گروه سیاسی: روز جمعه پایگاه خبری «هیل» خبر داد مجلس نمایندگان آمریکا که در دوره جدید اکثریت آن را دموکرات‌ها در اختیار دارند، طرحی را به‌منظور محدود کردن اختیارات دونالد ترامپ برای رویارویی نظامی با ایران به تصویب رساند. این طرح که با محوریت «رو خنان» نماینده دموکرات و «مت گاتز» نماینده جمهوری‌خواه فلوریدا و حامی ترامپ تهیه شده با 251 رأی موافق در برابر 170 رأی مخالف به تصویب رسید. بر اساس این طرح در صورت تصویب نهایی، متممی به لایحه بودجه دفاعی آمریکا افزوده خواهد شد که تأمین مالی هرگونه جنگ احتمالی با ایران را منوط به نظر کنگره خواهد کرد.
به گزارش «وطن‌امروز»، این طرح در شرایطی در مجلس نمایندگان آمریکا تصویب شد که 2 هفته پیش هم چنین طرحی در مجلس سنای آمریکا که اکثریت آن در اختیار جمهوری‌خواهان است به رأی گذاشته شد اما به تصویب نرسید. در نشست سنای آمریکا بیش از 40 نماینده به طرح مذکور رأی منفی دادند تا این طرح نتواند
حد نصاب لازم برای افزوده شدن به قانون «اختیارات دفاع ملی آمریکا» را به‌عنوان یک متمم کسب کند. تلاش‌‌های مجلس نمایندگان آمریکا پس از آن انجام شد که ترامپ چندی قبل در اظهاراتی عنوان کرد علاقه به همکاری با مجلس نمایندگان دارد ولی برای برخی تصمیماتش نیازی به مجوز کنگره ندارد و می‌تواند به طور قانونی آنها را دور بزند! رئیس‌جمهور آمریکا در این‌باره در مصاحبه با «هیل» گفت: من دوست دارم نمایندگان را در کنار خود نگه دارم ولی قانونا اجباری به این کار ندارم!
پیش از رای‌‌‌گیری روز جمعه مجلس نمایندگان، «میچ مک‌کانل» رهبر جمهوری‌خواهان سنا اعلام کرده بود طرح دموکرات‌ها برای محدود کردن اختیارات نظامی ترامپ صرفاً یک بازی سیاسی است و شکست خواهد خورد. لیز چنی، نماینده جمهوری‌خواه و فرزند «دیک چنی» معاون جرج دبلیو بوش هم هشدار داد این اصلاحیه غیرقانونی است و امنیت ایالات متحده را تهدید می‌کند. چنی در این زمینه گفت: «کنگره نباید هرگز توانایی رئیس‌جمهور را برای دفاع از کشور خود محدود کند».
جنگ نظامی یا جنگ داخلی؟!
طرح محدود کردن اختیارات رئیس‌جمهور آمریکا اما در حالی در مجلس نمایندگان این کشور به تصویب رسید که به اعتقاد برخی تحلیلگران، این اقدام بیشتر به یک منازعه و جنگ داخلی نزدیک است تا جلوگیری از وقوع یک جنگ خارجی میان آمریکا و یک کشور دیگر. با شروع رقابت‌های درون‌حزبی میان کاندیداهای دموکرات برای انتخابات ریاست‌جمهوری، این گمانه مطرح است که حالا دموکرات‌ها از طریق ابزارهای قانونی خود به دنبال فضاسازی علیه ترامپ هستند. یکی از این اقدامات، متهم کردن رئیس‌جمهور تندرو آمریکا به جنگ‌طلبی است و بر همین اساس تصویب طرح محدودیت اختیارات ترامپ در این حوزه، می‌تواند مفهوم جنگ‌طلبی ترامپ را به اذهان متبادر کند.
تمام این فعل و انفعالات در حالی رخ می‌دهد که ترامپ به صراحت بارها تأکید کرده است قصد ندارد با ایران وارد جنگ شود؛ از جمله در گفت‌وگو با شبکه تلویزیونی «فاکس‌نیوز» اذعان کرد اهل جنگ با ایران نیست. رئیس‌جمهور آمریکا پس از اینکه «نیویورک‌تایمز» از اعزام 120 هزار نیروی نظامی این کشور به منطقه خبر داد بشدت این خبر را تکذیب کرد و این رسانه را «فیک‌نیوز» نامید. 30 خرداد هم پس از هدف قرار گرفتن پهپاد گلوبال‌هاوک در آب‌‌های سرزمینی ایران، به فاصله اندکی از این حادثه دونالد ترامپ، سران دولتی شامل تیم امنیت ملی و تنی چند از نمایندگان ارشد کنگره آمریکا در اتاق وضعیت کاخ سفید تشکیل جلسه دادند تا درباره واکنش به سرنگونی این پهپاد متجاوز تصمیم‌گیری کنند اما در نهایت هیچ واکنشی از سوی نظامیان آمریکایی دیده نشد و ترامپ مدعی شد به‌دلیل اینکه نمی‌خواسته 150 نفر به‌تلافی سرنگونی یک هواپیمای بدون سرنشین کشته شوند، حمله محدود به 3 پایگاه نظامی در ایران را در دقایق آخر متوقف کرده است اما ساعاتی بعد «نانسی پلوسی» رئیس مجلس نمایندگان آمریکا که از حاضران نشست اضطراری در کاخ سفید بود، به خبرنگاران گفت اصلاً‌ چیزی درباره لغو حمله به ایران نشنیده است. ترامپ در اظهارنظر بعدی خود پس از سرنگونی پهپاد جاسوسی این کشور و پس از آنکه سردار حاجی‌زاده، فرمانده نیروی هوافضای سپاه عنوان کرد «همراه با پهپاد آمریکایی در منطقه یک هواپیمای جاسوسی p8 آمریکایی نیز بود که 35 سرنشین داشت و ما می‌توانستیم آن را مورد هدف قرار بدهیم اما این کار را نکردیم» در موضعی قابل توجه گفت: از اینکه ایران هواپیمای سرنشین‌دار آمریکایی را بر فراز تنگه هرمز سرنگون نکرد قدردانی می‌کنم. همچنین ماه گذشته ترامپ درباره بولتون مشاور امنیت ملی خود اظهار کرد: او نظرات تندی دارد و من باید نظرات او را تعدیل کنم!
از آنجایی که بین سنا و مجلس نمایندگان آمریکا آرای متفاوتی درباره این طرح به ثبت رسیده است، کمیته مصالحه با حضور منتخبی از نمایندگان هر 2 مجلس به موضوع رسیدگی خواهد کرد؛ هرچند با توجه به اینکه طرح نهایی قبل از اینکه به امضای رئیس‌جمهور آمریکا برسد باید حمایت سنا را هم همراه داشته باشد و سنا 2 هفته قبل این طرح را رد کرده است و همچنین برخوردار نبودن طرح از حمایت کافی برای شکستن وتوی رئیس‌جمهور آمریکا، حتی در صورت تصویب نهایی نیز انتظار می‌رود ترامپ بلافاصله آن را وتو کند.

مجلس نمایندگان آمریکا که اکثریت آن را دموکرات‌ها در اختیار دارند روز جمعه طرحی را به‌ منظور محدود کردن اختیارات دونالد ترامپ برای رویارویی نظامی با ایران به تصویب رساند. به موجب این طرح که با 251 رأی موافق در برابر 170 رأی مخالف به تصویب رسید، متممی به لایحه بودجه دفاعی آمریکا (نسخه مجلس نمایندگان) افزوده خواهد شد که تأمین مالی هرگونه جنگ احتمالی با ایران را منوط به نظر کنگره خواهد کرد. دقیقاً 2 هفته قبل چنین طرحی در مجلس سنای آمریکا - که اکثریت آن در اختیار جمهوری‌خواهان است- نیز به رأی گذاشته شد اما به تصویب نرسید.
دکتر فواد ایزدی، کارشناس مسائل آمریکا و عضو هیأت علمی دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران در گفت‌وگو با «وطن‌امروز» درباره هدف مجلس نمایندگان آمریکا از طرح و تصویب محدود کردن اختیارات نظامی رئیس‌‌جمهور آمریکا، گفت: تعدادی از نمایندگان در کنگره آمریکا نگران ترامپ و تصمیمات او هستند و با توجه به این واقعیت‌ها که ترامپ عقل و هوش درستی ندارد و اطرافیانش آدم‌‌های جنگ‌طلبی هستند، خیلی از نمایندگان کنگره آمریکا متوجه این هستند که جنگی جدید در غرب آسیا در راستای منافع آمریکا نیست، با توجه به همین مسائل خیلی از نمایندگان نگران این هستند که ترامپ توسط اطرافیان جنگ‌طلبش به سمت جنگ حرکت کند. از این جهت مجلس نمایندگان این قانون را که در حقیقت متمم بودجه پنتاگون است تصویب کرد. در مجلس نمایندگان اکثریت با دموکرات‌هاست و به این دلیل این طرح رای آورد، البته در مجلس سنا هم 2 هفته پیش این متمم ارائه شد اما رای نیاورد، چون اکثریت آن مجلس جمهوری‌خواه هستند. منتها برای اینکه این متمم تایید یا رد شود، با توجه به اینکه نسخه مجلس نمایندگان قانون این متمم را دارد و قانون سنا این متمم را ندارد، مانند هر قانون دیگری که درباره آن میان این دو مجلس تفاوت و اختلاف وجود دارد، باید به کمیسیون تلفیق برود. البته این رویه برای همه قوانین آمریکاست و محدود به این قانون هم نمی‌شود، چون در سیستم قانونگذاری آمریکا قوانین یک نسخه مجلس نمایندگان دارد و یک نسخه مجلس سنا. در موارد اختلافی نیز باید قوانین برود در کمیسیون تلفیق تا اختلافات حل و قوانین یکسان‌‌سازی شود. الان طرح محدودسازی اختیارات نظامی ترامپ مشمول همین موضوع شده است به‌گونه‌ای که در مجلس نمایندگان رای آورده اما در مجلس سنا رای نیاورده است. با توجه به این مطلب الان باید منتظر بود و دید که در کمیسیون تلفیق چه اتفاقی برای آن می‌افتد و متن نهایی چه خواهد بود.  ایزدی همچنین در پاسخ به این سوال که احتمال تایید نهایی این طرح تا چه میزان است، خاطرنشان کرد: 3 گزینه وجود دارد: یک گزینه این است که همان طرحی که در مجلس نمایندگان به تصویب رسید در کمیسیون تلفیق نیز به تایید نهایی برسد. گزینه دوم این است که متن پیشنهادی مجلس نمایندگان حذف شده و نظر نمایندگان مجلس سنا در قانون لحاظ شود و گزینه سوم هم تصویب یک قانون بینابین است؛ به این ترتیب که متن پیشنهادی مجلس نمایندگان کمی تغییر کند تا نمایندگان مجلس سنا در کمیسیون تلفیق هم بتوانند آن را بپذیرند. زمان، نتیجه این موضوع را مشخص خواهد کرد و اینکه در نهایت چه اتفاقی برای این متن می‌افتد ولی فعلا پرونده آن باز است.
