میکائیل دیانی: 21سال از شهادت سید شهیدان اهل قلم گذشت اما همچنان این یادگارش باقی است که «در جمهوری اسلامی همه آزادند به‌جز حزب‌اللهی‌ها»؛ روزهایی که آوینی اینگونه سخن می‌گفت روزی نبود که جماعت سکولارمنش سینمای ایران قبل از صرف صبحانه‌شان چند فحش آبدار به سید عزیزمان نگویند و جریان آوینی و همفکرانش را به دلیل اعتقاد به مبانی دینی ملامت نکنند و متحجر نخوانند. آوینی که در نقد محمد خاتمی، وزیر وقت فرهنگ و ارشاد «تجدد یا تحجر؟» را نگاشت و در آن گفت: «تحجر و تجدد دو پرتگاه جهنمی هستند که در این سوی و آن سوی صراط عدل دهان باز کرده‌اند: زاهدان متنسک و عالمان متهتک؛ آنان فلسفه و عرفان و شعر و موسیقی را تکفیر می‌کنند و اینان فقه را از پاسخگویی به مسائل روز عاجز می‌دانند، و صراط عدل از میانه این دو پرتگاه و از بطن آن می‌گذرد».
آوینی در نقد محمد خاتمی انگار روزگار امروز ما و وزیر محترم را به نقد کشیده بود یا اینکه شباهت‌های بسیاری بین دیدگاه‌های این دو تن بود که آوینی درباره حد و مرز منع و جلوگیری از تحجر می‌گوید: شکی نیست که استراتژی فرهنگی یک نظام نمی‌تواند بر منع قرار گیرد و میزان آن را نیز خود وزیر ارشاد در سخنان خویش معین فرموده‌اند:
«در لیبرال‌ترین حکومت‌ها در جایی که علیه نظام توطئه می‌شود منع وجود دارد و درک این توطئه براساس سلایق شخصی نیست و قانونمندی خاص خود را دارد.» (سخن محمد خاتمی)
اما مسلما جای این سؤال وجود دارد که «آیا استراتژی فرهنگی نظام نمی‌تواند بر تقویت تلاش‌هایی ارتکاز یابد که در تفکر و غایات با او همسو و هماهنگ هستند؟»
مگر کسی از وزارت ارشاد خواسته است استراتژی فرهنگی خود را بر منع قرار دهد؟ دوستان ما باید به یاد داشته باشند که اکنون حجاب سکوت و صبر هنگامی شکسته شده که اتمسفر فرهنگی در عرف خاص آنچنان مسموم و ناامن است که هیچ مؤمنی احساس امنیت نمی‌کند. من با صراحت به مسؤولان فرهنگی و هنری کشور اعلام می‌دارم که این دغدغه که فرزندان ما امروز و فردا در فضای کدام فرهنگ رشد خواهند یافت ما را به سختی به وحشت می‌اندازد.
از داهیانه‌ترین سخنانی که وزیر ارشاد در این گفت‌وگو به زبان آورده‌اند این است:
«ما معتقدیم باید با تبادل اندیشه در افراد مدافع نظام مصونیت به وجود بیاوریم. لازمه این کار این است که جامعه با آرای مخالفان مواجه شود ولی این مواجهه باید کنترل شده باشد.» (سخن محمد خاتمی)
اما واقعا همین استراتژی است که به منصه عمل درآمده است؟ آیا واقعا دوستان ما در وزارت ارشاد اتمسفر فرهنگی جامعه را تحت کنترل دارند؟ آیا لازمه این مصونیت اجتماعی آن نیست که در کنار مواجهه جامعه با آرای مخالفان، تلاش‌های دوستانه مؤید انقلاب و دینداری نیز تقویت شود؟ آیا لازمه مصونیت یافتن مدافعان انقلاب در مواجهه با آرای مخالفان آن است که ما اتمسفر فرهنگی جامعه را آنگونه کنیم که نسل‌های جدید فرصت هدایت را از دست بدهند؟ ما نیز با تحجر مخالفیم، اما در عین حال می‌دانیم تنها مرتجعین و متحجرین نیستند که به نظام فرهنگی و هنری کشور اعتراض دارند. اگر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی می‌خواهد حصارهای جهل و خرافه و تحجر را بشکند و جامعه را از تفریط باز دارد، باید با تجدد افراطی نیز مبارزه کند تا مردم را از چاله‌ای به چاه نیفکند... و البته باز هم صد هزار بار شکر که عرف عام از این کشاکش فارغ است و راه خویش را فطرتاً در نسبت با شریعت می‌یابد. دشمنان ما می‌گویند: «مشکل امروز ما غرب‌زدگی نیست، عوام‌زدگی است.»
