حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر سیدمحمود  نبویان: این امور از نکات مهمی بوده‌اند که ایران می‌توانست براساس آنها دست برتر را داشته باشد و با قبول برخی از آنها لغو کل تحریم‌ها بویژه تحریم‌های سخت نفتی و بانکی را خواستار شود. اما متاسفانه مذاکره‌کنندگان ایرانی همه این امور و امتیازاتی را که ملت بزرگ ایران با تحمل سال‌ها رنج و سختی و با نثار خون شهدای گوناگون هسته‌ای به دست آورده بودند، به ثمن بخس فروخته‌اند.(در بیانیه توجیهی آمریکا درباره تفاهمنامه ژنو نیز در این زمینه آمده است:
امتیازاتی که ایران به عنوان بخشی از این قدم اولیه تعهد کرده است، شفافیت بیشتری فراهم کرده و امکان بازرسی‌های سرزده از برنامه هسته‌ای‌اش را ایجاد می‌کند. در گذشته، نگرانی این بود که ایران از مذاکرات برای وقت‌کشی و پیشبرد برنامه‌اش استفاده می‌کند اما این اقدامات کمک خواهد کرد وقتی برای رسیدن به یک توافق جامع بلندمدت مذاکره می‌کنیم، ایران نتواند از سپر مذاکرات برای پیشبرد برنامه هسته‌ای‌اش استفاده کند. در عوض، به عنوان بخشی از اقدامات اولیه، گروه 1+5 تحریم‌های ایران را به صورت محدود، موقت، هدفمند و قابل برگشت لغو خواهد کرد. این کاهش تحریم به‌گونه‌ای سازماندهی می‌شود که بخش عمده شبکه تحریم از جمله تحریم‌های کلیدی در بخش نفت، بانکی و مالی پابرجا بماند.
گروه 1+5 با قاطعیت به اجرای این تحریم‌ها ادامه می‌دهد. اگر ایران نتواند به تعهدات خود عمل کند، ما لغو محدود را متوقف می‌کنیم و تحریم‌های جدید وضع خواهیم کرد.)
چنانکه ملاحظه می‌شود تمام بخش‌های هسته‌ای ایران– یعنی فردو، نطنز و اراک- از کار افتاده یا به صورت نیمه‌تعطیل درآمده است. حق تولید سانتریفیوژ، حق نصب سانتریفیوژ جدید (جز در موارد خرابی‌ها)، حق غنی‌سازی 20درصد، حق غنی‌سازی 5 درصد بیش از مقداری که داریم (البته در نهایت، و در گام نهایی با محدودیت‌هایی که ایجاد کرده‌اند، ایران نمی‌تواند غنی‌سازی نیز داشته باشد.)، حق برخورداری از آب سنگین اراک و نیز حق برخورداری از رآکتور اراک را نداریم.
از دست دادن تقریبا همه بخش‌های هسته‌ای ایران به قیمت به دست آوردن چه چیزی بوده است؟ چنانکه خواهیم دید تقریبا تمام بخش‌های تحریم نفتی و بانکی سخت علیه ایران به حال خود باقی مانده است، و معلوم نیست چرا مذاکره‌کنندگان ایرانی چنین توافقنامه‌ای را پذیرفته‌اند!
سوال جدی و قابل تامل آن است که چرا آمریکا و کشورهای مستکبر غربی حاضر به مذاکره با ما در سال‌های اخیر شده‌اند؟ چرا آنها تحریم‌ها را ادامه نداده‌اند تا ایران روزی–به‌زعم آنها- کاملا تسلیم شود؟ پاسخ آن است که اگر آنها با زورگویی تمام از اهرم‌های فشار تحریم استفاده می‌کردند، ایران نیز دارای اهرم فشارهای مختلفی بوده است، ایران دارای قدرت غنی‌سازی بالا، بیش از صدها کیلو مواد غنی شده 20درصد، دستیابی به تکنولوژی ساخت سانتریفیوژهای نسل‌های برتر (سانتریفیوژهای نسل دوم چهار برابر نسل اول کارایی دارند و سانتریفیوژهای نسل بعدی کارایی‌های بیشتری خواهند داشت)، دستیابی به آب سنگین و نیز رآکتوری که با آب سنگین کار می‌کند، دستیابی به قدرت بازفرآوری و... بوده است. براساس این موارد، ایران می‌توانست به موادی با غنای مورد دلخواه خودش دست یابد و در هر موردی که صلاح بداند به کار گیرد.