عضو هیأت علمی دانشگاه تهران در ادامه تصریح کرد: البته متن مجلس نمایندگان هم این استثنا را قرار می‌دهد که اگر به نیروهای آمریکایی حمله شود، آن وقت دولت آمریکا و ترامپ به عنوان فرمانده کل قوا، می‌تواند جواب دهد، منتها اینکه ترامپ بتواند حمله‌ای را خودش آغاز کند، دیگر نمی‌تواند از بودجه پنتاگون برای این منظور استفاده کند. باید منتظر بود و دید که کدام یک از این سه سناریو در نهایت محقق خواهد شد.
وی در پاسخ به این سوال که آیا ارائه و تصویب این طرح در مجلس نمایندگان آمریکا با هدف تاثیرگذاری بر ایران و تشدید گزاره احتمال جنگ صورت گرفته است، گفت: به‌نظرم اینکه عده‌ای در مجلس نمایندگان نگران وضعیت نامتعادل آقای ترامپ هستند، دلیل اصلی است و به همین خاطر هم این طرح را ارائه دادند.

نشست هم‌اندیشی آیت‌الله  سیدابراهیم رئیسی با فعالان محیط‌زیست با موضوع احقاق حقوق عامه در حوزه محیط‌زیست روز گذشته برگزار شد. به گزارش میزان، پرونده متهمان جاسوسی از مراکز نظامی در پوشش فعالیت‌های زیست‌محیطی یکی از مطالبات حاضران در جلسه بود که رئیس قوه‌قضائیه در این رابطه گفت: شما می‌گویید این پرونده درباره کسانی که در حوزه محیط‌زیست فعال بودند، مطرح شده است و می‌گویید این افراد را در سازمان، دانشکده و موسسه می‌شناختید اما شناخت شما در همین حوزه است. بگذارید سازمان‌ها و دستگاه‌هایی که مسؤولیت امنیتی دارند و این کار در حوزه تخصصی آنهاست، در این رابطه اظهارنظر کنند؛ لذا شما داوری نکنید و بگذارید داوری را قاضی انجام دهد. وی ادامه داد: شما بر اساس شناخت‌تان می‌گویید تا روزی که فلان فرد با ما هم‌دانشکده، همخانه و همکار بود، خطایی از وی ندیدیم اما بهتر است در این رابطه داوری نهایی را به عهده دستگاه قضایی بگذارید. شما به عنوان کسانی که همکار آنها بودید، می‌توانید نسبت به آنها اظهارنظری داشته باشید اما اینکه قسم بخورید فلان فرد بی‌گناه است، بیگناهی و گناهکار بودن را نه‌تنها در این پرونده بلکه در همه پرونده‌ها بر عهده قاضی بگذارید. رئیس دستگاه قضا تصریح کرد: وقتی وارد دستگاه قضایی شدم، با این پرونده مواجه شدم. ابهامات و نکاتی بود که گروه‌های کارشناسی ساعات بسیاری روی آن کار کردند و نظرات‌شان را اعلام کردند. آیت‌الله رئیسی با تاکید بر اینکه بررسی اسناد و مدارک بر عهده دادگاه است، گفت: شما ممکن است ظاهر افراد را ببینید اما ممکن است زوایا و لایه دیگری از زندگی فرد باشد که از دید شما مخفی مانده باشد؛ لذا اجازه دهید افراد متخصص و امنیتی‌ها موضوع را بررسی کنند.

گروه اجتماعی: اولین جلسه دادگاه محمدعلی نجفی، شهردار اسبق تهران به جرم قتل میترا استاد، همسر دومش، دیروز به صورت علنی در شعبه نهم دادگاه کیفری استان تهران به ریاست قاضی محمدرضا محمدی‌کشکولی برگزار شد.به گزارش «وطن‌امروز»، بیشتر وقت دادگاه دیروز به قرائت کیفرخواست توسط قاضی شهریاری، معاون دادستان تهران گذشت. قاضی محمدی‌کشکولی در ابتدای این جلسه با بیان اینکه این پرونده قتل خانوادگی است و احتمال دارد بعدا نیز در جامعه روی دهد، گفت: برای اینکه در این دادرسی نقش بی‌طرفی و حقوق شهروندی را رعایت کنیم، به نماینده دادستان، اولیای دم، آقای نجفی و وکلای متهم تذکر می‌دهم اخلاق را رعایت کنند. قاضی‌کشکولی سپس از نماینده دادستان خواست کیفرخواست را بخواند. محمد شهریاری، معاون دادستان تهران و سرپرست دادسرای امور جنایی به قرائت کیفرخواست پرداخت و گفت:  آقای محمدعلی نجفی، فرزند احمدعلی، 66 ساله، بازنشسته، با قرار بازداشت موقت به تاریخ 8 خرداد 98 متهم است: 1- مباشرت در قتل عمدی مرحوم میترا استاد 36 ساله همسر خود با سلاح گرم 2- حمل و نگهداری سلاح و مهمات جنگی غیرمجاز 3- ایراد صدمه بدنی منتهی به غیرفوت. وی به قرائت ادامه متن کیفرخواست پرداخت و گفت: ساعت 12:30 روز 7 خرداد کلانتری 134 شهرک غرب در جریان وقوع قتلی در آدرس تهران- میدان صنعت، نبش بلوار خوردین، طبقه 7 برج دوبرال، واحد 2701 قرار گرفت. بلافاصله بازپرس اکیپ جرم  و تشخیص هویت و بنده در صحنه جرم حاضر شدیم. مرحوم در وان حمام به قتل رسیده بود و آثار خونریزی از ناحیه پهلو و دست وی وجود داشت. در حین قرائت کیفرخواست قاضی محمدی‌کشکولی به نماینده دادستان بابت ارائه برخی مسائل در دادگاه تذکر داد و گفت: برخی مسائل باید در دادگاه غیرعلنی مطرح شود. شهریاری در ادامه قرائت کیفرخواست و خواندن نامه‌های کشف شده از آقای نجفی گفت: داخل نامه آمده بود «مشکلات بیشتر می‌شد، میترا توهین می‌کرد و تهمت می‌زد، این مسائل مرا به اینجا رساند که وی مهدورالدم است که چنین کاری کردم و تقاضای عفو دارم». شهریاری در قرائت ادامه کیفرخواست محمدعلی نجفی در شعبه نهم دادگاه کیفری یک استان تهران اظهار کرد: از آنجایی که احتمال خودکشی نجفی می‌رفت اقدامات لازم برای یافتن او انجام شد و منزل همسر و دختر وی مورد بررسی قرار گرفت و با تمام دوستان و آشنایان او تماس گرفته شد تا اینکه مشخص شد نجفی ساعت 17 همان روز خود را به پلیس معرفی کرده است. سرپرست دادسرای جنایی تهران ادامه داد: متهم در همان مراحل ابتدایی اعتراف به قتل کرده انگیزه خود را اختلافات خانوادگی اعلام کرده است. متهم در نیروی انتظامی گفته خشاب از قبل در سلاح بود ولی مسلح نبود و وقتی به طرف حمام رفتم آن را مسلح کردم که البته کار اشتباهی بود. شهریاری افزود: متهم همچنین نزد دادسرای جنایی گفته است حدود 8 ماه عقد موقت و یک سال عقد دائم دارم و در تمام این زمان درگیری و جنگ و جدل وجود داشته است و مقتوله به تمام اعضای خانواده توهین می‌کرد و حتی در برخی موارد، اختلافات‌مان به درگیری فیزیکی می‌انجامید و چند بار هم منجر به ضرب‌ و جرح شد. یکی دو بار نیز مقتوله اقدام به چاقوکشی کرد. وی گفت: نجفی در اظهارات خود گفته است چند بار به مقتوله پیشنهاد طلاق داده اما مقتوله گفته باید از همسر اول و دختر او انتقام بگیرد. طبق اظهارات متهم شب قبل از قتل نیز با هم درگیر می‌شوند و ساعت یک یا 2 به خواب می‌روند. صبح، فرزند مقتوله به مدرسه می‌رود و مقتوله طبق اظهارات متهم مجدد شروع به فحاشی کرده و می‌گوید می‌خواهم به حمام و سپس به بیرون بروم. سرپرست دادسرای جنایی در ادامه قرائت کیفرخواست به انگیزه متهم از وقوع قتل اشاره کرد و گفت: بر اساس یک برگ دست‌نوشته در منزل متهم عدم پیشنهاد قبول طلاق، اختلافات خانوادگی، تماس با برخی افراد و مهدورالدم بودن، انگیزه متهم از قتل عنوان شده است. متهم همچنین در دست‌نوشته دیگری که در منزل دختر وی یافت شده، ارتباط با برخی افراد و توهین و تهدید را انگیزه قتل عنوان کرده است. شهریاری اضافه کرد: حسب نظریه کارشناسی، دست‌نوشته‌های مقتول با دستخط نجفی تطبیق شده و متهم درباره مهدورالدم اعلام کردن میترا استاد گفته است در نامه‌ای که به دخترم نوشته‌ام، توضیحات بیشتری دادم و چون فکر می‌کردم به‌خاطر قتل، تحت فشار قرار می‌گیرم، عنوان مهدورالدم را به کار بردم تا ابزار برای خارج شدن از تحت فشار داشته باشم و این موضوع پس از قتل به ذهنم رسید و نه قبل از آن. وی گفت: متهم همچنین در جای دیگری در پرونده، اختلافات زناشویی و دعوا را انگیزه قتل خود عنوان کرده و موضوع مهدورالدم بودن را نفی می‌کند. سرپرست دادسرای جنایی تهران گفت: همچنین وکیل متهم در لایحه‌ای عنوان کرده مقتوله با توجه به دلایلی مهدورالدم است و وکیل در دلایل خود صرفا به اظهارات متهم اشاره می‌کند که قابل پذیرش نیست. متهم نیز اقرار دارد هدف از قتل، اختلافات خانوادگی بوده و دلایلی بر مهدورالدم بودن مقتول وجود ندارد، اگرچه بررسی ادعای مهدورالدم در صلاحیت دادگاه است و قطعا نیاز به رسیدگی ماهوی دارد.