امروز که رهبر انقلاب با صراحت از نگرانی‌های خود در باب فرهنگ سخن می‌گویند و دغدغه تقویت همان جریان فرهنگی مومنی را دارند که سیدمرتضی در آن سال‌ها داشت، باید تاسف بخوریم که آوینی در میان ما نیست تا جریان فرهنگی کشور را سر و سامانی دهد. آوینی‌ای که دغدغه‌های چرند روشنفکری باعث نشده بود که غیرت دینی‌‌اش را فراموش کند. شاید این خاطره از آوینی برای همیشه تاریخ گواه باشد؛ آنجا که در «زمستان سال 68 بود که در تالار اندیشه فیلمی را نمایش دادند که اجازه اکران از وزارت ارشاد نگرفته بود. سالن پر بود از هنرمندان، فیلمسازان، نویسندگان و... در جایی از فیلم آگاهانه یا ناآگاهانه، داشت به حضرت زهرا سلام‌الله علیها بی‌ادبی می‌شد. من این را فهمیدم. لابد دیگران هم همین‌طور ولی همه لال شدیم و دم برنیاوردیم. با جهان‌بینی روشنفکری خودمان قضیه را حل کردیم. طرف هنرمند بزرگی است و حتما منظوری دارد و انتقادی است بر فرهنگ مردم اما یک نفر نتوانست ساکت بنشیند و داد زد: خدا لعنتت کند! چرا داری توهین می‌کنی؟!
همه سرها به سویش برگشت. در ردیف‌های وسط آقایی بود چهل و چند ساله با سیمایی بسیار جذاب و نورانی. کلاهی مشکی بر سرش بود و اورکتی سبز بر تنش. از بغل دستی‌ام (سعید رنجبر) پرسیدم: «آقا را می‌شناسی؟»
گفت: «سیدمرتضی آوینی است».
امروز که وزیر محترم ارشاد اسلامی به‌عنوان مجری سیاست‌های فرهنگی نظام دغدغه‌‌اش تکخوانی زنان و رفع فیلتر فیسبوک و بستن رسانه‌های منتقد است و از بسته‌شدن رسانه‌های هتاک چون بهار ابراز تاسف می‌کند؛ بیش از پیش به سیدمرتضی نیازمندیم. این روزها که برخی حق و باطل را فراموش می‌کنند و شرک و توحید را کنار می‌گذارند و به قول استاد حسن رحیم‌پور ازغدی «به‌دنبال چیزی هستند که برایش کف بزنند و دغدغه حقیقت ندارند، دغدغه ریاست دارند. می‌گویند هنر به ارزشی و ضدارزشی تقسیم نمی‌شود و هنرمند ارزشی و غیرارزشی هم نداریم»، نیاز است تا سیدمرتضی برگردد و با جادوی آینه خود و با قلم بلیغش از نگاه غفلت‌آمیز وهم‌گونه رسانه در غرب بگوید و از عبرت‌آفرینی رسانه
دینی بنویسد.
غربت سینمای دینی و ارزشی بعد از مرتضی بیش از گذشته شده است. شیخ‌طادی برای ساخت شاهکار «روزهای زندگی» طعنه می‌خورد و ابوالقاسم طالبی به‌خاطر پایبندی به انقلاب در لیست تحریم‌شدگان جریان روشنفکری قرار می‌گیرد. امروز ابراهیم حاتمی‌کیا برای آنکه بخواهد از جنگ و از مصطفی چمران فیلم بسازد مجبور است در میدان مین حرکت کند. امروز سیدمرتضی آوینی جایش بسیار خالی است. اما امیدها همچنان باقی است. امید به جوان‌هایی که در گوشه و کنار فعال شده‌اند. امید به آنهایی که رهبری برای تعریفشان می‌گویند: «[جوان‌هایی که‌] با اراده‌ خودشان، با انگیزه خودشان ـ کارهای بسیار خوبی هم از آنها ناشی شده است که از بعضی از آنها ما بحمدالله اطلاع پیدا کردیم ـ کار را هرچه می‌توانند به‌طور جدی دنبال کنند و ادامه بدهند. بدانند که همین گسترش کار فرهنگی در بین جوان‌های مؤمن و انقلابی، نقش بسیار زیادی را در پیشرفت این کشور و در ایستادگی ما در مقابل دشمنان این ملت، ایفا کرده است.» اینها همان جبهه فرهنگی مومنی هستند که پای مکتب سیدمرتضی نشسته‌اند و قرار است مسیر مرتضی را روشن نگه دارند.

