امیرعلی جهاندار : جریان اصلاح‌طلب از ابتدای انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم با فشار روی روحانی بر تصاحب دو وزارتخانه علوم و ارشاد تاکید داشت و در نهایت موفق شد مدیریت وزارت علوم را به‌طور کامل و وزارتخانه فرهنگ و ارشاد را تا حدودی در اختیار بگیرد. همچنان که این جریان در سال‌های اصلاحات بویژه مقطع 76 تا 80 تلاش بسیاری برای تثبیت پروژه «فتح سنگر به سنگر» نظام داشت، یکی از پازل‌های خود را در دانشگاه طراحی کرده و استفاده ابزاری از جریانات دانشجویی را در دستور کار خود قرار داد که ثمره آن 18 تیر 78 بود اما امروز این جریان که خود را داعیه‌دار دموکراسی‌خواهی نیز معرفی می‌کند برای بازگرداندن دانشگاه‌ها به آن سمت در مرحله اول روی تغییر رؤسای دانشگاه‌ها تمرکز کرده است؛ هرچند این کار را به‌صورت غیردموکراتیک‌ترین حالت خود انجام می‌دهد.
قانون انتخاب رئیس دانشگاه که در زمان دولت محمد خاتمی به تصویب رسیده است با طی مراحل زیر به وقوع می‌پیوندد: «نامزد ریاست دانشگاه با پیشنهاد وزیر ذی‌ربط به شورایعالی معرفی می‌شود و بلافاصله پس از معرفی در دستور کار شورایعالی قرار گرفته و ‌همزمان هیات نظارت و بازرسی احراز شرایط ریاست را به‌طور محرمانه بررسی می‌کند. پس از رأی‌گیری در اولین یا دومین جلسه شورایعالی، حکم انتصاب توسط وزیر ذی‌ربط صادر می‌شود.»
دولت روحانی اما در چند ماه اول و سرپرستی جعفر توفیقی به تغییرات ناگهانی اقدام می‌کرد و حاصل آن تغییر رئیس بیش از بیست دانشگاه طی سه ماه بود؛ اعتراضات به عزل و نصب‌های اینچنینی باعث شد پس از بالا گرفتن حاشیه‌های عزل و نصب‌های ناگهانی، مدیران وزارت علوم تدبیر دیگری برای برکناری رؤسای دانشگاه‌ها اندیشیدند و کمیته‌هایی با عنوان هیات‌های ارزیاب وزارت علوم یا به عبارتی کامل‌تر کمیته‌هایی برای «تصفیه سیاسی» به دانشگاه‌ها اعزام شدند.
این هیات‌ها بعضا با برگزاری «شوهای» مختلف و تخریب رؤسای دانشگاه‌ها فضا را برای برکناری مهیا می‌کردند. در این بین مسؤولان وزارت علوم مدعی بودند این روشی برای انتخاب صحیح رئیس دانشگاه است اما دانشجویان این اقدام را حاشیه‌سازی و در بعضی موارد خدشه‌دار‌کردن حیثیت و آبروی رئیس قبلی می‌دانستند. این روند تا جایی پیش رفت که تعدادی از رؤسای دانشگاه‌ها ترجیح دادند زودتر استعفا دهند.
اعتراض به شیوه دوم نیز باعث شد تا امروز رویکرد جدیدی از سوی وزارت علوم اتخاذ شود و با شکل‌دهی انتخاباتی سمبلیک و به نحو «لویی جرگه‌هایی توسط اساتید دانشگاه» رؤسای دانشگاه‌های کشور را انتخاب کنند؛ شیوه‌ای که هم آرای وزارت علوم در آن لحاظ شود و هم شورایعالی انقلاب فرهنگی در مقابل آرای اساتید دانشگاه قرار گیرد تا بدین نحو اعتراضات کمتری از سوی شورایعالی انقلاب فرهنگی نسبت به منتخبان صورت گیرد اما این شیوه براساس همان مضامین دموکراسی که مدعی آن هستند با اشکالات فراوان و البته روندهای اتفاقا غیردموکراتیک همراه است.
