حیثیت این دانشجویان و مجازات عاملان باید از طریق مجامع قضایی اقدام کرد. این موضوع با توجه به مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی که ممنوعیت ورود قوه قضائیه به موضوع را برداشت قابل پیگیری است.
  برای شکایت در این زمینه باید به دیوان مراجعه شود یا دادگاه؟
این موضوع چون به اعاده حیثیت مربوط می‌شود باید به دادگاه مراجعه شود.
  پس امکان طرح شکایت از عاملان این ماجرا و کسانی که مانع جذب و ادامه تحصیل دانشجویان بورسیه شدند وجود دارد؟
بله! قطعا وجود دارد.
  کمیسیون اصل 90 مجلس هم می‌تواند کمکی کند؟
بله! این کمیسیون هم می‌تواند در این زمینه ورود کرده و گزارشی تهیه کند و شاکیان هم گزارش کمیسیون اصل 90 را در مجلس ارائه داده و به آن استناد کنند که قطعا کمک حال خواهد بود.
  نظر شخصی شما به عنوان رئیس سابق کمیسیون اصل 90 در این زمینه چیست؟ آیا نباید عاملان این موضوع محاکمه شوند؟
مسلما همینگونه است؛ خب! هم حیثیت خود وزارتخانه در این موضوع رفت و هم اینکه با آبروی علمی دانشجویان بازی شد و مسؤولان وقت وزارت علوم باید درباره این اقدامات محاکمه شوند، چرا که آنها این ادعاهای غلط درباره دانشجویان بورسیه را مطرح و جنجال درست کردند و ذهنیت ایجاد کردند.
  این جنجال‌ها تا حدی بود که شخص آقای روحانی هم در این زمینه موضع گرفت.
اینها به رئیس‌جمهور گزارش غلط دادند خب! آقای روحانی هم این موضوع را علنی مطرح و بارها نیز تکرار کرد. در نهایت ماجرای بورسیه‌ها با موضع‌گیری رهبر انقلاب مواجه شد و ما هم در مجلس موضوع را پیگیری کردیم و در نهایت اثبات شد این موضوع درست است.
  هیاتی هم در زمان حضور آقای نجفی در وزارت علوم برای حل مشکلات تشکیل شد.
بله! البته آقای نجفی در اکثر جلسات حضور نداشت.
  مجلس می‌تواند برای شکایت از مسؤولان وقت وزارت علوم در ماجرای بورسیه‌ها پیشقدم شود؟
در این موضوع باید کسانی که به هر نحوی خسارت دیده‌اند شکایت کنند تا پیگیری شود و البته مجلس هم از شکایت آنها قطعا حمایت می‌کند.
  پشت پرده این جنجال‌های دروغ درباره بورسیه‌ها را در چه چیزی می‌دانید؟ برخی معتقدند این موضوع به خاطر جلوگیری از ورود افراد متخصص و وفادار به انقلاب در محیط‌های علمی بوده است.
اصل این جنجال‌ها را جریان‌های سیاسی حاکم و موجود در وزارت علوم رقم و به آن دامن زدند، هدف آن هم این بود که چهره دولت قبل را در این موضوع مخدوش کنند، تصمیمات آنها را زیر سوال ببرند و از ورود چهره‌های متخصص انقلابی به مجامع علمی جلوگیری کنند.
  برخی گزارش‌ها به اطلاع ما رسیده است که وزارت علوم همچنان از اجرای حکم دیوان استنکاف می‌کند، آیا این موضوع جرم محسوب می‌شود؟
صددرصد همینطور است و ذی‌نفعان می‌توانند برای شکایت در این زمینه به دیوان مراجعه کرده و تقاضای نظارت و اعمال قانون را از سوی دیوان در این زمینه داشته باشند.
  مجازات تعیین شده در این زمینه چیست؟
مجازاتی که دیوان در این زمینه مشخص کرده، انفصال از خدمت است.
  پس با این حساب اگر مسؤولان فعلی وزارت علوم حکم نهایی دیوان درباره بورسیه‌ها را اجرا نکنند، مجازات انفصال از خدمت در انتظار آنان است؟
بله! همینطور است، منتها به درخواست ذی‌نفع این اقدام انجام می‌شود.
  مجلس می‌تواند در این زمینه به دیوان شکایت کند؟
خیر! چون مجلس ذی‌نفع نیست، شخصی که رای به نفعش صادر شده باید اقدام کند.
  خب! اگر همین روند ادامه پیدا کند، مجلس استیضاح وزیر علوم را پیگیری می‌کند؟
باید گزارش آن به مجلس برسد تا مجلس نسبت به بی‌توجهی‌ها مطلع شود، بعد از پیگیری‌های لازم مصرانه خواهیم خواست مشکلات دانشجویان حل شود.

چه کسی به روحانی اطلاعات دروغ داد؟
پس از صدور رای دیوان محاسبات درباره بورسیه‌ها و اعلام خلاف بودن ادعای دولتی‌ها در این‌باره، «وطن‌امروز» با دکتر حسن مسلمی‌نایینی، مدیرکل بورس در وزارت علوم دولت دهم گفت‌وگویی انجام داد. بخش‌هایی از آن گفت‌وگو با گفت‌وگوی «وطن امروز» با محمدعلی پورمختار همپوشانی دارد که در ادامه این بخش از اظهارات دکتر مسلمی‌نایینی را مرور می‌کنیم:
قبل از اینکه رأی دیوان نهایی بشود چندین جلسه در وزارتخانه و در گروه ویژه کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس برگزار شد. آقای پورمختار، رئیس کمیسیون اصل 90 در مجلس قبل، مسؤول کمیته‌ای بود که آقای نجفی، سرپرست وقت وزارت آموزش‌وپرورش برای رسیدگی به این موضوع تعیین کرده بود. ایشان هم پرونده را بررسی کرد. وزارت علوم بعد از آن بیانیه‌ای صادر کرد که مملو از اطلاعات غلط و کذب بود و بر اساس آن بورسیه دانشجویان را لغو کردند... .  همان زمان نامه‌ای هم برای وزیر وقت علوم نوشتند و گفتند اگر دانشجویی را تعلیق کرده‌اید سریعا او را بازگردانید و نگذارید این دانشجویان دیگر اذیت و آزار ببینند تا درس‌شان را ادامه بدهند اما وزارت علوم زیر بار نرفت... . با این فشاری که به آنها وارد می‌شد، مشکلاتی برای‌شان ایجاد شد؛ خب! یک دانشگاهی این فرد[یکی از دانشجویان که خودکشی کرده] را بورس کرده بود و بعد گفتند بورس نیست. خودش به من زنگ می‌زد که حتی برای تجهیزات آزمایشگاهی هم از او حمایت نشد. البته واقعا خودکشی کار صحیحی نبود ولی خب! فشاری که به این دانشجویان آوردند به اینجا کشیده شد. متاسفانه رئیس‌جمهور هم تحت‌الشعاع این جو قرار گرفت و حرف‌‌‌هایی زد که واقعا نادرست بود. اینکه بیایند با یک عده جوان این کارها را بکنند و بعد بگویند آقا وزیر را کنار گذاشتند به‌خاطر اینکه بحث بورسیه‌ها را مطرح کرده بود، نادرست بود. وزیر به دلایل دیگری کنار رفت؛ به دلیل بازگرداندن افراد مسأله‌دار به وزارتخانه استیضاح شد.
