بسم الله الرّحمن الرّحیم
الحمدلله ربّ العالمین و الصّلاه و‌السّلام علی سیّدنا و نبیّنا
ابی‌القاسم المصطفی محمّد و علی آله الأطیبین  الأطهرین المنتجبین الهداه المهدّیین المعصومین سیّما بقیّه الله فی الأرضین. اللّهم صلّ علی فاطمه و ابیها و بعلها و بنیها، اللّهم صلّ علی ولیّک علیّ ابن موسی عدد ما احاط به علمک، صلاهً دائمه بدوام عظمتک و کبریائک، اللّهم سلّم علی ولیّک علیّ ابن موسی الرّضا عدد ما
فی علمک، سلاماً دائماً بدوام مجدک و عظمتک و کبریائک.
خداوند متعال را شاکر و سپاسگزارم که تفضّل فرمود و عمر داد تا بتوانیم یک بار دیگر و یک سال دیگر، در جوار این مرقد منوّر و آسمانی، در این جمع پر‌شور و صمیمی، با شما برادران و خواهران عزیز گفت‌وگو کنیم. لازم است اولاً نوروز و حلول سال نو را بار دیگر، به همه‌ برادران و خواهرانی که سخنان ما را می‌شنوند و به همه‌ ملّت ایران تبریک عرض کنیم و از خداوند متعال برای ملّت ایران و همه‌ مسلمانان جهان، سال پر برکت و زندگی همراه با سعادت را مسألت نماییم؛ و امیدواریم خداوند متعال تفضّل بفرماید و سالی که امروز آغاز شد، سالی باشد در شأن ملّت بزرگ ایران، سالی پر خیر و برکت و برخوردار از تفضّلات الهی و توجّهات پروردگار.
یک جمله‌ای در باب سال ۹۲ که دیروز به پایان رسید عرض کنیم. در پیام اوّل سال اشاره کردیم که در سال ۹۲ آنچه به‌عنوان حماسه‌ سیاسی انتظار می‌رفت، ملّت ایران خلق کردند و آفریدند. یقیناً حماسه‌ سیاسی در دو حرکت بزرگ ملّت ایران جلوه‌ بیشتری یافت: یکی حرکت انتخابات در نیمه‌ اوّل سال، و دیگری راهپیمایی سراسری و عظیم ملّت در نیمه‌ دوّم. درباره‌ انتخابات حرف بسیار زدیم؛ هم این انتخابات، هم همه‌ انتخابات‌های متعدّدی که از اوّل انقلاب تاکنون برگزار شده است. همچنین درباره‌ راهپیمایی‌های بزرگ سراسری بیست‌ودوّم بهمن، هم این حقیر و هم دیگران، مطالب متعدّدی را بر زبان آورده‌اند که نمی‌خواهیم آنها را تکرار کنیم؛ ولی دو نکته درباره‌ این دو حادثه وجود دارد. درباره‌ هر کدام از این دو حادثه‌ای که به معنای واقعی کلمه هر کدام یک رسانه‌ فراگیر از وضعیّت کشور ما و ملّت ما در مقابل لجن‌پراکنی‌های مغرضانه‌ تبلیغات جهانی است، نکته‌ای وجود دارد که من مایلم قبل از مطالب مربوط به سال ۹۳ به این دو نکته بپردازم.
نکته‌ اوّل در باب انتخابات است. برادران و خواهران عزیز توجّه کنند که از اوّل انقلاب تا امروز، نصاب شرکت مردم در انتخابات پایین نیفتاده است، تنزّل نکرده است؛ این خیلی مهم است. در آخرین انتخاباتی که ملّت ما پای صندوق رأی رفتند ـ یعنی انتخابات ریاست جمهوری یازدهم ـ شرکت مردم در انتخابات، ۷۲ درصد بود؛ این رقم، هم در بین انتخاب‌های دنیا یک رقم بالایی است و یک نصاب برجسته‌ای است، هم در بین انتخابات‌هایی که از اوّل انقلاب تا امروز اتّفاق افتاده است یکی از بالاترین رقم‌ها است؛ معنای این چیست؟ معنای این شرکت وسیع مردم در انتخابات این است که مردم‌سالاری دینی در کشور تثبیت شده است؛ معنای آن این است که نظام جمهوری اسلامی توفیق یافته است که مردم‌سالاری را در کشور نهادینه کند؛ این چیز کمی نیست. کشوری که در طول قرن‌های متمادی با حکّام مستبد و دیکتاتور گذران می‌کرده است، آنچنان با مردم‌سالاری و شرکت مردم در انتخاب صاحبان قدرت، آشنا و در هم ‌آمیخته شده است که بعد از گذشت ۳۵ سال از هیجانات اوّل انقلاب، مردم وقتی نوبت انتخاب می‌رسد، ۷۲ درصد در انتخابات شرکت می‌کنند؛ قدر این را باید دانست. من به شما جوان‌ها و به همه عناصری که صاحب فکرند در سرتاسر کشور عرض می‌کنم: این نعمت بزرگ را ناسپاسی نکنیم؛ همچنان که در سال ۸۸ این نعمت الهی را عدّه‌ای ناسپاسی کردند. همچنین اینکه گاهی شنفته بشود که انتخابات کشور را به عدم سلامت نسبت می‌دهند ـ یعنی تکرار حرف دشمنان ملّت ایران ـ این هم ناسپاسی است. مردم‌سالاری در کشور به یک جریان عادی تبدیل شده است؛ لذاست مردم در سرتاسر کشور، در روستاها، در شهرها، خود را در مقابل صندوق رأی وظیفه‌دار می‌دانند، به صندوق رأی مراجعه می‌کنند؛ ۷۲ درصد رأی می‌دهند؛ این خیلی چیز مهمّی است؛ در دنیا این رقم، جزو رقم‌های بالا است.
نکته دوّم [که باید] توجّه کنند برادران و خواهران عزیز من، در مورد راهپیمایی بیست‌ودوّم بهمن است. بعضی هستند که با محاسبه، جمعیّت‌ها را محاسبه می‌کنند یا با دوربین‌ها و وسایل گوناگون مقدار جمعیّت را حدس می‌زنند؛ امسال همه‌ کسانی که در این زمینه‌ها فعّال بودند و همه‌ کسانی که این راهپیمایی را با دقّت زیر نظر داشتند، به ما گزارش دادند که جمعیّت راهپیمایی در تهران و در شهرهای بزرگ و معروف از سال‌های قبل، هم بیشتر بود، هم پرشورتر بود یعنی شعارهای مردم، شعارهای پرمغز و پرمعنا و پرشور بود. چرا؟ تحلیلگرانی که مسائل گوناگون را تحلیل می‌کنند، این جور فهمیدند و به نظر ما درست فهمیدند؛ علّت این بود که امسال عوامل مؤثّر در سیاست‌های استکباری، لحن‌شان نسبت به ملّت ایران بی‌ادبانه‌تر و توهین‌آمیزتر بود. چون در زمینه‌ مسائل هسته‌ای مذاکرات انجام گرفته بود، سیاستمداران آمریکا اظهارِنظر کردند که معلوم می‌شود ملّت ایران از حرف خود برگشته است، از اصول خود صرفِ‌نظر کرده است! با این زمینه، لحن‌شان نسبت به ملّت ایران، لحن بی‌ادبانه و توهین‌آمیز بود؛ مردم اینها را شنیدند، دانستند. وقتی دشمن با چهره‌ واقعی خود یا نزدیک به چهره‌ واقعی خود در میدان حضور پیدا می‌کند، مردم انگیزه بیشتری و همّت بلندتری برای حضور پیدا می‌کنند؛ مردم چون دیدند آمریکایی‌ها نسبت به آنها بی‌ادبی می‌کنند و نسبت می‌دهند که از نظام جدا شده‌اند، خواستند در بیست‌ودوّم بهمن نشان بدهند که نسبت به نظام اسلامی و جمهوری اسلامی و پرچم برافراشته اسلام با همه‌ وجود دل‌بسته‌اند. این نشان‌دهنده‌ حسّاسیّت مردم ما و غیرت مردم ما در برابر دشمنی و شرارت دشمنان جمهوری اسلامی و دشمنان ایران است. این هم نکته‌ مربوط به راهپیمایی بیست‌ودوّم بهمن.
اماّ  راجع به آنچه مربوط به امسال است؛ من اینجا یادداشت‌هایی کرده‌ام، عرایضی دارم، سعی می‌کنم این عرایض را به‌ صورت مجمل ـ در همین مجالی که امروز داریم؛ چون امروز جمعه است و وقت ما در پایان، محدود به نماز جمعه است ـ ان‌شاء‌الله در همین وقت، آنچه را مورد نظر است عرض بکنم؛ امّا اگر مطلبی هم ناگفته بماند، امیدواریم در گفتارهای صاحب‌نظران و دانایان جامعه که می‌فهمند سیاست جمهوری اسلامی، امروز چیست و چه‌کار دارد انجام می‌گیرد، برای افکار عمومی روشن بشود. حرف من ـ‌آنچه امروز می‌خواهم عرض کنم به‌طور خلاصه و در یک جمله‌ـ عبارت است از اینکه ملّت ایران باید خود را قوی کند؛ این حرف من است. حرف، درباره‌ اقتدار ملّی است. من عرض می‌کنم به ملّت عزیزمان که اگر ملّتی قوی نباشد و ضعیف باشد، زور خواهد شنفت، به او زور می‌گویند؛ اگر ملّتی قوی نباشد، باج‌گیران عالَم از او باج می‌گیرند، از او باج می‌خواهند؛ اگر بتوانند به او اهانت می‌کنند؛ اگر بتوانند زیر پا او را لگد می‌کنند. طبیعت دنیایی که با افکار مادّی اداره می‌شود، همین است؛ هر که احساس قدرت بکند، نسبت به کسانی که در آنها احساس ضعف می‌کند، زورگویی خواهد کرد؛ چه نسبت به فرد، چه نسبت به ملّت. شاعر معروف می‌گوید:
مرگ برای ضعیف امر طبیعی است
هر قوی اوّل ضعیف گشت و سپس مرد
می‌گوید مرغ پخته را آوردند در برابر آن کسی که گوشت مرغ و گوشت حیوانی نمی‌خورد، نگاه کرد:«اشک تحسّر ز هر دو دیده بیفشرد»؛ به این مرغی که جلویش گذاشته بودند، گفت:
گفت [به مرغ] از چه شیر شرزه نگشتی
تا نتواند کست به مسلخ آورد
اگر تو از خودت می‌توانستی دفاع کنی و در خودت قدرتی می‌داشتی، جرأت نمی‌کردند این‌جور سر تو را ببُرند. من نه آن شاعر را قبول دارم، نه ابوالعلای معرّی را که از قول او این حرف گفته شده است؛ امّا این را قبول دارم که مرگ در دنیایی که بر اساس افکار مادّی اداره می‌شود، برای ضعیف امر طبیعی است؛ این را قبول دارم. اگر یک ملّتی به خود نیاید، خود را قوی نکند، دیگران به او زور می‌گویند. بعضی ملّت‌ها هستند که تا قوی شدن، فاصله‌ زیادی دارند؛ امیدی وجود ندارد که بخواهند در خود آن نیرویی را که بتوانند مقابله کنند با زورگویان و گردن‌کلفت‌های عالم، ایجاد کنند؛ امّا ملّت ما این‌جور نیست؛ ما اولاً استعداد قوی‌شدن، زیاد داریم؛ امکانات و ظرفیّت‌ها هم زیاد داریم؛ ملّت ما به ‌سمت اقتدار ملّی هم راه افتاده است و راه زیادی پیموده است؛ من بر این اساس نقشه‌ کلّی سال ۹۳ را در این دو عنصر می‌بینم که در پیام اوّل سال عرض کردم: اقتصاد و فرهنگ با عزم ملّی و با مدیریّت جهادی.