این امور کافی بوده است که آمریکا را به میز مذاکره بکشاند. اما متاسفانه به‌رغم اینکه بیش از 90درصد اهرم فشار آمریکا و طرف غربی
– یعنی تحریم‌های اصلی نفتی و بانکی- به حال خود باقی است، ما در گام اول و گام دوم تقریبا همه امتیازات و اهرم‌های فشار خود را از دست داده‌ایم. از این رو، مذاکره‌کنندگان ایرانی کاملا زمین بازی را به صورت یکطرفه به نفع کشورهای زورگو و مستکبر آماده کرده‌اند. (سران آمریکا در بیانیه توجیهی خود درباره تفاهمنامه ژنو به همین مسائل اشاره کرده و آورده‌اند: «این قدم اول به خودی خود یک معامله بزرگ محسوب می‌شود. بدون این توافق مرحله‌ای، ایران هزاران سانتریفیوژ دیگر را به چرخش درمی‌آورد و سانتریفیوژهای نسل جدید که زمان رسیدن به مرحله آستانه هسته‌ای را کوتاه‌تر می‌کنند، نصب می‌کرد. همچنین می‌توانست رآکتورآب سنگین اراک را راه‌اندازی کند و ذخایر اورانیوم 20 درصدی خود را افزایش دهد اما با شرایطی که این توافق ایجاد کرده، ایران نمی‌تواند هیچکدام از کارها را انجام دهد. افزون بر این، اگر توافق مرحله‌ای حاصل نمی‌شد، تحریم‌های بین‌المللی با خطر فروپاشی روبه‌رو می‌شد زیرا ایران می‌توانست ادعا کند در مذاکره جدی بوده اما غرب جدی نبوده است. در این صورت ما نمی‌توانستیم شرکای خود را به ادامه کار و اجرای تحریم متقاعد کنیم. حالا که توافق حاصل شده، ما می‌توانیم برنامه ایران را متوقف کرده، به عقب رانده و به ایران یک گزینه بدهیم: به تعهدات خود عمل و برای رسیدن به معامله نهایی با حسن‌نیت مذاکره کند اگرنه جامعه جهانی با تحریم و فشار بیشتر پاسخ می‌دهد.»)
3- از سوی دیگر مذاکره‌کنندگان ایرانی حق نظارت بر معادن، تمام سایت‌های هسته‌ای ایران از جمله فردو، نطنز و اصفهان، رآکتور آب سنگین اراک، کارگاه‌های ساخت و مونتاژ سانتریفیوژها و چرخنده آنها (که ممکن است در کارگاه‌هایی تولید شوند که ابزار نظامی در آنها تولید می‌شوند) به صورت سرزده و نیز با اطلاع و بدون‌اطلاع را برای آژانس پذیرفته‌اند (براساس بندهای 17 تا 28 از مواردی که در گام اول، مذاکره‌کنندگان ایرانی تعهد کرده‌اند)، نیز اطلاع یافتن آنها از تمام برنامه‌ها و طراحی‌های هسته‌ای ایران، وجود ساختمان‌ها در هر سایت هسته‌ای و سطح و گستره فعالیت‌های در حال انجام در آن سایت‌ها را تعهد کرده‌اند، آیا می‌توان امنیتی برای دانشمندان هسته‌ای ایران و نیز تکنولوژی‌های پیشرفته به کار رفته در آن سایت‌ها تأمین کرد؟ هیچ‌کس تردیدی ندارد که حداقل برخی بازرسان آژانس جاسوس هستند و یادمان نرفته که ویروس «استاکس‌نت» که از سوی همین عده وارد سانتریفیوژهای ما شد، 3هزار سانتریفیوژ را از کار انداخت.
جای تعجب و سوال است که مذاکره‌کنندگان ایرانی براساس کدام منطق تقریبا تمام امتیازات ملت بزرگ ایران را به دشمنان داده‌اند؟
براین اساس پیش‌بینی می‌شود– به دلیل اینکه دشمنان ما به پیروزی بزرگی دست یافته‌اند- هیچگاه این تفاهمنامه را نقض نخواهند کرد و سخنان مغرضانه سران رژیم صهیونیستی برای آن است که دست بالاتر را همیشه داشته باشند.

  از رئیس محترم قوه قضائیه که با صحبت‌های خود آب پاکی را روی دست فتنه‌گران ریختند، سپاسگزاریم. اینها چقدر پررو شده‌اند که آن بلا را در سال 88 بر سر ملک و ملت آوردند و حالا طلبکار هم شده‌اند!!