 

محسن شهمیرزادی: همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد فیلم سینمایی «بدون تاریخ بدون امضا» نتوانست به جمع نامزدهای جایزه اسکار راه پیدا کند و بدین ترتیب سهم و نقشی در این جایزه سینمایی نخواهد داشت. «بدون تاریخ بدون امضا» از میان 3 اثر منتخب «تنگه ابوقریب»، «شماره 17 سهیلا» و «بدون تاریخ بدون امضا» توسط هیات انتخاب نماینده ایران در اسکار برگزیده شد و به عنوان نماینده ایران در این جایزه معرفی شد. انتخاب این فیلم البته با وجود آثاری چون «تنگه ابوقریب»، «به وقت شام»، «سرو زیر آب» و... برای بسیاری از اهالی هنر و رسانه مورد سوال بود اما هیچگاه تعجب‌آفرین نشد، چراکه تمام این سال‌ها، در هیات انتخاب بر یک پاشنه می‌چرخد و آن چیزی نیست جز رئالیسم سیاه از جامعه ایرانی؛ ژانری که مورد توجه جشنواره‌‌های دست‌چندم خارجی نیز قرار می‌گیرد و موفقیت آثار ایرانی در این جشنواره‌ها از جمله استدلال‌های همیشگی برای هیات انتخاب نماینده ایران برای اسکار در انتخاب چنین آثاری است. در حالی که هر سال همین اتفاق تکرار شده و نتیجه‌ای از آن سینمای ایران نمی‌شود، جز بدهی روزافزونش به مردمی که همواره خشن، بی‌فرهنگ و غرق در فلاکت بازنمایی شده‌اند!
تاریخ، امضا، ایران
«بدون تاریخ بدون امضا» فیلمی از وحید جلیلوند با محوریت مضمون عذاب وجدان است. روایت‌ها حول محور 2 شخصیت اصلی مرد یعنی امیر آقایی در نقش دکتر نریمان و نوید محمدزاده در نقش «موسی» مطرح می‌شود. موسی ساکن یکی از شهرهای اقماری تهران است که مشکلات اقتصادی باعث می‌شود تا او مرغ مرده برای مصرف خانواده‌‌‌‌اش به خانه بیاورد. دکتر نریمان نیز در نقش پزشک پزشکی‌قانونی ایفای نقش می‌کند که ارتباط بین این 2 شخصیت هنگام تصادف‌شان با هم شکل می‌گیرد. عذاب وجدان هر 2 نفر که تصور می‌کنند رفتارشان موجب مرگ فرزند موسی شده تمام پیرنگ‌های قصه را شکل می‌دهد. این مضمون با روایتی سیاه از جامعه ایرانی مطرح می‌شود، به گونه‌ای که مخاطب با دلی چرکین از جامعه بازنمایی‌شده در فیلم، از روی صندلی‌‌های سینما برمی‌خیزد. «بدون تاریخ بدون امضا» در جشنواره‌‌های متعدد خارجی که معتبرترین آنها بخش افق نو جشنواره فیلم ونیز بود، توانست برگزیده شود. از همین رو در جلسه نهایی هیات انتخاب نماینده ایران در اسکار به‌عنوان اثر برگزیده راهی این جشنواره شد که درنهایت از راهیابی به جمع نامزدهای فیلم‌های غیرانگلیسی‌زبان اسکار جا ماند. این فیلم همانند عمده نمایندگان ایرانی در اسکار فارغ از جذابیت‌‌های دراماتیک و ظرفیت‌‌های سینمای ایرانی، تصویری کدر از جامعه ایران نشان می‌داد که خود ظرفیتی مناسب برای برگزیده شدن در جشنواره‌‌های خارجی را دارد. از همین رو هیات انتخاب بدون توجه به سایر آثار این فیلم را راهی اسکار کرد.