قوی شدن یک ملّت فقط به این نیست که تسلیحات جنگی پیشرفته‌ای داشته باشد؛ البتّه تسلیحات هم لازم است، امّا فقط با تسلیحات هیچ ملّتی قوی نمی‌شود. من وقتی نگاه می‌کنم، سه عنصر را پیدا می‌کنم که دو عنصر از آنها همین دو نقطه‌ای است که در پیام عرض کرده‌ام؛ این سه عنصر اگر مورد توجّه قرار گرفتند، یک ملّت قوی می‌شود: یکی اقتصاد، یکی فرهنگ، و سوّمی علم و دانش. درباره‌ دانش، در این 12-10 سال گذشته حرف‌های زیادی زده شد و بحمدالله اثر کرد. امروز ما در دانش داریم پیش می‌رویم ـ که بعد باز شاید اشاره‌ای بکنم‌ـ امّا در مورد اقتصاد و در مورد فرهنگ، یک اهتمام بیش از متعارف لازم است تا بتوانیم اقتصاد کشور را به شکلی دربیاوریم که از آن طرف دنیا کسی نتواند با یک تصمیم‌گیری، با یک نشست‌وبرخاست، بر روی اقتصاد کشور ما و بر روی معیشت ملّت ما اثر بگذارد؛ این دست ما است، ما باید بکنیم؛ این همان اقتصاد مقاومتی است که سیاست‌های آن در اسفند ماه ابلاغ شد؛ بنده هم با مسؤولان و مدیران برجسته‌ کشور جلسه داشتم، مفصّل درباره‌ آن صحبت کردیم؛ تجاوب هم کردند؛ یعنی مسؤولان سه قوّه که خودشان هم در تنظیم این سیاست‌ها مؤثّر بودند و حضور داشتند، استقبال کردند و گفتند ما این کار را انجام می‌دهیم. من می‌خواهم با مردم عزیزمان درباره‌ اقتصاد مقاومتی اندکی امروز صحبت کنم و مردم از خود این حقیر، مطلبی را که می‌خواهم عرض کنم بشنوند.
اقتصاد مقاومتی یعنی آن اقتصادی که مقاوم است؛ با تحریکات جهانی، با تکانه‌های جهانی، با سیاست‌های آمریکا و غیر آمریکا زیرورو نمی‌شود؛ اقتصادی است متّکی به مردم. سه سؤال درمورد اقتصاد مقاومتی که در حقیقت اقتصاد مقاوم است، وجود دارد؛ من این سه سؤال را مطرح می‌کنم. سؤال اوّل این است که اقتصاد مقاومتی چه هست و چه نیست؟ خصوصیّات مثبت آن و خصوصیّات منفی و سلبیِ آن چیست؟ سؤال دوّم: آیا اقتصاد مقاومتی که داریم شعار آن را می‌دهیم، تحقّق‌پذیر است، ممکن است، یا نه، خیالات خام است؟ سؤال سوم: اگر تحقّق اقتصاد مقاومتی ممکن است، الزامات آن چیست، چه کارهایی باید انجام بگیرد؟ امروز من به این سه سؤال جواب می‌دهم؛ این مربوط به اقتصاد است. بعد راجع به مسأله‌ فرهنگ هم که به نظر من بسیار مسأله‌ مهمّی است، عرایضی را عرض خواهم کرد.
سؤال اوّل: گفتیم که اقتصاد مقاومتی چه هست و چه نیست. اوّلاً یک الگوی علمی متناسب با نیازهای کشور ما است ــ این آن جنبه‌ مثبت ــ امّا منحصر به کشور ما هم نیست؛ یعنی بسیاری از کشورها، امروز با توجّه به این تکانه‌های اجتماعی و زیروروشدن‌های اقتصادی‌ای که در این بیست سی سال گذشته اتّفاق افتاده است، متناسب با شرایط خودشان به فکر یک چنین کاری افتاده‌اند. پس مطلب اوّل اینکه این حرکتی که ما داریم انجام می‌دهیم، دغدغه‌ دیگر کشورها هم هست؛ مخصوص ما نیست.
دوّم اینکه گفتیم این اقتصاد درون‌زا است. درون‌زا است یعنی چه؟ یعنی از دل ظرفیّت‌های خود کشور ما و خود مردم ما می‌جوشد؛ رشد این نهال و این درخت، متّکی است به امکانات کشور خودمان؛ درون‌زا به این معنا است. امّا درعین‌حال درون‌گرا نیست؛ یعنی این اقتصاد مقاومتی، به این معنا نیست که ما اقتصاد خودمان را محصور می‌کنیم و محدود می‌کنیم در خود کشور؛ نه، درون‌زا است، امّا برون‌گرا است؛ با اقتصادهای جهانی تعامل دارد، با اقتصادهای کشورهای دیگر با قدرت مواجه می‌شود. بنابراین درون‌زا است، امّا درون‌گرا نیست. اینها را که عرض می‌کنم، برای خاطر این است که در همین زمینه‌ها الان قلم‌ها و زبان‌ها و مغزهای مغرض، مشغول کارند که [القا کنند] «بله، اینها می‌خواهند اقتصاد کشور را محدود کنند و در داخل محصور کنند». انواع و اقسام تحلیل‌ها را برای اینکه ملّت را و مسؤولان را از این راه ـ که راه سعادت است ـ جدا بکنند دارند می‌کنند. من عرض می‌کنم تا برای افکار عمومی‌مان روشن باشد.
سوّم اینکه این اقتصادی که به عنوان اقتصاد مقاومتی مطرح می‌شود، مردم‌بنیاد است؛ یعنی بر محور دولت نیست و اقتصاد دولتی نیست، اقتصاد مردمی است؛ با اراده‌ مردم، سرمایه‌ مردم، حضور مردم تحقّق پیدا می‌کند. امّا «دولتی نیست» به این معنا نیست که دولت در قبال آن مسؤولیّتی ندارد؛ چرا، دولت مسؤولیّت برنامه‌ریزی، زمینه‌سازی، ظرفیّت‌سازی، هدایت و کمک دارد. کار اقتصادی و فعّالیّت اقتصادی دستِ مردم است، مال مردم است؛ امّا دولت ـ به‌عنوان یک مسؤول عمومی ـ نظارت می‌کند، هدایت می‌کند، کمک می‌کند. آن جایی که کسانی بخواهند سوء‌استفاده کنند و دست به فساد اقتصادی بزنند، جلوی آنها را می‌گیرد؛ آنجایی که کسانی احتیاج به کمک دارند، به آنها کمک می‌کند. بنابراین آماده‌سازی شرایط، وظیفه‌ دولت است؛ تسهیل می‌کند.
چهارم، گفتیم این اقتصاد، اقتصاد دانش‌بنیان است یعنی از پیشرفت‌های علمی استفاده می‌کند، به پیشرفت‌های علمی تکیه می‌کند، اقتصاد را بر محور علم قرار می‌دهد؛ امّا معنای آن این نیست که این اقتصاد منحصر به دانشمندان است و فقط دانشمندان می‌توانند نقش ایفا کنند در اقتصاد مقاومتی؛ نخیر، تجربه‌ها و مهارت‌ها ـ تجربه‌های صاحبان صنعت، تجربه‌ها و مهارت‌های کارگرانی که دارای تجربه و مهارتند ـ می‌تواند اثر بگذارد و می‌تواند در این اقتصاد نقش ایفا کند. اینکه گفته می‌شود دانش‌محور، معنای آن این نیست که عناصر با تجربه‌ صنعتگر یا کشاورز که در طول سال‌های متمادی کارهای بزرگی را بر اساس تجربه انجام داده‌اند، اینها نقش ایفا نکنند؛ نخیر، نقش بسیار مهمّی هم به عهده‌ اینها است.
پنجم، این اقتصاد، عدالت‌محور است؛ یعنی تنها به شاخص‌های اقتصاد سرمایه‌داری ـ [مثل] رشد ملّی، تولید ناخالص ملّی ـ اکتفا نمی‌کند؛ بحث اینها نیست که بگوییم رشد ملّی اینقدر زیاد شد، یا تولید ناخالص ملّی اینقدر زیاد شد؛ که در شاخص‌های جهانی و در اقتصاد سرمایه‌داری مشاهده می‌کنید. در حالی که تولید ناخالص ملّی یک کشوری خیلی هم بالا می‌رود، امّا کسانی هم در آن کشور از گرسنگی می‌میرند! این را ما قبول نداریم. بنابراین شاخص عدالت ـ عدالت اقتصادی و عدالت اجتماعی در جامعه ـ یکی از شاخص‌های مهم در اقتصاد مقاومتی است، امّا معنای آن این نیست که به شاخص‌های علمی موجود دنیا هم بی اعتنایی بشود؛ نخیر، به آن شاخص‌ها هم توجّه می‌شود، امّا بر محور «عدالت» هم کار می‌شود. عدالت در این بیان و در این برنامه به معنای تقسیم فقر نیست، بلکه به معنای تولید ثروت و ثروت ملّی را افزایش دادن  است.
ششم،  در اینکه گفتیم اقتصاد مقاومتی بهترین راه حلّ مشکلات اقتصادی کشور است شکّی نیست، امّا معنای آن این نیست که ناظر به مشکلات کنونی کشور است ـ که یک مقداری از آن مربوط به تحریم است، یک مقداری از آن مثلاً مربوط به غلط بودن فلان برنامه است ـ نه، این مال همیشه است. اقتصاد مقاومتی یعنی مقاوم‌سازی، محکم‌سازی پایه‌های اقتصاد؛ این چنین اقتصادی چه در شرایط تحریم، چه در شرایط غیر تحریم، بارور خواهد بود و به مردم کمک می‌کند. این سؤال اوّل.
سؤال دوّم این بود که آیا این برنامه‌ اقتصادی که شما می‌گویید اقتصاد مقاومتی، یک امر خیالی و توهّمی است و آرزو دارید که انجام بگیرد؛ یا نه، عملاً ممکن است؟ پاسخ این است که نخیر، کاملاً، عملاً، حتماً ممکن است؛ چرا؟ به‌خاطر ظرفیّت‌ها؛ چون این کشور، دارای ظرفیّت‌های فوق‌العاده است. من حالا چند قلم از ظرفیّت‌های کشور را عرض می‌کنم. اینها چیزهایی است که آمارهای عجیب‌و‌غریب لازم ندارد، جلوی چشم همه است، همه می‌بینند.