در ادامه دادگاه قاضی محمدی‌کشکولی از 2 وکیل اولیای دم مقتول خواست در جایگاه حاضر شوند که یکی از وکلای اولیای دم با حضور در جایگاه خواستار حکم قصاص برای متهم شد و عنوان داشت: پس از صحبت‌های سایر نفرات به ایراد سخن می‌پردازد. در ادامه قاضی محمدی‌کشکولی از زهرا نجفی، دختر محمدعلی نجفی به عنوان یکی از نخستین افرادی که پس از وقوع جرم، در صحنه جرم حضور داشتند، خواست در جایگاه حاضر شود که زهرا نجفی پس از حضور در جایگاه گفت: حدود ساعت 12 تا 12:30 به منزل پدرم رسیدیم، پسرش نیز همان موقع رسید، به ترتیب آقای آقازاده، همسرم و من با جسد مواجه شدیم. بر اساس نامه پدرم که نوشته شده بود انالله و انا الیه راجعون، ترجیح دادم به منزل پدرم بروم، چون می‌ترسیدم او خودش را بکشد.
قاضی کشکولی از زهرا نجفی پرسید: از صحنه عکسی گرفته شده که موقعیت جسد به هم نخورده است اما پس از آن جسد جابه‌جا شده؛ عکس را چه کسی گرفته؟ که زهرا نجفی گفت: همسرم زمانی که بر بالین خانم استاد رسید متوجه تیرخوردن وی نشده بود که با اورژانس تماس گرفت و اپراتور اورژانس عنوان داشت که وی را روی زمین بخوابانید، من نیز عکس گرفتم که نشان دهم خانم استاد در حالت نشسته قرار داشته و ما به‌خاطر اعلام اورژانس وی را جابه‌جا کردیم. وی ادامه داد: ‌غیر از ما کسی جسد را ندید، پسر خانم استاد سعی داشت جسد مادرش را ببیند که همسرم علیرضا تلاش کرد مهیار این صحنه را نبیند و به همسرم گفتم مهیار را بیرون ببرد، مقداری خون داخل وان و کف حمام وجود داشت البته خشک شده بود. زمانی که اورژانس رسید، گفتند این اتفاق 2 تا 3 ساعت قبل روی داده است.
 

حاشیه‌های دادگاه

اولین جلسه دادگاه نجفی 3 ساعت طول کشید و افراد مطلع در این پرونده یکی پس از دیگری پشت تریبون قرار گرفته و مشاهدات خود را مطرح کردند؛ از جمله دختر و داماد نجفی به عنوان اولین شاهدان جسد میترا استاد. یکی از وکلای خانواده استاد نیز با حضور در جایگاه با توجه به کیفرخواست صادر شده تقاضای قصاص و اشد مجازات را برای عامل این جنایت خانوادگی خواستار شد. در پایان جلسه محمدعلی نجفی و برادر میترا استاد در گوشه‌ای از سالن اجتماعات دادگاه کیفری یک استان تهران در کنار هم ایستادند و صحبت‌‌‌هایی رد و بدل شد. برادر میترا استاد گفت: از درخواست اجرای قصاص نجفی کوتاه نمی‌آییم. مسعود استاد افزود: ما خواستار اجرای دقیق قانون توسط دادگاه هستیم و از قصاص نمی‌گذریم. برادر میترا استاد همچنین در پاسخ به سؤال دیگری مبنی بر اینکه گفته می‌شود نجفی به جای فرد دیگری قتل را به گردن گرفته است، اظهار کرد: «دوربین‌ها زمان خروج نجفی را ضبط کرده‌اند و چنین فرضیه‌ای درست نیست».  همچنین قاضی کشکولی در جلسه دیروز دادگاه نجفی گفت: با توجه به عدم حضور پسر مقتوله و اولیای دم، دادگاه امروز نیمه‌کاره تمام و ادامه جلسه به چهارشنبه همین هفته موکول می‌شود.  وی در پاسخ به اینکه آیا عدم حضور آنها خللی به جلسه وارد می‌کند؟ گفت: در روند رسیدگی به پرونده خللی ایجاد نخواهد شد. به گفته قاضی محمدی‌کشکولی جلسه بعد ساعت 9 روز چهارشنبه 26 تیر برگزار می‌شود.

محمد نجارصادقی: وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات پاییز سال 96 و پیش از رسانه‌ای شدن پذیرش صنعت ماینینگ توسط ابوالحسن فیروزآبادی، دبیر شورای عالی فضای مجازی، جواز تاسیس یک فارم با ظرفیت 13 میلیون کیلووات در سال را به نام یک شرکت خصوصی مورد تایید معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری صادر کرده بود. بررسی‌ها نشان می‌دهد این تنها یکی از ده‌ها مجوزی است که وزارت ارتباطات در این باره صادر کرده و موارد بسیار زیاد دیگری نیز وجود دارد. جالب اینجاست که در حال حاضر دولت در حال برخورد با صنعت ماینینگ است. به گزارش «وطن امروز»، موضوع استخراج بیت‌کوین با شروع فصل تابستان و اخطارهای توانیر مبنی بر کمبود برق در پیک مصرف بار دیگر به تیتر اصلی رسانه‌ها تبدیل شد. ابتدا اینگونه به نظر می‌رسید که ارزکاوی می‌تواند باعث خاموشی شود اما در نهایت مشخص شد حجم استخراج بیت‌کوین در کشورمان در حدی که بتواند باعث خاموشی شود، نیست. البته این موضوع بهانه مناسبی بود برای بررسی نحوه رگولاتوری ماینینگ در کشورمان. این صنعت بیش از 5 سال است در ایران وجود دارد اما دولت هیچ سیاست‌گذاری درباره آن انجام نداده است. برخورد اولیه با این صنعت تعطیلی بود. تا حدی این برخوردها جدی است که هر روز شاهد کشف و انهدام چند فارم در کشور هستیم که در آخرین نمونه 4000 دستگاه در استان تهران کشف و ضبط شد. «وطن امروز» با یکی از ماینرهایی که در این ‌بگیر و ببندها 500 دستگاه خود را از دست داده به گفت‌وگو نشست که این ماینر اعلام کرد علاقه بسیاری برای پرداخت مالیات داشته و حتی چندین بار به وزارت صمت مراجعه کرده تا تکلیف فعالیت خود را بداند اما هیچ‌گاه کسی جوابگوی او نبوده است. اخیرا «مجید حسینی‌نژاد» از کارآفرینان برتر کشور در همایشی با حضور وزیر ارتباطات و معاون اول رئیس‌جمهور درباره برخورد دولت با این صنعت گفت: نیروگاه برقی را احداث کردیم که دولت با یک دوم هزینه تولید برق از ما برق می‌خرید که منفعتی برای ما نداشت. با مصوبه دولت و اظهار نظر آقای فیروزآبادی به سمت ماینینگ رفتیم؛ با زحمت دستگاه‌های ماینر را وارد کردیم و برقی را که خودمان تولید می‌کردیم، تبدیل به بیت‌کوین کردیم  اما حالا تبدیل به قاچاقچی ارز و انرژی شده‌ایم! حالا 3 سال دیگر هر شخصی ماین کند، قهرمان ملی می‌شود.
وقتی فارم‌ها مجوز می‌گیرند
در حالی که دولت در ادامه کار ماینینگ تردید دارد، برخی وزارتخانه‌ها برای ماینینگ مجوز داده‌اند. بر این اساس یک شرکت که جزو شرکت‌های مورد تایید معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری است و سال 95 در اداره ثبت شرکت‌ها و موسسات غیرتجاری ثبت شده، مجوز ایجاد فارم در منطقه ویژه پیام را دریافت کرده است. جالب اینجاست که این مجوز آذرماه سال 96 و پیش از اجازه شورای عالی فضای مجازی برای این صنعت صادر شده است. طبق مجوز ایجاد این فارم، توان برقی معادل 13 میلیون کیلووات برای یک سال این فارم در نظر گرفته شده است. از آنجا که میزان ارزش دستگاه‌های موجود در این فارم هم 2500 دلار با مبنای محاسبه دلار 4000 تومانی ثبت شده با در نظر گرفتن اینکه هر دستگاه ماینر در ساعت به طور میانگین 1.5 کیلووات برق مصرف می‌کند، می‌توان به این نتیجه رسید که این شرکت مجوز ایجاد یک فارم با 1000 دستگاه ماینر را دریافت کرده است. البته شنیده شده در سال‌های بعد همین شرکت بیش از 5000 دستگاه ماینر دیگر به کشور وارد کرده است.