لیست سیاه ایرانی
پیش از این در مطلبی با عنوان «مرثیه‌ای برای میهن» در روزنامه «وطن‌امروز»، اقدام به ژانرشناسی نماینده‌‌های ایران در جایزه اسکار شد؛ نماینده‌‌‌هایی که بعضا در ژانرهای گوناگونی روایت شدند اما وجه مشترک عمده آنها تصویری نادرست، تلخ و کدر از جامعه ایرانی بود. تصویری که از «بادکنک سفید» جعفر پناهی تا «میم مثل مادر» مرحوم رسول ملاقلی‌پور و حتی «بچه‌‌های آسمان» مجید مجیدی دیده می‌شود. اگرچه ممکن است کاراکترهای این آثار و عمده فیلم‌‌های راه‌یافته به اسکار دوست‌داشتنی باشند و مخاطب از مواجهه با آنها احساس خوبی پیدا کند اما همگی در بستر جامعه‌ای گزنده، پریشان و پرمصیبت روایت شده‌‌‌اند؛ اتفاقی که چارچوب ذهنیت مخاطب غیرایرانی را نسبت به کشورمان شکل داده و حداقل از میان صدها داور اسکار، بخش زیادی از این طریق نسبت به جامعه ایرانی شناخت پیدا می‌کنند. تنها جوایز اسکار در ایران به «اصغر فرهادی» رسیده است که سهم او از اسکار همان تندیس 24 قیراطی طلای «مبارز صلیبی» است و سهم ایران از اسکار «جدایی نادر از سیمین» و «فروشنده». شاید دور نباشد روزی که هیات انتخاب نماینده ایران در اسکار تصمیم بگیرد در اثر منتخب خود جایی برای فیلم‌‌های متنوع‌‌‌‌‌‌تر با حال‌وهوایی بهتر باز کند. اگر بناست سهم ناچیز ایران در اسکار به همان 2 جایزه فرهادی محدود شود، چه بهتر که جفت پای هیات انتخاب از رئالیسم سیاه خارج شود و حداقل برای معرفی جامعه ایرانی به نخبگان هنری جهان، آثاری واقع‌نمایانه‌تر را انتخاب کند. این مساله آنجایی برجسته‌تر می‌شود که نماینده ایران برای شرکت در اسکار همه‌ساله توسط بنیاد سینمایی فارابی که زیر نظر دولت فعالیت دارد، انتخاب می‌شود؛ موضوعی که باعث شده برخی اهالی سینما و صنوف سینمایی در بسیاری از موارد نسبت به «دولتی بودن» این انتخاب اعتراض کنند و این در حالی است که هم ترکیب اعضای این هیأت در چند سال گذشته و هم خروجی انتخاب شده توسط آنها در نهایت همانی است که این سینماگران معترض می‌خواهند؛ گزینه‌هایی که در آنها کمترین اثری از سینمای استراتژیک و دغدغه‌های ملی جامعه ایرانی دیده نمی‌شود. از میان 22 فیلم ارسال شده به اسکار، 82 درصد آثار فیلم‌های اجتماعی بوده که عمدتا در فضایی تیره از جامعه ایرانی روایت شده‌اند. به جز «محمدرسول الله» که اساسا ارتباطی به جامعه ایرانی نداشت، بقیه آثار باقی مانده همگی درونمایه اجتماعی دارند.
 

در سکانسی از سریال امام علی داوود میرباقری می‌بینیم که «ابن عباس» برای محاجه با خوارج به نهروان می‌رود. در میانه‌های بحث پیرامون شعار خوارج (ان الحکم الا لله) ابن عباس می‌گوید: بالاخره این حکم خدا را یکی باید در زمین جاری کند یا نه؟ ویژگی لجاجت، آنها را به جایی می‌رساند که این منطقی‌ترین حرف را نمی‌پذیرند و شعار را تکرار می‌کنند. بعد که ابن عباس می‌رود، خوارج داخل خیمه می‌شوند و برای جنگ با امیرالمومنین نقشه می‌کشند. حالا باید فرمانده انتخاب کنند. یعنی یکی این حکم خدا را که از نگاه آنان جنگ با امیرالمومنین است اجرا کند. پاسخ چالش ابن عباس و تناقض خوارج همین جا روشن می‌شود.
متن دادگاه اکبر گودرزی، سرکرده فرقان را که می‌خواندم به جایی رسیدم که آن سکانس از فیلم امام علی برایم تداعی شد. جایی که گودرزی رهبری گروه را قبول نمی‌کند و می‌گوید: در همه جلسات [بازجویی و دادگاه] مساله رهبری [گروه] را نفی کردم.
حال آنکه این امر واضحی است، گروهکی مانند فرقان که بدنه لازم برای ترور و عملیات مسلحانه را دارد، نمی‌تواند بی‌رهبریت عمل کند. دادگاه گودرزی البته بخش‌های قابل تامل دیگری هم دارد. پاسخ گودرزی به هرکدام از سوال‌های دادگاه نشان می‌دهد توجیهات عمل مسلحانه آن هم درباره افرادی مانند شهیدان قرنی، مطهری، مفتح، عراقی و شهدای محراب و البته ترورهای ناکام تا چه اندازه سست و در واقع بی‌بنیاد و عجیب و غریب است. به تعدادی از این پاسخ‌ها دقت کنید:
«مسؤول دادگاه: مراد شهید مطهری از ماتریالیسم منافق چه کسانی بودند؟
گودرزی: ما بودیم دیگر.
مسؤول دادگاه: از کجا معلوم است؟
گودرزی: پس چه کسانی بودند؟
مسؤول دادگاه: عجب! خودتان تفسیر کردید و با خودتان تطبیق دادید!...»
یکی از دلایل ترور شهید مطهری از سوی فرقان اصطلاحی بود که شهید مطهری به کار برده و فرقان به خود گرفته بود- البته بدرستی به خود گرفته بود- اما آیا این استنادی بود برای اینکه یک نفر از میان برداشته و کشته شود؟ همان‌طور که معادی‌خواه، دادستان دادگاه در همان جلسه وقتی گودرزی می‌گوید «ایدئولوژی ما مشخص است؛ به این ایدئولوژی هم بنده معتقدم و هم کسان دیگری که بوده‌اند و معتقدند»، می‌گوید: آیا ایدئولوژی به کشتن افراد ربط پیدا می‌کند یا نه؟ یعنی کشتن افراد از دل این ایدئولوژی بیرون آمده است یا نه؟
گودرزی اینطور توجیه می‌کند: «کشتن افراد از درون خود ایدئولوژی به عنوان یک مبنای اعتقادی صرف در نمی‌آید ولی در رابطه با استراتژی این اندیشه، در رابطه با خط مشی‌ای که این اندیشه در قبال این رژیم یا رژیم قبلی مطرح کرده، مخالفت می‌کند؛ در مخالفت هم جنگ و خونریزی هست».
اما استدلال‌های گروهک فرقان در رابطه با ترورها هم آنقدر سطحی است که انسان از خود این سوال را می‌پرسد، چگونه کشتن و کشتار اینقدر از سوی این گروه آسان است. گودرزی در جایی از دادگاه در رابطه با دلایل ترور شهید مطهری اینطور عنوان می‌کند: «ایشان روابطی با افراد منفوری مثل سید حسن نصر، یعنی کسی که رئیس دفتر فرح بود، داشت. به کمک ایشان به دانشگاه رفت، چون ایشان صلاحیت ریاست دانشگاه و اشغال کرسی دانشگاه را از این نظر که زبان خارجی بلد نبود نداشت.» و وقتی ناطق‌نوری که مسؤول دادگاه است می‌پرسد: این در کدام آیین‌نامه دانشگاهی هست؟ گودرزی می‌گوید: آیین‌نامه در اختیارم نیست ولی چنین چیزی مطرح بوده که یک کسی که می‌خواسته کرسی دانشگاه را اخذ کند باید زبان خارجی بلد باشد!