چه کسی صلاحیت کاندیداها را تأیید می‌کند؟
این اصل در دموکراسی پذیرفته شده است و در تمام انتخابات‌های دنیا نیز لحاظ می‌شود که هر کاندیدا از سوی مرجع بالاتری باید تایید صلاحیت شود تا در یک انتخابات شرکت کند اما در روند تعریف‌شده از سوی وزارت علوم چنین موضوعی ندیده گرفته شده است و تنها پاسخ مسؤولان تاکنون این بوده که «اگر اینها صلاحیت نداشتند پس چرا جزو اساتید دانشگاه مورد قبول واقع شدند؟» حال آنکه مسؤولان وزارت علوم نیز می‌دانند که صلاحیت این افراد تنها برای استادی صادر شده است و نه ریاست دانشگاه!
کمتر از یک‌پانزدهم دانشگاه حق رأی دارد!
یکی دیگر از اصول دموکراسی فرصت حضور برابر برای همه افراد است، حال آنکه در شیوه طراحی شده از سوی وزارت علوم تنها اساتید حق انتخاب خواهند داشت؛ این مساله وقتی مهم می‌شود که در هر دانشگاه نسبت حضور اساتید به کارمندان دانشگاه تقریبا یک سوم و نسبت به دانشجویان یک پانزدهم است. برای مثال وقتی در دانشگاه تهران این مساله را بررسی می‌کنیم از بین حدود 35 هزار فرد مرتبط به دانشگاه تنها 2000 هیات علمی حق اظهارنظر دارند در حالی که رئیس دانشگاه با 27000 دانشجو و 5000 کارمند نیز سر و کار خواهد داشت.
ناظر و مجری یکسان در انتخابات
بحث دیگری که در این انتخابات اتفاق می‌افتد، نظارت و اجرای یکسان در انتخابات است؛ روندی که شبهات بسیاری را به همراه داشته است؛ از جمله آن شایعاتی بود که در انتخابات دانشگاه تهران به‌وقوع پیوست و شایعاتی مبنی بر صندوق‌های از قبل آماده شده وجود داشت؛ جالب‌تر آنکه  این صندوق‌های رأی در خود دانشگاه نیز باز نمی‌شود و پس از رأی‌گیری دوباره به وزارت علوم فرستاده می‌شود. البته اعلام آرا از سوی وزارت علوم نیز منوط به انتخاب گزینه مورد نظر وزارت علوم است؛ چه آنکه در دانشگاه سیستان به‌دلیل آنکه فردی نزدیک‌تر به گفتمان انقلاب رأی آورده است از اعلام نام وی خودداری می‌شود.
در کنار شبهاتی که در غیردموکراتیک‌بودن این انتخابات وجود دارد که البته بسیار بیشتر از این است، دو مساله مهم نیز با راه‌اندازی این انتخابات‌ها به‌وجود می‌آید که قطعا محیط علمی دانشگاه را به جنگ قدرت تبدیل خواهد کرد. بحث اول، تقابل شورایعالی انقلاب فرهنگی با آرای اساتید دانشگاه است. اگر گزینه‌ای رأی بیاورد و شورایعالی انقلاب فرهنگی که مرجع اصلی تصمیم‌گیری درباره انتخاب رئیس دانشگاه است صلاحیت وی را نپذیرد وزارت علوم اساتید دانشگاه را در مقابل شورا قرار می‌دهد تا شورایعالی انقلاب فرهنگی در تنگنا قرار گیرد. مورد دوم و خطرناک‌تر این شیوه انتخاب، جنگ قدرت در دانشگاه برای تصاحب کرسی ریاست است. باندبازی، لابی‌گری، رقابت بین دانشکده‌ها و افراد و رفتارهای مشابه دیگر که لطمات آن در انتخابات مجلس شورای اسلامی به وضوح دیده می‌شود دامنگیر فضای علمی دانشگاه نیز خواهد شد و این خود سرآغازی است برای کند‌شدن روند تولید علم در دانشگاه‌های کشور البته بگذریم از بداخلاقی‌ها و تلخکامی‌هایی که به سبب این رفتار حاصل می‌شود.