یکی از ظرفیّت‌های مهمّ ما، ظرفیّت نیروی انسانی ما است. نیروی انسانی در کشور ما، یکی از بزرگ‌ترین ظرفیّت‌های کشور ما است؛ این یک فرصت بزرگ است. عرض کردیم، جمعیّت جوان کشور ـ از 15 سال تا 30 سال ـ یک حجم عظیم از ملّت ما را تشکیل می‌دهند؛ این خودش یک ظرفیّت است. تعداد 10 میلیون دانش‌آموخته‌ دانشگاه‌ها را داریم؛ 10 میلیون از جوان‌های ما در طول این سال‌ها از دانشگاه‌ها فارغ‌التّحصیل شدند. همین حالا بیش از 4 میلیون دانشجو داریم که اینها در طول چند سال آینده فارغ‌التّحصیل می‌شوند؛ جوانان عزیز بدانند، این 4 میلیونی که می‌گویم، ۲۵ برابر تعداد دانشجو در پایان رژیم طاغوت است؛ جمعیّت کشور نسبت به آن موقع شده دو برابر، امّا تعداد دانشجو نسبت به آن موقع شده ۲۵ برابر؛ امروز ما این تعداد دانشجو و فارغ‌التّحصیل داریم. علاوه‌ بر اینها، میلیون‌ها نیروی مجرّب و ماهر داریم. ببینید، همین‌هایی که در دوران جنگ به داد نیروهای مسلّح ما رسیدند. در دوران جنگ تحمیلی، یکی از مشکلات ما، از کار افتادن دستگاه‌های ما، بمباران شدن مراکز گوناگون ما، تهیدست ماندن نیروهای ما از وسایل لازم
ـ مثل وسایل حمل و نقل و این چیزها ـ بود. یک عدّه افراد صنعتگر، ماهر، مجرّب، راه افتادند از تهران و شهرستان‌ها ـ که بنده در اوایل جنگ خودم شاهد بودم، اینها را می‌دیدم؛ اخیراً هم بحمدالله توفیق پیدا کردیم، یک جماعتی از اینها آمدند؛ آن روز جوان بودند، حالا سنّی از آنها گذشته، امّا همان انگیزه و همان شور در آنها هست ـ رفتند داخل میدان‌های جنگ، در صفوف مقدّم، بعضی‌هایشان هم شهید شدند؛ تعمیرات کردند، ساخت‌وساز کردند، ساخت‌وسازهای صنعتی؛ این پل‌های عجیب‌وغریبی که در جنگ به درد نیروهای مسلّح ما خورد، امکانات فراوان، خودرو، جادّه، امثال اینها، به‌وسیله‌ همین نیروهای مجرّب و ماهر به‌وجود آمد؛ امروز هم هستند، امروز هم در کشور ما الی‌ماشاءالله؛ تحصیل‌کرده نیستند، امّا تجربه‌ و مهارتی دارند که گاهی از تحصیل‌کرده‌ها هم بسیار بیشتر و بهتر و مفیدتر است؛ این هم یکی از امکانات نیروهای ما است؛ هم در کشاورزی این را داریم، هم در صنعت داریم.
یکی از ظرفیّت‌های مهمّ کشور ما منابع طبیعی است. من سال گذشته در همین‌جا راجع به نفت و گاز گفتم که مجموع نفت و گاز ما در دنیا درجه‌ یک است؛ یعنی هیچ کشوری در دنیا به‌قدر ایران، بر روی هم نفت و گاز ندارد. مجموع نفت و گاز ما از همه‌ کشورهای دنیا ـ شرق و غرب عالم ـ بیشتر است. امسال که من دارم با شما حرف می‌زنم، کشفیّاتی درمورد گاز شده است که نشان می‌دهد از آن مقداری که سال گذشته در آمارهای ما بود، از آن مقدار هم منابع گازی ما و ذخیره‌های گازی ما افزایش پیدا کرده است؛ این وضع نفت و گاز ما است. بیشترین ذخیره‌ منابع انرژی ـ که همه‌ دنیا روشنی خود، گرمای خود، صنعت خود، رونق خود را از انرژی دارد، از نفت و گاز دارد ـ در کشور ما است. علاوه‌ بر این، معادن طلا و معادن فلزّات کمیاب در سرتاسر این کشور پراکنده است و وجود دارد. سنگ آهن، سنگ‌های قیمتی، انواع و اقسام فلزهای لازم و اساسی ـ که مادر صنایع محسوب می‌شوند ـ در کشور وجود دارد؛ این هم یک ظرفیّت بزرگی است.
ظرفیّت دیگر موقعیّت جغرافیایی ما است؛ ما با 15 کشور همسایه هستیم که اینها رفت‌وآمد دارند. حمل و نقل ترانزیت یکی از فرصت‌های بزرگ کشورها است؛ این برای کشور ما هست و در جنوب به دریای آزاد و در شمال به آب‌های محدود منتهی می‌شود. در این همسایه‌های ما، در حدود ۳۷۰ میلیون جمعیّت زندگی می‌کنند که این مقدار ارتباطات و همسایه‌ها، برای رونق اقتصادی یک کشور یک فرصت بسیار بزرگی است. این علاوه بر بازار داخلی خود ما است؛ یک بازار ۷۵ میلیونی که برای هر اقتصادی، یک چنین بازاری بازار مهمّی است.
یک ظرفیّت دیگری که در کشور وجود دارد، زیرساخت‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزاری است؛ نرم‌افزاری مثل این سیاست‌های اصل ۴۴، سند چشم‌انداز و این کارهایی که در این چند سال انجام گرفته و همچنین زیرساخت‌های گوناگون مثل جاده و سدّ و پل و کارخانه و امثال اینها؛ اینها زمینه‌های بسیار خوبی برای پیشرفت اقتصاد کشور است، اینها ظرفیّت‌های یک کشور است.
خب، ممکن است کسی بگوید اگر تحریم نبود از این ظرفیّت‌ها می‌توانستید خوب استفاده کنید، امّا [چون] تحریم هست نمی‌توانید از این ظرفیّت‌ها استفاده کنید؛ این خطا است؛ این حرف، درست نیست. ما در بسیاری از مسائل دیگر هم در عین تحریم توانسته‌ایم به نقطه‌های بسیار برجسته و بالا دست پیدا کنیم؛ یک مثال آن، تولید علم است؛ یک مثال آن، صنعت و فناوری است؛ در اینها ما تحریم بودیم، الان هم تحریم هستیم. در مورد دانش‌های پیشرفته و روز، الان هم درهای مراکز علمی مهم بِروز دنیا به روی دانشمند ایرانی و دانشجوی ایرانی بسته است، امّا درعین‌حال، ما در نانو پیشرفت کردیم، در هسته‌ای پیشرفت کردیم، در سلّول‌های بنیادی پیشرفت کردیم، در صنایع دفاعی پیشرفت کردیم، در صنایع پهپاد و موشک، به کوری چشم دشمن، پیشرفت کردیم؛ چرا در اقتصاد نتوانیم پیشرفت کنیم؟! ما که در این صحنه‌ها و عرصه‌های گوناگون این همه موفقیّت به دست آوردیم، در اقتصاد هم اگر عزم‌مان را جزم کنیم و دست به دست هم بدهیم، می‌توانیم اقتصاد را شکوفا کنیم. چشم‌مان به دست دشمن نباشد که کِی این تحریم را برمی‌دارد، کِی فلان نقطه را موافقت می‌کند؛ به درک! نگاه کنیم ببینیم خودمان چه‌کار می‌توانیم  بکنیم.
سؤال سوم را مطرح کنم و جواب بدهم. سؤال سوم این بود که برای اینکه این کار بزرگ، اقتصاد مقاومتی، تحقّق پیدا کند، الزامات چیست و چه کارهایی باید انجام بگیرد؟ خلاصه عرض می‌کنیم: اولاً مسؤولان باید از تولید ملّی حمایت کنند. تولید ملّی، اساس و حلقه‌ اساسی پیشرفت اقتصاد است. مسؤولان باید از تولید ملّی حمایت کنند. چه‌جوری؟ یک جا که قانون لازم دارد، حمایت قانونی کنند؛ یک جا که حمایت قضایی لازم است، انجام بگیرد؛ یک جا که حمایت اجرایی لازم است، باید تشویق کنند و کارهایی بکنند؛ باید این کارها انجام بگیرد. تولید ملّی باید رونق پیدا کند.
دوّم، صاحبان سرمایه و نیروی کار که تولیدگر هستند، آنها هم بایستی به تولید ملّی اهمّیّت بدهند؛ به چه معنا؟ به این معنا که بهره‌وری را افزایش بدهند. بهره‌وری، یعنی از امکاناتی که وجود دارد حدّاکثر استفاده‌ بهینه بشود؛ کارگر که کار می‌کند، کار را با دقّت انجام بدهد؛ رحم‌الله امرء عمل عملاً فأتقنه، این معنای بهره‌وری است؛ از قول پیغمبر نقل شده است: رحمت خدا بر آن کسی است که کاری را که انجام می‌دهد، محکم انجام بدهد، متقن انجام بدهد. آن کسی که سرمایه‌گذاری می‌کند، سعی کند حدّاکثر استفاده از آن سرمایه انجام بگیرد؛ یعنی هزینه‌های تولید را کاهش بدهند؛ بعضی از بی‌تدبیری‌ها، بی‌سیاستی‌ها موجب می‌شود هزینه‌ تولید برود بالا، بهره‌‌وری سرمایه و کار کم بشود.
سوّم، صاحبان سرمایه در کشور، فعّالیّت تولیدی را ترجیح بدهند بر فعّالیّت‌های دیگر. ما دیدیم کسانی را که سرمایه‌ای داشتند ـ کم یا زیاد ـ و می‌توانستند این را در یک راه‌هایی به کار بیندازند و درآمدهای زیادی کسب کنند، نکردند؛ رفتند سراغ تولید؛ گفتند می‌خواهیم تولید کشور تقویت بشود؛ این حسنه است، این صدقه است، این جزو بهترین کارها است؛ کسانی که دارای سرمایه هستند ـ چه سرمایه‌های کم، چه سرمایه‌های افزون‌ـ آن را بیشتر در خدمت تولید کشور بگذارند.