  وقتی معاون وزیر امور خارجه که مسؤول ارشد هسته‌ای در مذاکرات ژنو بود و اکنون هم مذاکره‌کننده ارشد کشور در وین است، صراحتا می‌گوید رئیس‌جمهور محترم اشتباه کردند که مطرح کردند حق غنی‌سازی ایران از سوی آمریکا به‌رسمیت شناخته شد، چرا همچنان روزنامه‌های زنجیره‌ای از این توافق که باید نهایی نشده، متوقف شود دفاع می‌کنند؟! آیا اینها دیگر اینقدر صریح علیه منافع ملی عمل می‌کنند؟ پذیرش اشتباه، نیمی از راه جبران آن است وملت اکنون خواستار تصحیح توافق ژنو است.
شبستری  
  چندی قبل، یکی از منتقدان توافق ژنو و قطعنامه پارلمان اروپا، با اشاره‌ای جالب و ظریف گفت این کشور، کشور خمینی و خامنه‌ای و امیرکبیر و ستارخان است. با توجه به اینکه شاید خیلی‌ها با رشادت‌های مرحوم ستارخان آشنا نباشند، فقط به این موضوع اشاره می‌کنم که ایشان خیلی برای استقلال مملکت زحمت کشید و جانش را بر سر این موضوع داد. قبر جناب ستارخان در باغچه طوطی شهرری در کنار مرقد حضرت عبدالعظیم حسنی علیه‌السلام واقع است و خوب است اگر مخاطبان روزنامه‌تان مسیرشان شهرری بود، ضمن زیارت حضرت عبدالعظیم، سری هم به قبر این خادم وطن بزنند و برایش فاتحه‌ای بخوانند.
دکتر محمدباقر صدری
 

حجت‌الاسلام والمسلمین سیدسعید  لواسانی: «شهرت‌طلبی» از مهلکات نفسانی است که حقیقت آن کمالاتی است که انسان برای خود می‌پندارد تا برمبنای آن کمالات، دیگران او را بزرگ بشمارند؛ چه این کمال، عبادت و زهد و پارسایی باشد، چه علم و دانش، چه منصب و قدرت و ریاست، چه مال و ثروت و مکنت، چه زیبایی و چه امور دیگر. در حالی که حقیقت کمال خداست و انسان تنها در صورتی به کمال می‌رسد که از خود دربگذرد و به خدا برسد و همه کارها و تلاش او تنها برای خدا باشد. یعنی انسان کمال را در جایی می‌جوید که وجود ندارد. پس حقیقت «شهرت‌طلبی» فریب و سرابی است که نفس و شیطان سر راه انسان پهن کرده‌اند تا او را به هلاکت برسانند و روشن است که انسانی که خود را عابد، عالم یا قدرتمند و امثال آن می‌پندارد، در حقیقت نه عابد است، نه عالم و نه قدرتمند بلکه او تلاش دارد خود را به کمالی بیاراید که در چشم- حداقل برخی از- مردم کمال است. تا دل‌های مردم رام او شود و او را بزرگ شمرد. روشن است که چنین فردی به حقیقت کمال نمی‌رسد بلکه کمالی خیالی دارد که حقیقت آن بیماری درونی و قلبی است و آن بیماری‌ای است که رهایی از آن بسیار سخت است. چه بسا بتوانیم خود را از شر ظهورات مختلف نفس رهایی بخشیم اما نتوانیم خود را از این بیماری خطرناک خلاص کنیم، بیماری‌ای که همانند سرطانی است که اگر ریشه بدواند، همه وجود انسان را دربرمی‌گیرد. یادآور می‌شوم که ما نمی‌توانیم خود را از این بیماری درونی مصون بدانیم و اشتباه بزرگی است که خود را  از آن مصون بدانیم. حتی کسی که دارای شغلی عادی و معمولی است که مردم به آن اعتنایی ندارند نیز در عالم خود به این بیماری مبتلاست و  در عالم خود گرفتار «شهرت‌طلبی» است.