در نهایت انتخاب رئیس دانشگاه از لویی جرگه اساتید به نوعی «دموکراسی به شرط چاقو»یی است که جناب وزیر برای انتخاب روسای دانشگاه‌ها در نظر گرفته به‌گونه‌ای که هم شعار دموکراسی ‌سر دهد و هم با یک رفتار غیردموکراتیک از انتخاب افراد هم‌راستا با نگاه سیاسی خود در این نمایش ساختگی اطمینان حاصل کند.

  لطفا دولت به جای وعده‌دادن و تداوم سخن گفتن، هرچه زودتر اقداماتش را برای بهبود اوضاع شروع کند. «به عمل کار برآید به سخنرانی نیست».
آزادیان

    جناب آقای ظریف در واکنش به همایش دلسوزان کشور که دلواپسی خود را نسبت به از دست رفتن دانش صلح‌آمیز هسته‌ای با استدلال مطرح کرده بودند، به‌صورت کلی گفته‌اند ما دلاوریم و باید دلاور باشیم نه دلواپس. اگر این توافقی که بسیاری از نخبگان و کارشناسان کاربلد می‌گویند به ضرر کشور بوده است با دلاوری به دست آمده و با دلاوری در مذاکرات شرکت کردند، وای اگر با دلواپسی شرکت کنند!! با نطق و بازی با کلمات که نمی‌شود مردم را از نگرانی خارج کرد. واقعیت آن است که غیر از صادق زیباکلام که او هم قطعاً نخبه نیست و همیشه هم سخنانی می‌گوید که تحقیر ایران و ایرانی در آن موج می‌زند، دولت حامی‌ای برای توافق ژنو ندارد که البته این شخص هم هیچ استدلالی ندارد.
زائر

  در حالی که یارانه‌ها افزایش نیافته اما هم بنزین و سایر انرژی‌ها و هم کرایه‌ها گران شده است. خب! دولت اگر قصد ندارد یارانه نقدی را افزایش دهد که از نظر اقتصادی هم صحیح است که نقدینگی زیادتر نشود، به‌صورت غیرنقدی چنین افزایش نرخی را جبران کند.
شیفته
 

حجت‌الاسلام والمسلمین سیدسعید  لواسانی:‌انسانی که تحت تربیت صحیح اسلامی است از شهرت‌طلبی فراری است زیرا می‌داند که شهرت‌طلبی ابزاری در دست نفس و شیطان است تا او را درون پستی‌های دنیا بند و آزادگی او را سلب کند. و چه زندانی بدتر و سخت‌تر از زندان خودساخته نفسانیت! اما پرسش آن است که اگر باید از این صفت خطرناک که انسان را به هلاکت می‌رساند، فراری بود، در مقابل چه راه‌حلی وجود دارد؟ علمای اخلاق به تبع روایات معصومین علیهم‌السلام بیان می‌کنند که در مقابل شهرت‌طلبی، دو ویژگی «خمول» یا گمنامی و بی‌قدری و «عزلت» یا خلوت‌گزینی باید در درون انسان تقویت شود یعنی باید همه تلاش ما این باشد که خود را به این صفات آراسته کنیم و وحشت داشته باشیم که به شهرت برسیم. حقیقت خلوت‌گزینی انقطاع الی الله است، یعنی فرار از مردم و وحشت از آنان و پناه‌آوردن به حق. و این تنها در صورتی حاصل می‌شود که انسان نفس خود را مهار کرده باشد و دنیا و زخارف پست و حقیر آن را به هیچ بنگارد. [التحصین: 4] اما منظور از گمنامی و بی‌قدر آن است که خود را هیچ ببیند. معروف است که ملاعلی همدانی خدمت مرحوم حاج‌شیخ حسن‌علی نخودکی رسید و تقاضای موعظه کرد. شیخ فرمود: «مرنج و مرنجان». عرض کرد: «مرنجان راحت است، اما مرنج را چکار کنم؟» فرمود: «خود را کسی ندان.» ویژگی خود را