دولت و ماینینگ
در گزارش های قبلی به موضوع فعالیت دولتی‌ها در صنعت ماینینگ پرداختیم. به مرور زمان ابعاد گسترده‌تری از ثبت سفارش و مجوزهای صادر شده توسط سازمان توسعه تجارت مبنی بر واردات و تخصیص ارز 4200 برای بیت‌ماینرها نمایان شد. حالا گمانه‌زنی‌هایی درباره حضور دیگر وزارتخانه‌ها و حتی سهیم بودن خود شرکت‌های توزیع برق در سود صنعت ماینینگ‌ وجود دارد اما هیچ کسی آن را تایید نکرد. معلوم نیست سرانجام این موضوع به کجا ختم می‌شود.
برخی منابع ادعا کرده‌اند بعضی ارگان‌های دولتی در حال ماینینگ هستند اما در مقابل بسیاری اعتقاد دارند دولت هیچ‌گاه خود را درگیر این موضوع نمی‌کند و اگر هم مجوزی صادر شده بابت کسب اطلاعات از نحوه عملکرد و تهیه گزارش برای لوایح احتمالی است. به عبارت بهتر دولت برای اطلاع از سازوکار ارز دیجیتال طبیعی است که در این مورد تحقیق کند و تحقیق کردن سوای استخراج کردن ارز دیجیتال است.
در حال حاضر با توجه به اینکه ماینینگ توسط خود دولت به مثابه یک تخلف تعریف می‌شود و در سرتاسر کشور با تمام توان زیرمجموعه‌های آن یعنی تعزیرات، ستاد مبارزه با قاچاق کالا و ارز، وزارت اطلاعات و وزارت نیرو در حال تعطیلی مزارع استخراج بیت‌کوین هستند، سوال اینجاست که چگونه مجوز تاسیس مزرعه استخراج بیت‌کوین صادر شده و حتی برای آن برق رایگان دریافت می‌کنند، تسهیلات تاسیس می‌گیرند، ارز ترجیحی در بدترین شرایط تحریمی می‌گیرند و در نهایت به هیچ‌کس هم پاسخگو نیستند؟! سوالات دیگر اینکه، درآمدهای حاصل از این مراکز با برق یارانه‌ای و از سهم تک تک مردم، در چه محلی هزینه شده است؟ آیا از این مراکز مالیاتی دریافت شده است؟ با توجه به حجم سرمایه‌گذاری که شده، اشتغالی هم حاصل شده است؟

«جامعه‌ای شرطی» و «بحران امید اجتماعی»
«تاثیرپذیری حداکثری از مواضع خارجی»، شاید این عبارت را بتوان خلاصه‌ای از تحولات سیاسی دهه90 دانست؛ دهه‌ای که در آن مباحث مربوط به سیاست خارجی تبدیل به مهم‌ترین موضوع مجادلات سیاسی و انتخاباتی شد و فراتر از آن سایه سنگینی نیز بر سر امروز روزمره مردم انداخت. تاثیرپذیر شدن قیمت کالاهای مصرفی از آخرین سخنرانی رئیس‌جمهور آمریکا و احتمال و عدم احتمال یک توافق، از روشن‌ترین مصادیق این تاثیرپذیری حداکثری بود. از سوی دیگر دولت تدبیر و امید تنها دولت پس از پیروزی انقلاب اسلامی بود که در سایه شعارهایی حول محور دیپلماسی و روابط خارجه بر صندلی قدرت تکیه ‌زده بود. تاثیرپذیری موفقیت و عدم موفقیت این دولت از روند تحولات بین‌المللی نیز مزید بر علت شد تا خود دولت چه در نیمه پیش از توافق هسته‌ای و چه در نیمه پس از آن، بیشترین تلاش را برای گره زدن همه امور مملکت به تحولات و توافقات خارجی کند. در چنین فضایی سخنان تیرماه سال گذشته رهبر معظم انقلاب در دیدار با اعضای هیات دولت را می‌توان مصداقی‌ترین سخنان ایشان پیرامون بحران «جامعه شرطی شده» در سایه فضای سیاسی کشور دانست، آنچنان که در بخشی از بیانات‌شان نیز اینچنین گفتند: «کار را در محدوده مقدورات کشور با جدیت دنبال کنید؛ منتظر این و آن نباشید. ما یک روز مشکل اقتصادی کشور را موکول کردیم به برجام، [اما] برجام نتوانست مشکل اقتصادی کشور ما را برطرف کند و به ما کمک قابل توجهی بکند؛ و نتیجه این شد که مردم نسبت به برجام شرطی شدند که وقتی آن بابا می‌خواهد از برجام خارج بشود، تا مدتی که او می‌گوید خارج می‌شوم، ما همین‌طور دچار تلاطم در بازار خواهیم بود؛ ما شرطی شده‌ایم دیگر، مردم را ما شرطی کرده‌ایم. حالا هم «بسته اروپایی»؛ مردم را درباره بسته اروپایی شرطی نکنید. البته اروپایی‌ها مجبورند، ناچارند، چشم‌شان چهارتا! باید بگویند چگونه خواهند توانست از منافع ما دفاع کنند - که اسمش همان بسته است- اما این را جزو موضوعات اصلی کشور قرار ندهید؛ بسته اروپایی بیاید، نیاید. ما کارهایی در کشور داریم، مقدوراتی در کشور داریم، این مقدورات باید تحقق پیدا کند؛ دنبال این مقدورات بروید؛ گره نزنید بهبود اقتصاد کشور را به چیزی که از اختیار ما خارج است». گلایه از شرطی شدن جامعه در سایه برجسته‌سازی هرگونه اقدام خارجی و هشدار به ادامه پیدا نکردن این روند «شرطی شدن» به اقدامات طرف اروپایی را می‌توان خلاصه‌ای از سخنان ایشان دانست. هرچند که ادامه مواضع دولتمردان در ماه‌های بعد از این جلسه موید عدم توجه چندان به این سخنان بود و کماکان می‌توان مقوله «شرطی شدن» فضای اجتماعی و اقتصادی ایران را از مصائب سال‌های پس از برجام دانست اما آنچه غیرقابل انکار است تاثیر بلندمدت این فرآیند بر روند تحولات عمومی است.
«بحران امید اجتماعی» را می‌توان مهم‌ترین اثر فضای «جامعه شرطی شده» ایران در دولت یازدهم و دوازدهم دانست. به زبانی ساده‌تر همانقدر که تاثیرپذیری اجتماعی حداکثری از روند تحولات خارجی باعث می‌شود بدون افتادن اتفاق خاصی بازار از یک موضع یا تهدید خارجی حساب ببرد، متقابلا نیز شکست توافق هسته‌ای به‌عنوان عصاره‌ای از تمام راهگشایی‌های دولت می‌تواند جامعه را با بحرانی جدی برای زندگی در روزهای پسابرجام مواجه کند. این امر زمانی بیش از پیش ملموس می‌شود که شاهد انفعال و سرگشتگی خود دولت برای اقدام و عمل در زمانه پسابرجامی باشیم. خلاصه کردن تمام راه‌حل‌ها و آرزوها به یک توافق بین‌المللی شاید بتواند امیدی مقطعی و در راستای موفقیت‌های انتخاباتی را به ارمغان آورد اما در بلندمدت و پس از ناکامی در برآورده کردن آرزوهای عمومی تبدیل به ضد خود شده و خطر «ناامیدی جمعی» را برای بخش دلبسته به آن فراهم می‌کند.

«استقلال‌ستیزی» و «توهم توسعه‌طلبی»
دوگانه کاذب «استقلال-توسعه» را می‌توان از جدی‌ترین دوگانه‌های موجود در فضای علمی و آکادمیک کشور دانست. مقالات و کتب منتشر شده محمود سریع‌القلم در چند دهه اخیر مهم‌ترین بخش از پازل این دوگانه محسوب می‌شود. ارتباط نزدیک میان وی و حسن روحانی نیز از جمله مباحثی بود که چه در ایام پیش از ریاست‌جمهوری روحانی و چه با آغاز به کار وی بارها مورد بحث و بررسی قرار گرفت، به گونه‌ای که برخی حتی نظرات سریع‌القلم را به مثابه نقشه راه دولت برای ادامه مسیر توسعه‌ای که در دولت سازندگی آغاز شده بود تلقی کردند. نظراتی همچون: «ما در دنیا لفظ، مفهوم و تعبیری به نام استقلال اصلاً نداریم. استقلال تعبیری است که در دهه 1950 میلادی کشورهای آفریقایی برای دوره استعمارزدایی استفاده می‌کردند. مفهومی که مؤثر افتاد و در کسب حاکمیت ملی برای ایران در دوران پس از انقلاب اسلامی مفید بود اما امروز لغت استقلال کاربرد ندارد» و «راهبردهای تحقق توسعه، از الگوهای گذشته که بر پایه مفاهیمی مانند خودکفایی، استقلال و انزوا استوار بودند، از نظر محتوایی فاصله گرفته‌اند و به الگوی توسعه برون‌گرا نزدیک می‌شوند که البته در این الگو مفاهیم خودکفایی و استقلال بازتعریف شده‌اند. شاخص توسعه‌گرایی حاکم بر جهان کنونی بر اساس راهبرد تعامل است، چرا که راهبرد انزواگرایی مانع از توسعه می‌شود. شاخص توسعه‌گرایی حاکم بر جهان کنونی بر اساس راهبرد تعامل است، چرا که راهبرد انزواگرایی مانع از توسعه می‌شود. در این شرایط، هر برنامه کلان توسعه ملی برای دستیابی به موفقیت نیازمند تعامل با جریانات اصلی نظام اقتصاد سیاسی بین‌الملل و استفاده از امکانات جهانی است، چرا که این الگوی توسعه مبتنی بر وابستگی متقابل است و یک ضرورت به‌حساب می‌آید» از جمله نکاتی بود که بیم پیاده‌سازی آنها در جریان روی کارآمدن دولت روحانی می‌رفت. برجام هرچند مهم‌ترین، پرسروصداترین و البته ناکام‌ترین طرح دولت روحانی لقب گرفت اما نمودی از غلبه یافتن استقلال‌ستیزی با هدف دستیابی به الگویی برونزا از توسعه اقتصادی بود. سرانجام برجام به هر شکلی که رقم بخورد اما نمی‌توان از تبعات حاکم شدن این الگوی فکری بر روند سیاست‌گذاری کشور غافل شد. مزایده استقلال برای نقد کردن چک توسعه با عبور از ارزش‌های ملی تا جایی بر فضای روزهای پس از برجام نیز سایه افکنده است که کماکان عقب‌نشینی از اصول و دستاوردهای ملی برای نیل به توسعه اقتصادی به‌عنوان مهم‌ترین راهکار تجویزی رسانه‌ها و نخبگان حامی دولت شناخته می‌شود.