پس «شهرت‌طلبی» عنوان عامی است که به هدف تثبیت نفسانیت در انسان پدید می‌آید و در آن انسان می‌خواهد دیگران مسخر او شوند و دل‌ها به او وابسته شود و این صفت مذموم دارای مصادیق متعددی است. اجازه دهید نمونه عینی از این بیماری را مثال بزنم که مناسب وضعیت نظام و جامعه ما باشد. هر کشوری نیازمند افرادی است که در آن کشور خدمت و در مصادر مختلف حکومتی حضور پیدا کنند، اعم از اینکه در قوای سه‌گانه باشد یا مناصب استانی و پایین‌تر. همچنین کسانی که به این مقامات می‌رسند، به دلایل مختلف در نزد- حداقل برخی- مردم بزرگ‌داشته می‌شوند و از آنان فرمان برده می‌شود. این دو امر را کنار هم بگذاریم، نتیجه آن می‌شود که کسی که به بیماری «شهرت‌طلبی» گرفتار است، برای اینکه بتواند این رذیله را در خود تقویت کند، چاره را در این می‌بیند که خود را در مسیر کسب مناصب حکومتی بیندازد و در این راه از هیچ تلاشی خودداری نکند تا کسانی که منصب و مسؤولیت را کمال می‌پندارند، او را بزرگ شمرند و رام او شوند و دل‌هایشان به سوی او متمایل شود و از او  فرمان ببرند. نتیجه چنین رفتاری جز فساد فرد و فساد آن مجموعه نیست. مجلسی و دولتی که از چنین افرادی تشکیل شود، نه‌تنها دولت و مجلس اسلامی نیست بلکه در جهت اهداف نفسانی قرار دارد بنابراین ملاحظه می‌کنید که این بیماری چقدر خطرناک است که هم فرد را نابود می‌کند و هم جامعه را به نابودی می‌کشاند و هم دولت و نظام را به قهقرا می‌برد. امام صادق(ع) می‌فرمایند: «إیّاکم و هؤلاء الرّؤساء الّذین یترأسون. فو الله ما خفقت النعال خلف رجل إلّا هلّک و أهلک» [بحار؛ ج73، ص150] «از رئیس‌های ریاست‌طلب بپرهیزید. به خدا صداى کفش‌ها پشت سر مردى بلند نشد، جز اینکه خود هلاک شد و دیگران را نیز هلاک‌کرد».
تاریخ اسلام پر است از «شهرت‌طلبان» اینچنینی که نام امیرالمومنین یا خلیفه رسول خدا یا خلیفه خدا و سایه خدا و امثال این القاب را بر خود نهادند و جز بر انحراف و تیره‌بختی جامعه مسلمانان نیفزودند. چقدر علما و دانشمندان بدکردار که موجب فساد عقیدت مسلمانان شدند. مگر نه اینکه جنایات تکفیری‌های در سوریه به نام دین و تحت رهبری همه علما و حاکمان «شهرت‌طلب» رخ می‌دهد؟ بنابراین می‌بینیم که این صفت نه‌تنها فرد را هلاک و نابود می‌کند بلکه جامعه اسلامی را هم به تباهی می‌کشاند. در کشور خودمان، بنی‌صدرها کم نبودند، کسانی که در مقابل امام و رهبری قد علم کردند و می‌کنند و فتنه آفریدند و می‌آفرینند، آیا این جز گرفتاری در بیماری مهلک دنیاطلبی و شهرت‌طلبی است؟
فکر هم نکنیم که ما تمایلی به پست و مقام نداریم و از این رذیله آسوده هستیم. قدری خیال خود را بگردیم می‌یابیم چگونه در عالم خود گرفتار این بیماری هستیم. همه ما دوست داریم مردم ما را دوست بدارند و به ما احترام بگذارند و در نگاه آنان بزرگ جلوه کنیم و برای ما حساب باز کنند و دل‌ مردم رام ما باشد.