هیچ‌ندانستن رمزی برای رسیدن به برکات معنوی است. یعنی سالک از دین خدا دفاع می‌کند، در برابر ناهنجاری‌های اجتماعی و سیاسی و فرهنگی حساس است اما نسبت به خودشان کاملا با تسامح رفتار می‌کند. چنانکه خداوند به پیامبر خود صلی‌الله علیه و آله و سلم دستور می‌دهد: «خُذِ الْعَفْو» [اعراف: 199] یعنی در امور شخصی خود گذشت پیشه کن و این حالت را هیچ‌گاه ترک مکن. یقیناً این چشم‌پوشی، در امور مربوط به رسالت و دین نیست بلکه تنها در امور شخصی است و این دستورالعمل جامع زندگی در جامعه اسلامی است. بنابراین منظور از گمنامی‌طلبی و بی‌قدری‌خواهی، آن است که انسان چنان خود را بسازد که که برای خود شأنیتی فردی و شخصی قائل نباشد، بلکه تنها برای خدا کار کند و  اندیشه و عمل او برای خدا باشد. از سوی دیگر خلوت‌گزینی به معنای خودسازی و آراستگی به اخلاق نیک است تا درون انسان جز به خدا توجه نداشته باشد و از غیرخدا بریده باشد. در این صورت اگر در بالاترین مسؤولیت‌های اجتماع هم باشد، باز خلوت‌گزیده است زیرا درونش از غیرحق خالی است و هیچ توجهی برای جلب نظر مردم ندارد. حضرت امام کلامی دارند که به‌خوبی این معنی را نشان می‌دهد:  «تا ریش‌، سفید نشده کارى کنید؛ تا مورد توجه مردم قرار نگرفته‏اید فکرى به حال خود نمایید. خدا نکند انسان پیش از آنکه خود را بسازد جامعه به او روى آورد و در میان مردم نفوذ و شخصیتى پیدا کند که خود را مى‏بازد؛ خود را گم مى‏کند. قبل از آنکه عنان اختیار از کف شما ربوده شود خود را بسازید و اصلاح کنید. به اخلاق حسنه آراسته شوید؛ رذایل اخلاقى را از خود دور کنید.» [جهاد اکبر: 22]
 اما گمنام و بی‌قدر به این معنی است که انسان در درون خود برای خود هیچ قدری قائل نباشد و شأنی نبیند. چنین فردی که قلبش از حب خدا پر شده و همه توجه‌اش به خداست و بر خود هیچ شأنی قائل نیست، هیچ‌کس حقیقت وجود او و قدر حقیقی او را نمی‌شناسد و تنها نزد خدا شناخته شده است: «أولیائی تحت‏ قبائی‏  لا یعرفهم غیری‏» [روضه المتقین: 9/285]  مگر ما حضرت امام را شناختیم و قدر ایشان را دانستیم؟ چه کسی گمنام‌تر از امام و بی‌قدرتر از ایشان حتی نزد نزدیک‌ترین افراد به ایشان که کسی قدر ایشان را نشناخت زیرا چنان خود را ساخته بودند که وجودشان عین نورانیت شده بود و از شدت نور از همگان پنهان بودند و کسی را یارای نظرکردن به حقیقت وجود ایشان نبود. توجه به این مطلب ضروری است که ما یقیناً باید در همه مدارج نظام اسلامی خود را خدمتگزار نظام و مردم بدانیم و نسبت به رفع نیازها و احتیاج‌های آنان اقدام کنیم. چه در بعد علمی و در حوزه‌ها و دانشگاه‌ها و چه  در نظام اجرا و مناصب مدیریتی و چه در خدمات اجتماعی و معلوم نیست که گناه کنارکشیدن از این خدمت بزرگ کمتر از گناه شهرت‌طلبی باشد، منتها باید درون را از دیگران خالی کرد و با نیت خالص وارد صحنه عمل شد. اما اگر کسی تصور کند خود را نسازد و درون را از غیر پاک نکند و با