بعدی، مردم در همه‌ سطوح، تولید ملّی را ترویج کنند. یعنی چه؟ یعنی همین مطلبی که من دو سه سال قبل از این، در همین جا با اصرار فراوان گفتم، یک عدّه‌ای هم از مردم خوشبختانه عمل کردند، امّا همه باید عمل کنند و آن عبارت است از «مصرف تولیدات داخلی». عزیزان من! شما وقتی که یک جنس داخلی را خرید می‌کنید به‌جای جنس تولید خارجی، هم به همین اندازه کار و اشتغال ایجاد کرده‌اید، هم کارگر ایرانی را وادار کرده‌اید به اینکه ابتکار خودش را بیاورد میدان؛ جنس داخلی که مصرف شد، آن کننده‌ کار، ابتکاراتی دارد، این ابتکارات را روز‌به‌روز افزایش خواهد داد؛ شما وقتی که جنس داخلی مصرف می‌کنید، ثروت ملّی را افزایش داده‌اید. در گذشته، در دوران طاغوت، ترجیح مصرف خارجی به‌عنوان یک سنّت بود؛ سراغ جنس که می‌رفتند، [می‌پرسیدند] داخلی است یا خارجی؟ اگر خارجی بود، بیشتر به آن رغبت داشتند؛ این باید برگردد و به‌عکس بشود. نمی‌گوییم خرید جنس خارجی حرام است، امّا عرض می‌کنیم خرید جنس داخلی یک ضرورت برای مقاوم‌سازی اقتصاد است و بر روی همه چیز این کشور تأثیر می‌گذارد. باید به این توجّه کرد؛ این نقش همه‌ مردم است. البتّه در اینجا هم مثل خیلی جاهای دیگر، مسؤولیّت مسؤولان و مدیران کشور از دیگران بیشتر است؛ بسیاری از زیاده‌روی‌ها و ریخت‌وپاش‌ها در رفتار مردم، به‌خاطر نگاه کردن به رفتار آن کسانی است که آنها را «بزرگ‌ترها» می‌دانند؛ اگر اسراف در بین سطوح بالا نباشد، در بین مردم هم اسراف کم خواهد شد. بنابراین ترجیح تولید داخلی یکی از کارها است.
من این بخش را جمع‌بندی کنم. من عرض می‌کنم: اقتصاد مقاومتی به معنای مقاوم ساختن پایه‌های اقتصاد، یکی از وظایف عمومی امروز ما است و همه می‌توانند در آن نقش ایفا کنند، هم مسؤولین و مسؤولین قوای سه‌گانه، هم آحاد مردم، هم کسانی که دارای مهارت کارند، هم کسانی که دارای سرمایه‌اند، هم صاحب‌نظران. البتّه آنچه ما عرض کردیم، خلاصه‌ای بود از آنچه باید گفت؛ به‌عهده‌ صاحب‌نظران است که تفصیلات اینها را عرض بکنند.
بخش دوّم حرف من، درباره‌ فرهنگ است. من در یک جمله عرض بکنم: عزیزان من! فرهنگ از اقتصاد هم مهم‌تر است. چرا؟ چون فرهنگ، به معنای هوایی است که ما تنفّس می‌کنیم؛ شما ناچار هوا را تنفّس می‌کنید، چه بخواهید، چه نخواهید؛ اگر این هوا تمیز باشد، آثاری دارد در بدن شما؛ اگر این هوا کثیف باشد، آثار دیگری دارد. فرهنگ یک کشور مثل هوا است؛ اگر درست باشد، آثاری دارد. الان درباره‌ تولید داخلی حرف می زدیم؛ اگر بخواهیم مصرف تولیدات داخلی به معنای واقعی کلمه تحقّق پیدا کند، باید فرهنگ [مصرف] تولید داخلی در ذهن مردم جا بیفتد؛ اگر بخواهیم مردم اسراف نکنند، بایستی این باور مردم بشود؛ این یعنی فرهنگ. فرهنگ یعنی باورهای مردم، ایمان مردم، عادات مردم، آن چیزهایی که مردم در زندگی روزمره با آن سر و کار دائمی دارند و الهام‌بخش مردم در حرکات و اعمال آنها است؛ فرهنگ این است؛ این پس خیلی اهمّیّت دارد. مثلاً در حوزه‌ اجتماعی، قانون‌گرایی ـ که مردم به قانون احترام بگذارند ـ یک فرهنگ است؛ تعاون اجتماعی یک فرهنگ است؛ تشکیل خانواده و ازدواج یک فرهنگ است؛ تعداد فرزندان یک فرهنگ است؛ اگر در این چیزها بینش مردم و جهت‌گیری مردم جهت‌گیری درستی باشد، زندگی در جامعه جوری خواهد شد؛ اگر خدای‌ناکرده جهت‌گیری غلط باشد، زندگی جور دیگری خواهد شد؛ خدای‌ناکرده به همان بلایی مبتلا خواهیم شد که امروز کشورهایی که خانواده را و بنیان خانواده را ویران کردند و شهوات را به راه انداختند ـ وَاتَّبِعوُا الشَّهَواتِ فَسَوفَ یَلقَونَ غَیّاـ به آن سرنوشت دچار شدند. بنابراین تمرکز دشمنان بر روی فرهنگ بیشتر از همه جا است. چرا؟ به‌خاطر همین تأثیر زیادی که فرهنگ دارد. هدف و آماج تحرّک دشمنان در زمینه‌ فرهنگ، عبارت است از ایمان مردم و باورهای مردم. مسؤولان فرهنگی، باید مراقب رخنه‌ فرهنگی باشند؛ رخنه‌های فرهنگی بسیار خطرناک است؛ باید حسّاس باشند، باید هشیار باشند. نمی‌خواهیم بگوییم همه‌ آسیب‌های فرهنگی کار بیگانگان است؛ نه، خود ما هم مقصّریم؛ مسؤولان مختلف، مسؤولان فرهنگی، مسؤولان غیر فرهنگی، کم‌کاری‌ها، غلط‌کاری‌ها، اینها تأثیر داشته؛ ما همه را به گردن دشمن نمی‌اندازیم؛ امّا حضور دشمن را هم در زمینه‌ مسائل فرهنگی نمی‌توانیم فراموش کنیم. امروز و از روزهای اوّل انقلاب، دستگاه‌های تبلیغات، همه‌ توش‌و‌توان خود را گذاشته‌اند برای اینکه مردم را نسبت به پایه‌های این انقلاب بی‌اعتقاد کنند. این کارِ فرهنگی است؟ ایمان مردم را مورد تهاجم قرار دادند، باورهای قلبی مردم را مورد تهاجم قرار می‌دهند؛ این را نمی‌شود انسان ندیده بگیرد.یک سؤالی اینجا ممکن است مطرح بشود که بگویند: خب شما می‌گویید مسؤولین کشور حسّاس باشند، چقدر حسّاس باشند؟ آیا این با آزادی ـ که از شعارهای انقلاب است و جزو پایه‌های جمهوری اسلامی است ـ منافاتی ندارد؟ جواب این است که نخیر، با آزادی هیچ منافاتی ندارد؛ آزادی غیر از ولنگاری است؛ آزادی غیر از رهاسازی همه‌ ضابطه‌ها است. آزادی ـ که نعمت بزرگ الهی است ـ خودش دارای ضابطه است؛ بدون ضابطه، آزادی معنی ندارد. اگر چنانچه کسانی هستند در کشور که برای تیشه به ریشه‌ ایمان جوانان زدن دارند تلاش می‌کنند، نمی‌شود این را تماشا کرد به‌عنوان اینکه این آزادی است. همچنان که اگر هروئین و بقیّه‌ موادّ مسموم‌کننده‌ بدن و بدبخت‌کننده‌ خانواده‌ها را کسی بخواهد بین این ‌و آن توزیع کند، نمی‌شود بی‌تفاوت نشست. اینکه ببینیم کسانی با استفاده‌ از هنر، با استفاده‌ از بیان، با استفاده‌ از ابزارهای گوناگون، با استفاده‌ از پول، راه مردم را بزنند، ایمان مردم را مورد تهاجم قرار بدهند، در فرهنگ اسلامی و انقلابی مردم رخنه ایجاد کنند، ما بنشینیم تماشا کنیم و بگوییم که آزادی است، این جور آزادی در هیچ جای دنیا نیست! در هیچ جای دنیا. همان کشورهایی که ادّعای آزادی می‌کنند، در آن خطوط قرمزی که دارند، بشدّت سخت‌گیرند. شما ببینید در کشورهای اروپایی کسی جرأت نمی‌کند راجع به هولوکاست حرف بزند که معلوم نیست اصل این قضیّه واقعیّت دارد یا ندارد، یا اگر واقعیّت دارد، به چه شکلی بوده؛ اظهار نظر درباره‌ هولوکاست، تردید درباره‌ هولوکاست، یکی از بزرگ‌ترین گناهان محسوب می‌شود، جلویش را می‌گیرند، طرف را می‌گیرند زندانی می‌کنند، تعقیب قضایی می‌کنند؛ مدّعی آزادی هم هستند. آنچه برای او خطّ قرمز است، در مقابل او با چنگ‌ودندان می‌ایستد. چطور از ما توقّع دارند که خطوط قرمز اعتقادی و انقلابی کشورمان و جوانان‌مان را ندیده بگیریم؟ اگر یک کسی است که روح استقلال ملّی را نشانه می‌رود ـ الان هستند کسانی که صحبت استقلال که می‌شود، استقلال را مسخره می‌کنند، می‌گویند این عقب‌افتاد‌گی است، استقلال چیست ـ و می‌خواهد وابستگی را تئوریزه کند، استقلال را مسخره کند، دل‌های جوانان را برای مستقل زیستن متزلزل کند، نمی‌شود در مقابل او بی‌تفاوت ماند؛ باید در مقابل او عکس‌العمل نشان داد. یکی به ضروریّات اخلاقی و دینی جامعه اهانت می‌کند، زبان فارسی را مسخره می‌کند، خلقیّات ایرانی را تحقیر می‌کند؛ اینها هست‌؛ اینها وجود دارد الان. کسانی سعی‌شان این است که بزنند توی سر روح عزّت ملّی جوان ایرانی؛ مکرّر خلقیّات منفی را نسبت می‌دهند: از اروپایی‌ها یاد بگیرید، از غربی‌ها یاد بگیرید، همدیگر را تحمّل می‌کنند، ما همدیگر را تحمّل نمی‌کنیم! واقع قضیّه این است؟ در خیابان‌های کشورهای اروپایی و پایتخت‌های اروپایی‌ ـ‌حالا، نه بیست سال قبل و پنجاه سال قبل‌ـ یک نفری که اندکی حجابش را مراعات کرده، مورد تهاجم جوان‌ها قرار می‌گیرد، جلوی چشم مردم می‌زنند زن محجّبه را مجروح می‌کنند یا می‌کشند، کسی جرأت نمی‌کند بگوید چرا! کسی را به‌عنوان اینکه این اهل آن کشور نیست، جلوی چشم مردم آتش می‌زنند! این تحمّل مخالف است؟ این چیزی است که همین تازه اتّفاق افتاد؛ چند ماه قبل از این جوان‌های الوات یکی از شهرهای یکی از کشورهای اروپایی، یک ایرانی را کتک می‌زنند، بعد رویش بنزین می‌ریزند، آتشش می‌زنند، همسایه‌ها هم وامی‌ایستند برّ‌وبر نگاه می‌کنند، عکس‌العملی نشان نمی‌دهند! این تحمّل مخالف است؟ آن ‌کسانی ‌که ملّت ایران را و ملّیّت ایرانی را و خلقیّات ایرانی را تحقیر می‌کنند؛ آ‌ن‌ کسانی ‌که مبانی اسلامی را در ذهن‌ها متزلزل می‌کنند، آ‌ن ‌کسانی ‌که شعارهای اصلی انقلاب را مورد تعرّض جدّی قرار می‌دهند، آ‌ن ‌کسانی ‌که نهاد خانواده را بی‌ارزش جلوه می‌دهند و ازدواج را بی‌معنی وانمود می‌کنند ـ اینها امروز در جامعه‌ ما هست؛ کسانی این کارها را دارند می‌کنند ـ آ‌ن ‌کسانی ‌که لذّت‌جویی را یک امر مطلوب و یک ارزش می‌دانند ـ لذّت؛ «اصاله‌اللّذّه» همان سوغات فرهنگ غربی است؛ هرچه موجب لذّت بشود؛ خب، یکی با اعتیاد لذّت می‌برد، یکی با شهوات جنسی لذّت می‌برد، یکی با کتک زدن این ‌و آن لذّت می‌برد؛ هرچه مایه‌ لذّت کسی باشد، این را مباح می‌دانند ـ کسانی‌ که این حرف‌ها را ترویج می‌کنند، نمی‌شود در مقابل اینها بی‌تفاوت ماند. کسانی اباحه‌گری را ترویج می‌کنند. دستگاه‌ها باید احساس وظیفه کنند. در تخریب فرهنگی، کاری که تخریب‌کنند‌گان فرهنگ انجام می‌دهند این است که به‌جای عزم راسخ ملّی، تردید را در مردم ترویج می‌کنند. یک ملّت تا عزم راسخ نداشته‌ باشد، نمی‌تواند به هیچ‌جا برسد؛ سعی می‌کنند عزم راسخ ملّت را در مسائل مهمّ مربوط به سرنوشت کشور به هم بزنند، در آنها تردید ایجاد کنند؛ جای احساس عزّت و اعتمادبه‌نفس ملّی، احساس حقارت ملّی را به آنها تزریق می‌کنند؛ جای ایمان راسخ، شبهه‌افکنی و بی‌اعتقادی؛ جای کار و تلاش و همّت بلند، لذّت‌جویی و شهوت‌رانی و از این قبیل؛ این کارها کارهایی است که انجام می‌گیرد. دستگاه‌های رسمی فرهنگی کشور بایستی وظایف خودشان را در مقابل اینها انجام بدهند. البتّه بعضی از وظایف، وظایف ایجابی است، بعضی از وظایف هم وظایف دفاعی است؛ هر دوی اینها باید انجام بگیرد؛ هم وظایف ایجابی، هم وظایف دفاعی. دستگاه‌های تبلیغاتی کشور ما ـ چه آنهایی که مستقیماً مربوط به دولتند، چه آنهایی که مستقیم مربوط به دولت نیستند ـ از هوچی‌گری رسانه‌های بیگانه یا رسانه‌هایی که زبان بیگانه را در کام خودشان دارند، نباید بهراسند، رفتارشان را با آنها تنظیم نباید بکنند؛ این مربوط به دستگاه‌های رسمی فرهنگی. امّا آنچه نقطه‌ مهم‌تر عرض من است، خطاب به جوان‌هایی است که در سرتاسر کشور فعّالیّت‌های فرهنگی را به صورت خودجوش شروع کردند که بحمدالله خیلی هم وسیع شده است. من می‌خواهم بگویم آن جوان‌هایی که در تهران، در شهرهای گوناگون، در استان‌های مختلف، در خود مشهد، در بسیاری از شهرهای دیگر کار فرهنگی می‌کنند، با اراده‌ خودشان، با انگیزه‌ خودشان ـ کارهای بسیار خوبی هم از آنها ناشی شده است که از بعضی از آنها ما بحمدالله اطّلاع پیدا کردیم ـ کار را هرچه می‌توانند به‌طور جدّی دنبال کنند و ادامه بدهند. بدانند که همین گسترش کار فرهنگی در بین جوان‌های مؤمن و انقلابی، نقش بسیار زیادی را در پیشرفت این کشور و در ایستادگی ما در مقابل دشمنان این ملّت، ایفا کرده است. علاوه‌ بر اینها، مَراجع فرهنگی. مَراجع فرهنگی یعنی چه کسانی؟ یعنی علما، اساتید، روشنفکران انقلابی، هنرمندان متعهّد، اینها نگاه نقّادانه خودشان را نسبت به اوضاع فرهنگی کشور همچنان داشته باشند و تذکّر بدهند. البتّه من در مورد تذکّرات، معتقدم باید با منطق محکم و با بیان روشن، نقطه نظرات صحیح را ارائه بدهند. با تهمت‌زنی و جنجال‌آفرینی، بنده موافق نیستم؛ با تکفیر کردن و متهم کردن این و آن، بنده موافق نیستم. اعتقاد من این است که مجموعه‌ انقلابی کشور ـ که بحمدالله تعداد بی‌شماری از آنها در بین جوان‌های ما، در بین صاحب‌نظران ما، اساتید ما، بزرگان ما، تحصیل‌کرده‌های ما حضور دارند ـ می‌توانند با منطقِ محکم وارد میدان بشوند، نقّادی کنند. نقاط ضعف را و نقاط منفی را به رخ ما مسؤولین بکشانند. گاهی می‌شود که مسؤول، متوجّه نیست چه دارد می‌گذرد در متن جامعه، امّا آن جوان در متن جامعه است، او می‌فهمد؛ آن عزم ملّی و مدیریّت جهادی که عرض کردیم در زمینه‌ فرهنگ، این است.
من در پایان عرایضم یک نکته را به شما ملّت ایران عرض بکنم: بدانید که واقعیّات جامعه‌ جهانی بر طبق خواسته‌ها و نیّات آمریکا به پیش نمی‌رود. آنچه استکبار جهانی و دشمنان عنود ملّت ایران خواسته‌اند تحقّق پیدا کند، در عرصه‌ گسترده‌ جهانی تحقّق پیدا نکرده و ان‌شاءالله تحقّق هم پیدا نخواهد کرد. آمریکا در فلسطین ناکام مانده است. نقشه‌ای که برای فلسطین داشتند و خیلی هم تلاش کردند، پیش نرفته است و ان‌شاءالله پیش نخواهد رفت. اینها می‌خواهند کشور فلسطین را تبدیل کنند به یک کشور یهودی. یعنی فلسطینی ـ چه مسلمان، چه مسیحی ـ در فلسطین امکان زندگی کردن نداشته باشد؛ یعنی کار فلسطین را بکلّی تمام کنند. این کار را دنبال کردند؛ خیلی هم تلاش کردند در این چند سال، نتوانستند. آمریکا در فلسطین به نتیجه نرسید، در سوریه به نتیجه نرسید، در عراق به نتیجه نرسید، در افغانستان و در پاکستان مقاصدی که داشت تحقّق پیدا نکرد، اخیراً در اروپا هم ملاحظه می‌کنید و می‌شنوید که نقشه‌های آمریکا نقش بر آب شده است. باید بدانیم در کشور عزیز ما هم، آنها بعد از 30 سال تلاشی که علیه این انقلاب انجام دادند و علیه ملّت انقلابی ما انجام دادند، باز نتوانستند به نتایجی دست پیدا کنند؛ نشانه‌اش همین حضور مردم است. افراد مؤثّر در دولت آمریکا و نظام آمریکا این را صریحاً گفتند، گفتند ما تحریم‌ها را به‌وجود آوردیم و تشدید کردیم که مردم را ضدّ نظام، بکشانیم به خیابان‌ها؛ این را صریحاً گفتند که تحریم برای این است که انقلاب را ریشه‌کن کنند و مردم را در مقابل نظام اسلامی قرار بدهند. نتیجه چه شد؟ نتیجه این شد که عرض کردیم، در سال ۱۳۹۲ انتخاباتی انجام گرفت با نصاب بالا از مشارکت مردم، و در بیست‌ودوّم بهمن سال ۹۲، راهپیمایی‌ای انجام گرفت پرشورتر و وسیع‌تر و بزرگ‌تر از راهپیمایی‌های هرسال دیگر؛ و این همان مطلبی است که من بارها تکرار می‌کنم: جوانان عزیز ما بدانند، آینده مال شما است، دشمنان شما محکوم به شکستند به توفیق الهی، و امیدواریم خداوند متعال همه‌ شما را با توفیقات خودش به راه‌های سعادت رهنمون بشود، و قلب مقدّس ولیّ عصر را از ما راضی و خشنود کند.
والسّلام علیکم و رحمه الله و برکاته

حجت‌الاسلام والمسلمین سیدسعید  لواسانی: آغاز یادداشت‌های سال جدید مصادف است با روزهای پرمحنت و غم شهادت حضرت صدیقه طاهره سلام‌الله علیها. به این مناسبت خوب است سال جدید را با نام بانوی بزرگ اسلام آغاز کنیم. در روایات متعدد وارد شده است حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله علیها «برترین زنان روی زمین» و «برترین زنان بهشت» است که «خداوند به خشم او خشم می‌گیرد و به خشنودی او خشنود می‌شود.» و این البته بخشی از فضائل ایشان است. [بحارالانوار: 43/20 ـ 81] حال که چنین است، آیا بهار امسال ما شتابان و بی‌تاب و شوریده نیامده است؟ چرا چنین نباشد که امسال بهار بدون خورشید آمد. مگر نه اینکه سال نو به معنای تجدید گردش زمین بر دور خورشید است؟ اما سالی که خورشید نقاب بر خاک کشیده است، زمین بر دور که بگردد؟ چه بهار پراندوهی! و چه بهار پرماتمی! اجازه بدهید این ماتم را با امیر‌المومنین علیه‌السلام پی بگیریم و در سوگ زهره و زهرای او با ایشان هم‌ناله شویم.