یعنی یک استدلال بی‌پایه و اساس مبنای توجیه یک قتل می‌شود.
گودرزی درباره ترور سپهبد قرنی نیز از همین جنس توجیهات دارد. درباره ترور شهید حسام عراقی این توجیه قابل تامل است: «من گفتم افرادی که مورد هدف ما بودند، افراد موثر رژیم بودند ولی درباره پاسدار یا ارتشی، این مساله مطرح شده بود که اگر مقاومت کردند، کشته شوند.» یعنی حتی اگر فرض گرفته شود که سوژه‌های ترور با منطق و استدلال انتخاب و عملیات مسلحانه درباره آنها اعمال می‌شد، این گروه که مدعی تفسیر و برداشت ترور از قرآن بودند، کار نداشتند که چند نفر دیگر در مسیر عملیات آنها کشته می‌شوند! «پاسداران از آنها دفاع کرده‌اند و آنها هم ماشین را به رگبار بسته‌اند.» در حالی که وقتی اعضای فرقان رگبار را شروع کرده‌اند، فرصتی برای دفاع نبوده است.
گودرزی درباره محافظان شهید مفتح نیز توجیه مشابهی دارد: «وقتی در جریانی پاسداران یا ارتشی‌ها مقاومت کنند، طبعا ما از خودمان دفاع می‌کنیم و جواب آنها را می‌دهیم.» ناطق نوری اما اشاره‌ای به اعترافات قاتلان محافظان شهید مفتح می‌کند: «قاتلین این دو شهید در دادگاه اعتراف کرده‌اند که اساسا آنهایی که از رژیم آخوندیسم و سردمداران آن پاسداری می‌کنند، مجرم و محکوم به اعدام هستند.» یا درباره ترور حسین مهدیان می‌گوید: هدف این بوده که مهدیان از بین برود. در مسیر از بین رفتن مهدیان، اگر کسانی از وی دفاع می‌کردند باید از بین می‌رفتند. یا درباره ترور باغبان خانه سپهبد قرنی به جای خود شهید قرنی می‌گوید: «هدف باغبان نبوده... فردی بوده که شناسایی و بر اساس شناسایی‌های قبلی اقدام به عمل شده. کسانی که اقدام کردند، باغبان یا کارگری را که آنجا بوده، زدند. ما در تحقیقاتی که کردیم دیدیم جان سالم به در برده.» فرقان حتی دست به ترور یک فرد آلمانی به نام هانس می‌زند. توجیه گودرزی در ترور «هانس یوآخیم لایب» هم در نوع خود عجیب و غریب و قابل تامل است: «همین که تشکیلات و رفت و آمدی دارد و او را اسکورت می‌کنند؛ اینها قرائنی بود که او می‌تواند نقش حساسی داشته باشد... می‌خواستیم ببینیم اگر نقش حساسی دارد او را هم از بین ببریم.»
این همه عملیات با ادعای به نام خلق بودن، از سوی فرقان انجام می‌شد؛ ادعایی که ریاکارانه و همراه با دروغ بود. این ادعا در جایی از دادگاه فرقان به چالش کشیده می‌شود. آنجا که ادعا می‌کنند برای مردم احساس مسؤولیت می‌کنند و پاسخ می‌شنوند: شما آنقدر احترام قائلید که 98 درصد ملتی به جمهوری اسلامی رای می‌دهند و به دنبال امام حرکت می‌کنند اما شما این رژیم را رژیم فاسد و رهبرانش را رهبران کفر می‌دانید! این اندازه برای افکار عمومی و برای ملت احترام قائلید؟
در جایی دیگر از دادگاه مهم فرقان اسدالله لاجوردی با قرائت بخشی از بیانیه این گروهک، نظر فرقان درباره مردم را می‌خواند تا ادعای آنان درباره مردم در محک ترازو گذاشته شود. بیانیه فرقان درباره مردم به صراحت از عبارات توده‌های ناآگاه و احمق استفاده می‌کند.  کفار و منافق خواندن حاکمیت و توده‌های احمق خواندن مردم و تکفیر همه و همه از سوی فرقان، در حالی است که خود حتی از ابتدایی‌ترین سواد عربی هم بی‌بهره بوده‌اند و اتفاقا این موضوع، «تفسیر به میل»‌های آنان از قرآن را شدت می‌بخشید. معادی‌خواه در دادگاه محاکمه فرقان به بخشی از این بی‌سوادی اشاره می‌کند و می‌گوید: «آقایانی که برای خودشان آگاهی پیامبرانه قائل هستند، من نمی‌توانم بگویم که به اسم تفسیر قرآن چه چرت و پرت‌هایی به هم بافته‌اند. فقط نکاتی را مطرح می‌کنم که هرکسی که فقط یک سال ادبیات عرب خوانده باشد، غلط بودن آن را درک می‌کند. آقا «ان الانسان لربه لکنود» را کندرو معنی کرده! کند یک لغت فارسی است، کنود عربی است. در صفحه 32 اصول تفکر قرآنی آمده: «پیداست  که انسان در مرحله بودن، موجودی است رسوبی یا به تعبیر قرآن کندرو. آیه 6 سوره عادیات بیانگر این معناست که ان الانسان لربه لکنود، یعنی قطعا آدمی برای پروردگار خویش کند است.»