قتل «گریبایدوف» سفیر کبیر روسیه تزاری در ایران به‌دست مردم معترض تهران (1207 ش)
پس از شکست ایران در دوره دوم جنگ با روس‌ها معاهده ترکمانچای به امضا رسید که همانند معاهده گلستان به ضرر ایران بود. پس از مدتی گریبایدوف به عنوان سفیر کبیر روسیه، برای نظارت بر اجرای مفاد آن به ایران آمد. او می‏خواست با زور و خشونت، مردم مسلمان ایران را به قبول و اجرای این قرارداد خفتبار وادار کند. یکی از مواد قرارداد ترکمانچای، بازگشت مردم سرزمین‏های جدا شده از ایران به آن مناطق بود. در همین حال، شماری از زنان گرجی که در ایران مسلمان شده و ازدواج کرده بودند، حاضر به رها کردن خانواده‏های خود و بازگشت به گرجستان نبودند. گریبایدوف نیز قصد داشت به زور، آنان را به سفارت روسیه برده و به گرجستان منتقل کند. اما میرزا مسیح مجتهد از روحانیون برجسته تهران، مردم را به اجتماع، مقاومت و دفاع از نوامیس مسلمانان فراخواند. مردم مسلمان تهران نیز با تظاهراتی اعتراض‏آمیز به نزدیکی سفارت روسیه رفتند. با تیراندازی مأموران سفارت و کشته‌شدن سه نفر از مردم بی‏دفاع، خشم و انزجار عمومی برانگیخته شد و مردم به سفارت روسیه حمله کردند. در این حمله، گریبایدوف و شماری از همراهان او به قتل رسیدند. فتحعلی شاه از این حادثه بسیار ترسید و برای جلوگیری از بروز جنگی دیگر، هیاتی را برای عذرخواهی به روسیه فرستاد. در آن زمان چون روسیه در حال جنگ با عثمانی بود، عذر فتحعلی‌شاه را پذیرفت و دولت ایران هم میرزا مسیح مجتهد را به عتبات عالیات در عراق تبعید کرد.
عقب‌نشینی سربازان متجاوز انگلیسی از بندر اسکندریه مصر (1807م)
دولت انگلیس که برای به‌دست‌آوردن منافع بیشتر، درصدد گسترش مستعمرات خود در نقاط مختلف جهان بود، در اوایل قرن نوزدهم میلادی تصمیم گرفت سرزمین مصر را که جزو امپراتوری عثمانی بود به تصرف خود درآورد. به همین دلیل ناوگان انگلیس به مصر حمله کرد و بندر اسکندریه را اشغال کرد اما محمدعلی پاشا، والی مصر با کمک مردم و علمای این کشور که فتوای جهاد علیه مهاجمین را داده بودند، به دفاع از مصر پرداخت. در این نبرد، مردم مسلمان مصر دشمن را که به پیشرفته‏ترین سلاح‏های آن دوران مجهز بود، شکست دادند. در پی این شکست، نیروهای مهاجم انگلیسی نیز در 19 آوریل 1807م از بندر اسکندریه مصر عقب‏نشینی کردند.
انحلال جامعه ملل پس از جنگ دوم جهانی (1946م)
جامعه ملل نخستین سازمان بین‏المللی است که بعد از پایان جنگ اول جهانی به پیشنهاد وودرو ویلسون، رئیس‌جمهور وقت آمریکا و فرمان پاپ در دهم ژانویه 1920م شکل گرفت. میثاق جامعه ملل در سال 1919م در کنفرانس صلح پاریس به تصویب رسید ولی با عدم تصویب صلح ورسای از طرف کنگره آمریکا، جامعه ملل بدون عضویت ایالات متحده آمریکا شروع به کار کرد. مقر جامعه ملل در ژنو در کشور سوئیس و نخستین دبیرکل آن یک دیپلمات انگلیسی بود. جامعه ملل با عضویت 49 کشور شروع به کار کرد و سیزده کشور دیگر نیز در طول حیات جامعه به آن پیوستند. با این حال این جامعه‏ملل در جلوگیری از وقوع جنگ جهانی دوم و دفع تجاوز ایتالیا به اتیوپی، تجاوز آلمان به اتریش، تجاوز ژاپن به چین و تجاوز شوروی به فنلاند به‌تدریج اعتبار خود را از دست داد و این مساله سرآغاز نابودی جامعه ملل شد. در جریان جنگ دوم جهانی، جامعه ملل عملاً به حال تعلیق درآمد و در پایان جنگ با واگذاری مسؤولیت خود به سازمان ملل، انحلال خود را در نوزدهم آوریل 1946م پس از حدود 26 سال فعالیت اعلام کرد.