 «تعارض خارجی» و «دگری‌سازی داخلی»
«وجود و تهاجم یک دشمن خارجی»، پدیده‌ای است که اگر با قطعیت نگوییم مهم‌ترین اتفاق برای تقویت وحدت ملی  است، صراحتا می‌توان از آن به عنوان یکی از مهم‌ترین اتفاقات برای تقویت وحدت ملی یاد کرد. سنت تاریخی در قرون متمادی گواهی بر این بوده است که عینیت یافتن وجود یک نیروی خارجی که سعی بر نابود‌سازی قدرتی داخلی داشته باشد، مسبب تقویت وحدت درون گروهی چه در سطح یک قبیله تا سطح یک دولت - ملت بزرگ می‌شود. با این اوصاف شاید ناشگون‌ترین آورده توافق هسته‌ای ایران در بستر انعقاد و سپس اجرای آن، تبدیل کردن عامل وحدت ملی به انشقاق ملی باشد. تعریف کردن «دگری» متعارض از دولت‌هایی که جمهوری اسلامی را تحریم کرده بودند به سمت منتقدان و بازیگران داخلی درون سیستم، از سیاست‌های مهمی بوده که در تمام سال‌های پیش و پس از انعقاد توافق هسته‌ای در دولت روحانی پیگیری شد. تعریف کردن رقبای سیاسی در جایگاه «عاملان» تحریم اقتصادی و تصویرسازی تحریم‌کنندگان در قالب «منجیان» رهایی از وضع موجود باعث شد فضای اجتماعی ایران در جریان تحریم‌های 10 ساله اخیر بیش از آنکه مسیری از وحدت داخلی را تجربه کند، تهییج به سمت انشقاق و شورش علیه رقبای دولت شود. ده‌ها توهین مستقیم و غیرمستقیم به منتقدان رویه سیاست خارجی دولت در جریان سخنان روحانی و دولتمردانش، همنوا با سیاست‌های اسرائیل خواندن هرگونه نقد و پیش‌بینی  از سرانجام مذاکرات، درخواست علنی ظریف از غربی‌ها برای تعجیل در توافق با نیت شکست دادن رقبای داخلی و مواردی از این دست گواهی روشن بر این مهم است که هجمه بیرونی در 10 سال گذشته باعث شد تا جریانی داخلی با تلاشی ممتد آن را تبدیل به دوپینگی برای «دگری»‌سازی از رقبای خود در بستر فضای اجتماعی کند. به شکلی روشن می‌توان آغاز این بحران را از نحوه تعامل و حتی شعارهای جریان شکست خورده در انتخابات سال88 که بعدها بخش قابل توجهی از 2 قوه مجریه و مقننه را به دست گرفت، دانست.

چگونه «شوک» اقتصادی قدرت تصمیم‌گیری عمومی را نشانه می‌رود؟
توهم رهایی و تعهد برجامی
سمیرا کریمشاهی: احتمالا تصور ابتدایی که با شنیدن کلمه «شوک» در ذهن اکثرمان نقش می‌بندد، کاربرد این لغت در عرصه پزشکی باشد؛ یعنی انتقال شوک الکتریکی به مغز انسان برای درمان اختلالات روانی و تحریک قلب برای احیای بیمار. اما فارغ از عالم پزشکی، از عنوان شوک برای بررسی‌ تحولات اجتماعی و اقتصادی جوامع استفاده می‌شود. این اصطلاح بیشتر با نام «نائومی کلاین» نویسنده کتاب مشهور «دکترین شوک» گره خورده است. خانم کلاین در کتاب خود می‌گوید فاجعه‌هایی مانند کودتا، حمله تروریستی، فروپاشی بازار، جنگ و حوادث طبیعی یک حالت شوک و ارعاب را در جامعه ایجاد می‌کند. جامعه شوکه شده سست می‌شود و غالبا اعضای آن از چیزهایی که در حالت عادی سرسختانه از آن محافظت می‌کردند، دست برمی‌دارند. در مرحله بعد کلاین معتقد است سیاستمداران کشور شوک‌زده از آن به مثابه فرصت برای بهره‌مندی در راستای منافع‌شان استفاده می‌کنند یا به تعبیری مناسب‌تر از بحران سوءاستفاده می‌کنند و با جهت‌دهی به افکار عمومی بهت‌زده و سردرگم، تصمیمات سیاسی و اقتصادی خود را پیش می‌برند. این همان اتفاقی است که شوک‌درمانی نامیده می‌شود. اختصارا می‌توان مهم‌ترین ثمره هرگونه شوک‌درمانی‌ای را گرفتن قدرت تصمیم‌گیری از جامعه‌ای شوک‌زده دانست، به گونه‌ای که اعضای آن در سایه شوک وارد شده آمادگی پذیرایی از هرگونه راهکاری را که تنها توهم خارج کردن جامعه از وضعیت موجود را بدهد، دارند. کلاین از دکترین شوک برای نقد اقتصاد بازار و استقرار نظام سرمایه‌داری استفاده می‌کند اما دکترین او قابل تطبیق برای بررسی تصمیمات و تحولات مهم کشورهاست که بدانیم کارگزاران آنها تا چه میزان روند تصمیم‌گیری‌شان منطبق با نظریه شوک‌درمانی‌ و عواقب آن بوده است. به عنوان مثال می‌توان از گزاره‌هایی که نائومی کلاین ذیل دکترین شوک مطرح می‌کند برای بررسی جامعه ایران در ‌آستانه برجام استفاده کرد.  آغاز جدی شوک‌درمانی ایران را می‌توان در اوایل دهه نود و اواخر دولت دهم جست‌وجو کرد؛ از طرفی بحران منطقه‌ای تازه آغاز شده بود و رابطه ایران و غرب همچنان در بن‌بست قرار داشت و از طرف دیگر مردم، سطح کم‌سابقه‌ای از نابسامانی اقتصادی را تجربه می‌کردند. شوک بالای اقتصادی که به یکباره با افزایش نرخ ارز و معضلات مربوط به واردات و صادرات آغاز شده بود، زمینه را برای روی کار آمدن دولتی فراهم کرد که راهکار «سیاست خارجی» خود را تنها راهکار برون‌رفت از شوک اقتصادی تصویر می‌کرد. بدین ترتیب با روی کار آمدن دولت یازدهم، تمرکز قوه مجریه بر عامل خارجی به عنوان ناجی کشور و توافق با غرب گره خورد. مذاکره و دیپلماسی، ابزار شوک‌درمانی دولت بود اما آنها چه آگاهانه و چه از سر غفلت شوک اولیه را مضاعف کردند. در واقع اگر در شوک اولیه جنبه فیزیکی  و ملموس آن غلبه داشت و برای توده مردم فشار اقتصادی به بار آورده بود، شوک دوم بار روانی و ذهنی به همراه داشت و رعب و وحشت را به جامعه تزریق می‌کرد. به بیان واضح‌تر رئیس‌جمهور و مسؤولان مذاکره‌کننده با گروه 1‌+5 دائما پالس‌های ترس را به اذهان عمومی منتقل می‌کردند که اگر با غرب و آمریکا به توافق نرسیم با هر گونه تهدیدی از جمله حمله نظامی و تجاوز به کشور رو به رو خواهیم شد. در طول مذاکرات هسته‌ای «سایه جنگ» به کلیدواژه ابزاری موافقان توافق تبدیل شده بود که با استفاده از آن، رضایت عمومی برای تصمیمات‌شان جلب شود. عطش نیل به توافق و حرص شکستن تابوی رابطه با آمریکا، خود دولتمردان را هم دچار فقدان قدرت تصمیم‌گیری مناسب کرده بود. در واقع فضای روانی‌ جامعه را تا حدی به خارج از تعادل کشانده بودند که خود آنها هم تحت تاثیر قرار گرفتند و افکار عمومی با بی‌منطق‌ترین استدلال‌ها مانند «هر توافقی بهتر از عدم توافق است» به بازی گرفته شد. جامعه در نتیجه عوارض شوک، نسبت به حفظ آنچه ارزش‌های مقبول و مشروع همگانی نامیده می‌شود، مسامحه در مقاومت به خرج داد. رئیس دولت و طرفداران آن با طرح مسائلی چون «آب خوردن ما در گرو توافق با غرب است» به گونه‌ای فضای روانی حاکم بر کشور را ملتهب کردند که گزاره‌های توافق و عدم توافق حتی در سطح یک خبری که صحت و سقم آن هم مشخص نبود، در آشفتگی یا بهبود فضای کسب و کار تاثیر داشت. روز به روز بر تعداد طرفداران توافق با 1+5 افزوده می‌شد. مذاکره‌کنندگان هم برای از دست ندادن فضای روانی باب میل‌شان، تسریع در روند کار را پیش گرفتند و در این مسیر تلاش شد هر مانعی از جمله نقدهایی که چنین روزهایی را پیش‌بینی و دائما خطر یک توافق شتابزده را گوشزد
می‌کرد، کنار‌ زده شود. ملموس‌ترین نتیجه «شوک‌درمانی» خود را در این وضعیت نشان داد و فقدان قدرت تصمیم‌گیری که ناشی از شوک وارد شده بود فراتر از بدنه جامعه حتی بخش بزرگی از نخبگان را هم نسبت به نقدهای وارد شده که خبر از آینده‌ای نامطلوب در سایه توافقی ضعیف می‌داد، ناشنوا کرد. در اینجا می‌توان به نظریه «همنوایی گروهی» از «اروینگ جنیس» روانشناس اجتماعی اشاره کرد. او می‌گوید همنوایی گروهی به فرآیندی اشاره دارد که برای از دست ندادن یک موقعیت، گروه به توافق نظر و تصمیم شتابزده یا نامعقول می‌رسد و به دیگر نظرات خارج از گروه اهمیت نمی‌دهد. در واقع میل افراد برای رسیدن به یک تصمیم آنقدر زیاد است که انگیزه خود برای ارزیابی دیگر راهکارها را از دست می‌دهند. نقطه مشترک «دکترین شوک» کلاین و «همنوایی گروهی» جنیس، تلاش برای نشان دادن روندهایی است که منتهی به تصمیمات اشتباه می‌شود که گزاره شوک‌درمانی در اولی و شتابزدگی در دومی قابل تعمیم به روند طی شده برای برجام است.