رازی

  جک استراو پس از پایان سفر اخیرش به ایران و بازگشت به انگلیس گفته است تهران را شهری مانند مادرید دیدم و معلوم است در این 10 سالی که به ایران نیامده بودم، کار انجام شده است. این حرف خود دوست آقایان است. حالا چرا همچنان شهردار خدوم تهران را زیر سؤال می‌برند و هی سرهنگ ـ سرهنگ می‌کنند، دلیلش غیر از مسائل دون سیاسی است؟
صالح‌زاده
  لطفا دولت در این روزهای پایانی سال، مبارزه با گرانفروشی را تشدید کند چون به هوای شب عید برخی فروشندگان سودجو با سوءاستفاده از این ایام اقدام به گران کردن اجناس، کالاها و  ارائه خدمات خود می‌کنند و اگر نظارت درستی هم روی این موضوع نشود، مردم متضرر می شوند.
پیل افکن

  برخی افراد خیلی راحت از بانک‌ها یا مؤسسات مالی و اعتباری تسهیلات دریافت می‌کنند؛ آن هم با شرایط خیلی خوب ولی ما مردم عادی با این همه دوندگی برای رقمی ناچیز، باز هم نمی‌توانیم وام بگیریم. آیا از لحاظ قانونی نباید این موضوع رفع و رجوع شود؟
جباری

حسین  قدیانی: نه فقط صداقت، بلکه صراحت و شفافیت هم سیادت دارد بر سیاست. اگر بعضی‌ها نقد را برنمی‌تابند، همان به که منتقدان را بی‌سواد خطاب کنند تا اینکه بخواهند پای یک نهاد فوق‌العاده مهم، حساس و امنیتی را با هزار و یک کار کرده و نکرده به گلیمی باز کنند که علی‌القاعده اقلیم کار او نیست. ارگانی که کارش حفظ، بلکه بسط امنیت ملی این مرز و بوم است. بعضی‌ها اگر خوب دقت کنند، خواهند فهمید که در دم و دستگاه‌شان، یک «معاونت حقوقی» هم دارند که درست شده برای همین شکایت‌ها! کدام شکایت‌ها؟ همین که شکایت کنند از 4 متن «دهان ما پلمب نمی‌شود»، «هسته‌ای ملت و دیپلماسی دولت»، «آقایان! سر بولدوزر را بچرخانید طرف دشمن» و «غرور ملی شکست، نه ساختمان تحریم» به قلم راقم این سطور که در همین «وطن امروز» کار شده. اشاره به نکاتی در این باره لازم است اما قبلش باید پرسید؛ آیا این بود اعتدال؟!
یکم: از بعد آمدن احضاریه، بارها و بارها این 4 متن را، هم از اول به آخر، هم از آخر به اول، هم از وسط به بالا، هم از وسط به پایین، و هم به شکل رندم(!) دوباره‌خوانی کردم، مع‌الاسف دقیقا متوجه نشدم کدام جمله، احیانا کدام کلمه از نوشته‌هایم امنیت ملی را به خطر انداخته است؟! واقعا این بود اعتدال؟!
دوم: من درباره نقد توافق ژنو، پای نقطه به نقطه نوشته‌هایم بویژه این 4 متن ایستاده‌ام و حتما با کمال میل، با کمال احترام به قانون و با کمال شجاعت در دادسرا حاضر خواهم شد اما خیلی خوب بود شاکی اصل‌کاری هم، خود بار شکایت را بر دوش می‌کشید و از کیسه این نهاد و آن شورا خرج نمی‌کرد! در ادوار قبل نیز دست‌اندرکاران همواره از جیب معاونت حقوقی خود هزینه می‌کردند و شأن فلان دستگاه و منزلت بهمان ارگان را وجه‌المصالحه نقدناپذیری خود نمی‌کردند. این بود اعتدال؟!  
سوم: این شکایت در حالی مطرح می‌شود که ما در «وطن امروز» صرفنظر از نقدهای مستدل خود، مکرر تاکید کرده‌ایم توافق ژنو به هیچ‌وجه قابل قیاس با عهدنامه ترکمانچای نیست. واقعا این حد از تحمل منتقد در دولت اعتدال نوبر است! یعنی این بود اعتدال؟!