کشتار پیروان فرقه داوودیان در آمریکا (1993م)
با حمله پلیس ایالتی آمریکا اف‌بی‌آی به مقر پیروان فرقه داوودیان در سال  1993، 80 تن از اعضای این فرقه کشته شدند. هواداران این فرقه که مخالفان سیاست‏های آمریکا هستند، پس از چند روز محاصره در مقر خود مورد حمله و کشتار قرار گرفتند. کشتار مخالفان حکومت در کشوری چون آمریکا که مدعی آزادی بیان و دفاع از حقوق بشر است، باعث حیرت مردم جهان و رسوایی واشنگتن شد.

اینجا همه برای آمدنش منتظر... انتظار... توقع... انتظار و توقع... توقعی که از دل صندوق‌های رای بیرون آمد، روزی که سیستان بیشترین رای را به آن مرد داد... هامون چشم انتظار آن مرد بود... و مرز برای آزادی‌اش منتظر بود. مردمی که با دست‌های پینه‌بسته‌شان اسمش را نوشتند تا روزی دست یکی از آنها را لمس کند و دردشان را درک کند. التهاب و شوق سیطره کرده بود. او خواهد آمد و فرزندان هامون را می‌بوسد. او می‌آید و دست هامونی‌ها را می‌بوسد که در اوج فقر و محرومیت همچنان دارالولایه ماندند. او می‌آید و از سبد تدبیرش دریاچه بی‌آب هامون را پر خواهد کرد و امواج امید را در سیستان رها می‌کند. پس می‌ارزد که مردم ساعاتی را در زیر آفتاب داغ بایستند. 3 یا 4 ساعت...
او آمد. او از بالای سر ما آمد. پس ندید آنچه را که باید می‌دید. چون‌که از آن بالا همه چیز دیدنی است حتی هامون خشک هم دیدنی است. او آمد و فرزند شهید به استقبالش رفت. پس او به دیدار خانواده شهدا نرفت. آب و هوای زابل گرم و نامناسب است. پس نمی‌شود از مرز بازدید کرد اما می‌شود شعار داد که مرز احیا می‌شود. او وقت نداشت که از روستاها بازدید کند و مردم محروم را ببیند پس درد مردم را نفهمید. او زمین‌های کشاورزی را لمس نکرد و متوجه نشد که آب نیست چون‌که وقت نداشت. او آمد و مردم منتظر خبر خوشی بودند که در زاهدان وعده‌‌اش داده بود. سخنرانی شروع شد اما این مردم بودند که به رئیس‌جمهورشان ابراز محبت می‌کردند. سخنرانی ادامه پیدا کرد اما خبری از آن خبر خوش نبود. کم‌کم امید سیستان به ناامیدی می‌رفت. فرزندان هامون که روزها چشم به امروز دوخته بودند فقط از دور آن مرد را دیدند و صدایش را شنیدند. تعداد قدم‌هایی که در زابل برداشت به تعداد روزهای چشم‌انتظاری و رای‌ها نبود و دیگر سیستان. تمام....
سهیل درویشی/ دانشگاه زاهدان
 

حسین قدیانی: جمعه صبح زود، خیلی زود رفته بودم بهشت زهرا(س) و در آن خلوت رؤیایی، همینطور که میان قبور منور شهدا راه می‌رفتم و به سنگ مزارشان نگاه می‌کردم، دریافتم که عجیب سن و سال ما از اغلب شهدا پیشی‌گرفته! از بعضی شهدا یکی، دو سال، از بعضی دیگر دو، سه سال اما از بیشترشان، بیش از پنج، شش سال! در هر قطعه‌ای، از هر 15 بلکه 20 شهیدی که نگاه می‌کردم، فقط یکی را در سن و سالی بیشتر از خود می‌یافتم! از این وضعیت، خنده‌ام گرفته بود، شاید هم گریه‌ام، اصلا فکر کنم هر دو باهم! اعتراف می‌کنم هیچ‌وقت تا این حد دچار حس خنده و حس گریه توأمان نشده بودم! این همزمانی اشک در چشم و خنده بر لب، بهترین همزمانی‌هاست، نیکوترین همزبانی‌هاست اما یادش بخیر! روزگاری به مخیله‌مان خطور هم نمی‌کرد که از شهدا ولو در سن و سال پیشی بگیریم! و فقط هم در سن و سال! داور دهر، تنها یکجا دست ما را از شهدا بالاتر برده، آنهم شگفتا که در سن و سال بوده است! لاکردار طعم شکست دارد این پیروزی! چه کرده‌ای با ما، تو ‌ای روزگار؟ بچگی‌ها در قطعه 26 حساب می‌کردم از هر کدام از برادران دستواره چقدر کوچک‌ترم، حالا... حالا باید حساب کنم از هر کدام‌شان چقدر بیشتر در این دنیا عمر کرده‌ام! اینک در کمال شگفتی، می‌بینم که حتی از محمدرضا دستواره هم چند سالی بزرگ‌ترم، لیکن اصلش را بخواهی هرگز این همه در برابر سن و سال این شهید دوست‌داشتنی، دچار حس کوچکی و حقارت نشده بودم! و هر چه بر من عمر بگذرد، این حس، تشدید خواهد شد! آدمی همینطور هم احساس شرم در برابر شهدا می‌کرد، اینک بیشتر شده و بیشتر هم می‌شود! جمعه صبح به تصویر محمدرضا دستواره بالای سنگ مزارش خیره شدم و گفتم؛ «ما کوچک شماییم ‌ای برادر شهید، این بار جدی‌تر! تو اما حق داری حتی اگر خنده‌ات به ما و این حال و روز ما باشد!» راستی که برد را شهدا کرده‌اند، دیگر جای شک و شبهه نیست! جمعه صبح اما میان آن همه شهید دهه شصتی، دلم خوش بود به شهید حسین غلام‌کبیری! از تنگنای سن و سال رها شدم و از نسل خود شهیدی یافتم که از دل صلح برآمده بود! صلح مسلح! صلح آماده به شلیک! صلح تهدید و تحقیر! صلح فتنه! صلح 88! صلح ظهر عاشورا! صلح تقلب! صلح آشوب! و دیدم که بعد از جنگ، جنگی‌تر شده روزگار! و دندان دشمن به هم فشرده‌تر! و خشمش از ما بیشتر! و کینه‌اش نیز! بعد از جنگ، جنگ‌هایی دیده‌ایم که گویی هنوز کربلای 5 تمام نشده! به قول امیر کاروان عشق؛ «ما چه کنیم اگر عده‌ای صحنه را نمی‌بینند؟!» همین توافق ژنو را نگاه کنید! آیا جز این است که به جای بند و مفاد، گلوله و زخم دارد؟! دولتی‌ها با ما از کدام صلح سخن می‌گویند در حالی که خنده دشمن آلوده به خنجر است؟! صلح، صلح، صلح... همین صلح بود که احمدی‌روشن را از ما گرفت! روزگار صلح شما بود! در روزگار صلح شما بود! اینک از شیپور صلح، صدای جنگ می‌آید، حتی بیشتر از زمان جنگ! و بخواهی یا نخواهی، مرد از نامرد تشخیص داده شده است! نامرد است آنکه «شیپور صلح» را می‌بیند اما «صدای جنگ» را نمی‌شنود! نامرد است آنکه با وجود این همه شهید از نسل‌های مختلف، از فصل‌های مختلف بلکه از فصل صلح، ما را به جای فهم خون شهدا، دعوت به درک اسلحه دشمن می‌کند! جمعه صبح... آری، همین دیروز بود که فهمیدم خدا با سن و سال ما کار دارد، برای سن و سال ما برنامه دارد. ما باید چیزهایی را ببینیم، ما باید چیزهایی را بشنویم، ما باید آماده‌تر باشیم. اگر شهادت در روزگار جنگ، سن و سالی بس کمتر از عمر ما را کفایت می‌کرد، شهادت در این عصر پیچیده، تجارب مضاعفی می‌خواهد. ما ابتدا باید «شاهد» باشیم، آنگاه از خداوند تمنای «شهادت» کنیم! ما قبل از شهادت- ان‌شاءالله- شهادت‌های بسیاری است که باید بدهیم بازهم ان‌شاءالله. ما ابتدا باید با قلم خود شهادت بدهیم به حقانیت انقلاب اسلامی و بعد قدم در وادی شهادت بگذاریم که خدا از ما دو شهادت خواسته است. بدین تقدیر، تو بگذار دور و دراز باشد قصه شهادت نسل ما، باکی نیست! گمانم خدا، ابتدا با خود ما کار