اسدالله لاجوردی نیز که به عنوان نماینده دادستان کل انقلاب در جلسه دادگاه حضور دارد، بخشی از «تفسیر به میل»‌های قرآن توسط گروهک فرقان و انحرافات ایشان را با اشاره به تفسیر سوره نور بیان می‌کند. [بسیار قابل تامل است. دقت کنید]: تفسیری است به نام تفسیر سوره نور، در صفحه 43 آن ایشان درباره تکامل حروف، کلمات و جملات سخن می‌گوید. بعد معتقد است قرآن نه به گونه‌ای که در ۱4۰۰ سال پیش، از آن برداشت می‌کردیم و به گونه‌ای که کعب‌الاحبارها برداشت می‌کردند، بلکه در حال تکامل است و به دینامیسم قرآن اعتقاد دارد، جملات و حروف و کلمات تکامل پیدا می‌کنند، معنایی پیدا می‌کنند که در رابطه با شرایط انقلابی زمان ماست. من نمی‌دانم از خواهران و برادرانی که در اینجا حضور دارند، با چه زبانی عذرخواهی کنم از اینکه به خودم این جسارت را می‌دهم که این عبارات را می‌خوانم. خواهش می‌کنم اگر احساسات‌تان جریحه‌دار می‌شود، واکنشی نشان ندهید. «قل للمومنین یغضوا من أبصارهم و یحفظوا فروجهم ذلک از کی لهم ان‌الله خبیر بما یصنعون». اکثر خواهرها و برادرها و شاید اکثریت جامعه ما با این آیات برخورد دارند و می‌دانند که چه معنایی دارد اما ببینید تکامل جملات و کلمات کار را به آنجا می‌رساند که مساله «فروج» در ذهن آقای گودرزی به این شکل در می‌آید یا مساله «یغضوا من أبصارهم» اینگونه ترجمه می‌شود. «بگو به مومنان که از بینش‌های خویش دیده فروبندند و افکار و اندیشه‌های انقلابی خود را ظاهر نساخته و نگه دارند که این کار برای آنان پاکیزه‌تر و رشدآورنده‌تر است.» باز درباره زنان مومن هم به همین شکل مساله را مطرح کرده. لاجوردی ادامه می‌دهد: دنباله آیات «یبدین زینتهن إلا ما ظهر منها..» و ... الی آخر. الا برای استثناست و «او» برای عطف و اباحه. قل للمومنین و لایبدین زینتهن الا لبعولهن او ابائهن و... ببینید متهم این را چه ترجمه کرده. می‌گوید: «او» برای اباحه است، هر آنچه که برای شوهر، مباح بود، برای کسان دیگری که در آیه مطرح هستند، مباح است. بعد درباره اینکه خواهر، کیست؟ برادر کیست؟ مشخص می‌شود که همه اینها خواهران و برادران انقلابی هستند. دقت کنید: «بیان گذشته ما درباره زینت و چگونگی آن و علت ظاهر نساختن آن از توجه بدین قسمت از آیه، روشن و تایید می‌شود که این را در سوره مؤمنون مطرح کرده، متاسفانه کتاب مؤمنون در اختیار من نبود که در آنجا بررسی‌اش کنم. ترجمه آیه را دقت کنید: و زینت خود را، داخل پرانتز نظرش را می‌نویسد (بدن خویش را) منظور از ولایبدین زینتهن، طبق نظر آقای گودرزی یعنی بدن خود را، حالا با توجه با در نظر گرفتن معنای زینت، به این جملات دقت کنید: «بیان گذشته ما درباره زینت و چگونگی آن و علت ظاهر نساختن آن از توجه بدین قسمت از آیه، روشن و تایید می‌شود. توجه کنید عناصری که در آیه به آنان اشاره شده و به اصطلاح انتخاب شده‌اند، در یک بینش عمیق انقلابی و قرآنی، همه در جهت اراده خداوند و مبارزه با عناصر ضدتکاملی تلاش می‌کنند یا از مسائل روز آگاهی ندارند و تماس با آنان، ضرری را پدیدار نمی‌سازد. بر خلاف بینش آنان که حدود فکر و میدان پرواز اندیشه‌شان به وسعت بین ناف و دامن است و حتی جهاد اسلامی را با آن میدان بسیط و مدار باز، تا آن حد... کرده‌اند.» آیاتی را  که در رابطه با پوشش زن است، آیاتی است که آقا [گودرزی] در رابطه با جهاد می‌بیند [...] آیه .... یک اصل انقلابی و یک واقعیت همیشگی است که انجام آن راهگشای به سوی مقصود است. بیشترین بخش از اینجا به بعد است. دقت کنید نتیجه می‌گیرد:«پس زنان انقلابی مؤمن باید با آگاهی و شناخت مخصوص به خود، در جریان مبارزه، زینت خود را تنها به عناصر همراه و همگام خود بنمایانند و حتی از نمایش زینت خویش به عناصر انقلابی نوپا که‌ شناختی عمیق از مسائل ندارند، احتراز و دوری کنند.» سمپات‌ها حق ندارند، فقط آنهایی که در خانه‌های تیمی زندگی می‌کنند، حق دارند زینت خواهران را ببینند! تاکتیک انقلابی دیگر: «اینکه در برخوردها و پیکارها، اگر بخواهند از پاهای خود برای ضربه آوردن به دشمن استفاده کنند، انجام این تاکتیک، از نظر رهبری حزب توحیدی، رواست که منجر به آگاه شدن دشمن از زینت و محمولات زن مبارز نباشد، در غیر این صورت، زن پیکارگر، در دادگاه انقلابی متهم به اجرا نکردن اصول آموزشی حزب شده و محکوم می‌شود.» اگر زنی بدن خودش را به همرزمانش نشان نداد، در دادگاه انقلاب آقایان محاکمه خواهد شد.
این تفسیرهای واقعا عجیب و غریب، اگرچه شاید برای برخی قابل باور نباشد اما از تفسیرهای فرقانی قرآن است. تفسیرهایی که منشا فسادهای فراوانی شد. آیت‌الله مصباح یزدی در گفت‌وگو با مجله یادآور درباره نتایج این تفسیرهای غلط فرقان می‌گوید: ما شاهد بودیم با همه ضعفی که اینها داشتند، چه زمینه‌هایی را فراهم کردند و منشا چه فسادهای عجیبی شدند. گودرزی در تهران و آشوری در مشهد چه فسادهایی که به بار نیاوردند. خانه‌های تیمی کذایی، ازدواج‌های دسته‌جمعی، آن هم به استناد قرآن! آشوری رفته بود به شاهرود و عده‌ای پسر و دختر را دسته‌جمعی عقد کرده بود. آنها گفته بودند ما چنین چیزی را ندیده و نشنیده‌ایم، گفته بود قرآن گفته «نسائکم!» یعنی این زنان برای مجموع شما هستند! هر مرد و زنی در این تیم می‌توانستند با هم زندگی کنند و آشوری اینها را بر اساس‌‌ همان تفاسیر سمبلیک می‌گفت. او حتی در کتاب «توحید» نوشت: «ماتریالیسم فلسفی اشکالی ندارد، مخصوصاً آنجا که زایا باشد! آن چیزی که ما با آن مخالفیم، ماتریالیسم اخلاقی است، یعنی اینکه عده‌ای دنبال پول باشند، و الا ماتریالیسم فلسفی که می‌گوید خدایی نیست، اشکالی ندارد!» و همین‌ها را بر اساس قرآن تفسیر می‌کرد که می‌توانید حساب کنید چه چیزی از کار در می‌آید.