چهارم: هم من در راهپیمایی 22 بهمن بوده‌ام، هم دولتمردان محترم و هم من شعارهای جمهور را شنیده‌ام، هم رئیس‌جمهور. این 4 متن، چیزی جز تکرار البته نرم‌تر، روادارانه‌تر و محتاط‌تر همان پیام ملت در راهپیمایی 22 بهمن نبوده و نیست. قطعا اگر «دهان ما پلمب نمی‌شود» مخل امنیت ملی این دیار است، به طریق اولی، راهپیمایی 22 بهمن سی و پنجم همه آحاد ملت نیز باید مخل امنیت ملی کشور تشخیص داده شود. آیا بعضی‌ها شاکی 22 بهمن ملت هم هستند؟! آیا ملی‌ترین روز این وطن را، علیه امنیت ملی تفسیر می‌کنند؟! اینکه خیلی بد و به عبارتی طنزآمیز است! اگر پیام ملت در یوم‌الله 22 بهمن «وحدت و استقامت» بود، آیا ما قبل از این پیام و صدالبته ملایم‌تر از ملت، ننوشتیم تقسیم بر 2 کردن ملت و درشتگویی علیه منتقد، مخل وحدت است؟! و آیا ما ننوشتیم توافق ژنو با استقامت این ملت، به هیچوجه هماهنگ نیست؟! اینک بعد از راهپیمایی باشکوه 22 بهمن، ما از آنجا که برخلاف بعضی‌ها به‌خوبی پیام ملت را گرفته‌ایم، محکم‌تر از قبل، درِ قلم‌مان بر همان پاشنه وحدت و استقامت خواهد چرخید. بعضی‌ها اگر باز هم گلایه دارند، خوب است شکایت از مردم وطن کنند، نه اینکه فقط زورشان را به «وطن امروز» نشان دهند. با این همه، زور ما بیش از آنکه در بازوی‌مان نهفته باشد، در جوهر قلم و گوهر تحلیل‌مان جاری است. می‌ماند این سوال که به‌راستی این بود اعتدال؟!
پنجم: بعضی‌ها 4 جمله نقد را نمی‌توانند تحمل کنند، حتی هنگام شکایت نیز خود را پشت ترکیب مقدس «امنیت ملی» قرار می دهند، چطور از نظام می‌خواهند آشتی کند با فتنه‌گرانی که سال 88 آن همه جنایت در حق امنیت ملی این مرز و بوم مرتکب شدند؟! بعضی‌ها تاب یک تیتر چند کلمه‌ای «هسته‌ای ملت و دیپلماسی دولت» را ندارند، چطور از قوه محترم و مظلوم ‌قضائیه توقع دارند سران مجرم فتنه را ببخشد؟! بعضی‌ها تحمل 2 تا نقد آرام‌تر از شعارهای ملت را ندارند، چطور از نظام می‌خواهند با محاربانی که همین چند وقت پیش محاربه‌شان به شهادت یکی از جانبازان فتنه 88 منجر شد، صلح برقرار کند؟! من واقعا عذر می‌خواهم اما در سیاست، افه‌هایی هست که به منادیان اعتدال هرگز نیامده! از سران فتنه، جز 2 تن که در قصر محصورند– بخوانید مقصورند!- الباقی چون گربه بی‌حیا از در دیگِ باز و سرشار از لطف و کرامت دستگاه محترم قضا، مشغول سوءاستفاده‌اند.
 از فتنه‌گران میانی هم جز معدودی انگشت‌شمار، الباقی آزاد و رها به‌سر می‌برند، شماری‌شان حتی به کرسی مدیریت هم رسیده‌اند! آنکه باید به آن دیگری، اخلاق و آشتی ملی و رواداری و تحمل و بردباری یاد دهد، آیت‌الله آملی لاریجانی است. جز این است؟! شگفتا! بعضی‌ها نه فقط برای قوه‌قضائیه، بلکه برای کل نظام، درس «آشتی ملی» می‌گذارند! آنکه باید دم از مرحمت و مهربانی بزند، آقای محسنی‌اژه‌ای است که با وجود آن همه فتنه‌گری خاتمی، کاری به کار این مجرم بی‌‌آبرو ندارد، آنوقت افه سعه‌صدرش را بعضی‌های دیگر می‌دهند! و خب، شاید همین باشد مراد از اعتدال!  