بدیهی ا‌ست که تصمیمات اشتباه نتایج زیانبار به همراه دارد اما هشدار و گوشزد این نتایج به افکاری که هیپنوتیزم شوک‌درمانی شده‌‌اند یا گروهی که دچار همنوایی مورد نظر جنیس هستند، کار آسانی نیست. هرکدام از اینها از ابزار فیزیکی یا روانی سرکوب استفاده می‌کنند. همانگونه که شاهد بودیم، رئیس دولت از منتقدان برجام با برچسب‌هایی مانند بی‌شناسنامه، تغذیه شده، دلواپس، نامادری برجام و... پذیرایی می‌کرد. در پایان به نظر می‌رسد فرآیندهایی که این دو متفکر تشریح می‌کنند، عدم وجود وضعیت تصمیم‌گیری مطلوب را تشدید می‌کند. با رخ دادن نتایجی عکس آنچه مجریان به عنوان آینده‌ای روشن متصور می‌شوند، تفکر در فضای عمومی و نخبگانی برای یافتن علل شکست شکل می‌گیرد و به اصطلاح این به خود آمدن، می‌تواند از فضای ملتهب روانی شوک درمانی بکاهد. همانگونه که این امر در قضیه برجام به نقطه‌ای رسید که مجریان آن از مستی رابطه با آمریکا، به سطحی رسیدند که به کشورهایی مانند کره‌شمالی هشدار داده و مذاکره با آمریکا را مصداقی روشن از دیوانگی دانستند.
 

بخشی از برنامه تلویزیونی جمعه‌شب «نقد سینما» به بیست‌وچهارمین سال نسل‌کشی سربرنیتسا (قتل‌عام هزاران مسلمان بوسنیایی توسط صرب‌ها) اختصاص داشت. در این برنامه، نادر طالب‌زاده، کارگردان مستند «خنجر و شقایق»، پیرامون جنگ بوسنی در آینه سینما گفت‌وگو کرد و از اولین فعالیت بین‌المللی جمهوری اسلامی ایران در حوزه «مستند بحران» سخن گفت. طالب‌زاده پس از ذکر خاطراتی از چگونگی ساخت مستند «خنجر و شقایق» و اتفاقاتی که منجر به حذف صدای شهید مرتضی آوینی از این مستند شد، به اهمیت مستندسازی وقایع کنونی در کشور یمن اشاره کرد و گفت: خیلی مشکل است که بتوان داخل شد اما کاش چند مستندساز و فیلمساز می‌رفتند، چون از داخل یمن هیچ‌ چیزی نداریم. هیچ تلاشی هم نکرده‌ایم که یک‌جوری مستندساز به داخلش بفرستیم. درباره یمن باید فکر کنیم و استراتژی داشته باشیم. اگر هم نمی‌توانیم برویم، باید فیلمسازان یمنی را تجهیز کنیم که بتوانند کار کنند و تصاویری را بیرون بفرستند که تدوین و پخش شود، چون در عرصه جنگ نرم بسیار اهمیت دارد. ما درباره سوریه و عراق خوب کار کردیم و مستندسازهای خیلی خوبی در آنجا بودند. شاید مهیج‌ترین صحنه روزگار امروز، یمن باشد؛ ابعاد عجیبی دارد اما مغفول مانده است. بیش از ۱۴ میلیون نفر در خطر مرگ بر اثر گرسنگی هستند، در زمان جنگ بوسنی سلاح یا غذای برده می‌شد اما نسبت به یمن نمی‌دانیم آیا کمکی می‌شود یا نه؟ طالب‌زاده گفت: من فکر می‌کنم اگر «مرتضی» زنده بود و ماجرای یمن را می‌دید، چه می‌کرد؟ چه روایتی از این مردم می‌توان داشت؟ می‌گویند یمنی‌ها از حزب‌الله لبنان هم عجیب‌تر هستند، چون با کمترین امکانات بیشترین تأثیر را دارند. اخبار خوبی هم از یمن می‌رسد؛ پیشرفت و حال خوب‌شان که حال روحانی و مصممی است که آینده را می‌بینند، دیده می‌شود. وی در بخش دیگری از این گفت‌وگو در اولویت‌دهی به روایت مستند یا داستانی از وقایع تاریخی گفت: هر دو مهم است اما با دراماتیزه کردن، یک موضوع تبدیل به مقوله‌ای دیگر می‌شود که باید از آن یک تعهد، عشق و بیداری و شعور حاصل شود، مثل «بازمانده» سیف‌الله داد. اما به نظرم مستند در اولویت است.

در سیزدهمین سالگرد پیروزی مقاومت لبنان بر رژیم صهیونیستی در جنگ 33 روزه لبنان، رهبر حزب‌الله در یک مصاحبه تلویزیونی کم‌سابقه مواضعی بی‌سابقه را مطرح کرد که شاید برخی از آنها برای نخستین‌بار گفته می‌شد.
جمله ماندگار سید مقاومت در آن شب این بود: «سال 2000 در بنت جبیل گفتم اسرائیل سست‌تر از خانه عنکبوت است و طی 13 سال، باور من به این سخن افزایش یافته است».
سیدحسن نصرالله نقشه‌های جدیدی از حمله به مواضع و تاسیسات حیاتی رژیم صهیونیستی در هر جنگ احتمالی در آینده ارائه کرد، یعنی نوار ساحلی سرزمین‌های اشغالی که بیش از نیمی از اسرائیلی‌ها در آن ساکنند.
دبیرکل حزب‌الله لبنان در اتاقی مزین به شعارهای حماسی اسلامی و مجلدات قرآنی و تصاویر شهدا و رزمندگان مقاومت با مجری شبکه المنار گفت‌وگو کرد که به نظر شبیه دفتر کار خود او‌‌‌‌ می‌آمد.
او در ابتدای این مصاحبه طولانی که از ساعات دیرهنگام شامگاه جمعه تا نخستین ساعات بامداد شنبه به طول انجامید، ابتدا سالروز پیروزی تموز (2006) را بویژه به خانواده‌های شهدا و رزمندگان و ارتش و ملت لبنان تبریک گفت و بلافاصله به معادلات موازنه قدرت در لبنان به لطف مقاومت خود لبنانی‌ها پرداخت که طی 13 سال پس از جنگ 33 روزه امنیت در این کشور را در بدترین شرایط منطقه تثبیت کرده است، چرا که رژیم اشغالگر پیش از هرگونه تجاوز هزار بار به  عواقب آن فکر می‌کند.
سید مقاومت با اشاره به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ اینکه طی 13 سال اخیر پس از آن جنگ قدرت، بازدارندگی مقاومت به لطف افزایش چند برابری توانمندی نیروی انسانی و تعداد نیروها و قدرت هجومی آن موازنه‌ای ایجاد کرده که اسرائیل هم به آن معترف است، گفت: «ما امروز از توان هجومی کیفی و منحصر به فردی برخورداریم و به انواع سلاح‌های منحصربه‌فرد مجهز شده‌ایم. ما یگان رضوان و گردان‌های العباس را که نیروهای زبده و متخصص در عملیات هجومی هستند، در اختیار داریم. قدرت موشکی ما در زمینه تعداد و کیفیت توسعه یافته و این موشک‌های نقطه‌زن سلاح دقیقی است که سال 2006 تعداد کمی از این سلاح‌ها داشتیم ولی امروز این سلاح قدرتمند و امکانات فراوانی را در اختیار داریم. ما اشراف اطلاعاتی بالایی در سطح زمینی، دریایی و هوایی داریم، مقاومت در تمام زمینه‌ها در زمینه نیرو و امکانات و تجربه پیشرفت کرده است. ‌ایمان و یقین ما به پیروزی الهی هم افزایش یافته است».
اما روزنامه الاخبار در تحلیلی بر زمان‌بندی این مصاحبه نوشت: «انتخاب این زمان تنها منحصر به سیزدهمین سالروز آغاز جنگ جولای 2006 نیست، بلکه نصرالله گفت‌وگو با افکار عمومی را در شرایط حساس منطقه‌ای و بین‌المللی انتخاب کرد که سطح تنش میان ایران و آمریکا افزایش پیدا کرده و تحولات پیچیده در رابطه با تنگه هرمز و افزایش فشارها بر جمهوری اسلامی مطرح شده است».
این روزنامه لبنانی پیام صریح نصرالله را چنین تشریح کرد: «تمام طرف‌ها باید بدانند در صورتی که جنگی در منطقه واقع شود، جنگی ویرانگر برای تمام منطقه خواهد بود و هر کشوری که در روند جنگ ضد ایران شریک باشد یا اراضی خود را برای تجاوز به ایران اختصاص دهد، هزینه آن را خواهد پرداخت».