ویژگی شهرت‌طلبی به صحنه خدمت به جامعه و مردم وارد شود،  بی‌شک خود را به هلاکت انداخته، زیرا همه تلاش او برای دنیا بوده است و نتیجه چنین تلاشی جز زیان ابدی نیست: «قُلْ هَلْ نُنَبِّئُکُمْ بِالْأَخْسَرِینَ أَعْمالًا الَّذِینَ ضَلَّ سَعْیُهُمْ فِی الْحَیاهِ الدُّنْیا وَ هُمْ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یُحْسِنُونَ صُنْعاً» «[کهف: 103 ـ 104] و نتیجه چنین زیانی اولا آن است که انسان به تدریج خود را محور می‌بیند و همه تلاشش آن است که نشانه‌های نورانی الهی را در پناه نفسانیت خود بپوشاند، ثانیا فراموش می‌کند که روزی باید پروردگار خود را ملاقات کند، ثالثا همه اعمالش نابود و محو می‌شود، رابعا در روز قیامت بدون مقدار محشور می‌شود: «أُولئِکَ الَّذِینَ کَفَرُوا بِآیاتِ رَبِّهِمْ وَ لِقائِهِ فَحَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فَلا نُقِیمُ لَهُمْ یَوْمَ الْقِیامَهِ وَزْناً» [کهف: 105] آری! کسی که خود را در دنیا- در پیشگاه پروردگار عالم- «بی‌قدر» کرد و «گمنامی» را بر «شهرت‌طلبی» برگزید، در قیامت دارای وزن است و قدرش بلند است و برعکس، کسی که خود را در دنیا بلندآوازه کرد، در قیامت بی‌قدر است.

ولادت «امام محمدتقی، جوادالائمه(ع)» (195 ق)
حضرت امام محمدتقی(ع)، امام نهم در مدینه منوره به دنیا آمد. روز تولد آن حضرت را 15 و 19 رمضان نیز گفته‏اند. ابوجعفر، کنیه و جواد، تقی، قانع، مرتضی و نجیب از القاب آن امام می‏باشند. نام مادر امام را سَبیکِه گفته‏اند. آن حضرت در 8 سالگی و در زمان مأمون به امامت رسید و در عصر معتصم عباسی در 25 سالگی شهید شد. فرزندان امام جواد(ع) را چهار تن ذکر کرده‏اند. آن امام بزرگوار، از محبوبیت فوق‌العاده‏ای در میان مردم برخوردار بود. آن حضرت به واسطه بخشندگی زیادی که داشت به جواد به معنای بخشنده مشهور شد. خانه امام جواد(ع) پناهگاه نیازمندانی بود که از هر سو ناامید شده و به مساعدت امام چشم دوخته بودند. در دوران امام جواد(ع) حوزه نفوذ اسلام، پهنه گسترده‏ای را شامل می‏شد. این امر زمینه را برای انتقال و نشر آرای مختلف فراهم آورد و باب مباحثه و گفت‏وگو بین اندیشمندان مسلمان و غیرمسلمان را باز کرد. در این میان، آن امام به عنوان یادگار پیامبر اسلام(ص)، از هر فرصتی بهره می‏برد تا مردم را با علوم و معارف والای اسلامی آشنا سازد و از نفوذ اندیشه‏های غیرالهی جلوگیری کند.
ولادت حضرت علی‌اصغر(ع) فرزند امام حسین(ع)(60 ق)
عبد‌الله‌ رضیع(شیرخواره) یا علی اصغر، فرزند سیدالشهدا امام حسین(ع) است که در روز عاشورا در آغوش پدر با تیر حرمله به شهادت رسید. مادرش، رباب، دختر امرءُالقیس بود. وقتی امام برای آخرین وداع، مقابل خیمه‏ها آمد، زینب(س)، علی اصغر را آورد. وی در آغوش امام بود که تیری بر گلوی او اصابت نمود و به شهادت رسید. آنگاه امام(ع) جسد آن کودک را در کنار خیمه‏ها در گودالی که حفر کرد، به خاک سپرد.