ششم: هر دولتی، به ملت، بی‌اعتماد و به پیام ملت، بی‌اعتقاد باشد، ما در آن صورت یک «امنیت ملی» خواهیم داشت، یک «امنیت دولتی». ما هرگز مندرجات خود را که نمونه‌ای کوچک‌تر از پیام روز 22 بهمن ملت است، مخل «امنیت ملی» نمی‌دانیم. بعضی‌ها بهتر است با تقویت اعتماد خود به ملت، زلف امنیت خود را گره به 4 تا جمله و 4 تا تیتر نزنند. من در خیابان امنیت ملی با قلم خود، مشغول رفتگری‌ام؛ وصله اخلال در امنیت ملی به آشوبگران عاشورا می‌چسبد، به کسانی که خیمه عزای ارباب را در حال سوختن دیدند و ذره‌ای غیرت نجنباندند. بعضی دست‌اندرکاران بهتر است اصلا این همه نگاه امنیتی نداشته باشند و منتقد را از خود و خیرخواه خود بدانند که ما خود را نه فقط پاسدار امنیت ملی بلکه حافظ امنیت جزء جزء اجزای این نظام مقدس می‌دانیم. ما اساسا با این نگاه، زاویه داریم که امنیت ملی یک امنیت باشد و امنیت دولت یک امنیت دیگر. فرض است بر دولت که با تدبیر درست، این 2 امنیت را همچنان که قبلا هم با هم یکی بوده‌اند، دوباره به هم سنجاق کند اما به‌راستی این بود اعتدال؟!
هفتم: چیست اما اخلال در امنیت ملی؟! اخلال در امنیت ملی، آنجاست که در خلال یک توافق نامتقارن، زبان دشمن به بی‌ادبی و بددهانی علیه ملت باز شود تا حدی که ملت مجبور شود با پیام خود مبنی بر وحدت و استقامت، جور قصور بعضی‌ها را بکشد. اخلال در امنیت ملی، آنجاست که نابکاران 88 در مصادر امور به کار گرفته شوند. اخلال در امنیت ملی، آنجاست که متاثر از یک توافق سست، گزینه نظامی دشمن، پررنگ‌تر از قبل، ولو در حد حرف مشاهده شود. اخلال در امنیت ملی، آنجاست که با لطایف‌الحیل، اقوام و اقلیت‌ها علیه زبان ملی، خط ملی، دین ملی، وحدت ملی و اقتدار ملی به کار گرفته شوند، اقوام و اقلیت‌هایی که خود محافظ «وحدت و استقامت»‌اند. اخلال در امنیت ملی، آنجاست که فلانی، نماینده در امور اقوام و اقلیت‌ها باشد. اخلال در امنیت ملی، در متن، حاشیه و مفاد توافق نامتوازن ژنو است، نه در نقد آن. اخلال در امنیت ملی، آنجاست که مردم تقسیم بر 2 شوند، آنجاست که منتقد، بی‌سواد خوانده شود، آنجاست که پاسخ دوست را با درشتی می‌دهند اما به جای جواب دندان‌شکن به دشمن، او را «مودب و باهوش» خطاب می‌کنند و در بهترین حالت، گیر به عینک وندی شرمن می‌دهند، و آنجاست که علیه مقدسات در جراید زنجیره‌ای مطالب متعدد نوشته می‌شود اما «غرور ملی شکست، نه ساختمان تحریم» مخل امنیت ملی تشخیص داده می‌شود! به‌راستی این بود اعتدال؟!
***
من با کمال میل و با کمال افتخار به دادسرا خواهم رفت و شکایت دولت اعتدال از خود را به عنوان برگی بسیار زرین در پرونده قلمم ثبت خواهم کرد. من یوم‌الله 22 بهمن، به چشم خود، بسیار مردمی را دیدم که بسی انقلابی‌تر از نوشته‌هایم، داشتند شعار علیه دشمن و دشمن دوستان می‌دادند. وقتی تایید ملت هست؛ تا باشد از این شکایت‌ها، تا باشد از این شاکی‌ها. دولت محترم بداند؛ من نقض قرار با «وحدت و استقامت» نخواهم کرد و حتی اگر از من شکایت کند، من در عوض، هیچ شکایتی از دولت ندارم. تنها خواسته‌ام این است که دولت محترم، فی‌الواقع برای مردم کار کند. دولت برود کار کند، خدمت کند که شکایت از حسین قدیانی و گرفتن وقت شریف دستگاه قضا، برای این مردم نازنین، آب و نان نمی‌شود. من به‌زعم خود، نه فقط دولت را دعا می‌کنم، بلکه با قلمم، دست همکاری به سویش دراز می‌کنم، منتها آنجا که واقعا بحث خدمت به ملت درمیان است، نه جایی مثل توافق ژنو. اصلش را بخواهی، این «وحدت و استقامت» است که شکایت از توافق ژنو دارد. گمانم جای شاکی و متشاکی عوض شده! اصلا نکند دقیقا همین بود که بهش می‌گفتند اعتدال؟! حتما به دادسرا خواهم رفت... با افتخار!