امام حسین علیه‌السلام می‌فرمایند: چون فاطمه سلام‌الله‌علیها به شهادت رسید، امیرالمومنین علیه‌السلام پنهانی او را به خاک سپرد و محل قبر او را مخفی فرمود. [و این هر دو بنابر وصیت آن حضرت بود.] سپس رو به جانب قبر رسول خدا صلی‌الله علیه و آله کرد و گفت: سلام بر تو ‌ای پیامبر خدا! از سوی من و از سوی دخترت و دیدارکننده‌ات، هموکه به خاک رفت و از من جدا شد و نزد تو آمد. چه زود خدا آمدن نزد شما را برایش برگزید!‌ ای پیامبر خدا! شکیباییم در دوری از آن که به او عشق می‌ورزیدی، تابم کم شده و توانم از دوری سرور زنان جهان ناتوان شده است! اگر نبود که بر خود لازم می‌دارم که از سنت تو پیروی کنم و خود را همان‌گونه که در دوری شما دلداری دادم، دلداری دهم که سر تو را من بر لحد گذاشتم و جان دوست‌داشتنی تو در آغوش من از میان گلو و سینه خارج شد، [شکیبایی از دست می‌دادم.] آری! به کتاب خدا تأسی می‌کنم که فرمود: «انا لله و انا اِلَیهِ راجِعُونَ‏». امانت پس‌گرفته شد و گروگان دریافت شد و زهرا از دستم ربوده شد. ‌ای پیامبر خدا! بعد از فاطمه آسمان نیلگون و زمین تیره، چه اندازه در نظرم زشت می‌نماید. دیگر اندوهم همیشگی است و شب‌هایم به بی‌خوابی می‌گذرد و اندوه‌ دلم را پیوسته دربرمی‌گیرد، تا زمانی که مرگم فرارسد و خدا خانه‌ای را که تو در آن اقامت داری، برای من هم برگزیند. اندوه دلم را خون کرده و هیجان غصه همه وجودم را دربرگرفته است. چه زود میان ما جدایی افتاد. تنها به خدا شکوه می‌برم! بزودی دخترت گزارش همدستی امت تو را برای ربودن حقش به تو می‌دهد، همه سرگذشت را از او بخواهید چون در دلش دردهایی بود، چون آتش که در سینه‌اش می‌جوشید [همان سینه‌ای که میخ در، آن را درید!] و در دنیا راهی برای بازگوکردن آنها نیافت اما اکنون می‌گوید و خداوند داوری می‌فرماید که او بهترین داور است. بدرود [ای رسول خدا و دختر دلبند او]، بدرودی نه از روی خستگی و نه دلتنگی! اگر اینجا را ترک می‌کنم، به دلیل دلتنگی نیست و اگر بمانم به معنای بدگمانی نیست به آنچه خداوند به صابران وعده داده است. وای وای! بردباری مبارک‌تر و خوش‌نماتر است! اگر چیرگی دشمنان زورگو نبود، [تا قبر حبیبه خدا را شناسایی کنند] اقامت در کنار قبر یاور خود را رها نمی‌کردم و همانند معتکفان، ملازم کویش بودم و چون زن بچه‌مرده، بر این مصیبت بزرگ شیون می‌کردم. ‌ای پیامبر خدا! دخترت را در برابر دیدگان خداوند متعال به خاک سپردم، در حالی که هنوز دیرزمانی از تو نگذشته و یاد تو کهنه نشده بود، حقش پایمال شده بود و ارثش ربوده شده بود. شکایتم را تنها به خدا می‌برم و بهترین دلداریم از سوی تو است، ‌ای پیامبر خدا! سلام خدا بر تو و درود و رضوان او بر فاطمه باد! [الکافی: 1/458 ـ 459]
امسال ما را چه می‌شود، بهار هم زانوی غم در بغل گرفته و در مصیبت مادر خوبی‌ها مویه می‌کند. چرا گریه نکند؟ مگر بی‌تابی علی را نمی‌بیند؟ آری ما هم به امیرالمومنین علیه‌السلام تأسی می‌کنیم و به عزا می‌نشینیم، سوگی با چشمانی اشکبار، اندوهی دیرپا در درون و فراموش‌نشدنی؛ همراه با عشق و مهری به صاحب بهجت و زیبایی حقیقی حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله علیها؛ [بحارالانوار: 88/180] کسی که عاشق عبادت و دوستدار شیعیان و دوستداران علی و فرزندان اوست. و ما را هم دوست می‌دارد، اگر در مسیر بندگی خدا و فرمانبرداری از پیامبر خدا و امیرالمومنین و ائمه اطهار علیهم‌السلام باشیم. این درس بهار امسال ماست و وه چه درس بزرگی!

حسین قدیانی: از سال 93 شمسی، ساعاتی بیشتر نگذشته بود که نخست‌وزیر مالزی با اظهار تسلیت به بازماندگان بوئینگ گم شده، آب پاکی را روی دست همگان ریخت، با این شرح که بیش از این، جست‌وجو بی‌فایده است و همه گمانه‌زنی‌ها - نه اسناد و شواهد که اصولا به سند و شاهدی نرسیدند!- حکایت از غرق‌شدن طیاره آهنی در اقیانوس هند دارد و دیگر عاقلانه نیست احدی منتظر جسد بی‌جان مسافران باشد، زنده یافتن‌شان پیشکش! همین جناب البته روزی بعد و شاید من‌باب تسکین دل ابنای حضرت آدم، جست‌وجوهای بین‌المللی را خیلی هم حالا بی‌فایده ندانست و مدعی ارسال پیام احتمالا رمزگونه «شب‌بخیر» از طرف خلبان به برج مراقبت شد! اینکه حالا این پیام «شب‌بخیر» که نیک اگر بنگری، بیشتر به یک «پیامک»... آری، بیشتر به یک «پیامک» شبیه است، دقیقا چه زمانی و مشخصا برای چه ارسال شده، هم در سخنان نخست‌وزیر مالزی درز گرفته شد، هم در نتایج تیم جست‌وجو! همان تیمی که یکی از فرماندهان ارشدش، تنها چند ساعت بعد از گم‌شدن بوئینگ، گنده‌گویی کرده بود؛ «ما همه پیشرفت‌های خیره‌کننده علمی بی‌مرز را برای نجات جان مسافران به‌کار می‌گیریم»! فی‌الحال جا دارد مدد از همان پیامک باشکوه‌(!) بگیریم و به ایشان، بلکه به همه آدمیزادی که خود را با خدا عوضی گرفته و خیالات در سر می‌پرورانند، عرض کنیم؛ «شب‌بخیر»! این، سرنوشت همان آدمیزادی است که جهان به این بزرگی را «دهکده جهانی» می‌خواند! و همچنان می‌خواند!
باری در یکی از کتب عشاق توسعه که عجیب بوی نظریات «مارشال مک لوهان» و «فرانسیس فوکویاما» داشت، می‌خواندم؛ «جهان به 2 سبب، دیگر آن جهان بزرگی که خداوند آفریده بود نیست، اولا؛ وسایل ارتباط جمعی، آنقدر دهکده بزرگ جهانی را کوچک کرده که خبری در آن سوی عالم در کسری از ثانیه تبدیل به پچ‌پچ اهالی این سوی عالم می‌شود، تو گویی مردمان یک روستای دیروزی، دیرتر از حال هم باخبر می‌شدند تا ساکنین این دهکده امروزی که همه جهان باشد، ثانیا؛ متاثر از توسعه‌یافتگی بی‌مرز انسان، جهان امروز آنقدر کوچک شده که یافتن سوزنی در این کره خاکی، بسی سهل‌تر از پیدا‌کردن اسباب بازی در گلیم چند در چند مردمان دیروز است». واقعا مانده‌ام به چه غره شده آدمیزاد در برابر خدای خویش که اینگونه می‌نویسد؟! شگفتا! خبر مرگ آدمیزاد با آن همه وسایل ارتباط جمعی‌‌اش آمد تا بتواند یک خبر درست و درمان از حال و روز مسافران بوئینگ ارائه دهد، هنوز هم که چیزی می‌گوید و خبری می‌دهد، می‌گوید براساس حدس و گمان! شگفتاتر! طیاره به این بزرگی گم‌شده یا ربوده شده، آدمیزادی که داعیه داشت سوزنی در جهان از دید او مخفی نیست، نمی‌تواند ولو اندازه یک سر سوزن نشانی از بقایای بوئینگ مفقود بیابد، همچنان که قادر نیست اثری از اجساد قربانیان پیدا کند! و این، دقیقا سرنوشت همان آدمی است که خود را با خدا عوضی گرفته! یک روز متفرعنانه می‌گوید؛ «خدا مرده است!» - باور کنید این شعار، هنوز هم در جهان طرفدارانی دارد!- و دگر روز، باز هم متفرعنانه، خود را از خدا بزرگ‌تر می‌داند؛ «خدا جهان را بزرگ آفرید، چون نمی‌توانست کوچک بیافریند، ما اما جهان بزرگ خدا را کوچک کردیم!» حقا که زنده‌باد قرآن خودمان، گویی حضرت آفریدگار، هم الان است که می‌فرماید؛ «یا ایها‌الانسان ما غرک بربک الکریم»؟! نخست‌وزیر مالزی لابد در خیابان‌های شهر توسعه‌یافته کوآلالامپور، ذیل تبلیغ برندهای معتبر، زیاد به جملاتی از این دست برخورده است؛ «آفرینشی دیگر از...»، «شگفتی در آفرینش با محصول جدید...». جملاتی که مع‌الاسف در همین خیابان‌های ‌ام‌القرای جهان اسلام هم، روی در و دیوار مکرر قابل مشاهده است! «آفرینش» هم مثل «ستایش» فقط و فقط مختص ذات اقدس ربوبی است، نه آدمیزادی که از یافتن طیاره ساخت دست خودش هم عاجز است. آن‌که هم از حال و روز پیر کنعان باخبر است و هم می‌داند چگونه یوسف را از قعر چاه به تخت حکومت برساند، دست آخر، به دیدار یعقوب برساند، فقط و فقط خداست. خداوند نمرده است و نخواهد مرد! بلکه با این دست فرمان، بیم از مرگ آدمیزاد است! آنچه بشریت مفتون گم کرده، بوئینگ نیست، راز آفرینش هستی است و آن‌که بشریت گم کرده، خود خداست. در جست‌وجوی خدا، آنان که به کدخدا رسیده‌اند، بروند طیاره‌شان را پیدا کنند، کشک‌شان را بسابند که ما هرگز خدا را با کدخدایی که دیگر نیست، عوضی نگرفته و نخواهیم گرفت. طرفه حکایت اینجاست؛ ناظر بر کشور سازنده بوئینگ و بعضی گمانه‌زنی‌های معتبرتر و قابل اتکاتر از «شب‌بخیر» بامزه‌(!) که ما در شماره آخر «وطن امروز» در سال 92 بدان‌ها پرداختیم، به نظر می‌رسد در این ماجرا هم حکایت خیمه‌شب‌بازی 11 سپتامبر، باز پای شیطنت یانکی‌ها و صدالبته منافع نظام سرمایه‌داری در میان باشد ... لیکن صرف نظر از این مهم و براساس آنچه خود پروپاگاندای سرمایه‌سالار اعلام کرده، بشریت تا آنجا پیشرفت کرده و تا آنجا به مقام خدایی نزدیک شده، بلکه گوی‌سبقت را از خداوند ربوده(!) که حتی نتواند یک طیاره را در گوشه‌ای از کره زمین پیدا کند! یافتن طیاره‌ای که مبدا معلوم داشته، مقصد معین داشته، مسیر پروازی مشخص داشته، مراقبت راداری داشته و تا لحظه گم‌شدن، محل استقرارش کاملا قابل تشخیص بوده، چنان دردسرساز شده کأنه بوئینگ موردنظر از کره زمین به مقصد کره دیگری تغییر مسیر داده! ربات‌‌هایی که در نمایش اوج پیشرفت بشریت، آینده را هم می‌توانند پیش‌بینی کنند - امان از این گنده‌گویی‌های آدمیزاد!