تصویب آرم نهایی جمهوری اسلامی ایران توسط امام خمینی(ره) (1359 ش)
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، قرار بر این شد آرمی به عنوان نماد و نشان جمهوری اسلامی ایران معرفی شود که بیانگر روح دین‏خواهی و اسلام‌طلبی ملت مسلمان ایران باشد. از این رو پس از فراخوان شورای انقلاب برای تهیه این آرم، طرح‏های متعددی به این شورا رسید که سرانجام از میان آنها یک طرح مورد پذیرش قرار گرفت. در نهایت با ارائه این آرم به رهبر کبیر انقلاب اسلامی، طرح مزبور به تصویب رسید. این آرم به صورت چهار هلال و یک ستون میانی و نشانگر کلمه مقدس «‌الله‌» می‏باشد و در عین حال کلمه مبارک «لا اله الا ‌الله» را نیز تشکیل می‏دهد. در توضیح محتوای این شکل نمادین می‏توان گفت که ستون میانی یا شمشیر، نشانه اقتدار و قدرت؛ هلال نشان‏دهنده رشد، پنج جز اصلی نمایشگر اصول پنج‏گانه دین (مذهب تشیع) و ترکیب متقارن بیانگر تعادل و میزان و عدالت می‏باشد. این آرم از آن پس در وسط رنگ سفید پرچم مقدس جمهوری اسلامی ایران و بر بالای عنوان تمام وزارتخانه‏های کشور قرار گرفت.
ورود «مورگان شوستر» آمریکایی به تهران به منظور اصلاح امور مالی کشور (1290 ش)
به‌دنبال موافقت مجلس با استخدام مستشاران خارجی برای سامان‌دادن اوضاع اقتصادی کشور، دولت ایران در پی انجام قراردادی با ایالات متحده آمریکا، یک هیات مستشار مالی برای اصلاح امور مالی به کشور دعوت کرد و در این روز، هیاتی به ریاست مورگان شوستر وارد ایران شد. مجلس شورای ملی با اطمینان به حسن نیت شوستر و همراهانش، به آنان درباره هر نوع فعالیت برای اصلاح امور مالی ایران، اختیار تام داد، ولی این عمل ایران، به دولت روس بسیار گران آمد و روس‏ها مصمم شدند کاری کنند که شوستر و معاونینش از کار برکنار شوند. از این رو، به بهانه‏ای واهی به دولت ایران برای اخراج شوستر اولتیماتوم دادند که با مخالفت مجلس مواجه گردید. در این حال قوای روس نیز به شهرهای آذربایجان و بویژه تبریز یورش بردند و به قتل و غارت پرداختند. این عمل، دولت ایران را به برکناری شوستر وادار کرد و فردی وابسته به روس‏ها را به جای وی برگزید.
آزادی منطقه شلمچه توسط رزمندگان اسلام (1361 ش)
رزمندگان اسلام در ادامه عملیات ظفرمند بیت‌المقدس منطقه شلمچه را از تصرف قوای بعثی آزاد کردند. در این روز با آزادی شلمچه اراضی آزادشده به‌دست نیروهای پرتوان اسلام حدود3060 کیلومترمربع محاسبه شد و تعداد هواپیماهای سرنگون شده دشمن به بیش از26 فروند رسید.

حسین یوسفی‌نیکخو:‌ تحولات اقتصادی ایران به برهه‌های گوناگونی تقسیم می‌شود اما یکی از مهم‌ترین اتفاقات در اقتصاد ایران 3 برابر‌شدن نرخ دلار بود که هم تهدیدی بود برای کالاهای اساسی و مورد نیاز و هم فرصت.
در باب قسمت تهدید آن بسیار سخن گفته‌اند، کمی راجع به فرصت آن صحبت کنیم. با توجه به افزایش قیمت دلار سکوی پرشی فراهم آمد تا اقتصاد ایران به سمت قله پرواز کند زیرا در دنیا کالاهای با کیفیت بالا و قیمت پایین طرفدار بسیار دارد و هیچ تحریمی به هیچ شکل نمی‌تواند جلوی این حرکت را بگیرد.  اما درباب این فرصت 2 تهدید هم وجود دارد که بسیار جدی و پنهان است؛ یکی از آن دو توسط بخش خصوصی حل شد که بحث مربوط به برند‌سازی و جدا‌سازی کالای با کیفیت بالای ایرانی از بی‌کیفیت است اما تهدید دوم همچنان باقی است و توسط دولت به آن دامن زده می‌شود و آن سرمایه‌گذاری خارجی است که تبعات جبران‌ناپذیری به همراه دارد.