  جنگ احتمالی، ویرانی گسترده اسرائیل
در این گفت‌وگو، سیدحسن نصرالله با اشاره به نقشه‌هایی که پیش رویش بود، با دقت یک فرمانده متبحر جنگی چنین توضیح داد: «در این نقشه، فلسطین اشغالی مشخص است؛ قسمت سفید رنگ،‌ کرانه باختری و نوار غزه هم در قسمت پایین قرار دارد، ‌بخش اعظم مساحت در جنوب فلسطین قرار دارد، تمام شمال فلسطین اشغالی در تیررس آتش ما قرار  دارد ‌اما نقطه مهم‌تر نوار ساحلی است. در نوار ساحل رژیم صهیونیستی، از اولین شهرک یعنی نتانیا تا شهر اشدود، در مسیری به طول 70 کیلومتر و عرض 20 کیلومتر، این نوار در اتاق عملیات ما قرار دارد، بخش بزرگی از شهرک‌های صهیونیست‌نشین در این منطقه قرار دارد. این نوار یا مربع،‌ بخش کوچکی به مساحت 1200 کیلومتر مربع است، تمام مراکز دولتی اسرائیل از جمله فرودگاه بن‌گورین و انبارهای تسلیحات و کارخانه پتروشیمی و بنادر تل‌آویو و اشدود در این مربع قرار دارد. تصور کنید مقاومتی که ده‌ها هزار موشک در اختیار دارد، می‌تواند این منطقه را هدف قرار دهد اما فقط تعدادی موشک برای شمال آن کافی است و ما تعدادی موشک هم به این نوار ساحلی شلیک می‌کنیم؛ آیا رژیم صهیونیستی تحمل این وضعیت را دارد؟ چه کسی طرف دیگر را به عصر حجر برمی‌گرداند؟ (اشاره به ادعای نخست‌وزیر پیشین رژیم صهیونیستی درباره لبنان). رژیم اسرائیل امروز قادر نیست هیچ جنگی را علیه لبنان به راه اندازد و بازداشته شده است. آنها گفتند که داشتن موشک‌‌های نقطه‌زن برای ما ممنوع است ولی ما امروز این موشک‌ها را در اختیار داریم. این رژیم از هرگونه حمله هوایی به لبنان اجتناب می‌کند، زیرا از مقاومت‌‌‌‌ می‌ترسد».
او در نهایت صلابت، بدون‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ اینکه منکر رزمایش‌‌های بزرگ و سلاح‌‌های پیشرفته اسرائیلی‌ها شود، اعلام کرد: «سران اسرائیل امروز در ترس و وحشت به سر می‌برند. مقاومت امروز قوی‌تر از هر زمانی در گذشته است. ‌چه کسی می‌گوید ما موشک ضدهواپیما در اختیار داریم و چه کسی می‌گوید ما چه سلاح‌هایی داریم؟ ما سیاست ابهام سازنده را در این پرونده دنبال می‌کنیم».
نصرالله معتقد است دشمن پس از جنگ  تموز در هر اقدامی برای بازسازی اعتماد به نفس خود شکست خورد و ضعف و سستی به  جبهه داخلی اسرائیل کشیده است. او مشخصا روی یک نکته دست گذاشت: «اسرائیل رزمایش‌های متعددی برای ترمیم و بازسازی جبهه داخلی خود برگزار کرده است اما این مشکل همچنان پابرجاست؛ در نیروی زمینی اسرائیل به کاهش قدرت نیروهای‌شان اعتراف می‌کنند و همه‌‌‌‌ می‌دانند دیگر نیروی هوایی نمی‌تواند تکلیف نبرد را مشخص کند». او سپس روی نقطه ضعف مرزی صهیونیست‌ها دست گذاشت و گفت: «حزب‌الله قادر است حداقل ویرانی گسترده‌ای به اسرائیل وارد کند. رازی که اسرائیل‌‌‌‌ نمی‌داند را من فاش‌‌‌‌ نمی‌کنم، مگر به وقتش و این حرفم را اسرائیلی‌ها خوب‌‌‌‌ می‌‌دانند. در موضوع الجلیل، برادران حرفه‌ای شده‌اند و چندین سناریو در اختیار دارند، ورود به الجلیل بخشی از طرح و نقشه جنگ است، روز جنگ ما اعلام خواهیم کرد که کدام بخش از طرح اجرا خواهد شد. بعید‌‌‌‌ می‌دانم اسرائیلی‌ها در نتیجه بازدارندگی‌ای که وجود دارد، جنگ جدیدی را به راه اندازند، آنها می‌دانند ورود به جنگ با لبنان و هر جنگ جدید، پیامدهایش به مراتب بسیار بیشتر از جنگ 2006 خواهد بود و این جنگ، ‌اسرائیل را در پرتگاه زوال و نابودی قرار خواهد داد».
   امید نصرالله به اقامه نماز در قدس
سیدحسن در مصاحبه طولانی شامگاه جمعه خود به آرزوی شخصی خود هم اشاره کرد که بلافاصله سخن او تبدیل به هشتگ توئیتری #سنصلی_فی_القدس شد. او گفت: «من به پیروزی در هر جنگ بزرگی در آینده یقین و اطمینان دارم. چند روز پیش توئیت آقای الحوثی را خواندم که محمد بن‌سلمان را مخاطب قرار داده و به او گفت اگر همه امکانات را در برابر ملت مجاهد و مظلوم در اختیار داشته باشی، بدان که خدا با ما است نه با تو. عمر دست خداست و بر اساس منطق و زمان، من از جمله کسانی هستم که امیدواری زیادی دارند که ان‌شاءالله در قدس نماز خواهند خواند».


دیگر فرازهای مصاحبه سیدحسن نصرالله با شبکه المنار از این قرار بود:
شکست قطعی «معامله قرن»
ما ایمان داریم «معامله قرن» شکست خواهد خورد. حتی یک فلسطینی یا مسلمان یا مسیحی و حتی عرب را پیدا نمی‌کنید که با دادن مقدسات اسلامی و مسیحی به اسرائیل موافقت کند و این نقطه ضعف اساسی در «معامله قرن» است. استکبار آمریکایی آخرین تیر را بر تابوت معامله قرن زمانی شلیک کرد که قدس را به‌عنوان پایتخت اسرائیل معرفی کرد و تمام تلاش‌ها برای زنده کردن این مرده (معامله قرن) دنبال می‌شود. در موضوع اسکان (آوارگان فلسطینی در لبنان)،‌ ترامپ و کوشنر هیچ اراده و اختیاری ندارند، بلکه  موضوع مرتبط با اراده  دولت و کشور میزبان و اراده فلسطینیان است.
ایران از سوریه خارج نمی‌شود
در پرونده سوریه آنچه تاکنون رخ داده، پیروزی بزرگی برای سوریه و محور مقاومت و روسیه و نیز شکست بزرگی برای پروژه دیگر و شکست مفتضحانه‌ای برای طرحی است که جنگ جهانی علیه سوریه به راه انداخت. تاکنون خروج ایران از سوریه به نفع روسیه نیست. هماهنگی بالایی میان روسیه و ایران در بعد نظامی و سیاسی وجود دارد و هرکس روی اختلاف میان آنها حساب باز کرده، به آنها می‌گویم روسیه و ایران امروز نزدیک‌تر از هر زمانی به یکدیگر هستند. باقی ماندن یا خروج ایران از سوریه به تصمیم رهبری سوریه بستگی دارد. حملات هوایی اسرائیل به سوریه تداوم داشت اما اهداف بسیار عادی بود. اسرائیل می‌گفت هدف از حمله به سوریه، جلوگیری از ورود سلاح به لبنان است و من به آنها گفتم سلاح به دست‌مان رسید، اسرائیل مردم خود را گول می‌زند. اسرائیل با حمله به سوریه قمار می‌کند، به نتانیاهو می‌گویم هر کاری که می‌خواهید انجام دهید، (اما بدان که) ایران هرگز از سوریه خارج نخواهد شد. هنگام ورود سامانه اس 300 به سوریه، وضعیت متفاوت خواهد شد. من به اسرائیل می‌گویم تو در پرتگاه سقوط قرار داری و اگر حمله‌ای رخ دهد که رهبری سوریه آن را تحمل نکنند، وضعیت فرق خواهد کرد.
ترامپ پیام موشکی ایران را دریافت کرد
در آمریکا نهادهایی وجود دارد و من بعید می‌دانم آمریکا جنگی علیه ایران به راه اندازد، ترامپ فقط بر بخش اقتصادی حساب باز کرده است. آمریکا این حقیقت را می‌‌داند که جنگ علیه ایران، بسیار پرهزینه خواهد بود. 2 طرف برای عدم کشانده شدن به سمت جنگ تلاش خواهند کرد. پیام ایرانی‌ها از طریق کشور ثالث با این مضمون بود: «اگر هر هدفی را در ایران بمباران کنید، ما  اهداف آمریکایی را بمباران (موشکباران) خواهیم کرد و ترامپ حمله به ایران را پس از این پیام ایران متوقف کرد».
‌ایران تهدید را به فرصت تبدیل می‌کند و این تحریم‌ها، تولید داخلی ایران را تقویت
خواهد کرد.