 

انتخاب آیت‌‏الله «بهشتی» به ریاست دیوانعالی کشور از سوی امام‌خمینی(1358ش)
به دنبال تصویب قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و تشکیل مجلس شورای اسلامی، طی حکمی از جانب حضرت امام خمینی، آیت‏الله دکتر سیدمحمد حسینی‌بهشتی به عنوان اولین رئیس دیوانعالی کشور، بالاترین مقام قضایی پس از پیروزی انقلاب اسلامی برگزیده شد تا برای این تشکیلات حیاتی که نقش مهم و تعیین‌کننده‏ای در جامعه دارد با درک و درایت والای ایشان زمینه اجرای قوانین اسلام فراهم شود و عدل و قسط در جامعه رواج یابد. ایشان نیز در طول مدت عهده‏داری این مسؤولیت خطیر و شریف، منشأ خیر و خدمت فراوانی شد، امور قضایی کشور را سامان بخشید و با به کارگیری قضات عادل و عالم، نظام قضایی را دگرگون ساخت. همچنین در این روز، آیت‏الله سیدعبدالکریم موسوی اردبیلی نیز به دادستانی کل کشور تعیین شد. این انتخاب، همزمان با تثبیت نظام جمهوری اسلامی به منظور تشکیل و ساماندهی قوه قضائیه، متناسب با اهداف و ارکان نظام اسلامی انجام شد.
زادروز پروفسور حسابی (1281ش)
پروفسور سید‌محمود حسابی، فیزیکدان برجسته و دانشمند کم‌نظیر معاصر ایران در تاریخ چهارم اسفندماه سال ۱۲۸۱ هجری شمسی ‌زاده شد. پدرش (سیدعباس معزالسلطنه) و مادرش (گوهرشاد حسابی) هر دو اهل تفرش بودند. او 4 سال اول دوران کودکی‌اش را در تهران سپری کرد. سپس به‏همراه والدین و برادرش عازم شامات شد. در 7 سالگی تحصیلات ابتدایی خود را در بیروت با تنگ‏دستی و مرارت‏های دوری از میهن، در مدرسه کشیش‌های فرانسوی آغاز کرد. در همان زمان، تعلیمات مذهبی و ادبیات فارسی را نزد مادرش فرامی‌گرفت. او قرآن و دیوان حافظ را از حفظ می‌دانست. حسابی در دانشگاه سوربن فرانسه در رشته فیزیک به تحصیل و تحقیق پرداخت. در سال ۱۹۲۷م در سن 25 سالگی دانشنامه دکترای فیزیک خود را با ارائه رساله‌ای تحت عنوان «حساسیت سلول‌های فتوالکتریک» با درجه عالی دریافت کرد. وی برای نخستین‏بار، موضوع پیشرفت‏های اتمی جهان را در ایران مطرح و توجه افراد را به این مهم جلب کرد که ایران نباید در این رشته علمی که ترقی آینده جهان بدان وابسته است از سایر کشورها عقب بماند. بی‏شک می‏توان پروفسور محمود حسابی را اولین پایه‏گذار انرژی اتمی ایران دانست. حسابی علاوه بر زبان فارسی به 4زبان زنده دنیا یعنی عربی، فرانسوی، انگلیسی و آلمانی نیز تسلط داشت. نشان «اوفیسیه دولالژیون دونور» و همچنین نشان «کوماندور دولالژیون دونور»، بزرگ‌ترین نشان‏های کشور فرانسه به وی اهدا شد. پروفسور حسابی از سوی جامعه علمی جهان به‏عنوان «مرد اول علمی جهان» در سال ۱۹۹۰م برگزیده و در کنگره 60 سال فیزیک ایران در سال ۱۳۶۶ش نیز ملقب به «پدر فیزیک ایران» شد. پروفسور سیدمحمود حسابی سرانجام در تاریخ دوازدهم شهریورماه سال ۱۳۷۱ هجری شمسی در بیمارستان دانشگاه ژنو به هنگام معالجه قلبی، در سن ۹۰ سالگی‌ دار فانی را وداع گفت و بنا به خواسته خودش، در آرامگاه خانوادگی در شهر دانشگاهی تفرش به خاک سپرده شد.