- کاش قادر به پیش‌بینی همین امروز بشریت متمدن می‌بودند که چگونه در جست‌وجوی یک پرنده غول‌پیکر آهنی عاجز و مستاصل شده است. با این وضع، باید هم به آدمیزاد و ربات‌‌هایش پیامک «شب‌بخیر» فرستاد! این است رمز آن پیام رمزگونه خلبان بوئینگ، باشد که بیدار کند اهل خواب را. پیامک‌های نخستین ساعات سال 93 البته فقط محدود به این «شب بخیر» نشد، بلکه آقای روحانی هم برای هر ایرانی یک پیامک تبریک سال نو فرستاد تا عاقبت مردم شاهد یک «تدبیر» از دولت تدبیر باشند! بگذریم که برای بعضی‌ها چون نگارنده، این پیام، 4 بار ارسال شد تا شاید شاهدی باشد برای این ادعا که شخص رئیس دستگاه اجرا تا چه حد با اصحاب نقد مهربان است!! و اصلا علاقه‌ای ندارد که دولت، یک نویسنده را به خاطر 4 تا نقد مستدل، روانه دادسرا کند!! کاش رئیس قوه مجریه بدون استمداد از بیت‌المال، و با موبایل خودشان و از هزینه خودشان به ملت پیامک می‌داد، بلکه فردفرد ملت می‌توانستند جواب پیامک آقای روحانی را با این پیام بزرگ بدهند؛ «شما وضع اقتصاد را سامان دهید، تبریک سال نو، همان یک بار که از رسانه ملی به ما گفتید، همه دیدند و شنیدند، کفایت می‌کرد». و اما خدا کند کار ما با این دولت، به «ای کاش‌های اینچنینی» به «ای کاش‌های نشدنی» نرسد! دولت اگر پیام ملت را نگیرد، از ارسال پیامک، کاری ساخته نیست که این ملت به پیامک هیچ دولتی، هیچ احتیاجی ندارد. بر دولت فرض است که از تعارف کم کند و بر مبلغ بیفزاید که فی‌الحال، وقت این شبه‌کارهای سمبلیک نیست، وقت کار است. راستی که چقدر فاصله است میان «پیام ملت» و «پیامک دولت». ملت به چه می‌اندیشد و دولت به چه؟! متاسفانه مجبورم در نخستین یادداشتم در سال 93 از این حرف‌های علی‌القاعده سطح پایین هم بزنم و بنویسم؛ بخش مهمی از پولی که هر ایرانی بابت هر سیمکارت به اپراتور می‌دهد، در اصل در ازای سهیم‌شدن و سهامدار‌شدن در آن اپراتور است والا سیمکارت که خودش قیمت زیادی ندارد. با این حساب، بی‌وجه‌تر از پیامک آقای روحانی، این استدلال ناشیانه است که «اپراتورها به صورت رایگان، فرصت پیامک انبوه را در اختیار رئیس قوه مجریه فراهم کرده‌اند!» واقعیت این است که آقای روحانی با پول ملت به آحاد ملت، نوروز را تبریک گفت تا ما علاوه بر «دیپلماسی صدقه‌ای» شاهد «تبریک صدقه‌ای» از ناحیه این دولت هم باشیم! با این حساب، می‌خواهید مردم، انبوه زیرنویس‌ها را باور کنند، دولت را درک کنند و از گرفتن یارانه صرف نظر کنند؟! دولتی که پیام ملت را، ایضا اقتصاد ملت را درک نمی‌کند، چگونه می‌خواهد مردم، زیرنویس او درک کنند؟! چشم دولت باید به امید مردم، به همت مردم باشد، نه جیب مردم. جمهور با دیدن پیامک رئیس‌جمهور ذوق زده نمی‌شود، با دیدن کار رئیس‌جمهور و سایر دست‌اندرکاران است که مشعوف می‌شود. جمهور، خود و با رای خود، رئیس‌جمهور را رئیس‌جمهور کرده، نیازی به این کارها ندارد. جمهور با خود محاسبه می‌کند که هزینه این همه پیامک انبوه، معادل یارانه چه تعداد از هم‌وطنان ایرانی است؟! جمهور با خود محاسبه می‌کند که دم پیامک را باور کند یا قسم زیرنویس انصراف از یارانه را؟! صدالبته ملت برای کمک به دولت آماده است، اما مخل این همکاری، همین است که «ارسال پیامک دولت» جایگزین «دریافت پیام ملت» شود.
***
میان ابتدا و انتهای این یادداشت، یک پیوند منطقی، و نه رمزگونه(!) وجود دارد. «تا درباره همه‌چیز توافق نشود، درباره هیچ چیز توافق نمی‌شود» یکی از مفاد توافق ژنو است و این در حالی است که «تا درباره همه چیز توافق نشود، درباره هیچ چیز توافق نمی‌شود» علی‌القاعده باید یکی از بندهای توافق آدمیزاد با «خدا» باشد، نه «کدخدا»یی که دیگر نیست. با دشمن بس است؛ دولت باید با دوست، با همین مردم رابطه برقرار کند. آشتی با کار حاصل می‌شود، نه با پیامک. دولت باید با واسطه‌ای جز پول بیت‌المال با ملت سخن بگوید. دولت باید با کار و تلاش، با «عزم ملی و مدیریت جهادی» با مردم سخن بگوید. ملت نستوه ایران، کاترین اشتون نیست، وندی شرمن نیست! به این ملت، پیامک دولتی نمی‌زنند! این همه زیرنویس نمی‌روند! دولت خوب است حرفش را صریح اما صحیح با ملت بزند.  بهار بخیر، دولت اعتدال!
 

درگذشت استاد «احمد آرام» مترجم و ادیب برجسته معاصر (1377 ش)
استاد احمد آرام، مترجم نامدار عصر حاضر، در اول فروردین 1283 ش در خانواده‏ای متدین در تهران‌زاده شد. پس از گذراندن دوران ابتدایی و متوسطه به مدرسه طب رفت ولی آن را ناتمام گذاشت. در این زمان با تألیف کتاب‏های درسی فیزیک و شیمی با همکاری دو تن دیگر، شهرت زیادی به دست آورد. وی در کنار تدریس و تألیف به تحصیل منطق، فقه و معانی بیان همت گماشت و با همتی عالی، زبان‏های عربی، انگلیسی و فرانسوی را به خوبی فرا گرفت. ایشان در امر ترجمه آثار از زبان‏های دیگر به فارسی چیره دست بوده و علاوه بر 70 اثر ترجمه‏ای دارای 50 اثر تألیفی نیز است. ترجمه کتب الحیاه در 3 جلد، علم و تمدن در اسلام، سه حکیم مسلمان، روح ملت‏ها و نیز تألیف نقشه آسمان، هدیه سال نو و 120 مسأله حساب از جمله آثار استاد آرام است. سرانجام این محقق گرانمایه در نیمه فروردین 1377ش در 94 سالگی دار فانی را وداع گفت و در قطعه فرهیختگان بهشت زهرا آرمید.
درگذشت مترجم و ریاضیدان نامی معاصر، استاد «احمد بیرشک»  (1381 ش)
استاد احمد بیرشک، در چهارم بهمن 1285 ش در تهران‌زاده شد. وی پس از اخذ لیسانس ریاضیات، به مدت 19 سال در رشته معماری به تدریس روی آورد. استاد بیرشک به شایستگی، لقب پدر ریاضیات ایران را داشت و علاوه بر تقدیری که وزارت علوم از وی به عمل آورد، در واپسین ماه‏های عمرش، جزو مفاخر فرهنگی و چهره‏های ماندگار، از سوی سازمان صدا و سیما معرفی شد. یکی از کارهای ارزنده و ماندنی استاد بیرشک، تدوین زندگینامه علمی دانشوران و نیز گاهنامه تطبیقی 3 هزار ساله است که تواریخ شمسی، قمری و میلادی را با هم تطبیق کرده است. ایشان همچنین در زمینه داستان، تاریخ و زندگینامه، ریاضیات و هندسه و موضوعات دیگر دارای بیش از 60 اثر است که هندسه مسطحه، فلسفه، ریاضی، علم قدیم و تمدن جدید و مجموعه خرد از آن جمله‏اند. استاد بیرشک سرانجام پس از عمری تحقیق و پژوهش در اواسط فروردین 1381ش در 96 سالگی درگذشت و جامعه علمی کشور را به سوگ نشاند.
امضای پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) توسط کشورهای اروپای غربی (1949م)
پیمان آتلانتیک شمالی که به اختصار ناتو نامیده می‏شود اتحادیه‏ای سیاسی - نظامی است که با عضویت کشورهای بلژیک، فرانسه، لوکزامبورگ، هلند، انگلیس، کانادا، دانمارک، ایسلند، ایتالیا، نروژ، پرتغال و آمریکا در پایتخت آمریکا شکل گرفت. به موجب این پیمان، حمله به هر یک از کشورهای عضو، حمله به تمام اعضا تلقی شده و باید بقیه کشورها از آن کشور حمایت کنند. تشکیل پیمان ناتو، از نتایج جنگ سرد و واکنشی در برابر تهدیدات احتمالی شوروی بود اما با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و بلوک کمونیست و انحلال سازمان پیمان ورشو که برای مقابله با ناتو به وجود آمده بود، سازمان پیمان آتلانتیک شمالی نیز هدف و ماهیت قبلی خود را از دست داد. سازمان پیمان آتلانتیک شمالی، مهم‌ترین عامل نفوذ و قدرت آمریکا در اروپا به شمار می‏رود و آمریکایى‏ها در پوشش این سازمان، بیش از 300 هزار نیرو و نیز پایگاه‏های متعددی در این قاره دارند. همچنین ناتو در بسیاری از مواقع به عنوان بازوی نظامی اروپا و آمریکا، اهداف سیاسی اعضای خود را نیز دنبال می‏کند. مقر پیمان سازمان آتلانتیک شمالی در بروکسل، پایتخت بلژیک است و تشکیلات اداری آن، تحت نظر یک دبیرکل اداره می‏شود.
گردش اولین سفینه فضایی جهان به دور ماه توسط فضانوردان شوروی (1966م)
پس از آنکه دانشمندان شوروی و سپس آمریکایى موفق به پرتاب سفینه‏هایى به فضا شدند و برای اولین بار فضانوردان را به فضا فرستادند، از سال 1966م مسابقه برای تسخیر کره ماه آغاز شد. در نهایت نخستین سفینه فضایى که از طرف شوروی به فضا پرتاب شده بود به دور کره ماه گردش کرد و عکس‏هایی از کره ماه به زمین فرستاد. این مساله رقابت فضایی بین 2 ابرقدرت را فزونی بخشید، تا اینکه 2 ماه بعد در ششم ژوئن 1966م، یک سفینه آمریکایی بدون سرنشین روی کره ماه فرود آمد و اطلاعاتی از سطح کره ماه به زمین مخابره کرد.