دارد، بعد با خون ما. ابتدا با شاهد بودن ما، بعد با شهادت ما. ابتدا با شهادت دادن ما، بعد با به شهادت رساندن ما. از این شهادت دوگانه-ان‌شاءالله- حق است که در برابر خداوند، شکر بیشتری به‌جای آوریم. امروز فرداست که بهار دست می‌دهد به اردیبهشت. و «الی بیت‌المقدس» هنوز تمام نشده. خدایا! ما شهادت می‌دهیم که به یمن خون مطهر شهدای عملیات الی بیت‌المقدس و به برکت خون شهیدان نسل‌های بعد از جنگ 8 ساله، کاخ آرزوهای صهیونیسم ویران است. خدایا! این اعتراف دشمن‌ترین دشمنان راه تو یعنی رئیس رژیم جعلی اسرائیل است که گفت؛ «با روی کار آمدن دولت جدید در ایران، کمی امیدواری پیدا کردیم اما رهبر جمهوری اسلامی، همه امیدهای ما را ویران کرده است». خدایا! شاهدپیشگی از ما، رزق شهادت از تو. استواری در راه انقلاب از ما، نعمت شهادت از تو. خدایا! ما به قبله اول مسلمین، 2 رکعت نماز به امامت آفتاب بدهکاریم که «الی بیت‌المقدس» هنوز هم نام عملیات ما است. خدایا! ما شهادت می‌دهیم که صلح در جهان، فقط و فقط از راه توافق با تو، یعنی جنگ و جهاد با کفار می‌گذرد. جز این، پایه هر توافقی ذاتا سست و بی‌نتیجه است... اما خدایا! جمعه صبح احساس خجالت کردم در برابر شهدا. سن و سال ما محل بحث شده است. اغیار به ما طعنه می‌زنند و می‌گویند؛ «جنگ ندیده»، ما که حتی فریب شیپور صلح را هم نخورده‌ایم! افق برای ما کربلاست. با خامنه‌ای، هر افقی در دسترس است.
در ورای صبر ما، اقیانوسی از خروش، خانه کرده و این را حتی دشمن هم فهمیده! دشمن خوب می‌داند که با اراده ما طرف است، نه طرف توافقش! دشمن اصلا به حساب نمی‌آورد او را! داریم می‌بینیم، می‌شنویم، می‌خوانیم!
روزی‌رسان شهادت! این همه را تو شاهد باش و شاهد باش که از جنس نیاز است آه ما! خدایا! جمعه صبح احساس خجالت کردم در برابر شهدا.

 

دبیر انجمن صنایع نساجی ایران از احتمال افزایش 15 تا 20 درصدی قیمت محصولات نساجی پس از اجرای فاز دوم هدفمندی یارانه‌ها خبر داد. علیرضا حائری در گفت‌وگو با فارس، اظهار داشت: افزایش قیمت حامل‌های انرژی، حقوق و دستمزد، سود تسهیلات بانک و مالیات بر ارزش افزوده باعث بالا رفتن قیمت تمام شده محصولات نساجی می‌شود به طوری که رشد 15 تا 20 درصدی قیمت‌ها اجتناب‌ناپذیر خواهد بود. وی در عین حال با اشاره به رکود بازار، گفت: میزان عرضه و تقاضا، قیمت محصولات را تعیین می‌کند و اگر رکود بازار ادامه داشته باشد، امکان افزایش قیمت وجود نخواهد داشت. حائری تصریح کرد: طبق برنامه پنجم، دولت فقط باید قیمت کالاهای اساسی را تعیین کند و نباید در تعیین قیمت محصولات صنعتی دخالت کند، بلکه فقط می‌تواند بر قیمت‌ها نظارت داشته باشد. وی گفت: بحث‌هایی در مورد عدم محدودیت صادرات کالاها مطرح است که در این باره نگران هستیم که رشد صادرات محصولات پتروشیمی به صنعت نساجی داخل ضربه بزند.  تأمین گرانول پلی‌پروپیلن به عنوان ماده اولیه صنعت نساجی از اواخر سال گذشته با مشکل روبه‌رو شده بود که در حال حاضر نیز عرضه این ماده محدود است.
 

تجربه ثابت کرده، اگه بالای سر کتری وایستی آبش دیرتر جوش میاد ...
برید کنار، دورشو خلوت کنین بذارین کارشو بکنه!