این امر سبب می‌شود سرمایه اصلی حاصل از این فرصت که مربوط به برند کالاست از کشور خارج شود چون صاحبان کارخانه در خارج از کشور قرار دارند و جوانان ایرانی تنها تبدیل به کارگرانی می‌شوند که نقش افزایش سرمایه برای کشور‌های دیگر از جمله عربی را دارند که بورس‌های آنان بازده قبلی را ندارد و ساختمان‌سازی دیگر برای آنان سودده نیست و تنها چیزی که نصیب دولت و مردم می‌شود کاهش نرخ بیکاری آن هم به شکل ناپایدار است به‌صورتی که خود با دست خود تاثیر تحریم‌های آینده را افزایش می‌دهیم به شکلی که فلان سرمایه‌دار خارجی با استناد به اینکه تحریم‌های جدید مانع فعالیت می‌شود، کارخانه را تعطیل کرده و جوانان را بیکار و از آنان به عنوان اهرم فشار روی دولت استفاده می‌کند تا بتواند اهداف خود و ابرقدرت‌ها را تامین کند و در این بین در بهترین حالت تنها حق کارگری به کشور ما می‌رسد.
اگر تسهیلاتی که به سرمایه‌داران خارجی می‌دهیم به‌عنوان نمونه معافیت 20-10 ساله مالیاتی به تولید‌کننده واقعی ایرانی در همان مناطق مورد نظر دولت بدهیم سرمایه‌های بلوکه شده ایرانی که گاهی به سمت طلا می‌رود و گاهی به سمت مسکن، خود به خود به سمت تولید می‌رود و از این راه هم جوانان شاغل می‌شوند و هم سرمایه‌گذاران داخلی توانمند‌تر و ثروت عمومی نیز افزایش پیدا می‌کند همچنین روز به روز اثر تحریم‌ها به علت تکیه بر توان داخلی کاهش پیدا می‌کند. حتی به مرور زمان و تبدیل ایران به قطب صنعتی می‌توان دیگر کشور‌ها را تحریم کرد چون کلید صادرات باتکیه بر توان داخلی در دست ما است. حال اگر از این فرصت به‌وجود آمده به نحوی درست استفاده نکنیم و این فرصت را دودستی تقدیم خارجی‌ها کنیم خود به خود زمینه تضعیف ایران اسلامی را فراهم آورده‌ایم و کار به جایی خواهد رسید که از دست هیچکس کاری برنمی‌آید و این همان کلاهی است که سر چینی‌ها رفت. فلان مارک آمریکایی در چین تولید شد و نام برند آمریکایی بر آن خورد و اسم کوچکی از چین در زیر آن آمد، نتیجه این شد که چینی‌ها به کارگرانی ارزانقیمت برای کشور‌های سرمایه‌دار تبدیل شدند. شاید از این راه اندکی چه مالی و چه علمی نصیب آنها شد اما خیلی بیشتر از آنکه به‌دست آوردند از دست دادند زیرا کشور سرمایه‌دار تکنیک‌های اصلی را برای خود نگه می‌دارد. راستی مگر هر تکنولوژی برتری را به ما ندادند خودمان نساختیم؛ قطعات نیروگاه برق، انرژی هسته‌ای، صنایع نظامی و... نه‌تنها آنها را ساختیم که راه علمی ساخت آنان را نیز فرا گرفتیم. امسال سال اقتصاد است برای ما و نه تاجران ورشکسته خارجی که تنها پول ناچیزی که برای آنها مانده، از تحریم نفتی ایران نصیب‌شان شده و بعد از مدتی دیگر برای آنها سودی نخواهدداشت.
 

امسال نمایشگاه کتاب نرفتم.
خودم تو خونه سیب‌زمینی سرخ کردم، خوردم!