  با تبریک سال نو و آغاز فعالیت‌های رسمی کشور، امیدواریم در سال 93 شاهد شکوفایی اقتصادی باشیم.
سالاری
  ان‌شاءالله سال 93، سال آغاز پایان کشمکش‌های بیهوده سیاسی بین دستگاه‌های مختلف و خدمت و خدمت و خدمت به مردم باشد و دولت و ملت دست در دست هم برای مبارزه با آمریکای جنایتکار و برای ضربه‌زدن به این دولت خونخوار،‌ برای بهبود اقتصاد کشور تلاش کنند.
ظفرخواه
  با سلام و تبریک سال نو، امید می‌رود در سال جدید، همه آحاد ملت و مسؤولان خرد و کلان،‌ تنها و تنها در پی رهبر بزرگوار انقلاب راه بپویند تا در پایان سال، شاهد موفقیت بیشتر مردم و خدمتگزاران باشیم.
اباذری
  حال که تعطیلات نوروز به پایان رسیده، خوب است با انرژی مضاعف کار را آغاز کنیم و با انگیزه بالاتری نسبت به قبل، درصدد ساخت و آبادانی مملکت‌مان باشیم. همچنین باید مقاومت در برابر زورگویان از ملت به دولت هم کشیده شود تا حساب کار دست ظالمان مستکبر بیاید.
سعیدیان
  ان‌شاءالله در سال جدید شاهد تعطیلی روزنامه‌هایی نباشیم که دلسوزانه به دنبال نشان دادن مسیر درست به مسؤولان هستند. امیدواریم دولت در سال 93 با سعه‌صدر بیشتری با رسانه‌ها و منتقدان برخورد کند و با انصاف با آنها رفتار کند.
روحی

دکتر مجتبی اصغری: تعلل و تاخیر در صدور ویزای نماینده جدید ایران در سازمان ملل به بهانه زنده شدن یاد و خاطره ماجرای گروگانگیری جاسوسان آمریکایی در خاک ایران، بدون شک برآمده از نوعی ایدئولوژی در آمریکاست. حمید ابوطالبی هر که باشد دیپلمات برگزیده جواد ظریف است. احتمالا مثل خود ظریف هم دیپلماتی سوپرانقلابی نیست. تازه خود اذعان دارد در ماجرای فتح لانه جاسوسی آمریکا در سال 1358 حضور نداشته اما دولتی‌های آمریکا کماکان بر زنده نگاه داشتن یاد و خاطره به‌زعم خودشان این رویداد تاریخی «غیر قابل فراموشی» اصرار می‌ورزند! چرا؟ آیا ایران دیپلمات‌های جاسوس آمریکایی را سرانجام به شکلی فجیع کشت؟ آیا آنها در ایران به دست نیروهای انقلاب شکنجه شدند و بدون بهره‌مندی از حقوق اولیه انسانی در ملأعام اعدام شدند؟ به‌رغم به وقوع نپیوستن هیچ کدام از این اتفاقات به واسطه وقوع انقلاب ضدآمریکایی دوم در ایران، وجهه و هژمونی آمریکا در جهان به صورت جدی خدشه‌دار شد. گوشی که سیلی جوانان دانشجوی ایرانی در دادگاهی به وسعت جهان را  دریافت کرد، هنوز خطر زنده شدن خاطره «دوران تحقیر کارتر» را در دوره اوباما یادآوری می‌کند.
هنوز یک روز از انتخاب حسن روحانی به عنوان رئیس‌جمهور کشورمان با رای مردم نگذشته بود که عده‌ای با تمسک به آنچه «عقلانیت جهانی» می‌خواندند، سیاست خارجی کشورمان را برآمده از مفهومی بحث‌برانگیز به نام «ایدئولوژی» دانستند. اتفاقا همین افراد معدود، راهکار بهبود روابط ایران با دشمنانی که هیچ پشیمانی از عناد با ایران و ایرانی در رفتار و تفکر آنها دیده نمی‌شد را حذف «ایدئولوژی» از سیاست خارجی معرفی کردند.
بنای ما در این مقاله پرداختن به مفهوم منفی «ایدئولوژی» از نگاه بسیاری از اندیشمندان غربی و شرقی حوزه علوم اجتماعی و برابر گرفتن اصول و قواعد اسلامی با این مفهوم نیست چرا که شعار ایرانیان از دوره مشروطه تاکنون یعنی پیش از کودتای آمریکایی 28 مرداد، بنا به فرموده عالم بزرگ، مدرس مجاهد، «سیاست ما عین دیانت ماست» بوده و هست. حال اگر عده‌ای غربزده اصرار دارند در دوره حاکمیت مردم بر سرنوشت‌شان، دشمنی دشمنان را برآمده از درون جامعه ایرانی و «ایدئولوژی ایرانی» بخوانند هیچ ایرادی ندارد چرا که بزرگ‌ترین سیاستگذاران دشمن از گذشته تاکنون به ایدئولوگ بودن خود افتخار ورزیده‌اند...از فوکویاما گرفته تا برژینسکی! از هرتزل تا بوش احمق علاقه‌مند به بازآفرینی جنگ‌های صلیبی و اوباما با شعار انتخاباتی «آخرین ناجی یهود!»
در آستانه 13 آبان سالی که پشت سر گذاشتیم مروجین همین ایده‌های ابداعی توسط میسیونرهای غربی برای کشورهای کمتر توسعه‌یافته ثروتمند، بزرگداشت حماسه دشمن‌شناسی ملت ایران و ضدیت با نقشه‌های آمریکا در براندازی دومین حرکت آزادیخواهانه ملت را برآمده از «کینه شتری» و «حماقت ایدئولوژیک» می‌خواندند! عجبا! در آمریکا خاطره تلاش مردم ایران برای حفظ انقلاب اسلامی از فتنه‌جویی‌های هرروزه دیپلمات‌های مجری طرح‌های دولت آمریکا در لانه جاسوسی، هنوز به‌زعم سخنگوی وزارت خارجه این کشور «بسیار مشکل‌ساز» است... اما در ایران به واسطه تغییر طبیعی دولت، باید کل تاریخ مملو از دخالت‌ها و کارشکنی‌های استعمارگران به دست خود ایرانی‌ها، ذیل اجرای پروژه دایی جان ناپلئونی مبارزه با «سیاست خارجی ایدئولوژیک» پاکسازی شود!
یعنی ایرانیان باید به دست خود، چهره قدرت نرم ایران در جهان را با چشم‌پوشی از آرمان‌های انقلاب و ارزش‌های اسلامی در عرصه روابط بین‌الملل مخدوش کنند و تبدیل به «گاو شیرده رام جهانی شده» شوند که آماده دوشیدن توسط شرکت‌های چندملیتی و دولت‌های استعمارگر است. واضح است که نسخه مشابه رفتار آمریکایی‌های ایدئولوگ که برای دفاع از «تاریخ و اصول» خود قوانین سازمان ملل مبنی بر صدور ویزا برای نماینده ایران در سازمان ملل را تاکنون به تاخیر انداخته‌اند، برای ایران توصیه نمی‌شود! ما باید به فرموده نوگلان حامی استعمار و استکبار نقشه خلع سلاح فرهنگی– سیاسی جمهوری اسلامی ایران را در دستور کار قرار دهیم و از اصول خود به صورت داوطلبانه دست بکشیم، باشد که در جامعه جهانی به عنوان شهروندی درجه 2 اما دوشیدنی پذیرفته شویم!
 امام خمینی رحمه..‌الله علیه در پیام برائت از مشرکین سال 1366 می‌فرمایند: «تجربه انقلاب اسلامی در ایران، با خون‌بهای هزاران شهید و مجروح و خراب شدن منزل‌ها و به آتش کشیده شدن خرمن‌های کشاورزان و کشته شدن تعداد بسیاری در بمبگذاری‌ها و اسیر شدن فرزندان انقلاب و اسلام به دست دژخیمان بعث عراق و هزاران گونه تهدید و فشار اقتصادی و جانی به دست آمده است. ملت ایران تجربه پیروزی بر کفر جهانی را در خراب شدن منازل خود بر سر کودکان در خواب به دست آورده و با فداکاری‌ها و مجاهدات، انقلاب و کشور خود را بیمه نموده است. و ما به تمام جهان تجربه‌هایمان را صادر می‌کنیم و نتیجه مبارزه و دفاع با ستمگران را بدون کوچک‌ترین چشمداشتی، به مبارزان راه حق انتقال می‌دهیم و مسلما محصول صدور این تجربه‌ها، جز شکوفه‌های پیروزی و استقلال و پیاده شدن احکام اسلام برای ملت‌های دربند نیست.روشنفکران اسلامی همگی با علم و آگاهی باید راه پر فراز و نشیب دگرگون کردن جهان سرمایه‌داری و کمونیزم را بپیمایند و تمام آزادیخواهان باید با روشن‌بینی و روشنگری، راه سیلی زدن بر گونه ابرقدرت‌ها و قدرت‌ها، خصوصاً آمریکا را بر مردم سیلی‌خورده کشورهای اسلامی و جهان سوم ترسیم کنند. من با اطمینان می‌گویم اسلام ابرقدرت‌ها را به خاک مذلت می‌کشاند، اسلام موانع بزرگ داخل و خارج محدوده خود را یکی پس از دیگری برطرف و سنگرهای کلیدی جهان را فتح خواهد کرد. ملت شریف ایران توجه داشته باشید که کاری که شما مردان و زنان انجام داده‌اید آن‌قدر گرانبها و پرقیمت است که اگر صدها بار ایران با خاک یکسان شود و دوباره با فکر و تلاش فرزندان عزیز شما ساخته شود، نه‌تنها ضرری نکرده‌اید، که سود زیستن در کنار اولیاءالله را برده‌اید و در جهان ابدی شده‌اید و دنیا بر شما رشک خواهد برد، خوشا به حالتان!»
حال شما خواننده گرامی قضاوت کنید؛ تمسک به مفهوم ضعیف «سیاست خارجی ایدئولوژیک» در تعبیر سیره عملی جمهوری اسلامی در تعامل با آزادیخواهان جهان در عرصه روابط بین‌الملل، تا چه اندازه ناقص و حقیر است! حضرت امام به کمتر از صدور تک‌تک خاطرات دردآور مبارزه با کفر در دورافتاده‌ترین سرزمین‌هایی که استعمارگران به استثمار انسانیت اشتغال دارند، رضایت نمی‌دهد. خصوصیت صدور خاطرات درد و ذکر روایت فتح به دنبال آن، ناامن شدن جهان برای زورگویان است و این خطرناک‌ترین وجهه قدرت جمهوری اسلامی ایران است.

یکی از افتخارات دوران ابتدایی من اینه که مبصر کلاس بودم.
وقتی کسی نمره کم می‌گرفت معلم به من می‌گفت: ببرش دفتر بگو که درس نخونده!
اون لحظه حس پلیس بین‌المللو داشتم؛ چه فازی داشت لامصب!