درگذشت فقیه ربانی ملااحمد نراقی(1245ق)
حاج ملااحمد بن ملامهدی نراقی از بزرگان علمای دین و مجتهدان عالیقدر شیعه است. وی فقیه اصولی، محدث رجالی و شاعری حاذق و زاهدی متقی بود. ملااحمد پس از کسب مدارج بالای علمی نزد پدر دانشمندش، حاج ملامهدی نراقی، مشغول تدریس و تالیف شد و شاگردانی همچون شیخ مرتضی انصاری و سیدمحمد شفیع جابلقی و بسیاری دیگر را پرورش داد. این عالم بزرگ همچنین در حدیث مهارت داشته و با 3 واسطه از علامه محمدباقر مجلسی روایت حدیث کرده است. مستند‌الشیعه، معراج‌السعاده، اسرار‌الحج، مفتاح‌الاحکام و مثنوی طاقدیس از جمله آثار اوست. وفات ملااحمد در نراق اتفاق افتاد و بدن مطهر وی را در صحن علوی در نجف اشرف دفن کردند.
آغاز حمله ارتش «ناپلئون بُناپارت» به سرزمین شام (1799م)
در پی تصرف مصر در ژوئیه 1798م توسط ناپلئون بُناپارت، فرمانده ارتش فرانسه، وی حمله به سرزمین شام را که متشکل از سوریه، لبنان، اردن و فلسطین بود، آغاز کرد. اگر چه ناپلئون درابتدا، پیروزی‏هایى به دست آورد اما به دلیل حمایت انگلیس و روسیه از عثمانی و همچنین وخامت اوضاع در فرانسه، وی ناچار شد به کشورش بازگردد. جنگ فرانسه و عثمانی در شام، در نهایت با عقب‏نشینی و شکست ارتش فرانسه به پایان رسید.

شروین طاهری: وقتی بحران از راه می‌رسد، طبیعی است توده‌های مردم در تکاپوی راه‌حل باشند اما آیا در دنیایی از اطلاعات دروغین و مخدوش، می‌توان به راه‌حل دست یافت؟ در نتیجه بسیار محتمل است توده‌هایی که برای حل بحران در خانه‌شان اجتماع کرده‌اند، با هدایت مغرضانه رهبران وابسته، «در و دیوار به‌هم ریخته‌شان» را بر سر خویش خراب کنند. این حکایت امروز «میدان استقلال» کی‌یف، پایتخت اوکراین است، در حالی که بعید نیست این یکی از آخرین اشاره‌های نویسنده به کشوری واحد به نام اوکراین باشد. آیا مردم اوکراین یا دست‌کم بخشی از آنها در حال شورش علیه مردمسالاری هستند، یعنی همان چیزی که در سال 1991 به بهایی سنگین با استقلال از اتحادجماهیرشوروی به‌دست آوردند؟ بعید نیست! همانطور که از آسمان همیشه‌ سیاه و دودگرفته کی‌یف در این چند هفته برمی‌آید اعتراضات ضددولتی هم در اوکراین به قدری ابهام‌آمیز است که حتی بسیاری از کسانی که ناآرامی‌های کی یف و لفیف را دنبال کرده‌اند، هنوز نمی‌دانند آن معترضان صلح‌طلب یونیفورم و کلاه‌خود‌پوش در حقیقت شبه‌نظامیان آموزش‌دیده‌ای هستند که به دو گروه کلی «جدایی‌طلبان غربی و تاتاری» و «نازی»ها؛ (بله! درست شنیدید، نازی‌های فاشیست، نژادپرست و آدم‌سوز و ضدبشر و یهودی‌ستیز اوکراین که البته هزینه تشکیلات‌شان را بانکداران یهودی آمریکا و اروپا می‌پردازند) تقسیم می‌شوند و فرماندهان هردو طیف به گواهی اسناد معتبر در پایگاه‌های ناتو در استونی، لهستان، کوزوو و ترکیه دوره‌های خرابکاری و جنگ‌شهری گذرانده‌اند. شورشیان در چند مرحله علیه دولت مستقر و رئیس‌جمهور قانونی، ویکتور یانوکوویچ تظاهرات و جنگ خیابانی به راه می‌اندازند و در این فضای غبارآلود، شورشیان مزبور توسط رسانه‌های غربی قهرمان طیفی از جامعه اوکراین بازنمایی می‌شوند که به‌خاطر پیوستگی‌های جغرافیایی‌شان، خواهان ارتباط نزدیک‌تری با اتحادیه اروپایی هستند، حال آنکه اکثریت قاطع مردم کشور در آخرین انتخابات دموکراتیک به دولتی رأی داده‌اند که ارتباطات سنتی با روسیه و متحدانش را به دلایل منطقی در درجه اول اهمیت قرار می‌دهد. سرانجام در فازنهایی، شورشیان نه‌تنها علیه دولت و حکومت مرکزی منتخب بلکه حتی علیه خود اوکراین هم کودتا می‌کنند و نام میدان «استقلال» را به «یورو» تغییر می‌دهند.