محمدمهدی جعفری از اعضای اولیه نهضت آزادی نیز در یک گفت‌وگو با اشاره به نگاه آیت‌الله طالقانی به فرقان می‌گوید: جریان صحبت با گودرزی درباره تفسیرش را به ایشان [آیت‌الله طالقانی] گفته بودم. یادم هست که ایشان تعبیر «خوارج نهروان» را درباره آنها به کار بردند.
پدیده فرقان که در تاریخ مشابه و مثل‌های فراوان دیگری نیز داشته که مهم‌ترین آنها خوارج بودند، یکی از پدیده‌های مهم در بازشناسی مخالفان جمهوری اسلامی است. البته اینجا جمهوری اسلامی صرفا از منظر یک نظام حاکمیتی منظور نیست، بلکه حتی در مقام نظر و تئوری می‌توان فهمید که جمهوری اسلامی در سال‌های آغازین با چه مخالفان عجیب و غریبی مواجه بوده و امام و مجموعه حاکمیت با چه ظرافتی توانسته‌اند انقلاب نوپا را از آن سال‌ها عبور دهند.

حمایت 2 محکوم امنیتی از حمید باقر‌ی‌درمنی خبرساز شده است. بر اساس گزارشی که دیروز سایت مشرق منتشر کرده، هدایت‌الله آقایی و هنگامه شهیدی که هر دو از محکومان امنیتی جریان اصلاحات هستند، با باقری‌درمنی، ابرمفسد اقتصادی که به اتهام افساد فی‌الارض به اعدام محکوم شده، ارتباط داشته و حتی در یک نوبت اقدام به ارائه وثیقه، یعنی سند یک زمین 500 هزار متری برای آزادی درمنی کرده‌اند.بر اساس این گزارش،  ۲۰ آذر ۹۶ هنگامه شهیدی به شعبه سوم بازپرسی مجتمع امور اقتصادی تهران مراجعه و به صورت کتبی اعلام می‌کند قصد دارد ۵ سند تک‌برگی زمینی به متراژ ۵۰۰ هزار مترمربع را به عنوان وثیقه برای آزادی حمید باقری‌درمنی تودیع کند. ۵ سند یادشده در بخش‌های گرمسار و آرادان از توابع استان سمنان به ثبت رسیده بودند. پس از این درخواست تودیع وثیقه توسط هنگامه شهیدی، بازپرس مربوط، سوابق کامل ثبتی پلاک‌های مورد اشاره را از اداره ثبت اسناد و املاک شهرستان آرادان استعلام کرد. ۶ روز بعد یعنی در تاریخ ۲۶ آذر ۹۶ جواب این استعلام از اداره ثبت اسناد و املاک شهرستان آرادان به شعبه سوم بازپرسی مجتمع امور اقتصادی تهران واصل و مشخص شد 6 دانگ پلاک‌های ثبتی اسناد ۵۰۰ هزار متر مربع زمین گرمسار به نام «هدایت‌الله آقایی» ثبت و سند شده است. بر اساس گزارش اداره ثبت اسناد و املاک شهرستان آرادان، 6 دانگ پلاک‌های ثبتی آن ۵ سند متعلق به ۵۰۰ هزار متر مربع زمین گرمسار، در تاریخ ۲۵ آذر ۹۴ از سوی  «هدایت‌الله آقایی» به نام «هنگامه شهیدی» انتقال یافته و سند این انتقال نیز صادر شده است!

مرکز پژوهش‌های مجلس در گزارشی با عنوان «مساله بنزین، رویکردها و مخاطرات» به بررسی شرایط فعلی توزیع بنزین، ۵ سناریو برای قیمت‌گذاری بنزین و شیوه توزیع آن ارائه کرد. در این گزارش ابعاد مختلف شیوه فعلی توزیع و قیمت‌گذاری بنزین مورد بررسی قرار گرفته و پیشنهاداتی برای بهبود شرایط موجود ارائه شده است. به گزارش فارس، تخصیص «یارانه نقدی بنزین» از جمله پیشنهاداتی است که در این گزارش ارائه شده است. بر این اساس پیشنهاد شده یارانه نقدی بنزین پرداخت شود و به‌جای پرداخت یارانه نقدی 45500 تومانی کنونی،‌ قیمت بنزین به 2 هزار تومان افزایش یافته و در مقابل به هر ایرانی، معادل ارزش 30 لیتر بنزین 2 هزار تومانی، یعنی 60 هزار تومان، در کارت اعتباری سرپرست خانوارها تخصیص یابد. از سوی دیگر در این طرح، یارانه نقدی تغییر نخواهد کرد و طبق سیاست‌ها‌ی موجود اجرا خواهد شد. به‌علاوه به هر ایرانی دارای کد ملی (‌جز ساکنان خارج کشور)، به ‌اندازه مشخصی اعتبار استفاده از بنزین به‌طور ماهانه تعلق می‌گیرد. این سهمیه‌ها به‌جای کارت سوخت در کارت ملی هوشمند افراد یا کارت بانکی بارگذاری می‌شود. بنابراین به هر ایرانی بالای 18 سال، به ‌اندازه روشنی اعتبار استفاده از بنزین به‌طور ماهانه تعلق می‌گیرد که با توجه به جمعیت بالای 18 سال کشور و مصرف متوسط کنونی بنزین، 40 لیتر در ماه اعتبار پیشنهاد می‌شود. همچنین اگر ظرفیت تولید بنزین در داخل کشور، ۸۰ میلیون لیتر باشد، آنگاه 3 قیمت را می‌توان برای آن در نظر گرفت. هر روزی که مصرف بنزین در کشور بالای ۸۱ میلیون لیتر باشد، قیمت بنزین فردای آن روز ۵۰ تومان گران شود. هر روزی نیز که قیمت بنزین کمتر از ۷۹ میلیون لیتر بود، قیمت بنزین فردای آن روز ۵۰ تومان ارزان شود. در نهایت هر روزی که مصرف بین ۷۹ تا 8۱ میلیون لیتر بود، قیمت بنزین را تغییر ندهیم. در واقع، یک هدف مصرفی تعیین کنیم. پیشنهاد دیگر اینکه قیمت عرضه بنزین بر ‌مبنای نوسانات قیمت منطقه‌ای بنزین نوسانی خواهد شد. سپس فاصله قیمت فعلی تا قیمت منطقه‌ای بنزین به‌صورت مستمر و هفتگی و با یک سرعت ثابت کم می‌شود تا درنهایت پس از 4 سال به قیمت منطقه‌ای برسد. منابع حاصل از مابه‌التفاوت قیمت‌های جدید و قیمت فعلی نیز به‌‌صورت ماهانه به‌طور نقدی شناور بین مردم و دولت توزیع می‌شود.