اسرائیل، امارات و سعودی‌ بهای جنگ را می‌پردازند
در صورتی که جنگی علیه ایران به راه افتاد، تمام منطقه شعله‌ور خواهد شد و این کشور تنها نخواهد ماند، ایران قادر است با قدرت و شدت اسرائیل را موشکباران کند، محور مقاومت در حال حاضر با قدرت این مسأله را بررسی می‌کند که آیا تماشاچی باقی خواهیم ماند؟ تهدید به ویرانی سعودی مانع جنگ علیه ایران نمی‌شود، بلکه آنچه مانع رفتن آمریکا به سمت جنگ می‌شود، این است که این نکته را بفهمد که نیروها و منافعش در منطقه و اسرائیل در دایره آتش و تیررس خواهند بود. موضع امام خامنه‌ای در نپذیرفتن پیام ترامپ، مایه عزتمندی بود. دولت کنونی آمریکا برای باز کردن کانال‌های ارتباطی با حزب‌الله لبنان از طریق میانجی‌گران تلاش می‌کند و میانجی‌‌‌هایی را برای باز کردن کانال‌های ارتباطی با ما مامور کرده است. پیامدهای جنگ در منطقه بزرگ است، حقد و کینه سعودی باید متوقف شود، زیرا جنگ ویرانگر خواهد بود. رفتن به سمت جنگ ویرانگر به نفع چه کسی است؟ من می‌گویم وقتی جنگی رخ دهد، هیچ‌کس نمی‌تواند خود را از آن در امان و دور بداند. هر دولتی که شریک جنگ علیه ایران باشد، بهایش را پرداخت خواهد کرد. در امارات به‌عنوان مثال اگر جنگی رخ دهد، وضعیت امارات چگونه خواهد شد؟ وضعیت بازارهایش چگونه خواهد شد؟ آیا به نفع امارات است که جنگی رخ دهد؟ قطعا اماراتی‌ها و سعودی‌ها و هر طرف دیگر که در جنگ علیه ایران مشارکت کند، در امان نخواهند بود.
 

گروه سیاسی: سال 2001 میلادی «جک استراو» تبدیل به نخستین وزیر خارجه انگلیس شد که بعد از انقلاب سال 57، به ایران سفر می‌کرد. او بعد از این در طول دوره 5 ساله بعدی که وزیر خارجه این کشور بود به‌صورت متناوب به ایران ‌آمد. توافق 3+E3 در سال 2003 برای تعلیق تمام فعالیت‌های هسته‌ای ایران که در زمان دولت محمد خاتمی و با مذاکره‌کنندگانی چون حسن روحانی و محمدجواد ظریف صورت گرفت، در کارنامه کاری جک استراو جا دارد. حالا او بعد از گذشت 18 سال از نخستین زمانی که به ایران سفر کرد، کتابی را منتشر کرده و به بدبینی و بی‌اعتمادی تاریخی ایرانیان نسبت به انگلستان پرداخته است. از این کتاب هفته گذشته رونمایی شد و با وجود اینکه هنوز در کتاب‌فروشی‌های بریتانیا برای فروش وجود ندارد، از طرف بسیاری از سایت‌های فروش کتاب و منتقدان بررسی شده است.
به گزارش «وطن‌‌امروز»، کتاب استراو با نام «کار، کار انگلیس است؛ درک کردن ایران» به بازار عرضه می‌شود و اشاره‌ای دارد به تکیه‌کلام قدیمی مصطلح بین ایرانیان در زمان‌های قدیم تا به امروز که هر اتفاق سیاسی بدی در کشور می‌افتاد را به دخالت انگلیسی‌ها در امور داخلی ایران نسبت می‌دادند. استراو خود به این مساله معترف است که ایرانیان خاطره خوبی از انگلیس در مسائل داخلی خود ندارند. او که به مناسبت انتشار کتابش با شبکه 4 تلویزیون انگلیس مصاحبه می‌کرد، در پاسخ به این سؤال که آیا کشورهای غربی ایران را می‌شناسند و درک می‌کنند، گفت: «اصولاً به دلیل عدم درک ایران و نوع تفکر سیاسی و منطقی که منجر به ایجاد انقلاب در ایران شد، بریتانیا و ایالات‌متحده در قبال ایران و در درون ایران بسیار بدتر از کشورهایی عمل کردند که زمانی در استعمار آنها بوده است. ما تاریخچه‌ای از روابط با ایران داریم که به مردم ایران نشان داده است کودتای سال 1953 علیه دولت مصدق توسط بریتانیا و آمریکا انجام‌ شده و در همین حال تاریخ دخالت‌های این 2 کشور در مسائل داخلی ایران که به مدت‌ها قبل از این برمی‌گردد. این تاریخچه بسیار مهم است. اینکه ایرانیان برای مدت‌های زیادی از دولت دموکراتیک برخوردار نبوده‌اند، به دلیل همین حوادثی است که در گذشته اتفاق افتاده و باید زمانی که به فکر مذاکره با ایران هستیم، این بک‌گراند تاریخی را نیز در نظر داشته باشیم».
وی در ادامه این مصاحبه افزود: «البته ایران سابقه تاریخی برخورد ما با کشورهای همسایه‌اش را نیز می‌بیند. نوع جنگ در عراق و درگیر شدن انگلستان در این جنگ که هنوز هم هزینه‌ها و تبعات منفی خودش را دارد، باعث شده است ایران در زمان معاصر نیز اعتمادی به بریتانیایی‌ها نداشته باشد».
از سوی دیگر در یکی از نقدها به کتاب‌ به مساله جالبی که در کتاب استراو نیز به آن اشاره شده، پرداخته شده و آمده است: «در بین دیپلمات‌های انگلیسی لطیفه و شوخی‌ای تلخ وجود دارد که بیان می‌کند «ایران تنها کشور در جهان است که هنوز انگلستان را جزو یکی از ابرقدرت‌های جهان حساب می‌کند». با این ‌حال برای بسیاری از ایرانیان این مساله جوک و لطیفه نیست و با انبوهی از خاطرات تلخ همراه است. در طول 2 قرن گذشته، انگلستان در داخل ایران همیشه در حال ترتیب دادن حوادث و اتفاقاتی بوده است که در نهایت بتواند هدف این کشور را در منطقه خاورمیانه تأمین کند. این اقدامات از زیر سیطره داشتن منابع نفتی ایران، تنباکو و سیستم بانکی شروع‌ شده و به برکنار کردن دولت مصدق در کودتای آمریکایی - انگلیسی سال 1953 رسیده است. همه این اتفاقات و در عین ‌حال جنگ خونین 8 ساله ایران و عراق که ایران را به‌تنهایی در برابر عراق به نمایندگی از بسیاری از کشورهای دنیا قرار داد، باعث شد اعتماد بسیاری از ایرانیان به غرب و علی‌الخصوص انگلستان بشدت کاهش یابد. در شرایطی که ایران در حال دست‌وپنجه نرم کردن با تحریم‌های غربی و به‌خصوص تحریم‌های آمریکایی است و کشورهای اروپایی مانند انگلستان نیز در این زمینه کمکی به دولت ایران نمی‌کنند، جک استراو، وزیر پیشین خارجه بریتانیا در کتاب خود به روابط پیچیده 2 کشور و همچنین به تاریخچه فرهنگی، روانشناسی و تاریخی کشوری پرداخته است که در کل دنیا آن‌طور که باید شناخته ‌نشده و همیشه شناخت غلطی نسبت به آن در غرب وجود داشته است».
اگرچه منتقدان مانند نقدنویسان نشریه ساندی‌تایمز، بر این عقیده‌اند که کتاب جدید جک استراو می‌تواند تصویر روشنی از تاریخچه روابط 2 کشور ارائه کند اما ادعاهای استراو در این کتاب درباره اینکه نظام جمهوری اسلامی حکومتی دموکراتیک نیست و آزادی در ایران وجود ندارد و ادعاهای نخ‌نما و قدیمی در این باره، همه نشان می‌دهد با وجود اینکه وزیر پیشین خارجه انگلستان، درباره دلایل تاریخی تیرگی روابط بین ایران و انگلستان تحقیقات زیادی کرده و تلاش کرده است انباشت‌های تاریخی ذهن غربی را به سمت تغییر در نگرش خود به‌پیش ببرد اما باز هم درک درستی از جامعه ایران ندارد.
کتاب او با این خاطره از سفر او به ایران در سال 2015 آغاز می‌شود که به همراه همسرش برای سفری ماجراجویانه و فرهنگی به ایران می‌آید اما در ادامه راه زمانی که به دیدن اماکن تاریخی ایران می‌رود، مردم با روی باز از او استقبال نمی‌کنند و در یکی از بازدیدهای خود، با نامه‌ای 2 صفحه‌ای روبه‌رو می‌شود که در آن با جزئیات شرح داده ‌شده است که چرا مردم ایران از او خوش‌شان نمی‌آید. استراو البته نوع نگرش ایران نسبت به سفرش را حاصل نگرش مردم به عملکرد او در دوران وزارتش نمی‌داند و معتقد است گروهی از بسیجیان و وابستگان به سپاه پاسداران سفر او را از سفری فرهنگی به سفری وحشتناک تبدیل کردند و به همین دلیل است که نشان می‌دهد «نفهمیدن ایران و مردم ایران به همان صورتی که هستند و وجود دارند» نه‌تنها در گذشته باعث ایجاد اشکال در سیاست‌گذاری‌های انگلستان شده، بلکه در زمان حاضر نیز همین مقاومت در برابر درک ایران و فرهنگ و سیاست و مردمش است که باز هم مثل معروف «کار، کار انگلیسی‌هاست» را بر سر زبان‌ها آورده است.
جک استراو با نگاه به تاریخ روابط ایران و انگلستان، از ماجرای رویترز و گرفتن انحصاری حق ساخت راه‌آهن، کانال، معادن و همه صنایع ایران در 70 سال آینده که با رشوه‌ای 200 هزار پوندی معادل 23 میلیون پوند امروز انجام شده بود، صحبت کرده و کم‌کم به کمک‌های انگلستان به عراق در زمان جنگ با ایران رسیده است. او بعد از صحبت درباره مذاکرات ایران با اروپایی‌ها در سال 2003، درنهایت به ماجرای عقب‌نشینی ترامپ از توافق هسته‌ای پرداخته و جنگ‌طلبان مستقر در کاخ سفید مانند جان بولتون را علت اصلی این اقدام دانسته است. او با اشاره به پول‌هایی که جان بولتون از سازمان منافقین برای سخنرانی‌اش در مراسم سالانه آنها می‌گرفته، بیان کرده است تنها نگاه او به ایران، نگاه تغییر رژیم است و سیاست‌های او در قبال ایران رساندن دولت ترامپ به ‌جایی است که جز جنگ راه چاره دیگری نباشد.