به این می‌گویند یک نمونه کامل از شورش علیه دموکراسی که همانطور که از 5،4 سال پیش به یاد داریم، یکی از روش‌های مرسوم جنگ‌های نسل چهارم است که غرب به رهبری آمریکا در حال برافروختن آتشش در خرمن ملت‌های مستقل دنیاست. در حالی که غرب جهان را در وحشت سومین جنگ جهانی نگاه داشته، اما مدل آمریکایی نسل چهارم جنگ، به جای حمله نظامی، بر فضاسازی در محیط اجتماعی و سیاسی کشور هدف و هجمه‌ خبری و تبلیغاتی تکیه دارد. انقلاب‌های مخملین اروپای شرقی و آسیای‌مرکزی نخستین نمونه‌ها از نسل چهارم جنگ بودند که پیاده‌نظام آن مخالفان مزدور داخلی بودند. سپس در عراق، سوریه و لیبی این نوع جنگ به شکل ترکیبی از جنگ‌های شهری و تروریستی و با اضافه‌شدن پیاده‌نظام مزدور غیربومی آموزش‌دیده در پایگاه‌های وابسته به غرب پی‌گرفته شد. با این وجود شکل خیابانی شورش علیه دموکراسی از ایران 2009 گرفته تا اوکراین، ونزوئلا و بوسنی و هرزگوین 2014، برای آمران کاخ سفید سهل‌الوصول‌تر و به لحاظ عملیاتی کاربردی‌تر است چرا که همان‌گونه که بشاراسد اخیرا در مصاحبه با «صدای روسیه» اعتراف کرد، آمریکایی‌ها و در کل غرب، در جنگ رسانه‌ای دست بالاتر را دارند. رسانه اهرمی است تا با پدید‌آوردن فضایی تیره و تار، غرب بسیار سریع‌تر از پروسه جغرافیایی اشغال نظامی، با پروسه اجتماعی عملیات روانی، اذهان عمومی توده‌های ساکن در مناطق جغرافیایی را وارد بازی‌های بحرانی سازد و از فقدان رهبری شایسته در جوامع مختلف برای قالب کردن رهبران قلابی مزدور خویش به مردم بهره‌ ببرد. بدین‌ترتیب رسانه‌های سلطه، حتی جنبش‌های مردمی حقیقی را به شکل دلخواه خویش بازتولید می‌کنند و با هدف بی‌ثبات‌کردن جوامع به جان دولت‌های مستقل منتخب می‌اندازند. بازتولید جنایتکاران القاعده از قیام اسلامی مردم افغانستان علیه اشغال روس‌ها، بازتولید تندروهای چچن، تاتار، سلفی، وهابی، اخوانی، بودایی و انواع و اقسام گروه‌های افراطی‌مذهب یا ملی‌گرا در گوشه و کنار جهان و بازتولید گروه‌های ناسیونالیست افراطی مانند نازی‌ها در اروپای شرقی، همگی با نیت بی‌ثبات‌کردن جوامع هدف در راستای نسل چهارم جنگ جهانی سلطه علیه حاکمیت مردم و مردمسالاری واقعی صورت می‌گیرد. شورش اوکراین، قطعا آخرین نمونه از این دست نخواهد بود. وقتی ویکتوریا نولاند، معاون اروپایی وزارت خارجه آمریکا در سخنرانی کوتاهش در نشست مطبوعاتی گروه لابی اوکراین در واشنگتن
به ابتکار یک شرکت چندملیتی نفتی، از هزینه 5 میلیارد دلاری آمریکا برای سوق‌دادن اوکراین به‌سمت اتحادیه اروپا و غرب پرده برمی‌داشت، به‌هیچ‌وجه سعی نکرد برنامه کلی‌تر آمریکا در راستای بی‌ثبات کردن سایر دولت‌های فاز مخالف دستگاه سلطه، تحت سرمایه‌گذاری صندوق بین‌المللی پول را پنهان سازد. او عملا گفت: هر جا توده‌های بحران‌زده و نگران اوضاع معیشتی و اجتماعی وجود داشته باشند، میدان نسل چهارم جنگ جهانی، همانجا خواهد بود.

دیروز اس‌ام‌اس دادم ببینم سبد کالا بهم تعلق گرفته یا نه؟
جواب اومد: از شما بعیده!
الان موندم بهم روحیه داده یا تحقیرم کرده؟!