گروه اجتماعی: روز گذشته مدرسه‌ای در استان سیستان ‌و بلوچستان دچار آتش‌سوزی شد که در این حادثه، ۴ دانش‌آموز پیش‌دبستانی دچار سوختگی شدند و بر اساس آخرین آمار اعلام شده تا لحظه تنظیم این گزارش، متاسفانه فوت 2 دانش‌آموز در این حادثه تایید شده است.
روز گذشته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ مدرسه‌‌ای غیردولتی در استان سیستان‌وبلوچستان دچار آتش‌سوزی شد که در این حادثه ۴ دانش‌آموز پیش‌دبستانی دچار سوختگی شدند و به بیمارستان علی ابن ابیطالب(ع) زاهدان منتقل شدند. محمد روزبهانی، رئیس مرکز روابط عمومی سازمان مدارس غیردولتی و مشارکت‌های مردمی درباره این حادثه اظهار داشت: این حادثه متأسفانه بین ساعت ۹:۳۰ تا ۱۰ صبح در مدرسه غیردولتی «اسوه حسنه» استان سیستان‌وبلوچستان رخ داد.
آسیب‌دیدگی 4 دانش‌آموز
وی افزود: این مدرسه دارای حدود ۵۰ دانش‌آموز است که ۴ دانش‌آموز متأسفانه دچار آسیب‌دیدگی شدند. روزبهانی افزود: «مونا خسروپرست»، «صبا عربی»، «مریم نوکندی» و «یکتا میرشکار» ۴ دانش‌آموزی هستند که دچار سانحه شدند.
دلیل آتش‌سوزی
علاوه بر این «علی مرادی» مدیر روابط عمومی اداره آموزش‌وپرورش استان سیستان‌وبلوچستان هم درباره این حادثه گفته است: دلیل آتش‌سوزی، استفاده از چراغ نفتی برای گرم کردن یکی از کلاس‌های درس بود. با وجود آنکه استفاده از این چراغ‌ها و بخاری‌های چکه‌ای ممنوع است اما مدرسه از آن استفاده می‌کرد و بر اثر آتش‌سوزی چراغ نفتی و سرایت آتش به کلاس درس 4 دانش‌آموز دچار سوختگی شدند. بر اساس اعلام آموزش‌وپرورش سیستان‌وبلوچستان «مونا خسروپرست» و «صبا عربی» متاسفانه به دلیل شدت جراحات وارد شده جان خود را از دست دادند و 2 دانش‌آموز دیگر وضعیت‌شان وخیم است.
بازداشت مدیر مدرسه
علاوه بر این، حجت‌الاسلام علی موحدی‌راد،  دادستان عمومی و انقلاب زاهدان در ارتباط با آتش‎سوزی یک واحد آموزشی پیش‌دبستانی و دبستانی در زاهدان گفته است: «در حال حاضر معاون و بازپرس ویژه قتل در محل حاضر هستند و با بررسی‌های انجام شده قصور مدیر و مربی آموزشی محرز شده و در این زمینه دستور بازداشت آنها صادر شد». علاوه بر این ملک محمد سنجرانی‏، مدیر آموزش و پرورش ناحیه 2 زاهدان در پی این حادثه استعفا کرد.
داستان تلخ ادامه دارد
یک‌بار دیگر ناایمن بودن مدارس کشور جان دانش‌آموزان را به خطر انداخت و شاهد خبرهای تلخ درباره فوت چند دانش‌آموز دختر بودیم. این دانش‌آموزان دختر در شرایطی جان خود را از دست دادند که یک سوم مدارس کشور ناایمن هستند و هر لحظه ممکن است زمینه‌ساز وقوع حادثه‌ای شود و  جان سایر دانش‌آموزان را تهدید کند.
فرسوده بودن 30 درصد مدارس
30 درصد مدارس کشور فرسوده هستند و این فرسودگی می‌تواند امنیت دانش‌‌آموز و معلم را تهدید کند اما در اولویت‌های آموزش‌وپرورش حساس کردن جامعه نسبت به این موضوع و دریافت بودجه برای حذف مدارس فرسوده، انگار جایگاهی ندارد. مدیران آموزش‌وپرورش خودشان اذعان دارند 30 درصد مدارس کشور فرسوده‌اند، آنها در برخی اظهارات خود اشاره هم داشته‌اند که این مدارس برای حضور دانش‌آموزان استانداردهای لازم را ندارند اما چون مدرسه جایگزینی وجود ندارد، چاره‌ای نیست و باید از این کلاس‌های درس فرسوده استفاده کرد!

محمد  ضیاءپور: تاریخ به جاهای جالبی رسیده است. همزمان با اینکه فرانسه به عنوان عروس فرهنگی غرب و کعبه آمال روشنفکران طفیلی‌مسلک ایرانی، سرگرم تحکیم دموکراسی و حقوق‌بشر با باتوم، گلوله و گاز اشک‌آور در شانزه‌لیزه است(!) بانیان تفکر لیبرال و ضدانقلابی در ایران هم خود سرگرم پیچیدن هرروزه نسخه این تفکر قاجاری و واپس‌گرا هستند. دیگر لازم نیست ما اثبات کنیم و بلکه قسم غلیظ جلاله بخوریم که زنجیره‌ای‌ها و غرب‌گرایان مدعی آزادی بیان، هر روز با رویای تعطیلی یا توقیف روزنامه «وطن ‌امروز» به خواب می‌روند، یا اینکه چشم دیدن ولو یک منتقد- و نه مخالف- را هم ندارند. اگرچه دور از منطق به‌نظر می‌رسد ولی انسان گاهی احساس می‌کند حتی دیگر لزومی به نقد دولت و بازنمایی واقعیات آقای روحانی، محمدجواد ظریف، عباس آخوندی، بیژن زنگنه، محمد خاتمی، غیره و غیره هم برای افکار عمومی ایرانی نیست.
برای خاکسپاری محترمانه تفکر غرب‌گرایی در ایران و نئولیبرالیسم در جهان، شاید تنها لازم باشد به همان تز وزیر محترم نفت مراجعه کنیم. زنگنه در جریان آتش‌سوزی مخزن 2001 پتروشیمی بوعلی سینای ماهشهر در سال 95 گفته بود: «باید منتظر باشیم محتوای مخزن به صورت کامل بسوزد تا آتش خاموش شود!» حالا هم دولت غرب‌گرای راستگویان(!) نیازی به نقد بیش از این ندارد به‌نظرم. و به‌نظرم دوم اینکه اگر من بی‌سواد، امروز از یک حرف آقای رئیس‌جمهور باسواد بخواهم سرسختانه حمایت کنم، همین حرف ایشان است که:«نقد بیش از حد مفید نیست!» این دولت نیاز به نقد ندارد اساسا، چون اولا نقد را نمی‌شنود و منتقدان را بی‌شناسنامه، عصرحجری، بی‌دین، حسود، افراطی، جیب‌بر، دنیا ندیده، بیکار، مستضعف فکری، متوهم، دارای خطای دید، بزدل، تخریبگر، دین‌نشناس، عقب‌مانده، لرزان، هوچی‌باز، کودک، فحاش! دروغگو، کاسب تحریم، بی‌عقل، افراطی، تندرو و دین‌نفهم می‌بیند. ثانیا سخنان خود رئیس دولت و اعضای کابینه برای نقد دولت کافی است، بلکه از سرش هم زیاد است.
حداکثر تلاش ممکن برای اثبات پوشالی بودن راهبردهای غلط دولت در غالب حوزه‌ها می‌تواند همین باشد که حرف‌‌های دیروز و امروز آقای روحانی و همکارانش را تنها کنار هم قرار دهیم؛ همین! در این مسیر هم سخنان معروفی چون «ایجاد آنچنان رونقی...»، «چرخش همزمان چرخ زندگی مردم و چرخ سانتریفیوژ» یا «ریشه‌کن کردن فقر مطلق» دیگر خیلی بیش از حد قدیمی محسوب می‌شود. تولید ادبیات جدید و روزآمد آقای روحانی و همکارانش در این زمینه، چنان شدتی دارد که به طور قطع، فیلم سخنان حمیدرضا موثقی؛ از اتحادیه تولیدکنندگان، بازرگانان-به ضم «ز»- و صنایع تولید و بسته‌‌‌بندی چای کشور در اتاق بازرگانی تهران هم دیگر قدیمی محسوب شود. آقای رئیس‌جمهور در همین زمینه اخیرا فرموده‌اند: «اگر FATF باشد هزینه‌ها 20 درصد ارزان‌تر است و بدون آن گران‌تر خواهد بود و کسی که علیه این مسأله شعار می‌دهد، باید هزینه‌اش را هم بپردازد».
سخنان آقای روحانی برای تحمیل FATF به ملت و منافع ملی ایران در حالی است که وزیر امور خارجه دولت چندی پیش از این گفته بود: «نه بنده و نه آقای رئیس‌جمهور نمی‌توانیم تضمین دهیم که با پیوستن به لایحه حمایت مالی از تروریسم مشکلات‌مان حل خواهد شد!» عدم تضمین، طبعا چیزی جز حاصل‌جمع صفر یا نزدیک به آن نیست. نتیجه اینکه این وسط لاجرم یک نفر دروغ گفته است. حل این معما البته چندان دشوار نیست، چرا که آقای روحانی سال 94 و در زمانی که کلیدش اینقدرها رسوا نبود هم، با تاکید بر اینکه ما حق نداریم از جیب مردم شعار بدهیم، به ما گفته بود: «برجام باعث ارزانی 15 تا 20 درصدی کالاها خواهد شد!» تلاش‌‌های دولت برای تحمیل خواسته‌‌های غرب به ملت در موضوع FATF البته به همین محدود نیست.
محمدباقر نوبخت هم که پیش از این در جلسه کمیسیون برنامه و بودجه مجلس به تاریخ هشتم مهرماه از افزایش 48 درصدی درآمد دولت در نیمه نخست امسال خبر داده بود، حالا گفته: «درآمد کشور به یک‌سوم کاهش پیدا کرده است». سخنی که بلافاصله تیتر یک بی‌بی‌سی و تمام رسانه‌‌های معاند شد. با این حال، شما اولا باور کنید دولت قصد ناامید کردن و ترساندن مردم را ندارد و با چابکی تمام، خود را آماده مقابله با همان تحریم‌‌‌هایی کرده که در ازای برداشتن آنها، صنعت هسته‌‌‌ای، هوافضا و... را فقط کمی سیمان‌کاری کرده بود. ثانیا باور کنید همانگونه که برجام قیمت کالاها را 20 درصد کاهش داد، FATF هم قیمت‌‌های بازار را خواهد شکست و درهم خواهد کوبید. من اما عجالتا سخنی با دولتمردان دارم: آقایان! گوش‌‌های ما مخملی نیست به خدا قسم! لطفا به جای آنکه مثل برخی سلسله‌‌های معروف، چرخش چرخ زندگی ملت را مدام به رضایت حکام بلاد فرنگ گره بزنید، کار کنید و بیش از این، این ملت بزرگ را با این همه منابع و استعداد ذلیل نکنید!